Categorie: Alledag Pagina 1 van 298

Carlijn had vorig jaar met het vrouwenkoor ‘Amane’ gezongen in het klooster van Ter Apel tijdens een kerst-wandelevenement.
“We zijn dit jaar weer gevraagd. Komen jullie dan kijken?”
“Goed idee! Maar dan gaan we die wandeling ook doen.”
Deze week verdiepten we ons in wat we eigenlijk hadden beloofd.
Het wandelevenement heet ‘WinterWonderWandeling’ en het wordt georganiseerd door de Stichting Wandelvierdaagse Ter Apel. Je loopt een verlichte route vol lichtjes en vuurtjes en je wandelt vanaf camping Moekesgat door Ter Apel, langs het kanaal en langs het klooster. De wandeling is 6,5 km lang.
Ter Apel is vanuit Roden een uur rijden, dus we vertrokken om 17.00 uur om om 18.15 u aan te sluiten in de rij om onze kaarten te laten controleren.

Het was veel mooier dan ik op voorhand had gedacht.
Er waren 850 deelnemers en heel veel van hen hadden lichtjes op hun kleren, in hun haar, op hun muts en soms op hun schoenen: dat resulteerde in een lint van ‘wandelende lichtjes’.
De route was uitgezet met glazen potjes met lichtjes er in en de mensen die aan de route woonden hadden hun tuinen prachtig verlicht; wat een feest om zo in het donker een avondwandeling te maken!

De route liep ook door de Kloosterheerd: een beschermde woonvorm van Zorggroep Meander. We werden getrakteerd op een optreden van een koor met een hoog Jostiband-gehalte: prachtig om te zien hoe de artiesten zelf ontzettend genoten van het zingen van Jinglebells en Kling klokje klingelingeling. Daar kochten we een beker warme chocolademelk en een broodje knakworst, want we hadden nog niet gegeten.
We liepen ook een stukje langs het Ter Apel-kanaal en in de nieuwbouw stond een groepje mensen te spelen op de midwinterhoorn.

Het mooiste vonden wij het optreden van Amane in de kloosterkerk van het oude Kruisherenklooster, maar wij zijn natuurlijk bevooroordeeld 😉
We werden welkom geheten in het klooster door monniken in hun traditionele habijt en liepen door de gangen langs het lichtjesspoor naar de kerkzaal. Toen we het zingen alleen nog maar hoorden liepen de tranen mij al over de wangen; die zaten natuurlijk nog los na deze emotionele week.
We vonden een plekje vooraan. Van daaruit kon ik video-opnames maken, die goed geslaagd zijn.
Hierbij een link naar twee filmpjes van Amane: het eerste is de volledige versie van de carol ‘The angel Gabriël’ en de tweede is het laatste stuk van hun uitvoering van ‘Het het nog nooit, nog nooit zo donker west…’ van Ede Staal. Bij het eerste filmpje ga ik ook even ‘de kerk’ door: dan zie je een hele zaal vol allemaal mensen met lichtjes!
The angel Gabriël
Nog nooit zo donker west

Wát een belevenis!
Met 848 rustige, wandelende en genietende Groningers hadden we een geweldige avond.
We zijn dik twee uur onderweg geweest en we hebben er van genoten.
Het was soms feeëriek.
En soms heel apart: toen we langs het kanaal liepen kwam er een stoet toeterende ‘kerst-auto’s’ voorbij!
Een beetje bijzonder: er stond een verlichte ezel die een arreslee trok.
En soms een beetje spannend.
Maar……PRACHTIG!
Klik hier voor een artikel op de website van RTV Westerwolde voor een verslag én veel meer foto’s.

Bij de afbeeldingen hieronder: Midwinterhoorn, een monnik, kerstauto’s én de pony met de slee!

Als je op deze website op het tabje ‘Home’ klikt, dan is de bovenste klikmogelijkheid ‘Wie ben ik’.
Op die introductiepagina stel ik mezelf voor en vertel ik iets over deze website.
Daarop staat o.a. Zelden heb ik inktzwarte of spierwitte dagen; is er iets heel verdrietigs, zoals een overlijden, dan is daarnaast ook altijd wel weer iets fijns zoals warme familiebanden.
Deze week was een beroerde week voor mij. Het plotselinge overlijden van tante Trijn dompelde me onder in verdriet, maar zoals je kunt lezen in bovenstaande regels: dan is er ook altijd wel weer iets fijns zoals warme familiebanden. Gisteren heb ik die even weer gevoeld. Verder krijgen we lieve kaartjes, appjes, reacties en telefoontjes vanuit ons netwerk, waardoor we ons gesteund voelen in ons verdriet.

Na de plechtigheid gistermiddag hadden we met ons gezin afgesproken om samen ergens te lunchen; anders ga je na het afscheid allemaal weer een kant op, terwijl het juist zo fijn is om nog even met elkaar na te praten.
We kozen voor Van der Valkhotel Emmen.
Wel gelijk weer confronterend, want daar heb ik met tante Trijn ettelijke keren gezeten om met een feestelijk dinertje ons dagje uit af te sluiten.

Toen ik met bord met gerookte zalm en een gebakken ei van het buffet terugliep naar de tafel waar we zaten werd ik aangesproken door een mevrouw die aan een tafeltje aan het gangpad zat.
Zij had sterk de indruk dat ik ‘Ada van het blog’ was. Ze vertelde dat ze mijn dagelijkse blog al een aantal jaren volgt en dat ze daar van geniet.
Leuk ja! Wat een verrassing!
Ze was jaren geleden op het spoor van mijn website gekomen, omdat ze bij de titel ‘De waarde van de dag’ had gedacht: “Dat moet toch de waan van de dag zijn?’
In zekere zin had ze gelijk maar bij dit blog loopt het een beetje door elkaar heen: De waarde van de dag pretendeert een alternatief te zijn voor de waan van de dag. Dat staat al minstens tien jaar bovenaan in de header.*

We hadden nog even een fijn gesprek.
Ze vertelde dat ze veel had aan mijn blog, dat ze er troost uit putte.
Haar man was een aantal jaren geleden overleden en ze las met interesse mijn verhalen.
‘Van die man van die dominee bijvoorbeeld vorige week’ zei ze daarover.
Ook had ze veel aan de blogs over de kerkdiensten in het algemeen.
Wát een fijn compliment.
En dat op zo’n dag.

* Sinds gisteren vind je in de header een nieuwe afbeelding: onze zonnewijzer naast de buiten-kerstboom.

Vanmorgen was de afscheidsplechtigheid van tante Trijn in het crematorium in Emmen.
Na de eerste schok van zondagmiddag daalde haar overlijden deze week langzaam in.
Wat mij erg hielp was het gesprek op maandagavond dat we voerden met tante Trijns gezin en met de uitvaartbegeleidster.
Haar hele leven kwam in de gesprekken voorbij, we haalden gezamenlijk herinneringen op en zoals zo vaak in verdrietige omstandigheden: we hebben met elkaar gehuild, maar ook gelachen.
En weer kwam de streektaal-uitspraak ‘Der verglidt wat….’* in mijn hoofd voorbij.
Met het overlijden van tante Trijn is het laatste lid van die generatie van de familie Vrieswijk overleden en is het hele ouderlijke gezin naar het verleden vergleden.

De aula zat helemaal vol. De kleinkinderen legden alledrie een roos op de kist, we hoorden haar lievelingsmuziek, haar leven werd in een mooi ‘In memoriam’ beschreven en haar zoons lazen met z’n tweeën het gedicht ‘Verweven’ voor:

‘Nooit loslaten of verwerken
niet zomaar verder gaan
we zullen je verweven 
je hoort bij ons bestaan. 

Wij komen er niet overheen
en gaan het ook geen plekje geven
omdat liefde ons verbond
zullen we met jou verder leven. 

Niet zoals we willen
maar wel zoals het kan
met jou diep in ons hart
ons hele leven lang.

We hebben haar vanmorgen herdacht zoals ze was: warm, hartelijk, altijd ‘bliede da’j der bint’ en gastvrij.
En altijd positief, belangstellend en genietend van alles wat haar ten deel viel.
“Ik kiek maor naor wat der nog wél kan…” en dat was in haar beleving nog heel veel.

Namens de familie Vrieswijk heb ik vanmorgen een toespraak in de streektaal gehouden over tante Trijns rol in de familie en in ons gezin.
Ze kwam op dit blog minstens één keer in de maand voorbij; ze was voor mij een tweede moeder, voor onze dochters een derde oma. Die toespraak sloot ik af met de woorden:

‘Wij vind het moeilijk um heur lös te laoten en kunt nog amper geleuven dat ze der niet meer is. 
Het is een troostvolle gedachte dat ze nou weer bij ome Wim is en met heur olderlijk gezin, dat ze soms nog zo miste, is verenigd. 
Maor wij zult heur hier slim missen.’

Waar ik anders nog wel eens link naar een vorig blog of gastblog van iemand, verwijs ik deze keer naar de zoekfunctie op deze website.
Als je ’tante Trijn’ intikt, vind je minstens honderd blogs; dat zegt genoeg over haar en de grote waarde die zij voor mij had in mijn leven.
Teruglezend is het fijn dat ik zoveel tijd met haar heb kunnen doorbrengen; daarvan zeiden we altijd: ‘Mann verliert niemals die zusammen verbrachte Zeit’.

Dit blog sluit ik af met één van de foto’s die ik zaterdag van Linda kreeg.
Ze zit te genieten van de show van André Rieu: achter haar is een danspaar te zien.
Zo houden we haar in gedachten.
Dag lieve tante Trijn ♥

* Lees voor de uitleg van deze uitdrukking dit blog.

Inmiddels ben ik al anderhalve maand met vervroegd pensioen.
In het begin was ik op mijn oude werkdagen in mijn hoofd nog erg bezig met ‘nu zou ik dit….’ en ‘nu zouden we dat…’, maar nadat ik (na twee weken) uit de secretaresse-groepsapp ging zakte dat snel weg.
Wat er gebeurde: ik ging in een lagere versnelling leven.
Dinsdag was altijd mijn vrije dag tussen twee volle werkdagen in en die dinsdag zat meestal behoorlijk vol gepland: tandarts- en huisartsafspraken, blogs schrijven, huishoudelijke klussen, koffievisite’s, Holy Stitch, mail box leegmaken en ’s avonds altijd cantorij-repetitie. Na twee uur zingen bij Karel was ik meestal wel klaar met de dag. Nog even een journaal kijken, nog wat drinken en dan maar naar boven, want dan vielen de ogen mij dicht na zo’n actieve dag.
Tegenwoordig hoeft niet alles meer op die dinsdag; vooral in het begin overviel mij dan de gedachte ‘oh, morgen ook de hele dag vrij…!’ en schoof ik een paar dingen naar de volgende dag.

Het is verleidelijk om, vooral in deze donkere dagen voor kerst, geen wekker te zetten en lekker uit te slapen, maar dat doen we niet.
We zetten de wekker ’s morgens om even voor acht, dan zijn we niet zo laat beneden en is niet gelijk je hele morgen al weg.
Ervaren pensionado’s vertellen ons dat dit anders gaat worden: “Je gaat er vanzelf aan toegeven als je ouder wordt”. We gaan het zien.
Er is niks bijgekomen qua vrijwilligerswerk enzo, maar omdat ik de vaste dingen nu wat meer verdeel over de dagen ontstaat er gedurende de week meer rust.
We hebben al een paar keer midden in de week overdag een lange fietstocht gemaakt. Verder zit ik vaker eens met een boek, kom ik bijna iedere dag toe aan musiceren, heb ik tijd om dingen uit te zoeken: boeken voor de boekenmarkt klaarzetten bijvoorbeeld.
Gerard kookt nog steeds één of twee keer in de week en dan vind ik het heerlijk dat ik rond vijf uur achter de computer kan blijven zitten: lekker bezig voor de website.
We eten nog steeds ’s avonds warm; tussen de middag hebben we gewoon nog niet zo’n trek.

Als ik in Roden ergens heen moet probeer ik tegenwoordig te gaan lopen.
Naar een koffieafspraak aan de Elswout bijvoorbeeld, 20 minuten wandelen. Of naar de Weidebloemenweg, waar ik twee weken geleden naar toe moest voor een ‘kerst-fröbel-ochtend’. Dat is een half uur lopen vanaf ons huis; ik gun me nu de tijd om dat halve uur uit te trekken voor het overbruggen van de afstand, terwijl ik anders eigenlijk altijd op de fiets sprong. Dat scheelt gewoon 2x 20 minuten.
Maar het wandelen, soms ook in de regen, is heerlijk.

In een lagere versnelling; maar soms komen er toch weer wat onverwachte dingen tegelijk, waardoor ik aan het eind van vorige week dacht: “Huh? Nu alweer vrijdag?”
Om over deze week helemaal maar niet te spreken……

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.

Het is  voor ons een rare week.
Deze week is het afscheid van tante Trijn, maar Gerard en ik zijn ook heel erg druk met de voorbereidingen voor het PKN Christmascarolskoor, dat dit weekend op de Weihnachtsmarkt in Roden zal optreden.
We zetten ‘de Sinterklaaszak’ weer op zolder en halen de dozen met kerstversiering naar beneden: morgen gaan we een boom in huis zetten.

Als kind dacht ik dat de verjaardag van Jezus ongeveer hetzelfde was als de verjaardag van de koningin, Juliana destijds. Het hele land had een feestdag omdat de vorstin een jaar ouder werd, met kerst vierde de hele wereld feest omdat Jezus een jaar ouder werd.
“1967 jaar geleden werd hij in deze nacht geboren” bedacht ik ’s avonds op 1e kerstdag toen ik naar de sterren keek “en zagen de wijzen die ster”.
Later leerde ik dat de datum van de geboorte van Jezus niet vaststaat. Op een kalenderblaadje dat ik bewaarde van de geschiedeniskalender van vorig jaar las ik hoe het precies zit met die datum:

in 221 werd de geboorte van Jezus Christus aan 25 december verbonden.
De historicus en reiziger Sekstus Julius Afrikanus (ca 160 – 240) wordt gezien als de vader van de Christelijke chronografie ( tijdsbeschrijving) . We weten maar  heel weinig van hem, maar hij is de schrijver van de Chronografiai: een wereldgeschiedenis waarin hij de bijbel combineert met de Egyptische, Chaldeeuwse, Griekse en Joodse geschiedenis dat hij in 221 voltooide. Deze Afrikanus berekende een periode van 5500 jaar tussen de schepping en de conceptie van Jezus die volgens hem op 25 maart plaatsvond (uitgaande van onze moderne kalender) Dit impliceerde dat Jezus 9 maanden later geboren werd: op 25 december. Het is onduidelijk waar Afrikanus deze data precies op baseerde.

Tot zover het kalenderblaadje. Op internet vond ik de aanname dat het feest van de geboorte van Christus werd gekoppeld aan het joelfeest: een pré-christelijk Germaans feest van 12 dagen waarbij men vierde dat de dagen weer langer werden. Constantijn de Grote bedacht dat het kerstfeest voortaan op 25 december moest worden gevierd: de eerste dag van joel.

Van het beeld dat ik als kind had van de kerstnacht is niets meer over.
Voortschrijdend inzicht.
Maar de magie van kerst is gebleven: een verwachtingsvolle sfeer van warmte en vreugde vult onze huizen.

We herdenken de komst van Christus naar de aarde, de gebeurtenis die de verbinding tussen God en mensen symboliseert. Los daarvan is het een feest van liefde, vrede, vreugde én tijd doorbrengen met de mensen die je lief en dierbaar zijn.

‘Ben je alweer thuis? Ik kreeg al prachtige foto’s van Linda! Morgen even bellen?’
Dat appte ik gistermiddag naar tante Trijn. Ze had op haar 80e verjaardag een concert van André Rieu in Maastricht van haar kinderen cadeau gekregen.
Zaterdag 6 december ging het gebeuren.
Ze had zich er ontzettend op verheugd en op de foto’s en de filmpjes die ik van Linda kreeg zie je haar genieten van de muziek, de dansende paren en de wervelende show.

Mijn appjes kregen geen blauw vinkje.
Halverwege de zondagmiddag belde haar zoon Adriaan.
Tante Trijn was in het Scheperziekenhuis in Emmen overleden.
De details laat ik op dit blog begrijpelijkerwijs onbesproken.
Het is voor ons nog amper te bevatten.
Woensdag 3 december was ik nog de hele dag met schoonzus Ali bij haar geweest, want de dames hadden elkaar op mijn verjaardagsfeest niet gesproken en vonden dat dat nog wel even moest. Gezellig. Koffie, een lunch bij De Olifant en de dag te kort. Zoals altijd.

Zoals nooit meer.

….muffins!

Voor het Sinterklaasfeest met ons gezin nemen we altijd ruim de tijd.
Dit keer hadden we zaterdag 6 december er voor uitgetrokken en de dames en heren uitgenodigd in Casa Grada. Daar is geen printer, dus alle gedichten moesten van te voren worden uitgeprint.  In de loop van de morgen kwamen de stellen aan en rond 11.30 uur zaten we gezamenlijk aan de koffie met pepernoten, kikkers & muizen, schuimpjes en in zilverpapier verpakte munten. Daarnaast had Carlijn chocolade-sinaasappel-muffins gebakken; lekker!
En gezellig.

We trekken van te voren lootjes voor onze PERSOON,  maar er zijn ook altijd ‘nevenverschijnselen’.
Steeds meer eigenlijk.
Zo was er een chocoladeletter-smaken-spel met rebussen dat uitliep op een ronde Hitster om te bepalen wie als eerste een smaak mocht kiezen.

Ook dit jaar werden we weer getrakteerd op geweldige gedichten waarin gerijmd werd met mooie woordcombinaties.
Zoals ‘verbazing’ en ‘amazing’.
Of ‘mens’ en ‘Edward Scissorhands’.
En ‘Sint, de ouwe rocker, ging naar de nieuwe Roner Blokker…’
En ‘fineliner-pen’ rijmt natuurlijk op ‘Superman’!

Niemand had iets gevraagd van Heel Holland Bakt, maar toch was het tv-programma gisteravond prominent aanwezig: twee gezinsleden hadden afzonderlijk van elkaar een Heel Holland Bakt Bingo-spel in elkaar geknutseld! Dat gaan we tijdens de finale, als iedereen in Roden komt kijken natuurlijk spelen!

En natuurlijk: er was ook weer een lied. Een schoonzoon kreeg een lied op de melodie van ‘DuckTales’ (wieoe!); het werd zelfs driestemmig door de drie dochters gezongen! Hij kreeg trouwens ook een blauw brood, gebakken door één van de dochters. Daar zat een gedicht bij over het gewoon doorkauwen op brood waar al blauwe puntjes (lees schimmel) in zaten.

Iemand kreeg een gehaakt ‘Boekie-monster’ en iemand anders kreeg een kikker voor het spel D&D. Die kreeg trouwens ook een zelfgekleide ‘brilhouder’ voor op het nachtkastje.

Maar natuurlijk waren er ook gewone cadeautjes en toen alle pakjes waren uitgepakt (4 uur later) was iedereen tevreden over weer een fantastisch Sinterklaasfeest. Toen deden we, omdat het zo leuk was, middenin de chaos* nog een ronde Hitster. Jongens tegen de meisjes. En de meisjes wonnen!

Vanmorgen begonnen we kalm met koffie en thee en daarna was het ook al weer tijd voor de brunch, waarvoor ieder stel iets had meegenomen: er was versgeperste sinaasappelsap, er waren eieren met spek, croissantjes (beetje aangebrand…) met RUIM VOLDOENDE smeerkaas én blauw brood.
Voordat ieder weer naar huis ging legden we onze agenda’s naast elkaar en planden de gezinsafspraken voor het komende half jaar.
Wat staan er al weer veel leuke dingen gepland!

Nu ik dit schrijf is het zondagmiddag en zitten Gerard en ik in een veel te leeg en opgeruimd huis.
Er komt een appje uit Almelo.
‘Wil iedereen de foto’s nog in de Google-Fotogroep zetten?’
O ja!
Gelukkig hebben we de foto’s nog…..maar die zetten we niet allemaal op dit blog!

* stapels cadeautjes, bergen Sinterklaas-inpakpapier, gedichten, zilverpapier van kikkers en munten, thee/koffiekopjes, glazen, schaaltjes met pepernoten, een ‘dikke plank’ én chips.

Deze week kocht ik alvast twee vellen decemberzegels voor het versturen van de kerstkaarten later deze maand.
De ontwerpen van de decemberzegels van dit jaar zijn geïnspireerd op de tijdloze verhalen uit het Sprookjesbos onder het motto ‘En ze (k)leefden nog lang en gelukkig’.
Op elke zegel staat een bekend sprookje dat in de Efteling te zien is.
Leuk ja!

Ik bekeek de plaatjes goed en kon eigenlijk bij iedere afbeelding het sprookje wel bedenken, behalve bij het plaatje van de eekhoorn met een boek bij een brievenbus.
Al sinds mijn kindertijd ben ik dol op sprookjes en ik heb die liefde ook enthousiast doorgegeven aan onze dochters; zij kennen de sprookjes net zo goed als de verhalen uit de kinderbijbel….

Wat staat er dan op die zegels? Een overzicht.

Doornroosje gaat over een prinsesje dat zich prikt aan een spinnewiel en daarna honderd jaar slaapt. Na die 100 jaar komt een prins haar bevrijden uit het met rozenstruiken overwoekerde kasteel.
Doornroosje

Broer en zus Hans en Grietje verdwalen in een donker bos en komen bij het peperkoekhuis van een heks die Hans gaat vetmesten en Grietje voor haar aan het werk zet. De kinderen komen gelukkig wel weer thuis, met de heks loop het niet goed af.
Hans en Grietje

Een prinsesje speelt met haar gouden bal die per ongeluk in de vijver valt.
Het kind is ontroostbaar, maar gelukkig: een kikker haalt de bal voor haar van de bodem van de vijver.
Maar dan wil hij ook bij haar aan tafel zitten en in haar bed slapen…….
De kikkerkoning

Klein Duimpje is het jongste broertje van zeven houthakkerskinderen. Hij strooide steentjes, broodkruimels en wist door zijn slimmigheid te ontsnappen uit het huis van de reus.
Klein Duimpje

Roodkapje gaat op bezoek bij haar oma, maar vindt de wolf in oma’s bed, die ook haar verslindt.
Roodkapje

Weer een wolf in de hoofdrol, maar nu heeft hij het voorzien op weerloze geitenkinderen. Een grote staande klok biedt redding….
De wolf en de zeven geitjes. 

Een prinsesje met zo’n teer huidje, dat ze blauwe plekken krijgt van één erwt onder een stapel matrassen.
De prinses op de erwt

Rapunsel of Raponsje is bekend geworden als de prinses met het lange haar. Ze had een vlecht die ze uit het raam van de toren (waarin ze gevangen werd gehouden) hing: zo kon de prins via die vlecht naar boven klimmen.
Raponsje

Ik dacht dat dit sprookje ‘Langnek’ heette, maar het heet ‘De zes dienaren’. Heuvelbuik, Putoor, Koukleum, Springkuit, Langnek en Kogeloog zijn zes dienaren van een prins, die hem helpen bij moeilijke opdrachten die hij krijgt om een prinses te redden.
De zes dienaren.

En die eekhoorn? Die hoort bij het nieuwe sprookje ‘De reis van de Gelukwens’, speciaal geschreven voor Post.nl. Het boek dat je krijgt bij 2 vellen zegels was kennelijk al op….. wie weet meer over dit sprookje?

Benieuwd naar andere blogs over de door mij zo geliefde sprookjes?
Hierbij een link naar een blog over de Aardbeienfee; onderaan dat blog vind je een sprookjesoverzicht.Ik was ook met haar meegegaan!

Op de zondag die georganiseerd werd door de Werkgroep Groene Kerk was er ook een ‘groene tafel’, waarop speelgoed en boeken lagen die je mocht meenemen.
Toen alles al weer werd opgeruimd viel mijn oog op een boek met een afbeelding van Sinterklaas.
Hou ik van.
Toen ik het boek doorbladerde bleek dat het eigenlijk twee boeken waren: als je het omdraaide was het een kerstverhaal.
“Wil je het mee?” vroeg Joke “want anders gaat het naar de boekenmarkt.”
Ja, ik wilde het graag mee.

Het boek is geschreven door Jaap ter Haar en de illustraties zijn getekend door Rien Poortvliet.
Die ken ik vooral van David de Kabouter maar de schrijver kwam mij ook bekend voor. Jaap en Gerdientje of zo?
Maar nee. Ter Haar is vooral bekend geworden door de boekenseries over Saskia en Jeroen, Ernstjan & Snabbeltje en over Lotje.

Het boek bestaat eigenlijk uit twee verhalen (Sinterklaas & Kerst), maar op deze dag hou ik het even bij het verhaal over de goed-heiligman.
Bij de verhalen horen bijpassende liedjes: de teksten en de noten staan erbij.
Je leest over hoe Otje en zijn zusje Nenny de sinterklaastijd beleven.

De eerste druk van het boek verscheen in 1969, dit is een druk uit 1989.
Het boek ademt jaren ’60.
Béétje zoetig, béétje burgerlijk misschien….
Heerlijk.
Het bracht mij even terug naar mijn eigen kindertijd; dat kwam ook door de tekeningen van Poortvliet die beelden uit de jaren ’60 laten zien. Als voorbeeld een tekening van de schoolklas uit die tijd: die deur op een kier en die mijter daarachter! Ik weet nog hoe dan je hart in je keel klopte en dan gooide Piet heel hard pepernoten door het lokaal!
De intocht, schoentje zetten, niet meer geloven en tóch geloven als Sint met zijn Pieten op school komt, hopen op een speciaal cadeautje……

…. schoolklas in de jaren ’60 ….

Jammer dat onze dochters de voorleesleeftijd al lang achter zich hebben gelaten: het is een verhaal dat je mooi in de periode dat Sinterklaas in Nederland is ’s avonds voor het slapen gaan kunt voorlezen.
Wel een beetje aanpassen hier en daar…….. maar dat moet met Jip en Janneke immers ook al!

Meer weten over Rien Poortvliet en Jaap ter Haar?
Klik dan op onderstaande linken:
Rien Poortvliet Museum

Digitale bibliotheek voor Nederlandse Letteren, pagina Jaap ter Haar