Gisteravond (nog heel laat…..) las ik een boek uit van Ruth Rendell: ‘Lotsverbintenis’.
Haar bijnaam is ‘Queen of crime’.
Het is zo’n schrijfster waar je blindelings een boek van kan meenemen: altijd goed. Ze heeft een indrukwekkende lijst van boeken op haar naam staan. In haar boeken beschrijft ze vaak de kloof tussen de samenleving en het individu. Hoe kunnen omstandigheden mensen drijven tot gedrag dat de maatschappij als abnormaal beschouwt?

Ze is meer geïnteresseerd in de motieven voor moord dan in de moord zelf.
Zelf zegt ze hierover: “Hoe kan het dat mensen deze vreselijke dingen doen? Het interesseert me niet hoe ze het doen, maar waarom?”
“De bezeten minnaar’ en “Ongewenst weerzien” zijn twee boeken van haar die ik kan aanbevelen: ik kwam aan het huishouden niet meer toe toen ik die las.

‘Lotsverbintenis’ is een boek van haar uit 2005, de engelse titel is “End  in tears”.
Het is een ‘Inspector Wexford mysterie. Van deze chief inspector en zijn compagnon Burden is ook een tv serie gemaakt. De casting hiervan was helemaal goed: dat wat ik mijn hoofd had zag ik op tv.

Het boek nam me mee naar Kingsmarkham, waar twee jonge vrouwen worden vermoord en Wexford & Burden gaan op zoek naar de daders. Ze schrijft op een meeslepende manier. Op het laatst wil je maar een ding: het boek moet uit! Toen ik wist hoe het zat heb ik het de laatste drie hoofdstukken nog een keer gelezen. Ik ben dan de eerste keer zo benieuwd hoe het afloopt, dat ik veel te snel ga en een derde van de tekst niet meekrijg.

Nu kan ik eerst weer rustig slapen.
Mysterie opgelost.
All things are right in the world now.