De waarde van de dag

Vrijdagmiddag zaten we bij Diggels in Westerbork.
Het was nog niet heel druk, maar op bijna alle tafeltjes stond een bordje ‘gereserveerd’. We maakten even een praatje met de vriendelijke ober, die vertelde dat hij zo blij was dat ze weer open mochten. “Je wilt het de mensen toch graag naar de zin maken.  Natuurlijk hebben we ook maaltijden kunnen bezorgen, maar dan sta je met je papieren tasje bij mensen voor de deur.  Nou,  eet smakelijk dan maar, hè? Dit is toch veel leuker! ”
Vonden wij ook.

Zaterdagavond gingen we met z’n achten uit eten bij een pizzeria in Borger.
We stonden met de groep met een mondkapje en de QR code in de aanslag voor de kassa.
Ik had gereserveerd, dus je verwacht dan dat iemand je welkom heet.
Twee minuten werden we genegeerd.
De mevrouw zonder mondkapje die kennelijk de leiding had was heel druk bezig en keurde ons geen blik waardig.
Uiteindelijk keek ze ons zorgelijk aan en vroeg of we gereserveerd hadden.
Het duurde even voor ze onze naam had gevonden, maar gelukkig zei ze: “O ja. Voor 8 personen.”
Ze moest onze QR-code controleren, maar ook dit gebeurde met de aandacht ergens anders: ze keek van de telefoon op rechtstreeks naar haar collega’s met wie ze ondertussen overlegde, riep af en toe “JA OKE!” en begeleidde ons toen naar onze tafel.

Ze had kennelijk haar dag niet.
Ze was tegen ons niet vriendelijk, maar had het wel erg leuk met mensen één tafel verderop, die ze kennelijk goed kende.
We moesten een uur wachten op onze pizza’s, maar wij hadden het met elkaar wel erg gezellig, dus daar kom je dan ook wel overheen.
Toen de pizza’s er eenmaal waren, waren ze echt heel lekker.
Na de pizza wilden we nog graag een nagerecht.
Vier van ons bestelden koffie, de andere vier ijs.
De koffie kwam na vijf minuten, het ijs niet.
Ook niet na twintig minuten.
Toen we gingen vragen bleek dat de bestelling, opgenomen door de onaardige akela, niet was doorgegeven aan de keuken.
We hebben maar niet meer gewacht tot de toetjes waren gemaakt; Gerard heeft betaald en we zijn weggegaan, boos nagekeken door Mevrouw Ongastvrij&Ongezellig.

Wij vragen ons nu af: WAAROM?
Waarom staat die mevrouw in de bediening in een pizzeria als ze er helemaal geen zin in heeft?
Waarom was ze zo kortaf en onvriendelijk tegen ons?
Waarom heeft ze die toetjes niet doorgegeven?

Op de terugweg naar Westerbork benoemden Gerard en ik het verschil met de ober van vrijdagavond en de gastvrouw van zaterdagavond.
“Je wilt het de mensen toch graag naar de zin maken…”.
Die intentie had die mevrouw in Borger niet.
Als ze die wel had, wist ze het heel goed te verbergen.

“Als ik hier een ommetje loop, heb ik gelijk een vakantiegevoel.”
Het is donderdagmiddag 3 februari en we lopen vanaf het Timmerholt richting Oranjekanaal.
Gerard had ’s morgens nog gewerkt en zat in de auto op weg naar Westerbork nog dingen over z’n werk te vertellen.
We pakten de tassen uit en besloten eerst een wandeling te maken. “Als we straks zitten hebben we daar geen zin meer in. ”

Al wandelend daalt inderdaad het vakantiegevoel in; we hebben allebei het idee dat het vrijdag is.
Dan word je op vrijdagmorgen wakker met het gevoel dat het zaterdag is en duurt het weekend gewoon drie dagen.
Vrijdagmiddag moest ik nog weer naar Roden voor FysiYoLates om 13.30 uur en tandarts Egges om 15.15 uur, maar we waren ook wat dingen vergeten, die kon ik dan mooi gelijk meenemen.
Gerard had de middag voor zichzelf en ging een mountainbike uitproberen die de vorige eigenaar had laten staan.
Toen ik terugkwam hing er een natte spijkerbroek over een keukenstoel.
“Hoe was het?”  Leuk! De fiets was wel te klein geweest voor zijn lange lichaam en het was ook geen E-bike, maar een rondje Zwiggelte is sowieso de moeite waard.
Aan het einde van de vrijdag gingen we even naar Westerbork voor een borrel en een gebakken visje.
Vakantie in februari.

Zaterdagmorgen gingen we samen boodschappen doen voor het “Februari-is-stom”-feest dat we ’s middags zouden vieren met ons gezin.
In Roden doe ik altijd alleen de boodschappen; dat kan natuurlijk in Westerbork ook,  maar volgens Gerard hoort het gezamenlijke geboemel in de supermarkt ook bij het vakantiegevoel.
Waar we op ons zelfbedachte gezinsfeest in februari anders altijd een programma hebben, deden we nu niks.
Nou ja, niks….we maakten plannen. Voor een huwelijksjubileum in 2023 en voor de Waninge familiedag: ons gezin is dit jaar aan de beurt om die te organiseren.
Welke locatie?  Wat gaan we doen? Kunnen hier kinderen aan mee doen? Wat gaan we eten? We zagen het al helemaal voor ons: nu al zin aan!
Twee stellen bleven slapen in Westerbork, waarvan één stel op tijd naar bed ging, zodat we met vier man nog een boom konden klaverjassen.
We sloten het feest af met een lome zondagochtend met de 5000 meter heren op de achtergrond en een gezellige brunch.

Februari vinden wij een stomme maand.  Koud en somber.
Dit feest dat Harriët bedacht in 2017 verzacht deze stomme maand een beetje; daar hoeven we niet heel veel voor te organiseren.
Schreeuwend zaten we met elkaar voor de televisie toen Van der Poel het goud voor de neus van Roest wegschaatste.
Wij schreeuwden natuurlijk voor Roest; we hadden hem die gouden medaille zo gegund!
Onze dames schreeuwden voor de Zweed.
Hij was bij onze dochters favoriet vanwege zijn filosofische uitspraken in interviews……

Vorig jaar hebben we vanwege de coronapandemie ons ‘Februari-is-stom’-feest niet kunnen vieren, dus dit was het eerste lustrum.
Benieuwd naar wat we de voorgaande jaren deden?
Klik hier voor een blog over het feest in 2020 >>>> , daar vind je ook links naar voorgaande jaren.

Gerard en ik nemen graag een pepermuntje.
Van die grote Wilhelmina-pepermunten.
Onderweg in de auto of tijdens de overdenking in de kerk.
Maar ik neem tegenwoordig nooit meer een pepermunt, het is me te veel gedoe.
Dan moet ik de beugelbitjes afklikken en na het pepermuntje weer in doen.
Dan moet je je mond eigenlijk even spoelen, de bitjes ook even onder een warme kraan houden en dan weer in doen.
Maar onderweg en tijdens de kerkdienst heb je geen glas water en geen kraan bij de hand, dus ik neem ik geen pepermuntjes meer.

En zo gaat het met meer dingen.
Koekjes, snoepjes, even snaaien tijdens het koken: doe ik niet meer.
Je zou denken dat ik dan nu eindelijk een slanke den word, maar dat gebeurt niet.
Na een half jaar is er één kilo af.

Op 7 januari lijkt 4 februari nog ver weg, maar nu de lockdown is opgeheven vliegen de weken weer voorbij; vrijdagmiddag zat ik met gedesinfecteerde handen en een mondkapje op in de wachtkamer.
“Mevrouw Waninge”.
Martijn komt me persoonlijk uit de wachtkamer halen en blijft me ijzerenheinig mevrouw noemen.

Iedere keer weer een spannend moment: zitten de bitjes los genoeg? Passen de volgende bitjes als ze er worden opgeklikt? Ook deze keer kreeg ik op het computerscherm  te zien ‘waar we vandaan komen’ en ‘hoe het er nu uitziet ‘. De voorste tand in mijn bovengebit is jarenlang beeldbepalend geweest voor mijn gezicht. Hij stak vooruit en stond scheef. Als ik op de foto kom probeer ik altijd de linkerkant in beeld te krijgen, want vanaf rechts zie je die ‘uitsteker ‘ zo duidelijk.  Na 22 weken steekt hij nog wel vooruit, maar hij staat  niet meer scheef. Ook zijn de tanden links en rechts van die scheve een beetje opgeschoven, zodat hij er nu tussen gezet kan worden. Eerst recht zetten en  ruimte maken, dan inparkeren.

“Gaat het nu een beetje zoals de bedoeling is?” vroeg ik afgelopen vrijdag.
“Het gaat zoals het hoort te gaan” zei Martijn.
Dat vat ik dan maar op als een compliment.
Het hele traject wordt uitgevoerd aan de hand van een vooraf minutieus berekend proces.
Martijn: “We maken een scan van het gebit zoals het er in het begin uitziet en een afbeelding van hoe het er uiteindelijk uit komt te zien.  Dan laten we een computer programma berekenen hoeveel weken er nodig zijn voor het uiteindelijke resultaat, bij mij dus 56  weken.  De computer maakt dan voor ieder stapje in het proces een malletje, 28 dus in mijn geval, die met een 3D printer worden uitgeprint.

Setje 12 zit er nu opgeklikt, setje 13 kreeg ik mee voor over twee weken.
Volgende afspraak 4 maart.
Nog 34 weken te gaan.

Benieuwd naar het hele orthodontietraject?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle gepubliceerde delen.

Een kalenderblaadje van 19 april, jaar onbekend.

De kindertijd wordt vaak gezien als ‘het koninkrijk waar niemand sterft’. Ook al wil je kinderen beschermen, je kunt geen wereld creëren waarin die ervaringen hun worden bespaard.
Het sterven van een dierbare brengt de vertrouwde veiligheid van het gezin aan het wankelen. In de ontreddering die ontstaat zijn kinderen ‘de vergeten rouwenden’. En hoe weten ze hoe ze moeten omgaan met verdriet? Ze zien hun ouders dichtklappen, op school leren ze het niet, ze zien de wisselende stemmingen, ze ervaren de kilte van het verdriet in plaats van warmte en nabijheid. De  gesprekken vinden een meter boven hun hoofd plaats. Je wilt de boodschap en de pijn verzachten. Je denkt dat kinderen dit niet kunnen dragen.
Verdriet verdwijnt niet door erover te zwijgen. Het verlamt als je er thuis of op school niet over praat. Door er open over te praten word je een rolmodel voor kinderen.
Luister en laat hen vertellen in hun eigen woorden. Onbeantwoorde vragen blijven knagen in de stilte van hun gemoed.

tekst: Manu Keirse / Gezinsbond.
Deze tekst stond op de achterkant van het blaadje. De voorkant, met een tekst van Shakespeare, zie je op de afbeelding links.

Sommige lezers zullen bij deze tekst denken aan hun eigen kinderen: hoe ben ik als ouder omgegaan met groot verdriet? Heb ik mijn kinderen genoeg betrokken?
Toen ik het kalenderblaadje las op die 19e april heb ik het achteruit gelegd omdat het mij terugbracht naar mijzelf als 9-jarige.
Mijn oma Vrieswijk, de moeder van mijn vader, overleed heel plotseling op 62-jarige leeftijd. Zij was de spil waar het gezin destijds om draaide en zij liet haar nabestaanden in ontreddering achter.
Mijn vader, die altijd al mijn vragen beantwoordde was voor mij onbereikbaar in zijn verdriet.
Mijn moeder, die veel meer had aan haar schoonmoeder dan haar eigen moeder, wist zich geen raad.
Mijn broertje en ik werden ondergebracht bij vrienden van mijn ouders en het was de bedoeling dat ons leven zoveel mogelijk doorging.
Er werd niet met ons gepraat, we gingen niet mee naar de begrafenis en na de plechtigheid pakte iedereen het leven weer op.

Oma’s overlijden is het grootste verdriet uit mijn kindertijd. Ik heb haar ontzettend gemist, maar wat ik ook miste was het antwoord op mijn kindervragen en de geruststellende woorden van mijn vader.
‘Waor is oma nou dan?’
Er werd gewezen naar de plek waar het kerkhof was, maar we gingen er niet heen.
Dat mijn vader zo van slag was maakte op mij veel indruk.
Dat hij moest huilen als ik dingen vroeg vond ik moeilijk. Daarom vroeg ik maar niet meer.

Toen mijn vader 62 was en werd aanbeden door zijn kleindochters heb ik het eens gevraagd.
“Heb je je toen wel gerealiseerd wat het voor mij als 9-jarige betekende?”
Zijn antwoord: “Nee. Toen (1970) zat de maatschappij nog heel anders in elkaar. Met de inzichten van nu hadden we het toen anders moeten doen, maar kinderen werden destijds nog niet zo serieus genomen als nu” (1994).

Er is geen koninkrijk waar niemand sterft.
Praat er over.

Benieuwd naar de andere ‘blogbouwstenen’?
Die hebben een eigen knop in het menu onder ‘Lezen’.

Op zondagmiddag 5 december kreeg ik van de Sinterklaas die zelf zijn huis van het gas af haalde een gedicht over ‘duurzame dingen doen’.
Dat ging over de vaste structuren en patronen waar ik zo van hou en dat ik dan misschien niet aan autisme lijdt, maar wel aan ‘automatisme’.
En hoe mij dat meestal helpt, maar dat het me ook wel eens in de weg zit.

De goedheiligman had geheel in mijn stijl een lijstje gemaakt.
Een lijstje van twintig duurzame dingen.
Ik citeer de laatste de regels van het gedicht:

Als Sint voor jou nou eens een ‘lijst der DuurzameDingenDoen’ maakt?
Grote kans dat jij er zó aan gewend raakt.
Trouwens, hoeveel van deze DuurzameDingen zitten er al in jouw systeem?
En is het al een automatisme geworden? Dus helemaal geen probleem!

Groeten van de Groene Sint
Die zondagmiddag moest ik in de kring alle tips bij langs.
Meer dan 10 dan doe je het al aardig, meer dan 15 dan ben je goed bezig.
Die 15 haalde ik net niet, dus ik doe het al aardig.
De verkapte kritiek in dit gedicht/deze test leg ik blijmoedig naast me neer.
Nee, ik ga niet naar de markt voor kaas in een papiertje, want ik hou niet van dat geboemel en gewacht op je beurt op de markt.
Ja, ik koop bij de supermarkt gewoon komkommer in plastic.
Nee, ik drink geen thee gemaakt van losse thee, dat vind ik gesmeer.

De goede Sint die dit schreef kreeg van de Sinterklaas die een eigen website heeft ook een toepasselijk cadeau.
Dat had te maken met zijn gebemoei met haar manier van autorijden.
Beetje jammer dat zij op 6 december een kleine aanrijding had met een vrachtwagen…..
Zij denkt dat ze al weet waar het begin december 2022 over zal gaan.

Ben jij benieuwd hoe jij scoort op de lijst van de Sinterklaas die zijn huis van het gas haalde?
Klik op de afbeelding voor een vergroting.