Categorie: Alledag Pagina 1 van 280

In het weekend van 3 en 4 mei hadden we helemaal niks in onze agenda staan.
Gerard kwam die zondag met een verrassend voorstel: “Zullen we vanmiddag die auto-puzzeltocht gaan doen die we toen van de Hayemaheerd meekregen?”
Even uitleggen.
In augustus 2022 trouwden Frea en Jon en de feestelijkheden speelden zich allemaal af op Hayemaheerd, een fantastische trouwlocatie op het Hogeland in Groningen. Hierbij een link naar het blog dat ik daar destijds over schreef.
Toen wij de volgende dag vertrokken hadden we nog een leuk gesprek met de toenmalige eigenaresse, die ons een auto-puzzeltocht meegaf. “Leuk om een keer te proberen!”

De kerk op de wierde van Niehove

We namen een thermoskan hete thee mee en reden naar het beginpunt in de buurt van Niehove.
“En we vervuilen nu helemaal niks!” constateerde Gerard, tevreden met onze elektrische auto.
We reden Niehove in, ik spelde nog de routebeschrijving en toen reden we  bijna gelijk ook weer uit, zo’n klein dorpje is het!
“Maar we moeten er hier nog wel even uit!” vond ik.
Want: mooi oud wierdendorpje én oude kerk.
Het was prachtig. We wandelden over een smal ‘kerkpad’ tussen de rode huisjes door, het leek alsof we een eeuw terugstapten in de tijd.
De kerk staat midden op de wierde en de huisjes staan er in twee kringen omheen, het heeft wel wat van een spinnenweb.
Op deze website zie je een mooie luchtfoto van Niehove: daarop is de spinnenweb-constructie van het dorpje heel goed te zien.
De kerk was open, want dat was gelijk een bezoekerscentrum waar we van alles leerden over de geschiedenis van de streek.
Dit kleine dorpje was vroeger dus de hoofdstad van Humsterland. De kerk was tot de 16e eeuw het enige gebouw van steen in het dorp.

Thermoskan met thee…..

Na Niehove pakten we de puzzeltocht weer op en kwamen langs plaatsjes waar ik nog nooit van gehoord had.
Gaaikemaweer bijvoorbeeld.
En Electra; daar stond een enorm gemaal, ‘de Waterwolf’ genaamd.
We kwamen langs de wierde Ewer waar een piepklein gehuchtje op ligt: er staan maar vier huizen.
Tussen de dorpjes door reden we door het oude wierdenlandschap.
Al teutend, zoekend en kijkend vergaten we de tijd: o ja, we hebben ook nog thee mee.
Het was al 16.30 uur toen wij met de thermoskan en 2 mini Milkyways op een picknicktafel bij de kerk in Hornhuizen neerstreken.
Maar eerst…… moest ik natuurlijk éven in de kerk kijken.
De toren was van de 15e eeuw, de kerk van de 19e.
We reden steeds in de buurt van de oude zeedijk, daarachter ligt de Waddenzee en vergaapten ons aan dit authentieke gebied dat eigenlijk helemaal niet zo ver van Roden af ligt.

“Als wij naar de dodenherdenking willen, moeten we nu wel weer richting de stad” zei Gerard rond vijven.
Toen hadden we nog maar de helft van de puzzeltocht gedaan.
We beloofden onszelf dat we de tweede helft zeker nog eens gaan doen: dan beginnen we in Pieterburen, voor deze middag de laatste halte.

Sinds vorige week hebben wij één auto.
Vanaf 2009 hadden wij de beschikking over twee auto’s en daarom hadden wij voor ons huis een brede oprit waar twee auto’s konden staan; als we bezoek hadden kon die auto er ook nog wel bij.
Met die ene auto ontstond een ‘leeg’ stuk voor ons huis.
Niet dat wij daar last van hadden, maar toen onze buurvrouw vertelde dat ze twee grote potten in de tuin had staan waar ze eigenlijk wel vanaf wilde en ‘of wij daar belang bij hadden’ bedachten we dat op die lege plek best ‘iets bloemigs’ zou kunnen staan.

Gerard liet er geen gras over groeien.
De potten werden schoongemaakt en bleken spierwit te zijn. Véél te wit.
Dus haalde hij een potje betonverf in de kleur terracotta.
“Wat moet er dan in? Gelijk maar even naar Tuincentrum Roden.”
We kwamen terug met twee kuipplanten op stam, Solanum genaamd. Een witte en een paarse.
Die staan nu met z’n tweeën te stralen op onze oprit: een nieuwe lente, een nieuw geluid.

Het is even wennen, die lege parkeerplaats en één elektrische auto.
We rijden er nu zo’n twee weken mee en vooral in het begin vond ik het spannend.
Geen pookje meer om de auto in de vooruit of achteruit te zetten, maar een grote knop die je moet draaien voor de juiste rijrichting.
Met de stekker ‘opladen’ aan huis.
Van te voren berekenen: hoeveel kilometer ga ik rijden, moet ik dan ook ergens opladen en hoe gaat dat dan?
De cruise-control bediening zit aan de andere kant van het stuur en de snelheidsmeter wordt gereflecteerd in de autoruit boven het stuur.
Maar het went al aardig en we hoeven niet meer te tanken!

Die blauwe kleur past wel erg goed bij ons huis!
Zo langzamerhand gaan we toe naar de volgende levensfase: pensionado’s.
En ik heb het idee dat dat, net als die elektrische auto, ook wel snel went……

Zaterdag las ik een bericht op internet.
Donald Trump had een foto van zichzelf op zijn eigen website gezet; hij had zichzelf met AI afgebeeld als paus.
Er schoot me gelijk een zin door het hoofd”: ‘Mannetje mannetje Timpetee, visje, visje in de zee‘.

Die regel komt uit het sprookje dat de Gebroeders Grimm schreven onder de titel ‘De visser en zijn vrouw’.
Het stond in het grote, rode sprookjesboek waaruit ik onze dochters eindeloos heb voorgelezen. Ken je het niet? Hierbij een link naar het verhaal.

Even kort door de bocht: een visser vangt een grote vis die kan praten, het is een betoverde prins. De visser laat de vis weer vrij en vertelt aan zijn vrouw Ilsebil wat hem is overkomen. Ilsebil vindt dat de visser iets had moeten vragen aan de tovervis, een mooier huis bijvoorbeeld, want ze zijn zo arm dat ze in een oude ton op het strand wonen. De visser gaat terug naar de zee en roept: “Mannetje, mannetje Timpetee, visje, visje in de zee, mijn vrouw Ilsebil, die wil niet wat ik wel wil.”
Ze krijgt een mooi huis, maar daarna is Ilsebil allesbehalve tevreden. Ze wenst achtereenvolgens een kasteel, dat ze koning wordt, dat ze keizer wordt, dat ze paus wordt en tenslotte dat ze onze lieve Heer zelf wordt. En steeds staat de visser aan het strand ‘Mannetje, mannetje Timpetee…” te roepen.
Alle wensen worden vervuld, maar bij de laatste wens wonen ze weer in de armoedige ton op het strand aan het begin van het verhaal.
Was dat haar straf?
Of neemt onze lieve Heer genoegen met een armoedig hutje?

Terug naar Trump.
Elect a clown, expect a circus.
Mannetje, mannetje Trumpetee.
Wát een armoede.
Er is een stroming in Nederland die het koningshuis wil afschaffen; als ‘wij’ een gekozen president zouden hebben, dan zou ons land veel beter af zijn.
Bezint eer gij begint.

Gisteren vierde men in het hele land Bevrijdingsdag.
Het Nationaal Comité 4&5 mei nodigde iedereen uit om aan te schuiven bij een Vrijheidsmaaltijd

Een Vrijheidsmaaltijd vier je samen met je buren, je beste vrienden, vage bekenden en nieuwe gezichten. Ook in jouw buurt worden deze maaltijden georganiseerd. Waar schuif jij aan?

Wij schoven aan in Roden. Op ‘Dit is Roden.nl’ stond deze uitnodiging:

Vrijheidsmaaltijd 5 mei
Op 5 mei vieren we de vrijheid met een Vrijheidsmaaltijd in de Heerestraat te Roden; op het Noordelijke stuk tussen de Wilhelminastraat en de Touwslager.
De maaltijd wordt geopend om 12.00 bij het monument op het plein voor Roden Centraal. Tot 14.00 kan worden deelgenomen aan de maaltijd.
De Vrijheidsmaaltijd bestaat uit brood, beleg, fruit, wat lekkers en drinken (sappen, melk, koffie en thee).
We eten aan tafel en Scouting Mensinghe Roden verzorgt de bediening.
Het eten en drinken wordt gesponsord door de Jumbo.
De Vrijheidsmaaltijd staat in het teken van vieren en verbinden.
Er zal muziek worden gespeeld en er is voldoende ruimte om met elkaar kennis te maken en te spreken over het belang van vrijheid.

Gerard had ons twee weken geleden al opgegeven.
We waren blij dat het goed weer was, maar ik deed uit voorzorg wel een fleecetrui aan onder mijn jas én een sjaal om mijn hals: als je 2 uur stilzit is het nog best fris.
Maar gelukkig: de zon scheen en we schoven aan de lange tafels tegenover Paula en Johannes en naast Remke en Els.

De maaltijd werd geopend door de burgemeester Smid met een toespraak waarin het belang van de vrijheid werd onderstreept.
Hij zette zijn verhaal kracht bij door af te sluiten met woorden uit de speech van Martin Luther King.
“Er is niets belangrijker in de wereld dan vrijheid. Vrijheid is het waard om opofferingen voor te doen, het is het waard om er je baan voor te verliezen, het is het waard om er voor in de gevangenis te zitten. Ik ben liever een vrije pauper dan een rijke slaaf. Ik zou liever sterven in bittere armoede met mijn overtuigingen, dan leven in weelde zonder zelfrespect.”

En hoe was de maaltijd?
Heel bijzonder! Zit je op een maandagmiddag met tout Roden aan lange tafels midden in het dorp een broodje te eten!
De gesprekken bij ons aan tafel waren fijn: we maakten kennis met elkaar (waar woon je? hoe lang al?) en via de oorlogsverhalen van ouders en grootouders kwamen we bij ons werk, de kinderen, de toestand in de wereld, dat er nog steeds oorlog is om weer uit te komen bij het grote goed dat vrijheid is.
Als we nou niet hadden geweten waar we het over hadden moeten hebben konden we altijd terugvallen op de vragen die op de placemat stonden én er waren ook nog kaartjes met gespreksvragen.
Maar wanneer weet ik nou niet waar ik het over moet hebben?

Mooi initiatief!
Goed om stil te staan bij onze vrijheid en te beseffen dat dat niet vanzelfsprekend is.
Met grote dank aan alle vrijwilligers die dit mogelijk hebben gemaakt!

Vandaag is het 4 mei.
We herdenken de omgekomen militairen en verzetsstrijders van de oorlogen waarbij Nederland betrokken was.
De kerkdienst van vanmorgen was ook doordrenkt van dit gegeven.
Het kwam terug in de liederen die we zongen en in de indringende overdenking van voorganger Sybrand van Dijk.

Hij schetste het beeld dat een oorlog altijd wordt beschreven door de winnaars.
‘Wij laven ons aan de heldhaftige verhalen’ zei hij daarover.
Maar als je de slachtoffers vraagt dan blijft er geen glorie en heldhaftigheid over; dan zijn er alleen tranen.
Vaders die niet terugkomen.
Zonen die zijn gesneuveld.
Vrouwen die kaalgeknipt worden omdat ze vanwege de liefde niet aan de goede kant hadden gestaan.
Oorlog levert alleen maar verliezers op.
De dominee had het beeldend over de namen van hen ‘die door onze geschiedenis zijn platgewalst’.
In de schriftlezing van vandaag liet Christus zijn wonden zien aan zijn leerlingen.
De predikant maakte daarbij de verbinding naar de slachtoffers van wat voor geweld dan ook: ‘Dit zijn mijn wonden, kijk naar wat geschiedenis met mensen doet. Kijk niet met de ogen van illusie maar kijk met de ogen van barmhartigheid. Heb niet de illusie dat het leven jou niet treft, want met die leugen begint iedere oorlog: “Wij zullen hén wel eens! Wij bewapenen ons tot de tanden want dan zullen zij niet…… ” Maar oorlog treft ook jouw jonge mannen en jouw burgers, want oorlog is nooit éénzijdig.
Hij beschreef ook de rol die de kerk eeuwenlang heeft gespeeld en die zich te weinig heeft verzet tegen welke oorlog dan ook.
Sterker nog: er zijn oorlogen gevoerd met op de koppeltekens van soldaten ‘God is met ons’.
Alsof Hij een president was die onder een akte schreef: ‘Wij eerst’ en ‘sterker dan jij’.
Maar Hij was geen president; Hij droeg de wonden van deze wereld.
Een betekenisvolle kerkdienst waarin eeuwenoude bijbelgedeeltes naadloos aansloten bij oude en nieuwe oorlogsverhalen én bij de actualiteit.

Na de preek hoorden we een prachtige, stil makende uitvoering van ‘Schindlers list’ door Alieke Poelman op viool en Arjan Schippers op piano.
Zo mooi, dat in de haast heilige stilte daarna niemand durfde te applaudisseren.
Gelukkig kwam dat welverdiende applaus aan het einde van de dienst toch nog.
Je kunt de indrukwekkende overdenking en het ontroerende muziekstuk terugkijken/luisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk

Vanavond nemen we deel aan de 4 mei herdenking in Roden.
Opdat wij niet vergeten.

45 jaar geleden was ik 19 en woonde met mijn ouders en mijn broer in Hoogersmilde.
In de eerste week van mei 1980 was ons dorp in de ban van de Bevrijdingsfeesten die georganiseerd werden: dat jaar was het 35 jaar geleden dat Nederland bevrijd was.
Om de vijf jaar werd de bevrijding uitbundig gevierd met een optocht van versierde wagens, een dorpszeskamp, een feestavond met toneel, plus een grote verloting met een rad van avontuur en bal na. Onze straat had voor die optocht ook een wagen gebouwd; de titel was ‘Hoogersmilde Bevrijd 2 april 1945′.
Het zal je niet verbazen: ik heb nog foto’s van die optocht.
Mijn broer (van nr. 13) en de broers Albert en Jan Visscher (van nr. 18) stonden als soldaten op de wagen.
Er was een onderduikershol nagebouwd waar de onderduikers uitkropen (klik op de foto’s voor een vergroting).
Buurvrouw Hennie liep in de optocht mee als ‘Trees’ die een Canadees had gescoord en ik liep met haar mee met mijn haar onder de baret verstopt in de legerkleren die mijn vader nog had uit de jaren ’50. Historisch gezien sloeg het allemaal helemaal nergens op, maar wat ik me vooral herinner is de onbekommerde lol die we hadden.
Onze straat won de eerste prijs en op het laatst klom ik ook op de wagen om nog een stukje mee te rijden.
Mijn broer vond het destijds werkelijk BESPOTTELIJK dat ik op die wagen stond, juist vanwege het historische aspect.
Hij had gelijk.

Naast bovengenoemde festiviteiten was er op 2 mei 1980 een popconcert in de schuur van de familie Bosma; daar ging iedereen onder de twintig heen.
Wat er op die avond gebeurde beschreef ik al eens in het blog ‘Deze dag in 1980 uit 2015.
Dit jaar is het 80 jaar geleden dat Nederland werd bevrijd en is het dus 45 jaar geleden dat Gerard en ik verkering kregen.
Wij groeiden op in een vrij en democratisch Nederland.
Dat dat bijzonder is, had ik heel lang helemaal niet door.
Toen ik werd geboren was de 2e wereldoorlog nog maar 15 jaar geleden beëindigd; als je diezelfde tijdsspanne nu zou toepassen zou dat 2010 zijn geweest.
Deze week vieren we onze vrijheid.
Koester het.

Nog twee andere blogs over deze dag:
Best al lang verkering  uit 2017
Een dag van weinig importantie uit 2020

In het Paasweekend stond er in het Dagblad van het Noorden een artikel met de kop: ‘Tradwife-trend’ krijgt enorme zet sinds herverkiezing Trump.
Wat is dat dan? Had ik even niet meegekregen.
‘Tradwife’ is een samenvoeging van de woorden ’traditional’ en ‘wife’. Het staat voor traditionele echtgenote,  een westerse vrouw die kiest voor een levensstijl met een traditionele, heteronormatieve rolverdeling.
‘Waar de man woon, draag hij se kroon’ om Jaap uit de serie ‘Toen was geluk heel gewoon’ maar eens aan te halen.
Meer weten? Hierbij een link naar een artikel over dat onderwerp met de sub-kop ‘een verkenning van de tradwife trend’ dat ik vond op de website van de Universiteit Amsterdam.
Toen ik het krantenartikel uit had bleek dat ik zelf in zekere zin ook een ’trad-wife’ ben; in ieder geval ben ik dat in het verleden geweest.
Ben ik iets wat ik helemaal niet wist!
Raar idee ook dat ik iets ben waar die idiote Trump voorstander van is.
En ook raar: dat als je kiest voor niet werken en thuisblijven voor je kinderen, dat je dan wordt weggezet als ‘ultra-rechts’.
Wat is dat voor waanzin?

Toen ik moeder werd was het nog gebruikelijk dat je stopte met werken, al waren er in mijn omgeving ook al wel vrouwen die, al dan niet part-time’ bleven werken.
Over dat onderwerp schreef ik in 2017 een blog onder de titel ‘Werken? Of niet werken?’
Dat blog sloot ik af met deze woorden:
Er is altijd een ene kant en een andere kant.
Het belangrijkst is dat de kinderen genoeg liefde en aandacht krijgen.
Hoe je dat organiseert is een persoonlijke keuze; gun elkaar daarin de ruimte.
Dat vind ik nog steeds; wat Trump daarvan vindt is niet van enig belang.
Aan het eind van dit blog laat ik Nel uit ‘Toen was geluk heel gewoon’ nog even aan het woord: “Je gaat maar op het dak sitte met je kroon.”

Donderdag 24 april was de laatste FysiYoLates-les van dit voorjaarsblok.
Toen we die week daarvoor met ons beweeggroepje aan de thee zaten kwam het gesprek op dansen.
“Iedere zaterdagmorgen dans ik 20 minuten op muziek die ik leuk vind. Zumba voor 50-plussers” vertelde ik.
Vragen genoeg. Wat doe je dan? Hoe kom je aan die oefeningen? Wil je het eens voordoen?
Ja, leuk!

Van Trijntje mocht ik vorige week donderdag de laatste les vullen met mijn ‘Bewegen op muziek’-oefeningen.
Ik nam mijn eigen muziekboxje mee; daar sloot ik mijn telefoon op aan en zocht op Spotify mijn afspeellijst* Zumba 50+ op.
Even na 13.30 uur schalde Shabby Tiger met zijn ‘Slow down’ door de sportzaal.

Op die afspeellijst staan 28 nummers: het zijn 4 blokjes van 7 liedjes.
2 blokjes deed ik gistermiddag met mijn collega-beweegsters.
Trijntje deed ook gewoon mee.
Tussendoor las ik een blog voor over hoe ik in 2018 bij de FysiYoLates-lessen terecht was gekomen (Yoga met een verhaaltje) en aan het eind van de les vertelde ik hoe het kwam dat ik het een goed idee vond om filmpjes van mijzelf op internet te zetten waarop te zien is hoe die bewegingen moeten en dat ik dat goede idee toch niet heb uitgevoerd. Heeft te maken met het ‘crocodile-rock’-plaatje hiernaast.
Ook benieuwd? Lees dan nog een het blog Zumba 50+, maar niet op internet uit 2020.
Na 2x 20 minuten behoorlijk bewegen hadden we het allemaal helemaal niet meer koud en had iedereen rode konen van het dansen.

Het was heel leuk om ‘mijn’ oefeningen met een groep te doen.
Dat had ik ook al eens gedaan met een groepje vrouwen van de kerk; toen had ik ‘Bewegen op muziek‘ aangeboden als workshop op de Activiteitenmarkt voor het goede doel.
Na zo’n ‘clinic’ hoop ik altijd dat de boodschap die ik hiermee wil afgeven doordringt: blijf in beweging, zelfs ik doe het!
En dat is bijzonder, want ik heb ‘Vrieswijk-genen’ en die hebben een broertje dood aan bewegen.
‘Vrieswijk-genen’ houden niet van welke vorm van bewegen dan ook.
Ja, de ogen. Om te lezen.
En de handen. Om te handwerken.
Het liefst zit ik eindeloos met een borduurwerkje met muziek op de oortjes op de bank, of in de zomer onder een boom.

Maar het is eigenlijk niet heel moeilijk om ‘bewegen’ toe te passen in je dagelijkse leven.
Veel mensen denken bij beweging direct aan intensief sporten op de sportschool of duursporten zoals wielrennen of hardlopen of wielrennen, maar ‘gewone’ dingen zijn al voorbeelden van matig intensief bewegen: wandelen, recreatief fietsen, huishoudelijke klusjes, tuinieren, rustig zwemmen, trap oplopen en boodschappen doen.
Mijn tip: maak een afspeellijst op Spotify met jouw favoriete muziek en dans: ga in je eentje uit je dak!

* Dat is een openbare lijst; als je zoekt op Zumba 50+ kom je op die lijst, ‘playlist by Ada’ staat er achter. Er staat een nogal gênante foto van mij bij die Gerard heeft gemaakt terwijl ik op de picknickplaats op de Duitse Autobahn pilatesoefeningen aan het doen was…..

Op kerstavond, 24 december, besloten we om de kerstsamenzang in Smilde nog een keer te bezoeken.
Toen wij nog in Smilde woonden gingen wij daar ieder jaar naar toe, sterker nog, we werkten er vaak aan mee in een koor of als duo, maar dat is meer dan dertig jaar geleden.
Het Christelijk Mannenkoor Assen zong die avond en we genoten er van.
We zagen nog veel bekende gezichten, maar het kwam er niet van om iedereen te spreken.
Toen we de kerk uitliepen troffen we een stel ‘vrienden van vroeger’: “Heej MOI, hoeist, gao’j eem met wat drinken?”
Maar nee, we waren toen best moe en wilden graag naar huis.
We spraken af dat we voor die borrel een afspraak zouden maken.
Zaterdagavond kwamen ze, samen met een stel van ‘de groep van acht’ uit Hoogersmilde.

Het was fijn om uitgebreid bij te praten en herinneringen op te halen.
’s Middags had ik de fotoboeken naar beneden gehaald van de jaren  ’78 tot en met ’84.
Albums waarbij onze kinderen tot de ontdekking kwamen dat wij ook nog een leven hadden vóórdat zij geboren waren.
Ons leven bestond destijds uit werken, kerk, jeugdkoor Hosanna en de IKJ, door ons kortweg ‘de club’ genoemd.
Daarover schreef ik al eens een blog: ‘Kortweg ‘De club‘.

En dan is het ineens 40 jaar later.
Zo zit je samen op de basisschool, op de voetbalclub en op de catechisatie en zo ben je allemaal al 60-plusser.
Datzelfde gevoel bekroop me ook afgelopen zondag, toen we neef en nicht Jan en Jannie op bezoek kregen.
Een heel leven ben je familie van elkaar en  maak je samen dingen mee: we trouwden, rouwden om het verlies van ouders en andere familieleden en deelden in de loop van jaren lief en leed.
Inmiddels hebben we allebei ons 40-jarig trouwjubileum al gevierd en zitten we alle vier in de laatste fase van ons werkzame leven; Janny is zelfs al met pensioen.
Met haar had ik het er over dat je wel ontzettend je best kunt doen om jong en modern te blijven, maar dat de jongere generatie ons gewoon ziet als oude mensen.
Net zoals wij vroeger naar onze ooms en tantes keken.

Eerlijk gezegd: ik lig er niet wakker van.
We hebben het toch maar mooi gehaald!
En volgens mij is vintage tegenwoordig helemaal hip & happening