Categorie: Kerk & gemeente Pagina 8 van 50

Voor woensdagavond de 18e had ik me opgegeven voor de avond ‘Kracht en kwetsbaarheid’ van onze PKN-gemeente.
Die avond werd verzorgd door Cor Keers; hij nam zijn boek ‘Geloven van wieg tot graf’  als uitgangspunt voor een onderling gesprek over kracht en kwetsbaarheid in het leven van zoveel mensen.
Eind 2021 had Cor ook al eens zo’n avond georganiseerd, (lees hier meer over die avond) maar het is een breed onderwerp en we waren nog lang niet uitgepraat.

Het werd een compleet andere avond.
We bogen ons over vier gespreksvragen, waarbij ons o.a. werd gevraagd om iets te vertellen over momenten van kwetsbaarheid in ons eigen leven.
Heftige verhalen kwamen in ons groepje aan de orde over psychoses, depressies, onveilige gezinssituaties en jeugdtrauma’s.
Bij zulke gesprekken zeg ik niet zo veel; ik voel me gezegend met het warme nest waar ik uit kom en mijn veilige jeugd, een breed netwerk om op terug te vallen en geen grote problemen op mentaal gebied. Niet dat er bij ons niks gebeurd is natuurlijk, maar in mijn beleving was dat minder ingrijpend.

Cor las tijdens zijn inleiding ook een klein gedeelte uit het verhaal van Job en stelde daarbij de vraag: ‘Denk je in je eigen leven wel eens dat je een proefpersoon bent? Dat hogere machten over jou beslissen?’
Daarbij moest ik denken aan de ‘Preek van de leek’ van Anne Doornbos*, die vertelde over zijn ouders die hun dochtertje moesten begraven.
“Zouden ze dat echt geloofd hebben toen? De Here heeft gegeven, de Here heeft genomen, de naam van Heer zij geprezen?
Als je pasgeboren kind begraven wordt? God als veroorzaker van alles? De grote regelneef die beslist over leven en dood? 
Mensen als speelgoed in de handen van de almachtige, knikkers in een spelletje tussen de duivel en God?”
Het is interessant om te horen hoe we nu kijken naar het verhaal van Job; ik hoor bij zulke verhalen altijd mijn vaders stem: “De bijbel is geen geschiedenisboek, het is een geloofsboek, waar je levenslessen uit kunt leren. Het gaat niet om wat je allemaal overkomt, het gaat om hoe je er mee om gaat.”

De laatste vraag ging over personen die voor ons een voorbeeldfunctie vervullen.
Zoveel.
Je kent ze zelf vast ook wel: mensen die niet opgeven.
Die ondanks hun ziekte en/of verliezen die ze hebben geleden toch blijven deelnemen aan de maatschappij en niet in de slachtofferrol blijven hangen.
Die positiviteit uitstralen en die ondanks ‘rampen en slagen’ toch iets van hun leven proberen te maken.

Op dit blog komen niet alle facetten van de avond aan de orde, daarvoor was het te veelomvattend,
Wat heb ik geleerd woensdagavond?
Kijk niet alleen naar de buitenkant van iemands leven; het is niet altijd wat het lijkt.
En: durf je kwetsbaar op te stellen; dan straal je misschien wel meer kracht uit dan iemand die ‘het allemaal zelf wel redt’.

Cor besloot de avond met een gebed, waarin hij benoemde dat wij als navolgers van Jezus soms zijn als Judas en hem verraden voor een paar zilverlingen, of als Petrus en zonder blikken of blozen zeggen dat we hem niet kennen. Dat wij meer zullen zijn zoals Maria; daarbij hoorden we een mooie uitvoering van het Stabat Mater van Pergolesi.

* Hierbij een link naar het hele (Drentse) blog over de preek van de leek van Anne Doornbos.

Heb je ooit een hol vat horen praten?
Vanmorgen in de PKN-viering nam zo’n vat het woord bij monde van voorganger Sijbrand van Dijk.
Hij vertelde hoe het was om watervat te zijn op een bruiloft in Kana.
Onopvallend stond het vat in een hoek met vijf collega’s en niemand zag hen staan.
Maar één man uit Nazareth had opdracht gegeven om hem tot de rand met water te vullen en daarna bleek het geen water maar wijn te zijn.
Een glorieuze dag voor het onbeduidende watervat.

We hoorden nog meer ooggetuigen die op de bruiloft waren geweest.
Maria, de moeder van Jezus, die niet precies wist wat haar zoon ging doen.
Ze vertelde (in de persoon van Tineke Braspenning) dat ze in haar leven al bijzondere dingen met hem had meegemaakt.
Toen ze hem gezegd had dat de wijn op was had hij haar min of meer terecht gezet en gezegd dat zijn tijd nog niet gekomen was.
Op die toon had hij ook op 12-jarige leeftijd tegen haar gesproken toen hij in de tempel was gebleven en zij als ouders al aan de terugreis waren begonnen.

Verder was er de ‘belangrijk-doenerige’ ceremoniemeester, dominee Walter Meijles, die zich vooral druk maakte over het feit dat HIJ niet was betrokken bij het regelen van die nieuwe wijn.
Die steeds maar riep dat áls er iets mis ging op de bruiloft, dat HIJ er dan op werd aangesproken.
Aan het eind van zijn relaas moest hij ook wel toegeven dat HIJ niet voor de goede wijn had gezorgd, maar hij nam ondertussen wel de complimenten daarvoor in ontvangst.

En tenslotte vertelde Nathanaël zijn verhaal (uitgesproken door Geertje van der Meer).
Dat hij een leerling was geworden van een  leraar van een geheel nieuwe beweging en hoe spannend dat was.
En dat dit de eerste keer was dat hij iemand zo’n bijzonder teken had zien doen.

Vier ooggetuigen, die onder de noemer ‘meditatief commentaar’  allemaal een facet van het overbekende bijbelverhaal belichtten dat op deze Kana-zondag centraal stond.
Een verhaal als het leven zelf: soms is de wijn op, soms lopen andere mensen ontzettend in de weg, soms knappen we enorm op als iemand ons waardeert om wie we zijn en soms heb je even een duwtje in de rug nodig. Een verhaal dat ons ieder jaar weer zegt, dat we geen water in wijn hoeven te veranderen, maar dat we alleen maar hoeven te zorgen voor water in de vaten.

Een feestelijk moment vanmorgen was de bevestiging in het ambt van Tineke Braspenning als ‘opbouwwerker middengeneratie’.
De voorzitter van de kerkenraad haalde in zijn toespraak nog de preek van vorige week aan over de wijzen.
Hij besloot zijn welkomstwoord aan Tineke met deze woorden:
“Geertje, Sybrand, Walter en jij Tineke: dat jullie een goede tijd mogen hebben samen.
Pak je kamelen en ga op reis en gemeente: laten wij volgen.
Dat God met ons zal zijn.”
Toen iedereen Tineke een hand had gegeven om haar te feliciteren met haar nieuwe taak in onze gemeente vroeg ze aan de koster:  “Waar staan die kamelen eigenlijk…?”

Als je op mijn website ’terugbladert’ vind je meerdere blogs die over deze zondag gaan.
Hieronder een linkoverzicht.
Daar vind je ook  de blogs uit de twee coronajaren.
Bijzonder om te lezen wat het toen met me deed; in het blog van 2021 bijvoorbeeld schreef ik alle frustratie van me af.

2022 >>> Bevoorrecht

2021 >>>  Wijsheid, rust en hoop

2018 >>>  Niet helemaal bij de les. Helemaal niet eigenlijk.

2017>>  Bruiloftsgasten.

2015 >>>  Water & wijn.

Toen we vanmorgen de kerkzaal binnenliepen stond de kerstboom nog helemaal opgetuigd te schitteren met alle lampjes, ballen en slingers erin.
“Dat die kerstboom er nog staat…!” zei ik tegen Gerard.
Dominee Sijbrand van Dijk vond dat de kerstboom in ieder geval moest blijven staan tot Drie Koningen, dat was vrijdag 6 januari.
Hij wilde het in de viering van vanmorgen hebben over de wijzen uit het Oosten en had tegen de koster gezegd: “Laat die kerstboom nog even staan! Anders zijn die drie koningen zo bloot….”

Vanmorgen vertelde de voorganger dat het niet goed gaat met onze kerk.
De bezoekersaantallen lopen gestaag terug, we vinden geen nieuwe ambtsdragers meer en we zien de toekomst somber in.
“Het wordt niet meer zoals in de jaren ’50 en het wordt ook niet meer zoals 10 tot 15 jaar geleden. Het wordt anders en dat moeten we onder ogen zien.” hield hij ons voor.
Het is pijnlijk om dat te horen, maar het is ook wel eens verhelderend dat het gewoon vanaf de kansel wordt gezegd.
Iedereen weet het, iedereen ziet het en als ik voor mezelf spreek: ik heb er soms behoorlijk last van.

De predikant liet ons zien dat wij veel kunnen leren van die drie magiërs die op reis gingen om een nieuwe ster te volgen.
Zij lieten de hun vertrouwde wereld achter zich, pakten hun kamelen en gingen op weg.
In eerste instantie was hun doel Jeruzalem, maar toen ze daar aankwamen bleek dat ze naar Bethlehem moesten.
En ze gingen, vol vertrouwen op zoek naar de nieuwe koning.
Daar aangekomen was er geen verbazing of teleurstelling over het feit dat de omstandigheden van het kind niet koninklijk waren: zij knielden bij het kind en gaven hun geschenken.

Laat je verwachtingen los en ga op reis.
Koester wat je in het verleden aan goeds had, verheug je in wat er nu is en ga met vertrouwen de toekomst tegemoet.
Ook al wordt die misschien heel anders dan wij hadden verwacht.
Of gehoopt.
“Ga met God en Hij zal met je zijn. Dat zingen we toch zo graag? Doe het dan ook.”

Zo.
Pak je kamelen; laat het los.

Zaterdagmiddag 10 december was ik na het zingen met het PKN-Christmascarolkoor tot 17.00 uur gids/rondleider in de Catharinakerk.
Het was een drukte van belang, want heel veel bezoekers van de Weihnachtsmarkt liepen even binnen.
Zulke grote groepen mensen tijdens een openstelling van de kerk zijn we in de zomer beslist niet gewend.
Eén keer heb ik het echt druk gehad en dat was toen de Drentse Fiets Vierdaagse door Roden kwam.
Lees voor een verslag van die middag het blog ‘Nie knapp’m maor zoeg’n’ uit 2019.

Het was ronduit gezellig in de kerk; overal zaten groepjes mensen de beelden en teksten op de beamer te bekijken.
Ad van Nes speelde die middag bekende kerstmuziek op het orgel en er waren veel mensen die even in het koor gingen zitten om te genieten van het orgelspel en de sfeer in de kerk.
Hele gezinnen sjouwden met kinderwagens en buggy’s door het gebouw ‘KIJK! PAPA! Wat een grote kerstboom!”
Onder het orgel zat een stel dames met een grote kom snert met roggebrood met spek: “Hier kunnen we even zitten en het is warm….”
In mijn ooghoek zag ik een mevrouw achter de preekstoel wegkomen.
Daar is een stiltehoek ingericht;  er brandden een paar kaarsen en daar kunnen mensen zelf ook een kaarsje aansteken.
Ze had een briefje in haar hand.
“Dit heb ik meegenomen. Mag wel, hé?”
Tuurlijk.
“Wat een weldadige rust, had ik even nodig’.

Het zal voor haar begrippen rustig geweest zijn in de kerk, maar in mijn beleving was het dat niet.
Maar achter de preekstoel, een poosje alleen op een stoel in het hoekje had zij het wel zo ervaren.
“Zo met die mooie kerstmuziek op de achtergrond en het geroezemoes in de kerk kwam ik helemaal tot rust. Daarom nam ik dat briefje mee, dat sprak me aan.”

Eerlijk gezegd wist ik niet dat die briefjes daar lagen; ik nam er één mee naar huis.
Toen ik de tekst had gelezen begreep ik wat die mevrouw bedoelde.

God
hier ben ik
over de drempel.
Op zoek naar rust,
op zoek naar ruimte.
Weg van de chaos in mijn hoofd.
Er is zoveel, Heer
wat mijn denken vult,
zo veel wat mij bezig houdt
en waar ik geen antwoord op heb.

Laat mij hier
in de stilte
rust vinden bij U,
die mij kent
en doorgrondt,
zodat ik opgericht
verder kan
het leven in
van alledag.

Dit is uw orgel, Heer, dit is uw kerk…….
Iedere vrijdag is de Catharinakerk open van 11.00 tot 12.00 uur voor een moment van stilte en bezinning.
Klik hier voor een llink naar de PKN-website.

In november kwamen we voor het eerst bij elkaar: enthousiaste PKN-gemeenteleden die samen met mij Christmas Carols willen zingen.
Daarover schreef ik destijds het blog; “Zou het dan dit jaar…?’

Gisteravond was de laatste repetitie voor de Weihnachtsmarkt. De liederen zitten er inmiddels goed in. Alhoewel…. bij het eerste lied bakten de bassen er niets van.  Dan hebben we probleem, want ik kan die baspartij niet zingen.  Gelukkig was er iemand die het bas-bestandje op haar telefoon had: de bassen humden hun partij nog een keer door met de telefoon aan hun oor en toen …. ging het goed. Toen we gisteravond uit elkaar gingen was ik tevreden. We hebben drie repetities gehad en we hebben met elkaar genoten van het samen zingen.  Want dat is de reden waarom ik dit evenement organiseer: het is zo fijn om samen te zingen!  Neem nou bijvoorbeeld een lied als ‘Silent night’: het is zo bekend en uitgekauwd dat je het eigenlijk niet meer zou moeten zingen.  Maar juist bij dit lied kent iedereen zijn partij en de woorden: het zingen van deze klassieker gaat als vanzelf. Toen we het gisteravond zongen raakte het me van binnen: het oeroude lied veroorzaakte ontroering. Zo mooi. Maar als je er  een opname van zou horen zou het misschien tegenvallen;  het gaat bij dit koor om wat we samen beleven bij het vierstemmig zingen van de overbekende carols. Ben je benieuwd naar ons koor?

Zaterdagmiddag 10 december zingen we om 14.30 uur in het winkelcentrum ‘Molenhof’ in Roden (tegenover  de  ETOS) , daarna zijn we rond 14.50 uur bij de Wereldwinkel ‘Hart & Kado’ en we sluiten ons optreden af  om 15.10 uur in de Catharinakerk.
Op zondagmiddag 11 december houden we een Carols-Sing-In in de Catharinakerk.
Met het PKN-Christmascarol-Koor zingen we de carols die we hebben ingestudeerd.
De liederen worden ook vertoond op de beamers in de kerkruimte, zodat de mensen die in de kerk zitten mee kunnen zingen.
Ook meezingen met ‘Silent night’ en ‘Joy to the world’?
Welkom!

Wil je de flyer wat beter bekijken? Hierbij een link naar een vergroting.

Daarbij wil ik ook nog graag een beetje reclame maken voor onze mooie, oude kerk.
De Catharinakerk is op zaterdag en zondag tijdens de Weihnachtsmarkt open van 14.00 – 17.00 uur. Er zullen dan ook enkele vrijwilligers zijn die iets kunnen vertellen over het historische gebouw. Als ik niet hoef te zingen ben ik er ook: misschien ontmoeten we elkaar.

Kom luisteren.  Of nog mooier: kom meezingen zondagmiddag!

Zondagmorgen 08.40 uur; ik stap de voordeur uit voor een wandeling naar Op de Helte waar ik om 09.00 uur moet zijn voor de generale repetitie van de cantorij, om 10.00 uur zingen we in de 2e Adventsviering.
Het gromt. Dat is streektaal voor hele fijne sneeuw. Er vormt zich een dun wit laagje op autoruiten, maar op de straat blijft het niet eens liggen.
In het centrum is het contrast met zaterdagmiddag groot.
Ik steek een immense, lege parkeerplaats over. In de winkels is het donker, er brandt alleen volop licht bij de Jumbo waar dingen worden ingericht in kerstsfeer, terwijl de goedheiligman officieel zijn verjaardag nog moet vieren. Geen blikkerige sfeermuziek uit de luidsprekers, verder geen mens op straat.
Een wandeling in zo’n leeg, stil dorp vind ik heerlijk op de vroege morgen: dan heb ik gelijk mijn dagelijkse ommetje alweer gehad.

In de kerk begroet ik mijn collega-zangers en zoek mijn plekje op de achterste rij.
Niet alleen wij bereiden ons voor; Joke van het beamteam zet de beamer aan en projecteert alvast wat op het scherm.
Organist Erwin Wiersinga wenst ons goedemorgen en verdwijnt naar boven om achter het orgel plaats te nemen om de cantorij te begeleiden en de koster zet nog wat stoelen recht en steekt alvast de paaskaars aan.
En zet vast koffie voor ons voor straks.

Cantor Karel zingt met ons in en bij het doorzingen van de liederen zet hij de puntjes op  de i.
“Verwacht de komst des Heren”  zingen we.
Karel: “Het wordt KERST mensen, dat moeten we uitstralen: we verWACHTen iets!”
Rond 09.40 uur druppelen de eerste gemeenteleden binnen en even later hebben we even pauze: koffie!
Die koffie op dat moment is puur genieten: koster Gerard, bedankt!

Om 10.00 uur komt de kerkenraad met de voorganger binnen en de ouderling van dienst benoemt de dominee Walter Meijles, de organist Erwin Wiersinga en noemt zijn eigen naam.
Geen woord van welkom voor de cantorij en Karel wordt ook niet genoemd, terwijl hij ook een belangrijke rol speelt in deze viering.
‘Medewerking aan deze viering wordt verleend door…..’ staat kennelijk niet bij het vaste riedeltje bij de afkondigingen.

Had dat invloed op de viering?
Welnee.
De cantorij bestaat uit gemeenteleden en natuurlijk voelen we ons welkom, wij horen er gewoon bij.
Iedereen is welkom, ook de koster, Joke die de beamer bedient, Judith die de kindernevendienst doet, de diakenen die collecteren, de mensen van het liturgisch bloemschikken en de vrijwilligers die koffie schenken na de viering.
Daarom vandaag geen blog over de kerkdienst, maar over de voorbereidingen die eraan vooraf gaan.
Over de mensen die daar hun uren in steken.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over de uren die we op dinsdagavond op de cantorijrepetitie investeren in het instuderen van de liederen voor de zondagse viering waar we aan meewerken.

Bij de afbeelding: het liturgisch centrum met op de voorgrond het adventsstuk, middenin de paaskaars en op de achtergrond de adventsschikking: een boom met wensen.

In 1993 begon onze toenmalige dominee Hotske Postma met de gespreksgroep ‘Jong Volwassenen’. 33 was ik toen en we hadden twee kinderen van 4 en 6. De gespreksgroep ging van start met ongeveer 10 leden en het was een schot in de roos. We kwamen één keer in de maand bij elkaar en bespraken allerlei onderwerpen die betrekking hadden op het geloofsleven, de kerk. Soms bereidden we een kerkdienst voor of deden we groepsgewijs mee aan een kerkelijke activiteit.

In de loop van jaren ontstond een vaste groep, we deelden lief en leed en werden ouder.
De naam paste op een gegeven moment niet meer goed bij ons. We hebben onszelf een tijdje ‘Jong belegen’ genoemd, maar er kwam een tijd dat het woord ‘jong’ er uit moest.
We heten sinds 2010 ‘Gespreksgroep ‘93′. Eén van de predikanten noemde ons ooit al eens schertsend ‘een gespreksgroep uit de vorige eeuw’. Ja hoor, ja.

Vorig jaar ben ik afgehaakt.
Er stonden vaak te veel dingen in mijn agenda en na corona wilde ik het anders gaan doen; maar omdat we elkaar al zo lang kennen en al zo lang met elkaar meeleven bleef ik wel lid van de app-groep.
Na de zomer was de gesprekgroep nog niet weer bij elkaar geweest.
Eén van onze groepsleden werd getroffen door kanker en moest een zwaar traject in en één van ons kreeg in augustus een zwaar verkeersongeluk waarbij hij ernstig gewond raakte; hij is net twee weken weer thuis uit het ziekenhuis.
In de appgroep kwamen berichten voorbij over ‘een keer weer afspreken nu er zoveel gebeurd is’ en ik vroeg of ik ook mocht komen op de 28e: maar natuurlijk!

Het onderwerp van de avond was: hoe is met iedereen.
Nog aan het werk? Hoe is het met de kinderen? Al opa en oma?
Maar natuurlijk ging het ook over wat sommigen was overkomen.
Hoe herstel je van zo’n zwaar ongeluk en hoe kom je door zo’n kankerbehandelingstraject? Wat doet het met jou en je gezin?
We hadden het niet alleen maar over de lichamelijke gevolgen, maar ook wat het mentaal met je doet.
Over de vragen die je jezelf stelt: waarom ik? Waarom ik niet?
Dat je leven helemaal stil staat en dat je niet kunt overzien hoe het over twee jaar met je zal zijn als de revalidatie helemaal achter de rug is.
Over hoe lief het is dat mensen kaartjes en bloemen sturen, maar dat je eigenlijk maar één ding wilt: dat alles weer GEWOON is.
En dat als alles weer gewoon is je daar te weinig bij stil staat.

Gisteravond hadden we gebak bij de koffie.
Volgens onze gastvrouw: “omdat we het leven moeten vieren”.
Wat fijn dat ik in die app-groep ben gebleven en dat we het leven in al zijn facetten even weer met elkaar hebben kunnen delen.

De eerste zondag van Advent valt dit jaar op 27 november. Dat is de vroegste datum waarop de 1e zondag van Advent gevierd wordt: dit jaar valt 1e kerstdag ook op een zondag.
Advent is de naam voor de aanloopperiode naar kerst. Het is afgeleid van het Latijnse woord ‘adventus’, dat ‘komst’ betekent.
In de kerk verandert de liturgische kleur in de adventsperiode van groen naar paars; op de afbeelding hiernaast kun je zien dat vanaf Pinksteren de kleur groen centraal stond. In kerken en huizen maken we advent symbolisch zichtbaar door een kaarsenstander of een adventskrans waarop vier kaarsen staan.
Op iedere zondag wordt een extra kaars aangestoken.

Wij proberen in de adventstijd iedere zondag naar de kerk te gaan, maar dat gaat dit jaar al niet lukken.
Gerard was nog niet helemaal klachtenvrij na corona, dus wij kozen er gistermorgen voor om de viering vanuit de Catharinakerk thuis te bekijken.
Het bracht ons weer terug bij de herinnering aan de advent-&kersttijd in 2020 en 2021, toen we als gemeente niet bij elkaar mochten komen.
Natuurlijk: we zijn blij dat we op deze manier toch de viering kunnen meebeleven, maar ik weet na zo’n zondagmorgen ook weer hoe vervelend het was.
Het blikkerige orgelspel, de gemeentezang die heel anders klinkt als je er niet midden tussen in zit, de sfeer die je heel anders beleeft met je haakwerkje op de bank en tenslotte het avondmaal, waar je naar kijkt, maar waar je niet fysiek aan deelneemt.
Maar het verhaal dat voorganger Sijbrand van Dijk ons vertelde kwam net zo goed binnen als anders: bij al het geschreeuw in deze wereld is het onze taak om niet terug te schreeuwen, maar doen wat we kunnen doen als tegenbeweging. Kijken naar wat er gebeurt, helpen, aandacht geven, luisteren, de rust bewaren en recht doen.
Volgende week hopen we weer gewoon in de kerk te kunnen zitten: dan zingen we met de cantorij!

Aan het eind van de week had ik voor ons thuis alvast een adventsbloemstuk gemaakt met vier kaarsen; gisteren staken we de eerste kaars aan.
Dit jaar kon ik eigenlijk geen gebruik maken van de hortensia’s; twee weken geleden vroor het voor het eerst en dan worden de bloemen van die struik bruin.
Achteraan de struiken tegen de heg aan vond ik drie kleine bollen waar nog een beetje kleur in zat, die heb ik toch nog kunnen gebruiken.
Wel kreeg ik van de achterbuurman (die van de karmozijnbessen) een tip: “Deze hulststruik gaan we uit de tuin halen, dus als je er nog iets af wilt plukken voor een bloemstuk ben je van harte welkom.”
Mooie, stevige takken, met behoorlijk veel besjes er nog aan: buitenkansje!
(klik op de afbeelding voor een vergroting)

Vind je het leuk om terug te kijken naar de Adventstukken van voorgaande jaren?
Geen bloemstuk is namelijk hetzelfde.
Andere schaal, andere vorm, andere kaarsen, ander groen: nog 8 ideeën om advent symbolisch zichtbaar te maken.
Hierbij de links naar de betreffende pagina’s:
2021>>>
2020>>>
2019>>>
2018>>>
2017 >>>
2016 >>>
2015 >>>
2014 >>>