“Vanmörgen ‘spijbelt’ wij van de karke.’ zee ik zundagörgen an de koffie in de woonveurziening waor as mien schoonmoeder nou woont. Ze hef een moeilijke periode had (bovenbien breuken) moar ze krabbelt weer wat op. Nou en dan nim ik de gitaar met en gaot wij met de bewoners zingen en ok zundagmorgen was dat het geval.
Het bint altied beweugen momenten. De bewoners geniet van het samen zingen. Eigenlijk zingt wij alle keren hetzölfde, maar dat mak niet uut: ze zingt uut volle borst met. “Daar bij die molen” en ” Mijn Sarie Marijs” “is zo ver van mijn hart….” zung de breekbare stem van mw. H.
Mevr. D. is nei op de afdeling. Heur ken ik nog: zij zung bij het koor in Smilde (nou en dan hadden wij een samenwerkingsproject) en ik zat op de HAVO bij heur zeun in de klas. Ze hef een starke stem. Nou zij metzingt kunt wij ok een canon zingen: zij zingt wel deur!
“As jullie zingt, daor wordt ze rustig van. Dan blieft ze gewoon zitt’n” vertelt verpleegkundige S. Heur zussie zat bij mien breur in de klas. Smilde hé?
Mw. G. wet niet of ze wel blef eten. “Ik bin op fietse en ik moet nog hen Beilen” zeg ze zörgelijk. “Ik zul hier maor bliem” zeg S. “Het reegnt aal en dr stiet een dik stuk wiend!” Gerustgesteld giet mw. G. weer zitten. In de zörg voor demente patiënten is dit de beste omgangsvorm. As S. zegd had dat mw. G. al jaoren niet meer op fietse zit en nooit zelfstandig naar Beilen kan ontstiet d’r een verbaal conflict en dat wordt op dizze manier veurkommen.
Moeder hef in heur beleving ok nog een tuun. Daor vrag ze oons dan ok naor. Gerard vertelt dat de bonen slecht bint dit jaor . “Te kold en te nat!” röp meneer B. vanof de aander kaant van de taovel. Zol hij dat nou nog weten? Of is dat standaard de reden van slechte bonen …
Ofgelopen weekend stun d’r een prachtig gedicht in het Dagblad van het Noorden van Marchinus Elting >>> oet Oring. Dat paste goed bij de weerde van dizze dag.
Naozummer
Op het einde van heur warkzaome levens
waor beiden naor het pensioen toegruiden
was het of in dizze warme oktobermaond
de leste herfstasters oetbundiger bluiden.
iniens stoekte dat wat ze niet verwachtten,
veraanderde dizze naozummer van kleur
Alzheimer die gestaog het denken oetbande
zodat het harfstig met een gore sluier weur.
Jaorenlaank jank naor de tied van dolkies*
gleden ze niet naor dat verwachte naojaor:
was het, of diezölfde zun ze in de steek leut
pasten ’t heufd en lief niet meer bij mekaar.
schielijk vulen gemaakte plannen in dugen
deurdat een iezige kolde zien intree deed
maor zunder dat zie het zölf deurhad hebt
zo vanoet ofstarven naor starven toe gleed.
*Jarenlang verlangen naar de tijd van straks
Marchinus Elting
Wat bizunder um bovenstaond te lezen naor aanleiding van mien gedicht. Ik
heb een schriefkameraod en we hadden nkander as opdracht geven daw een gedicht zullen schrieven over de harfst. Die ik vörm geven heb middels dit gedicht. Ik heb een gedichtenbundel schreven over met de titel ‘ An de aovend’ over dementie en de ziekte van Alzheimer en bin gangs met een twiede bundel over dizze thematiek. Mooi dat het gedicht die het lezen hebt ansprak. Vr.gr, Marchinus Elting