De waarde van de dag

“O, dat kan nog wel.”
“Dat is pas veel later, joh!”
“Duurt nog jáááren……”
Hierboven lees je mijn gedachten als het ging over mijn pensioen.
Zoals je in de blogserie over mijn loopbaan kunt lezen heb ik nogal wat werkgevers versleten in mijn leven en bijna overal heb ik ook pensioenpremie afgedragen.
Je zou denken dat ik dan uit veel potjes mijn pensioen zou krijgen, maar alles is in de loop van de jaren ondergebracht bij de pensioenverzekeraar van mijn laatste werkgever: het Pensioenfonds Zorg & Welzijn.
En dan komt het moment waarop je je pensioen moet aanvragen.

Vanmorgen gingen Gerard en ik er met z’n tweeën voor zitten.
Website PFZW geopend en ingelogd met de DigiD.
Je kunt dan op de website doorklikken naar je eigen ‘Pensioenplan’ en daarin kom je op invul-velden over je thuissituatie en hoe je het opgebouwde pensioen wilt verdelen.
Stop je met werken of ga je minder werken en gebruik je je pensioen als aanvulling?
Wat wil je met je partnerpensioen: minder dan nu berekend, gelijk blijven of meer dan nu berekend?
Het ging eigenlijk verrassend snel; we hadden gerekend op een invulmarathon en een heel uitgezoek in papieren enzo, maar we konden maar zo op ‘aanvragen’ klikken.
‘Download uw pensioenplan hier’ en vervolgens konden we een PDF opslaan en ligt het allemaal vast: per 1 januari 2026 halen we mijn pensioen naar voren.

Beetje gek wel.
Waar je jaren niet aan dacht met de zinnen uit de eerste alinea in het achterhoofd is met een paar drukken op wat knoppen op je toetsenbord geregeld.
Definitief.
We keken elkaar even aan en spraken uit dat we het geluk hebben gehad dat we een levenspartner hebben gevonden waarmee we samen oud kunnen worden.
Geen scheiding, geen vroegtijdig overlijden, maar samen toeleven naar een rustiger fase in ons leven.
Toen ik vandeweek de tekst maakte voor op de uitnodiging voor vrienden en familie voor mijn 65e verjaardag vermeldde ik vóór de datum de letters D.V.

Dit vond ik daarover op internet:
D.V. is een afkorting van Deo volente; het is een Latijnse uitdrukking die al door de Romeinen werd gebezigd om een voorbehoud te maken voor toekomstplannen, zoals bij aankondigingen van bruiloften, vieringen en andere bijeenkomsten. In algemene zin betekent het “als er niets tussen komt”; in christelijke kringen geeft het aan dat de mens afhankelijk is van de wil van God.
Andere uitdrukkingen in dit verband zijn: ‘IJs en weder dienende’ en ‘Bij leven en welzijn’.

Gerard en ik hopen op een groot aantal goede jaren met z’n tweeën en vandaag zetten we samen weer een stapje op onze levensweg in de wetenschap dat niets vanzelfsprekend is.

Hoe kwam het dat een alt van de Catharina Cantorij er voor zorgde dat ik mijn ontslag nam bij Christine Brons?
In 2007 werd ik lid van die cantorij en ik kwam te zitten op de altenrij naast Ria met wie ik het prima kon vinden.
Ria was manager bij Lentis en ze kreeg in 2008 16 uur secretariële ondersteuning ondersteuning toegewezen.
“Maar ik heb het niet zo op secretaresses, ze doen het altijd anders dan ik wil” vertrouwde ze me toe. “Wil jij niet solliciteren?”
En ja, dat is natuurlijk een risico: dat je het in het dagelijks leven goed kunt vinden is niet een garantie voor een fijne werksituatie, maar het pakte heel goed uit: 10 fantastische jaren heb ik met haar samengewerkt.
Mijn eerste werkdag was 1 juni 2008.
Die morgen was ik om 08.00 uur in het gebouw aan de Queriodolaan waar Lentis toen een verdieping huurde.
Ria was er nog niet, maar ik werd opgevangen en bijgepraat door Jacquelien, (onthoud die naam) secretaresse bij OP West.

De afdeling Ouderenpsychiatrie bestond uit een aantal afdelingen in Groningen, Zuidlaren en Winschoten en bij Ria kwam het werk dat ik had gedaan bij Christine me goed van pas, want de afdeling moest op managementniveau nog vorm krijgen.
Agendabeheer, afspraken maken, vergaderstructuur, notuleren en Ria ondersteunen bij alle mogelijke administratieve taken: wát een leuke, afwisselende en uitdagende baan.
Ik leerde de teamleiders kennen van de verschillende afdelingen en had veel contact met de bijbehorende secretariaten; na een jaar gingen we verhuizen naar de Laan Corpus den Hoorn en toen….. kreeg ik een hartinfarct en belandde in het ziekenhuis. Daarna was ik zes weken uit de running. Ria was onaangenaam verrast; aan dat hartgebeuren kon ik natuurlijk niks doen, maar zij was ineens haar administratieve rechterhand kwijt. Toen riep ze de hulp in van Jacquelien en tadaaah….. daar was mijn tweede duo-baan. Jacquelien was een blijvertje: ik werkte 3 dagen en Jacquelien deed er één, de maandag. 11 jaar werkten we samen als secretarieel ondersteuners van het management van de afdeling Ouderenpsychiatrie. We werkten met een digitale overdracht en belden elkaar minstens één keer in de week; we konden elkaar blindelings vertrouwen en hadden een zelfde manier van werken. Het maakte voor anderen ook niet uit of ze haar of mij aan de telefoon hadden. We wisten allebei van de hoed en de rand en konden het naast dit alles ook reuzegoed met elkaar vinden.
We verhuisden van de Laan Corpus den Hoorn naar het Heijmanscentrum, waar we terecht kwamen onder de vleugels van Rien, die destijds het directie-secretariaat van Dignis verzorgde.
Prachtige tijd gehad. Je leest er alles over in het blog ‘Heimwee’ uit 2024, waar je een overzicht vindt van een aantal blogs uit die tijd.

Alles veranderde in 2018; ik kreeg weer een hartinfarct. Deze keer resulteerde dat in een hartoperatie en ik was drie maanden uit de running.
En toen ik weer terugkwam was Ria vertrokken naar een andere baan…..

Benieuwd naar de hele serie?
Hierbij een link naar deel 1: onderaan dat blog vind je een overzicht van de al gepubliceerde blogs.

Als het over de Rodermarkt-feestweek gaat op deze website gaat het bijna altijd over de optocht of de straatversiering, want daar zijn we altijd druk mee, maar over de markt zelf schrijf ik nooit zoveel.
De Rodermarkt is een jaarmarkt, die traditioneel op de vierde dinsdag van september plaatsvindt.
Het evenement werd voor het eerst in 1727 gehouden en is tegenwoordig veel meer dan een paardenmarkt: er is een grote warenmarkt en een kermis.
De Rodermarkt wordt voorafgegaan door de Rodernacht, een evenement met optredens van artiesten en wordt bezocht door tienduizenden mensen uit de hele regio.
En Roden stoot op in de vaart der volkeren: tegenwoordig heet het hele gebeuren ‘Het Rodermarkt-festival‘!

Vanmorgen bij zonsopgang….

Dat betekent dat je nu tickets moet kopen om toegang te krijgen tot het feestterrein.
Het zal je niet verbazen: wij gaan daar niet meer heen, sterker nog: wij hadden een zeer rustige Rodernacht, want de wind stond gunstig en wij hadden helemaal geen last van stampende muziek en schreeuwende DJ’s.

Maar vandaag schrijf ik wel iets over de markt: daar liep ik namelijk vanmorgen om 07.30 uur al te kijken naar de kramen die werden opgebouwd.
Lege paden tussen de kramen in, hier en daar nog een verdwaalde auto van een handelaar die de dozen nog moest uitpakken en een mopperende marktmeester: “Niet met de auto …. je mag maar tot hier!”
Was de warenmarkt nog leeg en verlaten: op de Brink was het een drukte van jewelste!
Paarden, pony’s en boerengezelligheid.
Handelaren, handje klap, een paard dat even in moet lopen “PAISTEROP!” en van alle kanten wordt bekeken, mooi gevlochten manen en de geur van koffie.
Hier en daar loopt iemand waaraan je kunt zien dat hij de afgelopen nacht zijn bed niet heeft gezien; iets onvast ter been en niet zo goed te verstaan….. als het maar gezellig was.
Op de terugweg zocht ik Janneke van de Holy Stitch nog even op en ik bewonderde in de Raadhuisstraat haar kraam met allemaal zelf gebreide spulletjes.

Vanmiddag liep ik er met Gerard nog even weer over.
Nu was het helemaal omgedraaid: op de paardenmarkt was niets meer te beleven, maar op de warenmarkt was het gezellig druk.
Het was immers ook mooi weer.
We kochten een gerookte makreel.
Naast ons kocht een mevrouw een pondje paling, 3 stuks. “Dat is dan 24 euro, mevrouw.”
Mevrouw schrok zich een hoedje. Zo duur?
Verder smulden we van een warme oliebol met poedersuiker op De Brink.
Midden op de markt zag ik wat weggemoffeld de achterkant van een marktkraamwagen die ik op de foto zette; de tekst spreekt voor zich.
Klik op de afbeelding voor een vergroting.

Nog even over de versiering/verlichting van onze straat (daar schreef ik een paar dagen geleden over op dit blog): de Boskamp had de eerste prijs!
Je leest er alles over op dit artikel op ‘Dit is Roden’.

Twee soorten stamppot, 10 saucijzenbroodjes, één appelplaatcake, een door Gerard gebakken reuzenkrentenbrood en 24 witte en bruine kadetjes: wij waren er helemaal klaar voor.
Op de zaterdag van de Rodermarktparade komt ons voltallige gezin, dit keer mét vriendin MacKenzi die over was uit Amerika,  bij elkaar aan de Boskamp.
Voor de lunch liepen Gerard en ik al bij de wagens langs, genietend van ‘het sfeertje’ dat zo hoort bij de optocht waar wij zelf ook zo vaak bij betrokken waren: trotse bouwers die allemaal een prijs in de wacht hopen te slepen, de figuranten die er al wel  zijn, maar nog niet op de wagens staan en het publiek dat om de wagens heen loopt en zich vergaapt aan wat er nu weer allemaal is bedacht.

Waar ik normaal gesproken op zo’n dag minstens vier keer op een punt langs de route sta, bleef het deze zaterdag bij twee keer. ’s Middags kwam dat omdat het rond drie uur begon te regenen en ’s avonds duurde het gewoon allemaal veel te lang. Er was een wagen met pech wat zorgde voor enorm oponthoud: ik wilde er niet langer op wachten. Ik was moe en was niet helemaal fit door de coronaprik die ik vrijdag had gehaald; om 21.00 uur zat ik bij Gerard aan de koffie, de rest bleef nog wel kijken: even voor half 10 kwamen ze thuis. Tussen de bedrijven door waren we nog druk met onze ‘blikgooi-kraam’: er kwamen nog heel wat kindjes langs die wilden blikgooien en vooral het grabbelen daarna viel goed in de smaak.

Mijn stem voor de publieksprijs had ik gegeven aan ‘de Drachtster Tram’ van bouwgroep Nietap Terheijl en dat was ook meteen de grote winnaar van de optocht. Mooie kostuums, een goed tijdsbeeld, effectieve geluiden erbij en een geweldig schouwspel als het aan je voorbijtrok. Een terechte winnaar!

Wat viel me verder nog op? Het 100-jarig bestaan van muziekvereniging Noordenveld.
Zij hadden een wagen gebouwd in samenwerking met de Bomenbuurt. We zagen de jeugdafdeling die voorop ging in de avondoptocht, de majorettes en het orkest die voor de wagen uitliepen én de seniorengroep die er in een bus van Drenthe-tours achteraan reed en in die bus hun eigen feestje vierden. Fantastisch zoals hun onderwerp ‘The sound of the century’ werd vormgegeven.
‘De Hoeksteen’ sprong er bij de scholen uit: zij hadden ‘Kermis van vroeger’ uitgebeeld en dat was een lust voor het oog;  ook hier speelde de entourage op en rond de wagen een grote rol.

Het thema van deze optocht was ‘Nostalgie & heimwee’.
Voor ons was het een nostalgische feestdag waar we met ons gezin erg van genoten hebben.
Met de hele groep  aan de grote eettafel in onze woonkeuken, snaterend, teutend, lachend en etend. We haalden herinneringen op aan de wagens waar we zelf op zaten of naast liepen, dronken een glas en deelden verhalen over vroeger én nu. Mooier wordt het niet.

En kwam het nog van mijn jaarlijkse ‘guilty pleasure’?
Zeker. Deze keer met twee dochters, één schoonzoon en voor  20 euro aan muntjes.
Topdag.

Woutertje Pieterse

In Orvelte bevindt zich het Jan Kruis-museum; daar wilde ik altijd eens naar toe.
Vroeger las ik samen met mijn moeder jarenlang de Libelle waarin wekelijks de strip Jan, Jans en de kinderen stond. Ik maakte er in die tijd plakboeken van.
Daar ken ik Jan Kruis dan ook vooral van, maar in het museum waar we woensdag 3 september naar toe gingen bleek dat de man veel meer kon dan alleen de beroemde strip tekenen.
Wat ik bijvoorbeeld niet wist is dat hij een beeldroman heeft gemaakt van het boek Woutertje Pieterse. Het verhaal van Woutertje Pieterse is na Max Havelaar het bekendste werk van Multatuli. Het gaat over een dromerige Amsterdamse jongen die van gedichten houdt en opgroeit in een bekrompen milieu in de Franse tijd.
Woutertje stond ons levensgroot op te wachten bij de ruimte die helemaal was gewijd aan dit boek.
Mooie sfeertekeningen, fragmenten uit het boek, voorstudies, tekeningen: het Amsterdamse jongetje kwam door de tekeningen helemaal tot leven.
Wat ik één van de mooiste dingen het museum vond was een kunstwerkje, gemaakt door de dochter van Jan Kruis, Andrea. Zij stond model voor Catootje uit de Jan&Jans-verhalen.
Het beeldje heet: Woutertje ontmoet Jan.
Op dit blog ga ik niet meer vertellen over het Jan Kruis-museum, je moet er echt zelf eens heen!
Hierbij een link naar hun website.

Inmiddels is onze Oer-vakantie al weer geschiedenis. Bij het schoonmaken van Casa Grada ontdekten we dat Spinnetje Kruis* (een verre, ook erg kunstzinnige neef van Jan denk ik…) een prachtig web had gemaakt bij de schuifdeur naar de tuin toe.
Het hing te schitteren in de ochtendzon.
Ik moest het eigenlijk weghalen, ……. maar liet het hangen.
De schoonmaakploeg kwam nog na ons; ik hoop dat ze dat web aan de buitenkant van de schuifdeur niet hebben gezien.
Kalebassen, spinnenwebben aan het huis en pepernoten bij de Jumbo: het is herfst!

Op de terugweg van Westerbork naar Roden reden we langs de kar met kalebassen van Astrid aan de Drentse Hoofdvaart in Hoogersmilde.
Toen we weer thuis waren maakte ik een tafelbloemstuk met wat bloemen uit onze tuin, de kalebassen en twee zonnebloemen uit het boeket dat Gerard als verrassing mee naar huis nam.
Daar staat nu een waxinelichtje bij; dat steken we ’s avonds aan als we genieten van Herman en Paulien in De slimste mens.

Meer weten of ook even langs Astrid? Lees dan dit blog nog eens: daar vind je een link naar haar website en een overzicht van blogs over de toepasbaarheid van kalebassen.

* Spinnetje Kruis is een kleuterliedje dat onze dochters leerden op de peuterspeelzaal:

Spinnetje Kruis
weeft haar huis
van hele kleine draadjes.
Een draadje hier,
een draadje daar,
het web van Spinnetje Kruis is klaar!

Benieuwd naar de andere verhalen over ‘de kracht van oer’?
Hierbij een link naar deel 1, onder aan dat blog vind je een overzicht.

Vandaag een blog met twee onderwerpen, die allebei te maken hebben met de straat waarin wij wonen.
Het eerste gaat over verduurzamen van ons huis aan de Boskamp.
Gerard heeft al veel aan onze woning gedaan op dit gebied en in de zomer is door Duurzaam Noordenveld een video gemaakt waarin Gerard daarover vertelt aan de hand van deze vragen:

Hoe oud is de woning?
Waarom wilde je verduurzamen?
Wat was jouw grootste twijfel?
Welke stappen heb je genomen om te verduurzamen?
Welke verduurzamingsmaatregelen heb je uitgevoerd?
Hoe heb je het verduurzamen aangepakt?
Welke tips heb je voor andere inwoners?
Bekijk of luister het interview met Gerard door te klikken op deze link.
Wil je het hele artikel lezen op de website van de gemeente Noordenveld? Hierbij een link naar het hele verhaal.

Onze straat  doet dit jaar weer mee met de straatversiering voor de Rodermarkt.
Het algemene thema van de Rodermarktparade is ‘Nostalgie & Heimwee’ en onze straat haakt daar bij aan met het sub-thema ‘Kermis & Circus’. Gerard is een dikke week bezig geweest met knutselen aan een kermiskraam waarin men kan blikgooien. Eerst ging hij naar de fietsenwinkel om te vragen om van die grote, kartonnen dozen die om nieuwe fietsen zitten, daarna naar de Action voor verf en vrolijk pakpapier, op internet bestelde hij een blikgooispel en tenslotte rommelde hij tussen de kerstspullen om een streng buitenverlichting te zoeken.
We hebben er ook een grabbelton bij: kinderen onder de tien jaar mogen grabbelen na het blikgooien. Gisteravond was het klaar!

Voorgaande jaren kregen we altijd ‘een ding’ dat bij het thema paste: wij hadden vorig jaar een heks bijvoorbeeld, maar dit jaar kregen we alleen vlaggetjes en een spotje, voor de rest van de aankleding van je tuin moest je zelf iets bedenken. In de loop van de week verschenen er al wat foto’s in de buurt-app, o.a. een kop van Jut (lees Trump), circustenten, vlaggen en een jaloersmakende ‘preview-video’ van een spookhuis in wording. “De lat ligt weer hoog….” verzuchtte iemand digitaal.

De donderdag voordat het Rodermarktfeest losbarst zijn we dan ook collectief erg benieuwd wat iedereen er van heeft gemaakt. Rond 19.00 uur krijgt het allemaal vorm en lopen we als buren bij elkaar in de tuin te koekeloeren. Ik ga het niet allemaal benoemen, maar ik plaats al wel vast een paar foto’s van wat er voor moois te bewonderen is.
Toen we gisteravond een laatste rondje maakten werden we ineens aangesproken door iemand die in een doodskist lag die op een kier stond; er krinkelde een beetje rook uit de kist… Daarnaast stond een schrikbarend enge heks die af en toe oplichtte en kakelend lachte en in de tuin van onze buren zat een oude waarzegster met een glazen bol.

Kom je dit weekend ook even in onze straat kijken naar wat we er met elkaar van gemaakt hebben? Kom dan ’s avonds: dan is het mooi verlicht!
Als we thuis zijn mag je je blikgooikunsten vertonen!

“Nee, ik haak af!”
Dat was het antwoord van drukploeg-lid Piet toen we dinsdagmiddag vroegen of hij ook wilde aansluiten bij onze 1e Holy Stitch-bijeenkomst van dit seizoen.
Jammer ja; maar afhaken is ook een vorm van haken natuurlijk.

Er waren een aantal nieuwe gezichten: Janneke, Femmie en Tineke, die natuurlijk van harte welkom werden geheten!
Verder was dochter Carlijn dinsdagmiddag ook aanwezig: die was wel nieuwsgierig geworden na al die enthousiaste verhalen en positieve blogs.
Natuurlijk deden we we eerst ‘het rondje’: wat is je naam en wat ben je aan het doen op handwerkgebied.

Voor deze middag had ik een mini-workshopje voorbereid: ‘Haak een Aaltje met Aaltje’.
Even uitleggen.
Dat was de titel van het artikel over handwerken in het tijdschrift ‘De waarde van de dag’ dat ons gezin uitgaf in januari van dit jaar.
In dat artikel vertelde ik over mijn oma Vrieswijk van wie ik het handwerken had geleerd en deelde de haakpatroon-beschrijving van een onderzettertje.
Dat heb ik zelf ontworpen en als eerbetoon aan mijn oma ‘Aaltje’ genoemd: er hebben al heel wat mensen een stapeltje van 6 door mij gehaakte Aaltjes in huis liggen.

Iedereen die mee wilde doen kreeg een haakbeschrijving met achterop een plaatje van hoe het werk er uitzien na de afzonderlijke toeren: bij toer 1 is het nog maar een ringetje van 5 lossen, bij toer 9 is de onderzetter klaar.* Menigeen nam een zelfgehaakt Aaltje mee naar huis.
Op de foto zie je hoe het er dinsdagmiddag in ‘Op de Helte’ uitzag: er gezellig!

En verder was het weer net als voorgaande seizoenen.
Van ‘Dagbesteding Het Stekje’ in Roderesch had ik drie zakken handwerkgaren gekregen dat over was.
Dat had ik op kleur uitgezocht en daar werd dinsdagmiddag heerlijk in gegraaid en mee naar huis genomen.
Gerry had lekkere chocolaatjes meegenomen omdat ze zich zo gesteund had gevoeld door onze groep en nieuweling Janneke vertelde dat ze met een kraam zelfgemaakte handwerkspulletjes op de Rodermarkt staat. Ze staat in de Raadhuisstraat, zoek haar volgende week dinsdag 23 september maar eens op!
Geke vertelde dat zij ‘ergens hangt met haar schilderijen’.
Dat klinkt heel gek als je het zo leest, maar je snapt het vast wel: Geke exposeert op dit moment een aantal van haar schilderijen in het Scheepstrakabinet.
Tijdens de openingstijden kun je haar werken bewonderen!
Saakje van de ZWO kwam vragen of wij dit jaar weer iets wilden maken voor hun kraampje op de Roder Weihnachtsmarkt.
Engeltjes voor in de boom, onderzetters, pannenlappen, lekkere warme mutsen, sjaals of collen, omslagdoeken: we mogen zelf kiezen; we hebben Saakje beloofd dat we ons best gaan doen.
Het seizoen is nu echt begonnen: we spreken zien elkaar weer over 5 weken, dinsdag 21 oktober.

Wil je ook een stapeltje Aaltjes haken?
Hierbij een link naar het PDF dat ik maakte: Haak een Aaltje met Aaltje

Ook na het werk bij Beatrixoord had Annemiek dus een belangrijke rol bij het verkrijgen van mijn volgende baan.
Het was razend druk bij  kinderpsychologe Christine Brons  en ze waren op zoek naar een paar extra handen op de administratie voor 10 tot 12 uur per week.
Het werden 12 uren verdeeld over twee dagen van 07.30 uur tot 14.00 uur.
Dan was ik weer thuis als de kinderen uit school kwamen.
Annemiek werkte die andere drie dagen en zo had Christine elke dag een secretaresse op kantoor in Groningen zitten; af en toe werkten Annemiek en ik eens een dag samen en voor de rest was er vooral veel telefonisch overleg.

‘Kantoor’ is een groot woord voor het hok waar wij zaten aan het A-Kerkhof in een oud pand boven de Granny’s Appeltaart winkel.
We noemden het een ‘houtje-touwtje-kantoortje’, want Christine Brons BV was een piepklein eenmanszaakje waar je alles zelf moest bedenken: je kon niet invoegen in een systeem want dat was er niet. Wat ook niet meehielp was dat Christine een warhoofd/chaoot eerste klas was, dus het was voor Annemiek en mij een enorme uitdaging om al het werk dat moest gebeuren in goede banen te leiden.
Als Christien belde (vanuit Utrecht of Breda) moest je alles uit je handen laten vallen en dingen voor haar opzoeken/regelen, zoals het boeken van een hotelkamer of het organiseren van een parkeerplaats in de binnenstad. Als er een pakje op de post moest, moest je zelf met het pakje naar het postkantoor om het te versturen en als de koffie op was moest je zelf naar de Albert Heijn.

Het was een heerlijke tijd.
Nota’s typen, boekhouding doen, koffiezetten voor de gasten, zelf boekjes maken met zo’n ring-apparaat, kopiëerapparaat uit elkaar halen als er een storing was, telefoneren met cliënten, agenda bijhouden, achter geld aan als mensen niet betaalden: wat heb ik daar ontzettend veel geleerd.
Christine was naast kinderpsychologe ook ontwikkelaar van het beeldcoachen: opnames maken van een school- of thuissituatie en dan later aan de hand van het bekijken van die beelden  constateren wat beter/anders kan. Het bedrijf bestaat nog, maar Christine heeft inmiddels alleen nog een adviserende rol: hierbij een link naar hun website. 
Daarop vind je veel informatie over beeldcoaching en zie je Christine (met schrikbril)  nog een paar keer voorbijkomen.
Soms gingen Annemiek en ik een dag met Christine mee op tournee als ze een dagdeel ‘Videocoaching’ verzorgde voor leerkrachten.

Onze dochters hebben ook goede herinneringen aan Christine’s bedrijf, want die mochten in de vakanties af en toe een dagje met mij mee naar kantoor voor het maken van notitieboekjes, stickeren van enveloppen, papier versnipperen of andere kleine klusjes. Daarvoor kregen ze € 5,=  per dag en dat was een mooie aanvulling op hun zakgeld.
Vijf jaar heb ik met heel veel plezier voor Christine gewerkt, maar toen leerde ik alt Ria kennen op de Catharina Cantorij en die zorgde er voor dat ik na die vijf jaar mijn ontslag nam bij Christine.

Benieuwd naar de hele serie?
Hierbij een link naar deel 1: onderaan dat blog vind je een overzicht van de al gepubliceerde blogs.