Maand: februari 2020

Donderdagmorgen.
Vrije dag, dus kallem an.
Op Radio 5 hoorde ik een interview van Jeroen van Inkel met popjournalist en columnist Leon Verdonschot. Hij ging a.s. zaterdag de tentoonstelling ‘Rock fossils’ openen in Maastricht.
Dit staat er over op de website van het Natuur Historisch Museum>>> in die plaats.

Als wetenschappers een nieuw en onbekend fossiel ontdekken, dan mogen ze hun ontdekking zelf een naam geven. Soms is de vorm van het dier doorslaggevend, soms de vindplaats. Sommigen kiezen echter iets heel anders: de naam van hun favoriete rockster.
In de nieuwste tentoonstelling van het Natuurhistorisch Museum Maastricht ‘Rock Fossils on Tour’ wordt een serie realistische modellen van bizarre fossielen getoond die allemaal genoemd zijn naar artiesten uit de pop, rock en metal wereld. ‘Rock Fossils on Tour’ laat op deze manier de meer humoristische kant van de natuurhistorie zien.
Fossielen en rocksterren ontmoeten elkaar op een bijzondere manier in deze unieke, tikkeltje bizarre tentoonstelling.

De eerste vraag die Van Inkel stelde was: “Wat is een fossiel?”
Onmiddellijk vraag ik me dan af of hij dat nou echt niet weet, of dat hij dat vraagt als interviewer om onwetenden onder de luisteraars iets wijzer te maken.
Fossielen zijn versteende resten van dieren of planten.
Mijn vader zocht er altijd naar toen hij nog op de steenfabriek Roelfsema in Hoogersmilde werkte.
Men zoog daar geel zand op van vele tientallen meters diepte; dat zand werd gezeefd en alles wat in die zeef bleef liggen werd door mijn vader even nagekeken. Ze vond hij stukken zwart, versteend hout, waaruit amateurarcheologen konden afleiden dat daar vroeger een bos had gestaan dat was afgebrand. Door de hitte was de hars in de dennebomen gaan klonteren, zodat mijn vader ook regelmatig een stukje barnsteen vond.
En mee naar huis nam.

onderkant

Een van de mooiste vondsten was een versteend zee-egeltje.
Dat stond vroeger bij ons thuis altijd prominent op de schoorsteenmantel, op een fel oranje, omgekeerd plastic bloempotje. Iets hééél ouds op een afzichtwekkelijk jaren ’70 ding; daarin heb ik mijn moeder nooit begrepen.

Kees

Het egeltje staat nu bij ons aan de Boskamp.
Een fossiel van miljoenen jaren oud.
Het is niet genoemd naar mijn vaders favoriete rockster, want die had hij niet.
Hij hield van André Rieu, Alexandra, Vico Toriani en Conny Froboess.
Nee, het egeltje heet gewoon Kees.
Naar de vinder.

Zondagavond op de terugweg van Niekerk naar Roden luisterde ik naar Radio 1; ik viel midden in een gesprek over het gebruik van het woord ‘neger’.
Een vertegenwoordiger van de uiterste rechterflank van ons politieke bestel vond dat hij dat woord gewoon mocht gebruiken.
Het staat in de Dikke Van Dale en het feit dat hele bevolkingsgroepen zich beledigd voelen was voor hem geen reden om het woord niet meer te gebruiken.
Hij had er gewoon geen boodschap aan.
Voorts beriep hij zich nog op de vrijheid van meningsuiting; de opmerking ‘houdt jouw vrijheid van meningsuiting niet op bij de gekwetstheid van iemand anders’ lachte hij weg.
Kom op zeg. We zijn bezig met politiek en in de politiek moet je daar gewoon tegen kunnen.

Wat een ongenuanceerd gebral; daar kan ik nooit lang naar luisteren, de radio ging weer uit. Ik weet dus niet wat de eindconclusie van het gesprek was.

Vrijheid van meningsuiting betekent dat we meningen moeten tolereren, niet dat we er respect voor moeten hebben.