Categorie: Kerk & gemeente Pagina 2 van 52

In februari was ik uitgenodigd bij ‘de Maandagavondclub’, een gezellige club voor mensen met een verstandelijke beperking.
Toen was ik dirigent van het Maandagavondclub-koor; het was erg leuk, maar het was maar een klein koortje. Zie daarvoor het vorige blog ‘Voor ons allemaal’
De leiding vond het jammer dat er maar zo’n klein clubje was en vroegen of ik in het najaar nog eens wilde terugkomen. Tuurlijk.
Gisteravond om 19.20 uur stapte ik binnen.
Ze zaten in een grote kring om de tafel en het was verbazend rustig.
Toen ik eenmaal zat begreep ik hoe dat kwam: ze waren bezig met een mooie kaart voor Didi, want Geert was overleden*.
Iedereen was onder de indruk, want Geert, een innemende persoonlijkheid en beheerder van De Deel waar de club bij elkaar komt, was zeer geliefd en wordt node gemist.
Hij kwam altijd even kijken en luisteren, maakte grapjes, keek of er nog hulp nodig was “en hij controleerde of de radio het wel deed” zei Tim.
“En mijn mama is ook overleden” zei Manon.
“Ja. Mijn mama ook” zei Alina bedrukt.
Maar dat was al even geleden.
Ze bedachten samen wat voor tekst er op de kaart moest en iedereen ging een stukje kleuren aan de kring van licht die op de kaart stond.
Als ik er ben met zang en muziek is het meestal één en al vrolijkheid, nu zag ik dat het ook wel eens anders is.
Ontroerend om mee te maken.

Het duurde dan ook even voordat het hele stel in kooropstelling voor mij zat.
De begeleiders Margreet, Paula en Ina hebben engelengeduld, begeleiden de leden naar hun plaatsje in het koor, gaan er zelf blijmoedig tussen zitten en zingen en klappen naar hartenlust mee.
Toen we eenmaal aan het zingen waren zat de stemming er al snel weer in.
Inzingen, het Maandagavondclublied zingen, de maandagavondclub-canon door elkaar heen zingen, het Doos-Ree-Mier-lied uit de Sound of Music instuderen met plaatjes: het ging allemaal prima en ik had een fantastisch koor.

Toen ik aan het eind vroeg welk liedje ze wilden zingen als feestelijke afsluiting vond André dat het wel eens weer tijd was voor ‘Hoor, wie klopt daar kinderen’. De leiding vond dat nog wel wat vroeg, “maar” merkte André op “de pepernoten liggen ook al weer heel lang bij de Jumbo!”, dus we zongen met elkaar het Sinterklaasliedje, afgesloten met een uitbundig KOEKOEK!
We sloten af met een door Margreet bedacht ‘danklied voor Ada’ op de melodie van ‘In Holland staat een huis.”
(De namen voor dit blog zijn gefingeerd ter bescherming van de deelnemers)

Altijd als ik bij de Maandagavondclub ben geweest weet ik weer hoe belangrijk muziek is in een mensenleven.
Hoe heerlijk het is om ongecompliceerd met elkaar een lied te zingen en hoe je daar van opknapt.
Vanavond heb ik weer cantorij-repetitie; we oefenen voor de Taizé-vesper van a.s. zondagavond en ik speel mee in het combo.
Een heel andere vorm van muziek maken, maar ook daar knap ik van op.
Kom je ook meezingen zondagavond?
Voor meer informatie hierbij een link naar de website van onze PKN-gemeente.

*Eén mens met pit

Gistermorgen werkte de Cantorij Roden mee aan de zondagmorgenviering van onze PKN-kerk.
Gerard en ik waren wel in de kerk, maar ik zong niet mee.
Drie weken zaten we immers in Italië, dus ik had drie repetities niet meegezongen.
Maar ook als ik niet op de achterste rij sta kan ik heel erg genieten van de liederen die de cantorij zingt.

Het ging over Paulus en Barnabas, een aan elkaar vastgeklonken evangelisten-duo dat ruzie krijgt en uit elkaar gaat.
Je vindt het verhaal in Handelingen 15, hierbij een link naar de Basisbijbel Online.
Na de dienst sprak ik voorganger Walter Meijles aan de koffie: ik bedankte hem voor zijn inspirerende preek over de eerste grote synodevergadering van de christelijke kerk, want dat is eigenlijk waar het in die schriftlezing over gaat.
Ik vond het een overdenking ‘uit het boekje’: goede achtergrondinformatie bij  het bijbelverhaal waarin de verhoudingen tussen de verschillende groepen christenen duidelijk werden toegelicht, een uitleg over de toepassing van de regels en een schets van de verhouding tussen Paulus en Barnabas.
Waarom ze ruzie kregen.
En hoe ze verder gingen na die ruzie.

Daarna werd heel simpel het linkje naar ons dagelijks leven gelegd: dat wij kerkmensen ook zo gemakkelijk verzanden in discussies.
Dat ‘wij’ vroeger ook zo vast zaten aan de verschillen tussen Hervormd en Gereformeerd.
Dat wij ook oeverloos kunnen zeuren over minieme meningsverschillen.
“En wat leren wij vandaag de dag van dit verhaal?”
De conclusie was: ‘eens zijn dat je het niet eens bent’, niet groter maken dan het is (dus niet te veel anderen er bij betrekken), als het onoverkomelijk is afscheid nemen van elkaar en afzonderlijk verder gaan. Laat het achter je en ga verder met je leven.

De dominee attendeerde ons daarbij op grote dilemma’s die er aan zitten te komen in onze gemeente: de gebouwenkwestie, de krimp en tengevolge daarvan de financiën. Hij drukte ons op het hart om ook dan niet te verzanden in nare discussies maar om te komen tot een compromis waarin rekening wordt gehouden met beide kanten van het verhaal.
“Wij mogen geloven dat de geest met ons werkt en dat we in Gods liefde geworteld zijn.” besloot hij zijn verhaal.
“Dat gaat niet voorkomen dat er discussies zijn of dat we het oneens met elkaar en dat gaat ook niet voorkomen dat er soms besluiten worden genomen die ons tegen de borst stuiten, maar weet dat er daarna een onverwachte toekomst open gaat.”

De kinderen van de kindernevendienst hadden naar aanleiding van ‘discussiëren over regels’ een eigen overzichtje gemaakt van regels waar alle mensen zich aan moesten houden.
Dat wil ik je niet onthouden, een afbeelding daarvan vind je hiernaast.
Klik op de afbeelding (Annelies: bedankt!) voor een vergroting.

Je kunt deze viering Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.
Niet alleen voor ‘de preek uit het boekje’ van voorganger Walter, maar ook om de cantorij te horen zingen en het mooie orgelspel van Arjan Schippers.

Vanmorgen in de viering van onze PKN-gemeente werd de uitdrukking ‘alle registers opentrekken’ gebruikt; die uitdrukking komt uit de orgelwereld. Hij werd gebruikt door Nettie in haar afscheidsspeech voor Ad van Nes, die vanmorgen afscheid nam als organist van onze gemeente.

Een register is een serie orgelpijpen met dezelfde klankkleur. Op de afbeelding hiernaast zie je de toetsen van het historische Hinszorgel in de Catharinakerk. Aan weerszijden daarvan zie je de registers.
Als je alle registers opentrekt ga je ‘vol op het orgel’, dan haal je alle geluid dat in het instrument zit er uit.
In figuurlijke zin wordt met ‘alle registers opentrekken’ bedoeld dat je je uiterste best doet, dat je alle beschikbare middelen inzet.

Ad werd omstandig bedankt voor zijn jarenlange orgelbegeleiding tijdens de kerkdiensten.
Vanaf 1994 in Roden, maar daarvoor al in andere gemeenten. Toen ik hem vanmorgen na de koffie nog even sprak zei hij dat hij al vanaf zijn 15e speelde: al met al 69 jaar!

Wie ook werden bedankt waren Gerard en zijn kerkenraadscollega Arend; zij namen allebei afscheid.
Ook voor hen waren er lovende woorden, bedankjes en kleine cadeautjes.
Gerard had bij het voorbereidende gesprek met voorganger Walter Meijles benadrukt dat hij zich altijd omringd had geweten door ‘zoveel vrijwiligers, zoveel gemeenteleden die allemaal hun steentje bijdragen aan het gemeentewerk’.
Kerkenwerk is mensenwerk en je hoeft heus niet altijd alle registers open te trekken om mee te doen: alle kleine beetjes helpen.
Misschien leuk om nog even te lezen: hierbij een link naar het blog uit januari 2018 toen ‘Broeder Waninge’ werd bevestigd in het ambt.

We hadden een drukke dag vandaag, want al schrijvend aan dit blog weet ik dat we over anderhalf uur al weer in de auto zitten op weg naar mijn broer.
Op de foto hiernaast zie je hem niet, want hij ligt in de kinderwagen.
Samen met buurmeisje Reneetje waak ik over mijn kleine broertje.
Maar dat mag ik al een tijdje niet meer zeggen.
Deze week is hij 60 geworden en we kregen een uitnodiging voor een feestje.
Als je dit vanavond rond een uur of zeven leest sta ik waarschijnlijk met een glas in mijn hand te teuten met zijn familie en oude vrienden.
Zum Wohl!

Gistermorgen zaten we met onze PKN-gemeente voor de kerkdienst in het Openluchttheater in Roderwolde.
De voorstelling van zaterdagavond, ‘Vrömde vogels in ’t dörp’* was vanwege het slechte weer afgelast, maar wij zaten gistermorgen alweer in het zonnetje op de tribunes.
Zoals altijd op deze zondag was er geen organist, maar Christelijke Muziekvereniging Oranje verzorgde de begeleiding van de gemeentezang. Klik op de foto voor een vergroting.

Het thema van de viering was ‘Eerlijk zullen we alles delen’, met als onderliggend verhaal het overbekende gedeelte uit Marcus waarin een hele menigte gevoed wordt met een aantal broden en een paar vissen.
Voorganger Sybrand van Dijk zei in zijn overdenking iets wat ik de essentie van zijn verhaal vond:

Wie niet deelt wat hij heeft, heeft altijd te kort.
Wie deelt  wat hij heeft, heeft altijd genoeg.

Omdat er vanmorgen geen toneel-aspect aan de kerkdienst zat, werden we zelf aan het werk gezet.
We werden op aanwijzingen van onze voorganger verdeeld in groepjes. Op een aantal tafels stonden schalen met daarin ongekookte spaghetti en witte marshmallows. De opdracht was: maak van het snoepgoed en de spaghetti een zo hoog mogelijke toren.
Wij hadden met ons groepje maar 6 marshmallows, terwijl andere groepen een hele schaal vol hadden, dus ik ging al gauw op zoek of ik ergens een paar witte exemplaren kon bemachtigen.
Maar van delen was geen sprake: ik kreeg geen bouwstenen voor onze toren. Ja. drie spaghettistokjes, maar daar bouw je geen torens mee.
Ik zag zelfs iemand stiekem een marshmallow verorberen.
Na deze vergeefse zoektocht was mij het doel van deze opdracht al duidelijk.
De dominee zei later dat we samen hadden moeten werken: alle spaghetti en alle marshmallows bij elkaar doen en daar één grote toren van bouwen.
Maar ja, dát was niet de opdracht….. we moesten ons van hem juist in die groepjes verdelen!
En zijn wij niet allen brave burgers die doen wat ons wordt opgedragen?

Wat mij betreft had Oranje het stuk ‘Evening Rise’ dat ze na de overdenking speelden nóg wel een keer mogen spelen; wat een mooi nummer! Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Het orkest sloot af met ‘We’ll meet again’; dat heeft een hoog ‘mee-hum’-gehalte, dus al hummend, zoemend en zingend ging de gemeente op weg naar de koffie.

*Meer weten over het Openluchtspel Roderwolde? Hierbij een link naar hun website.

Vorige week hoorden we dat Auke Brandsma was overleden.
Hij woonde bij ons in de buurt, één straat verderop.
Wij kenden hem al vanaf dat we in Roden kwamen wonen.
Eerst niet via de kerk, want hij was ‘grefo’ en wij waren ‘hervo’s’.
Hij zong tenor in het Rodens Christelijk Gemengd koor, waar ik in 1989 alt ging zingen.
Hij kwam na twee repetities al bij mij.
“Jij bent getrouwd met een Waninge, hè? Welke Waninge is dat?”
Hij had Gerard in de klas gehad en ook zijn broers; hij was namelijk leraar wiskunde geweest op de technische school in Bovensmilde.
Toen ik als nieuw lid op de ledenlijst stond sprak hij me weer aan.
“Jouw meisjesnaam is Vrieswijk, hè? Dan heb ik jouw broer denk ik ook in de klas gehad!”

Toen we in 2001 als PKN-kerk als gereformeerd en hervormd Roden samen op weg gingen was ik ouderling.
De wijken werden opnieuw verdeeld; Auke was wijkcontactpersoon in het gereformeerde deel van de wijk en toen sprak ik hem natuurlijk veel vaker.
Wat ik me daar vooral nog van herinner zijn de ochtenden waarop we met het team bij elkaar zaten om zelf kerstkaarten te fröbelen om rond te brengen in de wijk. “Aan mij heb je niks!” riep Auke op voorhand “Ik ben helemaal niet creatief”. Dat was voor hem een reden om niet te komen, maar daar was ik het niet mee eens. “Je kunt toch wel iets uitknippen!” vroeg ik hem. O ja, dat zou nog wel gaan.
“Dan ga jij dingen voor ons knippen en dan doen wij er wel iets creatiefs mee.”
Jaar op jaar zat Auke daarna op de ‘kerst-kaart-ochtend’ met het wijkteam aan tafel en genoot van de gezelligheid.
Maar over het algemeen was hij vrij afstandelijk; ik ben eigenlijk nooit bij hem in huis geweest.

Auke is 90 jaar geworden.
Vanmorgen hoorden we in de afscheidsdienst in de Catharinakerk hoe hij vader is geweest voor zijn kinderen.
Sybrand van Dijk vertelde over de kerkdiensten en koffieochtenden waar Auke altijd kwam.
“Maar wij zagen altijd ‘zijn beste versie’; hij had ook schaduwkanten en voor de mensen die dicht bij hem stonden was het moeilijk om daar mee om te gaan.
Kleinzoon Daniël las vanmorgen in de afscheidsdienst een nieuwe vertaling van psalm 139.
De voorganger noemde het ‘de psalm waarin álles wordt gekend’.
Al het goede dat ons mensen kenmerkt, maar ook de negatieve dingen, ook wat wij verborgen houden.
Dat ontroerde mij, want het was ook de tekst die wij hadden gekozen bij de uitvaart van mijn vader in 2008.

Het mooie én het lelijke van een mens.
Zoals wij zijn, zijn we een wonder.
Zodat je aan het eind van je vaders leven toch kunt zeggen: “Pa, jij bent mijn vader en zoals jij bent, ben je een wonder”.
En zo kun je toch in tranen de kerk verlaten bij een rouwdienst van een 90-jarige man die je eigenlijk niet zo goed kende.

Meer weten over het Roden Christelijk Gemengd Koor?
Lees dan nog eens het blog ‘Theresiënmesse‘ uit 2014.

“Wie kent deze bijbelse dagkalender?”
Dat vroeg dominee Walter Meijles aan ons gemeenteleden in de PKN-viering gistermorgen; we zagen een plaatje van ‘Kruimkens van ’s heeren tafel’ van 2024.
Wij niet, maar ik ken wel mensen die er gebruik van maken.
Het ging gistermorgen in de kerk over het bijbelverhaal waar die kruimkens in voorkomen.
Jezus reageert bot en onvriendelijk op een buitenlandse vrouw die zijn hulp vraagt, door te zeggen dat het brood voor de kinderen (het volk Israël) bedoeld is en niet voor de honden (de buitenlanders).

We begonnen de viering met een gesprekje met de buurvrouw/man: ‘Wat is voor jou een belangrijk ‘kruimeltje’? Dat kon van alles zijn: een lied, of een bijbelvers, een gebeurtenis of bijvoorbeeld een onverwacht goed gesprek dat je is bijgebleven.
Voor mij is die kruimel niet eens iets christelijks; het is een zin uit het lied ‘Niemand weet hoe laat het is’ van Youp van ’t Hek: ‘Want tijd is toch geld en het leven is duur’.
Het is een reminder om me bewust te zijn van én te genieten van de tijd die ik iedere dag krijg.

En dan het bijbelverhaal: altijd een lastig gedeelte.
Dat Jezus toch naar de buitenlandse vrouw luistert is te danken aan de reactie van die vrouw “Maar de honden eten immers ook de kruimels die de kinderen laten vallen….”.
Door haar gevatte antwoord overtuigt zij hem, zodat hij niet blijft volharden in zijn afwijzing.
Wat kunnen wij daar van leren? Je overtuigt mensen niet door agressie en boosheid, maar door zachte krachten: een gesprek, humor en vooral volhouden.

We liepen gistermorgen samen naar de kerk, maar we zaten niet naast elkaar, want Gerard was ouderling van dienst.
Toen hij ‘Goedemorgen gemeente’ zei, zei ik met alle gemeenteleden ‘Goedemorgen’ terug, waarop de mevrouw naast mij terecht opmerkte: “Heb je dat vanmorgen nog niet tegen hem gezegd dan?”
Voor hem was het gistermorgen de laatste keer: hij gaat per 1 september stoppen met zijn kerkenraadswerk; zes jaar is hij voorzitter geweest.
Gisteravond zaten we rond middernacht nog even achter in de tuin: kijken of we nog vallende sterren zagen en een terugblik op het weekend.
Het zou een heel rustig weekend worden, maar het werd door allerlei onverwachte (meest leuke) dingen toch nog best druk; goed om dan nog even stil staan bij wat er allemaal weer is gebeurd. Ook de laatste dienst als ouderling passeerde nog even de revue: eigenlijk nauwelijks bij stil gestaan. Er moest voor en na de viering nog van alles overlegd worden, want ondanks dat het zomervakantie is ligt het kerkenwerk natuurlijk nooit stil.
Dat wordt vast nog wennen, straks na 1 september…..

“Ik ga nog even Johannes de Heer halen” zei ik tegen een paar kerkgangers die vanmorgen verbaasd opkeken toen ik om 09.45 uur bij de kerk wegreed.
Kerkganger Koop reageerde snedig als altijd: “O. Heeft Johannes zelf geen vervoer?”
Bedoeld werd natuurlijk de bundel met liederen van Johannes de Heer, die organist Erwin nog in de andere kerk had liggen.
We zongen vanmorgen uit die bundel een tweetal liederen ‘op verzoek’.

Net als vorig jaar organiseerden Gerard en ik een zangdienst, waarvoor we van tevoren gemeenteleden hadden gevraagd om hun lievelingslied in te sturen, het liefst vergezeld van een verhaal waarom het lied veel voor hen betekent.
In zo’n viering is geen predikant en dus ook geen preek; de inhoud komt van de persoonlijke verhalen van mensen.
De diversiteit was groot vanmorgen.
Uit het gewone liedboek zongen we op verzoek van Zwanny ‘De vreugde voert ons naar dit huis’.
Zij vertelde het verhaal over het belang van de gewone, zondagse kerkgang, die in dit lied zo mooi naar voren komt.
Dea nam ons mee naar het kamertje uit haar jeugd, waar ze toerloos luisterde naar Nana Mouskouri, die ‘Morning has broken’ zo mooi zong. Wij zongen daarna de vertaling die in ons liedboek is opgenomen: ‘Dit is een morgen…”

Annie had mij verteld over het ‘versje’ dat we vroeger op de lagere school op maandagmorgen moesten opzeggen. Als je het zong kreeg je een 10! Als herinnering daaraan zongen we ‘Heer, ik hoor van rijke zegen’ en Elly vertelde ons het verhaal van haar grootvader, die altijd zijn keel schraapte voor hij begon te zingen; voor haar zongen we ‘Mijn herder is de Here God’ en lazen we als schriftlezing psalm 23.
Tineke vertelde ons over het water van de rivier de Waal dat in het leven van haar en haar ouders een grote rol had gespeeld; daar hoorde lied 642 uit de Opwekkingsbundel bij: ‘De rivier’.
Mijn verhaal ging vanmorgen over het zeelied. Ken je het niet? Lees dan dit blog nog eens: Lied gemist.
Erwin Wiersinga vertelde ons over zijn relatie met het Hinzsorgel in onze Catharinakerk: hij bespeelt het orgel al 50 jaar!*

Daarna kwam er een bijzonder orgelstuk dat we bij mijn weten nog nooit in de kerk gezongen hebben: Corrie Graanstra vertelde over die keer dat ze D.C. Lewis live had horen optreden in Apeldoorn en zongen we met elkaar ‘Mijn gebed’.
Edith liet ons luisteren naar het lied ‘Naast je lopen‘ en vertelde welke gevoelens ze daarbij had.
‘Een parel in Gods hand’ zongen we op verzoek van Sijcolien en Alie nam ons mee naar Taizé, waar zij in de jaren ’80 een spirituele ervaring had gehad. Daarbij zongen we ‘Als alles duister is’.
Dea tenslotte haalde namens haar moeder herinneringen op aan de zondagavonden dat er met hele gezin gezongen werd bij het orgel.
Vader koos dan het laatste lied en dat was altijd ‘k Wil u, o God, mijn dank betalen’.

Iedereen die aan deze zangdienst heeft meegewerkt: dank!

* Wil je het hele verhaal (met leuke anekdotes) horen dat Erwin vertelde en het fantastische stuk dat hij daarna speelde?
Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.