De waarde van de dag

…… nog niet helemaal ingericht……

Na ons bezoek aan de kerk met de tentoonstelling over wat heilig voor ons was (zie deel 1)  liepen we naar het marktplein waar die andere kerstmarkt moest zijn.
Maar die was nog niet helemaal ingericht en viel qua kramen wat tegen, maar het sfeertje was leuk.

We dronken samen nog een kop koffie in de lounge van het hotel en spraken af dat we elkaar om 22.00 uur nog even zouden ontmoeten op de kamer van één van ons.
Wij namen wat wij nog over hadden mee (wat drinken en een halve zak Joppie chips) maar er waren ook nog wat boodschappen gehaald, dus er was genoeg.
Met z’n zessen op een twee-persoonshotelkamer: wanneer doe je dat nou? Het was één van de leukste onderdelen van het weekend.

Ontbijten in een hotel is sowieso altijd al een feestje; zaterdagmorgen de 23e hadden we om 09.00 uur afgesproken en schuifelden we zoekend en genietend langs een Frühstück-buffet.
We zouden niet de hele zaterdag in Oberhausen blijven, (want sommigen van ons hadden ’s avonds ook nog wat in de agenda staan) maar we besloten dat we na de koffie aan het eind van de ochtend nog even op die grote Weihnachtsmarkt gingen kijken.
Het had nog wel wat voeten in de aarde om de auto kwijt te raken bij het Centro.
Er zijn daar 7 grote parkeerplaatsen waar je gratis kunt parkeren; er is plaats voor zo’n 15.000 auto’s!
Maar op zaterdagmorgen na elven is het daar ontzettend druk, dus we stonden wel even in een file en eenmaal binnen in P7 was het ook best nog even zoeken naar een parkeerplaats. Denk hierbij aan Schiphol, waarbij een groen lampje betekent dat er een vrije plaats is, alleen werkte dat systeem niet naar behoren….. bij ieder groen lampje stond toch al een auto.
Maar we hebben het gered en toen konden we toch nog een tweede keer langs de kraampjes.
Het was wel een stuk drukker dan vrijdag en we hoorden ook best veel Nederlands om ons heen. Ook niet gek, want Oberhausen ligt nog geen honderd kilometer van Arnhem.

Als kerstaandenken aan Oberhausen kocht ik natuurlijk de lelijke beker waar we glühwein in kregen. Die kun je gewoon meenemen als je geen statiegeld (€ 2,=) terug vraagt.
Verder kocht ik een LED-Stern: een houten sterretje met een lampje er in ‘die mann am Fenster kleben kann’.
Met zo’n zuignapje.
En ook nog iets ‘mit Zwiebeln’?
Jazeker.
Bratwurst.

Eenmaal thuis plakte ik het sterretje zaterdagavond op het grote raam van de tuindeuren in onze woonkeuken.
Nog geen kerstboom, want dat vind ik nog veel te vroeg, maar wel alvast een klein sterretje.
A.s. zondag is het al 1e advent!
Ik zal mijn ‘Kerst-afspeellijst’ op Spotify alvast weer opzoeken.

Vorige blogs over kerstmarkten:
2016 Kerstmarkt in Bremen
2018 Die leute brauchen ein Polonaise um raus zu kommen….
2022 Over de grens : Weihnachtsmarkt in Münster

“Is dit ook allemaal meegekomen? Daar had ik anders geen sticker opgeplakt! Wat moeten we nog met deze ouwe zooi!”
Deze zin werd maandagmorgen uitgesproken door mijn collega bij het uitpakken van de zoveelste doos.
Het had onze werkgever in zijn/haar oneindige wijsheid behaagd om het kantoor van Team290 te verhuizen van de Laan Corpus den Hoorn naar de Hereweg 80.
Van de rand van de stad Groningen naar de binnenstad.
Die verhuizing heeft vrijdag plaatsgevonden.
Met een andere collega had ik afgesproken dat wij er maandagmorgen om 07.30 uur zouden zijn om alvast een werkplek te creëren.

We meldden ons gistermorgen bij de balie en maakten kennis met de baliemedewerkster die ons een sleutel gaf: eenmaal aangekomen op de tweede etage konden we naar binnen.
Er stonden weliswaar 5 bureaus, maar er was nog geen sprake van 5 werkplekken.
Eigenlijk kon je haast nergens komen, want overal stonden grote verhuisdozen.
We hingen onze jas op en begonnen eerst maar met uitpakken.
Langs een zijwand van ons nieuwe kantoor staat een hele kastenwand die we konden gebruiken om al het materiaal weer in te zetten.
Om 08.30 uur ging de telefoon weer op ‘aan’ en waren we zover ingericht dat we twee computers en twee telefoons konden bevrouwen.

Halverwege ochtend stond meer dan de helft van de verhuisdozen alweer in een kar op de gang en konden we aan de gang met het inrichten van de andere werkplekken.
Maar dat viel nog niet mee!
Geen goede kabels, geen goede verbindingen, wel goede computers maar niet de juiste stekkers, problemen met wachtwoorden en wifi.
“Waar is dat kleine gaatjesprikding?”
“Waarom kan ik niet printen? Doet die printer het eigenlijk wel?”
“Wie heeft die adresstickers ergens gezien?”
“Waar is dat dingetje voor het aansluiten van de head-set?”

Aan het begin van de middag kwam er een jongen van de afdeling Automatisering naar ons ‘kippenhok’.
Wat kun je dan blij zijn met iemand met verstand van zaken.
Waar wij met een rood hoofd onder het bureau zitten en van alles proberen (“Heb je nu dat zwarte kabeltje? Ja? En waar moet die in?”) weet deze ICT’er moeiteloos de weg in het oerwoud van stekkers en kabels, plugt hier er daar wat in en zegt na 20 minuten: “Volgens mij is het zo wel klaar.”

Inmiddels staat bijna alles in de kasten en heeft iedereen een werkplek.
We zijn nog van alles kwijt en er staan nog een paar dozen met ‘onbestemde zooi’ die van ons niet mee had gehoeven.
Het goede nieuws is dat we allemaal een hoog-laag bureau hebben, dus je kan staan en zitten.
En verder was het gistermiddag al weer bijna normaal.
Een meneer belde omdat hij zich zorgen maakte om zijn rijbewijs.
“Wij maken een terugbelbericht, u wordt daarover in de loop van de middag  door uw casemanager teruggebeld.”
Vervolgens belde die meneer nog twee keer met hetzelfde verhaal.
Wij blijven vriendelijk en geven hem weer dezelfde informatie.
Als je bij Team290 werkt weet je dat een cliënt wel eens wat vergeet.
Onze verhuis-zorgen verbleken bij de echte zorgen van het leven.

In oktober kreeg ik voor mijn verjaardag van Gerard ‘een Duitse Weihnachtsmarkt’ cadeau.
Hij had ontdekt dat in Oberhausen een hele grote kerstmarkt is (nummer 3 in de top 10 van heel Duitsland), dat wilden we wel eens zien.
We boekten een kamer in het Elaya hotel in het centrum van Oberhausen voor 22 op 23 november.
“Waar zitten jullie dan? Dan boeken wij ook een kamer” en zodoende waren we dit weekend met twee dochters en twee schone zonen in Duitsland.

Die grote Weihnachtsmarkt was langs de Promenade bij het Centro, een enorm winkelcentrum buiten de stad.
“Hoe gaan we daar heen? Is het te lopen?” Google weet antwoord op alle vragen: het was ongeveer een uur lopen.
“Nee, dan gaan we met de bus, we zitten hier vlak bij het hoofdstation”.
Meestal zoek ik dat soort dingen altijd op, maar onze twee dochters liepen al tetterend richting de dichtstbijzijnde bushalte en een half uur later liepen we langs de kraampjes.
En natuurlijk deden we wat we anders ook doen op zo’n markt, alleen nu verdeelden we het over twee dagen!
Op zaterdag genoten we met z’n zessen om een statafel  van zo’n lelijke beker glühwein en vergaapten we ons aan de grootte van het geheel overdekte winkelcentrum én de prachtige, overdadige kerstverlichting.
Eenmaal buiten ontdekten we dat het stroomde van de regen en vluchtten we eerst naar de bushalte en daarna naar ons hotel, waar we bedachten wat we gingen eten.
“Dit lijkt met het type restaurant waar we naar op zoek zijn” appte één van de dochters.
‘Zum Uerige Treff’ heette het.
Niet duur en typisch Duits; ik had Zwiebeln-Schnitzel mit Bratkartoffeln.
Geen sterrenrestaurant, maar man, wat lekker.
“Hoe kom je nou aan dit adres?” vroeg ik na het eten.
“O, gewoon op Google ‘Halbes Hähnchen Oberhausen’ intypen…..
Tuurlijk.

“En wat heerlijk dat we nu niet nog naar huis hoeven te rijden!”
Er strekte zich nog een avond voor ons uit.
We gingen nog kijken op de markt in het oude stadshart van Oberhausen, want daar zou ook een kerstmarkt zijn.
Op weg daarnaar toe kwamen we langs de Herz Jesu-kerk die nog open was, daar moesten we natuurlijk wel even naar binnen.
Daar stuitten we op de tentoonstelling Heilig. Heilig? Heilig!; we namen de tijd om die even te bekijken. Onder het motto ‘Mens, jij bent heilig!’ moedigt de tentoonstelling bezoekers aan na te denken over de vraag wat heiligheid in hun eigen leven betekent – ​​en of ieder van ons niet op zijn eigen manier ‘heilig’ is.  Het was een oproep aan iedere bezoeker om zichzelf als waardevol en uniek te zien. De tentoonstelling biedt ruimte om na te denken over wat er werkelijk toe doet in het leven en wat wij als ‘heilig’ ervaren.
Een fijn, meditatief moment op zo’n kerstmarkt, waarin alles verder alleen maar draait om zoveel mogelijk verkopen in kerstsfeer.

Wat nam ik mee als kerstaandenken aan Oberhausen?
Daarover meer in deel 2 van dit blog dat a.s. dinsdag wordt gepubliceerd.

Begin januari schreef ik over onze nieuwe scheurkalender voor 2024.
Daarover schreef ik al een viertal blogs* , waarbij steeds één ‘pijler van geluk’ wordt uitgelicht; vandaag gaat het over ‘een open geest’.
De kernwoorden die bij dit onderwerp horen zijn ‘nieuwe ervaringen opzoeken en bijleren’.

Wanneer je met een open geest in de wereld staat, sta je open voor nieuwe ideeën, ervaringen, theorieën, mensen en levenswijzen. Met een open geest kun je de wereld optimaal ontdekken. Je kunt eenvoudig contacten leggen, nieuwe dingen ontdekken en zo gaandeweg je leven verrijken.
Er kunnen heel wat dingen in de weg staan als je met een open geest de wereld in wilt kijken.
Wat heb je van huis uit aan ideeën meegekregen en hoe ben je gevormd?
Welke overtuigingen en vooroordelen heb je in de loop van je leven ontwikkeld?
Hoe bepalend is voor jou de mening van andere mensen in jouw omgeving?

De zinnen die op onze gelukskalender stonden bij deze pijler waren heel divers.
Eén van de mooisten vond ik die van de Amerikaanse kunstschilder Georgia O’Keeffe: ‘Wat telt is echte interesse. Geluk is tijdelijk. Interesse is blijvend.’

Verder was er een quote van Paul Simon:
‘Als ik denk aan al de onzin die op school moest leren, is het een wonder dat ik nog gewoon kan denken’.
Die kennen we natuurlijk allemaal in de Engelse versie van het lied Kodachrome.
‘When I think back on all the crap I learned in highschool, it ’s a wonder I can think at all’.

Deze uitspraak komt van de Duitse filosoof T. Adorno:
– Voor geluk geldt hetzelfde als voor waarheid. Je hebt het niet, je zit er middenin.

De Britse mode-ontwerper P. Smith zei:
– De grootste uitdaging in het leven is om het kind in jezelf te bewaren en een vrije geest te behouden.

Deze heeft een poosje bij ons het prikbord gehangen:
– Studeer alsof je eeuwig leeft.
Leef alsof je morgen sterft.
Het werd gezegd door de Amerikaanse wetenschapster M. Mitchell die leefde in de 19e eeuw.

De Sloveense dichter A. Grün schreef deze zin op:
– Bloemen zijn langs elke weg te vinden, maar niet iedereen weet er een krans van te vlechten.

Een Amerikaanse futuroloog wijst ons op de noodzaak om te blijven leren:
– De analfabeet van de 21e eeuw is niet wie niet kan lezen of schrijven, maar wie niet kan leren en bijleren.

Deze van de Amerikaanse componiste N. Sleeth vond ik veelzeggend:
– De deuren van het geluk gaan naar buiten open.

Dit is er ook wel eentje om over na te denken; hij komt van de Duitse filosoof Nietzsche:
– Een man die het heel druk heeft, verandert zelden van mening.

Dit blog sluit ik af met een waarheid als een koe van de Britse schrijver S. Johnson.
Dit zei hij al in de 18e eeuw:
– Als je alles wilt veranderen behalve je eigen positie, zul je nooit geluk vinden.

* Hierbij een link naar het eerste blog in deze serie, vandaar uit kun je linken naar de eerdere delen die al gepubliceerd zijn.