Categorie: Kerk & gemeente Pagina 39 van 50

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

2 december: Het moreel van de voorzitter.

Door Ada

Op 2 december 2016

Donderdagavond. Wekelijkse cantorijavond. Ik schoof aan op mijn plekje op de achterste alten-rij naast de bassen en we begonnen met inzingen. We doen allemaal mee met de oefeningen, maar sommigen vinden er wel iets van. Bij het omhoog brengen van de armen onder hoge geluiden bromt een bas: “the living death….”
Ieder beleeft het op zijn eigen manier.

Bij één lied mopperden de alten dat ze met een klein clubje waren. Dat komt omdat Essina en ik bij dat lied bij de tenoren zingen. Onze cantrix waarschuwde toen dat ze iets onaardigs ging zeggen. “De alten zijn bij dit lied helemaal niet belangrijk. De tenoren ook niet. Het gaat om de sopranen en de bassen. De rest is ‘opvul’…”
Dit soort uitspraken maakt een mens nederig.

Bij een ander lied zingen de vrouwen couplet 1 en de mannen couplet 3. Toen de mannen couplet 3 zongen zat één sopraan heel dapper met hen mee te zingen.
“Je bent geen man, hoor!” legde haar buurvrouw uit.
Onze cantrix heeft een geduldig karakter.
Dat helpt volgens mij wel bij het werken met amateurs zoals wij.
Een eenvoudig lied van twee regels werd door ons de eerste keer beroerd uitgevoerd. Bedaard zegt ze dan: “Het mag wel eenstemmig…”.
Verder probeert ze ons op alle mogelijke manieren enthousiast te laten zingen.
“Laat het eind van het eerste couplet klinken alsof je vreselijk zin hebt in het tweede couplet!”
Collega-tenor en ik hoeven elkaar dan alleen maar aan te kijken. “O….alsóf”.
Dat woord zegt iets over de zangbeleving tot dan toe.

Nu wek ik de indruk dat het niet zo goed ging gisteravond, maar dat is geenszins het geval. Het is gewoon een repetitie, dan mag het fout gaan. Het komt maar zelden voor dat er tijdens een viering iets de mist in gaat.
We hebben gewoon hard gewerkt!
Van één moeilijk lied zei de cantrix zelfs dat ze dat lied al eens eerder met andere cantorij had proberen in te studeren “en dat was een hopeloze bende!”
Onze voorzitter zei: “Volgens mij waren wij dat ook….”
Altijd fijn, zo’n bestuurslid dat het moreel hoog houdt.

Reageren

28 november: Adventus Domini

Door Ada

Op 28 november 2016

In Kerk & gemeente

Sinds september hebben we bij onze PKN-gemeente een nieuwe predikant. (zie 12 september >>>). Relatief jong en vol nieuwe, verfrissende ideeën.
Vorige week vroeg hij of ik gitaar wilde spelen bij ‘een nieuw lied’. De Op de Helte-cantorij zong een lied van ‘Sela’, het heette ‘de dag van de Heer’. Het was op zich niet een nieuw lied, want het staat al in een liedbundel, maar voor onze gemeente was het soort lied wel nieuw. Ik vroeg collega-gitariste Piety er ook bij en zo stonden wij gistermorgen met z’n tweeën met de gitaar om op het podium.
We moesten er allemaal aan wennen. Onze cantorijen staan niet te boek als ‘swingende koren’ en dit was wel een swingend lied. Het kwam dan ook niet helemaal goed uit de verf.
Maar het begin is er!

Als er ook maar iets afwijkt van wat we gewend zijn kijkt de gemeente al vreemd op. Gistermorgen stond er een andere tekst dan anders bij wat de gemeente moest zeggen tijdens het drempelgebed. De voorganger zei iets en daarna bleef het secondenlang oorverdovend stil. Aarzelend zette iemand in en de rest van de gemeente volgde toen wel.
Ook werd er een geheel nieuw ‘Kyrië’ gezongen, lied 300c. Piet van het beamteam had een verkeer nummer mee, dus het kwam niet in beeld. Piet kon daar niks aan doen volgens de predikant, hij had zelf de mail met orde van dienst naar het beamteam van Deventer gestuurd. De gemeente staat dus niet alleen in het ‘wennen’…..
Wat een prachtig Kyrië trouwens! De solist voerde het niet helemaal goed uit, maar het begin is er!

Het thema van de dienst was ‘zwaarden omsmelten tot ploegscharen’, een bekende tekst uit Jesaja. Ds. Meijles maakte helemaal de blits met een écht zwaard! Eén van de oudste jongens die naar de kindernevendienst ging mocht het zwaard op zijn schouder meedragen de kerk uit. De jongen liep stoer en glimmend met z’n zwaard door het gangpad toen ze de kerk uit liepen.

In de overdenking stond het visioen van Jesaja centraal. Wat kunnen daar mee in onze tijd? De dominee zei hier o.a. over: “In de beeldspraak van de wapens (zwaarden) kun je zeggen dat wij in Nederland ook steeds vaker naar de wapens grijpen. Hoe wij onze onze woorden slijpen als pijlpunten om daar onze tegenstanders mee te raken. Om iedereen af te schieten die volgens ons een verkeerde visie en verkeerde idealen heeft. De toon van het debat in Nederland is scherp en de emoties lopen hoog op. Er lijkt daarbij nog maar weinig draagvlak te zijn voor de fundamenten van onze samenleving zoals eerbied voor de rechtspraak, waardering voor de vrije journalistiek, respect voor de handhaver van de wet en ook waardering en ontzag voor de politiek.”
Aan het eind van zijn betoog hield hij ons voor dat Jezus aan het eind van reeks voorbeelden, gelijkenissen en waarschuwingen zegt: “Alles wat je aan de minste van mijn broeders hebt gedaan dat heb je voor mij gedaan.”
Omdat ieder mens de heiligheid van God de schepper weer spiegelt.
De vrede bewaren en de vrede leven begint jezelf, bij jou van binnen.
Er in geloven dat een ieder in vrede onder zijn eigen vijgenboom kan zitten en dat je het de ander gunt.
Hij sloot zijn verhaal af met de woorden: Vandaag is het 1e advent, uitzien naar de komst van Christus op aarde. Maak dan zijn paden recht, wees alert, kijk om je heen naar tekenen van hoop en sluit deze wereld in je hart.”

Tijdens de koffie sprak ik nog verschillende mensen die hun waardering uitspraken over die viering. “Anders dan anders. Wel een beetje wennen. ’t Mag wel zo.”
Voornamelijk Drentse reacties dus. Maar Drenten kunnen ook best swingen hoor!
Het begin is er …..

Reageren

21 november: Onverwachte ontmoeting.

Door Ada

Op 21 november 2016

In Kerk & gemeente

Gistermorgen verzamelden de leden van de Catharina-cantorij zich om 08.45 uur al in Op de Helte voor het doorzingen van de liederen voor de viering. Een bijzondere viering; het was de laatste zondag van het kerkelijk jaar, dan noemen we de namen van hen die overleden het afgelopen jaar en steken een kaars voor hen aan. Het zijn bewogen vieringen. Het noemen van de naam en de sfeer van herdenken roepen emoties op bij de familieleden.
Maar ook bij anderen zitten de tranen aan de oppervlakte; gedachten gaan dan uit naar dierbaren die ons al eerder ontvielen.

Eén van de mooiste momenten vond ik het verhaal voor de kinderen.
Op de beamer verscheen een plaatje van een das.
Het was Derk, die we kennen van het boek “Derk Das blijft altijd bij ons”. Het is een prachtig boek over verlies. Het is een kinderboek maar ik denk dat ook iedere volwassene veel kan leren van dit verhaal. Hierbij een link >>> naar een YouTube-filmpje waarop het boek wordt voorgelezen. Het meest bijzondere van de zondag overkwam mij na de dienst. We stonden in de rij naar de uitgang en daar stond een meneer die ik niet van naam ken, maar wel heel goed van gezicht. We kennen elkaar van de Jumbo. Op donderdagmorgen probeer ik rond 08.00 uur in de winkel te zijn, dan is het nog niet zo druk. Dan ontmoet je vaak dezelfde personen. Als je elkaar zo vaak ziet maak je wel eens praatje en zo komt het dat ik met deze meneer en nog twee anderen op donderdagmorgen wel eens bij de melkpakken of de hagelslag sta te teuten. “Werkoverleg!” noemen we dat zelf gekscherend, meestal over onderwerpen als de Rodermarkt en de prijs van het gehakt. We hadden elkaar al een tijdje niet gesproken.

Maar gistermorgen dus geen werkoverleg. “Ben je hier om een bijzondere reden?” vroeg ik hem. Ja, zijn vrouw was in februari overleden. Hij stond wat ontheemd tussen de anderen; hij was al jaren niet meer in de kerk geweest. Had vroeger belijdenis gedaan in de Catharinakerk maar was de weg naar de kerk een beetje kwijt geraakt.
Hij vond het een mooie viering, een plechtig gebeuren. Maar het was allemaal wel heel anders dan toen hij nog in de kerk kwam. Hij had niets meer van vroeger herkend.
Hij was er van vervreemd. Kende niemand meer. Ik vertelde hem dat ik blij was dat hij toch gekomen was. We hadden het nog even over het afsluiten van een periode en dat het goed was om dit soort momenten te markeren in de tijd. Toen ging hij met zijn zoon en schoondochter naar huis om koffie te drinken. Met een knipoog zei hij: “We spreken elkaar wel weer bij het ‘werkoverleg’.”

De volgende keer dat ik hem spreek zal toch anders zijn. Met deze viering zijn we een stukje dichterbij elkaar komen te staan. Misschien hebben we het dan wel over iets anders dan de prijs van het gehakt.

Reageren

19 november: Amuse.

Door Ada

Op 19 november 2016

In Kerk & gemeente

Gisteravond aten Gerard en ik buiten de deur. We waren te gast bij Zwanny & Henk in het kader van de activiteitenmarkt; wij hadden ons aangemeld voor hun ‘avondje Winterkost’.
Tiny en Piet schoven ook aan en zo zaten we rond de klok van zes met z’n zessen aan een aperitiefje (in mijn geval zoete witte wijn die zo heerlijk naar je hoofd stijgt aan het einde van de middag).

Zwanny vertelde dat we heel chique begonnen met een ‘amuse’: een stukje uitgeholde komkommer met ei.
Daarna kwam de winterkost op tafel: snert! En lekker dat het was! Je kon de lepel er niet rechtop in zetten, maar het was een heerlijke, gevulde maaltijdsoep. Met hele erwten, vlees worst en groenten. Grote yum! (uitdrukking van onze dochters)
Ondertussen voerden we genoeglijke gesprekken; het thema van de activiteitenmarkt was ‘zet een stap naar de ander’, dat gebeurde dus vanavond ook. Wat deed je voor werk, waar kom je vandaan, wat zijn je liefhebberijen, vele onderwerpen passeerden de revue.

Het nagerecht was iets heerlijks met mascarpone, slagroom, banaan, speculaas en rum. Henk vertelde glunderend dat Zwanny het al twee keer had uitgeprobeerd en dat hij tot zijn grote genoegen als een soort ‘voorproever ‘ had gefungeerd!
Wat was het allemaal heerlijk en wat hadden we het gezellig. Aan het einde van de maaltijd was er koffie en Zwanny besloot ons samenzijn met het voorlezen van de tekst van een lied:

Wij delen geloof, wij delen de hoop, die wij ontvangen van God.
Vijf broden, twee vissen, de Heer die het brak, en niemand kwam iets tekort.
Zo willen wij delen van wat hij ons gaf, totdat het een overvloed wordt.

Wij delen met jou en met iedereen, de hoop en de liefde van God.
Vijf broden, twee vissen, de Heer die het brak, en niemand kwam iets tekort.
Zo mogen wij delen met handen en hart, totdat het een overvloed wordt.

Wij delen ver weg, wij delen dichtbij, één kerk, één wereld, één God.
Vijf broden, twee vissen, de Heer die het brak, en niemand kwam iets tekort.
Dat wonder voltrekt zich nog iedere dag, als delen een deel van ons wordt.

Naschrift: toen wij gisteravond naar Twee voor twaalf zaten te kijken was de eerste vraag: “Hoe heet een licht voorgerechtje? Het is een Frans woord dat ‘vermaken’ betekent.” Gerard en ik keken elkaar aan en riepen tegelijkertijd: AMUSE!

Reageren

18 november: Adderengebroed!

Door Ada

Op 18 november 2016

In Kerk & gemeente

Woensdagavond werd ik uitgemaakt voor adderengebroed.
Het kwam uit de mond van iemand die de rol van Johannes de Doper op zich nam.
Samen met een Sadduceeër stond ik als Farizeeër bij de Jordaan.
Ik ergerde me groen en geel aan die langharige, sprinkhanenetende hippie die mensen doopte en zich zoveel verbeeldde dat hij mij en mijn collega uitmaakte voor slangeneieren.
Drie softies lieten zich dopen door die valse profeet, dat dwaallicht dat ons zoveel hoofdbrekens bezorgde. Een boom, die al jaren aan de rivier had gestaan bemoeide zich er zelfs tegenaan.
Het ergste was nog wel dat die oproerkraaier beweerde dat er nog zo iemand na hem zou komen. Nog meer rampspoed en ellende, ik moest er niet aan denken….!

Dit is wat er gebeurt als je meedoet aan een avond bibliodrama met Bart Elbert. (zie ook 21 oktober >>>)
Je leeft je in in een bepaalde rol van een personage uit het verhaal.
Het bijzondere was dat het mij geen enkele moeite kostte om de farizeeër neer te zetten. Onsympathiek, onvermurwbaar en overtuigd van mijn eigen gelijk.
Bij de softies bracht mijn gedrag recalcitrantie teweeg.

Je leert heel veel over het verhaal dat centraal staat die avond. We spelen het uit en daarna vertellen we aan elkaar hoe we het verhaal hebben ervaren. Het is een hele bijzondere vorm van bijbelstudie; omdat iedereen zich inleeft in een ander personage en dat later wordt besproken, bekijk je het verhaal vanuit verschillende uitgangspunten.
Benieuwd naar hoe dit verhaal in de bijbel staat? Zie Mattheus 3 >>>
Op 4 december staat deze lezing centraal in de DeltAnders viering in Op de Helte.
Na woensdagavond heb ik meer begrip voor de houding van de Farizeeër: hij zag zijn autoriteit afbrokkelen en bekeek de nieuwlichterij met argusogen. Lijkt het je ook leuk om een bijbelverhaal eens op een andere manier te beleven? We komen nog bij elkaar op 30 november en 14 december.

Reageren

15 november: de ‘Maandagavond-club’.

Door Ada

Op 15 november 2016

In Kerk & gemeente, Muziek

Al vanaf 1982 is er in Roden de maandagavondclub, destijds opgericht door de Raad van Kerken te Roden. Het is een gezellige club voor mensen met een verstandelijke beperking uit Roden, Leek en omgeving. Elke tweede en vierde maandag van de maand komen de leden samen in “De Deel” op de Brink; er wordt gezongen, verteld, geknutseld en spelletjes gedaan. Af en toe word ik gevraagd om een avond met ‘gitaar & zang’ aanwezig te zijn.

Gisteravond was ik er weer bij. Omdat ik niet de namen van iedereen ken krijgt iedereen van mij een sticker waar ze hun naam op schrijven, dan kan ik tijdens de spelletjes iedereen bij de naam noemen. Die spelletjes zijn eenvoudig maar zeer doeltreffend.
Bij het eerste onderdeel gisteravond neuriede ik een liedje en was het de bedoeling dat ze zouden raden wat de titel van het liedje was. De dames en heren zitten dan op het puntje van hun stoel. Meehummen. Best lastig nog hoor….. bij het Wilhelmus is er wel herkenning, maar dat wordt gekoppeld aan voetbal: “Wij houden van Oranje!” riep Pieter. Bijna. Als ze een lied hebben geraden gaan we het hele lied met elkaar zingen. Maar bij het Wilhelmus zingen ze beslist minder hard dan bij “Zie ginds komt de stoomboot”. Johan wil eigenlijk alleen maar Sinterklaasliedjes zingen, dan leeft hij helemaal op.
Ik probeerde ook een kerstliedje. “Er is een kindeke geboren op aard.” Een leidster probeerde een afwezig meisje er wat bij betrekken. “Bij welk feest hoort dat Annemarie? Er is een kindeke geboren op aard.” Annemarie: “Is dat zo? Oké….”
Achteraf blijkt dat Annemarie haar gehoorapparaat niet in heeft. Richard loopt naar haar toe en geeft haar een goedbedoeld advies: “Je moet een nieuw gehoor-apparaat aan Sinterklaas vragen!”

Het Noach-spelletje gaf enorm veel reuring. Voor dit spel had ik een oud dieren-memory meegenomen. Alle deelnemers kregen één dierenplaatje, ik hield de andere helft. Vervolgens hield ik een plaatje omhoog en vroeg: Wie heeft dit dier? Hoe heet dit dier? Wat voor geluid maakt het? Ken je ook een liedje over dit dier? Zo ja, dat gingen we dan samen zingen. Grote pret. We zongen ‘Alle duiven op de dam’, ‘Guus kom naor huus want de koeien staon op springen’ ‘M’n tante uit Marokko (die van de kamelen)’; allerlei dieren passeerden de revue.

Ongeveer een uur ben ik met ze aan het zingen geweest. Voortdurend begeleid door Frits op de handtrommel, een aantal tamboerijnen, vier sambaballen en regelmatig enthousiast handgeklap.
Zingen is gezond, op zo’n avond merk ik dat dat écht zo is.
Ik knapte er in ieder geval ontzettend van op!

(De namen voor dit blog zijn gefingeerd ter bescherming van de deelnemers)

Reageren

14 november: Gastblog Gerard. Kuierlatten & praten.

Door Ada

Op 14 november 2016

In Gastblogs, Kerk & gemeente

Als gastblogger wil ik deze keer graag iets schrijven over de werkgroep Zending Werelddiaconaat en Ontwikkelingshulp (afgekort, ZWO) De groep (waar ik al aardig wat jaren deel van uitmaak) bestaat uit zeven bevlogen mensen die zich vooral inzetten voor financiële hulpvragen over onze landsgrenzen. Een groep die het van actie en reuring moet hebben om aan geld te komen voor goede doelen.

Op 3 oktober schreef Ada over de activiteitenmarkt op startzondag van de ZWO. Gemeenteleden konden deelnemen aan 27 activiteiten die aangeboden werden door andere gemeenteleden. Met als doel elkaar op een andere manier te ontmoeten en om het ouderen project te sponsoren in Moldavië. Tot nu toe staat de teller al op ruim 1150 euro.

Voor de activiteitenmarkt had ik de activiteit ‘Wandelend praten’ aangeboden. Gistermiddag had ik mijn deelnemers uitgenodigd om een wandeling te maken. Voordat we de kuierlatten namen bespraken we de afbeeldingen van de nieuwe kunstkalender voor 2017 van de ZWO. Het doel hiervan was om je in te leven in het thema CONTRAST.
Als voorbeeld hier de foto die voor de kalender is gemaakt door Piet Notenbomer. Hij zegt hier zelf over:

Het contrast waar ik voor viel was de vrede
van de koeien de wei en de dreiging in de lucht daarboven.
Als symbool voor het contrast van de rust waarin wij leven
met de verwoestende chaos op zoveel plaatsen in de wereld

Contrast in je leven, in je omgeving. Contrast tussen armoede en welvaart, tussen wel of niet kunnen studeren. Wat je hebt mee gekregen van je ouders of van je opa en oma. Het lijkt er op dat wij in een tijd leven waarin het contrast alsmaar groter wordt. Worden wij er bang van, verharden wij daarin, of leert het ons iets? In ons spreekwoordelijke rugzakje pakten wij tijdens de wandeling door het sterrenbos van alles uit van wat we van ons leven hebben (mee)gemaakt en geleerd. Het waren mooie en waardevolle gesprekken. Met na afloop thee/koffie en eigengemaakt appelgebak van Ada, want ook dát kan ze goed naar recept van mijn moeder. Een waardevolle dag voor iedereen.

Mooi ook om te zien hoe onze kunstkalender wordt gewaardeerd en weer goed wordt verkocht. Gistermorgen was er na de dienst was er in de hal koffiedrinken, daar was de nieuwe kunstkalender te koop. Voor het vierde jaar op rij brengt de ZWO

Contrast

de zelfgemaakte jaarkalender uit.
Kunstenaars uit Roden en omgeving hebben een kunstwerk gemaakt bij het thema Contrast.
Schilderijen, foto’s en naaldkunstwerken vormen de afbeeldingen van deze kalender.
De originele kunstwerken hangen in de hal van Op de Helte.
Hiernaast een afbeelding van de voorkant van de kalender. Het is een beeldengroep(je) waar ‘Contrast’ heel duidelijk in verbeeld wordt; het is gemaakt door Tiny de la Ferté.
De prijs van de kalender is € 8,= en hij is ook te verkrijgen in de Wereldwinkel en bij ’t Kruispunt in Roden. De opbrengst van deze kalender gaat naar Moldavië, naar het project ‘Jong voor oud in Brinza’.

Reageren

13 november: Geloven doe je in de kerk?

Door Ada

Op 13 november 2016

In Kerk & gemeente

….. bekende Rodenaar…..

Zondag. We wandelden vanmorgen rond half tien richting Op de Helte voor de wekelijkse viering. De voorganger begon zijn overdenking met aandacht voor het project: “Geloven doe je in de kerk?” >>> van de PKN. Op één van de zes posters prijkt het hoofd van Jan, betrokken lid van onze gemeente. “Er hoort ook nog een verhaaltje bij” vertelde Jan vanmorgen later bij de koffie, hij was benieuwd wat ze daarvan gemaakt hadden. We gaan het zien, in januari 2017, de maand van de spiritualiteit.

Stiekem hoopte ik vanmorgen op het vervolg van de cliffhanger van vorige week: het stukje film waarin Jozef zich bekend maakt aan zijn broers.
We zagen wel plaatjes, geen filmpje. Maar we hoorden gelukkig wel hoe het afliep. Goed, maar dat wist ik natuurlijk al, het verhaal is overbekend. De voorganger legde vanmorgen de nadruk op de verhoudingen tussen broers en zussen.
Hoe gemakkelijk die verhoudingen verstoord kunnen worden en hoe moeilijk het is om daarna weer een verzoening tot stand te brengen.
“Blijf niet hangen in ruzie en onvrede. Maak het goed. Daar heb je geen ‘Familiediner’ voor nodig. Toon berouw, laat zien hoeveel verdriet het je doet, blijf niet boos en bitter” hield de dominee ons voor. Iedereen heeft wel een onvolkomenheid, reken mensen daar niet op af.
Hij noemde in dit verband een prachtige zin uit het werk van Leonard Cohen, de dichter/zanger die deze week op 82-jarig leeftijd overleed.
There is a crack in everything, that’s how the light gets in.
Overal zit wel een barst in, zo valt het licht naar binnen.
Klik hier >>> voor ‘Anthem’ van Cohen.

Na afloop van de dienst zocht ik thuis naar aanleiding van het posterproject ‘Geloven doe je in de kerk’ naar informatie hierover op internet. Daar stuitte ik op de website van Lianne Post (Theoloog onderweg) die een blog heeft geschreven met de titel: “Geloven doe je in de kerk? Mopperen ook.” Lianne is een twintiger een geeft in heldere bewoordingen haar mening.
Vond ik leuk. Ook benieuwd naar Lianne’s blog? zie >>>.

Reageren

7 november: Imca Marina en de Zangeres zonder naam.

Door Ada

Op 7 november 2016

In Kerk & gemeente

Gistermorgen zou ik naar de wekelijkse viering van onze PKN-gemeente, maar ik was niet fit. Kan gebeuren. Gerard ging wel en ik bleef thuis. Eén van de zegeningen van deze tijd is dat je dan de dienst niet hoeft te missen, maar dat je thuis kan meeluisteren via Kerkomroep; fijne uitvinding.

Thuis beleef je zo’n kerkdienst anders. Dan hoef je bijvoorbeeld niet stil te zijn en kun je je er hardop tegenaan bemoeien. Dat deed ik ook.
De dominee zei dat Imca Marina de echte naam was van de Zangeres zonder Naam.
“Nee man…” riep ik tegen het scherm “dat is Mary Servaes!”
Maar hij hoorde mij niet en ging nog even door. Totdat iemand uit de gemeente riep dat hij niet de goede naam gebruikte.

Jozef moet huilen als hij zijn broers weer terug ziet.

Maar eigenlijk was dat helemaal niet de essentie van het verhaal. Het ging erom dat de Zangeres zonder Naam op het eind van haar leven een boek had geschreven waarin ze afrekende met iedereen die haar tijdens haar carrière onheus had bejegend.
Ze ziet om in wrok.
Als je dat afzet tegen het verhaal van Jozef die zijn broers na jaren terugziet, dan leren we van dit verhaal dat wraak nooit de goede oplossing is.
Omzien in wrok betekent voor jezelf een hart vol bitterheid en voor de ander een levenslang schuldgevoel.

Thuis met een kopje thee miste ik veel. Het stukje uit de film van Jozef met een heuse ‘cliff-hanger’ voor de volgende viering. Het schilderij van de man met de zware last van de verantwoordelijkheid. En ik miste het brood en de wijn van de avondmaalsviering. Ik hoorde alleen maar het oneindig vaak gezongen ‘Ubi caritas’. Dat is wel mooi als er een koor is waarbij de dirigent variaties aanbrengt in het zingen, maar dit was niet fijn om naar te luisteren.
Jammer. Temeer omdat dat één van de beste organisten van ons land op het orgel krukje zit: vraag hem een gedeelte van het avondmaal te omspelen met een bewerking van een toepasselijk lied.

Wat ik het meest mis bij het beluisteren van de viering is het contact met de andere gemeenteleden. Horen is iets anders dan zien, voelen, praten.
Volgende week ben ik er weer voor de ontmoeting. En het vervolg van de cliff-hanger!

Reageren

4 november: Cantorij met een beagle.

Door Ada

Op 4 november 2016

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Sinds vorige week hebben wij een hondje bij de cantorij-repetitie. Een beagle; ze heet Lisa. De bezitters van deze hond zingen sopraan en tenor bij ons koor en kunnen de hond niet een hele avond alleen laten. Als wij er last van hadden dan moesten wij het maar zeggen, dan zouden ze om en om thuisblijven.
Dat is natuurlijk niet echt een optie; niemand kan gemist worden bij ons ‘kleine maar fijne’ koortje, de hond mag dus mee. Ze wordt ‘de waakhond’ genoemd. En Bello. En ‘lieffie’.

Het geeft een extra dimensie aan onze kooravond. De hond scharrelt gezellig rond, snuffelt onder stoelen en aan tafels, onderzoekt de lessenaar van de cantrix en staat af en toe een beetje in de weg. Halverwege de eerste helft heeft ze alles in zich opgenomen en gaat liggen, maar ze blijft wel opletten. Je weet het met dit koor namelijk nooit. Vorige week was ze een beetje in slaap gesukkeld toen wij plotseling allemaal tegelijk gingen staan. Paniek bij Lisa. Ze schrok, sprong op en, wilde wegrennen, maar het zeil was glad en ze gleed al krabbelend alle kanten op. Dat gaf wel wat reuring, maar daar bleef het ook bij. Onze cantrix (cool is the rule) doet alsof er helemaal geen hond is. Stoïcijns blijft ze dirigeren terwijl Lisa om haar heen snuffelt.
Gisteravond ging het trouwens al een stuk beter, zelfs aan ons en ons gezang kun je kennelijk als hond wennen.

We zijn nu de liederen aan het oefenen voor de laatste zondag van het kerkelijk jaar, 20 november. Bij één lied hebben de tenoren een aantal heel hoge noten, daarom zingen twee lage alten met hen mee; ik dus ook. Een uitdaging vind ik het. Ook de andere partijen hebben lastige noten, dus we moesten hard werken om het onder elkaar te krijgen. Cantrix deed haar best om er iets positiefs over te zeggen: “Het gaat al beter dan vorige week…!” Naast mij fluisterde iemand: “Dat kan ook al gauw.”

Fijn gezongen gisteravond.
Genoten van de liederen en alle randverschijnselen, o.a. van vileine opmerkingen als “hoezo dromen, dit lijkt wel een nachtmerrie…”.
En van Lisa. Wat een lieffie!

Reageren