“De man die de lach aan z’n kont heeft hangen.” Zo begon het blog dat ik schreef over André van Duin op 7 januari 2015 met als titel Mijn eerste idool >>>.
In 2015 kwamen er berichten in de pers dat hij in een serieus toneelstuk ging spelen.
Zes weken zou ‘The Sunshine Boys” gaan lopen in het De la Mar-theater in Amsterdam.
O, wat zou ik dat graag willen zien: Van Duin voor het eerst op de planken als serieus acteur! Maar in 2015 hadden we te veel andere dingen aan ons hoofd en het kwam er niet van.  Tot mijn grote genoegen las ik deze zomer dat de voorstelling (wegens overweldigend succes, waarom verbaast me dat nou niet) was verlengd en dat er zelfs een tour langs verschillende theaters kwam in het najaar van 2016. De laatste voorstellingen waren in Groningen en de allerlaatste was op vrijdag 30 december in de Stadsschouwburg.

Daar waren Gerard en ik bij! Een cadeautje voor onszelf. Ooit zaten we in diezelfde schouwburg helemaal bovenin op de achterste rij (zonder beenruimte) bij een revue van André van Duin met Simone Kleinsma. We vergaten destijds de opgevouwen benen: geweldig, wat een show. Maar deze keer dus geen revue…… met respect en bewondering hebben we gekeken naar een prachtige voorstelling.
Dit stond er over op de site van de Oosterpoort:

André van Duin schittert, samen met Kees Hulst, als variétéduo in de legendarische komedie ‘The Sunshine Boys’.
Meer dan veertig jaar vormden de komieken Willie Boogaard en Louis van Os een succesvol duo, maar vanaf het moment dat Louis van de een op de andere dag besloot dat hij er genoeg van had, hebben ze elkaar niet meer gesproken. Vooral Willie zit vol rancune en slijt zijn dagen in zijn pyjama in een aftands appartement. Zijn neef probeert het duo weer bij elkaar te brengen om nog eenmaal hun beroemdste sketch te spelen.
De confronterende hereniging van deze twee rasartiesten op leeftijd zorgt voor zowel zeer komische als ontroerende momenten. Met heel veel hilarische en geestige scènes, laat André van Duin zijn publiek als vanouds heerlijk lachen.

Het bijzondere was, dat Van Duin de lach ‘die hij altijd aan zijn kont heeft hangen’ deze keer niet mocht gebruiken. Hij moest toneelspelen. Uit interviews met hem heb ik begrepen dat hem dat erg veel moeite kostte, maar het is prima gelukt. Een narrige, eenzame man. Een Grumpy van het ergste soort. Niet sympathiek, evenals zijn tegenspeler Keest Hulst. Ze zijn soms aandoenlijk in hun gekissebis, het gemopper op elkaar. De bitterheid over de vergane roem druipt er van af, twee heren op leeftijd waarvan je hoopt dat je er nooit naast komt te zitten op een verjaardag…….

Maar we hebben wél gelachen! Ondanks het tragische gegeven was het zeer grappig en onderhoudend om naar te kijken en luisteren. Dit belooft nog wat voor de toekomst. Van Duin vertelde afgelopen najaar bij de De Wereld Draait Door dat hij wel een beetje klaar was met de gekke hoedjes en pruiken. Hij ging meer dingen doen die beter bij zijn leeftijd passen, zoals deze voorstelling en de CD met Wim Sonneveld-liedjes. Ook vertelde hij toen dat hij in 2017 meewerkt aan een dramaserie over Hendrik Groen (die van de OMANIDO-club). Ik verheug me er al op.