Maand: juli 2019 Pagina 1 van 4

Deze week was ik bij Hans Anders.
De bedoeling was dat ik een oogmeting ging doen en dat ik dan een nieuw montuur zou uitzoeken. Maar Hans wilde vooreerst geen nieuwe bril voor mij maken.
Mijn rechteroog was meer dan 20% achteruit gegaan; protocol bij Hans is dat je bij zulke grote verschillen een verwijzing krijgt naar de oogarts. Zo’n groot verschil kan een oorzaak hebben die in de toekomst grote gevolgen kan hebben voor je ogen.

De jongeman die de oogmeting had gedaan dacht dat het in mijn geval wel mee zou vallen.
Hij zei: “Zelf denk ik dat het een begin van staar is, maar dat het nog te vroeg is voor een behandeling daarvan, dus waarschijnlijk staat u hier over een paar maanden weer.”
Staar?
Had ik wel eens mensen over gehoord, maar ik wist eigenlijk niet goed wat het was, dus daar vroeg ik naar.
Hij legde het uit.
“Als we ouder worden (hij sprak in de meervoudsvorm, maar hij was duidelijk nog geen 40….) krijgen de ogen steeds meer moeite met het afvoeren van afvalstofjes die je ogen produceren. Die verzamelen zich dan op je lens en daardoor vertroebelt je gezicht.”

Confronterend.
‘We’ worden ouder, dus er komen onherroepelijk ouderdomskwaaltjes.
Dit kan met een sisser aflopen, maar het kan ook tegenvallen.
Een E-bike heb ik al en in de verte doemen het gehoorapparaat en de rollator al op.
Aan de andere kant:
    Een mens lijdt vaak het meest
    door ’t lijden dat hij vreest
    doch dat nooit op komt dagen.
    Zo heeft hij meer te dragen
    dan God te dragen geeft.
Dus Vrieswijk: ophouden met somberen!

Gisteren, zaterdag 27 juli,  zag ik mijn MAVO-vriendinnen van vroeger. In de periode dat we elkaar als groep dagelijks  zagen waren we 15, 16 jaar.
Splinterjong; de hele toekomst nog voor ons.
Nu zij we 58.
Allemaal nog aan het werk ook: kraamverzorgster, RK pastor,  chauffeur van een schoolbus van speciaal onderwijs,  bankmedewerkster en management assistent.
Twee van ons zijn oppasoma,  we doen allerlei vormen van vrijwilligers werk,  kortom: we staan nog midden in de maatschappij. Het leven van  onze moeders, de generatie voor ons,  zag er op deze leeftijd heel anders uit.
Daar hebben we het ook  over gehad gisteren.
Verder haalden we herinneringen op en deelden elkaars lief en leed.

‘We’ worden ouder.

Gelukkig maar; als je niet ouder wordt ben je dood.
We lopen al lang genoeg mee om te weten dat het jammer is om lang stil te staan bij de gebreken die de ouderdom vergezellen.
Ik probeer uit het leven te halen wat er in zit; en dat is best heel veel!

Benieuwd naar vorige blogs over mijn MAVO-vriendinnen?
Klik hier voor het meest recente verhaal uit 2018 >>>, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande edities.

Hoe krijgt een blog van een verstokte Drent een Groningse titel?
Ik kan het uitleggen.
Vorige week zaterdag nam ik Coby mee naar het Kloostermuseum St. Bernardushof in Aduard. Daar was ik al twee keer eerder geweest; over één van die bezoeken schreef ik al eens een blog onder de naam ‘Het klooster van Aduard’>>>.

We bekeken een informatief filmpje over de bouw van het klooster in de 13e en 14e eeuw, we bezochten de voormalige ziekenzaal van het klooster en we kregen een mini-rondleiding in het museum(pje).
Daarna maakten we een wandeling door het dorp, waarbij we met behulp van de Aduard-app (die we hadden gedownlaod) op onze tablets konden zien hoe het grote complex er destijds uit heeft gezien.
Onderweg kwamen we nog langs het graf van de monnik, waarvan botresten zijn gevonden bij de aanleg van riolering in het dorp, Die zijn plechtig herbegraven op het kerkhof.

Maar tot dusver is er nog geen woord Gronings gevallen.
Vlak voordat we bij de laatste informatiezuil waren, gingen Coby en ik naar binnen bij een huis waar je ijsjes kon kopen.
Daar hadden ze ook flesjes drinken; daar waren wij wel even aan toe na alle verhalen over monniken, bouwstijlen, gebouwen en opgravingen.
We kwamen aan de praat met de mevrouw die ons drinken had gebracht.
Rita heet ze.
Weet ik van de website.
Ze vertelde dat er in Aduard helemaal geen uitspanning meer was waar je even wat kon eten en drinken en dat zij in het gat in de markt was gesprongen.
Het pand was een voormalige bakkerij, waar tot vorig jaar een bloemenzaak in was gevestigd. Ze huurde dat nu en had er een wonderlijke combi van gemaakt.
Er stond een hele mooie, ouderwetse vitrine-toonbank waar vele soorten snoep in lagen uitgestald. Verder kon je kleine cadeautjes kopen, je kon er iets drinken, ze verkocht ijs en je kon er ook snacks krijgen. Het achterste gedeelte van het huis gebruikte ze voor sieraden maken en verkopen.
De bewoners van Aduard waren ‘slim wies met heur’ en vonden het een ‘Meroakels houkje’;  vandaar de naam van dit blog. 

We hadden allebei een flesje cola en we kochten twee ijsjes: een raket en een split.
Ik betaalde met een tientje, dat zou toch wel genoeg zijn?
€ 5,=  kreeg ik terug.
Ouderwets winkeltje; ouderwetse prijzen.
Heel wat goedkoper dan die hippe koffietenten waar je tegenwoordig minstens twee euro betaalt voor een glas heet water.

En alsof het zaakje al niet voldoende functies had, wees Rita ons nog op een vogelhuisje dat bij de deur hing. Zij was namelijk ook stempelpost voor een wandeling die door Aduard loopt (ben even vergeten welke) en als de winkel niet open is kunnen mensen in dat vogelhuisje alsnog een stempel vinden.
Ook een keer naar Rita’s Meroakels Houkje?
Hierbij een link naar haar website >>>.

Vorige week schreef ik over de foto-tentoonstelling bij ons in het Heymanscentrum.
Bij één van de foto’s kwam een lawine aan herinnering naar boven, terwijl ik die tijd niet echt heb meegemaakt.
Je ziet een woonwagen met een een trapje en een mevrouw met een emmer.
Ik kan mij in mijn hoofd een voorstelling maken van hoe het er in die woonwagen uit zag.
Dat komt van het jeugdboek ‘Pip’ van Nel Verschoor-Van der Vlis.
In de jaren ’60 door opa Boelen voor ons uit het oud papier gevist.
Ademloos heb ik het destijds gelezen.

Pip is een meisje uit een woonwagen, dat er met een marmotje en kleerhangers op uit moet om geld te verdienen. In Hoogersmilde waren er in mijn kindertijd geen woonwagens meer en er kwamen ook geen woonwagenbewoners meer langs de deuren met hun koopwaar. Wat mij is bijgebleven is dat ze steeds weer in een andere klas kwam op een andere school, omdat haar ouders van stad naar stad reisden.  Als meisje van 10 in Hoogersmilde stond mijn verstand daar bij stil. Niemand deed aardig tegen haar, ze werd gemeden als de pest. Vreselijk toch?
Hun woonwagen wordt getrokken door het paard Dorus en dat is haar grootste vriend.
Op een dag komt Pip in het volgende dorp waar ze een poosje zullen blijven en dan gaat ze daar naar een Christelijke school.  Ze hoort daar van de  Heere Jezus en leert bidden. Haar vader wil daar niets van weten en noemt alle christelijkheid ‘fratsen’.

Het aller-aller-ergste was dat Dorus ziek werd en op een nacht doodging.
Het hartverscheurende verdriet van Pip werd zo treffend omschreven, dat ik huilend in mijn bed lag te lezen. Maar in het boek liep het gelukkig wel goed af met Pip. Op zekere dag redt ze een jongen die door het ijs is gezakt en als beloning daarvoor krijgt ze een hond.
Een moralistisch kinderboek met een christelijk sausje.
Wist ik veel. Ik vond het prachtig.

Moeder, Pip en Lientje gaan langs de deuren.

Toen onze dochters klein waren heb ik het aan hen alledrie voorgelezen voor het slapen gaan, iedere dag een stukje. Het moralistische en het christelijke sausje konden me niks schelen: ik las het voor net als ‘Rozemarijntje’ en ‘Peerke en zijn kameraden’ van W.G. van der Hulst.
Je kunt aan kinderen heus wel uitleggen dat het verhaal zich afspeelt in een andere tijd, toen opa en oma nog klein waren. Ook de kinderen vonden het verhaal van Pip geweldig.
We hebben het er nog wel eens over.
“Dat PAARD! Dat ging DOOD!”

Door het boek over Pip weet ik hoe het leven in zo’n woonwagen er uit zag.
Van die oude boeken van opa Boelen heb ik heel veel geleerd over de maatschappij van voor de jaren ’60. Door (voor) te lezen kom je in een andere wereld en dat hoeft niet altijd een sprookjeswereld te zijn; ook al heb ik die ook wel heel veel voorgelezen!

Op internet vond ik de pagina ‘Achter de rug’ waar je het hele boek van Pip in PDF kunt lezen: hierbij een link >>>.

Op het gevaar af te worden vergeleken met prinses Irene schrijf ik vandaag een blog over een boom.
Omdat het tropisch warm is deze dagen ga ik niet op de fiets naar het werk.
’s Morgens zou het nog wel fijn fietsen zijn, maar halverwege de middag, als ik vrij ben, is het te warm.
Omdat ik vind dat ik toch moet bewegen maakte ik vanmorgen een wandeling vóór het werk aan;  ik hoef immers pas om 08.00 u te beginnen.
Even langs het kanaal en door het park naast Heymanscentrum waar ik werk.

In dat park staat een majestueuze boom.
Het is een Kaukasische vleugelnoot; er zitten lange slierten aan.
Die boom is heel dik en oud; de onderste takken hangen op de grond.
Het wandelpad in het park leidt je onder de boom langs.

Het was voor acht uur vanmorgen al 20 graden en de zon scheen uitbundig.
Onder die boom was het prachtig.
Ik liep onder een koepel van takken, bladeren en slierten; het voelde een beetje vochtig warm, het rook lekker (naar bomen en gras) en de vogels floten ontspannen.
De zon scheen buiten de boom door het gebladerte heen en ik bleef staan omdat ik werd getroffen door het moment.
Wat mooi.

Met mijn telefoon heb ik geprobeerd om het gevoel vast te leggen, maar dat is niet gelukt.
De foto’s geven alleen het beeld weer en niet de temperatuur, de geur en het gevoel.
(Klik op de foto’s voor een vergroting).

Een boom als een belevenis in de vroege morgen.
Prinses Irene zou trots op me zijn.