Categorie: Kerk & gemeente Pagina 2 van 51

Vanmorgen in de viering van onze PKN-gemeente werd de uitdrukking ‘alle registers opentrekken’ gebruikt; die uitdrukking komt uit de orgelwereld. Hij werd gebruikt door Nettie in haar afscheidsspeech voor Ad van Nes, die vanmorgen afscheid nam als organist van onze gemeente.

Een register is een serie orgelpijpen met dezelfde klankkleur. Op de afbeelding hiernaast zie je de toetsen van het historische Hinszorgel in de Catharinakerk. Aan weerszijden daarvan zie je de registers.
Als je alle registers opentrekt ga je ‘vol op het orgel’, dan haal je alle geluid dat in het instrument zit er uit.
In figuurlijke zin wordt met ‘alle registers opentrekken’ bedoeld dat je je uiterste best doet, dat je alle beschikbare middelen inzet.

Ad werd omstandig bedankt voor zijn jarenlange orgelbegeleiding tijdens de kerkdiensten.
Vanaf 1994 in Roden, maar daarvoor al in andere gemeenten. Toen ik hem vanmorgen na de koffie nog even sprak zei hij dat hij al vanaf zijn 15e speelde: al met al 69 jaar!

Wie ook werden bedankt waren Gerard en zijn kerkenraadscollega Arend; zij namen allebei afscheid.
Ook voor hen waren er lovende woorden, bedankjes en kleine cadeautjes.
Gerard had bij het voorbereidende gesprek met voorganger Walter Meijles benadrukt dat hij zich altijd omringd had geweten door ‘zoveel vrijwiligers, zoveel gemeenteleden die allemaal hun steentje bijdragen aan het gemeentewerk’.
Kerkenwerk is mensenwerk en je hoeft heus niet altijd alle registers open te trekken om mee te doen: alle kleine beetjes helpen.
Misschien leuk om nog even te lezen: hierbij een link naar het blog uit januari 2018 toen ‘Broeder Waninge’ werd bevestigd in het ambt.

We hadden een drukke dag vandaag, want al schrijvend aan dit blog weet ik dat we over anderhalf uur al weer in de auto zitten op weg naar mijn broer.
Op de foto hiernaast zie je hem niet, want hij ligt in de kinderwagen.
Samen met buurmeisje Reneetje waak ik over mijn kleine broertje.
Maar dat mag ik al een tijdje niet meer zeggen.
Deze week is hij 60 geworden en we kregen een uitnodiging voor een feestje.
Als je dit vanavond rond een uur of zeven leest sta ik waarschijnlijk met een glas in mijn hand te teuten met zijn familie en oude vrienden.
Zum Wohl!

Gistermorgen zaten we met onze PKN-gemeente voor de kerkdienst in het Openluchttheater in Roderwolde.
De voorstelling van zaterdagavond, ‘Vrömde vogels in ’t dörp’* was vanwege het slechte weer afgelast, maar wij zaten gistermorgen alweer in het zonnetje op de tribunes.
Zoals altijd op deze zondag was er geen organist, maar Christelijke Muziekvereniging Oranje verzorgde de begeleiding van de gemeentezang. Klik op de foto voor een vergroting.

Het thema van de viering was ‘Eerlijk zullen we alles delen’, met als onderliggend verhaal het overbekende gedeelte uit Marcus waarin een hele menigte gevoed wordt met een aantal broden en een paar vissen.
Voorganger Sybrand van Dijk zei in zijn overdenking iets wat ik de essentie van zijn verhaal vond:

Wie niet deelt wat hij heeft, heeft altijd te kort.
Wie deelt  wat hij heeft, heeft altijd genoeg.

Omdat er vanmorgen geen toneel-aspect aan de kerkdienst zat, werden we zelf aan het werk gezet.
We werden op aanwijzingen van onze voorganger verdeeld in groepjes. Op een aantal tafels stonden schalen met daarin ongekookte spaghetti en witte marshmallows. De opdracht was: maak van het snoepgoed en de spaghetti een zo hoog mogelijke toren.
Wij hadden met ons groepje maar 6 marshmallows, terwijl andere groepen een hele schaal vol hadden, dus ik ging al gauw op zoek of ik ergens een paar witte exemplaren kon bemachtigen.
Maar van delen was geen sprake: ik kreeg geen bouwstenen voor onze toren. Ja. drie spaghettistokjes, maar daar bouw je geen torens mee.
Ik zag zelfs iemand stiekem een marshmallow verorberen.
Na deze vergeefse zoektocht was mij het doel van deze opdracht al duidelijk.
De dominee zei later dat we samen hadden moeten werken: alle spaghetti en alle marshmallows bij elkaar doen en daar één grote toren van bouwen.
Maar ja, dát was niet de opdracht….. we moesten ons van hem juist in die groepjes verdelen!
En zijn wij niet allen brave burgers die doen wat ons wordt opgedragen?

Wat mij betreft had Oranje het stuk ‘Evening Rise’ dat ze na de overdenking speelden nóg wel een keer mogen spelen; wat een mooi nummer! Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Het orkest sloot af met ‘We’ll meet again’; dat heeft een hoog ‘mee-hum’-gehalte, dus al hummend, zoemend en zingend ging de gemeente op weg naar de koffie.

*Meer weten over het Openluchtspel Roderwolde? Hierbij een link naar hun website.

Vorige week hoorden we dat Auke Brandsma was overleden.
Hij woonde bij ons in de buurt, één straat verderop.
Wij kenden hem al vanaf dat we in Roden kwamen wonen.
Eerst niet via de kerk, want hij was ‘grefo’ en wij waren ‘hervo’s’.
Hij zong tenor in het Rodens Christelijk Gemengd koor, waar ik in 1989 alt ging zingen.
Hij kwam na twee repetities al bij mij.
“Jij bent getrouwd met een Waninge, hè? Welke Waninge is dat?”
Hij had Gerard in de klas gehad en ook zijn broers; hij was namelijk leraar wiskunde geweest op de technische school in Bovensmilde.
Toen ik als nieuw lid op de ledenlijst stond sprak hij me weer aan.
“Jouw meisjesnaam is Vrieswijk, hè? Dan heb ik jouw broer denk ik ook in de klas gehad!”

Toen we in 2001 als PKN-kerk als gereformeerd en hervormd Roden samen op weg gingen was ik ouderling.
De wijken werden opnieuw verdeeld; Auke was wijkcontactpersoon in het gereformeerde deel van de wijk en toen sprak ik hem natuurlijk veel vaker.
Wat ik me daar vooral nog van herinner zijn de ochtenden waarop we met het team bij elkaar zaten om zelf kerstkaarten te fröbelen om rond te brengen in de wijk. “Aan mij heb je niks!” riep Auke op voorhand “Ik ben helemaal niet creatief”. Dat was voor hem een reden om niet te komen, maar daar was ik het niet mee eens. “Je kunt toch wel iets uitknippen!” vroeg ik hem. O ja, dat zou nog wel gaan.
“Dan ga jij dingen voor ons knippen en dan doen wij er wel iets creatiefs mee.”
Jaar op jaar zat Auke daarna op de ‘kerst-kaart-ochtend’ met het wijkteam aan tafel en genoot van de gezelligheid.
Maar over het algemeen was hij vrij afstandelijk; ik ben eigenlijk nooit bij hem in huis geweest.

Auke is 90 jaar geworden.
Vanmorgen hoorden we in de afscheidsdienst in de Catharinakerk hoe hij vader is geweest voor zijn kinderen.
Sybrand van Dijk vertelde over de kerkdiensten en koffieochtenden waar Auke altijd kwam.
“Maar wij zagen altijd ‘zijn beste versie’; hij had ook schaduwkanten en voor de mensen die dicht bij hem stonden was het moeilijk om daar mee om te gaan.
Kleinzoon Daniël las vanmorgen in de afscheidsdienst een nieuwe vertaling van psalm 139.
De voorganger noemde het ‘de psalm waarin álles wordt gekend’.
Al het goede dat ons mensen kenmerkt, maar ook de negatieve dingen, ook wat wij verborgen houden.
Dat ontroerde mij, want het was ook de tekst die wij hadden gekozen bij de uitvaart van mijn vader in 2008.

Het mooie én het lelijke van een mens.
Zoals wij zijn, zijn we een wonder.
Zodat je aan het eind van je vaders leven toch kunt zeggen: “Pa, jij bent mijn vader en zoals jij bent, ben je een wonder”.
En zo kun je toch in tranen de kerk verlaten bij een rouwdienst van een 90-jarige man die je eigenlijk niet zo goed kende.

Meer weten over het Roden Christelijk Gemengd Koor?
Lees dan nog eens het blog ‘Theresiënmesse‘ uit 2014.

“Wie kent deze bijbelse dagkalender?”
Dat vroeg dominee Walter Meijles aan ons gemeenteleden in de PKN-viering gistermorgen; we zagen een plaatje van ‘Kruimkens van ’s heeren tafel’ van 2024.
Wij niet, maar ik ken wel mensen die er gebruik van maken.
Het ging gistermorgen in de kerk over het bijbelverhaal waar die kruimkens in voorkomen.
Jezus reageert bot en onvriendelijk op een buitenlandse vrouw die zijn hulp vraagt, door te zeggen dat het brood voor de kinderen (het volk Israël) bedoeld is en niet voor de honden (de buitenlanders).

We begonnen de viering met een gesprekje met de buurvrouw/man: ‘Wat is voor jou een belangrijk ‘kruimeltje’? Dat kon van alles zijn: een lied, of een bijbelvers, een gebeurtenis of bijvoorbeeld een onverwacht goed gesprek dat je is bijgebleven.
Voor mij is die kruimel niet eens iets christelijks; het is een zin uit het lied ‘Niemand weet hoe laat het is’ van Youp van ’t Hek: ‘Want tijd is toch geld en het leven is duur’.
Het is een reminder om me bewust te zijn van én te genieten van de tijd die ik iedere dag krijg.

En dan het bijbelverhaal: altijd een lastig gedeelte.
Dat Jezus toch naar de buitenlandse vrouw luistert is te danken aan de reactie van die vrouw “Maar de honden eten immers ook de kruimels die de kinderen laten vallen….”.
Door haar gevatte antwoord overtuigt zij hem, zodat hij niet blijft volharden in zijn afwijzing.
Wat kunnen wij daar van leren? Je overtuigt mensen niet door agressie en boosheid, maar door zachte krachten: een gesprek, humor en vooral volhouden.

We liepen gistermorgen samen naar de kerk, maar we zaten niet naast elkaar, want Gerard was ouderling van dienst.
Toen hij ‘Goedemorgen gemeente’ zei, zei ik met alle gemeenteleden ‘Goedemorgen’ terug, waarop de mevrouw naast mij terecht opmerkte: “Heb je dat vanmorgen nog niet tegen hem gezegd dan?”
Voor hem was het gistermorgen de laatste keer: hij gaat per 1 september stoppen met zijn kerkenraadswerk; zes jaar is hij voorzitter geweest.
Gisteravond zaten we rond middernacht nog even achter in de tuin: kijken of we nog vallende sterren zagen en een terugblik op het weekend.
Het zou een heel rustig weekend worden, maar het werd door allerlei onverwachte (meest leuke) dingen toch nog best druk; goed om dan nog even stil staan bij wat er allemaal weer is gebeurd. Ook de laatste dienst als ouderling passeerde nog even de revue: eigenlijk nauwelijks bij stil gestaan. Er moest voor en na de viering nog van alles overlegd worden, want ondanks dat het zomervakantie is ligt het kerkenwerk natuurlijk nooit stil.
Dat wordt vast nog wennen, straks na 1 september…..

“Ik ga nog even Johannes de Heer halen” zei ik tegen een paar kerkgangers die vanmorgen verbaasd opkeken toen ik om 09.45 uur bij de kerk wegreed.
Kerkganger Koop reageerde snedig als altijd: “O. Heeft Johannes zelf geen vervoer?”
Bedoeld werd natuurlijk de bundel met liederen van Johannes de Heer, die organist Erwin nog in de andere kerk had liggen.
We zongen vanmorgen uit die bundel een tweetal liederen ‘op verzoek’.

Net als vorig jaar organiseerden Gerard en ik een zangdienst, waarvoor we van tevoren gemeenteleden hadden gevraagd om hun lievelingslied in te sturen, het liefst vergezeld van een verhaal waarom het lied veel voor hen betekent.
In zo’n viering is geen predikant en dus ook geen preek; de inhoud komt van de persoonlijke verhalen van mensen.
De diversiteit was groot vanmorgen.
Uit het gewone liedboek zongen we op verzoek van Zwanny ‘De vreugde voert ons naar dit huis’.
Zij vertelde het verhaal over het belang van de gewone, zondagse kerkgang, die in dit lied zo mooi naar voren komt.
Dea nam ons mee naar het kamertje uit haar jeugd, waar ze toerloos luisterde naar Nana Mouskouri, die ‘Morning has broken’ zo mooi zong. Wij zongen daarna de vertaling die in ons liedboek is opgenomen: ‘Dit is een morgen…”

Annie had mij verteld over het ‘versje’ dat we vroeger op de lagere school op maandagmorgen moesten opzeggen. Als je het zong kreeg je een 10! Als herinnering daaraan zongen we ‘Heer, ik hoor van rijke zegen’ en Elly vertelde ons het verhaal van haar grootvader, die altijd zijn keel schraapte voor hij begon te zingen; voor haar zongen we ‘Mijn herder is de Here God’ en lazen we als schriftlezing psalm 23.
Tineke vertelde ons over het water van de rivier de Waal dat in het leven van haar en haar ouders een grote rol had gespeeld; daar hoorde lied 642 uit de Opwekkingsbundel bij: ‘De rivier’.
Mijn verhaal ging vanmorgen over het zeelied. Ken je het niet? Lees dan dit blog nog eens: Lied gemist.
Erwin Wiersinga vertelde ons over zijn relatie met het Hinzsorgel in onze Catharinakerk: hij bespeelt het orgel al 50 jaar!*

Daarna kwam er een bijzonder orgelstuk dat we bij mijn weten nog nooit in de kerk gezongen hebben: Corrie Graanstra vertelde over die keer dat ze D.C. Lewis live had horen optreden in Apeldoorn en zongen we met elkaar ‘Mijn gebed’.
Edith liet ons luisteren naar het lied ‘Naast je lopen‘ en vertelde welke gevoelens ze daarbij had.
‘Een parel in Gods hand’ zongen we op verzoek van Sijcolien en Alie nam ons mee naar Taizé, waar zij in de jaren ’80 een spirituele ervaring had gehad. Daarbij zongen we ‘Als alles duister is’.
Dea tenslotte haalde namens haar moeder herinneringen op aan de zondagavonden dat er met hele gezin gezongen werd bij het orgel.
Vader koos dan het laatste lied en dat was altijd ‘k Wil u, o God, mijn dank betalen’.

Iedereen die aan deze zangdienst heeft meegewerkt: dank!

* Wil je het hele verhaal (met leuke anekdotes) horen dat Erwin vertelde en het fantastische stuk dat hij daarna speelde?
Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.

“Vanmorgen doe ik het anders dan anders, ik wijk af van de orde van dienst die we op andere zondagen volgen.”
Dat zei Geertje van der Meer, onze pastoraal werker ouderen, die vanmorgen voor het eerst voorging in Op de Helte.
Ze had gekozen voor het thema ‘schuld’ en liet ons vanmorgen als gemeente een schuldbelijdenis uitspreken.
Vroeger in de kerkdiensten in Hoogersmilde hoorden we die iedere zondag, evenals de tien geboden.
In onze moderne liturgie heeft die traditionele schuldbelijdenis zijn vaste plaats verloren en wordt bij de verschillende andere onderdelen (zoals gebeden) soms wel genoemd.
In de katholieke kerk, waar Geertje ook af en toe kerkt omdat veel vrienden/familieleden katholiek zijn, is de schuldbelijdenis wel vast onderdeel van de orde van dienst.
“Ik schiet altijd vol bij de woorden ‘Mijn schuld, mijn schuld, mijn grote schuld…” vertelde ze.

We kennen allemaal het schuldgevoel dat mensen nu eenmaal hebben.
Te veel vlees eten bij de barbecue, te weinig bewegen….. ik hoef het vast niet uit te leggen.
Maar in deze viering ging het om wat anders.
Geertje legde in haar overdenking heel duidelijk uit waar het probleem zit:

Wij mensen zijn heel goed in het afschuiven van de schuld.
We geven de migranten de schuld van onze problemen.
Of we verwijten het de media/de journalisten.
Je hoeft maar terug te kijken naar het eerste openbare debat van onze nieuwe regering en je weet precies hoe het tegenwoordig in onze maatschappij gaat: de ander doet het fout, de ander ziet het verkeerd, de ander heeft het gedaan.
Maar bij schuld gaat het er volgens Geertje om dat je niet naar de ander wijst, maar naar jezelf.
Een klein stukje uit haar verhaal:

We moeten iets doen met schuld of vermeende schuld als je dat in weg zit, anders kom je als mens geen steek verder.
We moeten ons van onze schuld bewust worden en aanvoelen waarin we de ander of onszelf te kort doen.
Die schuld moeten we erkennen door excuses te maken, door mensen uitleg te geven, te vragen, door iets proberen heel te maken.
Alleen dan kun je vrij staan tegenover andere mensen en tegenover God; dan kunnen we ons met elkaar verbinden, kunnen we verder. Constructief omgaan met schuldgevoel: je verstopt je niet, je moffelt het niet weg, je neemt de verantwoordelijkheid en grijpt het aan als uitdaging om het leven beter te maken en daarmee de samenleving.

Gerards buurman zei vanmorgen na de preek tegen hem: “Ik heb in mijn leven heel wat preken gehoord waar ik na een uur al niks meer van kon navertellen, maar deze zal ik onthouden.”
Ik ook.

Benieuwd naar Geertjes hele verhaal?
Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.

Eergisteren was het roze zaterdag.
In de weekend-krant was een hele bijlage gewijd aan dit fenomeen.
Het ging over een vrouwencafé in de jaren ’60, over drag-queens en over acceptatie van lhbtiq+personen.
Op de laatste pagina van die bijlage stond een verhaal van een man wiens broer van 19 was verongelukt toen hij zelf 15 was.
Hij zag het verdriet van zijn ouders en nam zich voor om het zijn ouders zoveel mogelijk naar de zin te maken.
Hij werd verliefd op een jongen uit zijn klas, maar dat kon hij zijn ouders niet vertellen.
Hij trouwde met een meisje waar hij het goed mee kon vinden, kreeg twee dochters en leefde zijn leven waar zijn ouders erg blij mee waren.

Maar.
Rond zijn 40e ging het knagen en vertelde hij zijn gezin dat hij liever met een man wilde samenwonen.
In het artikel werd niet eens zo uitgebreid beschreven wat de gevolgen daarvan waren, maar dat laat zich raden.
Dat zijn ouders toen al overleden waren hielp wel bij het uit de kast komen.

Gistermorgen in de PKN-viering in de Catharinakerk vertelde dominee Sybrand van Dijk een soortgelijk verhaal over een man die al meer dan 40 jaar getrouwd was, kleinkinderen gehad en op training op zijn werk de vraag had gekregen: “Wat houd jij voor iedereen verborgen?”
Toen hij daarover na was gaan denken had hij de knoop doorgehakt en zijn vrouw opgebiecht dat hij verliefd was geworden op een mannelijke collega.

Over de kerkdienst had de voorganger van te voren geschreven dat het in de viering zou gaan over de stelling ‘Wie rechtvaardig wil zijn zal storm over zich afroepen.’
Als je iets helemaal anders wilt gaan doen, zal iedereen daar wat van vinden en dat zal niet gemakkelijk zijn.
Alles bij het oude houden is dan eenvoudiger.

Hoe reageren wij als we horen dat iemand een geslachtsverandering wil ondergaan?
Als iemand besluit om het roer om te gooien, zijn baan op te zeggen en in een derde-wereldland ontwikkelingswerk gaat doen?
Wat doe je zelf?
Wat doe je of zeg je niet omdat het anders zo’n gedoe is? Ben je bang voor de storm of volg je je hart.

Soms brengt een kerkdienst me niet wat ik er van verwachtte.
Vanmorgen zat mijn hoofd nog te vol met de drukte van de vrijdag en de zaterdag.
Het zingen was bijvoorbeeld geen onverdeeld genoegen: onbekende liederen en niet zo mijn smaak.
Kan gebeuren.

Liefde geven, liefde ontvangen….

Verder zat er een spelfout in een couplet van een lied dat we zongen:
God verhoede dat er iemand in de liefde wordt gekrengt, 
ware liefde oordeelt niemand, maar aanvaardt haar als geschenk. 
Van zo’n foutje schiet ik in de lach; het moet toch echt ‘gekrenkt’ zijn….
Maar dit gemuggezift valt natuurlijk onder het hoofdstuk ‘beroepsdeformatie’, want de woorden die we zongen zijn prachtig.

Doodstil was het in de kerk na het ‘Amen’ van de overdenking.
Zo.
Dat kwam wel binnen.

Nou was het sowieso al een moeilijk thema vanmorgen in de viering van onze PKN-gemeente.
We hoorden het verhaal van Stefanus, de eerste martelaar in de christelijke geschiedenis.
Hij werd gestenigd, omdat hij in een vurig betoog de leden van het Sanhedrin tegen de haren in streek.
Hij noemt ze eigenwijs en ongelovig en verwijt hen dat ze de profeten die God heeft gestuurd hebben vermoord, met als dieptepunt het kruisigen van Jezus.

Aan het begin van de viering had dominee Walter Meijles ons een foto laten zien van Ali B. voor de rechtbank.
“Ik neem aan dat jullie het nieuws volgen en dat jullie weten wie dit is.”
Instemmend geknik.
“Hij is nog niet veroordeeld, maar heel Nederland heeft zijn oordeel al over hem uitgesproken. Hij komt niet meer op televisie, is niet meer ‘de geliefde bekende Nederlander’ en heeft zijn straf eigenlijk al gehad.
Maar.
Wat zegt dit ons?
Wat is onze rol hierin?
Geloven we het relaas van de slachtoffers?
Geloven we in het verweer van de dader?
Wij hebben helemaal geen rol in dit verhaal, want wij zijn er niet bij betrokken.
Wat dit ons leert is, dat we te rade moeten gaan bij onszelf.
Wanneer heb ik ‘nee’ gezegd en werd mij tegen mijn zin iets aangedaan?
Wanneer zei een ander ‘nee’ en heb ik mijn zin toch doorgedrukt?”

In zijn overweging schetste de voorganger hoe Lukas, de schrijver van het boek Handelingen, Stefanus voor het voetlicht brengt en hoe de tegenstanders worden beschreven. Een gekleurd verhaal, om duidelijk te maken hoe het evangelie van Jezus Christus is verspreid over de hele wereld. Als lezer móet je wel sympathie hebben voor Stefanus. Maar is dat wel het hele verhaal? Wat leren wij  van dit verhaal? Wat is de waarheid en hoe ga je een discussie aan met mensen die het niet met je eens zijn?

Wat nam ik mee van deze viering?
Hoe gruwelijk de straf ‘stenigen’ is.
Verder kijk ik nu met andere ogen naar het verhaal over Stefanus en kreeg ik nieuwe blik op het bijbelse spreekwoord: ‘Wie zonder zonde is werpe de eerste steen’.
Want er zijn vaak stenen zat……

Wil je weten wat Walter Meijles ons vanmorgen vertelde voordat hij het ‘Amen’ uitsprak’?
Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk

“……en nu is het vrijdagmiddag.”
Ze slikte haar tranen weg toen ze het zei.

Dat was gisteren, vrijdagmiddag 7 juni.
We hadden in een ontroerende dienst afscheid genomen van Geert Weistra.
Betrokken PKN-gemeentelid, voormalig koster van onze gemeente en werkzaam voor ‘de Laatste Eer’, begrafenis- en crematievereniging in Roden. Hij was ook beheerder van de aula aan de Borglaan.
We waren in gesprek met een collega van hem van Monuta.
Ze vertelde dat ze een aantal weken geleden nog heel druk waren geweest met een aantal begrafenissen in Roden en toen dat achter de rug was had ze tegen Geert gezegd: “Eigenlijk vind ik het nu wel tijd voor een vrijdagmiddag-borrel”. Dat had Geert ook een goed idee gevonden, “maar de rosé heb ik niet koud staan, dus dat doen we een volgende keer op vrijdagmiddag.”
Ze hadden elkaar daarna niet meer gesproken.
“En nu is het vrijdagmiddag. Ik schrok er gewoon van toen ik zag dat de uitvaart op vrijdagmiddag was.”

We kunnen ons niet voorstellen dat Geert er niet meer is.
En ja, we wisten dat hij ziek was, maar Geert was iemand die er altijd weer bovenop kwam en altijd positief was over zijn kansen.
Hij stond ook altijd aan als het ging om zijn werk voor ‘de Laatste Eer’; Geert kon je altijd bellen, die nam ook altijd op.
Strikje om, jasje aan en daar stond Geert weer: een aimabele, innemende man en een geweldige gastheer.

Hij zal ontzettend gemis worden.
Dominee Sybrand van Dijk verwoordde het zo aan het einde van zijn overdenking:
‘En weer is er ‘een leven voor’ en ‘een leven na’ een keerpunt, waarna je je leven opnieuw moet uitvinden.
Wie ben ik? Hoe gaan we nu verder?’
Maar hij stak Didy en haar familie een hart onder de riem met de woorden: ‘Het leven is sterker dan alle tegenslag. Het is de liefde die je draagt, al ervaar je nu dat de liefde van je leven hier een halt houdt. In de kerk moeten wij het hebben over God om tegen elkaar te kunnen zeggen: “Er is een draagkracht die geduldig is totdat jij je weg weer hebt gevonden.”
Hij verwees daarbij naar de tekst die op de rouwkaart stond:

Tel je zegeningen.
Tel de dagen niet, zorg dat de dagen tellen.

Vriendin Ilse benoemde in haar afscheidswoord Geerts opmerkelijke veerkracht.
Dat hij het leven vierde.
Dierbare herinneringen benoemde ze en ze gaf daarmee een inkijkje in een intense vriendschap. Ze besloot haar verhaal met een veelzeggend beeld: “Veel mensen zullen je leven binnen lopen en er ook weer uit lopen, maar alleen echte vrienden laten voetstappen in je hart achter.”

Dit blog sluit ik af met het gedicht dat werd voorgelezen in dankdienst dat zo goed past bij alles waar Geert voor stond:

Eén brandende pit 
verdrijft het duister.
Eén kleine vlam
verlicht de nacht. 

Eén warm gebaar, 
slechts één liefdevol woord…
en hoop vlamt op,
het leven krijgt kleur.

Eén mens met pit
kan het verschil maken
tussen donker en licht. 

En dat kan eigenlijk iedereen: geef licht met je pit!
Het is simpel en het kan elke dag.
Ook zonder strikje en jasje.

“Nu zijn we net Ananias en Saffira” zei ik tegen Gerard toen we 2 puntjes achterhielden van de hartige taart die ik had gebakken voor een lunch met onze PKN-gemeente.
“Nee hoor. Je moet gewoon zeggen dat het niet de hele taart is, maar dat we twee stukjes hebben achtergehouden.”
En dat is de essentie van het verschrikkelijke verhaal waar ik als kind wakker van heb gelegen.
Ken je het niet?
Het wordt verteld in Handelingen 5, je kunt het hier lezen  in de Bijbel in gewone taal.
Vanmorgen hoorde ik het weer voorlezen.
Ananias die dood neervalt en gelijk wordt begraven.
Saffira die drie uur later komt en helemaal niet weet dat haar man is overleden en ook al begraven.
Zijn vrouw nota bene!
Toen moest ik aan mijn vader denken.
Bij hem uitte ik mijn twijfel.
“Pappe! Dat kan toch niet?”
Die antwoordde vaak op mijn moeilijke kindervragen: “De bijbel is geen geschiedenisboek, het is een geloofsboek. Het staat vol met verhalen waar we iets van kunnen leren.”
Dominee Walter Meijles legde het vanmorgen in zijn overdenking ook weer duidelijk uit.
Ben je benieuwd wat hij er over zei?
Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk

Graag maak ik mijn lezers nog attent op een wandeling waar Gerard en ik ons op verheugen:
a.s. zaterdag 8 juni organiseert Werkgroep Groene Kerk een biodiversiteitswandeling op Landgoed Mensinge.

De wandeling wordt begeleid door Jans Darwinkel.
Deze wandeling heeft twee doelen: genieten van de natuur en verrassende inzichten opdoen over de grote biodiversiteit in onze achtertuin.  Als je in Roden woont is het inderdaad je achtertuin, maar woon je in de buurt (Norg, Leek, Zevenhuizen, Vries, ik noem maar wat) dan kun je natuurlijk ook aanhaken!
Jans zal een aantal leuke wetenswaardigheden rondom landgoed Mensinghe op het gebied van biodiversiteit met de aanwezigen delen tijdens een wandeling. In het kader van: u hoeft niet ver te reizen om bijzondere dingen te zien!

De deelname is kosteloos. De ochtend zal van 09.00 tot 10.30 duren en starten op de parkeerplaats bij het Sterrenbos (eerste parkeerplaats aan de linkerhand na het verlaten van de bebouwde kom (bij de vroegere tennisbaan).  Opgave kan via groenekerk@pkn-roden.nl.