Categorie: Alledag Pagina 198 van 265

31 augustus: De waarde van vriendelijkheid.

Door Ada

Op 31 augustus 2017

Geen blog gisteren. De dag werd heel anders ingevuld dan ik had gedacht. Met mijn moeders gezondheid gaat het al een tijdje niet zo goed en gisteren nam ik een dag vrij om ‘dingen’ te regelen voor haar.
Alarmering, hulp in de huishouding, tafeltje dekje en hulp bij persoonlijke verzorging.
Daarmee begaf ik me in een wereld die ik nog niet van dichtbij had meegemaakt. Ja, zijdelings, via mijn schoonmoeder. Wat ik daarvan heb geleerd is dat er altijd iemand bij een indicatie-gesprek moet zijn. Schoonmoeder kwam in eerste instantie niet in aanmerking voor hulp, omdat ze zelf in de veronderstelling verkeerde dat ze alles nog best zelf kon….

Een greep uit de terminologie waar ik gisteren mee om de oren werd geslagen:
“Dit service nummer kost 10 cent per minuut.”
“Toets 1 voor het maken van een afspraak, toets 2….etc.”
Ik belde met Ouderenwelzijn Smilde om 13.45 uur.
“Helaas kunnen wij u op dit moment niet te woord staan. Wij zijn bereikbaar op maandag, dinsdag, woensdag en donderdag van 09.00 tot 13.30 uur.”
‘Al onze medewerkers zijn in gesprek, een ogenblik geduld alstublieft.’
‘Houdt uw burgerservice nummer en uw klantnummer bij de hand.’
Moeizaam. Heel veel, lange ogenblikken geduld.
De persoonlijke hulp van Icare en tafeltje dekje kreeg ik voor elkaar.

Daarna moesten we nog voor een naar onderzoek naar het Wilhelminaziekenhuis in Assen.
Wachten. Stress bij mijn moeder. Niks gevonden, toch maar weer naar huis.
Rond 21.00 u was ik thuis.

Wat is nou de waarde van zo’n dag?
Natuurlijk het ‘ontzorgen’ van mijn moeder: alleen zou ze het niet meer kunnen.
Maar voor mij was het de ontzettend lieve verpleegkundige bij de huisartsenpost die mijn moeder geruststelde. Die voorzichtig deed met bloedprikken, die luisterde naar haar verhaal en die net zo lang schikte met bed en kussens tot ze goed lag.
Die haar met een vriendelijke glimlach op de wc hielp en haar even over haar wang aaide.
“Niet te snel terugkomen, hoor!” zei ze toen we weggingen.
Onbetaalbaar.
En onvoorstelbaar belangrijk: handen aan het bed met een luisterend oor.

Reageren

29 augustus: Wa-ha-ha-ha-chet au-hauf!

Door Ada

Op 29 augustus 2017

In Alledag, Muziek

In deze periode trek ik veel op met Wim Opgelder.
Daar weet Wim zelf niks van, die is waarschijnlijk lekker vakantie aan het vieren.
Hij heeft een oefen-cd ingezongen voor het projectkoor waar Gerard en ik ons voor hebben opgegeven. (zie 10 juli >>>). De alt-bestanden heb ik op mijn telefoon gezet en die beluister ik op momenten dat het even uitkomt.

Op de fiets naar Groningen, tijdens het stofzuigen/soppen/koken, tijdens de yogaoefeningen vroeg in de morgen, ja soms zelfs tijdens het douchen; Wim is alom vertegenwoordigd. Inmiddels heb ik het al zo vaak gehoord dat ik hele stukken mee kan zingen en heel af en toe zoek ik het stuk op op YouTube en probeer ik als alt mee te doen. Dan blijkt steeds weer dat ik nog goed moet oefenen.

Gerard en ik verheugen ons op de repetites, die beginnen eind september. Dan heeft iedereen de hele zomer de tijd gehad om het stuk in te studeren, dan zing je als koor zo een eind weg. Dan ben ik eigenlijk ook wel benieuwd naar onze uitspraak van het Duits. Cantrix Erica was altijd erg gespitst op ‘een mooie dunne L en een zachte CH’. Wim laat op de oefen bestanden een licht Nederlands getint Duits horen… maar dat is hem vergeven. Het is een heidens karwei om zo’n oefen cd helemaal in te zingen en ik heb er ontzettend veel baat bij dat ik het op deze manier kan instuderen.

Afgelopen zaterdag tijdens het klussen bij Carlijn zong Harriët ineens “Wa-ha-ha-ha-ha-chet auf….”.
Had ze van mij; dat schijn ik soms te zingen of te fluiten.
Vervolgens zit het dan weer de hele dag in mijn hoofd.
Blijf je in ieder geval wakker: “Wachet auf, wachet auf, wachet auf!”

Reageren

27 augustus: Het ‘niets’ boven Groningen (2)

Door Ada

Op 27 augustus 2017

In Alledag

Het Zeehondencentrum in Pieterburen is landelijk veel bekender dan DoeZoo in Leens. Dat hoor en zie je gelijk: Spaans, Duits, Engels, Frans en de meest uiteenlopende dialecten uit Nederland. Verder veel informatie bordjes en ondertiteling in drie talen.

We keken filmpjes, leerden van alles over de twee soorten zeehonden die Nederland rijk is en werden uitgenodigd om mee te doen aan een quiz in de bioscoop. Leuk!
We werden als publiek opgedeeld in groepen. Er

Achter de schermen

werden vragen gesteld door middel van filmpjes en plaatjes en dan moesten we als groep overleggen wat het antwoord zou kunnen zijn. Twee jonge kindjes achter ons tetterden hun antwoord al steeds door de hele zaal. Maar dat was niet altijd goed en daarmee brachten ze iedereen aan het twijfelen. Heerlijk om bij te zitten. Bloedfanatieke pubers versus ontwapenende kleuters die om de klip klap riepen “Waai gaan winnen!” Maar wij wonnen; dankzij de jongen in de rij voor ons die al heel goed had opgelet in het informatiecentrum.

… ziek ….

Wij hadden kaartjes gekocht voor de rondleiding “Een blik achter de schermen” om 16.00 uur. We zagen de intake-kamer, waar de zieke zeehonden worden binnengebracht, we zagen de viskeuken, de operatiekamer en de verschillende stadia waarin de zeehonden worden opgevangen. In fase 1 zijn ze nog heel zwak en in fase 4 kunnen ze al bijna weer worden teruggezet in de natuur.

Na dit erg leuke uitje wandelden we nog even Pieterburen in. “Hier gaan we nog eens fietsen” zeiden Gerard en ik tegen elkaar. “Wat een verrassend mooie omgeving!”
Aan het einde van de dag reden we door het ‘niets’ boven Groningen naar Lauwersoog voor vis en patat in Schierzicht.
“Deze dag krijgt van mij 5 sterren” vertelde Cor toen we uit de auto stapten. Maar er kwam nog één ster bij; ’s avonds zaten we met elkaar rond de tuinhaard en Cor mocht wat oud papier in het vuur gooien.
Inclusief Gerards volledig ingevulde Sudoku-boekje. Zes sterren….

Reageren

26 augustus: Het ‘niets’ boven Groningen (1)

Door Ada

Op 26 augustus 2017

In Alledag

Neef Cor (13) komt af en toe bij ons logeren; donderdagavond kwam mijn broer hem brengen. Gerard en ik bedenken dan van te voren waar we hem een plezier mee kunnen doen. Dit keer kozen we voor DoeZoo in Leens gecombineerd met het Zeehondencentrum in Pieterburen. Wat hadden we een leuke dag!

DoeZoo is een kleinschalige en laagdrempelige dierentuin in Leens waar van alles is te beleven. De nadruk ligt op insecten, maar er zijn ook reptielen, slangen, aapjes, eekhoorntjes en kinderboerderij-dieren.
Een paar keer per dag is er een rondleiding, verzorgd door Ton: dat vonden wij het leukste onderdeel. Hij vertelt iets over de neusberen, de kinderen mogen ze voeren en daarna neemt hij ons mee naar binnen om wat dieren te laten zien.
Het begint met een egeltje. Dat vinden de kinderen allemaal nog schattig. We mogen allemaal even voelen dat het egeltje aanvoelt als een borsteltje.

Dan haalt Ton een grote vogelspin te voorschijn: Hector heet ie. Eén van de jongetjes op de eerste rij vlucht gelijk al naar papa die drie rijen verderop zit. We komen van alles te weten over Hector en daarna mogen de kinderen hem even op de hand houden. Een meisje vooraan roept heel hard ‘NEE!’ , maar het is gelukkig niet verplicht. De kinderen die het wel durven mogen naast Ton in de rij gaan staan. Cor wil ook wel. Ik vind mezelf al dapper dat ik een foto durf te maken. Wat een joekel…..

Dan wordt het nog spannender. Ton gaat even weg en komt terug met een boa constrictor om zijn nek. Ook nu mogen we allemaal weer even voelen (voelt als een fietsband) en ook nu mogen waaghalzen weer aansluiten in de rij: wie durft een slang om zijn nek?
In een tweede sessie houdt Ton een heel verhaal over een stinkdier en vervolgens mogen we Stinky allemaal even aaien.

De kinderen zijn helemaal gefocusd op de dieren, maar ik kijk vooral naar de kinderen.
Wat genieten ze. Ze griezelen. Ze kijken zich de ogen uit. En als het spannend wordt is daar altijd papa of mama. Of (ook in grote getale aanwezig) opa of oma.
“Kijk papa, hier… een dinosaurus!”
Het blijkt een klein, geschubt leguaantje te zijn.
Horen, zien, proeven, ruiken, voelen: DoeZoo >>> is een aanrader in het gebied dat zichzelf in een folder profileert als ‘het niets boven Groningen’.
Morgen deel 2 uit het ‘niets’.

Reageren

25 augustus: Origineel kadootje. 2x.

Door Ada

Op 25 augustus 2017

In Alledag

Vorig weekend hadden we weer een verjaardag met de vrienden. Die week daarvoor hadden we elkaar nog gezien en gesproken bij de voorstelling van de Getemde Feeks in Diever, maar er was al weer gespreksstof genoeg.

We doen onder elkaar niet echt aan cadeautjes, maar we geven elkaar geld. Ik koop er altijd iets leuks van, iets waarvan mannen zeggen “Is ‘ t neudig?”
Hele mooie breiwol, een boek, sieraden of een tas; zoiets. Meestal geven we dat geld in een envelop, maar zaterdagavond had ik een bijzondere manier van geld geven.
Had ik gekregen van Sinterklaas. Ik had de goede Sint gevraagd om papieren doosjes die je nog in elkaar moet vouwen om cadeau-geld in te doen en toen kreeg ik deze Oosters aandoende boekrolletjes, gemaakt van luxe behangpapier. Er zitten twee strookjes papier om het houten dingetje gevouwen; op de voorste zet je de boodschap die bij het cadeautje hoort en tussen de twee strookjes vouw je het papiergeld dat je wilt geven. Leuk hè?
“Je koopt ze bij de wereldwinkel” zei Sinterklaas.

Eenmaal op de verjaardag bleek dat een andere vriendin ook had bedacht het geld op een andere manier te geven.
Zij had een mini-portemonnee gekocht met de tekst:
“Life isn’t perfect but your outfit can be!”

Jarenlang schuiven we enveloppen heen en weer met een kaartje en een bankbiljet en zo ineens twee originele ideeën op één avond….. maar verder was er niet veel veranderd. Net als op andere verjaardagen was het het gewoon weer heel gezellig!

Reageren

22 augustus: Cornelis-clan

Door Ada

Op 22 augustus 2017

In Alledag

Afgelopen woensdag was het 16 augustus; de verjaardag van mijn vader.
Hij zou 85 geworden zijn, maar ik kan me daar niks bij voorstellen.
Hij blijft altijd 75, de leeftijd waarop we hem moesten missen.
Rond zijn verjaardag komen we als gezin altijd bij elkaar onder de naam ‘Cornelis-clan-dag’. Zo noemde mijn vader zijn eigen club: mijn moeder, mijn broer en zijn gezin en wij met dochters en aanhang. Zondagmiddag hadden we afgesproken; niet iedereen was er bij, maar dat mocht de pret niet drukken.

Actie……

We kwamen bij elkaar in een etablissement in Hoogersmilde waar we ook konden midgetgolfen. Ouderwets een balletje slaan, dat hadden we al een tijdje niet gedaan! Helaas was het mijn moeder in haar rug geschoten, die kon het ‘staan en slaan’ niet zo lang volhouden, maar sloeg ons gehannes vanaf een afstandje gade.
Het was weer als vanouds. Vrieswijken, ik schreef het al

…niet zo goed in sport!

eerder, zijn van nature niet zo goed in sport. Dan wordt er gemopperd op de attributen. “Sterf toch, ding!” hoorde ik mijn broer op een gegeven moment tegen een constructie roepen waar het balletje doorheen moest rollen. Hoe herkenbaar….

Gerard heeft gewonnen, maar dat was wat discutabel, want schoonzus Annette had voor iedere keer dat de bal uit de baan rolde een extra strafpunt genoteerd. De rest niet. Die spelregel was ons eigenlijk niet opgevallen. Maar ook dat mocht de pret niet drukken.

Wat de pret wel wat drukte was het eten, dat niet echt naar wens verliep.
Het restaurantje was niet helemaal berekend op het aantal mensen dat er zat.
Eén visgerecht stond er op de kaart; kabeljauw in een krokant jasje. Dat wilde Annette graag bestellen.
Maar dat was nou jammer: er was geen kabeljauw.
Toen iedereen zijn eten had bleek dat de pizza voor nicht Coby er niet was.
Maar dat is echt niet leuk. Iedereen gaat dan eten, (want anders wordt het koud) en zij zat er maar bij. Minstens een kwartier moest ze wachten; zulke dingen bevorderen de sfeer beslist niet.
Toen we later een nagerecht bestelden vroeg ik om een cappuccino.
Nee, dat kon niet, want de melk was op.

Jammer. Maar meer ook niet. De late pizza bleek heel lekker te zijn en de koffie zonder melk was lekker pittig. Ondertussen haalden we herinneringen op aan vergelijkbare

Opa Vrieswijk leest voor (1991)

momenten uit het verleden. Mijn vader had een kort lontje en is ooit eens verschrikkelijk boos geworden op een Chinese uitbater die iedereen zijn eten bracht, behalve de kinderen, destijds 3 en 6. Die moesten nog even wachten op hun patat.
Die meneer heeft later denk ik nooit meer kinderen laten wachten op hun patat.
Je moest mijn vader namelijk niet aan zijn kleinkinderen komen…..

Klik hier voor een verhaal over de Cornelis Clan 2016

Reageren

21 augustus: Mede mogelijk gemaakt door…..

Door Ada

Op 21 augustus 2017

In Kerk & gemeente

De wekelijkse viering van onze PKN-gemeente werd gistermorgen gehouden in de Catharinakerk. Sinds ik daar regelmatig als vrijwilliger bezoekers iets vertel over de geschiedenis van de kerk kijk ik met andere ogen naar het gebouw.
Als liefhebber van geschiedenis kon ik gistermorgen mijn hart ophalen.

De predikant had eerst al aandacht voor drie kinderen op de eerste rij; het gezin was te gast in onze gemeente. Hij nam ze mee naar de preekstoel en wees ze op het prachtige houtsnijwerk. Een paradijsvogel was er in te zien. En aardbeienplantjes. Een leeuw. En veel eikenbladen. Hij legde uit dat dat kwam omdat in de oudheid, voordat het christendom zijn intrede deed, eiken vaak onderdeel uitmaakten van het religieuze centrum van het dorp. Daar was vaak een offerplaats en onder de grote, oude eiken werd rechtgesproken.

Zijn overdenking begon hij met een verhaal over de grote kerk van Elst, waar hij vroeger kerkte. De gemeenteleden worden daar ’s morgens welkom geheten ‘op deze historisch religieuze plaats’. Op die plek stond in de prehistorie namelijk al een openluchtheiligdom van de Bataven en in de Romeinse tijd stond er een gallo-romeinse tempel (zie afbeelding links)
Op de fundamenten daarvan is het huidige kerkgebouw gebouwd. (meer info zie >>>)
Dit alles gelardeerd met beelden: ik hing aan zijn lippen.

De strekking van zijn verhaal was dat geloofsgemeenschappen altijd een mengvorm zijn van oude tradities en vernieuwingen. Het is onze taak om niet al te halsstarrig vast te houden aan wat belangrijk was in het verleden, maar ook oog te hebben en ruimte te maken voor vernieuwingen. “Bestrijdt elkaar niet te vuur en te zwaard” waren zijn woorden. Wat nu nieuw is, is over vijftig jaar al weer vreselijk achterhaald. Koester wat je had, maar sta open voor het nieuwe; het geloof blijft op die manier in beweging.

Eén aspect uit de viering (een voor mij geheel nieuwe zienswijze) zal ik onthouden voor de rondleidingen in de Catharinakerk in de toekomst.

tekst: ‘Zingt Roden! Hoppincks naame en God ter eer!’

De voorganger vroeg aan de kinderen: “Hoe zou je het vinden als in deze kerk een groot bord van Coca Cola zou hangen? Of dat de ouderling van dienst aan het begin van de viering zou zeggen: “Welkom in deze viering, mede mogelijk gemaakt door Coca Cola!”
Dat zou natuurlijk heel raar zijn, vonden de kinderen ook.
Maar toen wees de dominee naar het wapenschild in het herengestoelte ‘De Kymmellsbank en naar de schilden bij het orgel met de naam van Mw. Hoppinck.
“Het koor van de kerk, betaald door de familie Ellents en Oldenhuis van Mensinge.
Het orgel, mogelijk gemaakt door mw. Hoppinck.”
Toen was reclame in de kerk dus heel gewoon.

Ineens ga je je afvragen: hoe zou de kerk er dan over vijftig jaar uit zien?
Dan ben ik 106………

Reageren

19 augustus: Albert Boelen en ‘de Onlanden’.

Door Ada

Op 19 augustus 2017

In Streektaol

Zoas al beloofd in het blog ‘Olde mannen in Rowol’ vandage het aandere gedicht dat Albert Boelen mij destieds stuurde.
(zie het blog van 25 juli >>>)

Net as Albert bint Gerard en ik ook arg gecharmeerd van de Onlanden.
Wij gaot allebei regelmaotig op fietse hen Grunn’n. Veurige weke kreeg ik ’s mörgens een berichie van hum op mien telefoon: “De Onlanden vanmorgen. Lekker op fietse” en hij stuurde een foto met.

“Het was veul mooier as op de foto” zee e later op de dag. En zo is ’t eigenlijk altied.
Ettelijke foto’s heb ik ’s mörgens vrog van de Onlanden maakt. Met de opkommende zun. Met zulveren spinnewebbies an elke rietstengel met druppelties water d’r in waor de zun deurhen schient.
Met reeën in de mist. Met ganzenkuukens.
Met trots paraderende fazant-hanen.
Moar nooit krie’j op die foto’s te zien hoe mooi het was.
Ie moet d’r gewoon hen en het zölf beleven.

Albert woont in Foxwolde, feilijk midden in de Onlanden.
Lees hierunder hoe hij het beleeft:

Onland reize

Ik biender staorig
deur het gruun –
de zwarte sloot
wes mij mien pad –
het briede, gruune veld
met an de einder
een stad.
Ik dwaal wat rond en
vuul mij vrij,
een veugel wupt wat
veur mij oet.
Een grelle witte wolk
an de blauwe locht – ik
kiek umhoog – met in mien
hals een kloet.
Waor as ik kom – waorhen ik reis
hier kom ik aal wearum –
Hier kom ik vort – dit is mien plek,
want aal ’t gereis en aal ’t getrek
leart mij aal mear: d’r is niks in
hiel de weareld – dat op dit laand hier lek.
Dit laand, zó niks, zo ‘on’ – mor niet te
vergelieken.
Hoe aold aj wordt – hoe lang j’ ok blieft
verwonderd bliej’daor kieken.

(25.08.2014 Onland Roderwolde bij ’t Leekstermeer)

Reageren

18 augustus: Het virus 2 ‘Een knieftig kastje’

Door Ada

Op 18 augustus 2017

In Alledag

Op 27 juli >>> maakte ik melding van de heel vroege signalering van het Rodermarktvirus. Inmiddels kan ik melden dat er een uitbraak van dat virus heeft plaatsgevonden.
Dat begon met een oproepje om blauwe rondjes te haken. De eerste avond dat we bij elkaar kwamen met het knutselteam waren er al zo’n twintig mensen. En we verzamelden al 130 rondjes! Jong en oud was aan het haken geslagen. We zijn nu een week verder en we hebben de benodigde 400 rondjes al rond: iedere haakster nam nog 12 voor haar rekening.
Met z’n allen fietsten we naar de loods en bewonderden de wagen in aanbouw. “Wat kunnen we doen?” was de vraag die het meest werd gesteld. Nou….die avond nog niet veel, het was nog iets te vroeg. Maar woensdagavond konden we los: badkamertegeltjes stukslaan om daar mooie mozaïeken van te leggen en boontjes plakken.
Dominee Walter, de veroorzaker van het virus, ziet het allemaal handenwrijvend aan en krijgt het al hoog in zijn bol. Hij noemt het kledingteam team ‘de praalwagencouturiers’ en de knutselaars ‘avant-gardistische set-dressers’. Zo weet ik er ook nog wel ééntje. Dan noemen we de bouwgroep ‘reliable construction workers’….. what ’s in a name?

Steeds meer mensen raken betrokken en enthousiast.
De rondjes haaksters krijgen een nieuwe opdracht: rode bloemen haken, breien of maken van stof.

En ik? Ik haak natuurlijk. En zet sloten koffie en thee, zorg voor de PR (zie de website van onze PKN-gemeente >>>) en ruim op. Woensdagavond zette ik emmers en dozen aan de kant en ik legde alle meegebrachte flesjes en oude handdoeken in de balkenconstructie onder de werktafel die wel wat op een kastje leek. Ruimte geeft overzicht. Eén van de dames vond het een knieftig kastje. Dat begreep ik zeker wel want dat was Drents volgens haar. Nog nooit had ik dat woord gehoord! Eenmaal thuis zocht ik het op op internet en inderdaad: knieftig is Drents of Twents voor ingenieus.
Dat woord zocht ik ook op. Betekenis: Vernuftig. Vindingrijk. Goed bedacht en gemaakt.

Beetje laat Ilse, maar bedankt voor het compliment!

Reageren

17 augustus: Net zo als op het plaatje.

Door Ada

Op 17 augustus 2017

In Alledag, Breien, Handwerken

In mei begon ik te breien aan een lichtgroen ajourtruitje.
Het patroon had ik gevonden in het tijdschrift ‘Simply breien’ van april 2013.
Het was een boek met allemaal zomertruitjes en vestjes.

Het moest worden gebreid van katoen. Ik kocht katoen in dezelfde kleur als op het plaatje: pistache-groen.
Nog niet zo vaak had me gewaagd aan een ajourpatroon, dus ik begon met een behoorlijke proeflap.
Eerst maar eens zien hoe het ajour-werkje in elkaar zit.
Meestal moet je het een aantal keren achter elkaar breien om je het patroon eigen te maken.

Toen ik het goed onder de knie had ben ik in het net begonnen. Het voert te ver om het hele patroon op dit blog te zetten, dat zou niet netjes zijn tegenover Simply Breien, één onderdeel wil ik op dit blog graag delen. Een heel leuk effect bij dit truitje is de A-lijn, die ontstaat omdat je het bovenste deel, na het ajourgedeelte, in boordsteek, 2 recht, 2 averecht, breit. Daardoor kruipt het weefsel een beetje in elkaar. In de eerste 12 toeren echter brei je aan de achterkant van die boordsteek niet 2 recht 2 averecht, maar brei je de hele toer averecht. Daardoor krijg je een soepele overgang van het ajourgedeelte naar het boordsteek gedeelte. (zie detailfoto hiernaast).

Vorige week kreeg ik het af.
Het is precies zo geworden als op het plaatje, zelfs de mouwtjes, ook gebreid in dat ajourpatroon, zijn goed gelukt.
Gisteren had ik het aan naar mijn werk.
Tijdens de middagpauze kreeg ik twee complimenten van ‘kenners’: twee dames van de huishoudelijke dienst die zelf ook veel handwerken vonden het erg mooi! “En die mouwtjes! Knap hoor….”

“Het is precies geworden zoals op het plaatje” schreef ik hier boven.
Als ik het aan heb ziet het er wel anders uit als op het plaatje; ik heb immers geen maatje 36…..

Reageren