Categorie: Alledag Pagina 180 van 265

Tegenwoordig doe ik iedere dag de boodschappen.
Kleine beetjes, goed te behappen.
Meestal kan ik het in een rugzakje meenemen, maar als het iets meer is dan ga ik met een rolkoffertje.
Iedere dag een beetje boodschappen halen kost net zoveel tijd als één keer in de week op donderdag twee fietstassen en één Jumbo-shopper vol.
Bijna altijd kom ik wel een bekende tegen die even een praatje maakt.
Gezellig. Maar zes in een half uur in best veel, dus ik moet af en toe het gesprek echt kort houden omdat ik nog niet zo lang kan staan.
Daarom loop ik ook met zo’n rolkoffertje; niet sexy, wel praktisch.

Met Gerard doe ik op vrijdag of zaterdag de wekelijkse boodschappen; grote, zware dingen nemen we dan mee.
Hoe we dat doen is wel even een dingetje.
De eerste keer liep Gerard met de kar en het briefje en ik liep er (lichtelijk bibberend)  achteraan, blij dat ik het lopen kon volhouden.
Gerard begint bij het brood en zigzagt dan door de gangpaden richting het vlees.
Dat is in mijn beleving ‘de verkeerde richting’; op mijn boodschappenbriefje staan de boodschappen in volgorde van waar ze in de winkel staan (lees hierbij het blog ‘Ordnung muss sein van december 2015) en ik begin altijd aan de kant van het vlees.
Die eerste keer maakte het mij geen bal uit; Gerard begon onderaan het briefje te strepen en deed de boodschappen op zijn manier.

Twee weken later zat ik al stukken beter in mijn vel; toen heb ik het ook maar gezegd.
“Kunnen we aan de andere kant beginnen? Anders klopt het in mijn hoofd niet.”
Gerard begrijpt dat. Het maakt hem ook niet uit, dus nu lopen we weer langs de goede route door de Jumbo. Het zijn de kleine dingen die het doen.

Gistermiddag liep ik met mijn rolkoffertje nog even naar de HEMA.
Daar had ik 8 Oranjetompoucen besteld.
Koningsdag zonder is geen optie!

Morgen meer over Koningsdag.
Eén ding weet ik zeker: ik heb de koning niet life in Groningen gezien.
En die 8 tompoucen zijn op.

Het woord ‘Event’ roept bij mij associaties op aan iets feestelijks.
Zoals je bijvoorbeeld op Facebook een ‘Event’ kunt aanmaken.
Gistermiddag had ik een afspraak bij de Event-poli in het Martiniziekenhuis, maar het woord feest paste daar niet echt bij.  Natuurlijk wist ik dat al wel. Op 10 november 2014 zat ik er ook al en ook al een paar keer daarvoor. Maar deze keer was het wel anders. De vorige keer waren er ‘alleen maar’ een paar stents geplaatst, nu had er een bypass-operatie plaats gevonden.

Autorijden mag ik nog niet, maar gelukkig had ik vriendin Bea bereid gevonden om met mij mee te gaan. Bijna een uur duurde het gesprek;  Bea had in die tijd vier tijdschriften uitgelezen….
Veel van wat ik gistermiddag hoorde was al bekend, maar ik was toch blij dat het gesprek plaatsvond; het was namelijk niet allemaal gesneden koek.
Geneest de wond wel goed? Is die licht-schrijnende pijn in mijn borstbeen wel normaal? Is dat borstbeen wel weer goed aan elkaar gegroeid? Om die vraag te beantwoorden moest ik met m’n rug tegen de deur gaan staan, waarop de cardio-consulent met beide handen druk uitoefende op de borstkas. Doodeng vond ik het! Ik schiet al in de stress als iemand mij wat onstuimig om de hals vliegt; maar het viel reuze mee. Mijn hoofd kon beide kanten goed op draaien, dus het borstbeen is goed geheeld. Ook de ‘ritssluiting’ van het litteken zag er goed uit.

Opgelucht liep ik de spreekkamer weer uit, blij dat mijn onzekerheden waren weggenomen.  De revalidatie wordt na Hemelvaart opgestart; er zijn twee voorlichtingsbijeenkomsten, één over voeding en één over psycho-sociale aspecten waarvoor ik ben uitgenodigd. De medicatie is gecontroleerd, de bloeddruk gemeten en mijn herstel verloopt volgens de consulente ‘zeer voorspoedig’.

Met mijn positiviteitsvoorbeeld Churandy Martina zeg ik: “Ben blij man! Kannie klage man!”

Al meer dan een maand ben ik nu al niet meer op mijn werk geweest.
Vorige week realiseerde ik me in een flits dat het al half april was en dat ik nog helemaal niets gedaan had aan de kwartaalrapportages van het 1e kwartaal van 2018. Dat moest in een nieuw format.
Op het moment dat ik het denk weet ik ook gelijk: O nee. Dat hoeft nou niet.
Op sommige data weet ik wat mijn managers op dat moment aan het doen zijn.
Dat de Vestigingsmanagers bij elkaar zitten  voor een overleg.
Maar dat is al steeds minder vaak, omdat ik al meer dan vier weken niets meer met die agenda’s heb gedaan.

… net als de hotemetoten…..

Soms moet ik op mijn werk “complexe afspraken” maken. Managers van Lentis en vertegenwoordigers van verzekeraars bijvoorbeeld, dat zijn altijd lastige opdrachten.
Nu ik thuis ben en tijd heb bedacht ik dat ik dit talent wel kon inzetten voor een andere complexe afspraak: de Waninge-schoonzusjesdag. We roepen dan al maanden tegen elkaar op verjaardagen ‘We moeten nodig weer een schoonzusjes-dag houden!”, maar het duurt altijd een eeuwigheid voordat we een datum hebben. Vorige week vrijdag maakte ik de groepsapp  ‘Schoonzusjesdag’ met de dames (we zijn met z’n zevenen) en begon opgewekt met het inventariseren.

De één heeft vrije dagen op woensdag en vrijdag, een ander op maandag en donderdag.  Vaste oppasdagen, werkdagen,  ziekenhuis afspraken, geplande etentjes: het was net zo lastig als met de hotemetoten op mijn werk.
En nog een overeenkomst: niet iedereen een reageert even vlot… .
Een datum in mei is niet gelukt,  maar begin juni vonden we wel een geschikte datum.  Woensdag 6 juni komen de dames met z’n allen koffiedrinken aan de Boskamp en daarna gaan we een paar leuke dingen doen. Woensdag is anders voor mij ook een werkdag. Langzaam wen ik aan het idee dat ik tot de zomervakantie alle dagen iets kan plannen. Alhoewel… .over twee weken begint de revalidatie.
Woensdag 6 juni kan ik in ieder geval niet!