DuofietsVanmiddag bezocht ik een oude vriend. Hij zit in een rolstoel en is halfzijdig verlamd. Voordat Gerard ziek werd bezocht ik hem eens per maand en gingen we samen een spelletje doen. Of bijpraten. Soms fietsten we samen op de duofiets. Vorige week was het vijf jaar geleden dat hij getroffen werd door een herseninfarct dat hij maar amper overleefde.

Het is moeilijk om na zo’n ingrijpende gebeurtenis het leven weer op te pakken. Eerst was er nog sprake van licht herstel, maar nu heeft hij zich er bij neer moeten leggen dat het is zoals het is. Het wordt niet meer beter. Wat ik van hem heb geleerd is dat lichamelijk herstel één kant van het verhaal is, maar dat het mentale herstel een kant is die vele malen moeilijker is. Het ontmoeten van andere mensen, mensen die hij vroeger had gekend, vond hij moeilijk. Het oppakken van sociale dingen was lastig. Hij worstelde met zijn emoties en dat vond hij verschrikkelijk.
Maar hij zette door. Inmiddels gaat hij naar koffiebijeenkomsten, kan hij ieder weekend naar huis, gaat hij wekelijks zwemmen met z’n zoon, en gaat zelfs af en toe naar het theater.

De reactie van andere mensen op zijn verschijning is veranderd. Mensen zijn aan hem gewend, stellen hem niet steeds meer vragen over zijn ziekte en accepteren hem zoals hij is. En zijn er emoties, dan weet men dat dat er bij hoort. Deze vriend laat zien dat het echt niet meevalt om als minder valide door het leven te gaan, maar dat het de moeite loont om te revalideren en te rehabiliteren. De omgeving is daarbij ontzettend belangrijk.

Vanmiddag zat er nog iemand anders bij hem op de kamer. Die is sinds enkele maanden met pensioen en heeft zich voorgenomen om regelmatig met de duofiets met G.de weg op te gaan. Vanmiddag was de fiets weg, dus zaten ze samen genoeglijk aan de koffie te kletsen.

Vrijwilligers doen er toe. Onze maatschappij kan niet zonder.
Succesvolle rehabilitatie kan nooit van één kant komen: dat doe je samen.