een alternatief voor 'de waan van de dag'

Maand: januari 2018 Pagina 1 van 3

31 januari: Stamppot

Zondagmiddag deden we ons tegoed aan een stamppot-buffet.
Niet in een eetgelegenheid, maar gewoon thuis, bij onze vrienden in Beilen.
Drie stellen hadden stamppot gekookt en één stel zorgde voor het toetje.
De dochters vluchtten het huis al uit toen iedereen er was: we zongen met elkaar het lied “Hallo allemaal!” van ‘de luizenmoeder’. Daar wil je als jong-volwassene niet bij zitten….

Drie soorten stamppot waren er; boerenkool, prei en zuurkool.
De boerenkoolstamppot werd geserveerd met gebakken, gerookte spekjes en rookworst en de zuurkool (van mij) was naar ouderwets recept van mijn moeder: zuurkool, aardappels, beetje melk, klontje boter en nootmuskaat en dat door er elkaar gestampt. Mét verse worst en vette jus. We begonnen te zingen “Zuurkool met vette jus!” van Jef van Oekel, maar dat bleef bij een poging: de rest van de tekst was niet bekend.
De stemming zat er in ieder geval goed in!

De enige niet-Drent in ons gezelschap zat te vertellen dat ze naar Rotterdam was geweest.
“Heerlijk, even terug in m’n geboortestad!” Daar was ze iemand tegen gekomen bij de kassa, een zus van een fietsenmaker uit Smilde of zo iets. “Waren we even als Drenten onder elkaar!” Ja hoor, ja; ik ben een Drent, dat ku’j toch ok wel heuren……..

Het toetje was tweeledig: een bitterkoekjes-pudding en een chocolade-ijstaart. Home made.  Het kostte even wat moeite om die taart aan te snijden; hij was diepgevroren en heel hard. Toen de eerste punt er uit gesneden was, was de bitterkoekjes pudding al bijna op. Maar het was het wachten meer dan waard; het was erg lekker. De punten waren wel wat ruimhartig afgesneden en de taart was behoorlijk machtig, zodat we na de maaltijd ‘stenzat’ op de bank ploften. Maar wat was het gezellig! Iemand opperde dat we dit een volgende keer wel met bruine bonen konden doen, allemaal een verschillend bonengerecht meenemen. Dat ontlokte iemand de opmerking dat dat dan maar liever niet op zondag moest; dat kon hij zijn collega’s toch niet aandoen?

Eén stamppot heb ik nog niet beschreven, dat is de preistamppot. Dat was iets nieuws en ook heel lekker. Met gerookte kipfilet en roomkaas. Zondagavond kreeg ik het recept via de app, het was van een website van Albert Heijn, zie preistamppot >>>. De kok had er zelf nog 1 rode paprika doorgedaan en in plaats van twee preien vier preien gebruikt.
Dit ga ik binnenkort zelf eens proberen!

Reageren

30 januari: Van rondjes naar vierkantjes.

Onder de titel ‘het virus’ schreef ik in juli, augustus en september blogs over de Rodermarktwagen die we met de kerk bouwden. Eén aspect daarvan was het haken van blauwe rondjes voor de voorkant van de wagen. We plaatsten een oproep op de PKN-website, deden een afkondiging in de kerk en deelden een haakbeschrijving uit.
De respons was overweldigend. We werden overspoeld met blauwe rondjes!
Op de foto zie je wat we er mee hebben gedaan: ze vormden de onderkant van de lessenaar waar de grote bijbel op lag te pronken.

De wagen werd gesloopt, maar de rondjes werden er af gehaald door Hetty. Zij vond het zonde als ze allemaal werden weggegooid. Ze had ook al een idee wat ze er mee ging doen: ze wilde meedoen met het project ‘de grootste gehaakte deken van de wereld’ (GGDW) dat is opgezet in het kader van Leeuwarden Culturele hoofdstad van Europa 2018.
Hetty heeft in haar eentje al één deken voor dat project klaar, gemaakt van de rondjes van de Rodermarktwagen. Ze maakte van de rondjes vierkantjes door er omheen te haken.
Er zijn nu nog best heel veel rondjes over en Hetty wil graag nóg zo’n deken maken, maar alleen is maar alleen, het is een hele klus en in mei sluit de aanlevertermijn.
De slogan van de GGDW is ‘Haak aan, haak mee!’ en dat is wat Hetty nu aan mensen die kunnen haken vraagt: haak je met haar mee en maak je ook vierkantjes van rondjes?

Op de website van onze kerk PKN>>>> vind je meer informatie over hoe je Hetty kunt helpen met vierkant maken van de rondjes.
Meer weten over de grootste gehaakte deken van de wereld?
Klik hier >>> voor een filmpje van Omroep Friesland over dit onderwerp.
Er is ook een Facebook-pagina: klik hier >>>.

Reageren

29 januari: Broeder Waninge.

Gistermorgen was er een bijzondere viering in Op de Helte.
Er werden nieuwe ambtsdragers bevestigd; Hadewich Schimmel als pastoraal ouderling en ‘mijn’ Gerard als ouderling met een bestuurlijke taak.
Bij de ingang werd iedereen welkom geheten door ds. Walter Meijles en wij werden begroet als ‘broeder en zuster Waninge’. Dan schiet ik al in de lach; het past zo niet meer in de huidige omgangsvormen binnen onze kerk, al voelen we ons natuurlijk wel als één grote familie met elkaar verbonden.

Het was een feestelijk gebeuren gistermorgen. Er was familie (dochters,  schoonzoon,  twee broers/schoonzussen) en het was een mooie viering.
De liederen die we zongen pasten goed bij het bijzondere karakter van de viering en de orgelbegeleiding van Erwin Wiersinga was weer prachtig.
De bijeenkomst begon met een vrolijke noot: er ging iets mis.
(Vind ik stiekem altijd erg leuk; als gemeentelid dan. Als het jezelf betreft is het ineens een stuk minder grappig……)
De dominee kondigde aan dat we Psalm 11 gingen zingen, Erwin speelde ook psalm 11, maar op de beamer verscheen Psalm 111. Na één regel stopte het orgelspel, de gemeentezang was halverwege de regel al in schoonheid gestorven.
Erwin hing vervolgens over de balustrade bij het orgel: “Wat ging er mis?”
De voorganger vroeg aan Erwin: “Wat heb je ingestudeerd?”
Dat is geen goede vraag aan een gelauwerd organist. Kostelijk was zijn reactie: “Ingestudeerd?!? Het is u vraagt wij draaien….”
Daarna zongen we Psalm 111.

In de overdenking vergeleek de voorganger de nieuwe ambtsdragers met de profeten in het oude Israël.  Er waren nogal wat overeenkomsten.
– Een aanvankelijke weerstand tegen de roeping, maar na enige druk toch de schouders er onder zetten.
– Je taak niet voor eigen rijkdom uitvoeren. Sterker nog: het kost nogal wat investering van je eigen tijd en energie en wat je er voor terug krijgt? Je mag hopen dat het in balans is.
– Hun handelen toont hun ware aard.

Na de preek was de korte plechtigheid van de bevestiging, beide ambstdragers lieten een duidelijk ‘Ja’ horen en kregen de zegen.

Bloem van de kindernevendienst. 

De kinderen van de nevendienst hadden een mooie bloem gemaakt voor de nieuwe kerkenraadsleden (het thema van de viering was “Je hoeft niet bang te zijn”) en ze kregen ook een roos ‘gemaakt door  de Schepper’  zoals de dominee treffend opmerkte. Na viering waren er veel felicitaties en goede woorden van  de andere gemeenteleden.
Na de koffie namen we de familie nog even mee naar huis voor een drankje en om nog even na te praten.
Zwager Jan vond één lied qua tekst bijzonder goed bij de viering passen, lied 345 ‘Gij hebt uw woord gegeven’, met name de woorden van het tweede couplet.
Nu ik U heb gegeven mijn woord op deze dag,
geef dat met heel mijn leven ik daarvoor instaan mag, 
dat ik het in mijn daden waarmaak aan iedereen.
Maak zichtbaar uw genade door mij en om mij heen.

Inderdaad, erg toepasselijk.
Maar, broeders en zusters, dat geldt niet alleen voor kerkenraadsleden.

Reageren

28 januari: “Assen calling!”

Zaterdagmorgen rond half 11.
Laat ontbijt, krantje op het aanrecht, Sudoko.
Op de achtergrond Radio 2, Bert Haandrikman.
Druk met cijfers in de weer (als hier die acht komt….) hoor ik opeens een heel bekende stem roepen: “Assen calling!”
Dat kan maar één zijn: Sinet.
Eén van de acht.
Van de vriendenclub van Hoogersmilde.

Sinet doet mee aan de quiz “Be-ja of Be-nee” over onze vorige koningin prinses Beatrix.
Bij het tweede wat ze zegt weet ik zeker dat het onze Sinet is “Douze points!”
Dan is er haar nog niets gevraagd, hè?
Heeft ze zelf al dikke lol.
De eerste vraag heeft ze fout, maar de andere 5 allemaal goed, dus ze wint een aantal prijzen. Voorwaarde is dat ze kaartje stuurt aan onze oude vorstin omdat die woensdag 80 wordt.
Tuurlijk, dat zie ik haar zo doen.

Sinet is op de radio precies dezelfde als met de vrienden onder elkaar.
Ze zat ook al eens bij Gerard Ekdom in het programmaonderdeel Dokter Pop en ook op Radio Drenthe was ze al regelmatig te horen.
Gistermorgen feliciteerde ik haar via de groeps-app.
Leve de koningin!
Leve Beatrix!
Bravo Sinet: trots op je.

Reageren

27 januari: Stof in de wind

Gistermiddag had ik een afspraak bij de kapper in Een. Het was goed weer, dus ik ging op de fiets.  Je fietst dan door een mooi stukje wereld in de kop van Drenthe, met (een beetje  verscholen in de bossen) het prehistorische hunebed D1.
Meer weten? Op de website ‘Hunebedwijzer’>>> vind je alle informatie.

Altijd als ik daar langs fiets ben ik doordrongen van het feit dat hier 5 eeuwen geleden al mensen woonden.  Dat gevoel is alleen maar sterker geworden door het boek ‘Dricka en de nomaden van de kwelder’ dat ik eind 2015 las. Benieuwd naar Dricka? Lees dan mijn blog van 12 januari 2016 Hier. In Roden. Maar dan 5000 jaar geleden >>>
Sindsdien heb ik er zelfs beelden bij in mijn hoofd en realiseer ik me hoe zwaar het leven was voor de mensen die in die tijd leefden. Overleefden zeg maar.

Op de terugweg maakte ik een foto van het hunebed vanaf de weg.  Je kunt het nu als je vanaf Een komt nu goed zien liggen omdat er geen blad aan de bomen zit.

Even mijmeren…..

Ik fietste er naar toe, maakte nog een foto van dichtbij en stond nog even te mijmeren naast m’n fiets. Toen werd de rust verstoord door schreeuwende  hondenuitlaters en stapte ik weer op.

Tijdens het tochtje onderweg naar Roden kwam het lied ‘Dust in de wind’ van Kansas op de oortjes voorbij. “All we are is dust in the wind” zingen ze.
Same old song, just a drop of water in an endless sea
All we do crumbles to the ground though we refuse to see
Dust in the wind, all we are is dust in the wind

(vertaling: Hetzelfde oude liedje, slechts een druppel water in een eindeloze zee
Alles wat we doen verkruimelt, hoewel we het niet willen zien
Stof in de wind, alles wat wij zijn is stof in de wind.)

Kippenvel kreeg ik er van. En dat kwam niet van de buitentemperatuur.
Nooit had ik me verdiept in die tekst en vanmiddag ineens kregen de Engelse woorden die ik al zo lang meezing betekenis.
Het deed me denken aan een regel uit Jesaja 40: “In zijn ogen zijn de volken als een druppel in een emmer, als een stofje op de weegschaal”.
Luister hier >>> naar Kansas ‘Dust in the wind’.

Reageren

26 januari: Af&Toe-koor.

Gisteravond zaten we met 14 mensen in Op de Helte; 3 bassen, 2 tenoren 5 sopranen en 4 alten.  En drie gitaren en een tamboerijn.

Het was de eerste bijeenkomst van een nieuw koor in onze PKN gemeente.  Een experiment. Het idee is dat ik een digitale kaartenbak beheer met mensen die wel eens willen zingen in een koor.  Als de gelegenheid zich voordoet en een predikant graag een koor bij een viering wil, schrijf ik een mail naar mijn bestand ‘Kaartenbak Af&Toe’ met de datum van de viering, wat we gaan zingen en op welke data we repeteren.

Wie kan op die data en de uitgekozen liedjes leuk vindt meldt zich aan; bovengenoemde groep dus.  We zaten aan het begin van de avond in een kring om de tafel en het leek wel een verjaardag van de familie Waninge: de mannen bij elkaar en de vrouwen ook. Bij het verdelen van de stemmen kwam dat goed uit.  Gisteravond verkenden we met elkaar de drie liedjes die we gaan zingen.

Leuk was het; ik heb er van genoten. Het zingen heeft een half jaar op een erg laag pitje gestaan door de zorgen rondom mijn moeder. Nu is er weer ruimte voor dit soort activiteiten en ik haal m’n hart er aan op.

Samen zingen, samen lachen en  musiceren. Schutteren met de partijen bij de piano. We hadden midi-files gekregen van Tom om thuis  te oefenen, maar dat had niet iedereen gedaan. We kwamen er trouwens best goed uit; na een uur hadden we de drie liedjes twee keer doorgezongen.  Maandagavond is de volgende repetitie. Eėn bas kan er dan niet bij zijn: een kleine ingreep aan zijn hoofd betekent een dagje huisarrest.  “Kun je maandag als jullie oefenen in de kerkzaal de apparatuur van ‘kerkradio’ aanzetten?  Dan kan ik thuis meezingen.”
Wat zullen wij van deze dingen zeggen? Dat het fijn is dat mensen zo fanatiek zijn en zo graag willen zingen!

Zondag 4 februari gaan we zingen in de Ik zie jou viering om 10.00 uur. We hebben er zin in!
Woon je in Roden en omstreken en wil je in mijn digitale kaartenbak? Je kunt een reageren onderaan dit blog.

Reageren

25 januari: A normal day

Het thema van deze website laat me regelmatig nadenken over de vraag: “Wat was nou vandaag voor mij van waarde?”
Als je ouder wordt merk je dat het leven nooit alleen maar bestaat uit toppen van geluk.
Bij niemand. Ook al zou je dat met die ‘heppie-de-peppie”-social media van tegenwoordig wel denken.

Er zijn fantastische dagen, hoogtepunten, waar je intens van kunt genieten,
Maar er zijn ook dieptepunten, ook daar moet je mee om zien te gaan.
Vandaag was voor mij een doodnormale dag.
Een kleine opsomming van kleine waardevolle momenten:
– de sneeuwklokjes komen alweer op in de wintertuin.
– de doktersassistente vertelde me dat de cholesterolwaarden prima waren; mooi zo deur gaon.
– Mijn stoere E-bike vervoerde zoals elke week mij én drie zware boodschappentassen en het weer werkte mee. (note bij de boodschappen: twee lege wijnflessen en géén plasje onderin de tas….)
– Verse broodkapjes bij de koffie, Arbeidsvitaminen op de Radio, een paar huishoudelijke klussen en tussendoor even spelletje op de computer.

A normal day is a lucky day.

Meer lezen over zo’n normale dag?
De eerste dag na de vakantie   in de zomer van 2020.
De eerste normale dinsdag  na een corona-lockdown, september 2020.

Reageren

24 januari: De capuchon-sjaal. Of sjaal-capuchon (2)

In december schreef ik over de capuchon/sjaal die ik voor Carlijn had gebreid.
(Alweer vergeten? Lees 16 december >>>).
De laatste zin van dat blog was:
Binnenkort maar eens weer naar Leek.
Voor wol voor nog zo’n sjaal-muts-capuchon.
Voor mezelf!

Voor de kerstdagen ging ik nog naar Leek; in het handwerkwinkeltje Atelier 6A kocht ik twee bollen ‘Batik Swirl’ van het merk ‘Stylecraft’: een gemeleerd garen van in elkaar overlopende kleuren.
De blauwachtige versie die ik kocht heet ‘Blue Ocean” en bestaat uit 80% acryl en 20% wol.
De bollen wegen 200 gram per stuk en voor mijn eigen sjaal-muts was ik twee bollen nodig.
Inmiddels is ook mijn exemplaar klaar.
Ik had nog een beetje van één bol over en daarvan breide ik nog een bijpassende haarband, die lekker warm is over de oren.
Hiervoor 81 steken opzetten met een rondbreinaald, 16 cm versprongen boordsteek breien, alle steken in één keer afkanten. Het werk dubbelvouwen (je haarband is dan ongeveer 8 cm breed) en de twee kanten  losjes aan elkaar zetten.
Kun je niet met een rondbreinaald overweg?
Gewoon op rechte naalden breien en naast het dubbelvouwen en aan elkaar zetten van de boven- en onderkant ook de zijkanten vastzetten.
Op het vorige blog van 16 december staat een breibeschrijving van de capuchon/sjaal, en op dat blog staat een link naar de beschrijving van de versprongen boordsteek die ik hiervoor heb gebruikt.
Over de kleur: op de foto lijkt de sjaal lichter door het zonlicht dat er op valt, de kleuren zijn in het echt donkerder en iets meer zeegroen, zoals het plaatje van de bol hierboven.

Reageren

23 januari: Eigenlijk moet je het niet doen…..

Iedere kok die je advies geeft zal je vertellen: “Als je bezoek krijgt dat bij jou de maaltijd gaat gebruiken, kook dan niet iets wat je nog nooit gemaakt hebt.”
Het risico is dan namelijk groot dat het mislukt en dat is vervelend voor je bezoek maar vooral voor jou.

Afgelopen zaterdag deed ik het toch. Fokke, de man die op 30 december een prachtige fotoshoot van ons gezin maakte, kwam met echtgenote Truus bij ons eten. De maaltijd was bedoeld om iets terug te doen voor de moeite die hij die zaterdag had genomen en het bewerken van de foto’s daarna.

Bami had ik bedacht. Met kip. Het was mijn bedoeling om die kip op drie verschillende manieren bij de bami aan te bieden: kip in gewokte groenten, kip-saté met pindasaus en Foe Yong Hai met kip. De groenten en de saté had ik al vaker gemaakt, maar die Foe Yong Hai nog niet. Vroeger deed ik dat met een pakje uit de winkel, maar dat was me niet lekker genoeg.
Van internet haalde ik een recept dat veelbelovend kopte: “Voor 100% zoals bij de Chinees!”

Het geheim van deze Foe Yong Hai is dat je de groenten héél fijn moet snijden.
Anderhalf uur stond ik zaterdagmiddag in de keuken te kokkerellen: rood hoofd en stijve nek van het snijden, turen en roeren. Het spannendste deel was het omdraaien van de omelet vlak voor we gingen eten, dat deed ik met twee koekenpannen bovenop elkaar. Dat was zo lastig dat Gerard me daar bij moest helpen; onder toeziend oog van Fokke en Truus die vonden dat het ook anders had gekund. Gaan we een volgende keer proberen. Deze keer ging het op het nippertje goed en kon ik trots mijn eerste eigengemaakte Foe Yong Hai presenteren.  Wil je het ook eens proberen? Klik hier Foe yong hai 2018 voor een PDF met het recept.

Truus nam een heel origineel cadeautje mee: een vogeltaartje!
Had ze zelf gemaakt en was volgens haar niet helemaal gelukt; maar ik vond het prachtig.
Het staat nu bij ons voor het raam, wachtend op de eerste vogeltjes.

Iets wat je voor het eerst maakt kan dus best goed lukken en kun je je visite dan ook best voorzetten. Of, in het geval van Truus: weggeven!

Reageren

22 januari: De laatste zoetjes.

In mijn huishouden zijn na het overlijden van mijn moeder nogal wat boodschappen opgenomen. Pakjes, zakjes, doosjes, flesjes…..we zijn nu drie maanden verder en af toe gooi ik een verpakking weg waarvan ik denk: “Die kwam nog bij ma uit de kast.”
Er was één doosje dat ik iedere dag in de handen kreeg: de zoetjes.
Die had mijn moeder al best lang: ik was de enige die zoetjes gebruikte, dus die raakten niet op. Toen ik ze mee naar huis nam was het half november. Vorige week zei ik nog tegen Gerard: “Het busje lijkt het kruikje van de weduwe van Sarfath wel …….de inhoud schijnt  onuitputtelijk te zijn.”
Maar vanmorgen nam ik de laatste twee zoetjes in mijn kopje thee.

Gistermiddag waren we bij mijn moeders broer, mijne ome Henk, op de thee. We haalden herinneringen op en bekeken samen met hem en mijn tante ons fotoboek van het laatste jaar. Mijn moeder kwam regelmatig voorbij, maar je zag haar gedurende het bladeren op de foto’s steeds zwakker worden. Het is goed om het er dan nog even met elkaar over te hebben. Over haar huisje dat nu zo tevreden bewoond wordt door de nieuwe bewoonster. Over hoe goed mijn moeder het heeft gedaan nadat mijn vader is overleden. Over oude familieverhalen en over honderd-en-één andere ditten en datten waar je zo fijn met je familie over kunt praten.

Nu staat mijn eigen Natrena-zoetjes-doosje weer bij de suiker en de koffiemelk.
Weer een stukje.

Reageren

Pagina 1 van 3

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén