Categorie: Alledag Pagina 2 van 298

Een collega schilderijenverzamelaar, maakte mij attent op iemand, die veel schilderijen te koop had. Op een zaterdagmiddag ben ik samen met een vriend naar een bedrijventerrein in de omgeving van Heerenveen gegaan; het was een groot bedrijfsgebouw, verdeeld in units voor kleine particuliere gebruikers.
De verkoper had een wel heel bijzondere omvangrijke verzameling: alles wat met bierspullen en met reclame voor bier te maken had was zijn verzamelgebied.
Zijn schilderijencollectie wilde hij graag in één koop aan mij verkopen, maar van de getoonde schilderijen werd ik niet blij.
Slechts een aantal etsen en landschappen kocht ik; de man wilde graag verkopen, dat koopt altijd gemakkelijk.
Eén kleurig werk, trok echter mijn speciale aandacht. (klik op de afbeelding voor een vergroting)
Dit duidelijk gesigneerde werk is gemaakt door de kunstenaar Leonard Pinkhof.

Leonard Pinkhof 1898 – 1943

Leo ‘Leonard Jehoeda’ Pinkhof werd op 19 juni 1898 geboren in Amsterdam. Zijn vader was een vooraanstaande arts en zijn moeder pianolerares. In het gezin stonden de joodse religie en het zionisme centraal. Ook werd grote waarde gehecht aan intellectuele vorming en kunstzinnige vorming. Een van zijn zusters was de bekende schrijfster Clara Asscher-Pinkhof. Zij schreef o.a. Joodsche kinderliedjes, Van twee Joodsche vragertjes, Rozijntje en Rozijntje van huis waarvoor haar broer Leo de illustraties heeft gemaakt.

Afbeelding: website Joods Virtueel Museum

Vanaf 1915 volgde Leo een opleiding aan de Rijksschool voor kunstnijverheid in het Rijksmuseum. In 1919 slaagde hij voor het toelatingsexamen van de Rijksacademie waar hij al gauw bekend stond als “Leonardo da Pinkie”.
In 1925 stond Leo Pinkhof samen met anderen aan de basis van de kunstenaarsvereniging Noorderkunstkring. Tevens was hij dertien jaar voorzitter. Het doel van de vereniging was het bevorderen en ontwikkelen van de beeldende kunst. Een doel dat nog steeds wordt nagestreefd. In Amsterdam was hij ook lid van kunstenaarsvereniging De Onafhankelijken. Hij was een veelzijdig kunstenaar.
In 1943 werden hij, zijn vrouw Betty Koekoek en hun vier kinderen naar Westerbork gevoerd en daarna naar het vernietigingskamp Sobibor gestuurd waar ze werden vermoord.

Op de website ‘Joods Virtueel Museum’ vind je een pagina die helemaal gewijd is aan Leonard Pinkhof, inclusief zijn levensverhaal: hierbij een link naar dat verhaal.
Het portretje van de kunstenaar komt ook van deze website.

Het maakt op mij indruk, om een schilderij in handen te hebben, gemaakt door een kunstenaar, die vermoord is in een Duits vernietigingskamp.
De man die het van mij kocht was een man met een Joodse naam, die in in Amstelveen woonde.
Desgevraagd deelde hij mij het volgende mee:

‘Bedankt Remmelt voor al je hulp en moeite.
Ik heb interesse en koop graag schilderijen van relatief onbekend Nederlandse Joodse kunstschilders, voornamelijk deze, die vermoord zijn in WO2.
Je ben altijd welkom om zulke schilderijen aan me aan te bieden. 

Bijzonder om te ervaren dat er verzamelaars zijn, die de gedachtenis aan deze vermoorde kunstenaars in ere willen houden.
Ik zal deze man als eerste de kans geven om deze schilderijen te kopen.

Onze mooie taal kwam weer in prachtige varianten voorbij de laatste weken, hierbij een overzicht van wat mij ter ore kwam en/of werd opgestuurd.

Essina kwam op haar zoektocht naar speciaal ondergoed terecht op de website van een online-winkel.
Daar vond ze tot haar eigen verbazing ‘onderbroeken met ruimte voor inlegzolen….‘

Irene, vriendin van Carlijn en de enige leverancier met een eervolle vermelding op deze website stuurde er twee op.
– De organisatoren van ons personeelsfeest hebben het (lage) budget benaderd met …. de Chinese slag!
– Een collega van Irene over een kennis met vage gezondheidsklachten: “Ze konden maar niet de vinger op de i leggen.”

Ons gezin verbaast zich over het gebezigde Nederlands bij Heel Holland Bakt.
Dit is toch poepescheterig….!
‘Hatsiekletsie’!
‘Het oudste kind is de eerste pannenkoek’.
Deze taart is ‘Instagrammable’. 
‘Arretjes cake met een prettig mondgevoel….’
‘De zenuwen zijn om te stollen!’

De moeder van Janny had het in haar eigen streektaal altijd over ‘stoete’.
Toen ze bij de bakker in haar nieuwe woonplaats kwam, vertaalde ze dat naar het Nederlands.
“Mag ik wel een stuit?”

Gerard hoort iemand op de radio praten over een bedrijf dat er niet best voor staat.
“Het bedrijf zit in financieel weer…”

Een column van Froukje in het Dagblad van het Noorden: “Sommigen leggen nog de laatste loodjes aan hun scriptie..”

Schoonzoon Jon heeft heel soms nog wel eens last van zijn Engelse achtergrond: “Ik heb moeite om mijn hoofd er omheen te wikkelen.” (to wrap my head around it).
En “Look at me, stelling prioriteiten!” (look at me setting priorities).
We blijven nog even bij Jon.
Wij gebruiken in ons gezin soms quotes van tv-programma’s van vroeger.
Zo roepen wij bij iemand die een beetje hoest:  “Gròningse bronchitus! Hè, wat naer nou!” naar een uitspraak van zuster Clivia uit Ja zuster, nee zuster’.
Jon dacht dat dat echt een ziekte was omdat ik dat soms zeg…..

Pieky vraagt zich af of het volgende spreekwoord wel echt een spreekwoord is: Menig kippenhouder zit na het recente Nederlandse advies om door PFAS-vervuiling geen eieren van eigen kippen meer te eten mogelijk met een ei in hun broek .

Genoteerd vóórdat het aandacht kreeg in ‘Even tot hier’:  journalist tegen Jesse Klaver na de verkiezingswinst ‘U bent de gedroomverfde kandidaat!”

Ally las een leuke in een streekkrant: het ging over met welke vragen mensen bij Humanitas aan kunnen kloppen: “…. het kan ook een vraag zijn voor ondersteuning bij geldzaken, omdat iemand financieel aan de grond genageld zit.

Een staaltje vernederlandst management-engels van de teamleider van Team290: ze had het in een overleg over de uitkomsten van de vragenlijsten die door de naasten van een cliënt worden ingevuld. Daarmee worden de ervaringen van cliënten gemeten en in kaart gebracht. “Dan kunnen we het ook niet benchmarken….”
Weet je niet wat het is?*
Ik ook niet.

Onze taalkalender voorziet ons wekelijks van ‘Kronkels’: krantenkoppen of titels van artikelen die de plank misslaan.
Tot besluit van dit blog weer een paar highlights:
Op Limburg.nl: André Rieu in 1000 stukjes in de winkel verkrijgbaar!
Op WNL: VVD-prominent Joustra: zet mes in aantal bewindslieden.
Nu.nl: Rokers hoesten veel meer accijns op dan automobilisten

Hierbij een link naar Nederlands maar dan anders deel 48 
van daaruit kun je steeds teruglinken naar alle andere delen (al bijna 50!) die in de loop van de jaren gepubliceerd zijn.

* Hierbij een link naar een pagina van de Rijksoverheid waar het begrip Benchmarking wordt uitgelegd.
Zó blij dat ik dat allemaal niet meer hoef…!

Toen ik afscheid nam van Lentis had ik al een uitnodiging gekregen voor het 25-jarig jubileum van collega Renny: ik was op 28 november vanaf 12.00 uur van harte welkom voor een feestelijke lunch op de 2e etage van het Lentis-gebouw aan de Hereweg. De dag voor het feestje kreeg ik een app van de zus van Renny, Henny, die al jaren op de afdeling Lentis Jonx werkt. “Zou je ons met je gitaar willen begeleiden bij een liedje dat we ten gehore willen brengen voor Renny? We gaan het zingen op de melodie van ‘Let it be’ van de Beatles”.
Tuurlijk.
De gitaar zou ik sowieso al meenemen, want Renny wilde nog graag een lied van Daniël Lohues horen.

Op de heenweg pikte ik oud-collega Corry op. We waren nog vroeg, dus we konden nog even een kijkje nemen op de afdeling. Maar dat is gek! Alles was nog hetzelfde, maar ik maakte er geen deel meer van uit. De hele afdeling was versierd voor Renny met slingers en ballonnen en het was een drukte van belang: de collega’s waren druk bezig met de voorbereidingen voor de lunch.

Renny had gekozen voor een feestje waarbij alle secretaresses waarmee zij in de loop van die 25 jaren had samengewerkt waren uitgenodigd. Dat resulteerde in een zaaltje vol vrouwen, waarvan een deel al met pensioen was en die elkaar al een tijdje niet hadden gezien.
Er waren toespraakjes, er werden cadeautjes overhandigd en het koortje ‘Henny en de Granny’s’ van Jonx zong vol overgave hun lied  ‘Renny die wordt oma, oppasdag’ (denk aan de Beatles, speaking words of wisdom, let it be.’). En natuurlijk zongen we met elkaar over de prachtig mooie dag van Lohues.
Daarna was het vooral heel erg gezellig. Met collega’s van vroeger, waarvan er ééntje vorige week ook met vervroegd pensioen is gegaan én collega’s van wie ik vijf weken geleden afscheid nam. Na twee zinnen zat er ik al weer helemaal in en werd ik bijgepraat over hoe de taken nu verdeeld zijn op de afdeling, wie waar zit, de oplopende werkdruk en de ontwikkeling op het gebied van de samenwerking met andere afdelingen.

Het was heerlijk om even weer bij te praten met iedereen.
Anderhalf uur was eigenlijk veel te kort; we gaan proberen om een datum te plannen voor een vervolgbijeenkomst. Een lunch en een wandeling, zoiets.
Met mijn gitaar op de rug liep ik na afloop weer naar de afdeling om nog iets te overleggen; ik stond te kijken naar het whiteboard met de namen van de bureaudienst, het vakantie-overzicht en de zieken, de kasten met formulieren, de voorraad mappen, het kopieerapparaat en de hoog-laagbureaus.
En het kriebelde niet.
Helemaal niet.
Ik zwaaide de collega’s (die al weer druk aan het werk waren) uit en stapte vanaf de werkvloer weer naar buiten.
Doeoeoeg!

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.

Als ik bij Essina op koffiebezoek ga krijg ik altijd wel iets mee naar huis, meestal boeken.
Zo kreeg ik van haar het ‘Modern Citaten boek’.
Daarbij schreef ze: “Ik heb hier nog een boek van Joop: modern citatenboek. Er is met mooi weer buiten vaak uit voorgelezen aan de dochter en mij, niet altijd tot ons genoegen!”
Voorlezen?
Uit een citatenboek?

‘Op de eerste bladzijde staat: ‘Een verzameling van citaten, aforismen en boutades, voornamelijk uit de 20e eeuw.’
Boutades? Wat is dat?
Dat zoek ik dan gelijk op. Een boutade (van het Franse bouter, “verdrijven”) is een bondige, spitsvondige en geestig bedoelde uitspraak waarmee uiting wordt gegeven aan een zeker misnoegen.
Het boek verscheen voor het eerst in 1973; de uitgave die ik van Essina kreeg is gedrukt in 1988.
Het boek is geschreven door de Vlaamse auteur, acteur en dichter Gerd de Ley. Hij is een bekend samensteller van citatenboeken en wordt soms de ‘citatenkeizer’ genoemd.

Maar hoe vind je nou een toepasselijk citaat?
De citaten zijn gerangschikt naar trefwoorden en tot pagina 661 vind je teksten per onderwerp. Daarna begint er op pagina 667 een auteursregister en op pagina 917 begint het trefwoorden register.
Stel, ik zoek iets over oud worden.
Dan kom ik op pagina 430 op de uitspraak van Maria Dressler: ‘Het heeft geen belang hoe oud je bent; het komt er op aan hoe je oud bent.‘
Even verderop vind ik ‘Op een bepaalde leeftijd moet je lachen om er nog een beetje aanvaardbaar uit te zien’ van Jos Ruting en ‘Waar het op aan komt is dat u jaren aan uw leven toevoegt, maar leven aan uw jaren‘ van Alexis Carrel.
Over ‘verouderen’ staat er maar één citaat in: ‘Als iets maar lang genoeg is verouderd, wordt het vanzelf wel weer nieuw’.
Mooi voorbeeld daarvan is ons boerenbontservies.
Toen wij trouwden wilde ik een degelijk servies dat ik altijd bij zou kunnen kopen.
Wel duur, maar als je stukje bij beetje zo’n servies bij elkaar spaart gaat het een heel leven mee.
In 2000 stonden mensen voor onze servieskast te roepen: “Gut, heb jij nog boerenbont? Wat ouderwets!” en 15 jaar later stond mijn hippe buurvrouw bewonderend voor diezelfde kast: “Wauw! Zoveel boerenbont: zowel tijdloos als modern!”

Over serviezen staat er geen enkel citaat in het boek, maar wel weer over eten: ‘Samen eten is olie voor de vriendschap‘ van Felix Timmermans.
Een erg interessant citaat vond ik bij het onderwerp ‘Citatenboek’.
Daar schrijft Gaby van den Berghe: ‘Wie een citatenbundel koopt om er uit te citeren, misbruikt hem. Citatenbundels zijn een eindpunt: een privé-collectie, die men mag bezoeken, waaarvan men mag genieten, maar waaruit met niets mag ontvreemden. Zij zijn een vertrekpunt: wat u er in treft, moet een aanleiding zijn om die auteur te lezen. Citeren uit een citatenbundel is dubbel plagiaat: van de auteur én van de samensteller’. 

Dus.
Dat Joop er vroeger op zondagmiddag uit voorlas voor zijn vrouw en dochter was dan eigenlijk helemaal niet de bedoeling….

Vrijdagmiddag de 21e zat ik boven te bellen met een vriendin.
Beneden was namelijk een vergadering van de werkgroep Groene Kerk, waar Gerard deel van uit maakt.
Opeens hoorde ik vanuit onze tuin achter ons huis lawaai: alsof er een groep mensen aan het barbecueën was.
Maar nee: de hele vergadering was vanuit de kamer even verhuisd naar de zonnewijzer midden in de tuin, want er werd een groepsfoto gemaakt.
De werkgroep ging een mini-foldertje maken met een groene kerstgroet voor de gemeente en wat tips onder de titel ‘Doe Duurzame December Dingen’.
Weten wat die dingen zijn? Hierbij een link naar een PDF met de inhoud van die minifolder en het resultaat van de strapatzen in onze tuin: Doe Duurzame December Dingen.

Gistermorgen was de viering ook voorbereid door de werkgroep Groene Kerk, maar alles was anders deze morgen.
We begonnen de viering met delen van een groot verlies voor onze gemeente: Henk van Donk, de man van dominee Sybrand van Dijk is afgelopen donderdag op 68-jarige leeftijd overleden.
Sybrand ging dan ook niet voor gistermorgen: Marieke Pranger nam dit van hem over. Deze week zal ik op deze website meer aandacht besteden aan Henks’ overlijden: hij zong als tenor in onze cantorij en wij zullen dan ook zingen tijdens de avondwake a.s. dinsdag.

Verder was er vóórdat de dienst was begonnen al sprake van grote onrust: organist Arjan Schippers was er niet. En kwam ook niet. Misverstand in de de communicatie.
Wat nu? Een voorzanger? Gitaar/blokfluit ophalen? Niet zingen maar de tekst van de liederen voorlezen?
Maar wat een geluk: Marianne zat in de kerk, zij was vroeger organiste. Al jaren had ze geen gemeente meer begeleid, maar zij ging het toch proberen en het ging érg goed.
Ze kreeg 2x applaus: voor én na de dienst.

Het bleef een beetje behelpen deze morgen, maar we hadden een mooie dienst.
De boodschap was ook wel helder: niet in paniek raken van alles wat er in de wereld gebeurt; laat je niet verlammen door wat morgen zou kunnen gebeuren.
Daarbij moet ik altijd denken aan die ene preek ‘speciaal voor mij’* met het credo van Luther: Als ik wist dat morgen de wereld zou vergaan, zou ik vandaag nog een appelboom planten.

Na afloop van de viering complimenteerde ik Marieke met het feit dat ze zo kalm was gebleven.
“Ja, maar dat was alleen maar buitenkant….” zei ze.
“Achteraf zag ik dat ik van de stress een A4-tje van mijn papieren heb overgeslagen over ons koopgedrag, geven en delen!”
Oplossing: ze heeft het naar mij gestuurd, zodat ik het kon plaatsen op dit blog. Hierbij een link Duurzaam Delen.

Binnen één minuut, zonder schaar of lijm….

Tijdens de koffie konden we bij Toos een minicursus doen: hoe vouw ik een papieren zakje van een krant?
Maar dat was leuk; wat een goed ‘groen’ idee!
Toos had het zelf gebruikt voor pruimen die ze te koop aanbood langs de kant van de weg.
Ook zo’n zakje maken? Hierbij een link naar een video op YouTube.

*Nog nooit iets van gehoord? Lees dan nog eens dit blog uit 2020: Een appelboom planten.

2023

Sinds donderdag ben ik in het bezit van drie nieuwe brillen.
Een landelijk bekende brillenboer die ook een filiaal in Roden heeft had een actie: ‘2e en 3e bril gratis’.
Ik wilde nu een ander soort montuur en ik wilde ook graag een zonnebril op sterkte, want de laatste tijd had ik steeds een voorzet-zonnebril, maar die was ik om de klip-klap kwijt.
Je ziet ‘het nieuwe gezicht 2025’ in de drie afbeeldingen aan de rechterkant. De twee nieuwe brillen wissel ik nu om de twee/drie dagen af en de zonnebril deed ik in de koker in mijn tas met de gedachte: die heb ik eerst niet nodig.

Maar zaterdagmiddag zaten we in de auto op weg naar een feest in Emst en de zon scheen uitbundig.
‘Nu kan ik mijn nieuwe zonnebril even uitproberen!’ bedacht ik.
Mooi man! Geen voorzetbril die er net niet goed overheen past; gewoon een bril op sterkte (nog) zonder krassen.
Waarde van de dag.

Maar de dag had nog meer waarde: het feest waar we naar toe onderweg waren werd gegeven door Janny, getrouwd met mijn neef Jan.
Wij zijn allebei geboren in 1960 en dat betekent dat zij dit jaar ook 65 wordt. Is geworden zelfs: gistermiddag werden we om 13.00 uur in Emst verwacht.
“En wie jarig is trakteert” zei ze in haar toespraakje voor haar gasten en ze voegde gelijk de daad bij het woord: wij werden verwend met een ‘Tafereel-lunch’ in de Emsterie in Emst.
Het was met recht een traktatie.
De lunch viel uiteen in een aantal delen en er werden steeds schaaltjes op tafel gezet waar kleine hapjes op lagen.
Een lepel met een bolletje panna cotta als amuse, een klein kommetje soep, broodjes met kruidenboter, stukje gerookte zalm, een kleine salade, nog veel meer wat ik allemaal niet heb onthouden en aan het einde wat zoetigheden; het was een feest van proeverijen.
Heerlijk allemaal!
En allemaal dingen we thuis nooit krijgen: we vonden het erg lekker.
Ondertussen genoten we van het gezelschap waar we in verkeerden. Niet dat we iedereen kenden, hoor….  natuurlijk spraken we Jan’s zus nog en ook  met Janny’s zus praatten we nog even bij.
We zaten aan tafel bij een stel vrienden waarmee het gemakkelijk converseren was en ondertussen deelden we de gerechtjes.

De jarige Job steekt niet onder stoelen of banken dat haar grote hobby puzzels maken is.
Van ons kreeg ze een mini-puzzeltje én een bon: daarvoor kon ze of een puzzel of een boek kopen, daar komt ze zelf vast wel uit.
De bar, waar de cadeaus stonden uitgestald, lag al vol met dozen, allemaal puzzels van 1000 stukjes; je kunt tegenwoordig natuurlijk ook te kust en te keur.
Ga maar eens kijken bij Daan Nijman bijvoorbeeld!
Of, misschien nóg beter: kijk eens bij een kringloopwinkel of ga tussen Kerst en Oud & Nieuw naar de Roder Boekenmarkt, daar kun je ook puzzels kopen.
Die vindt dit jaar plaats op 28 en 29 december; je kunt deze week (tm 27 november) nog boeken inleveren.
Meer weten?
Hierbij een link naar hun website. 

Sinds januari 2018 ga ik in het voor- en najaar wekelijks naar het FysiYoLates-groepje van Trijntje Hagenauw.
Tot vorig jaar op vrijdag, maar dit seizoen komen we bij elkaar op donderdagmorgen om 09.00 uur.
Ben je een vaste lezer van dit blog, dan weet je dat ik helemaal niet van sport houd, maar dat de lessen van Trijntje de enige uitzondering zijn: ik zou het anders nooit 7 jaar hebben volgehouden.
Bij Trijntje doen we iedere week wat anders: met ballen, stokken, evenwichtsoefeningen, met de mat, bankjes, blokjes, je kunt het zo gek niet bedenken of wij doen er oefeningen mee.

Twee weken geleden kregen alle deelnemers een mail van Trijntje met een voor ons allemaal verpletterende mededeling “Lang heb ik er over nagedacht, maar ik heb besloten om te stoppen met het geven van deze lessen.”
Punt.
Hé?!?
Gelijk appte ik met vriendin Bea.
“Weet jij waarom Trijntje er mee stopt?”
Nee, ook niet.
Wat jammer dat ze stopt! En nu?!

In de week daarna vertelde Trijntje dat het de laatste tijd veel te druk was geweest en dat ze over haar grenzen was gegaan.
In de kleedkamer en later aan de thee zaten we allemaal vol vragen.
“Hoe gaat het nu met je? Kun je ons nog wel tot december les blijven geven?”
“Heb je ook een opvolger?”
“Heb je een alternatief?”
“Hoe moet het nu verder met ons groepje?”
Trijntje zou gaan nadenken en rondvragen; vooreerst blijven de lessen doorgaan, ze stopt pas half december.

Gistermorgen waren de oefeningen weer heel divers: eerst deden we ‘de gedraaide stoel’: handen gevouwen, knieën buigen en dan met je linkerelleboog naar de rechterknie en andersom.
Meer weten? Hierbij een link met meer informatie.
Daarna deden we oefeningen op de rug met zo’n grote skippybal: je moest de enorme bal tussen je enkels klemmen, dan met je benen omhoog met de bal de muur achter je aantikken én met je ene been de bal tegen de muur aandrukken en met je andere been de bal aantikken.
Je snapt vast wel dat ik nu, een dag later, mijn liezen, buikspieren en bovenbeenspieren wel voel.

We besloten de les met de ontspanningsoefening Yoga Nidra.
Daar schreef ik al eens eerder over (zie Yoga Nidra). Het verschil met toen was dat ik nu niet steeds wegzakte in de ontspanning, maar dat ik ‘helder en alert’ bleef.
Kennelijk ben ik ’s morgens fitter dan ’s middags; of misschien ben ik over de hele linie wat beter uitgerust nu ik niet meer naar mijn werk hoef.
Hilarisch was het eind van de oefening.
Trijntje had aan begin gezegd dat we onze ogen pas weer open mochten doen als zij het zei, maar dat vergat ze.
Wij zaten allemaal al weer rechtop ‘in het nu’ te wezen, maar één deelneemster lag nog steeds op haar rug.
“Je hebt nog niet gezegd dat we onze ogen open mochten doen….”
Het mocht.
Op naar de thee!

Stel je toch voor dat we dit straks niet meer hebben…..