Gistermorgen stapte ik om 08.30 uur in de auto; de bestemming was Klazienaveen. Na weken met zwaarbewolkte dagen en regen was ik getuige van een spectaculaire zonsopgang. Even na Lieveren piepte er een klein streepje oranje boven de horizon en even later stond er een enorme licht oranje bol te stralen. Precies in mijn ogen te schijnen. Maar geen kwaad woord over de zon: ik deed de zonneklep naar beneden en genoot van al het moois dat koud Drenthe mij gistermorgen liet zien. Daarbij wil ik vooral de ondergelopen landerijen noemen waar het Lieversche Diepje bij Lieveren en de Drentsche Aa bij Zuidlaren hun overtollige water kwijt konden.
Majestueus en ijzig mooi.
Woon je in de buurt?  Ga kijken!

Eenmaal bij tante Trijn* scheen de zon nog net zo uitbundig, maar daar kreeg ik niks meer van mee.
Want koffie en koek en heeeeerlijk een hele dag met z’n tweeën.
Intieme momenten, herinneringen en fijne gesprekken.

Rond 16.00 uur stapte ik weer in de auto op weg naar Roden; nu zakte de zon en kreeg ik van deze dag ook de zonsondergang ‘live’ mee.  En weer scheen de zon weer hinderlijk in mijn ogen, maar nu had ik mijn voorzet-zonnebril op, die ik met voorbedachte rade uit mijn tas had opgediept. Waar in de morgen het uur in de auto werd veraangenaamd door Bert Haandrikmans ochtendshow op Radio 5 en door Hans Schiffers met zijn Arbeidsvitaminen had ik na vieren gezelschap van Bert Kranenbarg met o.a. Dinges, een Frans chanson en een beetje actualiteit.
Wát een dag.

Vorige week schreef ik het al: deze week heb ik een weekje ‘niks’-vakantie.
Maar de hierboven beschreven dag kun je moeilijk niks noemen.
Geen foto’s gemaakt, dus eigenlijk geen tastbare herinneringen.
Kan zo weer worden uitgegumd.
Maar met dit blog hou ik de herinnering aan deze dag levend.
En met name de waarde die deze dag voor mij heeft gehad.

Meer weten over mijn ‘grote zus’?
Lees dan het blog dat ik daarover schreef in 2018