Maand: augustus 2017 Pagina 1 van 3

31 augustus: De waarde van vriendelijkheid.

Door Ada

Op 31 augustus 2017

Geen blog gisteren. De dag werd heel anders ingevuld dan ik had gedacht. Met mijn moeders gezondheid gaat het al een tijdje niet zo goed en gisteren nam ik een dag vrij om ‘dingen’ te regelen voor haar.
Alarmering, hulp in de huishouding, tafeltje dekje en hulp bij persoonlijke verzorging.
Daarmee begaf ik me in een wereld die ik nog niet van dichtbij had meegemaakt. Ja, zijdelings, via mijn schoonmoeder. Wat ik daarvan heb geleerd is dat er altijd iemand bij een indicatie-gesprek moet zijn. Schoonmoeder kwam in eerste instantie niet in aanmerking voor hulp, omdat ze zelf in de veronderstelling verkeerde dat ze alles nog best zelf kon….

Een greep uit de terminologie waar ik gisteren mee om de oren werd geslagen:
“Dit service nummer kost 10 cent per minuut.”
“Toets 1 voor het maken van een afspraak, toets 2….etc.”
Ik belde met Ouderenwelzijn Smilde om 13.45 uur.
“Helaas kunnen wij u op dit moment niet te woord staan. Wij zijn bereikbaar op maandag, dinsdag, woensdag en donderdag van 09.00 tot 13.30 uur.”
‘Al onze medewerkers zijn in gesprek, een ogenblik geduld alstublieft.’
‘Houdt uw burgerservice nummer en uw klantnummer bij de hand.’
Moeizaam. Heel veel, lange ogenblikken geduld.
De persoonlijke hulp van Icare en tafeltje dekje kreeg ik voor elkaar.

Daarna moesten we nog voor een naar onderzoek naar het Wilhelminaziekenhuis in Assen.
Wachten. Stress bij mijn moeder. Niks gevonden, toch maar weer naar huis.
Rond 21.00 u was ik thuis.

Wat is nou de waarde van zo’n dag?
Natuurlijk het ‘ontzorgen’ van mijn moeder: alleen zou ze het niet meer kunnen.
Maar voor mij was het de ontzettend lieve verpleegkundige bij de huisartsenpost die mijn moeder geruststelde. Die voorzichtig deed met bloedprikken, die luisterde naar haar verhaal en die net zo lang schikte met bed en kussens tot ze goed lag.
Die haar met een vriendelijke glimlach op de wc hielp en haar even over haar wang aaide.
“Niet te snel terugkomen, hoor!” zei ze toen we weggingen.
Onbetaalbaar.
En onvoorstelbaar belangrijk: handen aan het bed met een luisterend oor.

Reageren

29 augustus: Wa-ha-ha-ha-chet au-hauf!

Door Ada

Op 29 augustus 2017

In Alledag, Muziek

In deze periode trek ik veel op met Wim Opgelder.
Daar weet Wim zelf niks van, die is waarschijnlijk lekker vakantie aan het vieren.
Hij heeft een oefen-cd ingezongen voor het projectkoor waar Gerard en ik ons voor hebben opgegeven. (zie 10 juli >>>). De alt-bestanden heb ik op mijn telefoon gezet en die beluister ik op momenten dat het even uitkomt.

Op de fiets naar Groningen, tijdens het stofzuigen/soppen/koken, tijdens de yogaoefeningen vroeg in de morgen, ja soms zelfs tijdens het douchen; Wim is alom vertegenwoordigd. Inmiddels heb ik het al zo vaak gehoord dat ik hele stukken mee kan zingen en heel af en toe zoek ik het stuk op op YouTube en probeer ik als alt mee te doen. Dan blijkt steeds weer dat ik nog goed moet oefenen.

Gerard en ik verheugen ons op de repetites, die beginnen eind september. Dan heeft iedereen de hele zomer de tijd gehad om het stuk in te studeren, dan zing je als koor zo een eind weg. Dan ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar onze uitspraak van het Duits. Cantrix Erica was altijd erg gespitst op ‘een mooie dunne L en een zachte CH’. Wim laat op de oefen bestanden een licht Nederlands getint Duits horen… maar dat is hem vergeven. Het is een heidens karwei om zo’n oefen cd helemaal in te zingen en ik heb er ontzettend veel baat bij dat ik het op deze manier kan instuderen.

Afgelopen zaterdag tijdens het klussen bij Carlijn zong Harriët ineens “Wa-ha-ha-ha-ha-chet auf….”.
Had ze van mij; dat schijn ik soms te zingen of te fluiten.
Vervolgens zit het dan weer de hele dag in mijn hoofd.
Blijf je in ieder geval wakker: “Wachet auf, wachet auf, wachet auf!”

Reageren

28 augustus: Andijvieschotel voor harde werkers

Door Ada

Op 28 augustus 2017

In Koken & bakken

Carlijn heeft een woning in Groningen en gaat eindelijk samenwonen met haar Wim. Dat betekent: verhuizen van Leeuwarden naar Groningen. Dat betekent ook: werk aan de winkel, namelijk schuren, sauzen, verven en schoonmaken. Zaterdag werd een deel van de vloerbedekking gelegd. Gerard, Cees en Harriët gingen daarbij helpen; ik zou zorgen voor een warme maaltijd tussen de middag.

We hebben best nog veel andijvie in de tuin dus ik koos voor een andijvie-ovenschotel met kaas en gehakt en maakte ook een vegetarische versie met vegagehakt.

Hierbij het recept voor 4 personen:
– 1200 gram kruimige aardappels
– 1 kilo andijvie, mag ook meer
– 400 gram gekruid rundergehakt of vegagehakt
– 1 dikke ui
– bekertje crème fraiche
– 200 gram geraspte kaas.
– zout, peper, nootmuskaat, klontje boter en een beetje melk
– oven voorverwarmen op 200 graden.

Dit moet je doen:
– kook de aardappels met een beetje zout gaar en mix er met een beetje melk, een klontje boter en nootmuskaat een romige puree van.
– maak de andijvie schoon (in ons geval komt daar nog bij ‘haal de slakken er uit’), kook die gaar en giet ze af.
– snij de ui in ringen.
– bak het gehakt rul en voeg de ui toe, even lekker laten bakken
– doe de crème fraiche in een kom en roer hier 100 gram van de kaas en wat nootmuskaat doorheen. Dit mengsel door de andijvie roeren. Even laten uitlekken zodat het overtollig vocht kan wegtrekken.
– ovenschotel invetten met een beetje olie en de helft van de puree over de bodem verdelen.
– daar bovenop de andijvie en vervolgens het gehakt met de ui. De rest van de puree over de de schotel verdelen.
– de andere 100 gram van de kaas er overheen strooien.
– 20-25 minuten in de oven op 200 graden.

De ovenschotels had ik zo uit de oven in handdoeken verpakt en in grote Jumbo tassen in de auto naar Groningen vervoerd.
We zaten met 7 man in een stoffige kamer met omgekeerde verfemmers als stoelen met het bord op schoot.
Gezellig! En lekker; er bleef niets over. De afwas ging zo weer in de Jumbo tassen mee naar Roden.

Reageren

27 augustus: Het ‘niets’ boven Groningen (2)

Door Ada

Op 27 augustus 2017

In Alledag

Het Zeehondencentrum in Pieterburen is landelijk veel bekender dan DoeZoo in Leens. Dat hoor en zie je gelijk: Spaans, Duits, Engels, Frans en de meest uiteenlopende dialecten uit Nederland. Verder veel informatie bordjes en ondertiteling in drie talen.

We keken filmpjes, leerden van alles over de twee soorten zeehonden die Nederland rijk is en werden uitgenodigd om mee te doen aan een quiz in de bioscoop. Leuk!
We werden als publiek opgedeeld in groepen. Er

Achter de schermen

werden vragen gesteld door middel van filmpjes en plaatjes en dan moesten we als groep overleggen wat het antwoord zou kunnen zijn. Twee jonge kindjes achter ons tetterden hun antwoord al steeds door de hele zaal. Maar dat was niet altijd goed en daarmee brachten ze iedereen aan het twijfelen. Heerlijk om bij te zitten. Bloedfanatieke pubers versus ontwapenende kleuters die om de klip klap riepen “Waai gaan winnen!” Maar wij wonnen; dankzij de jongen in de rij voor ons die al heel goed had opgelet in het informatiecentrum.

… ziek ….

Wij hadden kaartjes gekocht voor de rondleiding “Een blik achter de schermen” om 16.00 uur. We zagen de intake-kamer, waar de zieke zeehonden worden binnengebracht, we zagen de viskeuken, de operatiekamer en de verschillende stadia waarin de zeehonden worden opgevangen. In fase 1 zijn ze nog heel zwak en in fase 4 kunnen ze al bijna weer worden teruggezet in de natuur.

Na dit erg leuke uitje wandelden we nog even Pieterburen in. “Hier gaan we nog eens fietsen” zeiden Gerard en ik tegen elkaar. “Wat een verrassend mooie omgeving!”
Aan het einde van de dag reden we door het ‘niets’ boven Groningen naar Lauwersoog voor vis en patat in Schierzicht.
“Deze dag krijgt van mij 5 sterren” vertelde Cor toen we uit de auto stapten. Maar er kwam nog één ster bij; ’s avonds zaten we met elkaar rond de tuinhaard en Cor mocht wat oud papier in het vuur gooien.
Inclusief Gerards volledig ingevulde Sudoku-boekje. Zes sterren….

Reageren

26 augustus: Het ‘niets’ boven Groningen (1)

Door Ada

Op 26 augustus 2017

In Alledag

Neef Cor (13) komt af en toe bij ons logeren; donderdagavond kwam mijn broer hem brengen. Gerard en ik bedenken dan van te voren waar we hem een plezier mee kunnen doen. Dit keer kozen we voor DoeZoo in Leens gecombineerd met het Zeehondencentrum in Pieterburen. Wat hadden we een leuke dag!

DoeZoo is een kleinschalige en laagdrempelige dierentuin in Leens waar van alles is te beleven. De nadruk ligt op insecten, maar er zijn ook reptielen, slangen, aapjes, eekhoorntjes en kinderboerderij-dieren.
Een paar keer per dag is er een rondleiding, verzorgd door Ton: dat vonden wij het leukste onderdeel. Hij vertelt iets over de neusberen, de kinderen mogen ze voeren en daarna neemt hij ons mee naar binnen om wat dieren te laten zien.
Het begint met een egeltje. Dat vinden de kinderen allemaal nog schattig. We mogen allemaal even voelen dat het egeltje aanvoelt als een borsteltje.

Dan haalt Ton een grote vogelspin te voorschijn: Hector heet ie. Eén van de jongetjes op de eerste rij vlucht gelijk al naar papa die drie rijen verderop zit. We komen van alles te weten over Hector en daarna mogen de kinderen hem even op de hand houden. Een meisje vooraan roept heel hard ‘NEE!’ , maar het is gelukkig niet verplicht. De kinderen die het wel durven mogen naast Ton in de rij gaan staan. Cor wil ook wel. Ik vind mezelf al dapper dat ik een foto durf te maken. Wat een joekel…..

Dan wordt het nog spannender. Ton gaat even weg en komt terug met een boa constrictor om zijn nek. Ook nu mogen we allemaal weer even voelen (voelt als een fietsband) en ook nu mogen waaghalzen weer aansluiten in de rij: wie durft een slang om zijn nek?
In een tweede sessie houdt Ton een heel verhaal over een stinkdier en vervolgens mogen we Stinky allemaal even aaien.

De kinderen zijn helemaal gefocusd op de dieren, maar ik kijk vooral naar de kinderen.
Wat genieten ze. Ze griezelen. Ze kijken zich de ogen uit. En als het spannend wordt is daar altijd papa of mama. Of (ook in grote getale aanwezig) opa of oma.
“Kijk papa, hier… een dinosaurus!”
Het blijkt een klein, geschubt leguaantje te zijn.
Horen, zien, proeven, ruiken, voelen: DoeZoo >>> is een aanrader in het gebied dat zichzelf in een folder profileert als ‘het niets boven Groningen’.
Morgen deel 2 uit het ‘niets’.

Reageren

25 augustus: Origineel kadootje. 2x.

Door Ada

Op 25 augustus 2017

In Alledag

Vorig weekend hadden we weer een verjaardag met de vrienden. Die week daarvoor hadden we elkaar nog gezien en gesproken bij de voorstelling van de Getemde Feeks in Diever, maar er was al weer gespreksstof genoeg.

We doen onder elkaar niet echt aan cadeautjes, maar we geven elkaar geld. Ik koop er altijd iets leuks van, iets waarvan mannen zeggen “Is ‘ t neudig?”
Hele mooie breiwol, een boek, sieraden of een tas; zoiets. Meestal geven we dat geld in een envelop, maar zaterdagavond had ik een bijzondere manier van geld geven.
Had ik gekregen van Sinterklaas. Ik had de goede Sint gevraagd om papieren doosjes die je nog in elkaar moet vouwen om cadeau-geld in te doen en toen kreeg ik deze Oosters aandoende boekrolletjes, gemaakt van luxe behangpapier. Er zitten twee strookjes papier om het houten dingetje gevouwen; op de voorste zet je de boodschap die bij het cadeautje hoort en tussen de twee strookjes vouw je het papiergeld dat je wilt geven. Leuk hè?
“Je koopt ze bij de wereldwinkel” zei Sinterklaas.

Eenmaal op de verjaardag bleek dat een andere vriendin ook had bedacht het geld op een andere manier te geven.
Zij had een mini-portemonnee gekocht met de tekst:
“Life isn’t perfect but your outfit can be!”

Jarenlang schuiven we enveloppen heen en weer met een kaartje en een bankbiljet en zo ineens twee originele ideeën op één avond….. maar verder was er niet veel veranderd. Net als op andere verjaardagen was het het gewoon weer heel gezellig!

Reageren

24 augustus: “Ha bah foi, al daagn bonn’n…..”

Door Ada

Op 24 augustus 2017

In Koken & bakken

“Ha bah foi!”

Het is oogsttijd.
Uit onze moestuin eten we aardappels, sla, rode bieten, andijvie en bonen.
Veel bonen.
In de familie Waninge is een grote hoeveelheid bonen voor altijd verbonden met tante Mien uit Tweede Exloërmond. Die kwam op een dag bij mijn schoonmoeder, die bezig was met het wegwerken van een grote voorraad bonen. Ze zag de enorme bergen bonen en riep vol afschuw uit: “Ha bah foi! Al daag’n bonn’n…”!” Ze moest er niet aan denken.
“Ha bah foi!” betekent dus in de familie Waninge: we hebben hééél veel bonen.

En ik hou eigenlijk niet zo van bonen, (zie Spekbonen met rösti >>>).
Dus ik bedenk allerlei dingen die bonen een beetje lekkerder maken, daarbij geholpen door internet.

Vandaag aten we bami met bonen en kip. Van ‘Smulweb’ haalde ik een eenvoudig recept en paste het een beetje aan onze smaak aan.
Benodigdheden:
– 200 gram bami
– olie om in te bakken.
– 400 gram bonen
– 2 uien
– 200 gram kipfilet
– 2 teentjes knoflook
– 4 eetlepels ketjap manis.

Zo maak je het klaar:

Kook de mie volgens de aanwijzingen op de verpakking.
Maak de bonen schoon en breek ze door midden en kook ze even 10 minuten voor.
Snijd de uien in ringen.
Snijd kipfilet in blokjes en marineer ze in knoflook (uit de pers) en de ketjap.
Verhit de olie in een wok, doe hierin de kipfilet knoflook/ketjapmarinade.
Even laten bak

ken en dan de uien en de bonen toevoegen.
Dit mengsel roerbakken gedurende 4 minuten op hoog vuur.
Als het te droog wordt beetje water bij voegen.

Je kunt nu alles door elkaar roeren, maar je kunt de bami en de kip/bonen ook apart opdienen.
Eet smakelijk.

Reageren

23 augustus: Rietpluim uit de Onlanden.

Door Ada

Op 23 augustus 2017

In Bloemen

Onze tuin staat vol met bloemen.
Regelmatig haal ik wat naar binnen om op een vaas te zetten.
Vorige week maakte ik deze combi:

drie hortensiabollen
2 phloxen
5 lavendelbloemetjes
1 rietpluim uit de Onlanden.

Uit mijn vensterbank haalde ik de mooie, oude theepot van oma Vrieswijk, deed hem vol water en schikte het boeket er op.

Eerst zette ik het op de keukentafel in een houten bakje, maar in de kamer, op een wit dienblad, kwam het nog beter uit.

Voor de keukentafel maakte ik een simpele, andere compositie.
Twee IKEA-flesjes (op de kop getikt bij Het Goed) met lavendel en hortensia.

Het wordt weer herfst.
De discussies breken weer los over de pepernoten die nu al weer bij Albert Heijn liggen.
En de kerstspullen die al bij de Action te krijgen zijn.
Maar eerst komt nog een eindeloze nazomer tot diep in oktober. Tijd voor mooie bloemstukken; binnenkort maar eens weer op ‘struuntocht’ (zie 20 september 2016 >>>)

Reageren

22 augustus: Cornelis-clan

Door Ada

Op 22 augustus 2017

In Alledag

Afgelopen woensdag was het 16 augustus; de verjaardag van mijn vader.
Hij zou 85 geworden zijn, maar ik kan me daar niks bij voorstellen.
Hij blijft altijd 75, de leeftijd waarop we hem moesten missen.
Rond zijn verjaardag komen we als gezin altijd bij elkaar onder de naam ‘Cornelis-clan-dag’. Zo noemde mijn vader zijn eigen club: mijn moeder, mijn broer en zijn gezin en wij met dochters en aanhang. Zondagmiddag hadden we afgesproken; niet iedereen was er bij, maar dat mocht de pret niet drukken.

Actie……

We kwamen bij elkaar in een etablissement in Hoogersmilde waar we ook konden midgetgolfen. Ouderwets een balletje slaan, dat hadden we al een tijdje niet gedaan! Helaas was het mijn moeder in haar rug geschoten, die kon het ‘staan en slaan’ niet zo lang volhouden, maar sloeg ons gehannes vanaf een afstandje gade.
Het was weer als vanouds. Vrieswijken, ik schreef het al

…niet zo goed in sport!

eerder, zijn van nature niet zo goed in sport. Dan wordt er gemopperd op de attributen. “Sterf toch, ding!” hoorde ik mijn broer op een gegeven moment tegen een constructie roepen waar het balletje doorheen moest rollen. Hoe herkenbaar….

Gerard heeft gewonnen, maar dat was wat discutabel, want schoonzus Annette had voor iedere keer dat de bal uit de baan rolde een extra strafpunt genoteerd. De rest niet. Die spelregel was ons eigenlijk niet opgevallen. Maar ook dat mocht de pret niet drukken.

Wat de pret wel wat drukte was het eten, dat niet echt naar wens verliep.
Het restaurantje was niet helemaal berekend op het aantal mensen dat er zat.
Eén visgerecht stond er op de kaart; kabeljauw in een krokant jasje. Dat wilde Annette graag bestellen.
Maar dat was nou jammer: er was geen kabeljauw.
Toen iedereen zijn eten had bleek dat de pizza voor nicht Coby er niet was.
Maar dat is echt niet leuk. Iedereen gaat dan eten, (want anders wordt het koud) en zij zat er maar bij. Minstens een kwartier moest ze wachten; zulke dingen bevorderen de sfeer beslist niet.
Toen we later een nagerecht bestelden vroeg ik om een cappuccino.
Nee, dat kon niet, want de melk was op.

Jammer. Maar meer ook niet. De late pizza bleek heel lekker te zijn en de koffie zonder melk was lekker pittig. Ondertussen haalden we herinneringen op aan vergelijkbare

Opa Vrieswijk leest voor (1991)

momenten uit het verleden. Mijn vader had een kort lontje en is ooit eens verschrikkelijk boos geworden op een Chinese uitbater die iedereen zijn eten bracht, behalve de kinderen, destijds 3 en 6. Die moesten nog even wachten op hun patat.
Die meneer heeft later denk ik nooit meer kinderen laten wachten op hun patat.
Je moest mijn vader namelijk niet aan zijn kleinkinderen komen…..

Klik hier voor een verhaal over de Cornelis Clan 2016

Reageren

21 augustus: Mede mogelijk gemaakt door…..

Door Ada

Op 21 augustus 2017

In Kerk & gemeente

De wekelijkse viering van onze PKN-gemeente werd gistermorgen gehouden in de Catharinakerk. Sinds ik daar regelmatig als vrijwilliger bezoekers iets vertel over de geschiedenis van de kerk kijk ik met andere ogen naar het gebouw.
Als liefhebber van geschiedenis kon ik gistermorgen mijn hart ophalen.

De predikant had eerst al aandacht voor drie kinderen op de eerste rij; het gezin was te gast in onze gemeente. Hij nam ze mee naar de preekstoel en wees ze op het prachtige houtsnijwerk. Een paradijsvogel was er in te zien. En aardbeienplantjes. Een leeuw. En veel eikenbladen. Hij legde uit dat dat kwam omdat in de oudheid, voordat het christendom zijn intrede deed, eiken vaak onderdeel uitmaakten van het religieuze centrum van het dorp. Daar was vaak een offerplaats en onder de grote, oude eiken werd rechtgesproken.

Zijn overdenking begon hij met een verhaal over de grote kerk van Elst, waar hij vroeger kerkte. De gemeenteleden worden daar ’s morgens welkom geheten ‘op deze historisch religieuze plaats’. Op die plek stond in de prehistorie namelijk al een openluchtheiligdom van de Bataven en in de Romeinse tijd stond er een gallo-romeinse tempel (zie afbeelding links)
Op de fundamenten daarvan is het huidige kerkgebouw gebouwd. (meer info zie >>>)
Dit alles gelardeerd met beelden: ik hing aan zijn lippen.

De strekking van zijn verhaal was dat geloofsgemeenschappen altijd een mengvorm zijn van oude tradities en vernieuwingen. Het is onze taak om niet al te halsstarrig vast te houden aan wat belangrijk was in het verleden, maar ook oog te hebben en ruimte te maken voor vernieuwingen. “Bestrijdt elkaar niet te vuur en te zwaard” waren zijn woorden. Wat nu nieuw is, is over vijftig jaar al weer vreselijk achterhaald. Koester wat je had, maar sta open voor het nieuwe; het geloof blijft op die manier in beweging.

Eén aspect uit de viering (een voor mij geheel nieuwe zienswijze) zal ik onthouden voor de rondleidingen in de Catharinakerk in de toekomst.

tekst: ‘Zingt Roden! Hoppincks naame en God ter eer!’

De voorganger vroeg aan de kinderen: “Hoe zou je het vinden als in deze kerk een groot bord van Coca Cola zou hangen? Of dat de ouderling van dienst aan het begin van de viering zou zeggen: “Welkom in deze viering, mede mogelijk gemaakt door Coca Cola!”
Dat zou natuurlijk heel raar zijn, vonden de kinderen ook.
Maar toen wees de dominee naar het wapenschild in het herengestoelte ‘De Kymmellsbank en naar de schilden bij het orgel met de naam van Mw. Hoppinck.
“Het koor van de kerk, betaald door de familie Ellents en Oldenhuis van Mensinge.
Het orgel, mogelijk gemaakt door mw. Hoppinck.”
Toen was reclame in de kerk dus heel gewoon.

Ineens ga je je afvragen: hoe zou de kerk er dan over vijftig jaar uit zien?
Dan ben ik 106………

Reageren