Maand: september 2014 Pagina 1 van 3

30 september: Verborgen verleden? Nee hoor.

Door Ada

Op 30 september 2014

Afgelopen zaterdag was het programma “Verborgen verleden” op de televisie. Deze keer werden de voorouders van Jack van Gelder gezocht. Het verbaast mij dan altijd hoe weinig mensen weten van hun eigen afkomst. “Ik weet niet eens of mijn grootvader ook broers had” zei laatst iemand toen we het over familiegeschiedenis hadden.

Het is tegenwoordig met het wereldwijde internet erg eenvoudig om eens uit te zoeken waar je roots liggen. Tik op Google maar eens de naam van je vader in met zijn geboorteplaats en zijn geboortedatum. De eerste ‘hit’ die ik kreeg was deze >>> Van daaruit ging ik verder. Door op internet te zoeken met verschillende zoekopdrachten heb ik mijn familie en de familie van Gerard kunnen uitzoeken tot 7 geslachten voor ons.
De familie Vrieswijk stamt af van Andries Sjoukes Vrieswijk, geboren in 1772 in Murmurwoude. Friesland dus. Een familie van tabakshandelaren en schippers.
De stamvader van de familie Boelen (mijn moeders meisjesnaam) is Jan Alberts Boelen, geboren in 1752 in Roswinkel. Grunnigers. Deze familie bestond voornamelijk uit keuterboeren en boerenarbeiders.

Bij mijn familieonderzoek ontdekte ik wat interessante dingen:
Mijn naam is Aaltje Vrieswijk. Ik ben vernoemd naar de moeder van mijn vader, zij heette Aaltje Pasveer. Mijn overgrootmoeder heette Aaltje Niemeijer. Mijn betovergrootmoeder heette Aaltje de Vos. En haar moeder heette Aaltje Johanna de Vries. 5 Aaltjes! Ik draag de naam met trots.

Mijn familie is dus een familie met wortels in Friesland, Groningen, Drenthe en het noorden van Duitsland.
Toen ik Gerard’s familie onderzocht kwam ik tot de verbijsterende conclusie dat hij 100% drents is! Geen enkele voorouder komt uit een andere provincie dan Drenthe. Een volbloed dus!

Reageren

28 september: Koken met vrienden.

Door Ada

Op 28 september 2014

In Alledag, Geschiedenis

Gisteren vierden we onze 25-jarige vriendschap met Hans en Bea. 25 jaar geleden (1989) woonden wij nog in Smilde en was onze Harriët op 3 juni geboren. Van Gerard’s toenmalige werkgever, Werkvoorzieningsschap Noordenveld, kwam een collega uit Peize op kraambezoek. Ik had nog niet zo veel contact gehad met die collega’s, want Gerard werkte daar toen een jaar.

Voor het bezoek was ik best zenuwachtig. Maar dat was achteraf helemaal niet nodig: Hans en Bea kwamen. En het klikte met Bea vanaf het eerste moment. Zodoende weten wij ook dat onze vriendschap deze maand 25 jaar geleden begon. Later dat jaar verhuisden wij naar Roden. Toen Gerard later ander werk kreeg in de stad, verwaterden alle andere contacten met de collega’s van Noordenveld, alleen de vriendschap met Hans en Bea bleef bestaan.

Wat doe je met een 25-jarig vriendenjubileum? Wij wisten het niet. Dus hebben we zelf iets bedacht: samen koken (waarvoor we eerst samen de boodschappen gingen doen) en vervolgens alles samen opeten. Onder het genot van een glas wijn.

Wat hebben wij gekookt/gegeten? Als voorgerecht hadden we pompoensoep. Het hoofdgerecht bestond uit drie delen: pasta met bospaddenstoelen en rauwe ham, lasagne met gehakt en salami en sla met tomaat, komkommer, ui en pijnboompitten. De mannen hadden het toetje bedacht: ijs met vruchten.

Het was allemaal heerlijk en het was bijzonder gezellig. De tijd vloog voorbij. Dit is beslist voor herhaling vatbaar. We hebben met z’n vieren afgesproken dat we niet nog eens 25 jaar wachten tot we weer zoiets toen.

Reageren

26 september: Aai-kikker

Door Ada

Op 26 september 2014

In Haken, Handwerken

De borduur-probeersels voor mijn i-pad hoes lukken goed! Ik realiseerde mij alleen gisteren dat het nog wel even duurt voor ik de echte hoes helemaal af heb, als ik er nu nog niet eens aan ben begonnen! Dochter Frea opperde om er dan ééntje te haken: die heb je zo af en kun je dan direct gebruiken. Goed idee.

Zij noemt haar i-pad overigens ‘aai-kikker’. Wel lastig in Engeland, want daar is kikker niet een ander woord voor pad….

Dit is een foto van Frea’s ‘aai-kikker-jasje’:

Ze vertelde: “Je haakt deze hoes aan één stuk. Je haakt een ketting van 27 lossen. Op de ene lus van de lossen haak je op de heenweg 27 vasten en op de andere lus van de lossen haak je op de terugweg ook 27 vasten. Je haakt zo een langwerpig rondje, 2 x 27 = 54 vasten.

Op deze manier hoef je geen naden te sluiten omdat je almaar rond kunt blijven haken.De ketting van 27 lossen is dan gelijk de onderkant van je hoesje.”

Mocht je het niet snappen: hier is de link >>> naar de pagina waar Frea dit patroontje vond. Is overigens wel in het engels. Of het daar nou zoveel duidelijker van wordt…..

Reageren

24 september: Tegeltjeswijsheid uit Engeland

Door Ada

Op 24 september 2014

In Borduren, Handwerken

Was het een tijdje ‘zooo jaren ‘70′ om te handwerken, de laatste tijd mag het weer.
Handwerkboeken en -website’s met patronen en voorbeelden schieten als paddestoelen uit de grond en ook jonge meiden breien, haken en borduren alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Met drie dochters kon het niet uitblijven: ook zij doen mee. Onze oudste dochter woont in Engeland en zij had voor een verjaardag van een vriendin zelf een cadeautje gemaakt: een geborduurd wandtegeltje. En dan niet ééntje met zo’n tekst ‘van het concert des levens krijgt niemand een program’, maar een hippe, zelfbedachte draak met een goede raad erbij.

(vertaling: bemoei je niet met drakenzaken, want je bent knapperig en lekker met ketchup)
Kostelijk vind ik dit soort dingen.
En ook al kon ze geen engels ……ik denk dat mijn oma goedkeurend zou knikken.

Reageren

23 september: Restverwerking

Door Ada

Op 23 september 2014

In Haken, Handwerken

Het grootste project dat ik in het kader van restverwerking heb gemaakt is een lapjesdeken, helemaal gemaakt van Granny Squares. Het is een heel bont geheel geworden, gekleurde vierkantjes met zwart garen aan elkaar gehaakt.

Op de foto is de deken nog niet helemaal klaar, er moest nog één baan vierkantjes langs. Inmiddels ligt hij al jaren op Harriët’s oude bed. Een hele zomervakantie ben ik er mee bezig geweest. Met zoveel kleuren garen moet je ook hééél veel draadjes afhechten.
Ik herinner mij dat we dat jaar op de camping de voortent hadden afgebroken en de caravan hadden ingepakt. Dan loop ik nog altijd even het stukje langs waar we gestaan hebben om de achtergebleven rotzooi op te ruimen: het lag werkelijk bezaaid met kleine draadjes. Ze hingen zelfs aan de struiken achter de tent…

Reageren

22 september: Stoofperen

Door Ada

Op 22 september 2014

In Koken & bakken

Deze week hebben we de laatste peren uit onze tuin gegeten. Op. Ze groeien aan een klein boompje dat in mei prachtig heeft gebloeid en we hadden een mooie opbrengst dit jaar. De peren zijn keihard en groen en zo van de boom niet echt om op te eten. Het zijn dan ook stoofperen.
Van mijn schoonmoeder kreeg ik hiervoor het recept:

Peren schillen en de klokhuizen eruit snijden. Doe ze in kwarten in een pan.
Goed wassen en opzetten met zoveel water dat ze net niet onderstaan.
Suiker en kaneel naar smaak toevoegen. Even een indicatie: 75 gram suiker en een theelepel kaneel per kilo. Kaneelstokje kan ook.
Aan de kook brengen en vervolgens op je allerkleinste gaspitje heel zacht laten doorkoken.
Een uur of drie, vier. “Eigenlijk moe’j ze gewoon vergeet’n”… zei mijn schoonmoeder.
Dan zijn ze van wit helemaal verkleurd naar een soort oud-rose. Doe een beetje van het kooknat in kommetje en meng het met twee theelepels maizena. Dit voeg je druppelsgewijs toe aan de nog kokende peren. Hier bind je het vocht een beetje mee, zo wordt het een beetje lobbig.

We zijn dit jaar niet echt aan inmaken toegekomen. Drie of vier potjes staan er geloof ik maar in de kelder. We eten ze meestal direct op. Te lekker.

Reageren

21 september: Taizé-viering

Door Ada

Op 21 september 2014

In Kerk & gemeente

Vanavond om 19.00 uur was de jaarlijkse Taizé vesper van onze PKN-gemeente in Roden.

Aan deze viering wordt meegewerkt door de Op de Helte-cantorij en een instrumentaal combo, waarin twee dwarsfluitistes en een tenor/bas-fluitiste spelen en ik doe mee op de gitaar. Dat is altijd een spannende periode voor mij. In een combo spelen is iets heel anders dan met Gerard als duo zingen en ik moet altijd heel hard oefenen op de ingewikkelde akkoorden. Maar het is ruimschoots de moeite waard. Het is prachtige muziek en ik geniet altijd heel erg van de viering op zich, ondanks mijn zenuwen.

We doen tijdens zo’n viering altijd erg ons best om de sfeer van Taizé te benaderen, maar dat lukt altijd maar ten dele.

Dochter Frea had daarover een waardevolle opmerking: “Heel mooi hoor! Maar eigenlijk veel te mooi. Te ingestudeerd. Te ‘van te voren bedacht’. Te weinig ontspannen. En vooral: de liederen worden niet genoeg herhaald. Er is geen tijd om er meditatief ‘in te komen’.” Einde citaat. Dit schijnt een probleem te zijn bij alle vieringen die worden georganiseerd in de geest van Taizé, in Engeland is het volgens haar niet anders. In onze kerken willen we altijd structuur aanbrengen en dat strookt kennelijk niet met de geest van Taizé.
Want er is altijd een liturgie. En een tijdslimiet. En een commissie die het allemaal voorbereidt. We moeten als musici weten wat we moeten spelen en hoe vaak. We moeten als cantorij weten wat we zingen en de sprekers bedenken van te voren wat ze gaan zeggen. Je krijgt het dus nooit helemaal zo als het in Taizé overkomt.

Hoe dan ook, we blijven wel een Taizé-viering organiseren. We nemen de feed-back mee en doen er ons voordeel mee. Beter een dienst waarin je deels de sfeer beleeft dan helemaal geen dienst. Wil je de dienst beluisteren? Dat kan via onze PKN website >>> Kijk bij zondag a.s. links bovenin en klik op ‘via Kerkomroe

Reageren

20 september 2014: Rodermarktparade

Door Ada

Op 20 september 2014

In Geschiedenis

Toen onze kinderen op basisschool ‘De Haven’ zaten werd deze periode gekenmerkt door gezelligheid, hectische drukte en slaapgebrek.
In Roden is namelijk op de vierde dinsdag van september Rodermarkt >>> en de zaterdag daarvoor is de Rodermarkt parade >>>.
De basisscholen in Roden maken traditioneel een ‘versierde wagen’ voor die parade en ik kan u verzekeren dat de term ‘versierde wagen’ de lading niet helemaal dekt.
Het zijn nog net geen corsowagens, maar het komt er dicht bij.
Maanden van te voren beginnen de ouders al aan de wagen te bouwen en de kleding voor de kinderen te maken. De eerste keer dat wij aan dit spektakel mee gingen doen was in 1991, het jaar dat Frea in groep 1 zat. Zij zat als muisje bij een kolossale schoen, die als muizenhuis diende. In groep 2 was ze deftige dame op een Kermis. Gerard was dat jaar bouwleider en zat op de trekker

Harriët heeft een jaar als bijtje op de wagen gezeten en als ‘breiende tante’ in de eikenboom en Carlijn was “Mondriaantje” en deftige dame op een boot/trein. Als je kind op de wagen zit wordt je als ouder geacht je steentje bij te dragen, maar de ene ouder kan (of wil) wat meer steentjes dragen dan de ander.
Op de Haven was er in die jaren een vrij constante bouwgroep

en het leuke is dat wij elkaar (14 ouderparen) nog steeds af en toe ontmoeten onder de naam ‘Havenstappers’.
Dit jaar zit ons ex-buurmeisje Leonie op de wagen van De Marke. Moeder Bertha kwam vandeweek al vragen of ze hortentiabloemen mocht plukken van ‘haar eigen bos’ achter onze garage als decoratie voor de wagen. Maar natuurlijk! En zo zullen we vanmiddag weer langs de kant staan en genieten van alles wat de Rodermarktparade zo aantrekkelijk maakt. Vanavond (van oudsher de ‘jurykankeravond’…) gaan we het dorp in. Ik denk met een paar Havenstappers. Voor de broodnodige ouwe koeien, die na zo’n dag weer veelvuldig ter sprake komen.

Reageren

19 september: Veenweg Smilde

Door Ada

Op 19 september 2014

In Geschiedenis

Gistermiddag gingen Gerard en ik op bezoek bij Moeder Waninge. Zij woont in ’t Beurtschip in Smilde in een beschermde woonvorm. Als het mooi weer is zetten wij onze fietsen achterop de auto en gaan voor en/of na het bezoek een stuk fietsen. Wij kennen de omgeving goed want wij zijn daar opgegroeid. Gistermiddag zetten we de auto in Bovensmilde aan de kant en fietsten over Witten ‘achterlangs’ naar Smilde. Een verrassend mooie route. Voor de ‘knooppuntfietsers’: 6, 30, 29 28. Tussen 29 en 28 staat een wegwijzerbordje met het woord ‘Veenweg’. Daar waren wij al eens eerder langs gefietst, maar toen hadden we de Veenweg niet bezocht. Ik wist namelijk niet wat dat was. Destijds heb ik het thuis eerst maar eens opgezocht op internet. Altijd heb ik gedacht dat ik de geschiedenis van mijn eigen omgeving behoorlijk goed kende, maar deze veenweg was helemaal nieuw voor mij. Gistermiddag fietsten we er weer langs. “Zullen we even bij die veenweg gaan kijken?” vroeg ik Gerard. Die zoekt zulke dingen nooit uit zichzelf op en was bang dat we een eind om moesten fietsen. Ik ben toch maar die kant op gefietst en we hebben de weg gevonden. 2200 jaar oud. Een hele rij boomstammetjes achter elkaar. De Veenweg diende om hoger gelegen stukken in het moeras met elkaar te verbinden. Zulke ontdekkingen maken mijn dag.

Meer informatie over de veenweg vind je via deze link >>>>

Met moeder Waninge hebben we nog een wandeling gemaakt in de rolstoel, bij de snackbar in Smilde kochten we op de terugweg nog een ijsje en ’s avonds was er weer cantorij. Topdag.

Reageren

18 september: Gewond door een breinaald

Door Ada

Op 18 september 2014

In Breien, Handwerken

Breien is op zich een ongevaarlijke hobby. Ja, je moet uitkijken hoe je je breiwerk vervoert. Als de pennen uit je tas steken zonder beschermend dopje kun je iemand akelig verwonden.

Verder is het lastig als iemand heel dicht naast je wil zitten. Je hebt namelijk ruimte nodig om je armen te bewegen en af toen het werk om te draaien. “Ik kom even gezellig naast je zitten!” is voor een breister dus niet altijd een wederzijds genoegen. Maar in overleg kan er veel.

Eén keer heb ik een ongelukje gehad met een breipen. Ik breide een sok op vrij dunne, metalen pennen (met van die scherpe punten) en liet een steek vallen. Geschrokken boog ik me snel over m’n breiwerk om de schade te beperken. Daarbij vergat ik pen die recht omhoog stond…..en prikte daarmee in mijn oog. Een uur later zat ik bij de huisarts met een oog dat maar bleef tranen: kijken deed pijn.

Ik kreeg een oog-creme en een oog-lapje en zag er één dag uit als Moshe Dayan >>>. (Grapje uit de jaren ’70: Moshe Dayan heeft wel oog voor de Palestijnen, maar er zit een lapje voor.) Mijn lapje was niet zwart maar wit en baarde nogal wat opzien. Maar het hielp wel! 24 uur rust en en mijn oog deed het weer prima. Nog maanden daarna dreven mijn familie en vrienden de spot met mij. Dieptepunt was mijn toenmalige schoonzoon, die met een grote plastic veiligheidsbril naast mij op de bank kwam zitten. Hij kreeg geen sokken.

Reageren