De waarde van de dag

“Kunnen we op jouw website niet wat reclame maken voor ons vakantiehuis in Westerbork?” vroeg Gerard vorige week.
Goed idee; daar hadden we het ook al eens over gehad, maar dat was in mijn brein al weer naar beneden gezakt.
Inmiddels staat het op de website, maar het komt niet gelijk in beeld als je mijn digitale tijdschrift opent.
Je vindt een nieuw sub-menu onder het kopje ‘Home’: als je daar met je muis op gaat staan zie je drie zwarte balkjes.
– Wie ben ik?
– Wat kleurt mijn dagen?
– Ons vakantiehuis in Westerbork.

Als je daarop klikt, kom je eerst op de introductiepagina, van daaruit kun je klikken naar een pagina met informatie over het huis en een beschrijving hoe je een vakantie kunt boeken.
Daarnaast maakte ik ook een pagina met alle blogs tot nu toe die over ‘Casa Grada’ gaan.
Nu even geen zin aan al dat geklik? Hierbij een rechtstreekse link naar ‘Ons vakantiehuis in Westerbork. ‘.

In de laatste week van 2021 werden Gerard en ik helemaal depri toen we keken naar het jaaroverzicht van het nieuws.
De volgende avond bekeken we als tegenhanger ons eigen jaaroverzicht in foto’s.
‘Casa Grada’ kwam er regelmatig in voor; met of zonder de kinderen, met mooi weer en met regen.
Fietsend, wandelend en met de auto verkenden we stukje bij beetje de omgeving en we weten inmiddels wat de handigste weg naar het centrum van Westerbork is.
We weten na een half jaar ook dat een vakantiehuis op een park niet alleen maar luieren en vakantievieren is: we hebben al een aantal klusjes gedaan en een paar dingen vervangen.
Maar wát een leuk cadeau hebben we onszelf gegeven met dit huis.

Toen we alle foto’s hadden bekeken constateerden we dat 2021 voor ons een goed en mooi jaar is geweest.
In voorgaande jaren was er steeds van alles aan de hand met ons of met onze familie, dit jaar stond in het teken van onze 60e verjaardag die we uitbundig hebben kunnen vieren.
We zijn van plan om ook van 2022 een mooi en goed jaar te maken.
In Roden en af en toe in Westerbork.

En als wij daar niet zijn is het dus te huur!

In de week voor kerst haalde ik de 1000-stukjes puzzel van Marius van Dokkum uit de verpakking.
Die had ik op mijn verjaardag gekregen van de kinderen, samen met het spel Splendor.
Over die puzzel schreef ik al in het eerste blog van januari:
De 1000-stukjes puzzel bijvoorbeeld is nog niet veel verder dan waar de kinderen en ik hem achterlieten met kerst: de randjes en een klein stukje boom, dakrand en lucht.

In mijn vakantieweek zou ik de puzzel gaan afmaken.
(Klik op de foto’s voor een vergroting).
Iedere dag zat ik er bij en het vorderde gestaag, maar het ging niet heel snel; deze puzzel was een stuk moeilijker om te maken dan die Disney-puzzels die altijd bij ons op tafel liggen rond Kerst en Oud&Nieuw.
Donderdag stuurde ik een foto van ‘de puzzel zoals hij er nu uit ziet’ naar de kinderen met de tekst: “Het gaat er op lijken dat ik deze puzzel in mijn vakantie niet af krijg.  Ergo: hulptroepen gevraagd. Vrijdag of zaterdag? Ik zorg voor nasi met kipsate.”

De hulptroepen kwamen: Carlijn vrijdag en Frea en Jon zaterdag.
En natuurlijk gingen we puzzelen met elkaar.
Maar ook koffiedrinken en kletsen.
En foto’s bekijken.
En op zaterdag mochten we weer naar Het Goed!
En met vier man kun je ook klaverjassen.
Lang verhaal kort: het was erg gezellig, maar de puzzel was zondag nog niet klaar.
Maar maandag moest ik weer aan het werk; dan gun ik me geen tijd om uren bij zo’n puzzel te zitten.
Als ik dan even niks hoef wil ik liever accordeon spelen, lezen of handwerken en TV kijken.
En die puzzel nog wekenlang op de keukentafel, dat zag ik ook niet zo zitten.

Maar rigoureus opruimen vond ik ook zonde van alle energie en tijd die ik er al in had gestopt, dus ik bedacht een alternatief.
De stukken die al in elkaar gezet waren legde ik op vierkante kartonnetjes, die ik vervolgens weer keurig opstapelde en in de doos deed.
Wanneer de puzzel weer ter tafel komt weet ik niet.
Misschien krijgen we in de zomer wel een hittegolf en is puzzelen een prima tijdverdrijf?
We weten niet hoe de pandemie zich verder ontwikkelt, wie weet hoeveel tijd we binnenshuis moeten doorbrengen dit jaar?
Maar misschien duurt het wel tot Kerst 2022 voor ik er weer zin aan heb…..er komt vast een moment dat ik hem alsnog in elkaar ga zetten.
Met of zonder hulptroepen.

Zaterdag schreef ik over nieuwe gezinstradities, die ontstaan nu onze dochters zijn uitvlogen.
Eergisteren was het 15 januari, een datum die belangrijk was in het gezin waar ik uit kom: de trouwdag van mijn ouders, 62 jaar geleden in 1960.
Toen mijn ouders 12 en een half jaar getrouwd waren, mochten mijn broer en ik kiezen wat we gingen doen die dag. Dat was in juli 1972, het was mooi weer en wij kozen voor het verkeerspark in Assen.
Vanaf die tijd werd de trouwdag jaarlijks gevierd; op die dag, of in het weekend daarna, gingen we met ons gezin uit eten.
Toen ik nog thuis woonde gingen we altijd naar de Chinees in Beilen.
In de loop van de jaren kwam de aanhang er bij, later de kinderen.
Om de vijf jaar werd het feest iets uitgebreider: dan werd de wederzijdse familie er bij uitgenodigd, gingen we kegelen en met de hele groep dineren.
Het gezinsgroepje werd nooit heel groot: toen ze 48 jaar getrouwd waren (de laatste keer dat ze het vierden) zaten we met z’n tienen bij Van der Valk in Assen.

Zo’n datum blijft altijd een beetje bijzonder.
Toen mijn moeder nog leefde ging ik die dag even naar haar toe, we benoemden hoeveel jaar het anders geweest zou zijn, maar na haar overlijden gebeurt er niets meer op die dag.
Toch denk ik er altijd even aan.
Gisteren was het 16 januari; verjaardag tante Lammie.
Zij overleed vorige maand.
Op mijn nieuwe weekkalender staan bovenstaande trouwdag en de naam van tante Lammie niet meer.

Mijn ouders hadden vroeger een verjaardagskalender op de WC hangen.
Als er iemand overleden was, dan zette mijn vader een kruisje achter de naam van de jarige met de datum van overlijden erbij.
Toen hij overleed in 2008 zei mijn moeder: “Ik heb toch zu’n hekel an al die kruussies op de kalender in de wc; ik zet de daotum d’r bij pa niet bij.”
Aan het begin van 2009 gaf ik mijn moeder een nieuwe verjaardagskalender met vrolijke foto’s  van de kinderen en kleinkinderen.
Ze was er erg blij mee.
Na haar overlijden heb ik die kalender niet bewaard.
Er stonden al weer heel wat mensen op die ook al overleden waren; de mensen van voorbij.
Ze komen af en toe nog voorbij in de verhalen en bij het ophalen van herinneringen.

Wij vormen nu zelf de oudste generatie en ook uit onze kring zijn er al namen die niet meer op de kalender staan.
Daarom is het zo belangrijk dat je de gezinstradities in ere houdt: familiedagen, verjaardagen, trouwdagen, het zijn allemaal momenten waarop je het leven samen viert en even stilstaat bij een mijlpaal die je toch maar weer bereikt hebt.
Zum Wohl!
Zodat je iets hebt om op terug te kijken als een naam of trouwdatum niet meer op de kalender van het nieuwe jaar komt.

“Ga je in je vakantie nog ergens heen?”
“Ja. Naar Klazienveen.”
Gistermorgen zat ik rond 08.45 uur in de auto.
Ik appte tante Trijn: ‘ik stap nu in de auto’.
Zij reageerde:  ‘voor zichtbaar’.
Telefoons verzenden soms dingen die je niet wilde zeggen.
Natuurlijk reed ik voor zichtbaar.
Het vroor niet meer, maar het was nog wel mistig.

Van Noord Drenthe naar Zuid-Oost Drenthe rij je een heel stuk over de N34, de zogenaamde hunebedhighway.
Even na Borger trok de mist op en verscheen er een voorzichtig zonnetje, eenmaal voorbij Emmen was het prachtig zonnig weer.
Het is beslist geen straf om ’s morgens vroeg een uur door Drenthe te rijden met op Radio 5 het programma van Bert Haandrikman.
Om 09.00 uur begonnen de Arbeidsvitaminen.
Hans Schiffers vertelde dat het programma vroeger altijd begon met een mars.
“Tegenwoordig doen we dat niet meer elke dag, maar vandaag komt er weer eentje voorbij!”
Ik hoopte maar dat dat voor 09.45 uur zou zijn.
Om 09.30 uur hoorde ik dit: Einzug der Gladiatoren
Helemaal blij en vrolijk word ik van zo’n orkest!
Twee nummers later kwam dit voorbij: The Banner Man van Blue Mink.
Zat ik mee te galmen: Glory, glory, glory! Listen to the band….
Gaat over een Leger des Heils orkest waar de vaandeldrager voorop loopt.
Marsmuziek van orkesten, ik hou er van.
Waar de liefde voor die muziek vandaan komt? Geen idee.
Het is beslist niet hip & happening, maar ik knap er bijna fysiek van op.
Eenmaal aan de koffie was ik de muziek trouwens al weer snel vergeten.
Want: wat was er al weer veel gebeurd, wat was er al weer veel te bespreken en wat heerlijk om even weer een halve dag samen te zijn.

Toen ik gisteravond thuis kwam liet ik de mars van de gladiatoren aan Gerard horen.
Die kende die muziek helemaal niet.
Hij moest bij een mars aan iets heel anders denken.
“Vroeger deden we als kinderen wel eens weddenschap met mijn vader om een Mars.
Als je dan won dan kreeg je zo’n grote Mars helemaal voor jezelf!”

De marsmuziek waar ik in de auto zo van genoot bepaalde voor een deel mijn waarde van de dag, maar de uren met tante Trijn waren voor mij het meest waardevol.