Categorie: Kerk & gemeente Pagina 2 van 52

Gistermorgen bezochten we de kerkdienst in Roderwolde.
In het kleine dorpskerkje hoorden we bijbelgedeeltes over Job en over een gesprek van Jezus met de sadduceeën.
Wat neem je mee uit een kerkdienst? Deze keer was het het laatste deel van de preek.
Dominee Sybrand van Dijk vroeg aan het eind van zijn overdenking: “Sinterklaas is weer in het land! Hebben jullie gisteren de beelden van de intocht gezien? Wat een blijdschap straalde die feestelijke optocht uit; het spatte van het scherm!”
Zeg dat wel.
Wij keken zaterdagavond laat nog even het 8-uur journaal terug en tussen alle moeilijke en nare berichten in was daar ineens een kinderfeest met vrolijke gezichtjes en gelach. Pieten op een fiets en een burgemeester op een motor. En het verblijdende bericht: “Jullie mogen vanavond allemaal je schoen zetten!”

Het ontroerde me, dit kleine, haast lichtgevende journaal-item in de problemenzee van onze grote-mensen-wereld en dat werd op zondagmorgen door de predikant onder woorden gebracht. Hij vertelde daarbij een legende over Sinterklaas. Het ging over een verarmde edelman die drie dochters had. Die dochters zouden verkocht moeten worden (zo ging dat in die derde eeuw na Christus). Bisschop Nicolaas zorgde voor een andere uitweg: hij gooide gouden munten door het raam om de meisjes van hun armoede te verlossen. Uit dit verhaal is waarschijnlijk de traditie van het strooien met pepernoten en suikergoed ontstaan.
Daarna zongen we een lied dat ik nog nooit had gezongen en waarvan ik niet wist dat het in ons liedboek stond.
“Het is het enige Sinterklaaslied dat we in de kerk zingen” zei Sybrand daarover.
Boven dit lied 745 staat: ‘Nicolaos, pleit voor ons.’
Het wordt gezongen op de oude, Engelse melodie Blaenwern.

Uit de schemer van de tijden doemt een oergestalte op,
met legenden, staf en mijter, beeld van het erbarmen Gods.
Nicolaos, zegevieren zal het recht voor heel het volk,
sta ons bij nu wij hier bidden, wees van onze woorden tolk.

Op de website van de Ontmoetingskerk in Lelystad vond ik een brief die aan gemeenteleden uit 2023 die was gestuurd door een ouderenpastor, die dit ‘Sinterklaaslied’ beschrijft en daarbij uitleg geeft.
Voor wie meer wil weten over die lied: hierbij een link naar het PDF dat ik heb gedownload  : 2024.11.17 sint-nicolaas

Sinterklaas, door Toon Hermans aangeduid als ‘schijn-heilige’ gaf met zijn feestelijke intocht een beetje kleur aan het weekend en gaf met een legende én een lied over hem inhoud aan de viering in Roderwolde.
Je hoeft je niet neer te leggen bij ‘zo zijn de regels nu eenmaal’, maar je kunt op je eigen manier toch proberen andere oplossingen te vinden.
De katholieke heiligen Nicolaas en Maarten (die we afgelopen maandag herdachten) gaven eeuwen geleden al het goede voorbeeld; je kunt altijd zelf iets doen op jouw stukje wereld.

Kort blogje vandaag.
Het is de waarde van de dag van afgelopen zondag.
Nu zul je denken: “Daar heb je al een blog over geschreven”, want zondag speelde ik het combo bij de Taizéviering.
Maar soms hebben dagen waarde voor meer dan één blog.

Die ochtend bijvoorbeeld ‘spijbelde’ ik van de kerk, omdat ik ’s avonds al actief was; rond 09.00 uur stond ik wat langer onder de douche en genoot van het feit dat ik mijn ochtendritueel zonder haast kon uitvoeren: uitgebreid spetteren, aankleden en föhnen zonder op de klok te kijken omdat ik ergens op tijd moet zijn. .
Die middag keken we twee afleveringen van ‘Annika’ achterelkaar; doen we anders nooit, maar we hadden de hele middag vrij.

Die middag kreeg ik een app van nicht Lianne met een link naar een televisie-programma van de KRO-NCRV.
Het was een aflevering van ‘De Verwondering’ die in de ochtend van 13 oktober was uitgezonden en het was een interview met Sybrand van Dijk.
Onze dominee Sybrand van Dijk.
Ik nam me voor om die avond te kijken.
’s Middags sprak ik hem even over die uitzending. Hij had hem zelf ook nog niet gezien.
Hij was benieuwd ‘wat ze er van gemaakt hadden’.

En of ik nu met hem op de gang sta te praten, of bij hem met Henk aan de keukentafel zit, of hem in dit interview met Annemiek zie en hoor praten: er is geen verschil.
Hij is volkomen zichzelf en stelt zich kwetsbaar op.
Vertelt over zijn plaats in het ouderlijk gezin en over zijn geaardheid.
‘Het feit dat je er bent, is het teken dat het goed is,’ zegt hij bijvoorbeeld.
En daar gelijk achteraan: ‘Maar dat preek ik vooral tegen mezelf!’

Ook dit interview bepaalde een deel van de waarde van mijn dag.
Ben je benieuwd naar wat Sybrand te zeggen heeft?
Hierbij een link naar de website van ‘de Verwondering’ met meer informatie over het interview; onderaan het bericht staat een link naar de uitzending.

Een Latijnse titel.
Dat heeft een blog van mij niet vaak.
‘Bonum est confidere in Domino’ zijn de eerste woorden van een lied dat we gisteravond zongen in de Taizé-viering.
Het is goed om te vertrouwen op de Heer.
“Dat is zo bijzonder aan die Taizé-liederen” zei Karel afgelopen dinsdag op de cantorij-repetitie. “Het zijn eenvoudige woorden die troost geven en vaak herhaald worden. Geen ingewikkelde teksten, geen moeilijke rijmschema’s: gemakkelijk zingbare zinnen op mooie melodieën.”

…..zeven instrumentalisten….

Gisteravond vierden we met onze PKN-gemeente de jaarlijkse Taizé-vesper.
Deze keer hadden we wat extra moeite gedaan om musici te krijgen en er stond een combo van maar liefst 7 instrumentalisten: blokfluit/Gréhilde, dwarsfluit/Monique, viool/Elisabeth, cello/Gerard en drie gitaren/Piety, Fokelien en ik.
We hadden al eens op een donderdagavond met z’n zevenen geoefend, afgelopen dinsdag speelden we op de cantorijrepetitie met het hele combo met het koor mee en gisteravond speelden en zongen we voor de viering aan alles nog even door.

Karel had bedacht dat we met de cantorij niet apart gingen staan, maar tussen de gemeenteleden in.
Zo ontstond er dus een groot koor en iedereen, cantorijlid of niet, kon zijn of haar eigen partij meezingen.
Bij de liederen waarvan ik de akkoorden goed onder de knie had zong ik dus de altpartij.
Karel had zijn best gedaan om de gitaarakkoorden die moeilijk waren (fiesen enzo) om te zetten naar eenvoudiger grepen, zodat het gitaarspelen voor mij nu veel minder stresserig was dan voorgaande jaren.

Het was een prachtige viering, met recht met de ondertiteling ‘in de geest van Taizé’.
De ondersteuning van het combo, maar met name van de cello gaf een nieuwe dimensie aan het koorgezang.
Het was een bijzondere beleving om onderdeel van het combo te zijn.
Het psalmgebed “Haast U, o heer, tot mijn hulp…”, wat meestal wat plichtmatig wordt weggezongen, was door Karel op muziek gezet, waarbij wij als gitaristen steeds de aanzet van de maat aangaven; dat was gewoon spannend!
Ook de bewerking van Karel van de stilte-psalm 65 was heel bijzonder: het arrangement begon met de cello en daarna kwam er steeds één instrument bij en daarna de verschillende stemgroepen, waardoor er een hele mooie opbouw ontstond, die aan het eind ook weer heel langzaam werd afgebouwd. Het lied eindigde met stilte.
Dat was ook het thema van de viering: ‘Stil worden, luisteren.’
De vesper werd besloten met het lied Dona la pace Signore a chi confida in te.
Geef vrede, Heer, aan wie op u vertrouwt.

Je kunt deze viering Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.

In februari was ik uitgenodigd bij ‘de Maandagavondclub’, een gezellige club voor mensen met een verstandelijke beperking.
Toen was ik dirigent van het Maandagavondclub-koor; het was erg leuk, maar het was maar een klein koortje. Zie daarvoor het vorige blog ‘Voor ons allemaal’
De leiding vond het jammer dat er maar zo’n klein clubje was en vroegen of ik in het najaar nog eens wilde terugkomen. Tuurlijk.
Gisteravond om 19.20 uur stapte ik binnen.
Ze zaten in een grote kring om de tafel en het was verbazend rustig.
Toen ik eenmaal zat begreep ik hoe dat kwam: ze waren bezig met een mooie kaart voor Didi, want Geert was overleden*.
Iedereen was onder de indruk, want Geert, een innemende persoonlijkheid en beheerder van De Deel waar de club bij elkaar komt, was zeer geliefd en wordt node gemist.
Hij kwam altijd even kijken en luisteren, maakte grapjes, keek of er nog hulp nodig was “en hij controleerde of de radio het wel deed” zei Tim.
“En mijn mama is ook overleden” zei Manon.
“Ja. Mijn mama ook” zei Alina bedrukt.
Maar dat was al even geleden.
Ze bedachten samen wat voor tekst er op de kaart moest en iedereen ging een stukje kleuren aan de kring van licht die op de kaart stond.
Als ik er ben met zang en muziek is het meestal één en al vrolijkheid, nu zag ik dat het ook wel eens anders is.
Ontroerend om mee te maken.

Het duurde dan ook even voordat het hele stel in kooropstelling voor mij zat.
De begeleiders Margreet, Paula en Ina hebben engelengeduld, begeleiden de leden naar hun plaatsje in het koor, gaan er zelf blijmoedig tussen zitten en zingen en klappen naar hartenlust mee.
Toen we eenmaal aan het zingen waren zat de stemming er al snel weer in.
Inzingen, het Maandagavondclublied zingen, de maandagavondclub-canon door elkaar heen zingen, het Doos-Ree-Mier-lied uit de Sound of Music instuderen met plaatjes: het ging allemaal prima en ik had een fantastisch koor.

Toen ik aan het eind vroeg welk liedje ze wilden zingen als feestelijke afsluiting vond André dat het wel eens weer tijd was voor ‘Hoor, wie klopt daar kinderen’. De leiding vond dat nog wel wat vroeg, “maar” merkte André op “de pepernoten liggen ook al weer heel lang bij de Jumbo!”, dus we zongen met elkaar het Sinterklaasliedje, afgesloten met een uitbundig KOEKOEK!
We sloten af met een door Margreet bedacht ‘danklied voor Ada’ op de melodie van ‘In Holland staat een huis.”
(De namen voor dit blog zijn gefingeerd ter bescherming van de deelnemers)

Altijd als ik bij de Maandagavondclub ben geweest weet ik weer hoe belangrijk muziek is in een mensenleven.
Hoe heerlijk het is om ongecompliceerd met elkaar een lied te zingen en hoe je daar van opknapt.
Vanavond heb ik weer cantorij-repetitie; we oefenen voor de Taizé-vesper van a.s. zondagavond en ik speel mee in het combo.
Een heel andere vorm van muziek maken, maar ook daar knap ik van op.
Kom je ook meezingen zondagavond?
Voor meer informatie hierbij een link naar de website van onze PKN-gemeente.

*Eén mens met pit

Gistermorgen werkte de Cantorij Roden mee aan de zondagmorgenviering van onze PKN-kerk.
Gerard en ik waren wel in de kerk, maar ik zong niet mee.
Drie weken zaten we immers in Italië, dus ik had drie repetities niet meegezongen.
Maar ook als ik niet op de achterste rij sta kan ik heel erg genieten van de liederen die de cantorij zingt.

Het ging over Paulus en Barnabas, een aan elkaar vastgeklonken evangelisten-duo dat ruzie krijgt en uit elkaar gaat.
Je vindt het verhaal in Handelingen 15, hierbij een link naar de Basisbijbel Online.
Na de dienst sprak ik voorganger Walter Meijles aan de koffie: ik bedankte hem voor zijn inspirerende preek over de eerste grote synodevergadering van de christelijke kerk, want dat is eigenlijk waar het in die schriftlezing over gaat.
Ik vond het een overdenking ‘uit het boekje’: goede achtergrondinformatie bij  het bijbelverhaal waarin de verhoudingen tussen de verschillende groepen christenen duidelijk werden toegelicht, een uitleg over de toepassing van de regels en een schets van de verhouding tussen Paulus en Barnabas.
Waarom ze ruzie kregen.
En hoe ze verder gingen na die ruzie.

Daarna werd heel simpel het linkje naar ons dagelijks leven gelegd: dat wij kerkmensen ook zo gemakkelijk verzanden in discussies.
Dat ‘wij’ vroeger ook zo vast zaten aan de verschillen tussen Hervormd en Gereformeerd.
Dat wij ook oeverloos kunnen zeuren over minieme meningsverschillen.
“En wat leren wij vandaag de dag van dit verhaal?”
De conclusie was: ‘eens zijn dat je het niet eens bent’, niet groter maken dan het is (dus niet te veel anderen er bij betrekken), als het onoverkomelijk is afscheid nemen van elkaar en afzonderlijk verder gaan. Laat het achter je en ga verder met je leven.

De dominee attendeerde ons daarbij op grote dilemma’s die er aan zitten te komen in onze gemeente: de gebouwenkwestie, de krimp en tengevolge daarvan de financiën. Hij drukte ons op het hart om ook dan niet te verzanden in nare discussies maar om te komen tot een compromis waarin rekening wordt gehouden met beide kanten van het verhaal.
“Wij mogen geloven dat de geest met ons werkt en dat we in Gods liefde geworteld zijn.” besloot hij zijn verhaal.
“Dat gaat niet voorkomen dat er discussies zijn of dat we het oneens met elkaar en dat gaat ook niet voorkomen dat er soms besluiten worden genomen die ons tegen de borst stuiten, maar weet dat er daarna een onverwachte toekomst open gaat.”

De kinderen van de kindernevendienst hadden naar aanleiding van ‘discussiëren over regels’ een eigen overzichtje gemaakt van regels waar alle mensen zich aan moesten houden.
Dat wil ik je niet onthouden, een afbeelding daarvan vind je hiernaast.
Klik op de afbeelding (Annelies: bedankt!) voor een vergroting.

Je kunt deze viering Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.
Niet alleen voor ‘de preek uit het boekje’ van voorganger Walter, maar ook om de cantorij te horen zingen en het mooie orgelspel van Arjan Schippers.

Vanmorgen in de viering van onze PKN-gemeente werd de uitdrukking ‘alle registers opentrekken’ gebruikt; die uitdrukking komt uit de orgelwereld. Hij werd gebruikt door Nettie in haar afscheidsspeech voor Ad van Nes, die vanmorgen afscheid nam als organist van onze gemeente.

Een register is een serie orgelpijpen met dezelfde klankkleur. Op de afbeelding hiernaast zie je de toetsen van het historische Hinszorgel in de Catharinakerk. Aan weerszijden daarvan zie je de registers.
Als je alle registers opentrekt ga je ‘vol op het orgel’, dan haal je alle geluid dat in het instrument zit er uit.
In figuurlijke zin wordt met ‘alle registers opentrekken’ bedoeld dat je je uiterste best doet, dat je alle beschikbare middelen inzet.

Ad werd omstandig bedankt voor zijn jarenlange orgelbegeleiding tijdens de kerkdiensten.
Vanaf 1994 in Roden, maar daarvoor al in andere gemeenten. Toen ik hem vanmorgen na de koffie nog even sprak zei hij dat hij al vanaf zijn 15e speelde: al met al 69 jaar!

Wie ook werden bedankt waren Gerard en zijn kerkenraadscollega Arend; zij namen allebei afscheid.
Ook voor hen waren er lovende woorden, bedankjes en kleine cadeautjes.
Gerard had bij het voorbereidende gesprek met voorganger Walter Meijles benadrukt dat hij zich altijd omringd had geweten door ‘zoveel vrijwiligers, zoveel gemeenteleden die allemaal hun steentje bijdragen aan het gemeentewerk’.
Kerkenwerk is mensenwerk en je hoeft heus niet altijd alle registers open te trekken om mee te doen: alle kleine beetjes helpen.
Misschien leuk om nog even te lezen: hierbij een link naar het blog uit januari 2018 toen ‘Broeder Waninge’ werd bevestigd in het ambt.

We hadden een drukke dag vandaag, want al schrijvend aan dit blog weet ik dat we over anderhalf uur al weer in de auto zitten op weg naar mijn broer.
Op de foto hiernaast zie je hem niet, want hij ligt in de kinderwagen.
Samen met buurmeisje Reneetje waak ik over mijn kleine broertje.
Maar dat mag ik al een tijdje niet meer zeggen.
Deze week is hij 60 geworden en we kregen een uitnodiging voor een feestje.
Als je dit vanavond rond een uur of zeven leest sta ik waarschijnlijk met een glas in mijn hand te teuten met zijn familie en oude vrienden.
Zum Wohl!

Gistermorgen zaten we met onze PKN-gemeente voor de kerkdienst in het Openluchttheater in Roderwolde.
De voorstelling van zaterdagavond, ‘Vrömde vogels in ’t dörp’* was vanwege het slechte weer afgelast, maar wij zaten gistermorgen alweer in het zonnetje op de tribunes.
Zoals altijd op deze zondag was er geen organist, maar Christelijke Muziekvereniging Oranje verzorgde de begeleiding van de gemeentezang. Klik op de foto voor een vergroting.

Het thema van de viering was ‘Eerlijk zullen we alles delen’, met als onderliggend verhaal het overbekende gedeelte uit Marcus waarin een hele menigte gevoed wordt met een aantal broden en een paar vissen.
Voorganger Sybrand van Dijk zei in zijn overdenking iets wat ik de essentie van zijn verhaal vond:

Wie niet deelt wat hij heeft, heeft altijd te kort.
Wie deelt  wat hij heeft, heeft altijd genoeg.

Omdat er vanmorgen geen toneel-aspect aan de kerkdienst zat, werden we zelf aan het werk gezet.
We werden op aanwijzingen van onze voorganger verdeeld in groepjes. Op een aantal tafels stonden schalen met daarin ongekookte spaghetti en witte marshmallows. De opdracht was: maak van het snoepgoed en de spaghetti een zo hoog mogelijke toren.
Wij hadden met ons groepje maar 6 marshmallows, terwijl andere groepen een hele schaal vol hadden, dus ik ging al gauw op zoek of ik ergens een paar witte exemplaren kon bemachtigen.
Maar van delen was geen sprake: ik kreeg geen bouwstenen voor onze toren. Ja. drie spaghettistokjes, maar daar bouw je geen torens mee.
Ik zag zelfs iemand stiekem een marshmallow verorberen.
Na deze vergeefse zoektocht was mij het doel van deze opdracht al duidelijk.
De dominee zei later dat we samen hadden moeten werken: alle spaghetti en alle marshmallows bij elkaar doen en daar één grote toren van bouwen.
Maar ja, dát was niet de opdracht….. we moesten ons van hem juist in die groepjes verdelen!
En zijn wij niet allen brave burgers die doen wat ons wordt opgedragen?

Wat mij betreft had Oranje het stuk ‘Evening Rise’ dat ze na de overdenking speelden nóg wel een keer mogen spelen; wat een mooi nummer! Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Het orkest sloot af met ‘We’ll meet again’; dat heeft een hoog ‘mee-hum’-gehalte, dus al hummend, zoemend en zingend ging de gemeente op weg naar de koffie.

*Meer weten over het Openluchtspel Roderwolde? Hierbij een link naar hun website.