Categorie: Kerk & gemeente Pagina 3 van 53

“Mag ik dan even bij jou in de map kijken?”
“Nee. Dat mag niet van Karel.”
Karel is de cantor van onze cantorij en heeft nogal wat noten op zang.
Dat hoort ook zo.
Als je op internet zoekt naar waar een goede dirigent aan moet voldoen, dan vind je deze zin: tot de vereisten voor een goede dirigent behoren een ijzeren wil, grote stressbestendigheid, grote algemene cultuurkennis, overredingskracht, verbeelding, en, naast een goede dirigeerslag (al dan niet met dirigeerstok), een uitstekende conditie.”
Dit vond ‘de Dirigentenacademie’ op 28 aug 2017.
Onze cantor voldoet aan alle criteria, dus wij boffen.
Wij hebben het op de achterste rij met een glimlach over ‘het evangelie van Karel’.
Ik citeer een paar verzen:
Allemaal je eigen muziek, geen afgekijk bij de buurvrouw.
Rechtop zitten zodat je ieder moment kunt gaan staan.
Bij hoge noten je denkbeeldige koepel (boven je hoofd) open zetten. “Zet de deur naar die zolderkamer maar open!”
Durven te zingen, niet van dat gemompel.
Kom op tijd: als we kwart voor negen afspreken zit je om die tijd met je map op de goede plaats in het koor.

Dat was vanmorgen dus.
08.45 uur aanwezig.
In voorgaande jaren was ik dan in de vroegte alleen op pad, maar deze maanden zingt Gerard tijdelijk als bas met ons mee, dus we wandelden om 08.30 u naar de kerk.
Stond ik bij het afscheid van Klaas nog naast Gerard, vanmorgen was mijn buurman Wim: fijn dat we een nieuwe bas mogen verwelkomen!
Het is vandaag de 1e zondag van Advent; de eerste kaars van het adventsbloemstuk werd aangestoken en er was een liturgische schikking bij het Adventsproject waar de kinderen dit jaar aan meedoen, je ziet het op de afbeelding hiernaast.
De kinderen hebben een koffer en gaan op weg naar Bethlehem. Iedere week staat er een ander Bijbelverhaal centraal, deze week was dat Ruth.
We zien een wegwijzer met daarop Bethlehem en het aantal dagen tot Kerst, een koffer met daarin een paars kleed (de kleur van Advent)  een wandelstok en klimop, want Gods trouw gaat altijd met je mee.
Graan staat voor het verhaal van Ruth: met lef en doorzettingsvermogen kan er wat moois opbloeien.

Beetje vreemd: we hebben in de viering van vanmorgen verder helemaal niets over Ruth en Naomi gehoord.
Het leek alsof het adventsproject helemaal los stond van de 1e adventsdienst.
Dat werd nog versterkt door een werkelijk onzingbaar lied dat bij het project hoorde, waarvan ik dacht “dít had de cantorij moeten instuderen.”
Het was vanmorgen een viering met een hoog liturgisch gehalte met heel veel liederen én de viering van het heilig avondmaal: eerlijk gezegd vond ik het wat veel allemaal.
Maar het zingen ging goed:  toen we thuis waren kregen we een appje van Enny, een alt van ons koor die niet mee kon zingen vanmorgen, maar ze had wel geluisterd/gekeken.
“Het was een mooie dienst en jullie hebben mooi gezongen, vooral het lied ‘Danken wij de goede God’ met Karel als voorzanger!”
Zoals ik al schreef: een cantor met nogal wat noten op zang.
Ook letterlijk dus. Wies met.

Je kunt deze viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.

Drukke dagen, verdrietige dagen.
Veel aan het hoofd.
“Gaan we morgenvroeg naar de kerk?”
Die vraag bleef in de lucht hangen toen we zaterdagavond na een verjaardag bij vrienden nog even in de keuken stonden.
“Wat mijn betreft niet” dacht ik, want ik was moe, maar ik zei het niet.
We gingen toch.
Het volle hoofd maakt dat ik me niet zo goed kan concentreren.
Op het werk niet, in gesprekken niet, maar ook bij een kerkdienst niet.
En de somberheid na de tumultueuze weken die achter ons liggen maakte dat ik bij één lied dat we zongen gewoon niet meezong.
Dit was de tekst die we moesten zingen:
 Voor hen die ons regeren, de hoofden van het land, bidden wij God de Here, om ootmoed en verstand, dat zij bewaren hecht en recht…..
Ja joh, toe maar! Bidden voor Wilders en consorten! dacht ik opstandig.

De preek heb ik beluisterd, maar ook nu kostte het moeite om de draad van het verhaal vast te houden.
Zomaar wat quotes uit de overdenking van dominee Sybrand van Dijk van zondagmorgen:
‘Dat mensen mensen doden is niet de verantwoordelijkheid van God.’
‘God tilt niet de verantwoordelijkheid van mensen af, God is een spiegel waarin wij onze verantwoordelijkheid zien.’
‘Haat is de taal van macht geworden.’
‘God is machtig omdat hij zo kwetsbaar aanwezig is’.
Zefanja, de profeet uit wiens boek wij vanmorgen een klein gedeelte lazen, roept, naast het uiten van zeer oorlogszuchtige taal, de ootmoedigen op om God te zoeken.
“Jullie, ootmoedige mensen, zoek de menselijkheid in je naaste.”
Over het woord ‘ootmoed’ zei voorganger Sybrand van Dijk vanmorgen het volgende:
“Het is een teken van de tijd dat wij het woord ootmoedig in het Nederlands nergens meer gebruiken, behalve in de kring rondom het woord van God.
Wat betekent ootmoedig? Het woord is samengesteld uit de Middelnederlandse woorden ode (gemakkelijk) en moed (in de betekenis ‘gemoed, gezindheid’). Een gemakkelijk gemoed is inschikkelijk en ten opzichte van anderen of God betekent dat ook ‘nederig’.

De dominee zei daar vanmorgen over: ootmoedig zijn de mensen die zich bloot durven te geven. Mensen  die zeggen: dit ben ik als mens en die durven te geven wat ze te geven hebben.
Mensen die zichzelf niet opblazen maar die zichzelf in hun kwetsbaarheid laten zien.
Daarbij citeerde hij Job Cohen: ‘Laten we een beetje zorgzaam zijn voor elkaar; laten we een beetje op elkaar letten.”
Dat zijn de woorden waarop het aankomt.
Niet de hele preek kunnen volgen, toch veel aan gehad.
Dank Sybrand.

Je kunt deze viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.

Hij kwam wel eens voorbij in een blog over onze cantorij als het ging over de achterste rij; Klaas was de bas rechts naast mij .
De laatste keer dat ik naast hem zat vertelde hij over een vervelend plekje aan zijn neus, waar hij aan geholpen moest worden.
Maar daar is het nooit van gekomen, want de artsen hadden bij de onderzoeken naar dat plekje ontdekt dat hij leed aan agressieve vorm van nierkanker.
Drie weken geleden was dat.
Het ging heel hard; vorige week is hij overleden.

Vanmorgen werkten we als cantorij mee aan de afscheidsdienst van Klaas.
Zonder die mooie, diepe bas naast me op de achterste rij.
Centraal in de dienst stond de tekst uit 1 Korintiërs 13: ‘Zo blijven dan geloof, hoop en liefde. De grote drie, maar de meeste van die is de liefde’.
Zijn zoon Harmen vertelde over de laatste dagen die ze zo intens beleefd hadden met hun vader.
Toen Klaas (in het kader van een test) werd gevraagd naar de datum, was hij er van overtuigd dat het de 16e november was, maar het was de 6e.
Maar de 16e was voor hem DE datum, want dan was het herfstconcert van Woudklank, het andere koor waar hij in zong en hij vond het ontzettend jammer dat hij daar niet meer aan mee kon doen.
Verder hoorden we over zijn diepe liefde voor zijn vrouw Ria, die in 2015 is overleden.
De orde van dienst van vanmorgen vertoonde grote overlap met de teksten en liederen die opgenomen waren in afscheidsdienst van Ria destijds.
Met name het lied 416 ‘Ga met God en Hij zal met je zijn’, dat toen ook was gezongen, betekende veel voor Klaas.
En zingen was een grote steun voor hem, maar bij dat lied schoot hij altijd vol.
“Ik heb daar een trucje voor” had hij tegen zijn schoondochter gezegd “de eerste zinnen sla ik altijd over, daarna gaat het vaak wel weer.”

Het was hartverwarmend om te horen hoe aan hem werd teruggedacht.
“Positief, behulpzaam en bescheiden” zei Harmen daarover. “En vergeet niet het advies dat hij ons altijd gaf: blijf in beweging!”
Schoondochter Marieke benadrukte zijn zachte karakter. “Hij verstond de kunst van het liefhebben. Geven en ontvangen, het was voor hem heel normaal. Daar zouden mensen een voorbeeld aan kunnen nemen.”

Wij gaan deze zachtaardige Drent op de achterste rij ontzettend missen.
Zijn mooie, donkere stem, maar ook zijn innemende persoonlijkheid.
Het laatste lied was vanmorgen bovengenoemd lied ‘Ga met God en hij zal met je zijn’, waarmee we hem als cantorij vierstemmig uitgeleide deden.
Vorige week dinsdag kwam ‘mijn’ Gerard als nieuw koorlid als bas ons koor versterken.
Hij stond vanmorgen op de plaats van Klaas naast mij op de achterste rij.
Al meer dan veertig jaar zing ik naar tevredenheid samen met hem, maar vanmorgen had ik liever gehad dat Klaas daar nog gewoon stond.

Op 31 oktober j.l. schreef ik over de avond ‘Baat bij muziek‘ die Gerard en ik hadden georganiseerd voor onze PKN-gemeente.
Aan het eind van het blog over die avond schreef ik:

Over de inhoud van de avond zal ik op dit blog nog niet veel vertellen: zondagavond 17 november om 19.00 uur is de Vesper waarin sommige liederen en verhalen worden voorgelezen en gezongen. Je bent die avond van harte welkom om in die viering met ons mee te doen/luisteren.

Na de 30e oktober stuurde ik een mail naar alle namen in mijn ‘Af&Toe-koor’-kaartenbak en aan alle Carol-zangers:  “We gaan een vesper organiseren met het thema ‘Baat bij muziek’. Wie van jullie wil er met ons meezingen?
Na 4 dagen had ik 14 zangers.
De donderdagavonden 7 en 14 november zouden we een uurtje repeteren.
Zouden.
Maar dinsdag de 5e raakte Henri vermist en woensdag de 6e zagen Gerard en ik het niet meer zitten om de kar te trekken voor het ‘Af&Toe-koor’ en lichtten iedereen in: wij moeten ons terugtrekken.
De 14 zangers besloten daarna dat ze als koor tóch zouden meewerken aan de vesper; voor ons een hartverwarmend hart onder de riem.

Zondagavond zaten Gerard en ik in de vesper ‘Baat bij muziek’.
Het ‘Af&Toe-koor’ zou ook het lied van Daniël Lohues bij het thema zingen. In de wandelgangen hoorde ik dat  dat waarschijnlijk niet doorging.
Drents. Moeilijke akkoorden. Hoe dan.
Tot onze stomme verbazing zongen ze het toch: met onze nieuwe Koreaanse organist Chang Jong Lee op piano.
Verder zongen we o.a. een lied van Elly & Rikkert, we hoorden ‘Witter dan sneeuw‘ van The Psalm Project, liederen van Huub Oosterhuis, ‘O, for the wings of a dove’ van Mendelssohn, ‘Spiet is veur altied’ van Daniël Lohues. Daarbij hoorden we de verhalen van mensen die ons vertelden waarom dit lied hen in hun ziel raakt.
Een grote diversiteit aan liederen en verhalen; het was een mooie ingetogen vesper.

Wat wij met de avond op 30 oktober en deze vesper naar voren wilden laten komen, is dat je baat kunt hebben bij muziek.
Dat muziek je troost.
Of dat je er van opknapt.
Dat het je even weer dichter bij iemand brengt die je zo mist.
De vesper voelde voor ons als balsem voor de ziel; daar hebben wij echt baat bij gehad.

Na afloop heb ik het dappere koor en Chang Jong bedankt voor hun medewerking aan deze voor ons zo belangrijke avond.
Fijn dat het toch door kon gaan!
‘De iene hef baat bij een borrel of twee, de ander hef baat bij mooi weer…..maor w’hebben allemaol baat bij muziek!

Je kunt deze viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk: zondag 17 november om 19.00 uur.

Gistermorgen bezochten we de kerkdienst in Roderwolde.
In het kleine dorpskerkje hoorden we bijbelgedeeltes over Job en over een gesprek van Jezus met de sadduceeën.
Wat neem je mee uit een kerkdienst? Deze keer was het het laatste deel van de preek.
Dominee Sybrand van Dijk vroeg aan het eind van zijn overdenking: “Sinterklaas is weer in het land! Hebben jullie gisteren de beelden van de intocht gezien? Wat een blijdschap straalde die feestelijke optocht uit; het spatte van het scherm!”
Zeg dat wel.
Wij keken zaterdagavond laat nog even het 8-uur journaal terug en tussen alle moeilijke en nare berichten in was daar ineens een kinderfeest met vrolijke gezichtjes en gelach. Pieten op een fiets en een burgemeester op een motor. En het verblijdende bericht: “Jullie mogen vanavond allemaal je schoen zetten!”

Het ontroerde me, dit kleine, haast lichtgevende journaal-item in de problemenzee van onze grote-mensen-wereld en dat werd op zondagmorgen door de predikant onder woorden gebracht. Hij vertelde daarbij een legende over Sinterklaas. Het ging over een verarmde edelman die drie dochters had. Die dochters zouden verkocht moeten worden (zo ging dat in die derde eeuw na Christus). Bisschop Nicolaas zorgde voor een andere uitweg: hij gooide gouden munten door het raam om de meisjes van hun armoede te verlossen. Uit dit verhaal is waarschijnlijk de traditie van het strooien met pepernoten en suikergoed ontstaan.
Daarna zongen we een lied dat ik nog nooit had gezongen en waarvan ik niet wist dat het in ons liedboek stond.
“Het is het enige Sinterklaaslied dat we in de kerk zingen” zei Sybrand daarover.
Boven dit lied 745 staat: ‘Nicolaos, pleit voor ons.’
Het wordt gezongen op de oude, Engelse melodie Blaenwern.

Uit de schemer van de tijden doemt een oergestalte op,
met legenden, staf en mijter, beeld van het erbarmen Gods.
Nicolaos, zegevieren zal het recht voor heel het volk,
sta ons bij nu wij hier bidden, wees van onze woorden tolk.

Op de website van de Ontmoetingskerk in Lelystad vond ik een brief die aan gemeenteleden uit 2023 die was gestuurd door een ouderenpastor, die dit ‘Sinterklaaslied’ beschrijft en daarbij uitleg geeft.
Voor wie meer wil weten over die lied: hierbij een link naar het PDF dat ik heb gedownload  : 2024.11.17 sint-nicolaas

Sinterklaas, door Toon Hermans aangeduid als ‘schijn-heilige’ gaf met zijn feestelijke intocht een beetje kleur aan het weekend en gaf met een legende én een lied over hem inhoud aan de viering in Roderwolde.
Je hoeft je niet neer te leggen bij ‘zo zijn de regels nu eenmaal’, maar je kunt op je eigen manier toch proberen andere oplossingen te vinden.
De katholieke heiligen Nicolaas en Maarten (die we afgelopen maandag herdachten) gaven eeuwen geleden al het goede voorbeeld; je kunt altijd zelf iets doen op jouw stukje wereld.

Kort blogje vandaag.
Het is de waarde van de dag van afgelopen zondag.
Nu zul je denken: “Daar heb je al een blog over geschreven”, want zondag speelde ik het combo bij de Taizéviering.
Maar soms hebben dagen waarde voor meer dan één blog.

Die ochtend bijvoorbeeld ‘spijbelde’ ik van de kerk, omdat ik ’s avonds al actief was; rond 09.00 uur stond ik wat langer onder de douche en genoot van het feit dat ik mijn ochtendritueel zonder haast kon uitvoeren: uitgebreid spetteren, aankleden en föhnen zonder op de klok te kijken omdat ik ergens op tijd moet zijn. .
Die middag keken we twee afleveringen van ‘Annika’ achterelkaar; doen we anders nooit, maar we hadden de hele middag vrij.

Die middag kreeg ik een app van nicht Lianne met een link naar een televisie-programma van de KRO-NCRV.
Het was een aflevering van ‘De Verwondering’ die in de ochtend van 13 oktober was uitgezonden en het was een interview met Sybrand van Dijk.
Onze dominee Sybrand van Dijk.
Ik nam me voor om die avond te kijken.
’s Middags sprak ik hem even over die uitzending. Hij had hem zelf ook nog niet gezien.
Hij was benieuwd ‘wat ze er van gemaakt hadden’.

En of ik nu met hem op de gang sta te praten, of bij hem met Henk aan de keukentafel zit, of hem in dit interview met Annemiek zie en hoor praten: er is geen verschil.
Hij is volkomen zichzelf en stelt zich kwetsbaar op.
Vertelt over zijn plaats in het ouderlijk gezin en over zijn geaardheid.
‘Het feit dat je er bent, is het teken dat het goed is,’ zegt hij bijvoorbeeld.
En daar gelijk achteraan: ‘Maar dat preek ik vooral tegen mezelf!’

Ook dit interview bepaalde een deel van de waarde van mijn dag.
Ben je benieuwd naar wat Sybrand te zeggen heeft?
Hierbij een link naar de website van ‘de Verwondering’ met meer informatie over het interview; onderaan het bericht staat een link naar de uitzending.

Een Latijnse titel.
Dat heeft een blog van mij niet vaak.
‘Bonum est confidere in Domino’ zijn de eerste woorden van een lied dat we gisteravond zongen in de Taizé-viering.
Het is goed om te vertrouwen op de Heer.
“Dat is zo bijzonder aan die Taizé-liederen” zei Karel afgelopen dinsdag op de cantorij-repetitie. “Het zijn eenvoudige woorden die troost geven en vaak herhaald worden. Geen ingewikkelde teksten, geen moeilijke rijmschema’s: gemakkelijk zingbare zinnen op mooie melodieën.”

…..zeven instrumentalisten….

Gisteravond vierden we met onze PKN-gemeente de jaarlijkse Taizé-vesper.
Deze keer hadden we wat extra moeite gedaan om musici te krijgen en er stond een combo van maar liefst 7 instrumentalisten: blokfluit/Gréhilde, dwarsfluit/Monique, viool/Elisabeth, cello/Gerard en drie gitaren/Piety, Fokelien en ik.
We hadden al eens op een donderdagavond met z’n zevenen geoefend, afgelopen dinsdag speelden we op de cantorijrepetitie met het hele combo met het koor mee en gisteravond speelden en zongen we voor de viering aan alles nog even door.

Karel had bedacht dat we met de cantorij niet apart gingen staan, maar tussen de gemeenteleden in.
Zo ontstond er dus een groot koor en iedereen, cantorijlid of niet, kon zijn of haar eigen partij meezingen.
Bij de liederen waarvan ik de akkoorden goed onder de knie had zong ik dus de altpartij.
Karel had zijn best gedaan om de gitaarakkoorden die moeilijk waren (fiesen enzo) om te zetten naar eenvoudiger grepen, zodat het gitaarspelen voor mij nu veel minder stresserig was dan voorgaande jaren.

Het was een prachtige viering, met recht met de ondertiteling ‘in de geest van Taizé’.
De ondersteuning van het combo, maar met name van de cello gaf een nieuwe dimensie aan het koorgezang.
Het was een bijzondere beleving om onderdeel van het combo te zijn.
Het psalmgebed “Haast U, o heer, tot mijn hulp…”, wat meestal wat plichtmatig wordt weggezongen, was door Karel op muziek gezet, waarbij wij als gitaristen steeds de aanzet van de maat aangaven; dat was gewoon spannend!
Ook de bewerking van Karel van de stilte-psalm 65 was heel bijzonder: het arrangement begon met de cello en daarna kwam er steeds één instrument bij en daarna de verschillende stemgroepen, waardoor er een hele mooie opbouw ontstond, die aan het eind ook weer heel langzaam werd afgebouwd. Het lied eindigde met stilte.
Dat was ook het thema van de viering: ‘Stil worden, luisteren.’
De vesper werd besloten met het lied Dona la pace Signore a chi confida in te.
Geef vrede, Heer, aan wie op u vertrouwt.

Je kunt deze viering Je kunt de viering terugluisteren via Kerkomroep en via het You Tube-kanaal van onze kerk.

In februari was ik uitgenodigd bij ‘de Maandagavondclub’, een gezellige club voor mensen met een verstandelijke beperking.
Toen was ik dirigent van het Maandagavondclub-koor; het was erg leuk, maar het was maar een klein koortje. Zie daarvoor het vorige blog ‘Voor ons allemaal’
De leiding vond het jammer dat er maar zo’n klein clubje was en vroegen of ik in het najaar nog eens wilde terugkomen. Tuurlijk.
Gisteravond om 19.20 uur stapte ik binnen.
Ze zaten in een grote kring om de tafel en het was verbazend rustig.
Toen ik eenmaal zat begreep ik hoe dat kwam: ze waren bezig met een mooie kaart voor Didi, want Geert was overleden*.
Iedereen was onder de indruk, want Geert, een innemende persoonlijkheid en beheerder van De Deel waar de club bij elkaar komt, was zeer geliefd en wordt node gemist.
Hij kwam altijd even kijken en luisteren, maakte grapjes, keek of er nog hulp nodig was “en hij controleerde of de radio het wel deed” zei Tim.
“En mijn mama is ook overleden” zei Manon.
“Ja. Mijn mama ook” zei Alina bedrukt.
Maar dat was al even geleden.
Ze bedachten samen wat voor tekst er op de kaart moest en iedereen ging een stukje kleuren aan de kring van licht die op de kaart stond.
Als ik er ben met zang en muziek is het meestal één en al vrolijkheid, nu zag ik dat het ook wel eens anders is.
Ontroerend om mee te maken.

Het duurde dan ook even voordat het hele stel in kooropstelling voor mij zat.
De begeleiders Margreet, Paula en Ina hebben engelengeduld, begeleiden de leden naar hun plaatsje in het koor, gaan er zelf blijmoedig tussen zitten en zingen en klappen naar hartenlust mee.
Toen we eenmaal aan het zingen waren zat de stemming er al snel weer in.
Inzingen, het Maandagavondclublied zingen, de maandagavondclub-canon door elkaar heen zingen, het Doos-Ree-Mier-lied uit de Sound of Music instuderen met plaatjes: het ging allemaal prima en ik had een fantastisch koor.

Toen ik aan het eind vroeg welk liedje ze wilden zingen als feestelijke afsluiting vond André dat het wel eens weer tijd was voor ‘Hoor, wie klopt daar kinderen’. De leiding vond dat nog wel wat vroeg, “maar” merkte André op “de pepernoten liggen ook al weer heel lang bij de Jumbo!”, dus we zongen met elkaar het Sinterklaasliedje, afgesloten met een uitbundig KOEKOEK!
We sloten af met een door Margreet bedacht ‘danklied voor Ada’ op de melodie van ‘In Holland staat een huis.”
(De namen voor dit blog zijn gefingeerd ter bescherming van de deelnemers)

Altijd als ik bij de Maandagavondclub ben geweest weet ik weer hoe belangrijk muziek is in een mensenleven.
Hoe heerlijk het is om ongecompliceerd met elkaar een lied te zingen en hoe je daar van opknapt.
Vanavond heb ik weer cantorij-repetitie; we oefenen voor de Taizé-vesper van a.s. zondagavond en ik speel mee in het combo.
Een heel andere vorm van muziek maken, maar ook daar knap ik van op.
Kom je ook meezingen zondagavond?
Voor meer informatie hierbij een link naar de website van onze PKN-gemeente.

*Eén mens met pit