“Wij zijn een inspiratiebron voor haar blog.”
Deze woorden sprak de secretaresse van onze cantorij gisteravond om vijf voor zeven toen we aan de koffie zaten na het inzingen. We werkten gisteravond mee aan een vesperviering die begon om 19.00 uur.
Inderdaad, een inspiratiebron. Letterlijk en figuurlijk.

Ik complimenteerde een sopraan met haar rokje en vertelde dat ik dat zelf nooit zo goed durfde. Onze voorzitter, een heer van 75, zei dat hij dat heel goed begreep, want hij had ook nooit een rokje aan. We fantaseerden nog wat over kilts en doedelzakken en toen begon de vesper.

Het valt natuurlijk niet mee om te zingen na zo’n lastige emotionele week. Maar Gerard en ik hebben gekozen om ons niet verstoppen en alle draden gelijk maar weer op te pakken. De cantorij is dan naast een inspiratiebron ook een warm bad. Voor het inzingen kreeg ik al bemoedigende knipogen en hoofdknikjes. En na de vesper kreeg ik knuffels en zoenen. Armen om me heen.
Het meeleven van de groep helpt enorm bij het oppakken van de draden, maar ik knap ook geweldig op van het gezeur over rokjes en doedelzakken.

De cantorij is veel meer dan een koor. Het is een kerkelijke gemeenschap in het klein. Want Gerard kreeg gisteravond voor en na de dienst ook diezelfde warme deken om zich heen van de aanwezige gemeenteleden en er waren bloemen en een klein kadootje. Ik schreef het al op 30 november >>>: daarom gaan we naar de kerk.