Maand: oktober 2016 Pagina 2 van 4

21 oktober: Jij Farao. Ik Jozef.

Door Ada

Op 21 oktober 2016

Deze week deed ik mee aan een avond ‘bibliodrama’, georganiseerd door de commissie Vorming en Toerusting binnen onze PKN-gemeente, beter bekend als een activiteit uit het paarse boekje. Vormgegeven en begeleid door Bart Elbert.

Wat is bibliodrama? Je inleven in verhalen uit de bijbel, zo zou ik het willen omschrijven.
Woensdagavond stond het verhaal van Jozef en de dromen van Farao centraal.
Verhaal lezen? Voor dit gedeelte uit de Basisbijbel zie >>>

Eerst stelden we ons voor hoe het voor Jozef moest zijn geweest in die gevangenis. Jaren zat hij daar.
Daarna leefden we ons in in de rol van de Farao. Eén deelnemer deed dat zo levensecht, dat spelleider Bart Elbert amper iets aan haar durfde te vragen.
Daarna werden die twee rollen tegen over elkaar gezet. “Speel maar uit wat er in het verhaal gebeurt. Wat voel je? Hoe beleef je het?”

Ik was Jozef, samen met nog iemand. We stonden tegenover twee Farao’s die we amper durfden aan te kijken.
Bang en achterdochtig was ik.
Waarom ben ik hier naar toe gehaald? Wat wordt er van me verwacht?
Al spelend kwamen we er achter dat ook de Farao bang en achterdochtig was.
Wat betekenen die nare dromen? Wat hangt me boven het hoofd? Kan ik een joodse slaaf wel vertrouwen?

Het kantelmoment in het verhaal sloeg bij mij in als een bom.
Farao stelde mij aan als onderkoning. Ineens realiseerde ik mij wat dat voor Jozef geweest moet zijn. Wat idioot! Dat kan ik toch helemaal niet? Gelukkig kreeg ik een adviseur toegewezen.

Wat een bijzondere manier van een verhaal beleven. Wij zijn gewend om naar verhalen te luisteren, maar dit is ook heel erg leuk, je gaat er wat dieper door.
Dit was de eerste bijeenkomst. De volgende is op woensdagavond 16 november.
Het zou fijn zijn als er dan nog wat deelnemers bij komen, dan zijn de mogelijkheden om iets uit spelen wat groter.
Lijkt het je wat? Geef je op! Kijk voor de gegevens op pagina 11 van de Activiteitengids >>>.

Reageren

20 oktober: Whispering hope

Door Ada

Op 20 oktober 2016

In Muziek, Sweet memories

Een week of twee geleden hoorde ik bij de Arbeidsvitaminen op Radio 5 tot mijn grote verrassing het lied ‘Whispering hope’ van Mieke Telkamp en Yvonne Oostveen uit 1961.
De titel en de melodie zijn mij zeer bekend.
Als twaalf jarig meisje zat ik bij Marinus Boer in Dwingeloo op gitaarles, samen met mijn jeugdvriendinnetje Alny Bolding,
Op zaterdag kregen we les en op woensdag brachten we het geleerde in de praktijk in de ‘Mandolineclub’.
Accordeons, gitaren, mandolines, drum: er zat een heel orkest en Marinus zwaaide de scepter. We speelden liedjes uit de boekjes ‘Zonnige klanken’. Plaisir d’amour, Green sleeves, de bloemenwals, my lady of Spain : zomaar wat titels van muziek die wij toen speelden. Ook ‘Whispering hope’ stond op ons repertoire.

Jaren later leende ik af en toe een accordeon van mijn ome Wim en ik leerde mijzelf de liedjes die nog in mijn hoofd zaten: o.a. Droomland, in ’t groene dal, én Whispering hope. Tot vorige week had ik nog nooit een vocale uitvoering gehoord en toen kwam Mieke Telkamp voorbij. Ik kan niet goed uitleggen wat er dan gebeurt in mijn hoofd. In ieder geval brengt het emotie teweeg. Marinus, de mandolineclub, de accordeon van ome Wim, de Zonnige klanken, mijn eigen accordeonspel: alles komt bij elkaar als ik zo’n liedje hoor. Tranen. Gewoon omdat ik het dan zo mooi vind wat ik hoor. Het is een opname uit 1961; hierbij een link naar een YouTube-video. Bijna deftig gezongen. De stemmen sopraan en alt, passen heel mooi bij elkaar. Maar het is wel echt muziek uit de oude doos.

Ik ben er ontzettend blij mee. De verrassing is er nu natuurlijk wel af, maar als hij voorbij komt op mijn MP3-speler geniet ik er intens van. Sweet memories.

P.S. Twee weken geleden schreef ik dit blog, ik had het vanmorgen ‘klaargezet’ voor publicatie vanavond om 19.00 uur. Bij de Tineke-Show op Radio 5 hoorde ik vanmiddag dat Mieke Telkamp is overleden. Ze was een heel beroemd zangeres in Nederland, vooral in de jaren ’50 en ’60. Net voor mijn tijd dus. Eigenlijk kende ik haar alleen maar van haar grote hit “Waarheen, waarvoor” en van de Dikvoormekaar-show van André van Duin, die haar steevast aankondigde als Mie Ketelkamp……
Dit blog is dus posthuum eerbetoon aan haar, ik weet pas sinds twee weken dat ze meer heeft gezongen dan alleen die ene ‘uitvaarttopper’ die werd uitgebracht in 1971.

Reageren

19 oktober: Drenten ‘kissen’ niet.

Door Ada

Op 19 oktober 2016

In Streektaol

Soms is d’r niet veul veur neudig om mij an’t lachen te kriegen.
Dit bord stiet bij de basisschoele in Een.

Kiender wordt tegenwoordig veul met de auto hen schoele bracht en soms blieft de olders dan te lang plakken. Die staot dan allemachtig in de weg. Het is de bedoeling da’j de kiender een smok geeft, ‘doei!’ zegt en zo rap meugelijk weer weg riedt.
Kiss & ride is natuurlijk buutenlaands. Daorum hebt ze d’r in Een een vertaling under zet.
Dat klinkt oons Drenten gewoon fijner in de oren…….

(bron: Neisbrief Huus van de taol)

Reageren

18 oktober: ‘Huis- tuin- & keuken’ Bloemsierkunst.

Door Ada

Op 18 oktober 2016

In Bloemen

anders dan vorig jaar….

Dit weekend heb ik me bezig gehouden met bloemen in en om ons huis. De zelf bedachte lavendelkrans is definitief mislukt; verdroogde droefenis. Niet meer doen. In de Welkom-mand bij de voordeur stond een verlepte petunia haar laatste bloemen eruit te persen en de biedermeier op het aanrecht was een droogbloemstukje geworden.
De hortensia’s in onze tuin verkleuren van lichtrose naar donkerblauw en zijn nu op hun mooist. De mooiste bollen plukte ik eraf en ging aan de slag.
Deze keer gebruikte ik rozenbottels, sierkalebasjes, kalachoë, skimmia, verdroogde berenklauw, vogelkers, en enkele ondefinieerbare vondsten van een ‘struun-fiets-tocht’.
Hortensia’s zijn heerlijke bloemen om mee te werken. Ze vullen als je begint aan je bloemstuk de oasis mooi op, op de lege plekjes die overblijven druk je er van alles tussen. Vorig jaar beschreef ik al eens hoe ik zo’n herfstkrans maakte, zie 26 september en 11 oktober Als ik nu die foto’s bekijk is het exemplaar van dit weekend toch weer anders geworden.

Tijdens zo’n bloemensessie geniet ik van het proces: het zoeken van materiaal, het van te voren sorteren en bedenken: “Hoe zal ik het verdelen” en vervolgens het prikken van de bloemen en andere materialen in de oasis. Je ziet het onder je ogen tot stand komen. En het mooie is: iedereen kan het!
Gewoon doen.
Oefening baart kunst

Reageren

17 oktober: Kampvuur-akkoordjes.

Door Ada

Op 17 oktober 2016

In Kerk & gemeente, Muziek

Afgelopen vrijdag schreef ik al over gitaarspelen, dat ik aan het oefenen was voor de Taize-viering. Die was gisteravond.
Vrijdagavond was de generale repetitie met de Op de Helte-cantorij en geloof het of niet: ik kreeg weer een standje van de dirigent. “Er is iets met die gitaar. Het lijkt alsof het tempo wordt opgedreven….”.
Mea culpa. Goed kijken naar de cantrix, Vrieswijk!

Even later kwam cantrix Thysia het podium op om te overleggen over de akkoorden.
“Ik speel deze niet mee” vertelde ik; de akkoorden waren o.a. Fis-mineur en Cis-mineur, te moeilijk voor mij.
“Jij bent meer van de kampvuur-akkoordjes” constateerde de cantrix.
Precies! Sinds ik aan de Taizé-vieringen meedoe heb ik al heel wat bijgeleerd, maar er is wel een grens aan wat ik kan. Of wil kunnen. Piety, mijn Taizé-gitaar collega, kan akkoorden bij muziek zoeken. En de Fis-mineur en de Cis-mineur spelen.
Het is heerlijk om met haar samen in het combo te spelen, het ontneemt mij de stress van de ingewikkelde akkoorden, door haar kan ik ten volle van het musiceren genieten.

En dat deden we! Wat een fijne Taizé-viering hadden we. Cantrix Thysia straalde als dirigent een aangename rust uit en liet sommige liederen rustig 5 tot 8 keer zingen. Dat is ook bedoeling van die liederen; je komt in een soort cadans en je laat je meevoeren op de melodie. Sommige liederen durfde ik zelfs mee te zingen.

Vorig jaar zat ik in de kerkzaal tijdens de Taizé-viering. We zaten toen middenin de stress en emotie van Gerard’s ziek-zijn en ik kon de moed niet opbrengen om me in te zetten voor het combo. Nu zat Gerard in de zaal en ik speelde weer gitaar, deze keer samen met Piety. Het voelde heel erg goed. En voor het eerst twee gitaren, wat een luxe. Als ik nu eens een akkoord mis speelt zij gewoon door.

En die moeilijke Cis-mineur en Fis-mineur?
Piety bedacht dit weekend nog een constructie waarbij de klem op de vierde fret werd gezet. Nu konden we lied in A-mineur spelen. Een kampvuur-akkoordje.
Kon ik toch meespelen!

Reageren

16 oktober: Kerkdienst met nabespreking.

Door Ada

Op 16 oktober 2016

In Kerk & gemeente

Vanmorgen bezochten we de zondagse viering in Op de Helte.
Voor het eerst een gewone dienst met onze nieuwe voorganger Walter Meijles.
Anders, dat is wel duidelijk. Verfrissend ook. Altijd als er een nieuwe predikant is gaan de dingen anders dan we gewend waren.

Jozef door zijn broers verkocht

Het moment met de kinderen speelde hij uit met Playmobiel-poppetjes. Het overbekende verhaal van Jozef met z’n mooie jas/Jozef in de put stond centraal.
De hele familie van Jacob werd benoemd: vrouwen, bijvrouwen, kinderen, je zag op het podium een klein volkje ontstaan.
Nog voor de schriftlezing stelde Meijles voor om even met je buurman/vrouw in gesprek te gaan over de vraag: welke beslissing heb je ooit in leven genomen die een grote invloed heeft gehad op je leven en op dat van anderen in je omgeving? De mensen die naast mij zaten waren vanwege het werk van de man verhuisd van Hoogeveen naar Groningen; dat was niet meegevallen…

Vervolgens zagen we een filmpje met Freek Bartels die de rol van Jozef speelde in de musical “Joseph and the amazing technicolor dreamcoat”. Hij zong het aangrijpende lied “Sluit alle deuren maar”, waarin we de wanhoop van Jozef zagen.

In de overdenking schetste de predikant de hele context van het verhaal van Jozef en zijn familie. Hij nam ons mee de geschiedenis van het volk Israël in. Hij vertelde heel beeldend en liet ons anders naar het verhaal kijken. Ik betrapte me er tijdens de uitleg op dat ik dacht: “Nou heb ik als hervormd meisje dit verhaal in mijn leven honderden keren voorbij horen komen en ondanks dat is het een zeer boeiend betoog.”
Kleine correctie op dat betoog: het verhaal is niet 350 eeuwen geleden gebeurd maar 35…..

Aan het einde van de viering kwam éérst de collecte en toen het dankgebed. Dat is niet zoals het hoort. Geroezemoes. Geschuifel. “Is dat wel goed, jong? Eerst de collecte….?!”
Ja hoor, ik ook. Alleen het veranderen van de volgorde in de viering wekt bij ons al verbazing.
Na de viering sprak ik tijdens de koffie nog met verschillende mensen; de vraag waar we in de dienst met onze buren over gepraat hadden kwam nog vaak ter sprake. Ook thuis met Gerard nog. Stel dat we in 1989 niet naar Roden waren verhuisd?

‘Een jeugddienst met nabespreking’ hadden we in de jaren ’70 in Hoogersmilde.
Wij waren onze tijd kennelijk ver vooruit……

Reageren

15 oktober: Géén pakjes hoor!

Door Ada

Op 15 oktober 2016

In Koken & bakken

Na mijn blog over de aalscholver op 21 september kwam ik twee dagen daarna de bewuste mevrouw van de Molenweg tegen bij de Jumbo: mevrouw Wagena. Zij leest mijn blog en had Cees Koelewijn op mijn spoor gezet.
“Wat een commotie met dat beest, niet?”
We praatten er nog even over door en kwamen via de aalscholver op heel veel andere onderwerpen (met mevrouw Wagena ben ik niet gauw uitgepraat, we kunnen allebei ‘goed van het woord af’….) Ze besloot ons gesprek met de opmerking dat ze binnenkort weer een ovenschotel met spruiten ging maken. Ik spitste m’n oren. “Hoe doe je dat dan?”
“Och, heel simpel eigenlijk”
Zij vertelde wat er in moest en wat je moest doen en ik maggelde snel even de belangrijkste dingen op mijn boodschappenbriefje.
Dit zijn de ingrediënten voor 2 personen:

600 gram kruimige aardappelen
500 gram spruiten
125 gram spekjes
200 cc melk
Een klontje boter
Beetje nootmuskaat.
50 -100 gram geraspte kaas

Aardappels schillen en koken.
Spruiten schoonmaken en koken.
Spekjes uitbakken.
Melk koken met het klontje boter.
Aardappels mixen met de melk en de nootmuskaat.

Bodem van een ovenschoteltje bedekken met een derde van de puree. De spruiten boven op de puree, daarbovenop de spekjes en dan de rest van de puree verdelen over de schotel. Bestrooien met de geraspte kaas. 30 minuten in de oven op 180 graden.

P.S. 1: mevrouw Wagena drukte me op het hart zelf aardappelpuree te maken. “Geen pakjes hoor!” Tuurlijk niet.

P.S. 2: Vrieswijken lusten bijna overal wel gebakken uien bij. Dus in mijn ovenschotel zat tussen de puree en de spruiten nog een laagje gebakken ui. Lekker man!

Reageren

14 oktober: Zere vingers!

Door Ada

Op 14 oktober 2016

In Kerk & gemeente

Mijn eigen ‘Morgan guitar’

Gitaarspelen. Afgelopen week heb ik het veel gedaan; a.s. zondag speel ik in de Taizé-viering in een combo met Monique en Jolanda (allebei dwarsfluit) en Piety (ook gitaar). Piety is een avond langs geweest om de akkoorden bij de liederen te zetten en deze week heb ik geoefend. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik anders nooit meer oefen met m’n gitaar. Het gaat automatisch. Staat er een G dan speel ik een G, ik hoef er helemaal niet meer bij na te denken. En als ik iets zing met de gitaar, dan heb ik eigenlijk altijd de leiding, dus dan bepaal ik ook het tempo.

Spelen in een combo is van een heel andere orde, dan speel ik een ondergeschikte rol.
De dirigent van de cantorij bepaalt het tempo, het combo volgt. Ik kan niet ontkennen dat ik daar in het verleden wel wat moeite mee heb gehad. Midden in een lied sloeg cantor B. Slofstra op de piano en riep: “Mevrouw Waninge! Er is hier maar één die het tempo bepaalt en dat ben ik!” Dat hielp wel heel erg en van die samenwerking heb ik ook veel geleerd.

Inmiddels speel ik al meer dan tien jaar in de jaarlijkse Taizé dienst en het is fantastisch om te doen. Mooie koormuziek omspeeld met fluit en gitaar; de laatste jaren geniet ik er meer van omdat het gitaarspelen me gemakkelijker af gaat. De akkoorden zijn namelijk wel wat moeilijker dan van de liedjes die ik anders zing. Daarom heb ik ook de hele week geoefend. En heb ik zere vingers……
Vind je het leuk om het combo te horen? De Taizé-viering is a.s. zondag om 19.00 uur in Op de Helte in Roden.

P.S. Op 10 oktober schreef ik over de workshop “Woord en Beeld”. De tentoonstelling waar ik het toen over had is ook a.s. zondag. In zaal 2 van Op de Helte staan twee tafels met alle werken uitgestald mét een korte uitleg van de herinnering er bij. Er is na de ochtendviering koffiedrinken dus: tijd genoeg om even in zaal 2 te gaan kijken. Komt dat zien!

Reageren

13 oktober: Stel dat het zou kunnen…?

Door Ada

Op 13 oktober 2016

In Muziek

Vorige week volgde ik de bijbel quiz op televisie.
Vond ik leuk! Niet te traag, niet te oubollig en positieve aandacht voor de bijbel. Korte video’s met interessante onderwerpen en niet te simpele vragen.

Een van de kandidaten was Jan Rot.
Hij haalde wel de finale, maar winnaar werd Gert-Jan Segers.
In het voorjaar bracht Jan mij in tranen. Ik stond in de auto te wachten op iemand die met mij mee zou rijden. Op de radio (Tineke show, Radio 5) ging het over een liedje dat de Annie M.G. Schmidt – prijs had gewonnen. Ik dacht dat het lied ‘Annelie’ kwam van Daniel Lohues, maar het was een lied van Jan Rot, “Stel dat het zou kunnen”.

Omdat ik alleen in de auto zat en niet aan het rijden was kon ik goed naar het lied luisteren. En dat kwam behoorlijk binnen; het lied neemt namelijk een onverwachte wending. Jan stelt de vraag: “Als je een uur door mocht brengen met iemand uit de geschiedenis, met wie zou je dan dat uur doorbrengen?” Hij suggereert allerlei groten der aarde: Marten Luther King? Elvis? Bach? En dan komt het tweede deel: ‘Nee, geef me maar een uurtje, met m’n eigen moeder’ .

Dit lied legt de essentie van het leven bloot. Wat is belangrijk in je leven? Je ouders, je vrienden, je eigen partner.
Wat een prachtige tekst. Met zinnen als: (over zijn vrienden) “er zijn er iets te veel die ik mij beter had gegund…”

Dat Jan die prijs won was mij helemaal ontgaan. Maar wat een terechte toekenning. Wat een taalkunstenaar is die man. Luister hier >>> naar dit bijzondere lied en oordeel zelf.

“Dan kroop ik in haar armen en zij streek door m’n haren en zei met milde spot: “God, kind, wat ben je groot….”
De heimwee in het lied grijpt je naar de keel.
De boodschap is: geniet van je naasten zolang ze er zijn.

Reageren

12 oktober: APK-keuring.

Door Ada

Op 12 oktober 2016

In Alledag

Vanmorgen moest ik voor mijn jaarlijkse APK-keuring naar de cardioloog.
Er werd een filmpje gemaakt van mijn hart en de medicijnen werden gecontroleerd.
Meer dan tien jaar ging ik daarvoor naar Dr. Schrijvers.
Een vriendelijke, oudere heer, die alle tijd nam voor een uitgebreid onderzoek en een gesprek over mijn vaatziekte, maar die ook even zo vrolijk iets vertelde over zijn vakantie of zijn kleinkinderen.
Hij had dan ook altijd veel mensen in zijn wachtkamer zitten, dus ik nam vanwege het lange wachten altijd een brei- of haakwerkje mee naar het ziekenhuis.

Ook nu zat ik weer genoeglijk te breien in de wachtkamer en te kletsen met een mevrouw naast mij die ook iets van handwerken wist.
“Mevrouw Wannigge” riep iemand. Ik reageerde niet, want ik heet Waninge.
Toen realiseerde ik me dat de man mij bedoelde. Ik frommelde mijn breiwerk in m’n tas en liep op hem toe.
Hij vroeg: “Hebt u wel even tijd voor mij? U zat zo druk te breien….!”

“Ja hoor, ik heb tijd voor u gereserveerd.” riep ik jolig “Ik ben gewend dat ik hier heel lang moet wachten, dus ik neem mijn breien mee als afleiding.”
“Ik kan snel typen, bij mij duurt niet lang.”
De nieuwe cardioloog is een flamboyante jonge Italiaan die prachtig Nederlands spreekt met een licht accent.

Hij tuurde naar de uitkomsten van het hartfilmpje dat even daarvoor was gemaakt.
“Met die hart izze niks mis, hè?”
Nee, inderdaad, het zijn mijn vaten die de problemen veroorzaken. We waren er snel uit. Medicijnen: zo door gaan. Levensstijl: zo door gaan. Over twee jaar terugkomen. Een tijdstip voor een nieuwe afspraak wordt te zijner tijd aan mij doorgegeven.
“Tot over twee jaar dan” zei ik bij het afscheid.
“Dat weet ik nog niet.” was zijn antwoord “Ik ben zigeuner, hè? Misschien ben ik dan wel in Canada! Als ik hier dan nog ben heeft mijn vrouw gewonnen!”

Binnen 10 minuten stond ik weer buiten.
Ik hoop dat hij niet naar Canada gaat.

Reageren