een alternatief voor 'de waan van de dag'

Categorie: Alledag Pagina 187 van 265

2 februari: Meisje, van harte gefeliciteerd!

Iedereen in mijn omgeving weet dat ik een aanhanger ben van ons koningshuis.
Afgelopen woensdag, toen Beatrix 80 jaar werd, kreeg ik een app van een vriendin: “Meisje, van harte gefeliciteerd met de verjaardag van Beatrix; dat wordt smullen voor de TV vanavond!” Nou, dat was het inderdaad. De hele week al eigenlijk. Het ging er over bij Jinek en Umberto, er stond een mooi artikel over Beatrix in de krant en op internet kwam ook van alles voorbij. Woensdagmiddag belde ik nog even met mijn tante (die waar ik de Oranje-liefde mee deel) die mij nog  attendeerde op de Vijf-uur show, waar ook twee koningshuis-deskundigen waren aangeschoven. Toen konden we het er nog even fijn over hebben.

Het doet ons namelijk erg goed dat we Beatrix zo zien genieten van haar vrijheid.
Dat ze oma kan zijn voor haar kleinkinderen.
Dat ze alleen maar officiële dingen doet die ze écht leuk vindt.
En dat ze zo mooi en waardig oud wordt; geen botox en fillers voor Beatrix.
Ook niet voor Irene en Margriet trouwens. 
Iedere rimpel verdiend en niets om je voor te schamen.
Eigenlijk hoopten tante en ik dat ze na het overlijden van Claus nog een leuke vriend zou vinden, maar dat zit er kennelijk niet in.

Gistermorgen bij de Jumbo trakteerde ik mezelf op een Royalty; ga ik dit weekend even heerlijk voor zitten.
Op internet verschenen gistermiddag wat nieuwe foto’s van Beatrix. We zagen haar ontspannen met haar kleinkinderen (foto boven)  en met haar hond.
Het genieten van het leven in de luwte is haar van harte gegund!

Reageren

29 januari: Broeder Waninge.

Gistermorgen was er een bijzondere viering in Op de Helte.
Er werden nieuwe ambtsdragers bevestigd; Hadewich Schimmel als pastoraal ouderling en ‘mijn’ Gerard als ouderling met een bestuurlijke taak.
Bij de ingang werd iedereen welkom geheten door ds. Walter Meijles en wij werden begroet als ‘broeder en zuster Waninge’. Dan schiet ik al in de lach; het past zo niet meer in de huidige omgangsvormen binnen onze kerk, al voelen we ons natuurlijk wel als één grote familie met elkaar verbonden.

Het was een feestelijk gebeuren gistermorgen. Er was familie (dochters,  schoonzoon,  twee broers/schoonzussen) en het was een mooie viering.
De liederen die we zongen pasten goed bij het bijzondere karakter van de viering en de orgelbegeleiding van Erwin Wiersinga was weer prachtig.
De bijeenkomst begon met een vrolijke noot: er ging iets mis.
(Vind ik stiekem altijd erg leuk; als gemeentelid dan. Als het jezelf betreft is het ineens een stuk minder grappig……)
De dominee kondigde aan dat we Psalm 11 gingen zingen, Erwin speelde ook psalm 11, maar op de beamer verscheen Psalm 111. Na één regel stopte het orgelspel, de gemeentezang was halverwege de regel al in schoonheid gestorven.
Erwin hing vervolgens over de balustrade bij het orgel: “Wat ging er mis?”
De voorganger vroeg aan Erwin: “Wat heb je ingestudeerd?”
Dat is geen goede vraag aan een gelauwerd organist. Kostelijk was zijn reactie: “Ingestudeerd?!? Het is u vraagt wij draaien….”
Daarna zongen we Psalm 111.

In de overdenking vergeleek de voorganger de nieuwe ambtsdragers met de profeten in het oude Israël.  Er waren nogal wat overeenkomsten.
– Een aanvankelijke weerstand tegen de roeping, maar na enige druk toch de schouders er onder zetten.
– Je taak niet voor eigen rijkdom uitvoeren. Sterker nog: het kost nogal wat investering van je eigen tijd en energie en wat je er voor terug krijgt? Je mag hopen dat het in balans is.
– Hun handelen toont hun ware aard.

Na de preek was de korte plechtigheid van de bevestiging, beide ambstdragers lieten een duidelijk ‘Ja’ horen en kregen de zegen.

Bloem van de kindernevendienst. 

De kinderen van de nevendienst hadden een mooie bloem gemaakt voor de nieuwe kerkenraadsleden (het thema van de viering was “Je hoeft niet bang te zijn”) en ze kregen ook een roos ‘gemaakt door  de Schepper’  zoals de dominee treffend opmerkte. Na viering waren er veel felicitaties en goede woorden van  de andere gemeenteleden.
Na de koffie namen we de familie nog even mee naar huis voor een drankje en om nog even na te praten.
Zwager Jan vond één lied qua tekst bijzonder goed bij de viering passen, lied 345 ‘Gij hebt uw woord gegeven’, met name de woorden van het tweede couplet.
Nu ik U heb gegeven mijn woord op deze dag,
geef dat met heel mijn leven ik daarvoor instaan mag, 
dat ik het in mijn daden waarmaak aan iedereen.
Maak zichtbaar uw genade door mij en om mij heen.

Inderdaad, erg toepasselijk.
Maar, broeders en zusters, dat geldt niet alleen voor kerkenraadsleden.

Reageren

28 januari: “Assen calling!”

Zaterdagmorgen rond half 11.
Laat ontbijt, krantje op het aanrecht, Sudoko.
Op de achtergrond Radio 2, Bert Haandrikman.
Druk met cijfers in de weer (als hier die acht komt….) hoor ik opeens een heel bekende stem roepen: “Assen calling!”
Dat kan maar één zijn: Sinet.
Eén van de acht.
Van de vriendenclub van Hoogersmilde.

Sinet doet mee aan de quiz “Be-ja of Be-nee” over onze vorige koningin prinses Beatrix.
Bij het tweede wat ze zegt weet ik zeker dat het onze Sinet is “Douze points!”
Dan is er haar nog niets gevraagd, hè?
Heeft ze zelf al dikke lol.
De eerste vraag heeft ze fout, maar de andere 5 allemaal goed, dus ze wint een aantal prijzen. Voorwaarde is dat ze kaartje stuurt aan onze oude vorstin omdat die woensdag 80 wordt.
Tuurlijk, dat zie ik haar zo doen.

Sinet is op de radio precies dezelfde als met de vrienden onder elkaar.
Ze zat ook al eens bij Gerard Ekdom in het programmaonderdeel Dokter Pop en ook op Radio Drenthe was ze al regelmatig te horen.
Gistermorgen feliciteerde ik haar via de groeps-app.
Leve de koningin!
Leve Beatrix!
Bravo Sinet: trots op je.

Reageren

27 januari: Stof in de wind

Gistermiddag had ik een afspraak bij de kapper in Een. Het was goed weer, dus ik ging op de fiets.  Je fietst dan door een mooi stukje wereld in de kop van Drenthe, met (een beetje  verscholen in de bossen) het prehistorische hunebed D1.
Meer weten? Op de website ‘Hunebedwijzer’>>> vind je alle informatie.

Altijd als ik daar langs fiets ben ik doordrongen van het feit dat hier 5 eeuwen geleden al mensen woonden.  Dat gevoel is alleen maar sterker geworden door het boek ‘Dricka en de nomaden van de kwelder’ dat ik eind 2015 las. Benieuwd naar Dricka? Lees dan mijn blog van 12 januari 2016 Hier. In Roden. Maar dan 5000 jaar geleden >>>
Sindsdien heb ik er zelfs beelden bij in mijn hoofd en realiseer ik me hoe zwaar het leven was voor de mensen die in die tijd leefden. Overleefden zeg maar.

Op de terugweg maakte ik een foto van het hunebed vanaf de weg.  Je kunt het nu als je vanaf Een komt nu goed zien liggen omdat er geen blad aan de bomen zit.

Even mijmeren…..

Ik fietste er naar toe, maakte nog een foto van dichtbij en stond nog even te mijmeren naast m’n fiets. Toen werd de rust verstoord door schreeuwende  hondenuitlaters en stapte ik weer op.

Tijdens het tochtje onderweg naar Roden kwam het lied ‘Dust in de wind’ van Kansas op de oortjes voorbij. “All we are is dust in the wind” zingen ze.
Same old song, just a drop of water in an endless sea
All we do crumbles to the ground though we refuse to see
Dust in the wind, all we are is dust in the wind

(vertaling: Hetzelfde oude liedje, slechts een druppel water in een eindeloze zee
Alles wat we doen verkruimelt, hoewel we het niet willen zien
Stof in de wind, alles wat wij zijn is stof in de wind.)

Kippenvel kreeg ik er van. En dat kwam niet van de buitentemperatuur.
Nooit had ik me verdiept in die tekst en vanmiddag ineens kregen de Engelse woorden die ik al zo lang meezing betekenis.
Het deed me denken aan een regel uit Jesaja 40: “In zijn ogen zijn de volken als een druppel in een emmer, als een stofje op de weegschaal”.
Luister hier >>> naar Kansas ‘Dust in the wind’.

Reageren

26 januari: Af&Toe-koor.

Gisteravond zaten we met 14 mensen in Op de Helte; 3 bassen, 2 tenoren 5 sopranen en 4 alten.  En drie gitaren en een tamboerijn.

Het was de eerste bijeenkomst van een nieuw koor in onze PKN gemeente.  Een experiment. Het idee is dat ik een digitale kaartenbak beheer met mensen die wel eens willen zingen in een koor.  Als de gelegenheid zich voordoet en een predikant graag een koor bij een viering wil, schrijf ik een mail naar mijn bestand ‘Kaartenbak Af&Toe’ met de datum van de viering, wat we gaan zingen en op welke data we repeteren.

Wie kan op die data en de uitgekozen liedjes leuk vindt meldt zich aan; bovengenoemde groep dus.  We zaten aan het begin van de avond in een kring om de tafel en het leek wel een verjaardag van de familie Waninge: de mannen bij elkaar en de vrouwen ook. Bij het verdelen van de stemmen kwam dat goed uit.  Gisteravond verkenden we met elkaar de drie liedjes die we gaan zingen.

Leuk was het; ik heb er van genoten. Het zingen heeft een half jaar op een erg laag pitje gestaan door de zorgen rondom mijn moeder. Nu is er weer ruimte voor dit soort activiteiten en ik haal m’n hart er aan op.

Samen zingen, samen lachen en  musiceren. Schutteren met de partijen bij de piano. We hadden midi-files gekregen van Tom om thuis  te oefenen, maar dat had niet iedereen gedaan. We kwamen er trouwens best goed uit; na een uur hadden we de drie liedjes twee keer doorgezongen.  Maandagavond is de volgende repetitie. Eėn bas kan er dan niet bij zijn: een kleine ingreep aan zijn hoofd betekent een dagje huisarrest.  “Kun je maandag als jullie oefenen in de kerkzaal de apparatuur van ‘kerkradio’ aanzetten?  Dan kan ik thuis meezingen.”
Wat zullen wij van deze dingen zeggen? Dat het fijn is dat mensen zo fanatiek zijn en zo graag willen zingen!

Zondag 4 februari gaan we zingen in de Ik zie jou viering om 10.00 uur. We hebben er zin in!
Woon je in Roden en omstreken en wil je in mijn digitale kaartenbak? Je kunt een reageren onderaan dit blog.

Reageren

25 januari: A normal day

Het thema van deze website laat me regelmatig nadenken over de vraag: “Wat was nou vandaag voor mij van waarde?”
Als je ouder wordt merk je dat het leven nooit alleen maar bestaat uit toppen van geluk.
Bij niemand. Ook al zou je dat met die ‘heppie-de-peppie”-social media van tegenwoordig wel denken.

Er zijn fantastische dagen, hoogtepunten, waar je intens van kunt genieten,
Maar er zijn ook dieptepunten, ook daar moet je mee om zien te gaan.
Vandaag was voor mij een doodnormale dag.
Een kleine opsomming van kleine waardevolle momenten:
– de sneeuwklokjes komen alweer op in de wintertuin.
– de doktersassistente vertelde me dat de cholesterolwaarden prima waren; mooi zo deur gaon.
– Mijn stoere E-bike vervoerde zoals elke week mij én drie zware boodschappentassen en het weer werkte mee. (note bij de boodschappen: twee lege wijnflessen en géén plasje onderin de tas….)
– Verse broodkapjes bij de koffie, Arbeidsvitaminen op de Radio, een paar huishoudelijke klussen en tussendoor even spelletje op de computer.

A normal day is a lucky day.

Meer lezen over zo’n normale dag?
De eerste dag na de vakantie   in de zomer van 2020.
De eerste normale dinsdag  na een corona-lockdown, september 2020.

Reageren

22 januari: De laatste zoetjes.

In mijn huishouden zijn na het overlijden van mijn moeder nogal wat boodschappen opgenomen. Pakjes, zakjes, doosjes, flesjes…..we zijn nu drie maanden verder en af toe gooi ik een verpakking weg waarvan ik denk: “Die kwam nog bij ma uit de kast.”
Er was één doosje dat ik iedere dag in de handen kreeg: de zoetjes.
Die had mijn moeder al best lang: ik was de enige die zoetjes gebruikte, dus die raakten niet op. Toen ik ze mee naar huis nam was het half november. Vorige week zei ik nog tegen Gerard: “Het busje lijkt het kruikje van de weduwe van Sarfath wel …….de inhoud schijnt  onuitputtelijk te zijn.”
Maar vanmorgen nam ik de laatste twee zoetjes in mijn kopje thee.

Gistermiddag waren we bij mijn moeders broer, mijne ome Henk, op de thee. We haalden herinneringen op en bekeken samen met hem en mijn tante ons fotoboek van het laatste jaar. Mijn moeder kwam regelmatig voorbij, maar je zag haar gedurende het bladeren op de foto’s steeds zwakker worden. Het is goed om het er dan nog even met elkaar over te hebben. Over haar huisje dat nu zo tevreden bewoond wordt door de nieuwe bewoonster. Over hoe goed mijn moeder het heeft gedaan nadat mijn vader is overleden. Over oude familieverhalen en over honderd-en-één andere ditten en datten waar je zo fijn met je familie over kunt praten.

Nu staat mijn eigen Natrena-zoetjes-doosje weer bij de suiker en de koffiemelk.
Weer een stukje.

Reageren

21 januari: Een sobere viering in Roderwolde.

Spekglad was het vanmorgen.  Wij hadden het plan opgevat om in Roderwolde naar de kerk te gaan; daar is één keer in de maand een ‘ochtendgebed’ in plaats van een gewone viering. Dit wordt gedaan omdat de kerk (in verband met minder predikanten) anders te vaak op zondag dicht zou zijn. Glibberend maar zonder ongelukken kwamen we aan.

Door onze Hoogersmildiger achtergrond voelt het  kerkje altijd vertrouwd. Het kleine orgel,  de houten banken,  de klok waarvan je het touw hoort schuren en de collectezak aan een steel met een belletje er aan; waar dus ook nog mee ‘gehengeld’ wordt langs de kerkgangers. Ons kent ons in deze gemeenschap. Schijnt de zon door één van de kerkramen hinderlijk  in je ogen, dan loop je zelf even naar voren om het gordijn dicht te doen. Dat deed de man die twee banken voor ons zat; hij gebaarde even naar de anderen “Die ook?” Ja, die ook.

“Wat is eigenlijk een ochtendgebed?” vroegen wij ons af.  We kregen een papiertje met de orde van dienst en constateerden dat het een sobere viering is, georganiseerd door gemeenteleden. Er werden enkele liederen gezongen,  de schriftlezing werd uit twee vertalingen voorgelezen, er werd gebeden, gecollecteerd en af en toe was er stilte,  een moment van bezinning. Het deed me denken aan wat vroeger door monniken in kloosters werd gedaan: de metten. Meer weten van de metten? Zie metten >>>

Geen preek of andere meningen, alleen een paar verzen uit de bijbel en alle ruimte voor eigen interpretatie. Vanmorgen lazen we het gedeelte uit Marcus waarin Jezus Simon, Andreas, Jacobus en Johannes roept.  Ze gooien hun netten neer,  laten iedereen achter en volgen hem.  Ik vroeg me af wat voor impact het op mijn leven zou hebben als ik dat zou doen. Zou ik dat doen?

Bijzonder in Roderwolde is het klokgelui tijdens het Onze Vader; een mooie traditie. Mensen in het dorp die niet in de kerk zijn,  weten dan dat op dat moment het Onze Vader wordt gebeden.

Na de viering (die maar een half uur duurde) was er koffiedrinken in het jeugdgebouw.
Dat was uitermate gezellig: we spraken wat oude bekenden, maakten kennis met mensen die we nog niet kenden en dronken ondertussen twee koppen koffie. Dat koffiedrinken duurde langer dan hele viering. Toen we naar huis gingen was het al lang niet meer glad…..

Reageren

20 januari: In alle rust….

Wij zijn aan het rommelen in huis. Carlijn woont al sinds augustus samen met haar Wim in Groningen en haar grote kamer wordt MIJN kamer; een eigen kamer voor mevrouw. Gerard heeft al een eigen kamer, dat is de oude kamer van Harriët, maar bij hem heet die kamer ‘kantoor’. Zo gaat die van mij natuurlijk niet heten. Kantoor heb ik op mijn werk wel.

Het is leuk om te bedenken wat ik dan allemaal in die kamer ga neerzetten en hoe ik hem zal inrichten. Van de week hebben Gerard en ik behang, verf en saus uitgezocht en sinds vorige week is Gerard in de kamer bezig: behang van de muren, schuren etc.

Mijn yoga-oefeningen doe ik tegenwoordig in Gerards kantoor, want in de grote kamer van Carlijn is het nu erg ongezellig.
Meestal is dat ’s morgens heel vroeg. Op mijn telefoon staan wat bestanden met mijn favoriete, voor de yoga rustige muziek en zo begint mijn ochtend altijd kalm.
Dat was ook vanmorgen de bedoeling. Maar Gerard had zich voorgenomen om voor de koffie ‘al iets te doen’, dus toen the Brothers Four heel zacht zongen “Come to my bedside my darling” begon Gerard in de andere kamer een klein stukje van de deur af te schaven met een schaafmachine. Want die deur klemde een beetje.

JIIIING! JEENNGG!
De lieverd zei dat hij uit voorzorg de deur al even dicht had gedaan……

Het is voor het goede doel.
En het wordt prachtig.
Weet je niet wie the Brothers Four zijn?
Kijk dan op ‘Mijn kant van het bed’ >>> en Where are you going my little one? >>>

Reageren

19 januari: Yoga met een verhaaltje.

Toen mijn moeder in haar laatste jaren steeds meer zorg en aandacht nodig had, stopte ik met de yoga-lessen die ik volgde bij de sportschool op maandagochtend; in december 2016 was dat.
Nu mijn leven weer in een wat rustiger vaarwater is gekomen wilde ik het weer oppakken. Vriendin Bea vertelde over een yoga-clubje waar zij bij zat: een combinatie van yoga en pilates. Dat ging ik ook eens uitproberen.

De vorige yogalessen en deze zijn niet met elkaar te vergelijken.
De entourage is eerst al heel anders; we doen onze oefeningen niet in een hippe sportschool, maar in de oude gymzaal van de voormalige basisschool in Roderesch.
Verder is het groepje deelnemers kleiner en onze yoga-juf Trijntje gebruikt geen microfoon en staat niet op een podium. Verder is de muziek erg aangenaam: hele rustige gitaar- of pianoklanken.

Bea had al gezegd dat de oefeningen iedere week anders zijn; vorige week volgden we inderdaad een heel ander programma dan vanmiddag. Nu kregen we allemaal een stok waar we verschillende oefeningen mee deden.
Het enige dat niet anders is ben ik zelf: ik ben er nog steeds niet heel goed in.
Ondanks mijn dagelijkse yoga-riedeltje stond ik ook vanmiddag weer te schutteren. De oog-hand-been coördinatie was niet in orde; “nu  linkerbeen over de stok zwaaien, rechter hand stok vasthouden en nu afwisselen.” Als Trijntje het zegt en voordoet lijkt het heel eenvoudig, maar dat is het met rechts en links nooit voor mij.
Verder moesten we achterover rollen en proberen met onze voeten de grond te raken.
Het rollen ging goed, prima zelfs, maar toen mijn voeten de grond raakten kraakte er iets in mijn nek. Die beweging had ik kennelijk jaren niet gemaakt, dus dat kraken was vooral ongewoonte.

Er wordt hard gewerkt tijdens de les, maar aan het eind mag je ontspannen. 
De les wordt afgesloten met een klein verhaaltje. Vanmiddag las juf een verhaal voor van Toon Tellegen over de tor en de krekel.  Voorgelezen worden; wat heerlijk!
Wel moet ik er voor waken dat ik aan het einde van een drukke week niet in slaap sukkel tijdens de ontspanningsoefeningen.

Na afloop is er een kopje thee (gember-citroen: nog nooit gehad!) en zitten we even gezellig een kwartiertje te beppen.
Het komende half jaar ga ik deze lessen volgen.
Tenminste…. als mijn nek dat met mij eens is.

Weten hoe die yoga er bij de sportschool uitzag? Lees Yoga (3) >>>, op die pagina staan ook linken naar Yoga (2) en Yoga (1).)

Reageren

Pagina 187 van 265

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén