Zaterdag 9 en zondag 10 december stond Roden in het teken van de Weihnachtsmarkt.
Wij leverden met ons PKN Christmascarolskoor daaraan een kleine bijdrage (zie blog van gisteren), maar ik werd die zaterdag na ons optreden in het winkelcentrum gevraagd om toch nog even mee te draaien als rondleider in de Catharinakerk; er waren twee mensen door ziekte uitgevallen.

Toen ik binnenkwam was het net 16.00 uur geweest en stond een klein deel van het Mozart-ensemble op te treden.
O, heerlijk.
Remmelt maakte een kop thee voor mij en zo kon ik even zitten, bijkomen en luisteren.
Toen de zangers en musici vertrokken hadden Remmelt en ik even tijd om bij te praten.
We zijn al 5 jaar samen vrijwilliger, maar we hadden elkaar nog niet heel vaak getroffen.
Maar even rustig praten is er natuurlijk tijdens zo’n Weihnachtsmarkt niet bij.
Het was die zaterdag ronduit slecht weer: guur weer met veel regen.

Er kwam een hele groep binnen, allemaal met een lichtblauwe regenponcho om.
“Wij zijn van de ponchobrigade, die hebben we net even gekocht bij de Action!”
Voor ik het wist had ik twee armen met zo’n poncho om tegen me aan: nicht Lianne en haar gezin waren er ook bij en ik werd hartelijk begroet door twee enthousiaste, kletsnatte achterneven.
De groep was echt geïnteresseerd in het oude gebouw en ik vertelde even wat over het graf van de bewoners van de Mensinge, het orgel en natuurlijk de baksteenstructuur die onze kerk zo bijzonder maakt.

Even later kwam er een groepje pubermeisjes binnen.
Eerst nog druk teutend en overleggend, maar even later stonden ze bedremmeld bij elkaar achter de preekstoel in de stiltehoek.
Ze staken allemaal een kaarsje aan en stonden er samen even stil naar te kijken.
Ontroerend.
Eén van de meisjes kwam later naar me toe.
“Mevrouw, mag ik u wat vragen.”
Tuurlijk.
Ze vertelde dat ze als klein meisje wel eens in een kerk was geweest en dat ze toen allemaal een slokje druivensap kregen en een rondje dat je op moest eten. “Het smaakte een beetje naar papier! Wat was dat rondje eigenlijk?”
Dan mag je vertellen over de symbolen die we als kerk gebruiken als we het avondmaal vieren.
De wijn, die staat voor het bloed van Jezus en het brood, dat zijn lichaam symboliseert.
En dat we in de protestantse kerk daarbij gewoon wittebrood gebruiken, maar dat men in de katholieke kerk gebruik maakt van een ouwel gemaakt van ‘eetpapier’ dat ook wel onder kokosmakronen wordt gebruikt.
“Oh ja? Kokosmakronenpapier? Soo hee..!”
Giebeldegiebel vertrokken de dames weer richting uitgang; die hoefde ik natuurlijk niks te vertellen over de 13e eeuw…….

Eerlijk gezegd viel ik die avond van vermoeidheid bijna om, maar wat heb ik genoten van de gezellige, ongewone drukte in onze Catharina.