Maand: oktober 2016 Pagina 1 van 4

31 oktober: Dromen in de kerk.

Door Ada

Op 31 oktober 2016

Gistermorgen woonden we een DeltAnders viering bij in Op de Helte. Mooie volle kerk. Wat mij betreft gaan we na de verbouwing van de Catharinakerk niet weer terug naar twee vieringen op zondagmorgen in Roden. Maar dit terzijde.
Dromen stonden centraal in deze viering. De dromen van Jozef, de schenker en farao. En onze eigen dromen. We kregen de gelegenheid om te dagdromen in de kerk en om daarna die dromen te delen met onze buurman/vrouw.
Het is werkelijk geweldig om te zien én te horen hoe de kerkzaal in een mum van tijd verandert van een aandachtig luisterend gezelschap in een grote, levendige koffievisite met geanimeerd pratende mensen.

Er waren drie momenten in deze viering die ik er uit wil lichten.
Het eerste was het liedje ‘I have a dream’ van Abba.
Kan ik wel dromen, ik zing het zo woordelijk mee. In het Engels. De vertaling werd vertoond op de beamer.
En voor het eerst in al die jaren drong de tekst van het lied tot me door. Het lied veranderde van ‘geluidsbehang’ in een lied met inhoud.
Hierbij een link naar het lied >>> van ABBA en naar een vertaling van de tekst >>>.
Er waren meer mensen die het lied wel konden dromen en na een voorzichtig mee-gehumd eerste couplet werd de rest van het lied gewoon meegezongen door de gemeente. Kan zo in het nieuwe liedboek.

Het tweede moment was tijdens het aansteken van een kaarsje. Een oudere heer, waarvan we weten dat hij dementeert, liep wat dwalend met zijn kaarsje tussen de andere mensen. Iemand anders registreerde dat, legde haar arm om zijn schouders en begeleidde hem bij het plaatsen van het lichtje en wees hem vervolgens de weg naar zijn zitplaats. Klein moment, maar van grote waarde.
Over het derde moment schrijf ik één dezer dagen een apart blog, wordt vervolgd dus.

Na de viering gaf ik gehoor aan het advies van Walter Meijles een paar weken geleden: ga eens in gesprek met iemand die je nog niet kent. Met die openingszin kwam ik in gesprek met een gezin dat al 8 jaar in Roden woont, de kinderen zitten op ‘de Parel’.
Fijn dat ze er waren: in het kader van de ‘Ik zie jou-vieringen’ waren er vanmorgen meer gezinnen met kinderen in de kerk. Een goed initiatief, we hopen op nog heel veel van zulke vieringen in de toekomst.

Reageren

30 oktober: Het uur.

Door Ada

Op 30 oktober 2016

In Alledag

Het is weer wintertijd. Een uur extra, wat een cadeautje vind ik dat altijd.
Nou…… bijna altijd.
Twee jaar geleden hadden we dat extra uur in de nacht van zaterdag 25 oktober op zondag 26 oktober. Een uur langer jarig, ik verheugde me er op.
Maar het liep heel anders. Op die verjaardag werd ik opgenomen in het ziekenhuis (zie ‘Tales of the unexpected’ >>>) en ’s nachts kon ik van de emotie en stress niet goed slapen. Een vervelende, onrustige nacht. Die ook nog een uur langer duurde; verschrikkelijk vond ik het.

Gisteravond zaten we met onze vrienden van vroeger bij elkaar. Warme appeltaart en Mozart-vlaai. Lekkere hapjes en veel verhalen, we maken van alles mee en op zo’n avond passeren nogal wat gebeurtenissen uit onze levens de revue. Twee van de vriendinnen werken in de zorg en vertelden dat echtparen soms zo op elkaar zijn uitgekeken, dat het een opluchting is als de partner een tijdje opgenomen wordt voor een revalidatie. Of zelfs nog uit elkaar gaan. We keken elkaar na dit verhaal eens aan. Er werden wat plagerige opmerkingen geplaatst, waarop één van de dames uitriep: “Als je bij me weggaat dan knijp ik je helemaal uit!” Grote hilariteit. En hoe moest dat dan met ons gezamenlijk plan: wij met z’n achten op onze ouwe dag samen in één huis, waarbij de jongsten (de dames van de zorg) voor ons zouden zorgen! We bedachten dat de ruziemakers dan allebei een eigen kamer zouden krijgen. Heerlijke luchtfietserij waar we altijd zo fijn over kunnen zeuren met elkaar.

Om 24.00 uur stapten de eersten op. “Doe maor kallem an, wij hebt nog een uur extra vannacht.’ riep de gastheer.
O ja, dat is vannacht; wat een verrassing en wat een fijn vooruitzicht!
Ik zette mijn horloge een uur achteruit, toen was het nog maar 23.00 uur. “Wij schenkt oons nog iene in” zei de gastvrouw. Vervolgens was het maar zo weer 24.00 uur.
Zo lang het uur in 2014 in het ziekenhuis duurde, zo snel ging het nu voorbij met een glaasje port in gezelschap van goede vrienden.
Lechaim: op het leven!

Reageren

29 oktober: Niemand weet hoe laat het is.

Door Ada

Op 29 oktober 2016

In Muziek

In mijn zomervakantie hoorde ik op een avond in het programma ‘Volgspot’ van Hylco Span het lied “Niemand weet hoe laat het is” van Youp van het Hek.
Dat lied kende ik al, het komt uit zijn oudejaarsconference van 1989.
Toen heb ik het ook gehoord.
“Goed lied” vond ik toen.
Maar toen was ik achter in de 20 en in die zomer bevallen van onze tweede dochter.
Dan sta je heel anders in het leven dan halverwege de vijftig met een erfelijke vaatziekte.

Later hoorde ik nog eens flarden van het lied tijdens een documentaire over Van het Hek.
Ik was bezig met het levensboek van mijn moeder (foto’s scannen) toen het lied voorbij kwam. Aandachtig luisterde ik er naar; dat kwam wel binnen.
Vandaag plaats ik de tekst op mijn blog; afgelopen week gebeurde er weer iets in mijn omgeving dat me weer deed denken aan dit lied.
Om nog eens over na te denken en me steeds weer in te prenten: vier het leven!

Vannacht in m’n slaap word ik plots overvallen
straks komt een auto en die rijdt me kapot.
Wanneer zal de dood zijn fiets bij mij stallen?
Wat zal mijn clou zijn? Hoe is mijn plot?
Misschien zegt de dokter: ‘Meneer, nog twee maanden’
en word ik door een slepende ziekte gesloopt.
Men zegt dat dat beter is voor nabestaanden
maar twee maanden pijn is toch niet wat je hoopt….
“Deze dag is de eerste van de rest van mijn leven!”
dat denken er velen bij hun ontbijt,
terwijl ik altijd denk: “Ik heb nog maar even
dit wordt de laatste van een prachtige tijd.”
Dus moeten we dansen en moeten we vrijen,
moeten we lachen en drinken vol vuur.
Lief hou me vast want nu ben ik nog bij je
tijd is toch geld, dus het leven is duur
en ik merk elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een uur over is.

Jij mag niet doodgaan en ik wil niet sterven,
laat staan onze liefste, denk niet aan ons kind.
Zijn dood zal ons leven voor altijd bederven
terwijl ze misschien een hemel daar vindt.
Niemand mag doodgaan, niemand verdwijnen,
maar je weet net als ik, er gaat steeds zoveel mis
met auto’s en veerboten, vliegtuigen, treinen,
niemand weet hoe laat het is.
Is het vijf voor twaalf of net half zeven?
Hoeveel uur heb ik nog of rest mij een kwartier?
Hoelang mag ik doorgaan nog doorgaan met leven?
Ik heb echt geen idee en ik grijp het plezier.

Dus moeten we dansen en moeten we vrijen
moeten we lachen en drinken vol vuur.
Lief hou me vast, want nu ben ik nog bij je
tijd is toch geld dus het leven is duur.
En ik merk elke dag dat ik me vergis
en dat er dan nog een uur over is.

Ik weet als ik later groot ben
en ook bijna dood ben,
dan is al die angst niet nodig geweest
maar altijd de bangste, altijd die angsten
maakte mijn leven tot een schitterend feest!
Want we hebben gedanst en we hebben gevreeën,
we hebben gelachen en gespeeld met het vuur.
God verbood wat we allemaal deden
leef toch je leven als je allerlaatste uur!

Klik hier >>> voor een filmpje op You Tube.
Een uitvoering met een klassiek strijkje.
De man kan niet echt mooi zingen; maar wat een prachtig lied.

Reageren

28 oktober: Meisje uit Nazareth.

Door Ada

Op 28 oktober 2016

In Kerk & gemeente, Muziek

Woensdagavond woonde ik een lezing bij van Sytze de Vries, weer zo’n fijn item uit het paarse boekje met activiteiten van onze PKN-gemeente.
Sytze is een veelzijdig man; predikant, theoloog, tekstschrijver, dichter en publicist.
En ook zanger, zo te zien aan de foto’s op zijn website >>>.
Het onderwerp van de avond was ‘Maria, de vrouw met de vele sluiers’.
In de aankondiging stond o.a.: de traditie heeft dit Joodse meisje met vele sluiers omhangen. Wat vertellen die tradities? En welke plaats geeft de bijbel haar?

Ik hoorde veel nieuws woensdagavond. Opgevoed in de Hervormde traditie hielden wij ons verre van ‘de aanbidding van de heiligen (met Maria als super-heilige) zoals de katholieken dat doen’. Woorden van mijn vader.
De Vries bracht gelijk al een nuance aan in die woorden; katholieken aanbidden de heiligen niet, ze vereren ze. Dat is iets anders.
Eerst liet hij ons in woord en beeld zien hoe en wanneer Maria in ‘onze’ bijbel voorkomt. Daarna vertelde hij over het evangelie van Jacobus >>>, een apocriefe tekst van het nieuwe testament. Het vertelt over Joachim en Anna, de ouders van Maria en over de geboorte van Maria (die ook zonder geslachtsgemeenschap tot stand kwam), over hoe Jozef en Maria bij elkaar kwamen (Jozefs staf ging als enige bloeien) en over een vroedvrouw met een verbrande hand.
Met open mond heb ik zitten kijken en luisteren. Wist ik allemaal niet!

De rode draad in het verhaal van De Vries waren de vele gezichten van Maria.
De maagd. De moeder Gods. Als vrouw van smarten. Als voorvechtster voor vrouwen. Maria als symbool van de bruid van Christus.
Tussen de verhalen door zongen we bijpassende liederen begeleid door Arjan Schippers op het orgel.
Geen moment heb ik me verveeld op de deze avond; de lezing was erg interessant en ik betrapte mezelf regelmatig op de gedachte ‘dat moet ik nog even nazoeken op internet’.
Als het straks kerst is zal ik met andere ogen naar Maria kijken.

Eigenlijk zou ik bij dit blog een mooie klassieke uitvoering van het ‘Ave Maria’ moeten plaatsen. Of een toepasselijke tekst van Sytze zelf over dit onderwerp. Zoek daar zelf maar even naar op internet. Want voor mij past er maar één lied bij dit verhaal over Maria en dat is een kinderliedje van Elly & Rikkert Zuiderveld.

Meisje uit Nazareth, door God apart gezet.
Hij zond een engel vanaf zijn troon
Die haar de boodschap bracht, “Ik heb aan jou gedacht,
jij zult de moeder zijn van mijn Zoon.”

Luister hier >>> naar dit eenvoudige liedje, dat de Maria uit mijn hervormde achtergrond combineert met de katholieke Maria, bezongen in het Ave Maria.

Reageren

27 oktober: Empty house.

Door Ada

Op 27 oktober 2016

In Alledag

Na het ‘full house’ van de afgelopen dagen was het huis gistermorgen ineens wel heel leeg.
Harriët vertrok als laatste na de koffie gistermorgen. Ik had een paar vrije dagen opgenomen, dus daarna strekte een lange, vrije dag zich voor mij uit.
Heerlijk.
Herinneringen aan hoe leuk het was zoemden om mijn hoofd bij het opruimen van de rotzooi die zo’n weekend veroorzaakt. Ergens in een hoek vond ik nog het Kat&Muis-spel van zaterdag, in de koelkast stonden de restjes taart van het feest van dinsdag en de kruimels van de chips zoog ik op. Op één van de slaapkamers lag nog een vergeten T-shirt van één van de dochters. Het contact met de kinderen verloopt weer via de app. Grappig, dat wel. Maar niet meer life.

Na de middag trok ik mijn jas aan en fietste naar de Brink.
Daar zette ik mijn fiets bij de kerk.
Ot en Sien stonden op hun voetstuk in de vergeelde bladeren, zich niet bewust van een nieuwigheid in Roden achter hun rug: een zebrapad!
Dat is beslist geen overbodige luxe. Het is erg lastig om daar over te steken.
Iedere donderdagavond als ik op koopavond naar de cantorij-repetitie wandel steek ik daar de weg over, dat zal vanaf nu dus gemakkelijker zijn.

Toen wandelde ik het bos rond de Mensinge in.

Herfst rondom de Mensinge

Het is altijd mooi in de omgeving van de Mensinge, maar in deze tijd is het ronduit prachtig.
Herfst in Roden.
Het ooievaarsnest is weer leeg.
Die zitten vast al in een warm, zuidelijk land.
Hoe verder je van de weg afloopt, hoe stiller het wordt.
In de verte balkte nog de ezel van de kinderboerderij en verder was het stil.
Rust in het hoofd, daar was ik even aan toe.
Het enige wat ik op een gegeven moment hoorde waren mijn eigen voetstappen (meer dan 5000 die middag…) en het ritselen van de bladeren door de wind.
Onophoudelijk dwarrelden de blaadjes naar beneden.

Toen ik weer thuis kwam zette ik een pot thee, schreef een blog en nestelde me daarna in de bank voor de documentaire over onze oud- koningin Juliana. Een ‘empty house’ heeft ook zo zijn voordelen.

Reageren

26 oktober: Teruggevonden!

Door Ada

Op 26 oktober 2016

In Alledag

Maandagmorgen stond ik in de sportschool onder de douche met een aantal yoga-vrouwen. Eén van de dames vertelde me over haar ‘waarde van de dag’. Ze had die morgen haar MP4-speler teruggevonden. Er stonden een aantal foto’s op van haar gezin en wat mooie muziek; ze had het erop gezet omdat ze een operatie moest ondergaan en een tijdje in het ziekenhuis moest blijven. “Dat zou me dan helpen in lastige momenten” vertelde ze.
De ziekenhuisopname was geweest en een tijdje daarna was ze die MP4 kwijt geraakt. Niet echt iets heel kostbaars en ze had al overwogen om een nieuwe te kopen. Maar afgelopen maandagmorgen had ze hem teruggevonden. “Bijna niet te beschrijven hoe blij je kan worden van zoiets vertelde ze. “Wat een heerlijk gevoel er dan door je heen gaat! Lijkt me ook echt iets voor jouw blog, voor mij bepaalde het de waarde van mijn dag. Wat een goed begin!”

Eenmaal weer thuis maakte ik een aantekening op mijn tablet (dan vergeet ik het niet) en ging over tot de orde van de dag. Maandag, dus genoeg te doen. Maar het ’teruggevonden’ bleef door mijn hoofd spelen. Op maandag doe ik altijd de bedden en stof & zuig de bovenverdieping. En daar, op een nachtkastje van Carlijn’s kamer, lag Gerdien. Tenminste…. wat er van over is. Gerdien was Carlijn’s slaapknuffel vanaf dat ze baby was.

Er zat een rammeltje in. Het is nu een vrij zielig bultje textiel met een rammeltje erin.
Gerdien is een tijdje kwijt geweest toen Carlijn 5 was. Dat was drama in het kwadraat.
Het ding was zomaar weg en we konden haar echt nergens vinden. Diep verdriet bij Carlijn. Wel hadden we een vervangend knuffeltje met ongeveer net zo’n rammeltje, maar het bleef behelpen. Een week of 10 was Gerdien onvindbaar. We bleven zoeken en op een maandag, toen ik de bovenboel weer eens deed, ging ik met zo’n lang borsteltje achter de verwarming. Waar ik stuitte op weerstand: daar zat Gerdien tussen de muur en de verwarming geklemd. Waarschijnlijk daar verstopt door een vriendinnetje tijdens een spelletje waar ze bij weggeroepen waren.

Carlijn was op dat moment op school. Ik heb Gerdien ingepakt in cadeaupapier en toen ze uit school kwam zei ik dat ik een cadeautje voor haar had.
Wat had ik verwacht? Dat ze helemaal uit haar dak zou gaan van blijdschap!
Wat gebeurde? Ze pakte het uit, drukte het liefdevol tegen zich aan, precies zoals op bovenstaande foto en zei heel zachtjes: “Ik heb jou zo gemist…..” zuchtte een keer diep en bleef vervolgens stil en zielsgelukkig met Gerdien zitten.
Na een paar seconden draaide ze zich om naar mij, haalde haar duim uit de mond en vroeg: “Waar was ze nou?”
Deze scene heb ik destijds vastgelegd met de videocamera. Het ontroert me telkens weer.
Teruggevonden.
Inderdaad: bijna niet te beschrijven.
Bedankt Jolanda!

Reageren

25 oktober: ‘Aaltje, de volmaakte en zuinige keukenmeid’.

Door Ada

Op 25 oktober 2016

In Geschiedenis, Koken & bakken, Lezen

Vandaag ben ik jarig. Feest; geniet ik van! Hééél veel waarde op één dag.
Kaartjes van familie en vrienden, appjes, telefoontjes, cadeautjes en bezoek.
Maar wel druk: geen tijd voor een zeer uitgebreid blog.

Vorige week lag er op mijn bureau een ingepakt cadeautje met een briefje erbij.
Het briefje was geschreven door mijn duo-baan-collega Jacquelien:
“Beste Ada. Een verjaardagscadeautje van Ria (één van de managers voor wie wij werken, zij had vorige week vakantie), of ik wou zorgen dat je ‘m kreeg, bij deze. Heeft ze gevonden bij het opruimen van

….. uit 1891 ….

haar schoonmoeders huis en dacht: deze is voor Aaltje.
Er is 1 voorwaarde aan deze gift verbonden, Ria wil wel een keer iets uit het boek bij je komen eten. “

Vanmorgen pakte ik het uit: ik was was inmiddels wel erg nieuwsgierig wat er nou in zou zitten!
Het is de zeventiende geheel opnieuw bewerkte druk van “Aaltje” (Nieuw Nederlandsch kookboek)
Ondertitel: Aaltje, de volmaakte en zuinige keukenmeid.
Elke huishoudschool had in de negentiende eeuw haar eigen kookboek. Dit ‘Aaltje’ van Odilia Corver, 1e druk 1891, is het eerste moderne kookboek dat in Nederland verscheen.
Odilia was de directrice van tijdelijke kookschool in Amsterdam in 1887.

Geschiedenis, Lezen & Koken; drie thema’s van mijn website verenigd in één boek. Deze Aaltje is er erg blij mee! Nu maar eens kijken wat ik voor de manager ga koken als ‘volmaakte en zuinige keukenmeid’……

Reageren

24 oktober: Full house

Door Ada

Op 24 oktober 2016

In Alledag

Afgelopen weekend was het feest aan de Boskamp. Zaterdagmorgen haalden we Frea en Jon van Schiphol. Ze kwamen een paar dagen naar Roden voor het vieren van oma’s verjaardag. Het duurde maar even, toen waren Carlijn & Wim en Harriët ook ‘in the house’. Er was koffie/thee en na de eerste ‘bij-kwek-ronde’ speelden we het oer-simpele spelletje ‘kat & muis’ met veel lawaai en bombari; Gerard schilde bijna 3 kilo aardappelen en haalde een berg boerenkool uit tuin. Om half zes zaten we met z’n zevenen aan de stamppot.

Met de hele groep gingen we vervolgens naar de film in Groningen. Als laatste schoof Cees aan: hij had nog moeten werken en moest uit Almelo komen.
Wat een rijkdom; met onze hele club in zaal 3 op rij 2.
Op verzoek van Harriët zagen we een film met Meryl Streep; zij kroop in de huid van Florence Foster Jenkins >>> .
Lachen. En huilen. De dames hadden allemaal ‘ een zoute sjaal’ volgens Cees. (Tranen die vanaf je wangen in je sjaal rollen….)
Meryl Streep zette een lieve, ontroerende Florence neer. Zij was een sopraan die niet kon zingen.
Zelf was ze overtuigd van haar kwaliteiten en haar geld zorgde er voor dat ze van alle kanten bewierookt werd.
Klik hier >>> voor de trailer van deze film.
Ben je in de gelegenheid om hem nog te zien: ga er heen. Meryl Streep draagt deze film en Hugh Grant ondersteunt haar fantastisch.
En naast deze kanjers is ook de muziek in deze film zeer de moeite waard.
Ook al zingt Foster Jenkins nog zo vals..

Na de film vierden we zaterdagavond alvast mijn verjaardag met de kids: nu was iedereen er, dinsdag de 25e vertrekken Frea & Jon al weer vroeg naar Schiphol.

Op mijn verzoek speelden we die avond poker. Met de hele club rondom de keukentafel. Een gevuld glas en twee soorten chips.
Gerard had die avond een keer een ‘full house’ en won een hele dikke pot.
Ik verloor. Maar wat heb ik genoten van mijn eigen ‘full house’!

Reageren

23 oktober: Levensboek voor mijn moeder.

Door Ada

Op 23 oktober 2016

In Geschiedenis

Vandaag werd mijn moeder 85 jaar. Dit lustrum vierden we uitgebreid met een familiefeestje: kinderen, broer en schoonzus, zus en zwager en kleinkinderen.
Vanmiddag gingen we kegelen bij Kasteel Schortinghuis in Spier en daarna gingen we uit eten bij het wokrestaurant in Pesse.

Als kado hadden wij als kinderen voor mijn moeder een levensboek gemaakt. Af en toe schreef ik daar al eens over op deze website (zie 15 januari >>> en 3 februari >>>).
Het maken van dit boek heeft me ongeveer een jaar gekost. Aan de hand van een format dat ik vond op de website van Geriant heb ik mijn moeder geïnterviewd. (Inmiddels is dat al niet meer online beschikbaar. Je kunt voor meer informatie op internet zoeken met de termen ‘format – levensboek – vragenlijst’.)
In het begin had ze het idee dat ze vooral mij daar een plezier mee deed. Ze kon zich niet zoveel voorstellen bij het woord ‘levensboek’. Toen ik de eerste twee hoofdstukken klaar had printte ik ze uit en nam ze voor haar mee. Toen begon het voor haar pas te leven.

De zes hoofdstukken van het levensboek.

Het maken van dit boek heeft me veel gebracht. Door de soms onverwachte vragen hoorde ik verhalen die ik nog niet kende. Ik kwam er achter waarom mijn moeder altijd zoveel waarde hechtte aan kleding. Haar kinderen ‘moesten er netjes bijlopen’. Soms tot mijn grote ergernis: in de jaren ’70 kon mijn kleding vaak niet door mijn moeders’ beugel.
Nu weet ik dat zij het vroeger als kind zo arm had, dat er vaak geen goede kleren voor haar waren. Je ziet in het boek, dat ze mooie kleren draagt en er altijd uitziet om door een ringetje te halen vanaf het moment dat ze zelf ging verdienen en het geld niet meer thuis hoefde af te dragen.
Verder heeft ze niet zoveel op met dingen die zelf gemaakt zijn. Nu weet ik dat dat komt, omdat bij haar thuis heel veel zelfgemaakt werd, omdat men eenvoudigweg geen geld had om het te kopen. Zelfgemaakt is in haar ogen armoedig.
Het samenstellen van dit levensboek heeft mij veel geleerd over mijn moeders jeugd en heeft mij inzicht gegeven in haar levenshouding.
Op de foto hierboven zie je de zes hoofdstukken waaruit het boek bestaat; klik op de foto voor een vergroting.

We hebben het boek laten drukken bij NoordProof in Bedum.
11 exemplaren hebben we laten maken, ook één voor mijn broer en mij, één voor ieder kleinkind en één voor haar broer, haar zus en de zus van mijn vader. Vandaag was de feestelijke presentatie van ‘het boek van Fré’: ze was er maar wat verguld mee!
Om een idee te krijgen van hoe het levensboek er uit ziet: hierbij een link naar een PDF met de eerste pagina’s van hoofdstuk 3: ‘Getrouwd en een gezin: 03-kleine-impressie-hoofdstuk-3

Reageren

22 oktober: Hamrikheem

Door Ada

Op 22 oktober 2016

In Alledag

Wat gebeurt er als je aan iemand die al veertig jaar in de beslotenheid van een psychiatrisch ziekenhuis woont een eigen appartement geeft? Als je vervolgens vraagt zoveel mogelijk zelf te doen en alleen daar helpt waar het echt nodig is? Als je vertrouwen geeft, een veilige omgeving biedt en zoveel mogelijk autonomie nastreeft? Dan gebeuren er hele mooie dingen. Op 28 september >>> schreef ik over het boekje “Hamrikheem. Waar iedereen gewoon mag zijn”. Op 13 oktober was de feestelijke presentatie van het boekje en ik was ook uitgenodigd.

De contacten met ‘de afdelingen’ verlopen in mijn werk bijna altijd via de mail of de telefoon en heel af en toe spreek ik een Vestigingsmanager of secretaresse ‘life’.
Maar nu ging ik dus in levende lijve naar het Hamrikheem.
’s Middags om twee uur kwam ik in de recreatiezaal; het was al feest.
Troubadour Otto Teppema zong vrolijke liedjes en de bewoners zaten op hun paasbest aan de koffie/thee.

Het was een kleine plechtigheid.
Zonder deftige ‘hotemetoten’ maar met de bewoners, personeel, Minke (de schrijfster van het boekje), de teamleider en de psychiater, die ook de foto’s had gemaakt.
Ik schoof aan een tafeltje waar al wat mensen zaten en kreeg thee.
Er waren twee toespraken. Marjolein Boshuisen vertelde hoe het kwam dat het boekje werd gemaakt en Minke Haveman vertelde hoe het was om het boekje te maken.

Daarna was de officiële uitreiking; de hoofdrolspelers namen de eerste exemplaren in ontvangst. Wat prachtig om te zien.
Mensen hadden hun familie uitgenodigd en haalden glimmend van trots hun boekje op.
Daarna kreeg iedereen in de zaal een boekje. Overal zag je groepjes mensen zitten lezen, foto’s bekijken, de inhoud met elkaar bespreken.
Ondertussen speelde Otto bekende liedjes en sommige bewoners lieten zich verleiden en zongen met hem mee. Er valt veel te genieten op zo’n bijeenkomst.
Eén geïnterviewde mevrouw liep met haar boekje onder de arm geklemd naar buiten. “Mooi verhaal en ’n mooi boekie, heur!” riep iemand. “Moe’j zuunig op weez’n”.
Een grote glimlach was zijn beloning “Ja, dat bin’k zeker!”
Een bijzonder boekje met allemaal bijzondere verhalen.
Wat waren ze er allemaal trots op.

Het hele verhaal is inmiddels te bekijken op de website van Lentis >>>.
Via deze link kun je gelijk naar een ‘blader-exemplaar’ >>> van het boekje.

Reageren