De titel van dit blog lijkt een nieuw boek in de serie van Suske en Wiske, maar dat is geenszins het geval. Het was de titel van de musical die vrijdag- en gisteravond werd uitgevoerd door het studentenkoor ‘Bathroom-scenario’ waar dochter Carlijn en schoonzoon Jon in zingen. Vorig jaar schreef ik ook al een blog over hun toenmalige voorstelling (zie 26 juni 2018: Zuster Anna >>>).
De hele familie was vrijdagavond al geweest, dus ik was een beetje ‘allenig’ maar dat duurt 
bij mij nooit lang. Naast mij zat een mevrouw uit Doesburg die speciaal voor haar dochter naar Groningen was gekomen en we hadden het al snel gezellig.
De voorstelling begon met schoorsteenvegers: ze stonden op het dak en ze zongen “Chimchimmeny’ uit Mary Poppins. Carlijn speelde Bennie. Ook schoorsteenveger, maar in ‘kennelijke staat’; als ze al wat zei was het ‘Benniedronken…’ Nee, hoor, nee.
Ze zette Bennie zeer overtuigend neer en ook tijdens het zingen moesten de andere schoorsteenvegers Bennie tussen hen in nemen, anders viel ze om.
Eén van de schoorsteenvegers was Tobi. Hij wilde eigenlijk helemaal geen schoorsteenveger zijn, hij wilde het liefst muzikant worden, maar daar was geen geld voor.
In de badkamer van zijn huis werd hij op miraculeuze wijze het afvoerputje van het bad ingezogen en kwam hij in een andere wereld terecht: Badkuipia.
Het was niet best in dat fictieve land. Er heerste een regentes die een mengeling was van de stiefmoeder van Sneeuwwitje, de Hartenkoningin uit Alice in Wonderland en de stiefmoeder van Assepoester. We maakten kennis met een groep verzetstrijders, aangevoerd door Willem, die eigenlijk Claus heette. De verzetstrijders bestonden uit vier stemgroepen: sopranen, alten, tenoren en bassen.
De koor-clichés kwamen allemaal voorbij.
Sopranen vinden zichzelf altijd het belangrijkst.
Alten zijn vergeetachtig.
Tenoren zijn veel te luid en bassen zijn bromberen.
En als we vier stemgroepen hebben gehad zijn er altijd nog de mezzo’s en de baritons die het liefst apart benoemd zouden willen worden
Een bas vertelde een grapje: “Wat is de overeenkomst tussen een sopraansolo en diarree?
Je voelt het al aankomen, maar je kunt er niets tegen doen”.
Bathroomscenario nam ons mee in een spannend en meeslepend verhaal.
We hoorden de legende van een schitterend zingende Sirene (die trouwens omlijst werd door prachtige dans) en we leerden het belang van de stemvork: het zet de mensen aan tot samenzang en daarvan wordt je sterker.
Het verhaal was leuk, maar ik geniet iedere keer weer het meest van de mooie koorklank van dit a-capellakoor.
We hoorden een mix van heel verschillende muziek, o.a. ‘Logical song’ van Supertramp, ‘Bohemian Rhapsodie’ van Queen, een nummer van Enya, ‘Cabaret’ van Liza Minelli en ‘Angels’ van Robbie Williams. Ongeveer twintig jonge mensen die alle teksten uit het hoofd kennen en die hun hart uit hun lijf staan te zingen: ze veroorzaakten regelmatig kippenvel.
Mijn buurvrouw bleek de moeder van de vileine regentes; ze kende haar eigen kind amper terug. Haar dochter speelde haar rol vol overgave en zette een fantastische ‘slechterik’ neer; haar kakelende lach klonk af en toe nog uit de coulissen.
Na de voorstelling moest ik rennen om de trein te halen van station Noord naar het hoofdstation. Daar zat ik bij de opa en oma van Willem/Claus; net als ik waren zij ook apetrots en ze hadden genoten van de avond met muziek, toneel en dans.
Natuurlijk was ik trots op Carlijn, maar ook op Jon: ‘onze’ Engelsman had (samen met iemand anders) de regie op zich genomen en zong als bas/bariton echt geweldige partijen.
Hij heeft een hele mooie stem en ik vind hem een aanwinst voor het koor.
Maar ik ben als ‘mother in law’ natuurlijk bevooroordeeld……
Hieronder twee filmpjes die ik maakte met mijn telefoon.
Dan heb je even een indruk van wat wij gisteravond hebben gezien en gehoord.
Wil je meer horen van Bathroomscenario? Hierbij een link >>> naar hun website.
Daar vind je ook geluidsopnamen van hun mooiste nummers.
Nu ik ouder word merk ik dat ik een beetje aankom.
