De waarde van de dag

“Did you order allready?”
We zitten in een strandpaviljoen in Zandvoort.
Gerard heeft manhaftig geprobeerd om via de QR-code 2 glazen thee te bestellen, maar de bestelling komt niet over.
“You have to pay first.” zegt het meisje van de bediening.
Hebben we gedaan, maar het is kennelijk niet gelukt: het is niet van onze bankrekening af gegaan.
We bestellen onze thee en praten Engels.
Ik heb in blokletters BESPOTTELIJK boven mijn hoofd staan.
We zijn in Nederland,  praten Nederlands en worden in het Engels te woord gestaan.

Het is zaterdag 9 juli: die dag maken we een fietstocht naar het Noordzeestrand.
Eerst hebben we een bezoekje gebracht aan het bezoekerscentrum  ‘de Kennemerduinen’  en leerden van alles over de dieren en planten die in dat gebied voorkomen.
Van daaruit fietsten we naar Bloemendaal aan zee.
Dat is geen dorpje, maar een conglomeratie van beachclubs, strandpaviljoenen en eet-& drinktentjes.
We liepen er langs en keken ons de ogen uit. Heel anders dan bijvoorbeeld Callantsoog of  Julianadorp, waar wij vaak naar toe gaan als we de Noordzee even weer willen zien.
Maar het strand,  de schelpen en de zee waren hetzelfde, evenals de hondsbrutale meeuwen.
Volgens mij kun je die uitdrukking beter omdraaien: meeuwsbrutale honden…..

Vervolgens zetten we koers naar Zandvoort; we weken even van de route af, want we wilden ook even kijken bij het ‘Circuit Zandvoort’ waar we dankzij Max Verstappen en Bernhard jr. zoveel van horen en zien de laatste tijd. Leuk om even te bekijken, maar ik vond het eigenlijk vooral raar dat een racebaan zo dicht bij een Nationaal Park zo intensief gebruikt mag worden.
We keken even naar spectaculair ‘spinnende’ auto’s tijdens een slipcursus en hoorden in de verte de raceauto’s ronken.

Daarna maakten een fijne strandwandeling en beleefden weer de jaarlijkse sensatie van ‘de Noordzee om de enkels’.
We wilden in het zand zitten om te kijken naar kite-surfers en kleine kindjes die voor het eerst de zee zien.  Kan ik uren naar kijken.
Maar die middag niet; er stond een snoeiharde wind, die genieten van zon, zee en strand onmogelijk maakte.
We vonden  een plekje achter vensterglas waar we de bovengenoemde in het Engels bestelde thee dronken en daarna gingen we ergens een vissie eten.

Zandvoort aan Zee

Op een terras  bestelden we ‘Fish and chips’ van de menukaart; we kregen gebakken vis met patat.
Toen we even later een ijsje aten bood ik een stoel aan aan zoekende mevrouw.
‘Neem deze maar, we hebben maar twee nodig! ‘
De reactie kwam traag. “Eeh, o?  O, danke schön!”

Gerard keek me gelaten aan en zei: “Je denkt toch zeker niet dat je hier gewoon Nederlands kunt praten….?”

Benieuwd naar al onze belevenissen in en rondom Haarlem?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Kick off van een minivakantie.

Vrijdag 8 juli. Een fietstocht om Haarlem en een stadswandeling hadden we bedacht.
Rond 10.45 uur zaten we op de fiets en vergaapten ons aan de weelderige huizen in Aerdenhout, Bloemendaal en Santpoort Zuid.
We zaten letterlijk achterstevoren op de fiets af en toe.
En waar we in 2020 in plaatsen als Huizen en Blaricum alleen maar hoge heggen en bewakingscamera s zagen (waardoor we ons niet welkom voelden)  zagen we hier parkachtige tuinen en mooie villa’s, met toegangshekken weliswaar,  maar niet gebarricadeerd.
Wel een deftige omgeving.
De deftigheid ontlokte Gerard de opmerking: “Die peerdestront hier op het fietspad zult ze wel paerdenpoep numen… “.
Samen hadden we even Drentse lol.

Ruïne van Brederode

Er  wordt onderweg niet gegroet.
Een grote tegenstelling als je het afzet tegen onze fietstocht op Hemelvaartsdag in Twente waar werkelijk iedereen wel iets riep.
Na Bloemendaal fietsten we door het mooie duinengebied Nationaal Park Zuid Kennemerland en over het landgoed Duin & Kruidberg.
Het originele landhuis is inmiddels een chique hotel met 1 Michelin-ster, maar daar zoeken wij nooit naar; wij vonden aan de rand van het bos een oude pachtboerderij die vroeger bij het landgoed hoorde, maar waar nu brasserie ‘Hoeve Duin en Kruidberg’ in is gevestigd
We genoten daar van een terrasje en een lekker broodje zalm c.q. gebakken ei.
Onderweg kwamen we zowaar nog een ruïne tegen: de restanten van Kasteel Brederode.
We konden er niet omheen lopen, want dan moest je gelijk € 6.= betalen.
Dan maar niet, scheelt ook weer tijd. We hadden immers nog een fijne stadswandeling in het verschiet!

Amsterdamse poort.

Toen we aan de oostkant Haarlem binnenkwamen wilde ik eerst nog even langs bij de Amsterdamse poort,  de oudste en enig overgebleven stadspoort van de middeleeuwse stadsmuur: ik had al gezien dat die niet was opgenomen in de stadswandeling. Het duurde even voordat we die hadden gevonden; Google maps moet je als je op de fiets zit niet op ‘auto’ laten staan….
Het was de zoektocht meer dan waard!

Nadat we de poort hadden gevonden wilde ik nog even naar een ouderwetse kleinvakwinkel voor knoopjes, Gerard wilde graag een sudokupuzzelboek kopen bij de boekenvoordeel en ik wilde nog naar de handwerkwinkel ”Breien en zo’ voor sokkenwol en haakkatoen.
Och mensen. Het was ontzettend druk in de stad, we moesten nogal zoeken naar alles wat we wilden en het was prachtig weer,  dus warm.
Zelfs het parkeren van de fietsen was door de drukte steeds een hele toer.
Toen we uiteindelijk het garen hadden was het 16.00 uur.
Ik zei tegen Gerard: “Zal ik je eens wat vertellen? Die stadswandeling gaat Aaltje vandaag  niet meer doen.”
Hebben we over de te volgen route nog wel eens discussie, hierover was hij het roerend met me eens.
In de van Monopoly bekende Zijlstraat vonden we terrasje waar men Radler 0.0 in de koelkast had staan.
En daar verkochten ze ook yoghurt frambozen ijs.
We beloofden elkaar dat we zondag de stadswandeling gingen doen.
Wordt vervolgd dus.

Benieuwd naar al onze belevenissen in en rondom Haarlem?
Klik dan hier naar deel 1, daar vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen: Kick off van een minivakantie.

In april schreef ik onder de titel ‘Gooise vrouwen‘ een blog over de podcast bij het tijdschrift Saar.
Pratende, roddelende, giebelende 50+ vrouwen waar ik graag naar luister, maar waar mijn verstand soms ook bij stil staat vanwege de andere wereld waarin zij leven.
Iedere zaterdagmorgen om 08.00 uur komt de nieuwe podcast on line en ik heb er nog niet één gemist.

Els Rozenbroek, één van de vrouwen, heeft kanker en heeft niet lang meer te leven.
In het begin van haar ziekte vertelde ze in de rubriek ‘het kankerminuutje’ even hoe het met haar was en hoe het ziekteproces verliep.
Ze was toen nog in de veronderstelling dat ze misschien nog een jaar had.
Inmiddels is gebleken dat dat veel te optimistisch was.
Het gaat beslist niet goed; de aflevering van zaterdag 2 juli was opgenomen in het hospice waarin ze inmiddels is opgenomen.
Els is 62.
Toen ze ziek werd stond ze midden in het leven: druk met het tijdschrift Saar, de podcast en wat ze er allemaal naast deed.
In de afgelopen maanden hebben we gehoord hoe je leven verschuift naar de marges van de samenleving als je zo ernstig ziek wordt.

Els stelt dingen aan de orde waar je nooit iets over leest.
Over dat ze geld had vastgezet voor later, als ze met pensioen ging, want ze was ZZP’er en bouwde geen pensioen op.
Toen ze wist dat ze niet lang meer te leven had, wilde ze eerder bij dat geld kunnen om het nu alvast te kunnen gebruiken, voor terrasjes met vriendinnen, kort vakanties, kortom: om er nog van te kunnen genieten.
Ze kon er niet bij.
Het was een lijfrente of zo, ik weet niet meer de details, maar het zat vast aan veel regels.
Ze heeft hemel en aarde moeten bewegen om het geld toch ‘los’ te krijgen, maar het trieste is dat ze bijna geen tijd meer heeft om er van te genieten.
De ziekte verloopt grillig. Ze heeft goede, maar ook hele slechte dagen.

Ze vertelt over het regelen van haar eigen begrafenis.
Zoekt alvast alle adressen op van mensen die een kaart moeten hebben, roept ook wie er beslist niet mogen komen en schatert het vervolgens weer uit samen met Barbara en Femke.
Vertelt over moeilijke, emotionele gesprekken met haar broers.
Vindt dat ze daarna (midden in de nacht) wel een borrel heeft verdiend en laat vervolgens een fles whisky op de grond vallen, waarop ze samen met een medewerkster van het hospice de rotzooi weer opruimt. Als alles dan weer rustig is schenkt ze zich alsnog een borrel in, want er stond nog een fles in de kast. “Ja. Gekregen. Ik heb zulke lieve vriendinnen die goed voor me zorgen….”

Dat was afgelopen zaterdag.
Je hoort ze gieren van het lachen met z’n drieën, terwijl je luistert naar iets wat eigenlijk heel triest is.
Het is goed om het over de dood te hebben en ik heb respect en bewondering voor de openhartigheid van Els, maar de opgeklopte hilariteit van de laatste aflevering van de podcast voelde voor mij ongemakkelijk. Dat ligt ongetwijfeld aan mijn ouderwetse opvoeding; misschien dat anderen het juist als bevrijdend ervaren.
De laatste jaren is er veel veranderd aan de manier waarop we omgaan met de dood: deze podcast draagt zeker bij aan het bespreekbaar maken er van.

De afbeelding links kreeg ik van Carlijn bij haar gastblog Love life, talk death. 

Donderdagmorgen 7 juli begon onze vierdaagse trip naar de Randstad.
We hadden een studio/appartementje gehuurd op de grens van Heemstede en Haarlem.
Tegenwoordig hoef je niemand meer te spreken als je wilt inchecken: de contacten, met Victor in dit geval, worden via internet gelegd, je betaalt van te voren en op de dag van aankomst krijg je een mail met een code voor het sleutelkluisje in de schuur waar de sleutel van het huisje ligt.

We logeerden in een ’tiny house’. Alles wat je nodig hebt voor een vakantieverblijf was er, maar het was niet groot.
De slaapkamer bevond zich op een soort zoldertje. In en uit bed stappen beschreef Gerard in een filmpje voor ons gezin als ‘een uitdaging’.
Maar we konden televisiekijken in gemakkelijke stoelen, we konden een spelletje doen aan een grote tafel en er was een keuken met alles er op en er aan.
Victor had het allemaal goed geregeld! Er lagen handdoeken, koffiecupjes & theezakjes,  het bed was opgemaakt en op de tafel lag een papier voor ‘Gerard’ of we onze gegevens wilden invullen voor de toeristenbelasting.

Toen we ons kleine huisje binnenstapten hadden we er trouwens al drie uur in Haarlem opzitten.
We waren namelijk veel te vroeg, om 13.00 uur al, toen hadden we die code-mail nog niet.
We zetten de auto in de buurt op een parkeerplaats, pakten de fietsen er af en lieten ons door GoogleMaps naar de VVV in Haarlem leiden.
Eerst maar eens een stadsplattegrond scoren. En een fietskaart van de omgeving.  O,  en ook nog een folder met een stadswandeling.
De meneer aan de balie adviseerde ons om voorafgaand aan de stadswandeling even binnen te lopen bij Anno Haarlem,  een mini stadsmuseum in de kelders van het oude stadhuis.
We bekeken de animatiefilm ‘Haarlem in vogelvlucht’ die een heel mooi chronologisch overzicht gaf van de ontwikkeling van de stad.
Daarna kregen we een mondelinge toelichting op de geschiedenis van de stad van een enthousiaste vrijwilliger.

En inderdaad: in Haarlem werden we te woord gestaan in accentloos Nederlands.
Mooi om te horen.
Maar….. er wonen kennelijk ook Drenten daar.
Tijdens onze fietstocht misten we een afslag, dus ik riep tegen Gerard: “O! Hier hadd’n wij dr of moeten!  en stapte van de fiets af.
Een middelbare meneer keek verrast op, glimlachte breeduit en zei: “Wo’j de stad in? Veul plezier!”

Eenmaal in ons appartement maakten we plannen voor de volgende dagen.
Naast de informatie van de VVV hadden we de beschikking over een kratje van Victor vol boeken en brochures over Haarlem (o.a. De geschiedenis van Haarlem voor dummy’s) waar ik me die avond prima mee heb vermaakt.

Vanuit ons logeeradres wandelden we ’s avonds naar een pizzera, waar we nou eens geen pizza bestelden, maar pasta.
Mmmmm.
Met roomsaus, spek en spinazie.
Een fijne kick-off van een minivakantie: dag 1 al helemaal goed benut.

Benieuwd naar wat we de andere dagen hebben gedaan?

vrijdag 8 juli: Drentse lol in Aerdenhout.
zaterdag 9 juli: We gaan naar Zandvoort
zondag 10 juli: Toch nog een stadswandeling.
Twee bijzondere winkels- Kleinvak & Huishoudelijk gemak
Een ‘Twaalf uurtje’ op Een verstopt terras in de binnenstad.

Wat in het vat zit: – Wachthuisje bij brand.

Zondagavond 18.55 uur.
We zijn terug van een weekendje Haarlem.
Donderdagmorgen vertrokken we en rond 15.00 uur konden we terecht in ons gehuurde vakantiehuisje.
Het was zomaar om……

Drie blogs had ik klaargezet: voor donderdag, vrijdag en zaterdag.
‘Die van zondag kan ik dan aan het einde van de middag wel even voorbereiden’  had ik op voorhand bedacht.
Om 17.30 uur waren we thuis en om 18.00 uur zaten we op Waninge Plaza bij te komen ; tassen uitgepakt, even uitblazen en afkicken.
Carlijn belde nog om te vragen hoe het was geweest; toen we ophingen was het al bijna zeven uur.

De komende dagen lees je over ons ’tiny house’ in Heemstede, over gebakken visjes, fietstochten, harde wind op het strand van Zandvoort, een verstopt restaurantje in Haarlem, over de zoektocht naar de Amsterdamse poort en géén pizza bij een pizzeria.
Als voorproefje alvast een foto van het Spaarne.
Morgen begin ik met het eerste Haarlem-verhaal.
Nu nog even nagenieten.