Sinds vorige week hebben wij één auto.
Vanaf 2009 hadden wij de beschikking over twee auto’s en daarom hadden wij voor ons huis een brede oprit waar twee auto’s konden staan; als we bezoek hadden kon die auto er ook nog wel bij.
Met die ene auto ontstond een ‘leeg’ stuk voor ons huis.
Niet dat wij daar last van hadden, maar toen onze buurvrouw vertelde dat ze twee grote potten in de tuin had staan waar ze eigenlijk wel vanaf wilde en ‘of wij daar belang bij hadden’ bedachten we dat op die lege plek best ‘iets bloemigs’ zou kunnen staan.

Gerard liet er geen gras over groeien.
De potten werden schoongemaakt en bleken spierwit te zijn. Véél te wit.
Dus haalde hij een potje betonverf in de kleur terracotta.
“Wat moet er dan in? Gelijk maar even naar Tuincentrum Roden.”
We kwamen terug met twee kuipplanten op stam, Solanum genaamd. Een witte en een paarse.
Die staan nu met z’n tweeën te stralen op onze oprit: een nieuwe lente, een nieuw geluid.

Het is even wennen, die lege parkeerplaats en één elektrische auto.
We rijden er nu zo’n twee weken mee en vooral in het begin vond ik het spannend.
Geen pookje meer om de auto in de vooruit of achteruit te zetten, maar een grote knop die je moet draaien voor de juiste rijrichting.
Met de stekker ‘opladen’ aan huis.
Van te voren berekenen: hoeveel kilometer ga ik rijden, moet ik dan ook ergens opladen en hoe gaat dat dan?
De cruise-control bediening zit aan de andere kant van het stuur en de snelheidsmeter wordt gereflecteerd in de autoruit boven het stuur.
Maar het went al aardig en we hoeven niet meer te tanken!

Die blauwe kleur past wel erg goed bij ons huis!
Zo langzamerhand gaan we toe naar de volgende levensfase: pensionado’s.
En ik heb het idee dat dat, net als die elektrische auto, ook wel snel went……