Categorie: Kerk & gemeente Pagina 24 van 50

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

18 november: Pan Pom Poen Soep.

Door Ada

Op 18 november 2019

Vroeger was er nog geen PKN.
Toen had je ‘gréfo’s’ en ‘hèrvo’s’.
Gerard en ik hoorden van huis uit bij de hervormde kerk en dus ging ik in 2008 zingen bij toenmalige hervormde Catharinacantorij.
In 2017 werd die cantorij opgeheven, enkele leden sloten zich aan bij de Op de Helte-cantorij, die op dat moment werd omgedoopt tot Cantorij Roden.

Gistermiddag kwamen we als voormalig zangers en zangeressen van de Catharinacantorij bij elkaar voor alweer de derde reünie.
We begonnen met koffie en thee en ik moest eerst uitgebreid bijpraten met mijn voormalig manager bij Lentis, die ik lang niet meer gesproken had. Fijn om elkaar weer even te zien!
Al snel was het tijd voor het volgende onderdeel van de reünie: zingen.
De stemgroepen gingen bij elkaar zitten en onder leiding van cantrix Erica gingen we eerst inzingen.

…..hartige taart, salades….

Het was heerlijk om even weer samen te zingen, al werd wel duidelijk dat sommige reünisten al heel lang niet meer gezongen hadden. maar dat mocht de pret niet drukken.
En pret hadden we: als altengroepje hadden we het als vanouds weer heel gezellig.
Na de koffie en het zingen was het tijd voor het buffet. Courgettesoep, pompoensoep, salade en hartige taart, het was allemaal weer lekker.
Onze voormalig secretaresse vertelde dat ze wat moeite had met het uitspreken van de woorden-combinatie ‘een pan pompoensoep’. Wij gingen dat ook proberen, maar na een glas witte wijn was dat voor ons allemaal wat lastig. Onbekommerde lol; net als vroeger!

Essina had een pittige kaastaart meegenomen voor het buffet, van haar kreeg ik gisteravond het recept.
Dat wil ik de lezers niet onthouden: kaastaart voor iedereen!

Benodigdheden:
Voor de bodem:
– 120 gr.bloem, zout, 60gram boter of margarine; maar het kan ook met bladerdeeg.

Voor de vulling:
– 100 gr.ontbijtspek
– 250 gr.belegen kaas in plakken,
– 2 eieren
– 6 eetl.koffieroom.

Doen:
Een springvorm invetten met boter en het deeg verdelen over de vorm.
Het deeg goed tegen de kant drukken.

Bodem inprikken met vork.
De helft van de plakjes ontbijtspek erin, dan de helft van de kaasplakken, weer spek, weer kaas.
Eieren loskloppen met de room en dit over de inhoud schenken.
Springvorm op een rooster onderin een matige warme oven 175′ zetten en lichtbruin en gaar bakken in 35 of 40 min.

Deze hartige taart en warm en koud te eten.
Je kunt hem als warme maaltijd in punten serveren met een frisse sla of koud in punjtes bij de borrel.

Toevoeging van Essina: lukt altijd!

Reageren

14 november: PKN-Christmascarols-koor met bonus.

Door Ada

Op 14 november 2019

In Kerk & gemeente

Gistermiddag was ik de hele tijd een beetje nerveus.
Gisteravond was namelijk de eerste repetitie van het PKN-Christmascarols-koor dat gaat zingen op de Roder Weihnachtsmarkt op 14 december en in de vesper van 15 december.
Er hadden zich 29 mensen opgegeven die van te voren allemaal van mij de muziek, de teksten en oefen-files hadden gekregen.
Dan is het hartstikke spannend: hoe klinkt het koor qua verhouding?
Zijn er meer alten dan sopranen?
Heb ik wel genoeg bassen/tenoren?
Hebben ze een beetje geoefend?

Voor mij is het een groot avontuur; we hebben nog nooit met een gelegenheidskoor van onze PKN-gemeente op een kerstmarkt gezongen en niemand weet hoe dat precies zal zijn.
Gelukkig durven de aanwezigen van gisteravond dit avontuur samen met mij aan te gaan.

We begonnen met de inzingoefening waarmee ik vroeger de kinderkoorrepetities begon; heerlijk om een hele groep volwassenen enthousiast ‘haaaaidiehaaai’ en ‘hoodiehooooo’ te met bijbehorende gebaren te zien zingen!
Toen gingen de stemgroepen bij elkaar zitten en brak een spannend moment aan: het eerste lied “We three kings of Oriënt are”. Laat maar horen: wat kennen we er van?
Maar dat viel niet tegen! Het stond al heel behoorlijk onder elkaar en met wat extra aandacht voor de verschillende stemgroepen konden we het na tien minuten zingen.

Zo ging het trouwens niet bij alle liederen. De carol ‘God rest you merry, gentlemen’ stierf bij de eerste keer in schoonheid. Daar hebben we hard aan gewerkt, maar ook toen lukte het niet om het vierstemmig goed uit te voeren. Huiswerk voor de volgende keer dus.
Dit is gelijk ook het enige lied waar we moeite mee hebben. De andere liederen gingen al best goed en ‘Joy to the world’ klonk zelfs al als de spreekwoordelijke klok. Ook bij ‘Silent Night’ hoefden we de afzonderlijke stemmen niet apart te oefenen.

De zenuwen van gistermiddag waren toen al lang weg; het was eigenlijk alleen maar ontzettend leuk. Iedereen is van goede wil; toen het bij dat ene lied niet goed ging wist ik niet goed wat ik moest doen om de mannen hun partij aan te leren. Ik kan die partijen namelijk zelf ook niet zingen, maar gelukkig was daar Annelies die piano kan spelen. Zij begeleidde de mannen en samen kwamen we er wel uit.
Verder sta ik wat ongemakkelijk de maat aan te geven; anders heb ik altijd een gitaar om mijn nek, maar carols horen eigenlijk a-capella gezongen te worden dus dat gaan we ook proberen. Zelf wil ik natuurlijk ook graag de alt-partij meezingen, maar die twee dingen samen lukte mij niet zo goed. Met mijn aandacht bij de altpartij vertraagde het tempo dat ik aangaf, waardoor het koor steeds langzamer ging zingen. Ik voelde me als een kandidaat bij ‘Maestro’……

Fijn dat het allemaal zo goed ging, maar de allermooiste bonus voor mij is dat Gerard en alle drie onze dochters meezingen, inclusief schoonzoon Jon.
Voorafgaand aan de repetitie zat ‘het hele koor’ bij ons aan tafel aan de boerenkoolstamppot.

Ben je benieuwd naar ons PKN-Christmascarols-koor?
Zet 14 en 15 december alvast in je agenda: we willen heel graag dat naar ons komt luisteren!

Reageren

11 november: Die mij droeg.

Door Ada

Op 11 november 2019

In Kerk & gemeente

Soms zit ik in de kerk bij een viering, waarbij ik me niet fijn voel. Een sombere psalm van drie coupletten, een moeilijk, onbekend lied waarbij de organist geen ondersteunende begeleiding speelt: geen zaken waar ik veel aan beleef. Dat zegt natuurlijk niets over hoe andere gemeenteleden het ervaren. Een psalm kan soms ook heel troostend zijn.

Gelukkig bestaat een viering uit meerdere onderdelen. We zagen een video van een woedende Jezus die op het tempelplein met een zweep de handelaren wegjaagt en de tafels van de geldwisselaars omgooit. We hoorden een heel goed verhaal van ds. Walter Meijles over het verdriet van Jezus over de komende verwoesting van Jeruzalem.
Dat Jezus in de laatste week van zijn leven somber en bedrukt is en dat de Joodse leiders plannen maken om hem uit de weg te ruimen. Dit verhaal, zei de dominee, wordt in de bijbel niet verteld om ons somber en bedrukt te maken, maar om ons wakker te schudden. Om ons telkens weer op het hart te binden dat je in het leven niet de kansen moet laten liggen. Dat je de dingen waar het werkelijk op aan komt niet door je vingers moet laten glippen maar vast moet houden. Dat je niet pas later zegt: “Ach, wat was ik toen gelukkig.” Het hele verhaal horen? Hierbij een link naar Kerkomroep >>> (Roden, Catharinakerk, 10 november 10.00 u).

op adelaarsvleugels

Na de preek luisterden we naar Trijntje Oosterhuus die het gedicht ‘Die mij droeg’ van haar vader zong. Samen met de preek van Walter kleurde dit lied de viering.
Hierbij een link >>> naar een uitvoering van het lied.

Maar de waarde van mijn dag werd bepaald door iets anders.
Dat was het gesprek dat ik aan de koffie na de viering had met een gemeentlid wier man dementeert en op dit moment een zwaar leven heeft door de zorg voor en om hem. Zij vertelde hoe zwaar het is.
Maar ook hoe ze ’s morgens samen ontbijten en hoe hij geniet van het eitje dat ze voor hem bakt. Dat zijn zus soms een dag komt en dat hij dan zo geniet van haar gezelschap. Dat ze dan koffie met gebak hebben. Dat ze ondanks alle gedoe probeert te genieten van wat er nog wel is.

Met mijn praktische instelling vroeg ik haar: “Ben je niet bang dat jou iets overkomt? Hij is helemaal afhankelijk van jou.”
Het antwoord was verrassend.
“Nee.
Als mij iets overkomt worden de problemen die dan ontstaan op een andere manier opgelost. Daarbij vertrouw ik op die Ene” en ze wees naar boven.

Het lied van Trijntje stond mij nog helder voor de geest.
Die mij droeg.
Bedankt Joke.

Reageren

10 november: Comfortzone.

Door Ada

Op 10 november 2019

In Kerk & gemeente

Een workshop van Judith Oosterhuis; als ik in de gelegenheid ben ga ik daar graag naar toe.
In de aankondiging stond: In deze workshop maken we een collage van beeld en eventueel tekst. Hiermee vertellen we ons eigen verhaal of dat van een dierbare aan de hand van beeldmateriaal.

Gistermiddag fietste ik rond 14.00 uur naar De Deel met een plastic mapje met kopieën van foto’s uit het leven van mijn vader. Voor mijn moeder heb ik in de laatste jaren van haar leven een Levensboek gemaakt, (zie 23 oktober 2016 Levensboek>>>), maar mijn vader overleed al voordat ik überhaupt aan een levensboek had gedacht.
De collage zou mijn vader als onderwerp hebben.

We gingen werken met verschillende soorten gekleurd papier, decoratief plakband, plaatjes uit tijdschriften, lijm, stempels, kantrandjes en stiften.
Voordat ik gistermiddag kwam had ik al een idee van wat ik ging doen, maar dat was niet bij iedereen zo.
Tegenover mij zat Hetty te mijmeren boven haar foto’s: “Ik heb nul inspiratie…” maar gelukkig voor haar kwam die toch nog.

Sommige meegebrachte foto’s kon ik niet gebruiken; ik had bijvoorbeeld een foto van de kerk in Hoogersmilde, maar die was veel te groot. Van sommige foto’s moest ik mijn moeder afknippen en sommigen kon ik niet kwijt: te veel.
Ik koos de kleur groen om randjes langs de foto’s te maken en ik koos voor een collage met lijstjes die boven en naast elkaar staan.
(Klik op de foto voor een vergroting.)

Moet ik voor een workshop bij Judith anders altijd uit mijn comfortzone ( ik kan bijvoorbeeld helemaal niet schilderen, kleien of anderszins vormgeven), deze middag zat ik midden in die zone helemaal gelukkig te knippen en te plakken.
Mijn ding.
Foto’s, herinneringen, fröbelen.
Het was heerlijk.
En helend.
Na elf jaar mis ik mijn vader soms nog en fysiek bezig met zijn leven maakte dat mijn hoofd ook even vol zat met hem.

Wat een fijne invulling van een vrije zaterdagmiddag.
De volgende workshop van Judith staat alweer in mijn agenda: zaterdag 25 januari.
Schetsen in stilte in de Catharinakerk.
Dan weer ùit mijn comfortzone dus.
Dat geldt voor het schetsen maar ook voor de stilte.

Reageren

1 november: De vrije hand.

Door Ada

Op 1 november 2019

In Alledag, Kerk & gemeente

In maart van dit jaar sprak ik Jan bij het koffiedrinken na een kerkdienst.
Hij sprak mij aan in zijn rol als vertegenwoordiger van wijkteam ‘Noorderkroon’ van onze PKN-gemeente en vroeg of ik een zangmiddag wilde verzorgen voor die wijk.
Leuk! Eind september had ik even contact met Hadewich, ook lid van dat wijkteam en samen overlegden we hoe we één en ander vorm zouden geven.
“Hebben jullie nog wensen? Verzoeknummers? Drents? Iets voorlezen?”
Nee, geen wensen. Ik kreeg de vrije hand om twee keer drie kwartier te vullen.

Geen thema, geen schriftlezing waar je aan vast zit qua liederen.
Geen verzoeknummers die soms hééél moeilijk zijn of hééél saai, nee, ik mocht kiezen.

Mijn Morgan gitaar

Wij hebben inmiddels zo’n groot repertoire opgebouwd dat we gemakkelijk zo’n middagprogramma kunnen vullen. Met alle muziekmappen om me heen zocht ik een divers programma bij elkaar. Voor de pauze christelijk, na de pauze algemeen.

Voor de gasten maakte ik een ‘meezing-tekstblad’ en zo zaten we gistermiddag met 20 mensen genoegelijk bij elkaar in een huiskamer in de Noorderkroon.
We zongen soms samen als huiskamerkoor en soms zong ik alleen. Elly & Rikkert, Johannes de Heer, het nieuwe liedboek, Opwekking. Ondertussen vertelde ik wat over mijn achtergrond en wetenswaardigheden bij de liederen. Natuurlijk besteedde ik ook aandacht aan de streektaal in de kerk; samen zongen we een lied uit het Drentse liedboek.
Daarbij vertelde ik dat mijn schoonmoeder die Drentstalige diensten destijds helemaal niks vond. Ze vond het oneerbiedig. Net als bij de dokter en de notaris sprak je in de kerk Nederlands. En geen Drents.

De mensen van het wijkteam hadden allemaal heerlijke dingen gemaakt ter opluistering van het geheel; we kregen o.a. cupcakes, chocolaadjes, eihapjes, allemaal zelfgemaakt.
De eieren kwamen zelfs van eigen kippen.
Daarna zongen we samen verschillende liedjes, o.a. Lentekind, de overbekende muziek uit The Sound of Music ( Do, re mi en Edelweiss enzo) en natuurlijk ook iets van Ede Staal en Daniël Lohues.
Omdat ik zelf mocht kiezen zong ik ook ‘Zigeunerjunge’ van Alexandra en ‘Mon histoire’, een mooi chanson over de liefde van Dalida.

Na afloop kwam er een mevrouw naar mij toe met het verhaal dat vroeger bij haar op de zondagschool de boerenkinderen niet de rol van Jozef en Maria mochten spelen, want die spraken geen behoorlijk Nederlands; die rollen werden vervuld door de kinderen van de dokter en de veearts . Zo kwamen de herinneringen aan de zondagschool en de streektaal deze middag bij elkaar……

Wat een cadeau om een hele middag zingend met elkaar door te brengen!
Twee keer drie kwartier zingen en tussendoor praten doet trouwens wel iets met je stembanden; toen ik vanmorgen opstond klonk mijn stem als ‘meneer Waninge’.

Reageren

27 oktober: De bijbel is geen psychologieboek.

Door Ada

Op 27 oktober 2019

In Kerk & gemeente

Een overbekend verhaal hoorden we vanmorgen in de Catharina kerk. Jezus vertelt een gelijkenis over twee mensen die in de tempel staan te bidden: een schriftgeleerde en een tollenaar. De eerste staat rechtop, kijkt omhoog en zegt:”God, ik dank U, dat ik niet zo ben als de andere mensen. Ik vast tweemaal per week en ik geef tienden van alles, wat ik bezit.” De tollenaar daarentegen durft niet eens naar boven te kijken, slaat zich op de borst en zegt: “God, wees mij zondaar genadig.”

Voorganger Marieke Pranger stelde ons aan het begin van de viering al een lastige vraag: op wie van de twee lijk jij? Als de farizeeër hier links zou staan en de tollenaar rechts, waar zou jij dan staan? De farizeeër komt natuurlijk helemaal niet sympathiek over, maar door de verschillende bibliodrama-sessies weet ik van mezelf dat ik een behoorlijk stuk schriftgeleerde in mij draag. Confronterend vond ik dat toen ik dat ontdekte. Maar ik vertegenwoordig ook een stuk tollenaar. Doe domme dingen. Blijf in gebreke in menselijk contact en kies soms de gemakkelijke/egocentrische weg.

Als antwoord op Marieke’s vraag bedacht ik voor mezelf ‘ergens in het midden’. Dat bleek voor iedereen te gelden. Niemand is alleen maar farizeeër en niemand is alleen maar tollenaar. In haar overdenking zei Marieke dat de bijbel geen psychologieboek is.
Er worden ‘menstypen’ geschetst en tegenover elkaar gezet.
Kaïn en Abel.
Jacob en Ezau.
Maar niemand is alleen maar gemeen of alleen maar haatdragend. Met die verhalen kun je je voordeel doen. Wat kun je over jezelf leren? We hebben allemaal wel eens last van jaloezie bijvoorbeeld. Hoe ga je daar mee om?
Toen we het er tijdens de koffie met z’n tweeën over hadden constateerde Gerard dat het wel lijkt of mensen steeds minder bereid zijn om kritisch naar zichzelf te kijken.
Verkeersdeelnemers die vanuit het niets iemand helemaal verrot schelden.
Ongenuanceerde meningen die maar worden uitgetoeterd.
Het is niet verkeerd om af en toe met de ogen van een ander naar jezelf te kijken.
En heb je het weer eens verprutst? Dan mag je met de scherven naar God, bij hem mag je altijd opnieuw beginnen; dat heet genade.

Vanmorgen zaten Gerard en ik voor het eerst weer samen in de kerk; daar zijn we dankbaar voor, want we weten dat dat niet vanzelfsprekend is.

Organist Arjan ‘versierde’ de collecte met een vrolijk stuk van Bach en we zongen één van mijn lievelingsliederen: lied 1001.
De wijze woorden en het groot vertoon,
die goede sier van goede werken,
de ijdelheden op hun pauwentroon,
de luchtkastelen van de sterken:
al wat hoog staat aangeschreven
zal Gods woord niet overleven;
Hij wiens kracht in onze zwakheid woont
beschaamt de ogen van de sterken

Zo maar een kerkdienst.
Wat een mooi begin van een nieuwe week.

Reageren

21 oktober: Een nieuwe bezem.

Door Ada

Op 21 oktober 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Nieuwe bezems vegen schoon.
Bij de Cantorij Roden hebben we sinds begin oktober een nieuwe bezem in de persoon van Karel Stegeman. Op 2 oktober schreef ik al over zijn proefdirectie in het het blog ‘Wat dies meer zij’>>>
Veel sneller dan wij van te voren hadden gedacht stond Karel ons al wekelijks te dirigeren.
Thysia zou ons nog begeleiden tot het jubileumconcert op 3 november, maar zij viel helaas uit door gezondheidsproblemen. Gelukkig was Karel in de gelegenheid om direct in te vallen, maar het bestuur heeft wel besloten om het concert begin november te annuleren.
Te kort dag en te veel stukken die nog ingestudeerd moeten worden.

3 dagen na zijn proefdirectie stond Karel op vrijdagavond 4 oktober voor ons koor.
Hij was ’s middags gebeld met de vraag of hij eventueel kon invallen; een kwartier voor aanvang van de repetitie kreeg hij de stukken.
Na anderhalf uur hadden we alle stukken voor de Taizévesper van gisteren ingestudeerd.
Met respect en bewondering heb ik hem gadegeslagen.

Na drie weken zijn cantor en cantorij al wat aan elkaar gewend.
We worden formeel met ‘u’ aangesproken, maar er worden ook al voorzichtig grapjes gemaakt.
Bij ‘Dona la pace Signore’ bijvoorbeeld mogen we de ‘a’ van pace niet te hard en te breed uitspreken. “Onderdruk uw Groningse neigingen” adviseert Karel ons. Op de achterste rij klinkt ‘Neigingen? Neigings!’ Als het goed is heb je gisteravond een keurige a gehoord.

Nu ik dit zit te schrijven is het zondagavond rond 21.00 uur.
Vanaf 16.00 uur waren we bezig met de voorbereiding: fluitiste Monique had fluitiste Jolanda en mij (ik speelde gitaar) bij haar thuis uitgenodigd voor de generale combo-repetitie: stukken doorspelen en afspreken wie wat doet. Zo’n repetitie is een weldaad als je van Taizémuziek houdt. Karel had zijn instructies voor ons combo al doorgegeven, dus we wisten precies wat er van ons verwacht werd. Monique bracht het thema van de Taizé-viering (gastvrijheid) gelijk in de praktijk: zij serveerde soep met brood rond 17.30 u. We hadden het veel te gezellig, we moesten ons haasten om om 18.00 uur bij de kerk te zijn.

Lichtelijk gespannen ging ik de viering in; sta ik anders altijd redelijk ontspannen te zingen, gitaar spelen met soms lastige grepen vraagt extra concentratie en energie.
Het liep allemaal op rolletjes.
Cantor, cantorij en combo hadden van te voren de puntjes nog even op de i gezet en we beleefden met elkaar een fijne Taizé-viering, mede omdat de vesper-commissie erg zijn best had gedaan om met bloemen, kaarsen en decoratie een Taizésfeer te creëren.
Wil je de dienst terugluisteren? Hierbij een link naar kerkomroep >>>.
(Zondag 20 oktober, Op de Helte, 19.00 uur.)

De nieuwe bezem werd de afgelopen weken direct in het diepe gegooid, maar hij kan uitstekend zwemmen. Deze vesper was in ieder geval een prima begin van onze samenwerking!

Reageren

2 oktober: En wat dies meer zij.

Door Ada

Op 2 oktober 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Op dinsdagavond 1 oktober stond al een tijdje in mijn agenda: proefdirectie Karel.
Dat behoeft enige uitleg.
De cantrix van onze cantorij, Thysia Betting gaat stoppen met het dirigeren van ons koor.
Ze heeft een ander koor gevonden dichter bij haar in de buurt en heeft besloten om dan ons koor in het verre Roden te laten vallen.

Vinden we jammer natuurlijk.
Vanaf januari zing ik onder haar leiding de altpartij en ik vond haar ‘inspirerend’ dirigeren.
Ze kon bij uitvoeringen soms zo stralend staan te zingen en te zwaaien dat we op wolkjes gingen zingen. Maar ze gaat dus weg.

Er hadden een aantal nieuwe dirigenten gesolliciteerd, maar er bleef eentje over die geschikt leek en dat is Karel.
Gisteravond stonden we voor het eerst lichtelijk ongemakkelijk tegenover elkaar.
Vergis je niet: een dirigent en een koor hebben een relatie, dus voor ons en voor hem was het ‘de eerste date’. Net als met een gewone relatie ben je dan nieuwsgierig naar elkaar.

Vonden wij Thysia al jong, deze dirigent is nog jonger.
Hij studeert aan het Prins Claus Conservatorium in Groningen en zit in zijn tweede jaar.
Een kuuk’n dus nog, jonger dan onze jongste dochter.
Maar die jeugdigheid betekende niet dat hij verlegen was; er stond wel wat achter die piano.
Hij had overwicht, kon goed pianospelen, studeerde twee liederen in en had, niet onbelangrijk, humor. Bij een aarzelende, rommelige en soms 11-stemmige uitvoering van ons zei hij: “Ik zie hier wel ruimte voor verbetering!” Nou en of. Ruimte zat.

Wat bijzonder was: hij haalde de altpartij even naar voren.
In het lied ‘de vreugde voert ons naar dit huis’ zingen wij in de derde regel een D# (een Dis, een verhoogde d) die wij wat moesten accentueren. De andere stemmen werd gevraagd daarom heen te zingen.
Wij alten staan eigenlijk nooit zo in het zonnetje.
Bij andere (project)koren waar ik zong hoorde ik andere geluiden: “Alten zijn stopverf; het cement. Alten hebben nooit de leiding in een lied.”
Alten krijgen ook vaak te horen: “Alten: het mag wel een onsje minder.”
Wij weten dus onze plaats.

Deze Karel kan het bij mij al niet meer fout doen.
Gisteravond tijdens de koffie werd wel duidelijk dat ik niet de enige ben die er zo over denkt. ‘Binnenhalen!’ was de uitkomst van de evaluatie.
Vanaf november gaan we ‘het lied met de dies’ dus onder leiding van Karel zingen.
En wat dies meer zij.

Wat zei Dies eigenlijk nog meer?

Reageren

28 september: Licht verspreiden.

Door Ada

Op 28 september 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Er is een lid van onze cantorij overleden. Haar naam was Henny Klaassen-Geuchies.
Ze zong jaren haar sopraan-partij mee met het koor, maar toen ik in januari van dit jaar bij de cantorij kwam zong zij al niet meer mee.
Eigenlijk kende ik Henny niet zo goed.
Toen wij in Roden kwamen wonen waren wij nog hervormd en zij gereformeerd.
Wel kende ik toen al haar zoon Gerlof, die deel uit maakte van de toenmalige zondagschoolleiding.

We ontmoetten elkaar af en toe bij kerkdiensten en gezamenlijke kerkelijke activiteiten en spraken dan keurig hoog-haarlemmerdijks met elkaar.
Toen Gerard en ik op een avond naar Roelof & Harm gingen in de Pompstee ontmoetten we daar Henny en de familie Snippe die we ook kenden van de kerk.
“Of praot jullie ok Drents!” vroegen we ons verbaasd af.
Ja man.
Henny kwam ‘oet Slien’ en de familie Snippe ‘van de Smilde’.

Vanmiddag, in de dankdienst voor haar leven, zaten we met de cantorij in een zijvleugel van Op de Helte. We zouden twee vierstemmige liederen zingen, maar het lied ‘Zoals een moeder zorgt voor haar kinderen’ ging tijdens de laatste repetitie niet goed.
Een tenor merkte op: “Het zou moeten klinken als een waterval van stemmen die steeds na elkaar invallen.” Een bas constateerde dat ons gezang meer op een lekkende kraan leek. Veilig eenstemmig dus.
Het lied ‘Die chaos schiep tot mensenland’ van Huub Oosterhuis zongen we wel vierstemmig en klonk zoals het hoorde. Ken je het niet? Hierbij een link naar een mooie uitvoering>>> op YouTube.

De voorganger vanmiddag was ds. Harm Jan Meijer, emeritus predikant van onze gemeente en vriend van de familie.
Het ontroerde mij dat hij door zijn betrokkenheid met Henny zijn eigen emoties amper onder controle had. Het ging goed, maar wij zaten er dicht genoeg bij om te zien wat het met hem deed. Een dominee is soms een goede vriend en heeft dan ook verdriet; in zo’n beroep waarbij het zo aan komt op menselijk contact is dat niet vreemd, eerder begrijpelijk.

Uit de viering kwam naar voren dat Henny een bijzondere vrouw is geweest die heel veel liefde uitstraalde en altijd voor anderen klaarstond. ‘Ik zal er Zijn’, de naam van God, heeft zij in haar leven in de praktijk gebracht. ‘Ik zal er zijn voor jou’ gaf zij handen en voeten.
De voorganger noemde haar aan het einde van zijn overdenking ‘een engel aan de vloedlijn van het leven’.
Voorbeeld daarvan is dat wij twee weken geleden van haar nog een kaart kregen, waarop ze schreef dat ze blij was om te horen dat het met Gerard weer zo goed ging. Aan het handschrift was te zien dat haar toestand toen al slecht was.
Door deze levenshouding was ze aan het eind van haar eigen leven omringd door familie en vrienden die er voor haar waren.

Dit blog sluit ik af met een verklarende tekst bij de foto. We zien rijen kaarsjes die door door de aanwezigen bij Henny’s kist waren gezet. Iedereen werd in de gelegenheid gesteld om een kaarsje aan te steken ‘omdat Henny van licht hield’.
Zo zal ik haar, mede door deze viering, in herinnering houden: iemand die door haar aanwezigheid licht, en daarmee een stukje God verspreidde.

Reageren

23 september: Overgang.

Door Ada

Op 23 september 2019

In Kerk & gemeente

De titel van dit blog zou kunnen slaan op een onderwerp waar ik het nooit over heb en het gaat daar ook nu niet over; met de overgang wordt in dit geval de stap bedoeld die kinderen maken van de groep 8 van de basisschool naar de 1e klas van de middelbare school. Gistermorgen in de viering van onze PKN-gemeente stonden drie jongeren centraal die die overstap deze zomer hebben gemaakt en zij namen gistermorgen afscheid van de kindernevendienst.

Maar het onderwerp waar ik het nooit over heb kwam wel even terloops aan de orde in deze viering. De schriftlezing was gistermorgen namelijk het verhaal van het dochtertje van Jaïrus dat door Jezus weer tot leven wordt gewekt; we lazen dat toen Jezus naar het huis van Jaïrus liep hij werd aangeraakt door een vrouw die al twaalf jaar vloeide. In de overgang dus. Je hoort soms verhalen….

We hoorden vanmorgen dat ons hele leven eigenlijk bestaat uit overgangen.
Van baby naar peuter, van peuter naar kleuter, van kleuter naar basisschoolkind, dan naar puber, jong volwassene, dertiger, veertiger, 50-plusser, 65- plusser….je ‘doel’ is nooit bereikt, je groeit steeds door, lichamelijk én geestelijk.
Je kunt als mens als een berg tegen zo’n nieuwe fase in je leven opzien.
Eén van onze kinderen was ernstig verontrust toen ze van groep 2 naar groep 3 ging: “Maar ik kan nog helemaal niet rekenen!”

De boodschap die gistermorgen in de overdenking doorklonk was ‘deel je zorgen over een nieuwe levensfase met God in gebed, ga niet ineens heel rare dingen doen omdat je denkt dat dat bij die fase hoort ; blijf dus jezelf. Je bent goed genoeg zoals je bent’.
Het zingen ging vanmorgen wat moeizaam omdat we weliswaar hele mooie maar ook veel nieuwe liederen zongen. Daardoor klonk het allemaal wat aarzelend.
Maar toch nam ik muziek mee uit de viering: er werd vanmorgen een video-clip getoond die indruk op mij maakte: You Say van Lauren Daigle. Dit zijn de woorden van het refrein:

You say I am loved when I can’t feel a thing
You say I am strong when I think I am weak
You say I am held when I am falling short
When I don’t belong, oh You say that I am Yours
And I believe, oh I believe
What You say of me
I believe

U zegt dat ik geliefd ben als ik helemaal niets voel
U zegt dat ik sterk ben als ik denk dat ik zwak ben
U zegt dat ik wordt vastgehouden als ik tekortschiet
Als ik er niet bij hoor, zegt U dat ik van U ben
en ik geloof wat U van me zegt.

Hierbij een link naar de clip >>>
Wat raakt je in een viering?
Waarom?
Iedere week is het voor mij weer een verrassing.
Naast bovenstaand lied was het gistermorgen een klein gesprekje over bijbelverhalen met een echtpaar waar ik naast zat. Het deed me goed om te horen dat ik niet de enige ben die soms met die verhalen worstelt.
Ook daarom ga ik naar de kerk.

Reageren