Lezers van blog weten: ik ben fan van André van Duin van het eerste uur.
De ‘Dik-Voor-Mekaar-Show’, de sketches uit zijn revue’s, zijn verslag tijdens ‘Ter land ter zee en in de lucht” bij het Achteruitrijden en de Caravanrace: hilarisch vond ik het.
Ik was wat minder te spreken over de vreselijke carnavalshits uit de jaren 70 en 80, maar dat is hem vergeven.

Nooit gedacht dat Van Duin ook kon ontroeren.
Dat past niet bij zijn imago in mijn beleving.
Die ontroering overviel me toen ik voor het eerst zijn lied “Mijn allergrootste fan” hoorde.
Hierbij een link naar het lied.

Wat een prachtig lied.
En niet bedacht of opgesmukt: zo was het gewoon.
Het lied beschrijft de onvoorwaardelijke liefde van deze vader voor zijn zoon en de support van ouders die voor mensen zo ongelooflijk belangrijk is.
Je haakt toch altijd bij alles wat je doet naar de goedkeuring van je ouders.
Wat heerlijk dat je dan kunt zeggen dat je vader je allergrootste fan was.

Eerder blogs over mijn eerste idool:
7 januari 2015 >>>
2 januari 2017 >>>