In onze maatschappij  is oudejaarsdag op 31 december; het nieuwe jaar begint op 1 januari.
In de christelijke traditie begint het nieuwe kerkelijke jaar op de 1e zondag van Advent. De zondag daarvoor heet de voleindingszondag; dan wordt het kerkelijke jaar afgesloten en herdenken we in onze eredienst de gemeenteleden die ons het afgelopen  jaar ontvallen zijn.  Door de beperkende maatregelen in corona tijd  moest er worden nagedacht over de vormgeving van die kerkdienst die vanmorgen plaatsvond in Op de Helte.

Er waren twee identieke vieringen, eentje om 09.30 uur en een om 11.00 uur.
Dit was om alle nabestaanden van de 43 mensen die overleden waren in de gelegenheid te stellen de dienst bij te wonen.
Er mag nog steeds niet gezongen worden door de gemeente; vanmorgen werd er gezongen door een kwartet onder leiding van Anja Oosterhof.
Erwin Wiersinga was organist en Monique Evertz speelde dwarsfluit.
Wij zagen op onze computer de bijeenkomst om 11.00 uur; het was een mooie, ingetogen viering en er werd prachtig gezongen en gemusiceerd.

Het is onmogelijk om de hele inhoud van de viering in een blog te verwoorden; de kern lag voor mij in deze woorden van Walter Meijles over herinneringen.

Herinneringen komen nooit kaal en ze zijn ook nooit gratis, want ze vragen iets van je. Ze vragen dat je je geeft, dat je je overgeeft aan je herinnering met je lijf en met je geest.
De beelden en de emoties nemen het dan even van je over, nemen jou even over. Dat kan lastig zijn als je op dat moment net in de supermarkt staat of vol gas over de snelweg rijdt, maar kan prachtig zijn als je op dat moment de tijd hebt en de ruimte om even bij die herinnering te blijven.
Het is ook nodig dat we dit doen, want de liefde die er nog is voor degene die je is ontvallen, die dooft niet zomaar uit, die is nog aanwezig.
Als je bij je herinnering bent kan die liefde weer even een plek vinden en weer opvlammen, zodat je jezelf op dat moment weer wat kunt warmen.
Het samen delen van herinneringen, het delen van je gevoel en hierover spreken is een van de meest waardevolle handelingen die we kunnen doen wanneer je iemand mist.

Deze laatste zondag van het kerkelijk jaar is een dienst waar ik altijd bij ben.
Soms als nabestaande in Hoogersmilde, maar meestal op mijn plekje op de altenrij in de Cantorij Roden.
En naast de ontroering om het mooie gedicht van Bea Sportel en de troostende woorden van onze predikant werd ik geraakt door de liederen die zo mooi werden gezongen door het kwartet.
Liederen die wij ook met de cantorij zingen.
En ondanks dat ik de altpartijen zo mee kon zingen, kon ik niet zingen.
Het gemis van de wekelijkse kerkdienst en het saamhorigheidsgevoel van onze gemeente kwam vanmorgen hard bij mij binnen.
In deze vieringen wil je samen zijn.
Samen huilen, samen luisteren, samen zingen, samen koffiedrinken.
Samen met mijn medecantorijleden en medegemeenteleden kijk ik hartstochtelijk uit naar het moment dat dat weer kan.

Wil je de viering terugkijken/luisteren?
Hierbij een link naar kerkomroep: 22 november, Op de Helte,  09.30 u (twee diensten in één tijdvak).
Benieuwd naar gedicht van Bea? Hierbij een link naar een verslag van de viering op onze PKN-website, waarop het hele gedicht is gepubliceerd.