Categorie: Kerk & gemeente Pagina 46 van 50

Kerkdiensten, bijeenkomsten van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde

22 november: Niks is meer weerd as vandaage.

Door Ada

Op 22 november 2015

Geen rechtstreekse post uit het UMCG vandaag. Vanmiddag na het bezoek ging Gerard even liggen en daarna voelde hij zich niet goed. De voorspelde dip kwam onverwacht. De hematoloog die Gerard vanmorgen aan zijn bed had vertelde dat deze dip ongeveer een week kan duren.

Vanmorgen begon het nog goed, het was een rustige dag. Gerard heeft geluisterd naar de kerkdienst vanuit Op de Helte met Kerkradio. Het is vandaag de laatste zondag van het kerkelijk jaar, in deze viering worden alle namen genoemd van gemeenteleden die het afgelopen jaar zijn overleden. “Het is toch anders dan dat je er bij bent” zei hij daarover. “De sfeer krijg je niet mee, je ziet niet wie een kaars aansteekt, het is een andere beleving.” Hij werd geraakt door een mooi gedicht dat door Bea Sportel was gemaakt en ook door haar werd voorgelezen. Fijn dat hij er ‘online’ toch bij kon zijn.

Achter hem is de witte muur inmiddels veranderd in een kaartenwand.
Vandeweek kreeg Gerard een kaartje met een gedicht van Johann Wolfgang von Goethe.
“Niets is meer waard dan deze dag.
Gisteren kun je niet opnieuw beleven.
Morgen is nog buiten je bereik”

De waarde van de dag, het thema van dit blog.
Als je in de zwarte balk bovenaan klikt op het tabblad “Ada’s waarde: wat kleurt mijn dag” dan kom je op de eerste pagina van de website. Onderin staat een tekst van Daniël Lohues met een link naar zijn liedje ‘Niks is meer weerd as vandaage’.
Daniël zegt hier zelf over: “Op een reis deur Amerika was ik in Chicago. Daor zag ik een junkie zitten die ‘junkie-dingen’ deu. Op het muurtie waorop die junk zat stun de tekst: Nothing is worth more than this day. Dat vun ik een mooie zin. Op Google typte ik die zin in um te kieken wie dit zegd haar. Dat bleek Johann Wolfgang von Goethe te weden.”

De waarde van de dag wordt door een ieder zelf bepaald.
Wat voor de één waardevol is, beleeft de ander als waardeloos.
Zoals Lohues al zegt: “Niks is meer weer as vandaage, maor je moe’n ’t maor net eem zien….’
Als je je zo beroerd voelt zou je kunnen zeggen: wat een waardeloze dag.
Maar gelukkig was daar nog het gedicht van Bea.

Reageren

15 november: Kyrië eleison. En wéér ijsblokjes.

Door Ada

Op 15 november 2015

In Alledag, Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Vanmorgen zongen we met de Catharinacantorij in de Catharinakerk.
Afgelopen donderdagavond hadden we het tweede deel van de repetitie al even in de kerk gezongen om te oefenen met organist Ad van Nes. Met jassen aan en sjaals om, want voor die drie kwartier gaat de koster de kerk niet helemaal verwarmen.
Er was één lastig lied bij: daarbij zong de dominee een solo. Dat stond wel op het muziekblad, maar dat hadden we nog niet geoefend: het hele koor zong alle coupletten.
Tot donderdagavond.

“De eerste regel van het 1^e couplet en de 3^e regel van het laatste couplet wordt door de dominee gezongen. Dat doe ik dus nu even.” vertelde onze cantrix.
Maar dat is wel heel lastig voor vijftig plussers. Prompt zong de helft van het koor mee met de solo bij het eerste couplet. “O nee, solo… !”
Ook vanmorgen tijdens het inzingen zong een gedeelte van de cantorij weer blijmoedig de solo mee. “O sorry, solo…!”
Op het ‘moment suprème’ vanmorgen ging het goed.

Het was een mooie viering. Vanmorgen vond ik het Kyrië het meest indrukwekkend.
Het Kyrië is een gedeeltelijk gezongen gebed om ontferming. De predikant spreekt de woorden uit die bij dit gebed horen en de gemeente beantwoordt dit met het zingen van “Kyrië eleison”. Dat betekent “Heer, ontferm u over ons’.
“Het is moeilijk om te bidden met de aanslagen in Parijs op ons netvlies.” zei de voorganger daar vanmorgen over. Zelf zat ik daar met spanning in het lijf om de behandeling van Gerard. We zongen het Kyrië vierstemmig met het koor en het gaf me steun om dit zo met elkaar te zingen.

Vorige week zondag had ik het Kyrië van Rossini gezongen in Aduard.
Zelfde woorden.
Compleet andere beleving.

Gistermorgen luisterde ik naar Knooppunt Kranenbarg op Radio 2. De gewone programmering was vervallen naar aanleiding van de terroristische aanslagen in Parijs.
Mensen mochten zelf hun liedkeuze doorgeven.
Het lied bij uitstek bij dit soort gelegenheden vind ik “Kyrië eleison” van Herman van Veen. Het stond niet op de playlist, daarom breng ik het graag onder de aandacht van mijn lezers: hierbij een link naar het you tube-filmpje >>>
Luister naar de tekst en laat de woorden op je inwerken. Bij elke zin heb je wel een beeld.
Kyrië eleison.

Rechtstreeks uit het

Vandaag een zelfde dag als gisteren (voor mij althans) met één verschil… ik kon via kerkomroep de kerkdienst beluisteren en Ada zong mee in de cantorij. Het voordeel was dat ik de viering die om half tien begon even stop kon zetten toen er een verpleegkundige langs kwam voor de mij inmiddels bekende rituelen: bloeddruk meten, bekende vragen, heeft u nog ergens pijn en niet te vergeten heeft u nog ontlasting gehad in de afgelopen 24 uur? Om 10.20 uur begon de 2e chemokuur met de ijsblokjes om de mond te koelen. Tussentijds weer verder met het beluisteren van de viering waarin ik mij gedragen voelde door bijvoorbeeld de liederen en gebeden. Na de viering was er iemand thuis nog even een lief mailbericht gaan schrijven voor mij. Dat alles voelde goed en vertrouwd. Na de chemo had ik toch aanzienlijk meer last van misselijkheid dan gisteren. Gelukkig leidt bezoek dan af en heeft men extra medicatie gegeven tegen de misselijkheid.

Morgen heb ik een rustdag. Dinsdagmorgen om 11.00 uur worden de goede stamcellen weer via het infuus teruggebracht. De verpleegkundige gaf aan dat dit een belangrijk moment is waar menigeen naar uit heeft gekeken. Of Ada daar ook bij wilde zijn, want voor zoiets maken ze graag uitzondering voor wat betreft bezoekuren.
Natuurlijk hebben wij daar ook naar uitgekeken en Ada is erbij. We vieren het samen. Hulde voor deze verpleegkundige en haar collega`s. Dinsdag meer hierover. Slaap lekker!

Reageren

1 november: Een woord, een lied, de stilte, de zegen….

Door Ada

Op 1 november 2015

In Alledag, Kerk & gemeente, Muziek

Om kwart voor tien zaten wij vanmorgen al in de kerkzaal van Op de Helte. Het liep al mooi vol en de aanwezigen zaten gemoedelijk met elkaar te praten. Op de eerste rij nam het predikanten echtpaar Krug plaats. Zij gaan beide wel eens voor in onze gemeente. Even daarna kwamen ds. Meijer en zijn vrouw binnen die eveneens op de eerste rij gingen zitten. Je kon horen aan het aanzwellen van het geroezemoes dat de gemeente dat had geregistreerd. Daarna kwamen ds. Kakes en zijn vrouw binnen. Nu liet de gemeente zich nog duidelijker horen; naast mij hoorde ik al iemand zeggen: “Die kunt d’r nog wel naost op de eerste rij…” en ja hoor, ook zij schoven aan (onder luid gelach en gepraat van de gemeente) op de eerste rij. (foto gemaakt door Nettie Kramer)
Organist Erwin Wiersinga, toch wel wat gewend op het gebied van door zijn spel heenpratende kerkgangers, staakte even zijn orgelspel om zien wat zoveel commotie veroorzaakte….

Aan het begin van de viering sprak ds. Van Beijeren de wens uit dat we iets zouden meenemen uit deze kerkdienst: “Een woord, een lied, de stilte, de zegen…..”
Wat nam ik nou vanmorgen mee uit de dienst?
Ten eerste het gedicht dat bij psalm 27 in het Liedboek staat. Want ook al zingen we alles van de beamer tegenwoordig: ik neem mijn eigen liedboek mee. Door het
gedicht keek ik anders tegen de woorden van de psalm aan.

Verder trof me het gedeelte uit Job dat werd voorgelezen. Job die met lege handen zit en toch op God blijft vertrouwen. Die ondanks alles zegt: “Ik weet dat mijn redder leeft”.
De predikant koppelde daar in de preek het lied ‘I know that my redeemer liveth‘ uit de Messiah van Händel aan. Waarvan de melodie dan vervolgens de rest van de dag door mijn hoofd speelt. Ook luisteren? Hierbij een link naar de uitvoering van dit lied door Sylvia McNair >>>

Als laatste nam ik de zegen mee. Figuurlijk en letterlijk. Het was een zegen in drie delen; de Vader, de zoon en de heilige geest werden afzonderlijk benoemd. Na de dienst vroeg ik ds. Van Beijeren of hij me de woorden van die zegen wilde mailen, maar ik kreeg de zegen mee mee op papier! Klik hier ( Zegen ) voor een PDF-bestand met de tekst

Aan het eind van de viering merkte Ds. Van Beijeren nog op dat de eerste rij met predikanten wel een soort ere-escorte leek voor ds. Kakes, die deze week zijn 60 – jarig ambtsjubileum viert. Gefeliciteerd Jan (en Joop natuurlijk ook)!

“Een woord, een lied, de stilte, de zegen….”
Stilte was er in deze ‘ruuzige’ kerkdienst niet of nauwelijks.
Die heb ik vanmiddag even opgezocht in het bos.
In de mist in het bos: wat kan het dan stil zijn.

Reageren

29 oktober: Vrijwilligers & Kunstwerken

Door Ada

Op 29 oktober 2015

In Alledag, Kerk & gemeente

Gisteravond was er ‘Vrijwilligersavond’ van de PKN-gemeente Roden-Roderwolde.
Nou doe ik (vergeleken met tien jaar geleden) vééél minder vrijwilligerswerk dan vroeger, maar ik ben actief in de website groep en verleen zo nu en dan instrumentale en vocale hand- en spandiensten. De meeste andere vrijwilligers die ik gisteravond vroeg naar wat zij deden als vrijwilliger kwamen bijna allemaal met dezelfde opmerking: “Ach ja, wat doe ik nou helemaal…. stelt eigenlijk niks voor.” Ze vonden, net als ik, dat ze eigenlijk te weinig deden om hun aanwezigheid te rechtvaardigen.
Maar dat is juist het principe van de vrijwilliger: als iedereen een beetje doet, doe je samen veel!

Het was een gezellige avond. We kregen koffie met iets heel lekkers en daarna zagen we een film over de oud-testamentische profeet Elia met een korte inleiding van Astrid Mekes. (Wil je de film ook zien? Zie >>>>, duurt 27 minuten). Naderhand was er een ‘hapje en een drankje’ in de hal van Op de Helte. Het is fijn dat ‘de vrijwilliger’ in onze gemeente gewaardeerd wordt en dat zo’n avond wordt georganiseerd: dank daarvoor! Gisteravond viel mijn oog op de prachtige kunstwerken die op dit moment in de hal van Op de Helte hangen.

Al voor het derde jaar brengt de werkgroep Zending Werelddiaconaat en Ontwikkelingshulp (ZWO) een eigen gemaakte jaarkalender uit. Kunstenaars uit Roden en omgeving hebben een kunstwerk gemaakt bij het thema Licht. Schilderijen, foto’s en naaldkunstwerken vormen de afbeeldingen van deze kalender. De originele kunstwerken hangen tot a.s. zondag nog in de hal van Op de Helte. Hiernaast een afbeelding van de voorkant van de kalender. Het schilderij heet ‘Noorderlicht’ en is gemaakt door Lieuwe Strikwerda.

Aanstaande zondag, 1 november, wordt de Kunstkalender 2016 gepresenteerd in kerkelijke centrum “Op de Helte”. Om 10.00 uur is er een viering met medewerking van leden van de ZWO. Kom zondag vooral nog even kijken naar de kunstwerken in de hal, want in het echt zijn ze nog mooier dan op de foto.
Na de dienst kun je de kalender kopen. De prijs bedraagt € 8,= en hij is ook te verkrijgen bij boekhandel Daan Nijman, de Wereldwinkel en ’t Kruispunt in Roden. De opbrengst van deze kalender gaat naar Moldavië, naar het project ‘Jong voor oud in Brinza’.

Wel belangstelling maar niet in de buurt? Laat het mij even weten via een reactie, misschien kan ik iets regelen.

Reageren

19 oktober: “Leven is van zeven dagen”

Door Ada

Op 19 oktober 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Gisteravond zongen we met de cantorij in een vesperviering in Op de Helte.
De viering was voorbereid door Truus en Jaap van ons koor en had als thema: Zorg voor elkaar. Afgelopen donderdag tijdens de ‘generale repetitie’ bleek al dat de stukken er goed in zaten. Cantrix zei vaak bij het derde of vierde couplet al “nou, dat geloof ik wel.” Wat iemand de snedige opmerking ontlokte : “Ja hoor, wij zijn ook heel gelovig…!”

Gisteravond moesten we er om 18.00 zijn voor het inzingen. Organist Arjan Schippers (hij viel in voor Henk Jongsma die ziek was) begeleidde ons. Organist en cantrix spreken dan met elkaar in (voor ons) geheimtaal. “We komen van D-mineur en we gaan naar G -Groot, daar moet even een tussenspelletje met modulatie tussen”. Ze spreekt in meervoud, maar ‘we’ weten eigenlijk niet waar ‘we’ dan vandaan komen of heen gaan.
Fijn dat Arjan ons op weg helpt.
Hilarisch was het moment waarop hij een stuk begeleidde en cantrix na het eerste couplet afsloeg en zei: “We kunnen dit ook a- capella (lees: zonder orgel) zingen”, waarop Arjan achterom keek en riep: “Was het zo erg dan?!”
Maar zo had ze het gelukkig niet bedoeld.

Het was een fijne viering met heel veel mooie muziek en goede teksten.
Aan het eind van de viering zongen we het lied “Leven is van 7 dagen”, uit het oratorium ‘Daar is het daglicht’. Het lied doet mij altijd wat omdat het zo’n prachtige tekst heeft. Dit is het eerste couplet:

Leven is van zeven dagen
lief en leed, verdriet en licht.
Stappen zetten, wegen wagen,
goede toekomst in het zicht.
Mogen wij elkander dragen
op de weg die voor ons ligt.

(Voor de hele tekst zie: Leven is…)

Gisteravond lukte het in eerste instantie best goed om de ontroering te onderdrukken, maar aan het eind herhaalden wij het vijfde couplet tot alle mensen de kerk uit waren en dat was te lang. Tranen. Lastig, want dat wil je niet als je in een koor staat te zingen. Maar ik was niet de enige die ontroerd was. Het was een mooie, inhoudelijk bemoedigende vesper en dat raakte meer koorleden. Na het zingen werd het thema van de dienst in praktijk gebracht: een arm om de schouder, een zoen, een bemoedigend woord. Dat bepaalde in hoge mate de waarde van mijn dag. Een waardevolle dag, ondanks de tranen.

Reageren

12 oktober: Rehabiliteren.

Door Ada

Op 12 oktober 2015

In Alledag, Kerk & gemeente

Vanmiddag bezocht ik een oude vriend. Hij zit in een rolstoel en is halfzijdig verlamd. Voordat Gerard ziek werd bezocht ik hem eens per maand en gingen we samen een spelletje doen. Of bijpraten. Soms fietsten we samen op de duofiets. Vorige week was het vijf jaar geleden dat hij getroffen werd door een herseninfarct dat hij maar amper overleefde.

Het is moeilijk om na zo’n ingrijpende gebeurtenis het leven weer op te pakken. Eerst was er nog sprake van licht herstel, maar nu heeft hij zich er bij neer moeten leggen dat het is zoals het is. Het wordt niet meer beter. Wat ik van hem heb geleerd is dat lichamelijk herstel één kant van het verhaal is, maar dat het mentale herstel een kant is die vele malen moeilijker is. Het ontmoeten van andere mensen, mensen die hij vroeger had gekend, vond hij moeilijk. Het oppakken van sociale dingen was lastig. Hij worstelde met zijn emoties en dat vond hij verschrikkelijk.
Maar hij zette door. Inmiddels gaat hij naar koffiebijeenkomsten, kan hij ieder weekend naar huis, gaat hij wekelijks zwemmen met z’n zoon, en gaat zelfs af en toe naar het theater.

De reactie van andere mensen op zijn verschijning is veranderd. Mensen zijn aan hem gewend, stellen hem niet steeds meer vragen over zijn ziekte en accepteren hem zoals hij is. En zijn er emoties, dan weet men dat dat er bij hoort. Deze vriend laat zien dat het echt niet meevalt om als minder valide door het leven te gaan, maar dat het de moeite loont om te revalideren en te rehabiliteren. De omgeving is daarbij ontzettend belangrijk.

Vanmiddag zat er nog iemand anders bij hem op de kamer. Die is sinds enkele maanden met pensioen en heeft zich voorgenomen om regelmatig met de duofiets met G.de weg op te gaan. Vanmiddag was de fiets weg, dus zaten ze samen genoeglijk aan de koffie te kletsen.

Vrijwilligers doen er toe. Onze maatschappij kan niet zonder.
Succesvolle rehabilitatie kan nooit van één kant komen: dat doe je samen.

Reageren

4 oktober: ‘Schoolreisje’ naar Friesland (2)

Door Ada

Op 4 oktober 2015

In Alledag, Kerk & gemeente

Dit gedeelte van de dag (voor het eerste deel van het verslag zie gisteren) werd georganiseerd door ‘Nijkleaster in Jorwert >>>, een zogenaamde Pioniersplek van de Protestantse Kerk in Nederland.
We werden ontvangen in de kroeg, ‘het Wapen van Baarderadeel’. Daar wachtte een eenvoudige doch voedzame maaltijd: biologische groentesoep, vers gebakken warm donkerbruin brood, en als beleg kon je kiezen uit drie soorten kaas en jam. Lekker!

Jorwert – Nijkleaster Jorwert.

Na het eten werden we in de kerk verwacht, waar om 13.30 u een middaggebed werd gehouden. We zongen enkele liederen, de voorganger ging voor in gebed, er was een schriftlezing er er was stilte. Daarna was het tijd voor ‘Stilte, bezinning en verbinding’.
Dat gebeurde allemaal tijdens een wandeling van 75 minuten die in drie stukken werd geknipt. Het eerste deel werd in volledige stilte afgelegd.
Moeilijk voor mij…. Gerard liep naast mij en ik moest erg m’n best om niet te zeggen: “Kiek es, een reiger!” of iets anders van die strekking. Er fietsten ons een paar vriendelijke Friezen voorbij die blij ‘Hoi’ naar ons riepen, maar iedereen hield zich voortreffelijk aan de opdracht. Ook nu vond ik het moeilijk om niets te zeggen, komt zo nors over vind ik. Dus ik glimlachte maar zo breed mogelijk maar zei niets.

Het tweede deel (de verdieping) werd ook in stilte afgelegd, alleen nu kregen we een denkopdracht mee. De schriftlezing was namelijk uit Marcus, het gedeelte waarin Jezus zegt: “Laat de kinderen tot mij komen”. De moeders in dat verhaal wilden graag dat Jezus hun kind aanraakte. Als je dat nu op jezelf zou betrekken, hoe zou jij dan door Jezus geraakt willen worden?
Wat ik ontdekte was dat ik bij dit gedeelte van de wandeling helemaal geen moeite had om mijn mond te houden. Daar was ik namelijk niet meer mee bezig in mijn hoofd, ik was aan het nadenken over die vraag.

Bij het derde deel, de verbinding, was het de bedoeling dat je een gespreksmaatje opzocht en dat je met hem of haar een gesprek aanging, bij voorkeur over de vraag waar we net 20 minuten over hadden lopen nadenken.
Mijn praat-maatje kende ik vóór gisteren helemaal niet.
Maar na afloop van het gesprek gaven we elkaar een knuffel.
Wat een bijzonder, open en liefdevol gesprek. Met een volslagen vreemde.
Achteraf bleek dat Gerard had gewandeld en gepraat met haar echtgenoot en dat zij eenzelfde ervaring hadden.

We sloten de dag af met koffie & thee in de consistorie waarbij in een kringgesprek ervaringen konden worden gedeeld en uitgewisseld.
Wat een fantastische dag en wat een bijzondere ervaring.

Deel 1 sloot ik gisteren af met de vraag: ‘Zou God echt verdwenen zijn?’
Nee. Als dat al zo was dan is hij/zij terug. Bekijk het filmpje >>> maar eens op de site van Nijkleaster……..

Reageren

27 september: Orgel? Of preekstoel?

Door Ada

Op 27 september 2015

In Alledag, Kerk & gemeente

Kortgeleden sprak ik een lezer van mijn blog die opmerkte: “Als je iets over een kerkdienst vertelt gaat het altijd over de organist en nooit over de dominee.” Inderdaad. Ook naar aanleiding van de viering van vanmorgen kan ik wel weer een heel blog over de muziek schrijven. Over het mooie orgelspel tijdens de viering van het heilig avondmaal. Of over het meerstemmige zingen met een bas van de cantorij naast mij. Muziek in een viering is voor mij vaak belangrijker dan een preek.

Maar daarmee doe ik onze predikanten te kort. Vanmorgen kozen wij voor een viering in de Catharinakerk waarin ds. Theo van Beijeren voorging. De lezing uit het oude testament vertelde over de profeet Elia, die met vurige wagens werd weggenomen van de aarde, gadegeslagen door zijn opvolger Elisa. Verhaal lezen? zie >>>

Elisa moest afscheid nemen van zijn oude leermeester.
De voorganger haalde hierbij het ontroerende gedicht aan “Breng jij mij weg tot aan de brug? van Toine Lacet. (Klik hier >>> voor het gedicht).
Naderhand vertelde hij dat Elia, evenals Mozes, door de Heer was weggenomen en dat zij dus geen graf hadden.
Twee heel belangrijke mannen uit de geschiedenis van Israël die het volk Israël niet hoefden te vereren. Ze moesten doen wat ze zeiden. ‘Gedenken’ is hierbij het goede woord.
Bij het avondmaal legde de dominee vervolgens de link naar Jezus, die hier op aarde ook geen graf heeft en die wij gedenken met brood en wijn, de tekens van zijn aanwezigheid die hij ons zelf geeft gegeven.

Nu weet ik ook waarom ik gemakkelijker over mijn muziekbeleving schrijf dan over het luisteren naar een overdenking. Het past qua omvang niet in één blog. De predikant zei namelijk nog veel meer in zijn verhaal vanmorgen, maar het is onmogelijk om het allemaal te benoemen. Een overdenking helpt je om uit de bijbellezing van de zondag elementen te halen die je kunt toepassen in je dagelijkse leven. Dat kan voor iedere toehoorder iets anders zijn. Als je net afscheid van iemand hebt genomen in een rouwdienst luister je met heel andere oren naar zo’n preek dan wanneer je je in goede gezondheid opmaakt voor een nieuwe werkweek en je afvraagt wat je morgen zult koken.

We sloten de viering af met lied 422:
Laat de woorden
Die we hoorden
Klinken in het hart
Laat ze vruchten dragen
Alle alle dagen
Door uw stille kracht.

Wij misten vanmorgen de handdruk van ds. Van Beijeren bij de uitgang. Wij wilden nog op bezoek bij mijn schoonmoeder en meden daarom de lange rij wachtenden.
Daarom via deze weg: Theo, bedankt voor de fijne viering vanmorgen.

Reageren

25 september: Stopverf?!?

Door Ada

Op 25 september 2015

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Gisteravond was de wekelijkse cantorij repetitie. We beginnen nooit direct met zingen, we gaan eerst inzingen. Onze cantrix is daar altijd erg serieus mee bezig, dus wij doen erg serieus mee. We zwaaien met de armen, maken de nek en de schouders los en doen stemoefeningen. Maar soms valt het niet mee om serieus te blijven. Dat ligt heus niet aan de cantrix, maar aan de gefluisterde / gemompelde opmerkingen van cantorijleden. Gisteravond moesten we heel hard vijf keer achter elkaar TOE POE roepen. “Het lijkt het Nederlandse leger wel…..zonder munitie” zei de bas naast mij. Het lukt mij dan even niet om op dat moment de oefening mee te doen. Te weinig ademsteun zullen we maar zeggen.

Na het inzingen begonnen we met het zingen van de liederen voor de Vesper van 18 oktober. Deze vesper heeft een klein comité van onze cantorij voorbereid. Er wordt veel gezongen in die viering en ik vind het mooie muziek. Genieten dus op de repetitie. Gedurende de avond valt er ook weer genoeg te glimlachen. De sopranen zongen bij een lied erg ongelijk, waarop cantrix de vraag stelde of ze allemaal wel hetzelfde lied voor zich hadden. Toen cantrix zelf een lied voorzong zei ze na het voorzingen: “Dit ging vast niet goed he?” “Ik zei niks!” merkte een tenor op. Ons was nog niets opgevallen.

Bij een driestemmig lied moeten de alten heel laag. Cantrix legde uit dat dit komt omdat de alten de ruimte tussen de sopranen en de mannen moeten opvullen. “Een soort stopverf dus” riep één van de alten. Zo heb ik mezelf nou nog nooit bekeken.
Bij een ander lied werd voorgesteld om door elkaar heen te gaan staan. Dat vind ik altijd erg leuk, maar de anderen waren wat minder enthousiast. Het liefst wilden ze dat ik in m’n eentje door elkaar heen ging staan….maar gelukkig deden ze later allemaal wel mee.

Aan het eind zongen we een lied dat we vorige week hadden ingestudeerd. Toen we het hadden gezongen constateerde onze cantrix lichtelijk verbaasd: “Deze gaat al gewoon goed!”
Tuurlijk.
Want we hebben altijd wel veel plezier tijdens de repetitie, maar uiteindelijk gaat de uitvoering altijd gewoon goed.

Reageren

17 september: Kermis en verdriet op de Brink.

Door Ada

Op 17 september 2015

In Alledag, Kerk & gemeente

Vanmiddag zat ik met Gerard in de Catharinakerk op de Brink. Op donderdagmiddag. Afgelopen zondag werd in de startzondagdienst afgekondigd dat Hiltje Akke van Dijk was overleden. Bij ons beter bekend als ‘juf Hillie’. Zaterdagmorgen hoorde Gerard van iemand dat ze ernstig ziek was en achteraf begrepen we dat ze in de nacht van vrijdag op zaterdag al was overleden. ‘Er ging een schok door de gemeente’ zei de dominee vanmiddag in de rouwdienst.

Het was raar om te zien dat de grijze lijkwagen naast de ingepakte ‘Helikoptervlucht’ en de oliebollenkraam stond opgesteld. Het is immers dit weekend Rodermarkt en op de vrijdag daarvoor begint traditiegetrouw de kermis op De Brink.. De voorganger zei hierover: “Het is vervreemdend om te zien dat deze begrafenis plaats vindt tijdens de opbouw van de kermis voor de Rodermarktfeestweek, het feest dat de definitieve overgang markeert van de zomer naar de herfst. Wij zijn hier nu bij elkaar om de overgang te gedenken van Hillie’s leven hier op aarde naar het ‘andere leven’ in de wereld van God”.

‘Juf Hillie’ heeft onze drie dochters allemaal in de klas gehad. Het was een lieve, zorgzame juf, met extra aandacht voor de kwetsbare kinderen. Haar collega en vriendin, ook een juf van basisschool ‘de Haven’ zei vanmiddag in de viering dat ze er van overtuigd was dat er veel van de toenmalige leerlingen warme gevoelens hadden bij de herinnering aan deze juf. In ons gezin heeft ze in ieder geval een grote rol gespeeld en was ze meer dan iemand die de kinderen leerde lezen en rekenen. Wij noemen haar naam trouwens nog wel eens als iemand gilt omdat iets heel hard gaat. Tijdens een schoolreisje in Hellendoorn zat Hillie in een achtbaan heel hard te gillen, iets wat we niet echt bij haar vonden passen, maar wat iedereen wel heel grappig vond. Bij ons heette dat gillen vanaf toen ‘juf-Hillie-geluiden maken’.

De dankdienst voor haar leven was indrukwekkend. Veel mensen uit het onderwijs binnen Roden, veel familie, veel gemeenteleden waren gekomen voor een laatste groet. We hoorden haar broer (hij sprak net zo bedachtzaam en met hetzelfde accent als Hillie) en haar vriendinnen met veel liefde en warmte over haar spreken. Met deze viering kwam Hillie zoals ze was heel goed naar voren. Er werd haar recht gedaan. En tenslotte was er ook nog mooie muziek o.a. uit Taizé en van Bach.

Het was een prachtige viering. Eigenlijk is dat ook niet gek als je bedenkt dat Hillie al jaren in de Taakgroep Vieren heeft meegedraaid en zich nog intensief heeft beziggehouden met de inhoud van deze dankdienst voor haar leven…..

Reageren