Categorie: Alledag Pagina 133 van 263

9 januari: Gevallen voor ’the Crown’

Door Ada

Op 9 januari 2020

In maart 2018, na de hartoperatie, moest ik minstens drie maanden revalideren.
Van zwem-vriendin Ans kreeg ik destijds een DVD-box van de eerste serie van The Crown.
Dat leek haar net wat voor mij; ik was immers ook al enthousiast over Downton Abbey.
Tijdens de maanden revalidatie was het prachtig weer en zat ik heel veel buiten en toen ik in augustus weer aan het werk ging had ik nog maar twee afleveringen gezien.
Eigenlijk weet ik niet zo goed hoe het kwam, maar ook daarna kwam het maar niet van om de serie te bekijken. Wat niet meehelpt is dat Gerard het helemaal niks vindt, dus samen kijken is geen optie en op avonden dat ik in de gelegenheid ben om alleen naar de televisie te kijken vind ik vaak andere dingen ook leuk om te doen. (Zoals bloggen en fotoboeken maken).

Toen ik vakantie kreeg op 19 december had ik een lijstje gemaakt met wat ik in de vakantie wilde doen en één van die dingen was ’the Crown’ zien.
Inmiddels is de vakantie voorbij en heb ik de hele serie gezien; toen ik eenmaal was begonnen kon ik haast niet meer stoppen, wát een mooie serie.
Net als bij de boeken van Geert Mak heb ik de tablet bij de hand om dingen op te zoeken.
Het verhaal begint in 1947 als Elizabeth II gaat trouwen met de Griekse prins Philip. Het eerste seizoen behandelt de periode vanaf haar huwelijk en loopt tot 1953, als haar zus Prinses Margaret’s haar verloving met Captain Peter Townsend verbreekt.

Zelf ben ik geboren in 1960, dus deze eerste serie speelt zich af in een periode in de geschiedenis die ik niet zelf heb meegemaakt.
Met de huidige queen Elizabeth (nu 93) op je netvlies kun je je bijna niet voorstellen dat ze er in de jaren ’50 zo uit zag als de actrice die haar speelt. En dat de hoogbejaarde prins Philip, haar man, zo’n ‘angry young man’ was zie je er nu ook niet meer vanaf.
Winston Churchill, minister president toen Elizabeth koningin werd, was tijdens zijn leven al haast een legende, maar in deze serie zien we een aftakelende oude man die zijn positie niet wil opgeven.
Verder ontdekte ik tijdens het kijken een stukje Engelse geschiedenis dat ik nog niet kende: de smogramp die Londen trof in 1952. Weet je ook niet wat dat was? Hierbij een link >>> naar een artikel daarover op Wikipedia.

Het zal niet allemaal helemaal waarheidsgetrouw zijn wat we zien in de serie, maar het komt er wel dichtbij.
Conclusie: ze zijn niet te benijden.
Wat een gedoe; wat een instituut, dat Engelse koningshuis, die mensen worden geleefd.
Aan de andere kant is deze serie voor mij als royalty-liefhebber natuurlijk prachtig.

Als ik nu naar het oude mensje kijk dat Elizabeth is geworden bekruipt me een soort van medelijden. Zoveel plichtsbesef dat je jezelf een fijne oude dag ontzegt.
En waarom? Er zijn immers al drie troonopvolgers……

Reageren

8 januari: Reminder. ’t Lek zo gewoon….

Door Ada

Op 8 januari 2020

In Alledag

De eerste zaterdagavond van het jaar is standaard gereserveerd voor onze vriendengroep vanuit onze jeugd in Hoogersmilde.

4 fotoboeken – 40 jaar vriendschap.

Deze keer was die bijeenkomst bij ons gepland en zaterdagavond zaten we genoeglijk bij elkaar en wensten elkaar ‘veul heil en zegen veur ’t neie jaor.’
Met twee leden van deze groep ben ik al bevriend sinds mijn puberteit; in die periode zaten we samen in de zondagsschoolleiding.
In 1980, ik was toen 19, organiseerden we met elkaar onze eerste vriendendag op Hemelvaartsdag; een eenvoudige rekensom leert dat wij dit jaar ons 40-jarig jubileum vieren.

Eind 2018 bedacht ik dat het wel leuk zou zijn om van die veertig jaar een fotoalbum te maken met van ieder jaar een paar foto’s.
Toen realiseerde ik mij al dat dat een hoop werk zou zijn, maar als ik op tijd zou beginnen zou ik het in stukjes kunnen doen: iedere maand 3 jaar of zo.
Vanaf 2007 heb ik mijn foto’s digitaal en ook op datum gearchiveerd, dus dat was niet zo’n probleem, maar van 1980 tot 2006 moest ik alle foto’s uit onze eigen albums scannen.
Steeds haalde ik twee albums tegelijk naar beneden, die ik naast de printer legde. Had ik even tijd, dan scande ik weer een jaar.
Ik hoef vast niet uit te leggen dat dit weliswaar veel werk is, maar ook heel leuk!

Op deze manier kregen we die al die oude albums weer eens in handen en haalden Gerard en ik heel wat goede herinneringen op.
Op de eerste foto’s in het boek zijn we allemaal nog geen twintig, de laatste foto’s zijn gemaakt tijdens ons laatste Hemelvaartsweekend in Aalten. Allemaal 50-plussers.

Vlak voor kerst had ik het fotoboek klaar; ik bestelde vier exemplaren en op 30 december kwam het pakje binnen.
Zaterdagavond heb ik het met een klein toespraakje overhandigd.
In het bijgaande kaartje met een toepasselijke afbeelding van een schilderij van Marius

Toepasselijke kaart…..

van Dokkum had ik gezet: ’t Lek zo gewoon, maor ’t is hiel biezunder: 40 jaor vriendschap.
Het boek werd door de stellen uitgebreid bekeken en ik kreeg complimenten en bedankjes.
Maar daar heb ik het niet voor gedaan: dit boek is bedoeld als reminder.
Kijk eens hoe goed we het hebben gehad met z’n achten en hoe waardevol deze contacten zijn.
Voor ons voelt deze vriendengroep net zo vertrouwd als onze familie; bij rouw, trouw en andere feestjes zijn zij er, naast onze kinderen en broers & zussen altijd bij.

Later dit jaar gaan we met z’n achten een week naar Marokko om dit 40-jarige jubileum te vieren; we kijken er met elkaar ontzettend naar uit!

Om het jubileum luister bij te zetten had ik zelf een Mozart-taart gebakken, gebaseerd op de Mozart-vlaai van Limburgia en geïnspireerd door ‘Heel Holland bakt’.

Biscuitdeeg gemaakt en gebakken in een springvorm en in drie laagjes gesneden, botercreme gemaakt en die tussen de laagjes gesmeerd en afgewerkt met slagroom, advocaat en chocoladevlokken.

Hij was heel erg lekker, maar het biscuitgebak was iets te vast gebleven, dat moet ik een volgende keer anders doen……
Robèrt maar eens raadplegen.

Reageren

7 januari: Nederlands maar dan anders (13)

Door Ada

Op 7 januari 2020

In Alledag

Het was al even geleden (september) dat ik het vorige deel van deze serie op mijn blog plaatste, maar inmiddels heb weer een blog vol verzameld.
Deze keer begin ik met een aantal ‘moderne spreekwoorden’, die ik las op een blaadje van onze dagelijkse scheurkalender.

– Zij is in dat huwelijk degene die de afstandsbediening vasthoudt.
– Hij heeft twee LinkedIn-handen
– De vinger aan de polls houden
– Waar rook is, is een doofpot
– Joost mag ’t tweeten.
– Door de zure app heen bijten.
– Je eigen Windows ingooien
– Lachen als een vrouw met botox

In de media gaat niet altijd alles goed.
Jeroen Pauw constateerde dat er ‘veel spanning op de ketel stond’.
Iemand in zijn programma was opgegroeid met muziek: “Het is me met de paplepel ingevoerd.”

Op radio 1 werd een telefoongesprek gevoerd met een woordvoerder van Groen Links.
Ze mopperde op een minister die de kool en de geit wilde sparen.
“De minister hinkt op twee benen!”

Carlijn las in een tijdschrift dat een slim iemand zijn hersens op een vreemde plaats had zitten: “Die heeft een goed stel hersens op zijn schouders.”
Dat moet je niet visualiseren.

Van Carlijn kreeg ik ook weer een aantal mooie uitspraken vanuit haar omgeving:
Iemand vond dat hij het goed voor elkaar had: “Ik heb mijn schapen op een rijtje!”
Vriendin Irene hoorde iemand vertellen dat hij zich niet wil laten naaien door oplichtwebsites en dus verder onderzoek ging doen voor hij iets kocht: “Zo ben ik niet in aap gelogeerd.”
Iemand anders wilde zeggen dat iets met veel bombarie wordt gebracht, maar ze neemt het iets te letterlijk: “Dat ging met heel veel bombardement”.

Soms hoor je een hele leuke combinatie van uitdrukkingen.
Bij dit voorbeeld gaat het om een betrouwbaar iemand waar je wel mee voor de dag kunt komen: “Hij is voor mij als een trots in de branding!

Van schoonzoon Jon hoorde ik ook een bijzonder verhaal.
Hij verkeert in studentenkringen en neemt daar ook veel woorden van op.
Toen hij samen met Frea op bezoek was bij vrienden met een klein kindje zei hij dat hij nog ging ‘vreten en zuipen’, waarna de vrienden hem vroegen of hij zijn woordkeuze wat wilde aanpassen aan hun kleine wereldburger.
Jon was oprecht verbaasd. Later zei hij daar zelf over: “Ik was verteld (I was told) dat dat ‘even snel iets eten en drinken’ betekende.”
Een ander prachtig nieuw woord kwam ook uit Jon’s woorden-koker:
hij veronderstelde dat een bos, in vergelijking met de bebouwde kom van een dorp, een ‘beboste kom’ zou zijn.
Al doende leert men en waar gehakt wordt vallen spaanders; in Jons geval heeft iedereen begrip voor zulke uitglijders. Ik moet er erg om lachen.

Klik hier voor een link naar deel 12 >>> uit de serie Nederlands maar dan anders, daar vind je ook linken naar de delen 1 tm 11. Vergeet niet om af en toe even te kijken op het instagram-account Treintaal. Daar kwam ik vorige maand deze prachtige verhaspeling tegen: “Hij maakt het met de Franse vlag schoon.”

Reageren

6 januari: Successtory?

Door Ada

Op 6 januari 2020

In Alledag, Kerk & gemeente

Een politiek verhaal over wie er nu uiteindelijk de ware macht in deze wereld bezit, daarover ging het gistermorgen in de viering in Op de Helte.
Het ging over de drie koningen, over koning Herodus en over Jeruzalem als luisterrijke en machtige stad, die het volgens de voorspelling van Jesaja zou worden.
En daarnaast ging het over onszelf, over ons levensverhaal.
Wat vertellen we zelf over ons leven?
In de praktijk vaak alleen de successtory’s; de miskleunen en vergissingen benoemen we liever niet.
Wat vertellen anderen over ons leven?
Komen we positief uit die verhalen, dan groeien we daarvan.
Worden er negatieve dingen verteld, dan heeft dat ook invloed op ons leven.

Vanmorgen hoorden we uit Mattheus een stukje van het levensverhaal van Jezus, bij wie zijn eigen verhaal en het verhaal dat anderen over hem vertelden precies op elkaar aansloten, waardoor het een ijzersterk verhaal werd.
Het verhaal van de koningszoon, priester en genezer.
Als een koning kreeg hij van 3 magiërs koninklijk goud, als priester kreeg hij heilig wierook en als genezer werd hem geneeskrachtige myrrhe aangeboden.
Zijn verhaal bracht hoop voor heel veel mensen, hoop die werkelijkheid werd doordat in dit verhaal werd geloofd.

De voorganger zei:
Gods belofte wordt heerlijk vervuld’
aan een wereld verloren in schuld
dat wij leren danken daarvoor.

In mijn hoofd buitelen dan de woorden over elkaar heen en ik denk: waar komen die woorden ook maar weer in voor?!? om na 3 seconden te bedenken: O ja! Stille nacht!
Wat een mooie manier om het kerstverhaal te verbinden aan de eerste zondag in januari.

Het is de bedoeling dat we het levensverhaal van Jezus gaan delen en dat dit verhaal ons eigen levensverhaal gaat aanvullen op de plekken waar wij zwak staan.
De predikant sloot zijn verhaal af met de woorden: “Dit verhaal durven geloven en zo ontdekken waar God te vinden is in de verborgen hoeken van ons eigen bestaan. ”

Na de viering was er koffie mét een nieuwjaarsrolletje, waarmee iedereen weer machtig stond te knoeien, zodat de vloer vol lag met ‘krummels’.
Veel handen heb ik geschud, veel ‘veul heil en zegen’ gewenst.
Soms schudde ik een hand van iemand waarbij ik de goede wensen maar moeilijk uit mijn mond kreeg. Mensen die net hun partner hebben verloren bijvoorbeeld. Je wilt hen natuurlijk ook het beste toewensen, maar je weet ook dat het echt niet meevalt.

Zo gaan we ook als gemeente een nieuw jaar in; het begin is er.
Volgende week organiseert de ZWO weer een activiteitenmarkt.
Gistermiddag zat ik daarom alweer kipjes en kuikentjes te haken voor een workshop die ik ga aanbieden. Wordt vast weer leuk. Kerk is namelijk véééél meer dan psaalms & preken.

Naschrift: tijdens de koffie sprak iemand mij aan op het feit dat mijn veters niet goed gestrikt waren. Dat kon ik als kind niet; ik strikte altijd met één lus. Het heeft tot mijn dertigste geduurd voor ik het strikken met twee lussen goed onder de knie kreeg: dat viel samen met Frea’s veterdiploma.
Niemand weet dat.
Geen successtory, dus wordt het niet verteld…..

Reageren

5 januari: Weer een jaor….

Door Ada

Op 5 januari 2020

In Alledag

Mijn kerstvakantie was heerlijk.
Aan een vriendin schreef ik dat ik de afgelopen week nog een paar dagen kon ‘dobberen’ en dat heb ik gedaan.
Genoeg te doen maar niet altijd zin om nuttig bezig te zijn.
Maar ook geen zin in de Dr. Denker Kerstpuzzel.
En zelfs geen zin in het voorbereiden en schrijven van een blog.
Niet ‘in the mood’.

Niet depressief, niet apatisch, niks verontrustends, maar gewoon geen zin.
Eerlijk gezegd voor mezelf een toestand waarin ik niet vaak verkeer.
Soms heb ik het tijdens een revalidatieperiode na een hartinfarct: het ‘laat-mij-maar-even-gevoel’. Lekker op de bank, bladen lezen, borduren, breien, haken, televisie kijken.
Alleen de hoognodige boodschappen en huishoudelijke klussen doen die echt even moeten en verder dobberen.

Wel veelvuldig sociale contacten bijgehouden met gezin, familie, en vrienden; we hebben de gebeurtenissen in het afgelopen jaar gememoreerd en uitbundig in verschillende kringen geklonken op het nieuwe jaar.
Nu is het huis zonder zin weer ‘ontkerst’.
In de woonkeuken staat nog de roos die we kregen op het kerkhof na de begrafenis van Johan Post, (schoon)vader van twee van onze gespreksgroepsleden.
“We geven deze roos aan jullie mee om niet in verdriet te blijven hangen maar je te realiseren dat het leven doorgaat.”

Van mijn boekenvriendin kreeg ik vorige week een app.
Ze had een column gelezen van Wim Beekman in de krant en had aan mij moeten denken.
Het is een mooi geschreven column onder de titel ‘Weer een jaor’ met een zin die me uit het hart gegrepen is:

Mag het nieuwe jaar alsjeblieft ook een gewoon jaar worden? In alle rust, in alle ontspanning. Waarin het komt zoals het komt, en gaat zoals het gaat. Dat je gewoon je best doet en dat je hoopt dat het uiteindelijk goed zal zijn. De weldaad van het gewone.

Wil je de hele column lezen? Hierbij een link naar zijn verhaal op ‘Koudum.nl’>>>
Hij refereert aan een lied van Daniël Lohues ‘Tik tak’.
Klik hier>>> voor een eerder blog daarover van mijn hand, daar kun je het lied ook beluisteren.

Inmiddels heb ik weer zin.
Dit eerste blog in 2020 sluit ik af met een tekst die op het laatste blaadje van onze scheurkalender van 2019 stond.
Gerard las deze tekst voor op oudejaarsavond vlak voor we met elkaar zouden losbarsten in het ‘Bohemian Rhapsody-koor’ van vijf voor twaalf.
Het is een tekst van Toon Tellegen.

Ik denk dat geluk zacht is als fluweel als je het kon aanraken.
En rood, lichtrood, als je het kon zien.
En dat het knispert als takjes onder je voeten in een bos in de herfst.
Als je het kon horen.
Ik wou dat ik het ergens vond en aan iedereen van wie ik houd kon geven.
“Wat is dit?” ze zouden grote ogen opzetten.
“Geluk.”
“Hoe kom je daaraan?”
“Gevonden.”
“Wat veel.”
“Het is ook voor een heel jaar!”
“En allemaal voor mij?”
“Ja.”

2020.
366 nieuwe kansen om te genieten en te lachen, lief te hebben en te dromen.
Maak er iets moois van.

Reageren

24 december: Een engel.

Door Ada

Op 24 december 2019

In Alledag

Met kerst zijn ze alom vertegenwoordigd: engelen.

60 engeltjes…..

Dit jaar sturen wij vrienden en familie een kerstkaart met een gehaakt kerstengeltje; zo’n engeltje hebben we vorig jaar gemaakt bij de workshop ‘Engeltjes haken’>>>.

Inderdaad: veel werk, maar ik had een jaar de tijd; aan het eind van de zomer had ik ze klaar.

Wat zegt het woordenboek over engelen?

1. Geest uit de hemel die er uitziet als een mens met vleugels.
2. Gezant van God.
3. Zanger in het engelenkoor op de allereerste kerstdag.
4. Iemand die heel lief en behulpzaam is.

Voorbeelden uit ons taalgebruik:
– Ik heb een beschermengel.
– Hij heeft engelengeduld
– Er zat een engeltje op mijn schouder
– Ze heeft een engelachtige uitstraling
– Alsof er een engeltje over je tong……

Hoe zit dat eigenlijk met engelen?
In de bijbel komen ze regelmatig voor maar anno 2019 worden ze niet meer waargenomen.
Tenminste, niet als ‘een heilig soort gevogelte’ zoals Toon Hermans het zo treffend bezong. Hierbij een link naar een YouTube video waarin hij zingt over ‘mijn engel Gabriël’ >>>
Maar graaf je wat verder dan het oppervlakkige, dan hoor je om je heen verhalen dat engelen er wel degelijk zijn.
Mensen die dodelijke ongelukken overleven en handen van licht hebben gezien.
Mensen die zich voelden ‘opgetild’ op ‘weggeduwd’ bij dreiging van groot gevaar.
Onverklaarbare stemmen, oplichtende gestaltes: getuigenverklaringen te over.

De meningen zijn verdeeld, zoals altijd in mensenland.
De één zegt ‘Engelen bestaan niet’ en een ander zegt ‘Engelen hebben mijn leven gered’.
Je kunt het ook omdraaien.
Vraag niet wat engelen zijn en wat voor jou kunnen doen, maar wees er zelf één.

Met deze digitale kerstgroet sluit ik mijn blogs van 2019 af.
Mijn kerstvakantie is al een paar dagen aan de gang en vanaf vandaag neem ik ook even vakantie van de website: na de kerstvakantie ben ik er weer.
Fijne feestdagen en een gezond 2020!

Reageren

23 december: Mi vida en ‘Amane’ in Engelbert.

Door Ada

Op 23 december 2019

In Alledag, Muziek

Het laatste weekend voor kerst.
Wat zullen we eens gaan doen?
Gerard stelde voor om naar de bioscoop te gaan in het nieuwe Forum in Groningen.
Goed idee! We gingen zaterdagavond naar ‘Mi Vida’ met Loes Luca.
Hierbij een link naar de trailer van die film >>>

Een film met een boodschap.
Lou (65) heeft haar kapsalon in Nederland verkocht en gaat een half jaar naar Spanje om de taal te leren en na te denken over wat ze met de rest van haar leven wil.
De film vertelt in een Maeve Binchy-achtig verhaal hoe het haar vergaat in Spanje.
Ze ziet mogelijkheden om daar te blijven, maar haar kinderen in Nederland vinden dat geen goed idee. De boodschap van de film is: leef je EIGEN leven en laat je beslissingen niet alleen maar afhangen van wat anderen vinden. Anderen hebben namelijk altijd iets te verliezen als jij je eigen keuzes maakt. Anderen hebben vaak een dubbele agenda omdat ze profiteren van jouw geld, jouw tijd, jouw aandacht en jouw energie.

Zo, die kwam wel even binnen.
Mooie film, goed verhaal.

Zondagmiddag zaten we in een kroeg in Engelbert.
Dochter Frea is in Groningen lid geworden van vrouwenkoor Amane>>>.
We werden verwacht in ‘Feest en Podiumcafé ‘de Engelstede’.>>>
Er was een levende kerststal en het koor was uitgenodigd ter opluistering van het geheel.
En opluisteren deden ze: wat een verrassing was het!
Het eerste deel van hun optreden was buiten bij de kerststal. Het weer was een beetje druilerig, maar dat maakte voor het zingen niets uit.
Ze zongen een heel divers kerstrepertoire en stonden zichtbaar te genieten.
Een koor met alleen vrouwen had ik nog niet vaak horen zingen. De zettingen zijn heel anders dan bij een gemengd koor. De lage stem was wel te horen, maar één van de lage alten was afwezig, dus in het geheel klonken de lage tonen wat zacht.
Je kon goed horen dat de dames al heel lang samen dit koor vormen, want de koorklank was mooi homogeen en de teksten en melodie-lijnen werden zeker gezongen.

Voor het tweede deel van het optreden van Amane gingen ze naar binnen; Jozef en Maria

Chocomelk in kroegsfeertje….. kijk dat tafelkleed!

verhuisden met hun kindje Jezus gezellig mee. Jon en Gerard bestelden warme chocolademelk met slagroom, dat door de ober met een spuitfles hoogstpersoonlijk met een supergrote toef in het glas werd gespoten.

Zoals ik al zei: heel verschillende kerstliederen passeerden de revue, zoals Stille nacht, Rudolf, Joy to the world, Santa Claus is coming to town en Away in a manger
Bij ‘de herdertjes lagen bij nachte’ hadden ze steeds een klein regeltje toegevoegd.
Zij lagen bij nacht in het veld ‘op de grond‘ zongen ze er speels achteraan en zo bij iedere regel een speciale toevoeging. Erg grappig, net als het hilarische maar soms ook schrijnende liedje van Herman Finkers ‘Van Japan tot aan Yokahoma’.
Bijna ieder liedje was wel bekend en bijna ieder liedje had ook een ‘Amane-twist’.
Het concert duurde drie kwartier, maar het verveelde geen moment.
Er was zelfs een Nederlandse vertaling van “Lonely this Christmas’ van het door mij als puber geadoreerde Mud: “Ik wil niet alleen zijn met kerstmis….!”

Eén liedje vond ik niet leuk.
Vaste lezers van mijn blog weten welk lied dat is.
Het is Amane vergeven: ik kom graag nog een keer naar ze luisteren!
Hieronder een video met één couplet van ‘Stille nacht’ en een sfeerimpressie.

Reageren

22 december: Hoop & Daniël Lohues.

Door Ada

Op 22 december 2019

In Kerk & gemeente

De vierde zondag van Advent.
Vier kaarsen werden aangestoken in de viering vanmorgen in Op de Helte en de profeet Micha verscheen weer ten tonele.
Deze keer vertelde hij over de hoop die in het stikdonker altijd weer opflakkert.
Een maagd die zwanger wordt.
Een magnolia die vóór de winter al knoppen laat zien waar in het voorjaar mooie bloemen uitkomen.

Tijdens de overdenking van Ds. Sybrand van Dijk speelde mij een lied van Daniël Lohues door het hoofd dat heel goed bij deze viering had gepast.
Dat lied, Komp wel goed’ wil ik vandaag graag met mijn lezers delen.
Hierbij een link >>> naar een YouTube-video.
Als je daarop klikt en je gaat dan weer terug naar dit blog, dan kun je tekst meelezen.

In ’t zwartst van ’n duustere nacht
Brandt altied waorns ’n keersie
’n Stemmegie flustert daor zacht

Komp wel, ’t komp wel goed
Uuteindelijk weten we ’t best
Komp wel, ’t komp wel goed
Hoop stärft ’t lest

Onderweg in ’n grote woestijn
Bij ’t leste druppeltie water
Heur ie de eeuwigheid schreien

Komp wel, ’t komp wel goed etc.

Tot dat ’t leste flintertie hoop
Wegblaozen is deur de waorheid
Zu ‘we toch zörgen moeten da’w met mekaar
Oogsten van wat we hebben inzeijd
We hebben de grond en ’t water en de kennis en de zunne
We moeten leben of ons leben der van af hangt

Komp wel, ’t komp wel goed etc.

Ach mamme, wat ben ik ja bange
Mag ik in ruil veur ’n keersie
’n Pleister, ’n smok op de wange?

Komp wel, ’t komp wel goed etc.

De bijbehorende kerkdienst beluisteren?
Kerkomroep >>>, Op de Helte, 22 december, 10.00 uur.

De magnolia kwam terug in het prachtige bloemstuk dat tijdens deze adventsperiode in onze vieringen te zien was.
We vinden het altijd maar gewoon dat er ‘iets van bloemen’ voor in de kerk staat en het krijgt mijns inziens niet altijd de aandacht die het zou moeten krijgen.

Na afloop maakte ik foto’s van het bloemstuk en vroeg Dea Smith naar de bijbehorende uitleg; je vindt die uitleg onderaan dit blog.
Neem eens de moeite om het bloemstuk en de symboliek daar achter goed te bekijken.

Adventsschikking 2019:

De adventsschikking volgt de lezingen uit Micha.

Het is een opbouwschikking die iedere week iets langer wordt.

De kleur is paars.
De basis is van :

Klimop: Gods trouw
Coniferengroen: hoop
De verschillende kegels en zaaddozen: nieuw leven

De schikking staat op een spiegel:
Spiegel: deze werpt een ander beeld op jezelf, de wereld, de tijd (die achter je ligt?)

1^ste advent: Micha 2:
Het kan licht worden , maar daar moet je zelf iets voor doen.

Dit verbeelden we met het poten van 3 bollen. Het lijkt nog niet veel, maar vanuit dit onooglijke iets komen de mooiste bloemen tevoorschijn.

2^de advent: Micha 4: 1-8
Op die dag zullen wapens omgesmeed worden tot gereedschap. En zul je een plek vinden waar je “in de schaduw van God” mag genieten van de dag

Handvormige bladeren: Gods bescherming
Een schepje: gereedschap i.p.v. wapens.
Bollen: nieuw leven

3^de advent Micha 6: 1-8
God vraagt om een andere houding: Doe recht en ga de weg van God.

De kleur is roze. Er is al iets van Kerst te zien.
Roze rozen: liefde
2 stel handen die naar elkaar reiken.

4^de advent: Micha 7: 1-7, 18-20
Hier wordt een hoopvol visioen geschetst: er zal een nieuw begin komen.

Magnoliatak met dikke knoppen: de voortekenen van een nieuw begin.
De kerstster: als belofte van een betere toekomst

Kerst:
De 4 schikkingen worden en een cirkel geplaatst. We zetten de schikkingen met waxinelichtjes in het licht.
In de schikking zijn witte rozen van Gods liefde zichtbaar.

Reageren

21 decermber: Kerstviering bij de PCOB.

Door Ada

Op 21 december 2019

In Kerk & gemeente

In augustus van dit jaar besloten Gerard en ik om te stoppen met optreden als Duo Waninge. We zijn te kwetsbaar geworden in onze gezondheid en we kwamen tot de conclusie: we moeten het maar niet meer doen.
Maar dat betekent niet dat we niet meer samen zingen. In het Christmascarol-koor van afgelopen weekend zongen we tenor en alt en tot kerst is Gerard gast-tenor bij de Cantorij Roden.

Afgelopen donderdag, 19 december, zou ik alleen gaan zingen op het kerstfeest van de PCOB. Eerst wist ik niet eens wat die afkorting betekent; de letters blijken te staan voor Protestants Christelijke Ouderen Bond, subtitel: ‘Samen sterker voor senioren in Nederland’. Hierbij een link naar hun website >>>. Als 50-plusser mag je al aanhaken, dus ik had al 9 jaar lid kunnen zijn.

Gerard was gistermiddag ook vrij en kwam op het idee om mij te vergezellen.
Maar dat was leuk: in plaats van één stemmig kerstliedjes zingen konden we nu twee-stemmig aan de viering mee doen en dat was, ook voor mij, een aangename verrassing.
Het kerstfeest was opgebouwd rond ons kerstrepertoire: veel oude, bekende liederen en af en toe een lied van Elly & Rikkert of een mooie vertaling van Ds. A.F. Troost.
Het resulteerde in een rustige viering met veel zang, gedichten en bekende gedeelten uit de bijbel. Verder mocht ik mijn eigen kerstverhaal over Pieter voorlezen in de streektaal en daar geniet ik zelf minstens zo van als de luisteraars.

Het was aangenaam samen zingen.
Dat vonden de aanwezige ouderen ook; “We hoefden niet zo hoog te zingen!”
Dat heeft ook een reden: ik kan zelf niet meer zo hoog.
Zong ik vroeger bij Christelijke Zangvereniging Halleluja in Hoogersmilde nog onbekommerd de sopraan partij: tegenwoordig kan ik me dat niet meer veroorloven.
Als je met orgel de samenzang begeleidt zit je vast aan noten, maar met een gitaar kun je een beetje ‘sjoemelen’: je zet het lied in een ander akkoord en gebruikt een klem. Dan is een lied soms zomaar 2 of 3 tonen lager.

De aanwezigen gaven de indruk dat het een mooie middag was.
Gerard en ik kunnen dat alleen maar beamen; het was ook voor ons heerlijk om weer even samen de oude, vertrouwde kerstliedjes te zingen.
Deze vormen van vrijwilligerswerk, zoals ook vorige week met het Carolskoor, passen goed bij ons. Ook al zijn we gestopt als Duo Waninge en gaan we niet meer z’n tweeën de provincie in, samen zingen blijft iets wat we in Roden en omstreken gewoon blijven doen.
Dat hoeft niet altijd als duo, dat kan ook in een kwartet, in een workshopje, een informele zangavond of een optreden met het ‘Af&Toe-koor ‘.
Nog even een leuk nieuwtje: dochter Frea heeft voor het ‘Af&Toe-koor’ en logo gemaakt!
Dit zal ik gaan gebruiken bij oproepen voor het ‘Af&Toe-koor’ in het komende jaar.
Dus hou je van zingen en zie je dit logo: haak aan, want samen zingen is geweldig, ook al kun je niet meer zo hoog.

Reageren

19 december: Kerstpakket.

Door Ada

Op 19 december 2019

In Alledag

Toen ik bij Lentis kwam werken in 2008 kregen we in december een kerst-aardigheidje.
Geen kerstpakket, maar een cadeau dat we konden kiezen uit de Cadeau Caroussel.
Daar werd ontzettend over gezeurd.
Ik citeer: “Internet-gedoe! Ik kan niet inloggen. Ik kan niet kiezen. Die spullen zijn niet mijn smaak.”

In de jaren daarna koos men voor een cadeaubon van V&D.
Kon je zelf iets moois kopen: ik kocht een nieuw horloge.
Maar weer werd er gezeurd.
Ik citeer wederom: “Onpersoonlijk ja. V&D is een stomme winkel.”

Toen had de crisis inmiddels behoorlijk toegeslagen, ook binnen ons bedrijf, dus er moest worden bezuinigd; voor het eerst sinds jaren geen kerstpakket of ander aardigheidje.
Toen werd er nog veel harder gezeurd.
Dat bleef zo tot en met vorig jaar.
We kregen wel een mooie kaart met een opbeurende tekst van de Raad van Bestuur dat we erg ons best hadden gedaan en dat we werden bedankt, maar meer werd het niet.
Toen werd er op ons interne Lentisnet gezeurd over het feit dat er wéér geen kerstattentie was.

Dit jaar was er voor het eerst weer een ouderwets kerstpakket.
Omdat ik nogal had gezworven in de organisatie (Groningen, Winschoten, Zuidlaren) ging ik er van uit dat ik het ergens op moest halen, want ik heb op dit moment niet echt een leidinggevende; officieel val ik rechtstreeks onder de directie. Gisteren na het werk zou ik naar Groningen rijden om het op te halen.

Gistermorgen zat ik midden in een ingewikkeld gesprek met iemand van Automatisering over een autorisatie, toen mijn kamerdeur openging en de directeur met kerstpakket en al binnenkwam. Het telefoongesprek stelde ik even uit en kreeg van de man te horen dat ik voor wat betreft de begeleiding van mijn werkzaamheden niet echt verwend was, dat ik desondanks zelfstandig doorgewerkt had en achter de schermen veel voor anderen had betekend.

Na vijf minuten zat ik weer alleen met het kerstpakket voor mijn neus.
Flabbergasted is het woord dat hierbij op zijn plaats is.
Achteraf bleek dat de mannen ‘voor wie ik achter de schermen veel betekend had’ dit bij de directeur onder de aandacht hadden gebracht en dat ik daarom even deze speciale aandacht kreeg.

Het deed me wat, mensen; het bepaalde de waarde van mijn dag.
Het maakt niet alles goed van wat er afgelopen jaar niet fijn is geweest, maar het helpt al als je op deze manier gehoord en gezien wordt.
Gistermiddag begon mijn kerstvakantie.
Samen met Gerard heb ik het feestelijke pakket uitgepakt; deze blijk van waardering word erg op prijs gesteld.
Ben benieuwd of er nu ook weer gezeurd wordt……

Reageren