Categorie: Alledag Pagina 2 van 277

Ramadan.
Een titel van een blog die je niet van mij verwacht.
Maandagavond waren Gerard en ik uitgenodigd voor een ramadan-maaltijd bij Yusuf en Salma; vorig jaar in augustus schreef ik een blog over hun huwelijk waar wij bij aanwezig waren.
Ondertussen zijn wij al eens weer bij hen geweest (speelden we Pim, Pam Pet) en zij hebben deze winter bij ons stamppot boerenkool gegeten.
Daarbij leerden we hen het oer-Nederlandse spel sjoelen.

Gastvrij ramadan

“Komen jullie dan bij ons tijdens de ramadan?”
Dan vraag ik me gelijk af of dat dan wel kan; wij zijn immers geen moslims, kunnen we dan wel mee-eten in zo’n traditie?
Yusuf en Salma verzekerden ons dat dat prima kon, ze vonden het mooi om ons iets van hun levenswijze te laten zien.
Voor hen is de ramadan heel plechtige, maar ook gezellige tijd. Het is de 9e maand van het islamitisch jaar; moslims herdenken in deze maand dat Mohammed zijn eerste boodschap van God ontving. Alles wat God hem vertelde, is opgeschreven in de Koran.
Ramadan is een vastenmaand: elke dag mag je tussen zonsopgang en zonsondergang niet eten of drinken.
Dat kan best zwaar zijn, maar daar gaat het ook om: op deze manier leer je jezelf te beheersen en je voelt hoe het is om arm te zijn en geen eten of drinken te hebben. Elke avond eindigt het vasten met een uitgebreide maaltijd.

Toen we aankwamen in hun flat was de zon nog niet ondergegaan, dus we namen eerst de tijd om bij te praten.
Plotseling begon een meneer te zingen: ik schrok er haast van.
Het was de oproep voor het gebed voorafgaand aan de maaltijd.
Het bleek dat Yusuf en Salma een soort wekker hebben waaruit vijf keer per dag zo’n oproep klinkt.
In Islamitische landen wordt dit ‘oproepen tot gebed’ gedaan door een voorzanger, de muezzin, vanuit de minaret van een moskee; je kunt het een beetje vergelijken met de kerkklokken die oproepen voor de kerkgang.

De maaltijd begon met het eten van drie dadels en het drinken van een zoutige drinkyoghurt.
Daarna sprak/zong Yusuf het gebed dat hoorde bij dat deel van de dag.
Daarna kregen we harira, een soep gemaakt van linzen en groenten en daarbij serveerde Salma een Algerijnse borek: een soort loempia met o.a. gehakt, aardappelpuree, uien en olijven.
Het hoofdgerecht was gemaakt met orzo. Dat is pasta in de vorm van rijst: kleine bolletjes durum tarwe.
De schotel was gegarneerd met worteltjes, aardappel en heerlijk gegaard rundvlees.
We besloten de avond met een glaasje Iraakse thee.

Als je zoals wij opgegroeid bent in de protestantse traditie ervaar je een wereld van verschil, maar wat bijzonder om dit mee te maken.
En wat fijn dat zo’n jong stel ons betrekt bij hun leven in Nederland en ons laat zien hoe belangrijk juist dan de tradities zijn die bij het land van herkomst horen.

Meer weten over de ramadan?
Hierbij een link naar een artikel daarover op de website Weet wat je viert

Afgelopen weekend verbleven we in Casa Grada in Westerbork; het ‘verhuurseizoen’ begint, dus het was weer tijd voor de horren er in, alles even nalopen (doucheputjes nakijken, waterreservoir van de wasdroger legen etc.), maar ook lekker genieten van een vrij weekend.
Zaterdagmiddag liep ik met een vuilniszak naar de afvalcontainer op de parkeerplaats.
Tegen het struikgewas aan zag ik iets groots, bruins liggen; toen ik dichterbij kwam bleek het een dode buizerd te zijn.
Hij lag op z’n kop; het leek alsof hij voorover van een tak was getuimeld en verticaal ondersteboven was blijven liggen.

Het is niet een zeldzaam dier of zo, maar ik vind het altijd wel bijzonder als ik er één zie:  boos en ijzig starend op een paaltje van een hek langs een weiland of majestueus met gespreide vleugels rondjes vliegend op de thermiek van de wind. Vorig zomer heb ik eens een tijdje het gedrag van een buizerd bekeken. Ik zat achter ons huis aan de Borkerstroom te soezen in de zon, ik hoorde het herkenbare hoge gekrijs en zag hoe hij in de lucht cirkelde, loerend op een prooi in het gebied onder hem.

Zou dat diezelfde vogel geweest zijn die nu zo treurig in het struikgewas lag?
En hoe komt zo’n beest zomaar dood uit een boom vallen?
Internet leerde mij dat er dan meestal sprake is van gif.
Ik liep naar de receptie en vertelde de mevrouw aan de balie dat er een dode buizerd op de parkeerplaats lag. Ze griezelde er van: “Brr….ik pak hem niet op!”
Hoefde ook niet. Ze zou het melden aan de groenploeg, die zou het beest wel ‘wegwerken’.
Zondag ging ik nog even kijken; hij lag er al niet meer.

Er gebeurde ook nog iets leuks op vogelgebied in Westerbork.
Zaterdagmiddag had ik de hoezen van de 6 kussens die op de meubels in de woonkamer liggen uitgewassen en de binnenkussens buiten uitgeklopt en laten luchten.
Daarbij kwamen nogal wat van die kleine, witte veertjes los (vulling van de kussens), die in het gras bleven liggen.
Toen we zondagmorgen naar de kerkdienst vanuit Roden zaten te kijken zagen we de musjes en koolmeesjes die in de buurt van ons huis nestelen met snavels  vol van die witte veertjes in de heg verdwijnen. Je zag ze denken: ‘WIES MET!” Drentse vogeltjes, hè?

Naadje van de kous weten over de buizerd?
Hierbij een link naar een artikel over deze roofvogel op de website van Vogelbescherming Nederland.

Tijdens ons dagje Duitsland wilden wij in het kader van de de ’trip-down-de-ome-Jo-memorylane’  graag een uurtje kegelen bij Gasthaus Robben waar we ook een hapje zouden eten, maar de kegelbanen waren de hele middag al bezet.
“Zullen we dan naar zo’n groot, Duits warenhuis?” stelden wij voor.
Schot in de roos; Henk en Annette wisten dat er in Meppen een Marktkauf zat.
We waren er rond 15.00 uur en lieten elkaar toen even ‘los’: rond 16.00 u zouden we elkaar weer ontmoeten bij de kassa.

Gerard en ik komen zelden in zulke grote hypermarkten.
Als Hansjes in Bosbessenland liepen wij daar rond en we lieten ons verrassen.
Dan kom je van alles tegen waarvan je eigenlijk niet wist dat je het nodig had.
En toch had je het nodig…..
Bijvoorbeeld anti-slip-sokken voor tijdens de FysiYoLateslessen van Trijntje.
Uitsteekvormpjes voor speculaasjes in de vorm van een hartje en een engeltje.
Sloffen voor Gerard met een stroeve zool zodat hij niet uitglijdt.
Een kookwekker.

‘Wat fijn dat we hier nou eens samen de tijd voor hebben’ constateerden we.
Ook Gerard kwam tijdens onze dwaaltocht langs de stellingen nog op een ideetje: door mijn uitsteekvormen bedacht hij dat hij op bak-gebied ook nog iets miste.
Wist je nog niet dat Gerard tegenwoordig ook brood bakt?
Dat zou je al lang moeten weten, maar het gastblog dat hij daarover zou schrijven is in de vaagheid blijven hangen.
Wordt vervolgd!
Maar terug naar de bak-benodigdheden.
Gerard zei: “Volgens het broodbakboek van Frea MOET iedere bakker zo’n olieverstuivertje hebben. Om een bakblik in te spuiten en om even je handen in te vetten voor het kneden enzo….”
Tuurlijk. Handig joh. Gaan we zoeken.
Hoe heet dat in het Duits?
Eeeeh…hoe heet het in het Nederlands?
Oliedispenser.
Google translate kwam op öl-sprüh-flasche.

…zum giessen und zum sprühen…..

Wij zoeken naar een öl-sprüh-flasche, maar wij stuitten op de overbekende bomen in het bos: we zagen ze niet.
Toen toch maar een medewerkster gevraagd.
Die liep er blindelings naar toe en legde uit dat het ding zelfs twee mogelijkheden had: zum giessen und zum sprühen.
Helemaal blij liepen we met onze aankopen naar de kassa, waar broer en schoonzus na drie kwartier inmiddels ook in de rij stonden.
Die hadden hele andere boodschappen in hun karretje.
Dingen waarvoor de meeste mensen naar Duitsland gaan

Zaterdagmorgen rond 11.00 uur vertrokken we vanuit Westerbork voor ons dagje Ems/Noord Duitsland, op zoek naar de camping van Ome Jo.
We gingen niet over de grote wegen, maar binnendoor.
Dan kom je door dorpen als Sellingen, Laude en Jipsinghuizen.
Prachtig daar.
Henk wist dat de camping eigendom was van de familie Sievering en wist ook nog wel waar die ongeveer zat.
We staken de Ems over en na wat zoeken in het dorpje Steinbild vonden we de weg naar de camping.

We hadden een picknickmand meegenomen en hoopten dat we ergens aan de oever van de rivier konden zitten.
Toen we de weg naar de camping opreden kwamen tegelijkertijd ook de herinneringen weer naar boven.
“O ja, die weg met dat hoogteverschil tussen links rechts”
“Daar zat de ‘bute'”
“De wat….?”
Bleek een soort kantoortje te zijn waar de gasten werden verwelkomd en waar je patat en drinken kon halen.
Het was beslist niet uitgestorven op de camping; mensen waren buiten rondom hun caravan bezig of stonden buiten te teuten.
We hoefden ons nergens te melden en konden gewoon de camping oplopen.
Maar Gerard had andere plannen: die zat al ongeduldig op een picknickbank bij het water te wachten met de broodjes, want die moest eerst iets eten.
Wat een zaligheid: in lekker voorjaarsweer buiten picknicken aan de oever van de rivier.

De camping had nog steeds dezelfde uitstraling als toen ome Jo er zat.
Niet heel chique en niet heel aangeharkt.
Iedereen groette iedereen: “Moi” en op het welkomst-bord hing een briefje van de tijden waarop de Nederlandse kaasboer Henk uit Winschoten langskwam met zijn kaasbus.
We liepen de camping over op zoek naar ‘iets’ van ome Jo.
“Hij stond vlak bij een soort talud waar hij met die boot in het water kon….” en warempel: we vonden dat plekje.
“Dan stond hij hier ergens….”
Op de afbeelding links zie je ons staan.

In de fotoboeken die we hebben geërfd van onze ouders staat welgeteld één foto van ‘oons Jo op de camping in Steinbild’.
Hij zit voor zijn tent op zo’n typisch campingstoeltje uit de jaren ’70.
Ome Jo overleed in 2005.
Dit jaar is dat twintig jaar geleden; we hadden hem de hele dag even weer op het netvlies.
Evenals onze ouders, de familiedagen, verjaardagen en andere goede familieherinneringen.
Goed om dit af en toe met elkaar te delen.

Vorig jaar werd mijn broer 60. Ook al vintage!
Wij gaven hem geen cadeau, maar een uitnodiging voor een familie-uitje: met z’n vieren een dagje weg.
Het tweede weekend van maart leek misschien nog wat vroeg in het jaar, maar we hoopten dat het weer een beetje mee zou vallen.
‘Meevallen’ is een understatement: zulk fantastisch weer hadden we absoluut niet verwacht!

Het reisdoel van zaterdag 8 maart was familie-gerelateerd: we gingen nog eens een bezoek brengen aan de camping van Ome Jo.
Het was de jongste broer van mijn vader en lichtelijk onaangepast; daarover schreef ik al eens blog met de titel: ‘Ome Jo en Rudolf Schock‘.
Hij bleef zijn hele leven lang vrijgezel, deed door zijn levensstijl af en toe wat stof opwaaien in de familie en ging altijd zijn eigen, ondoorgrondelijke gang.
In de jaren ’70 had hij een vaste plek op een camping aan de Ems in Steinbild, een dorpje in Duitsland ter hoogte van het Groningse Sellingen.

Dit uitje besloeg meer dan 24 uur, want we nodigden hen uit om alvast op vrijdag bij ons op Casa Grada in Westerbork te komen.
’s Middag om 17.00 uur zaten we met z’n vieren aan de vrijdagmiddagborrel op ons terras aan het water.
Niet te geloven!
7 maart, 18 graden!
En wat fijn dat je dan meer dan 24 uur hebt om eens uitgebreid met z’n vieren bij te praten.
De laatste keer dat we elkaar zagen was begin januari op verjaardag van hun zoon Cor, maar toen spraken we vooral Annette’s broer en zijn zoon; zo gaat dat nu eenmaal op verjaardagen.
Tijdens het avondeten genoten we van zelfgemaakte nasi goreng met kipsaté en toebehoren en die avond zaten we met elkaar te kijken naar de quiz Twee voor Twaalf, waar we allemaal fan van zijn en waar we anders elkaar wel eens over appen. Dan moet je denken aan teksten als “So hee, wát een goed koppel was dat!” en “Wat zoekt die vent slecht…. die hebben daar toch ook niets te zoeken.”

Later die avond bereidden we ons alvast wat voor op het reisdoel van de volgende dag en haalden herinneringen op aan Ome Jo en aan die keren dat wij als gezin daar op die camping geweest waren. Mijn broer ging daar later ook graag in zijn eentje of met vrienden naar toe.
Mooie verhalen.
Over de speedboot die ome Jo in een opwelling had gekocht, maar die heel duur was in onderhoud.
En de benzine was ook niet goedkoop….
Over hele weekenden klaverjassen.
Over te veel drank en een vrijgezellen-caravan waar mijn moeder als propere huisvrouw van gruwde.
Over de Familiedag Vrieswijk, die ome Jo (als het zijn beurt was) altijd organiseerde in Duitsland met altijd dezelfde inhoud: kegelen en schnitzels eten.

We besloten de dag bij kaarslicht aan het water.
Toen was het al 8 maart…..
In de komende tijd zal ik af en toe in een blog iets vertellen over onze reis.
Over de öl-sprüh-flasche bijvoorbeeld. En over ‘ein Holländisches Vitamienchen’. En of we die camping überhaupt wel hebben gevonden….?

Woensdagmorgen ging ik voor het eerst na de winter weer op de fiets naar Groningen.
KOUD.
Maar ook heel fijn.
Het was nog een beetje heiïg en ik genoot van de fietstocht door de Onlanden.
Maar daarna was het wel heel anders dan de laatste keer dat ik naar Groningen fietste; dat was in oktober 2024.
Toen was mijn eindbestemming Laan Corpus den Hoorn, tegenwoordig moet ik aan de Hereweg nr. 80 zijn.

Dat betekent ruim tien minuten langer onderweg.
Maar ook een trip down memorylane.
Want van 2013 tot 2018 werkte ik het Heymanscentrum en op weg daarnaar toe kwam ik langs het Hoornse Meer.
Woensdagmorgen dus ook weer.

fietspad 1

En ik kwam weer langs die bermen vol paarse krookjes langs het fietspad van de Olof Palme-laan en ik fietste weer langs het kanaal waar ik zo vaak even een ommetje liep toen ik nog in het HC werkte. Maar ineens wist ik de weg niet meer: het fietspad langs de Brailleweg was  afgesloten, dus ik moest behoorlijk omfietsen via de Parkbrug.
O man, en daar was het druk op het fietspad!
Horden fietsers, lange rijen voor de stoplichten en mensen met korte lontjes.
Tetterende pubers, schreeuwende ouders met kinderen naast zich en haastig kantoorpersoneel dat net iets te laat van huis is vertrokken.
Daar stond ik tussen…..en ik ben geen ochtendmens.

’s Middags om 16.00 uur, op de terugweg, probeerde ik een andere weg terug: ik zocht een alternatieve fietsroute via het kruispunt bij de Zuiderbegraafplaats.
Dat begon hoopvol, maar ook daar strandde ik halverwege en moest ik toch eerst weer richting de Parkbrug.
Stond ik weer in zo’n stoplichtfile.
‘Fietspad Brailleweg afgesloten van 3 tm 28 maart’ staat levensgroot op de borden die het fietspad afsluiten.

fietspad 2

Dat is nog drie weken.
Tot die tijd maar niet op de fiets naar Groningen.
Fietsen moet wel een beetje ontspannen blijven; per slot van rekening ben ik al 64 en iets trager dan de gemiddelde fietser.
Een fietspad dus.