Categorie: Alledag Pagina 124 van 263

Twee maanden hadden we onze dochters en hun mannen niet gezien.
Wel gehoord hoor.
En ook wel op beeld gezien.
Toen we begin deze week de weersberichten hoorden hadden we bedacht dat we vandaag (23 graden!) toch eindelijk wel weer eens met z’n achten konden afspreken.
Bij ons in de tuin! Anderhalve meter er tussen, moet kunnen.
De wens (lees heimwee) was de vader van de gedachte.

Gelukkig hebben wij verstandige dochters.
“Neeheee” zei er één in het gezamenlijke video-gesprek na de persconferentie “dat mag nog niet!”
Mag nog niet?
Hadden wij iets gemist?
“Je mag niet meer dan drie mensen uitnodigen. Die regel geldt al vanaf het begin van de lockdown en die is niet versoepeld.”

Al pratend en polderend kwamen we tot een zeer acceptabel alternatief.

….eten in buffetvorm…

Donderdag kwamen Carlijn en Wim, vrijdagavond Frea en Jon en zaterdag Harriët en Cees. Donderdag kookte ik een grote pan nasi, vrijdag op verzoek stamppot zuurkool en vandaag gaan we barbecuen.
De gasten arriveerden steeds rond 16.00 u en gingen om 19.00 u weer weg.
Het eten deden we in buffetvorm en we hielden afstand.

Vrijdagmiddag appte Harriët al.
Ze was nieuwsgierig hoe we het hadden met Frea en Jon.
“Hoe gaat het?”
Gerard appte een foto terug “Gezellig en afstandelijk!”
‘Contradictio in termini’ vond Cees.
Vond ik niet.
We hadden het gezellig én we hielden afstand.
We kwamen tot de conclusie dat het een paradox was.

Drie dagen achter elkaar een dochter met vriend op bezoek.
Nu we ze allemaal apart hadden, was er ook voor ieder stel genoeg aandacht en tijd.
Drie dagen achter elkaar bepaalden de bezoekjes in hoge mate de waarde van mijn dag.
Het is een bijzondere gewaarwording dat iets wat we voor de coronacrisis zo gewoon vonden (bij elkaar op bezoek, koffiedrinken, samen eten) nu iets speciaals en bijzonders is geworden.

We hebben er van genoten; wát een topweekend!

Gisteren vertelde ik over het boek dat ik las over de familie uit Rhenen en hun lotgevallen voor, tijdens en na de Tweede Wereldoorlog.
Daarin las ik over de evacuatie van het gezin aan het begin van de oorlog, omdat Rhenen midden in het oorlogsgebied lag en aan het eind van de oorlog, omdat de operatie Market Garden mislukte en Arnhem en omgeving onveilig was voor burgers.

Piet Terlouw, de schrijver van het boek, komt uit Rhenen.
Hij heeft de oorlog zelf meegemaakt en kennelijk ook de evacuaties, want één en ander wordt realistisch beschreven. Als je de oorlogsgeschiedenis van Rhenen opzoekt, kloppen zelfs de data. Je kunt je amper voorstellen wat er gebeurt: begin mei 1940 worden mensen in boten naar het westen gebracht en als ze na de capitulatie terugkomen is hun huis verwoest.

De evacuatie aan het begin van de oorlog werd  nog georganiseerd door de Nederlandse regering. Die kon niet goed worden uitgevoerd omdat Rotterdam toen werd gebombardeerd (daar zouden de evacuees naar toe), maar de bed0eling van de overheid was goed.
De Duitse overheid liet in 1944 de burgers aan hun lot over: ze moesten weg.
Ze moesten zelf maar zien waarheen: wegwezen.

In deze dagen herdenken we dat het 75 jaar geleden is dat we zijn bevrijd.
Als je de beelden ziet en de verhalen hoort uit 1945 dan rijzen de haren je ten berge.
Wij vinden dat we nu door het coronavirus in een crisissituatie zitten, maar het is niet te vergelijken met een oorlog.
Afgelopen week hoorde ik dat er een oudere, licht dementerende mevrouw was opgenomen in een kliniek omdat ze helemaal in de war was. Ze dacht dat het oorlog was. Ze had het zelf gezien in het journaal. Het bevrijdingsjournaal …….. tanks in de straten en honger in Nederland.

We kunnen 75 jaar bevrijding niet vieren zoals we het allemaal graag gewild hadden.
Dat is vooral spijtig voor de veteranen die nog in leven zijn: voor hen was het de laatste keer dat er publiekelijke aandacht voor hun daden zou zijn.
Verder kijken we door de coronabeperkingen heel anders aan tegen het begrip ‘vrijheid’.
Maar door het wegvallen van de bevrijdingsfestivals en de onvermijdelijke schreeuwinterviews met artiesten en publiek lijkt er  wel meer aandacht te zijn voor de gebeurtenissen in de Tweede Wereldoorlog.
Ook de indrukwekkende nationale dodenherdenking gisteravond liet zien dat je ook zonder duizenden mensen op de Dam toch met miljoenen Nederlanders tegelijk stil kunt zijn; daar droeg de indringende speech van koning Willem Alexander zeker aan bij en niet te vergeten de initiatieven om overal in het land ‘The Last Post’ live te spelen.

Laten we hopen dat in mei 2021 een aantal respectvolle herdenkingen wel door kan gaan; dan vieren we toch gewoon 76 jaar bevrijding?

In augustus 2015 schreef ik een blog over de Burchtweg naar Bunne.
Mijn vraag was ‘Waarom heet dat Burchtweg? Heeft daar vroeger een burcht gestaan dan?” Dat heb ik toen uitgezocht. Ja dus.
De laatste zin van het blog was  ‘binnenkort maar eens op fietse richting Bunne. Misschien vind ik nog iets terug van de roemrijke geschiedenis van dit Drentse esdorpje.
We schrijven 2020 en we waren tot gisteren nog niet op de fiets in Bunne geweest; ook niet met de auto overigens.

Zondagmiddag 26 april kwam het er dan eindelijk van.
Het was mooi weer en we wilden er graag even uit: mooie gelegenheid om even in Bunne te kijken. We waren niet de enigen die er even uit wilden……..
De omgeving van Roden is voor ons al heel bekend, maar dat stukje naar Bunne hadden we nog nooit gefietst.
Wat mooi is het daar mensen.
Nou helpt het natuurlijk wel mee dat het lente is en dat het zulk mooi weer was, maar toch, wat een mooi plaatsje.
Het wordt al in 1141 genoemd als ‘Buun’, het is  dus een heel oude buurtschap.

….op een bankje naast een boerentuin….

Dat zie je aan de oude boerderijen en aan het landschap met oude bomen en karakteristieke houtwallen.
Wat was er dan zo bijzonder?
Eigenlijk niets; we zaten op een bankje op een driesprong van wegen naast een oude boerderijtuin. De vogels kwinkeleerden, er zat een schorre duif te koeren en de zon scheen door de bomen heen.
Misschien komt het omdat we al weken thuis zitten, maar dit ‘niks bijzonders’ voelde paradijselijk aan.

Later fietsten we door naar Winde, dat ligt 1 kilometer verderop en we peddelden over Altena weer naar Roden.
Van de roemruchte geschiedenis vonden we trouwens niets terug.
We stonden nog even te koekeloeren voor een hek naar een mooi huis, maar daar mochten we niet langs. Gef ok niks, Bunne op zich was al prachtig.

Zo dichtbij, zo verrassend!