valt het tegen.  Van dinsdag op woensdag had ik een slechte nacht.  Dinsdagavond had ik nog een heerlijke wandeling gemaakt rond de Mensinge, had een ontmoeting met Cees, Geert en de vader van een zondagsschool leerling uit 1994. Ik verjaagde een kat die loerde op de acht kuikens van een moedereend en keek uitgesteld naar twee tv-programma’s  die ik had opgenomen.

De nacht met slaaptekort en piekeren brak me woensdag volledig op. Moe, pijn aan het borstbeen,  geen energie. Alsof mijn lichaam zei: “Vrieswijk, je weet het nog niet, maar vandaag heb je een off-day.” Als je de laatste acht weken dit blog hebt gelezen,  lijkt de revalidatie redelijk probleemloos te verlopen, maar deze keer licht ik een tipje van de sluier op: het valt ook wel eens tegen.  Hoe het komt dat het gisteren zo tegenviel?  Geen idee.  Vandaag was het al weer wat beter. Ik ging koffiedrinken bij dochter Harriet en lunchte met mijn collega’s in Groningen. De bedoeling was dat ik op de fiets zou gaan,  maar ondanks het feit dat ik een e-bike heb durfde ik dat  (na de off-day) niet aan. Het weerzien met de collega’s was heerlijk en beregezellig. Maar op mijn werkplek ging best vaak de telefoon, het was een gepuzzel met agenda’s en toen brak mij het zweet al uit ……voordat ik weer naar huis ging maakte ik een wandeling in het park  rondom het tehuis waar ik werk en langs het kanaal: even de kop in de wind, weg van de drukte.

En dat was het  ook wel weer voor vandaag,  eenmaal thuis ben ik weer even heerlijk gaan liggen.
Nog vaak denk ik aan de Echternachse processie; drie stappen vooruit,  twee stappen terug.  Werk is nog ver weg…..