Categorie: Alledag Pagina 117 van 263

‘Wat ja een dik zwien!” zeiden tante Trijn en ik tegen elkaar donderdagmorgen. Ook een chagerijnig zwien trouwens; het joeg al knorrend mopperig de geiten op die in de weg stonden.
We liepen in het Rensenpark in Emmen en stonden even stil bij de kinderboerderij.
Die kinderboerderijdieren zijn de enige levende wezens die zijn achtergebleven in de voormalige dierentuin.
Trouwens: er was ook een ganzenfamilie neergestreken in het voormalige pinguinkustgebied en in de vijvers zwommen hele dikke vissen die nog heel goed wisten dat mensen aan de rand van de vijver betekent: eten! In hele scholen kwamen ze ons begroeten.
We waren benieuwd naar de Nachtwacht die daar wordt nageschilderd, maar dat gebouw was pas om 13.00 uur geopend; daar gingen we niet op wachten, toen zaten wij allang achter een luxe broodje met gerookte zalm bij Chez Nous.

Een relaxed dagje uit met z’n tweeën.
We doen op zo’n dag niet heel veel bijzonders.
Zet ons een hele dag tegenover elkaar in een kamer met af en toe een natje en een droogje en de dag is ook zo maar om: soulsisters.
Vorig jaar hadden we een rondje Emmen gedaan, maar toen ging het ’s middags zo hard regenen dat we de auto aan de kant moesten zetten. Van Westenesch bijvoorbeeld hadden we toen bijna niets gezien, dat deden we donderdagmiddag nog een keer.
Westenesch is net zo ontstaan als Roderesch bij Roden: een buurtschap op de es van Emmen. Je kunt het vergelijken met Zuidvelde of Langelo: een verstild Drents brinkdorpje met veel rijksmonumenten in de vorm van eeuwenoude boerderijen.
Er is zelfs een hunebed, maar dat mag de naam eigenlijk niet dragen: drie op elkaar gestapelde stenen, meer is er niet van over.

Van Westenesch reden we naar Sleen, waar we ons dagje uit afsloten met een kop thee op het terras van ‘de Deel’, het theaterrestaurant van Roelof en Harm.
We kregen een aangeklede thee: allebei een dienblaadje met een kannetje heet water (zodat je twee kopjes thee had), een koekje én een heerlijk chocolaadje.
We werden omringd door Drents keuvelende mensen (Ja, ik wol eigluks nog eem naor Coevern) en keken uit op Sleen; voor twee Drentse soulsisters een prima omgeving!
Wij waarn ja ok nog lang niet uutproat……

Deze maand bestaat de website ‘de Waarde van de dag’ 6 jaar.
In het blog ‘Wat voor klus dan’  heb ik al verklapt dat ik die verjaardag ga combineren met mijn eigen verjaardag in oktober.
De klus, het schrijven van een boek ter gelegenheid van beider verjaardagen, vordert gestaag. Er zijn al een paar critici/intimi  aan het meelezen. De website krijgt ook een andere lay-out en ook daar zijn we al wat verder mee.

Ieder jaar kijk ik in het website-verjaardagsblog even terug op het afgelopen jaar.
In augustus 2019 bracht Gerard bijna 3 weken in het UMCG door voor een (goed geslaagde) stamceltransplantatie. Daarna volgende de revalidatie en tussendoor plaatste ik vakantieverhalen van Rügen en Ootmarsum.
Het jaar kabbelde rustig verder. Er was onrust op mijn werk waar ik af en toe over schreef, de cantorij kreeg een nieuwe cantor, was het Christmas Carols zingen met het PKN-koor een groot succes en genoten we van dik twee weken kerstvakantie.

In het eerste blog van 2020 citeerde ik een zin uit een column van Wim Beekman.
Mag het nieuwe jaar alsjeblieft ook een gewoon jaar worden? In alle rust, in alle ontspanning. Waarin het komt zoals het komt, en gaat zoals het gaat. Dat je gewoon je best doet en dat je hoopt dat het uiteindelijk goed zal zijn. De weldaad van het gewone.

Het werd geen gewoon jaar. Onze reis naar Marokko/Marrakech in februari ter gelegenheid van 40 jaar vriendschap met onze vriendengroep uit Hoogersmilde blijkt achteraf een wonder.
Dat het nog kon!
In maart overkwam ons wat de hele wereld overkwam: lockdown door het Covid19-virus.
Het mooie van dit blog is dat je terug kunt lezen hoe het was.
Want je vergeet namelijk heel snel hoe het was.
Ik kan de paniek nog voelen die in mijn borst omhoog kroop op vrijdag 13 maart die mij het ademhalen bijna belette. In die week daarna had ik een belangrijke vergadering op mijn werk die ik moest notuleren, ik had een sollicitatiegesprek, een Lohues-avond in Hardenberg en en en……

Inmiddels is het augustus.
Mijn ademhaling is al lang weer onder controle en ik heb veel geleerd de afgelopen maanden. Het leven gaat gewoon door, maar anders dan anders.
We doen al weer voorzichtig leuke dingen met kinderen, familie en vrienden en genieten daar nu meer van omdat we goed beseffen dat niets vanzelfsprekend is.
Ook in coronatijd hielp het schrijven van een dagelijks blog om de situatie van een afstandje te bekijken en te reflecteren.
Met Ede Staal zou ik willen zeggen: het het nog nooit zo donker west 

Met veel plezier begin ik dus aan jaar 7!

Vind je het leuk om die jaarlijkse evaluaties te lezen?
Hierbij een link naar het blog dat ik vorig jaar schreef toen het eerste lustrum werd gevierd.
Onderaan dat blog staan links naar de ‘verjaardagsblogs’ uit voorgaande jaren.

Afgelopen maandag week was ik rond 17.00 u even bij de Jumbo.
Ik was nog bij het brood, toen ik al een kind hoorde krijsen bij de slagerij.
Halverwege kwam ik de ongelukkig moeder tegen: een blèrend kind dat van alles wou, niks mocht en met hoog rode wangetjes in de wandelwagen zat vastgegespt.
Het was soms net een sirene.
Het was einde middag, het kind was moe en moeder werd het van het kind.

Als je moeder bent geweest van kleine kinderen weet je hoe het voelt.
Iedereen kijkt.
Sommigen kijken beschuldigend.
Sommigen kijken veelbetekenend.
En bijna iedereen wordt er wel wat ongemakkelijk van.
Als moeder krijg je het warm en wil je maar één ding: dat het kind ophoudt met blèren.
Dat zeg je ook wel, maar dat heeft geen effect.
Wat wel effect zou hebben is het kind haar zin geven, maar dat is maar van zeer tijdelijke aard.

De moeder in kwestie en ik stonden naast elkaar in de rijen voor de kassa.
Het kind schreeuwde alles bij elkaar en iedereen keek zoals in de alinea hierboven beschreven.
Eén oudere mevrouw die voor het kind stond draaide zich om en begon tegen het kindje te praten. “Nou nou, wat heb jij het beroerd zeg. Word je soms mishandeld? Nou nou!”
Het kind schrok van het geteem van de vrouw, hield even de adem in om vervolgens weer op volle sterkte haar ongenoegen kenbaar te maken.
De moeder keek schichtig om zich  heen en onze blikken ontmoetten elkaar.
Ik knipoogde naar haar en gaf een bemoedigend knikje.

…. geen lollie….

Ook ik heb met sirene’s in de Jumbo gelopen. Dat heette toen nog Nieuwe Weme of Super de Boer. Eén keer zelfs heb ik een schreeuwende dochter (want “Nee, we gaan geen lollies kopen”) die geen kant meer op wou midden in het gangpad laten liggen en ben zelf met de kar naar het volgende gangpad gegaan. Toen was er een dame die mij aansprak: “Mevrouw! Uw kind ligt huilend in het gangpad!”
Alsof je dat zelf niet weet.
Tegen die mevrouw heb ik gezegd dat ik dat wel wist en dat het kind zelf kon lopen en dat ik verwachtte dat ze mij op zou zoeken zodra ze in de gaten had dat ik weg was.
Toen ik dat nog uitlegde kwam het kind al snikkend naar mij toe.
“Mamahahahahaha…”
Ze kreeg de lollies niet, maar was al lang blij dat ze mij weer gevonden had.

Dat schiet altijd door mij heen als ik moeders in dat soort situaties zie.
Het zweet breekt me plaatsvervangend uit.
Die blikken. Dat gebemoei.

Toen ik mijn boodschappentassen in de fietstassen had gedaan klapte er een autodeur achter mij dicht. Het huilende kind zat in haar autostoeltje op de achterbank en moeder haalde opgelucht adem.
“Je doet het goed. ” zei ik “Dappere moeder” en stak mijn duim naar haar op.
Ze klaarde een beetje op en zei: “Dank u wel.”

Opvoeden is top-sport.

Gistermorgen, maandag 24 augustus kreeg ik deze melding op mijn telefoon van Google: bekijk de foto’s van twee jaar geleden op deze dag.
Zo’n melding klik ik eigenlijk altijd weg, maar nu was ik wel benieuwd; ik zag een oud gebouw en herkende Elvaston Castle. (Meer weten? Zie blog uit 2018). Verder zag ik foto’s van Frea en Jon bij een volgepakt busje.

Oooh jaaah! Dat was op de dag dat we Frea en Jon ophaalden uit Engeland. (zie afbeelding. Blog erbij lezen? Zie: beetje verreisd.)
“Vandaag twee jaar geleden” dacht ik.
Dat was best bijzonder, want gistermorgen om 10.30 uur hield Jon zijn eindpresentatie voor zijn studie die hij begon op 1 september 2018.
Wij konden meekijken, evenals zijn ouders en grootouders in Engeland.
Nog vóór 12 uur hadden we bericht: geslaagd voor de Master Bio Medische Wetenschappen!

Gisteravond brachten we even een cadeautje én een flesje port naar Groningen.
We keken samen met Frea en Jon terug naar de twee jaar dat zij in Nederland wonen.
Frea heeft inmiddels een baan als docent Engels bij een HBO-opleiding en Jon gaat met z’n diploma op zak op zoek naar werk.
Twee jaar geleden hoopten we dat het zo zou gaan, gisteren zagen we onze hoop bewaarheid.
Het lijkt allemaal van een leien dakje te zijn gegaan, maar ik vertel vast geen nieuws als ik zeg dat het ook wel zwaar is geweest, vooral in het begin.
Ze hebben het goed gedaan, ze hebben dapper doorgezet; wij zijn supertrots op ‘onze’ Nederlandse Engelsman.
Als je hem hoort praten zou je zweren dat je luistert naar een Engelse Drent….

Het leven van een managementassistent gaat niet altijd over rozen.
Vanaf half maart heb ik heel veel thuis gewerkt en ook tijdens de hittegolf begin augustus zat ik geregeld met mijn laptop aan de keukentafel medewerker van Lentis te zijn.
So far so good, ik heb een nieuwe laptop en een i-phone, kan bij alle systemen en als ik opneem met “Lentis Groningen, Ada Waninge, goedemiddag” hoort niemand dat het telefoontje uit Roden komt.

Maar.
De in-box van mijn email werd op het scherm weergeven in hele kleine lettertjes.
Dat komt omdat wij een mailsysteem hebben, dat niet helemaal goed meebeweegt met Windows-10.
Die hele kleine lettertjes kon ik haast niet lezen en dat is op z’n minst onhandig, want mijn mailbox is mijn agenda, mijn actielijst, mijn ’things-to-do-lijst’ en mijn archief. Daarvoor werk ik met kleurtjes, zodat je in één oogopslag de stand van zaken kunt zien : die mail wacht op antwoord (groen), daar moet ik nog wat mee doen (paars), dat moet ik met mijn manager overleggen (oranje). De mail die is afgewerkt gaat in een mappen-archief, zo hou ik overzicht. Dat heb ik ooit geleerd op een secretaresse-cursus en ik zou niet anders meer willen. Maar ik dwaal af: het ging om de te kleine lettertjes.

Al vanaf juni was ik aan het prutsen om die letters groter te krijgen, maar tot mijn frustratie lukte dat niet.
Ook had ik het al eens bij de afdeling Automatisering neergelegd, maar die hadden het in coronatijd stervensdruk met de plotselinge aandacht voor digitaal vergaderen en de hausse aan aanvragen voor thuiswerken; ik begreep ook wel dat mijn kleine lettertjes niet hun prioriteit hadden.
Vorige week probeerde ik het weer.
En toen was daar zomaar Mark, die het in eerste instantie ook niet voor elkaar kreeg, maar die na enig zoekwerk met de goede oplossing kwam. “Probeer dit eens, misschien lukt het zo?”

Jaaaah!
Tot mijn grote vreugde kon ik de mails in mijn in-box ineens goed lezen!
En de tekst bij de applicaties op mijn bureaublad was ook goed leesbaar.
Wat kan een mens daar blij van worden, het kleurde mijn dag.
Nu hoef ik niet meer te turen en heb ik na een aantal uren werken geen last meer van mijn nek: ik kan nu rechtop zitten en hoef niet meer met toegeknepen oogleden voorover te buigen.

Mark bepaalde de waarde van mijn dag; ik stuurde hem een mail.

Dit was de oplossing!
Geweldig, wat scheelt mij dit een getuur op het scherm.

In het Drents zou ik tegen je willen zeggen: ‘Ik bin wies met joe.’
Voor een Drent is dat een megacompliment: steek hem in je zak.

Zijn reactie was precies goed:

“Heel fijn om te horen! Als mede Drent en Daniel Lohues liefhebber kan ik dat zeer waarderen:)!”