Af en toe haal ik iets bij de IKEA.
Zaterdag na de bierproeverij gingen we daar nog even heen, want ik moest nog een opbergsysteem voor mijn kasten hebben en we zouden daar met z’n achten nog wat eten.
Ik nam een tegoedbon mee die nog op ons prikbord hing: twee gratis maaltijden ter waarde van 9 euro mochten we daarvoor eten.
We schoven aan in de rij (niet te geloven hoeveel mensen daar nog zijn op zaterdagavond om 18.30 u) en zetten ons dienblad vol met eten.
Toen ik moest afrekenen zei ik tegen de kassajuffrouw: “Even wachten hoor, ik heb twee maaltijdbonnen, die pak ik even.”

Ze waren er niet.
Niet in mijn tasje, niet in mijn zakken, niet in Gerards zakken.
Nergens.
Waarschijnlijk laten liggen in de loungebanken vóór de roltrap waar we zaten te wachten op de rest van de groep; daar had ik ze al even uit de envelop gehaald.
Op zo’n moment wens je dat er een luikje in de grond zit waar je doorheen kunt zakken.
We konden ook niet even snel terug naar die loungebanken om te kijken of de envelop daar nog lag: je moet eerst door de hele IKEA heen om daar te komen.
Zweedse logica.
Ik wou het eten al betalen, maar de kassajuffrouw vond het kennelijk zielig voor mij en zei: “Eet het eerst maar op en ga dan die bonnen maar zoeken. Ik schrijf even op een papier wat jullie hebben opgegeten, daar kun je dan mee afrekenen als je bonnen weer hebt.
Lief ja.

….opbergsysteem….

Na het eten ging ik met de meiden en twee mannen de IKEA in voor het opbergsysteem en Gerard en Cees gingen de bonnen zoeken, maar Gerard appte later dat de bonnen niet waren gevonden.
“Dan ga ik nu betalen” zei ik en zocht het restaurant op.
Het was al ruim na achten en er zat niemand meer bij de kassa. Ik schoot één van de andere medewerkers aan, vertelde mijn verhaal en zei dat ik dus nog even wilde afrekenen omdat we de bonnen niet gevonden hadden en gaf hem het briefje van de kassajuffrouw.
“Komt u nou echt met dit briefje terug om nog te betalen?”
Het onbegrip stond in hoofdletters boven zijn hoofd.
“Hoeveel waren die bonnen waard?”
Hij rekende uit hoeveel wij meer hadden opgegeten dan die twee bonnen, zodat ik uiteindelijk maar € 5,= hoefde te betalen. Zonder bonnen.

Een sterk staaltje van ‘ kundlojalitet’.
Weet je niet wat dat is?
Zoek maar op in het Zweeds-Nederlandse woordenboek.
Of op Google translate.