De waarde van de dag

Op 2 december las je deel 1 van het gastblog dat schoonzus Annette voor deze website heeft geschreven.
Vandaag deel 2:

Van tevoren had ik met Henk overlegd dat, als er een mooi sieraad van haar in de aanbieding was, ik deze wel graag wilde kopen. Al was het meer dan 100 euro. Op haar website kwam ik er echter achter dat de prijzen beginnen bij 700 euro voor een enkel oorknopje tot 35.000 euro voor een armband. Oeps! Ik wilde haar hier een vraag over stellen en stak mijn vinger op. De microfoon kwam mijn kant op. Ik vroeg de prinses of ze in de toekomst nog een juwelenlijn gaat maken met wat gangbare prijzen. Ze antwoorde dat ze al bang was dat er zo’n vraag zou komen, maar dat ze graag exclusief wil blijven en dat de goudprijs wel erg hoog is momenteel.
Oké. Dan maar niet!

Jurk van Juliana.

Na het interview mochten we als groep naar het paleis lopen en door een kleine deur direct naast de grote, bekende bordes-trap, naar binnen gaan, de kelder in. Daar gingen we via smalle gangen en trappen naar het begin van de tentoonstelling. Het viel me op hoe verwaarloosd de binnenkant is: afgebladderde plafonds, behang dat loshangt, verfloze leuningen en zelfs hier en daar een gat in de muur. Om alles wat mooier te maken, waren er langs de hele route glitters op de grond gegooid. De jurken en sierraden waren prachtig! Wat wel jammer was, is dat de meeste diademen replica’s waren en de jurken wel van de ontwerpers van het koningshuis waren, zoals Claes Iversen en Jan Taminiau, maar dat dit niet de jurken waren die Maxima daadwerkelijk had gedragen. Wel was er een mooie jurk van prinses Juliana, met een struisveren mantel eroverheen.

Toch heeft zo’n paleis wat magisch. Ik voel me er altijd super: volgens mij ben ik in mijn vorige leven een prinses geweest, dat kan bijna niet anders. Het feit dat je daar bent, op een plek met zoveel historie, is zo ontzettend bijzonder!

Dwalend door de gangen, door de kleine en grotere ruimtes, terwijl ik de jurken en de juwelen bewonderde en alles las wat erbij stond, kwam ik in een grote ruimte. Hier stonden een paar dames bij een prachtige jurk te praten, maar verder was er niemand. Pas later zag ik dat er in een hoek van de kamer twee dames, met de rug naar ons toe, met elkaar stonden te praten. Ik herkende de prinses en bedacht me niet: beleefd vroeg ik of ik met haar op de foto mocht. Ze stemde in. De dame met wie ze stond te praten bleek Josine Droogendijk te zijn. Zij maakte de foto. Eigenlijk zou ik stiekem ook wel met haar op de foto hebben gewild, maar dan had ik aan prinses Margarita moeten vragen of ze de foto wilde maken. Dat ging met toch wat te ver. Hoewel ze het misschien best had willen doen. Bijna direct na het maken van de foto draaiden de dames zich weer om en gingen verder met hun gesprek. Jammer, ik had nog wel een praatje willen maken!

Zielstevreden vervolgde ik mijn weg door de tentoonstelling. Ik ging op tijd weer richting parkeerplaats: het was slecht weer en ik moest nog minstens twee uur rijden naar huis. Wat een topdag! Een schitterende dag met – letterlijk – een gouden randje……

Gisteravond, 5 december, ging rond half 8 deurbel.
Gerard zat te puzzelen op de bank, ik zat achter de computer gedichten te schrijven voor het komende weekend.
Ik was al halverwege de keuken toen Gerard zei: : “Ik ga wel”, maar hij kwam terug zonder iemand gesproken te hebben.
“Was er niemand?”
Nee dus. Er was een auto weggereden maar had  hij niet zo gauw kunnen zien wie daar in zat en er stond een pakje voor de deur met een brief er op.
‘Voor Ada’.

Leuk ja.
Er zat een klein tasje in met een gehaakte buitenkant.
In de envelop zat een gedicht.
Een héél lief gedicht over zelfgehaakte lichtjes, over het delen van talenten en over waar het tasje was gekocht.
In het tasje zaten twee foldertjes van het winkeltje, ’t Teehuus Ut e Tút’ in Drachten: hierbij een link naar hun website.
Verder zat er een zakje in met speculaasharten, volgens het gedicht ‘van de Bakpiet’.

Het tasje kreeg ik van Sint en de Roetveegpiet die hoopten dat dit handwerk mij plezier zou geven ‘en anders geef je het weer door, want Sint is van de kringloop hoor!’
Ja, ik ben ook van de kringloop, maar dit tasje is voor mij.
Mijn nieuwe haaktasje.
Ik ben er hartstikke blij mee en zal het met trots gebruiken.
En overal vertellen dat ik het heb gekregen van de Goedheiligman, voor wie ik jaarlijks een lans breek omdat ik zijn feest zo fijn vind en hoop dat het niet ondersneeuwt in de kerstcommercie.

Van wie ik dit cadeautje heb gekregen weet ik niet; er komen verschillende mensen uit ons netwerk in aanmerking.
Döt ok niks: dat is de charme van het Sinterklaasfeest.
Op de foto’s op dit blog zie je het tasje en de inhoud.
Je vraagt je misschien af waar de speculaasharten zijn?
Op.
TE LEKKER!
Als ik die Bakpiet ooit te spreken krijg wil ik graag het recept.

“Wil jij de deelnemers van Holy Stitch vragen of ze iets willen maken voor het kraampje van de ZWO op de Weihnachtsmarkt in Roden?”
Die vraag kreeg ik eind oktober van Saakje.
Toen we bij elkaar zaten op de eerste dinsdag van november kwamen er al wat leuke ideeën binnen.
Engeltjes, sterretjes, gnomen, allemaal kleine, gehaakte of gebreide dingetjes: de keuze was reuze.
Op internet zocht ik naar andere cadeautjes om te maken en op Lindevrouw’sweb vond ik een pagina met allemaal kerst-zelfmaak-ideeën.
(wel even naar beneden doorscrollen, je moet eerst door een berg foto’s van lampen en reclame heen)
Ik koos de gehaakte theelichtjeshouder, hierbij een link naar de haakbeschrijving.
Een paar kleine aanpassingen bracht ik aan: ik deed de 1e toer niet met een andere kleur; in plaats daarvan haakte ik in een andere kleur een randje om de bovenkant én 1 toer vasten om de buitenkant heen.

Toen ik er één klaar had was ik niet tevreden: er zat geen bodem onder het waxinelichtje.
Toen haakte ik een aparte bodem in de kleur van de randjes die ik er later innaaide.
Zo maak je de bodem: –
– ketting van 5 lossen sluiten tot een ring.
– 1e toer:  In de ring 8 vasten haken.
– 2e toer: op iedere vaste 2 stokjes haken.
– 3e toer: op ieder stokje 2 halve stokjes haken.
Afhechten hoeft niet, je laat na het sluiten van de toer de draad wat langer, zodat je daarmee het rondje in het houdertje kunt naaien.
Ik deed de steekjes alleen in de buitenste lus van de halve stokjes.

Gistermiddag was er weer een bijeenkomst van Holy Stitch.
We kregen allemaal een gehaakt sterretje van Zwanny bij wijze van kerstgroet. Leuk idee!
Na ‘het rondje’ waarin iedereen iets vertelt over waar ze op dit moment mee bezig is hadden we nog ruim een uur voor de bijpraat; de tijd vloog voorbij.
Bij de afsluiting van de middag brak ik een lans voor het vieren van ons aloude Sinterklaasfeest, dat mijns inziens veel te vroeg overschaduwd wordt door de kerst-commercie, wat Geke de opmerking ontlokte dat ‘dat hele circus rondom kerst’ ook nogal afleidt van waar het eigenlijk om gaat met kerst……
In het kader van de verjaardag van Sinterklaas a.s. donderdag las ik een verhaal voor over een spectaculair Sinterklaasfeest op basisschool de Haven in 1995.
Ook even in de sfeer komen? Hierbij een link naar dat blog uit 2017.

Er waren engeltjes gemaakt, tassen, geborduurde dingen aan de muur, kaarten kortom: genoeg om de kraam van ZWO mee te vullen.
Ben je benieuwd?
Kom dan kijken op de Weihnachtsmarkt op de Brink in Roden; die wordt gehouden op zaterdag 14 december van 14:00 – 21:00 uur en zondag 15 december van 12:00 – 18:00 uur.
De Catharinakerk is dan ook open: de aanwezige gidsen vertellen je graag iets over de geschiedenis van het gebouw en haar beroemde orgel.
In de kerk vind je de kraam van de ZWO waar de spulletjes voor het goede doel verkocht worden.

Vandaag een gastblog van één van de Royalty Gezusters: schoonzus Annette.

‘Schitterende Blauw Bloed-dag op Paleis Soestdijk!”
Zo werd het aangekondigd op de website van Blauw Bloed. Bijna direct heb ik me opgegeven voor deze dag op 21 november, want het leek me fantastisch om daar heen te gaan. Vooral omdat er een interview zou worden gehouden met prinses Margarita, over haar jeugd op het paleis. Achteraf heb ik pas mijn Royalty gezusters (tante Trijn, Ada en Ali) op de hoogte gesteld. Helaas kon geen van drieën mee. Heel jammer, maar een dagje alleen op pad is soms ook wel fijn.

….. petit fourtje ……

Aangekomen bij Soestdijk werd ik opgevangen aan het begin van de parkeerplaats en werd me uitgelegd hoe alles zou verlopen. Vanaf daar was het nog best een flinke wandeling over het terrein naar de Oranjerie, waar het eerste deel van het programma zou plaatsvinden. Het was daar al een drukte van belang. Er stonden rijen stoelen, waarvan de meeste al bezet waren. De beloofde koffie met gebak bleek een bekertje koffie en een klein petit fourtje te zijn, dat opgedronken mocht worden aan statafels. Wat minder knus en romantisch dan ik me had voorgesteld. Ik raakte direct in gesprek met een vrouw die ook alleen was. Ze stootte me op een gegeven moment aan en wees op een erg slanke, goedgeklede dame in het gangpad: “kijk, dat is die presentatrice!” Het bleek Josine Droogendijk te zijn, de modedeskundige van het programma. Het viel me direct op dat je op TV minstens 10 kilo dikker lijkt: wat een figuurtje!

De vaste presentatrice van het programma, Tirza van der Graaf, opende de middag, zoals ook aangekondigd was in het programma. Nadat ze ons had begroet verdween ze weer: ze moest nog verder met de opnames van de uitzending van Blauw Bloed van zaterdag. Een excentrieke dame met de prachtige naam ‘Nicole Uniquole’ introduceerde prinses Margarita en een interessant interview vond plaats. Wat is het bijzonder om iemand van het koningshuis zelf te horen vertellen over haar tijd met haar grootouders op Soestdijk en hoe ze dit heeft ervaren.
Een deel van het interview ging ook over haar juwelen lijn, waarschijnlijk in het kader van: voor wat, hoort wat. Toen de dia’s van deze juwelen niet altijd even snel op het scherm verschenen, of toen haar ‘oortje’ niet goed werkte, reageerde ze kribbig en ongeduldig: ook een prinses is maar een mens, en ik denk dat Margarita wat dat betreft geen makkelijke dame is…..

Er mochten na het interview vragen worden gesteld aan de prinses. Deze waren over het algemeen vrij voorspelbaar.
Een paar mensen waren zo overweldigd door het feit dat ze wat mochten vragen, dat ze niet uit hun woorden kwamen.

Van tevoren had ik met Henk overlegd….

Wat Annette van tevoren met mijn broer had overlegd lees je in deel 2 van dit blog dat over enkele dagen wordt gepubliceerd op deze website.

Halverwege deze week stuurde ik een mail naar degene die ons tijdschrift ‘de Waarde van de dag‘ gaat drukken.
Dit was de strekking van de inhoud: “We hebben steeds ingezet op de uitgave van ons tijdschrift eind 2024, maar door de gebeurtenissen van de afgelopen weken ben ik niet de beste versie van mezelf.  Verhuizing op het werk, sterfgevallen in mijn omgeving: het is te veel en daardoor kost alles veel meer energie dan anders.
Een aantal dingen laat ik doorgaan, zoals zingen in de cantorij en mijn werk, maar daarnaast zeg ik dingen af en daar hoort ook mijn tijdschrift bij.
Het is iets wat ik zelf heb bedacht en het is ook een cadeau voor mezelf, maar op dit moment heb ik er geen ruimte voor in mijn hoofd.
Met onze dochters heb ik afgesproken dat we het over de jaarwisseling heen tillen: we willen graag inzetten op week 2 in de hoop dat het in mijn hoofd dan weer wat minder druk en vol is. ”
We hebben al een proefdruk exemplaar om even te zien hoe het er uit komt te zien en we zijn erg tevreden, maar het is nog niet klaar.
Nog even wachten dus.

Maar ondertussen gaat dit blog wel door met iedere dag een verhaaltje van Aaltje, vandaag bijvoorbeeld over de inspiratie voor de maand december die in het teken staat van Sinterklaas en Kerst.
Dit jaar duurde het allemaal wat langer voor ik met de voorbereidingen van de feesten aan de gang kwam.
Als we anders lootjes trekken ben ik al weken van de te voren aan het bedenken wat ik zal kopen en wat ik ‘er bij’ zal doen, dit jaar moet ik op het moment dat ik dit schrijf bijna alles nog doen.
En dan het adventsbloemstuk. Meestal begin ik half november al te bedenken wat ik ga maken, maar ook dat moest dit jaar op het laatste moment: vandaag. Rechts een afbeelding van hoe het is geworden, links een detailfoto van het middenstuk.
Gewoon vier witte kaarsen, sparrengroen van de boom bij onze kapper (onze Koreaanse zilverspar is er immers niet meer), een hortensiabol, wat ‘opvul’ uit de tuin zoals rozenbottels en skimmia enzo: de versie van 2024 lijkt veel op die van 2023, ik heb alleen een andere kleur kaarsen gebruikt.

Vind je het leuk om terug te kijken naar de Adventstukken van voorgaande jaren?
Geen bloemstuk is namelijk hetzelfde.
Andere schaal, andere vorm, andere kaarsen, ander groen: hierbij de links naar de betreffende pagina’s:
2023>>>
2022>>>
2021>>>
2020>>>
2019>>>
2018>>>
2017 >>>
2016 >>>
2015 >>>
2014 >>>

Op zondag 20 oktober werd in de serie ‘Volle zalen’  de aflevering met Diederik Ebbinge uitgezonden.
Daarin vertelde hij over de musical ‘Onze Jordaan’ die hij had geregisseerd ter gelegenheid van het 750 jaar bestaan van Amsterdam.
Hij vertelde over de belcanto-zangstijl die we kennen van Willy Alberti, Johnny Jordaan en Tante Leen; belcanto is een Italiaans woord;  het betekent ‘schone zang.
Smartlappen, gezongen met zo’n mooi vibrato gecombineerd met stukken uit de Italiaanse opera.
“O wat zou ik daar graag heen willen!” zei ik tegen Gerard, maar ik dacht dat het alleen in Amsterdam te zien was en dat vond ik te veel gedoe.
Maar.
Een dag later ontdekte ik dat de musical ook op tournee ging: ze kwamen op 28 november in Martini Plaza in Groningen.
Onmiddellijk bestelde ik twee kaarten en zo zaten deze twee Drenten gisteravond op rij 12 op balkon Oost in een uitverkocht Gronings theater te kijken naar een musical over de Jordaan in Amsterdam.

Dit staat er over op de site van het ‘De La Mar’-theater:
In Onze Jordaan blikt Greet (Ellen Pieters) op haar 80ste verjaardag uitgebreid terug op haar tijd in deze bekende Amsterdamse wijk. Op de uittocht van de echte Jordanezen en de komst van de yuppen en studenten. Op het missen van haar man Jopie, haar leven als alleenstaande moeder en de saamhorigheid onder de buurtbewoners, die nog sterker werd door de komst van het buurtkoor ‘de Belcanto’s’. Een verhaal vol van humor, emotie, melancholie en verbittering, maar vooral ook van hoop en verzoening. Onze Jordaan wordt muzikaal ondersteund door de typische belcanto-zangstijl, zoals we die kennen van Willy Alberti, Johnny Jordaan en Tante Leen. In nieuwe arrangementen passeren heerlijke meezingers de revue, zoals De parelvissers, Bij ons in de Jordaan, La donna è mobile en De glimlach van een kind.

Het was één van de mooiste voorstellingen die ik ooit heb gezien (de mooiste was Anatevka met Henk Poort).
Op het podium stond een orkest op een soort verhoogde stellage en daaronder zag je het verhaal zich afspelen.
Je wordt er in meegezogen en betoverd.
Wát een mooie muziek!
En wat een ontwapenende, Amsterdamse humor.
De Turkse verpleegster die Greet verzorgt heet Aisha.
Als dochter Loes de naam niet goed verstaat zegt Greet: “Aisha! Van Aisha mekaar niet meer vertrouwe kan!”
Die humor kwam ook mooi naar voren toen een clubje oude Jordanezen in hun kroeg een moderne ober vraagt om “een pikketanussie”.
Huh? “Een krakertje.” Wat? “Een kijkertje-over-het-IJ.”

De scenes wisselen elkaar snel af; het ene moment zit je bij Greet en haar kinderen thuis, dan is er weer een scene in de kroeg of op straat.
Ook zit je even een moderne woonkamer in Almere, waar dochter Loes een ontroerend lied zingt over heimwee naar Amsterdam.
We beleefden een avond vol nostalgie en melancholie; je wordt als publiek verwend met dans, zang en meeslepende muziek.
Eigenlijk wil ik hem nog wel een keer zien…..

Hierbij een link naar de website van de musical én een link naar de aflevering van Volle Zalen met Diederik Ebbinge.
Dan snap je misschien ook waarom ik dit gewoon móest zien.