Categorie: Alledag Pagina 2 van 297

Sinds januari 2018 ga ik in het voor- en najaar wekelijks naar het FysiYoLates-groepje van Trijntje Hagenauw.
Tot vorig jaar op vrijdag, maar dit seizoen komen we bij elkaar op donderdagmorgen om 09.00 uur.
Ben je een vaste lezer van dit blog, dan weet je dat ik helemaal niet van sport houd, maar dat de lessen van Trijntje de enige uitzondering zijn: ik zou het anders nooit 7 jaar hebben volgehouden.
Bij Trijntje doen we iedere week wat anders: met ballen, stokken, evenwichtsoefeningen, met de mat, bankjes, blokjes, je kunt het zo gek niet bedenken of wij doen er oefeningen mee.

Twee weken geleden kregen alle deelnemers een mail van Trijntje met een voor ons allemaal verpletterende mededeling “Lang heb ik er over nagedacht, maar ik heb besloten om te stoppen met het geven van deze lessen.”
Punt.
Hé?!?
Gelijk appte ik met vriendin Bea.
“Weet jij waarom Trijntje er mee stopt?”
Nee, ook niet.
Wat jammer dat ze stopt! En nu?!

In de week daarna vertelde Trijntje dat het de laatste tijd veel te druk was geweest en dat ze over haar grenzen was gegaan.
In de kleedkamer en later aan de thee zaten we allemaal vol vragen.
“Hoe gaat het nu met je? Kun je ons nog wel tot december les blijven geven?”
“Heb je ook een opvolger?”
“Heb je een alternatief?”
“Hoe moet het nu verder met ons groepje?”
Trijntje zou gaan nadenken en rondvragen; vooreerst blijven de lessen doorgaan, ze stopt pas half december.

Gistermorgen waren de oefeningen weer heel divers: eerst deden we ‘de gedraaide stoel’: handen gevouwen, knieën buigen en dan met je linkerelleboog naar de rechterknie en andersom.
Meer weten? Hierbij een link met meer informatie.
Daarna deden we oefeningen op de rug met zo’n grote skippybal: je moest de enorme bal tussen je enkels klemmen, dan met je benen omhoog met de bal de muur achter je aantikken én met je ene been de bal tegen de muur aandrukken en met je andere been de bal aantikken.
Je snapt vast wel dat ik nu, een dag later, mijn liezen, buikspieren en bovenbeenspieren wel voel.

We besloten de les met de ontspanningsoefening Yoga Nidra.
Daar schreef ik al eens eerder over (zie Yoga Nidra). Het verschil met toen was dat ik nu niet steeds wegzakte in de ontspanning, maar dat ik ‘helder en alert’ bleef.
Kennelijk ben ik ’s morgens fitter dan ’s middags; of misschien ben ik over de hele linie wat beter uitgerust nu ik niet meer naar mijn werk hoef.
Hilarisch was het eind van de oefening.
Trijntje had aan begin gezegd dat we onze ogen pas weer open mochten doen als zij het zei, maar dat vergat ze.
Wij zaten allemaal al weer rechtop ‘in het nu’ te wezen, maar één deelneemster lag nog steeds op haar rug.
“Je hebt nog niet gezegd dat we onze ogen open mochten doen….”
Het mocht.
Op naar de thee!

Stel je toch voor dat we dit straks niet meer hebben…..

In deel 2 van deze serie schreef ik er al over:  er is één ding dat ik écht nieuw ga doen nu ik met vervroegd pensioen ben gegaan en dat is altblokfluit leren spelen.
Bovenop de kast in onze woonkamer ligt al jaren een mooie altblokfluit; die ligt er al zo lang dat ik niet meer precies weet hoe ik er aan kom. Ik denk gekocht bij een boekenmarkt of een kringloopwinkel? Maakt ook niet uit; ik ga er op leren spelen.
Donderdagmorgen 23 oktober haalde ik het ding uit zijn doosje, zette hem in elkaar en speelde een paar tonen.
Sopraanblokfluit spelen kan ik al, maar daarmee wordt het nog niet gemakkelijker om altblokfluit te spelen, want je speelt bijvoorbeeld de C op de alt fluit met de greep die je bij de sopraanfluit voor de G gebruikt…..heel raar en verwarrend.
Als je al sopraanblokfluit speelt moet je dus heel veel afleren.

Maar voor ik uberhaupt kon gaan oefenen/spelen moest ik eerst ergens lesboeken op de kop tikken.
Eerst vroeg ik twee dames die altblokfluit spelen, maar die konden mij allebei niet aan hun lesmethode helpen, maar die gaven mij de tip om op internet te zoeken naar tweedehands boeken.
Gerard heeft voor mij op Marktplaats voor een zacht prijsje een vijftal lesboeken gekocht, die ik als brievenbuspakje op de deurmat vond toen we terugkwamen uit Westerbork.

Die middag, vrijdagmiddag 31 oktober, begon ik aan mijn nieuwe uitdaging; ik leerde de C (inderdaad: met de greep van de G op de sopraanfluit), de D en de E en na twintig minuten kon ik met die drie noten een klein walsje en een herderswijsje spelen.
Anders dan bij een sopraanblokfluit heb je bij de altblokfluit een zogenaamde ‘steunvinger’: de ringvinger van je rechterhand staat standaard op het één na laatste gaatje op de fluit. Dat heeft geen effect op de tonen die je daarboven speelt en het geeft meer stabiliteit bij het fluitspelen.
Leuk! Wordt vervolgd.

De eerste echte ‘pensioenklus’ heb ik inmiddels ook al gedaan: mijn handwerkkast helemaal opruimen.
Dat was al weer een mooie bende geworden.
De kast heeft vier planken: haken, breien, borduren en naaien & overig.
Voor een nieuw handwerkproject zoek ik garen, oude patronen, naalden met het goede nummer of ik moet op zoek naar toerentellers voor een dochter. Ik noem maar wat.
Dan moet je eigenlijk nadat je hebt gevonden wat je zocht alles weer opruimen, maar daar gun ik me dan de tijd niet voor.
Dozen blijven half open staan, inhoud door elkaar gerommeld.
Op de planken liggen losse breinaalden, restanten garen, uitgeschreven aantekeningen die ik ‘eerst even wegleg’, dat zoek ik nog wel eens uit.
Er ligt iets op de trap, dat moet naar boven in de map ‘haakpatronen’ of ik leen iets uit en als ik het terug krijg leg ik het ‘even’ uit zicht.
Het is al fijn als het vervolgens op de goede plank komt te liggen….
Hieronder zie je hoe het was en hoe het is geworden!

Benieuwd naar de andere delen in deze serie?
Hierbij een link naar deel 1, onderaan dat blog vind je een overzicht van alle tot nu toe gepubliceerde delen.

Rond de geboortedag van mijn moeder, 23 oktober 1931, gaan wij altijd uit eten met mijn broer en schoonzus.
Omdat ik rond de 23e oktober afscheid van mijn werk nam en 65 werd was er in die week geen ruimte voor voornoemd etentje, maar we planden het al wel: ik reserveerde voor vrijdag 14 november een tafel voor 4 personen in ‘Het wapen van Schotland’ in Hooghalen.

Mijn moeder overleed in 2017; ze heeft de 86 net niet gehaald.
Op zo’n avond halen we altijd even herinneringen op aan onze ouders, maar daarnaast zijn er natuurlijk ook genoeg onderwerpen om te bespreken, we zitten geen moment zonder gespreksstof. Ondertussen moet je ook nog bedenken wat je wilt eten; wij waren hier nog niet eerder geweest en waren wel benieuwd. Dit staat er over op website Drenthe.nl:

Het Wapen van Schotland is een gezellig Schots restaurant in het centrum van Hooghalen waar u kunt genieten van al het goeds dat de Schotse en de Drentse Hooglanden u bieden. U kunt gezellig een aperitiefje nuttigen aan onze typisch Schotse whiskybar met zijn ruime en nog steeds groeiende collectie whisky en speciaalbier, er is ook Schots bier op de tap! Onze uitgebreide menukaart bestaat niet alleen uit traditionele Schotse specialiteiten. Naast specifieke Schotse gerechten zoals: Haggis, stoofschotels, zalm, hert en lamsvlees, biedt de keuken ook plaats aan bekende gerechten zoals schnitzel, varkenshaas en spare ribs. Tevens zijn er volop visgerechten.

Nee, we bestelden geen Haggis*. Nooit gegeten maar wel zoveel over gehoord dat we dat niet gaan doen. Wat bestelden we wel? We begonnen met een voorgerecht: twee soep en twee carpaccio. Ik had tomatensoep met zalmsnippers: wát een bijzondere combinatie!
Als hoofdgerecht werden er spareribs, mixed grill, tournedos en fazantenbout geserveerd.

We hebben heerlijk gegeten, maar waren ook erg te spreken over de ambiance.
Er was ruimte genoeg tussen de tafels in, er hing een gemoedelijke, gezellige sfeer (geen luid pratende/schreeuwende groepen mensen), de muziek was heel zacht op de achtergrond en de bediening was erg vriendelijk. We hoefden niet heel lang te wachten tussen de gangen door en de kaart bood ruim voldoende keuze. Wil je daar ook eens eten? Wél reserveren!
Hierbij een link naar de website van dit restaurant. 

Goed om elkaar weer met z’n vieren te spreken. We zien elkaar natuurlijk vaker, maar dan meestal op verjaardagen en andere bijeenkomsten, dan komt het vaak niet van persoonlijke gesprekken.
Mijn moeder  zou dit jaar 94 zijn geworden, mijn vader 93.
We benoemden gisteravond nog even de etentjes die we vroeger als gezin met mijn ouders beleefden. Op hun trouwdag bij de chinees in Beilen. Op vakantie op de heen- en terugreis.
Goed om onze ouders af en toe even op het netvlies te hebben.
Hun levensboek is al jaren dicht; we koesteren de herinneringen.

* Geen idee? Klik hier.

Vorig jaar, op de dag van het handschrift, schreef ik een blog over mijn handschrift.
Hoe dat veranderde na de lagere school en wat het belang is van schrijven voor je ontwikkeling.
Wil je dat verhaal nog eens lezen? Hierbij een link: ‘Schrijf jij nog?’
Toen ik in het Scheepstrakabinet met Theo in de schoolbankjes zat (bij de Ontmoetingsdag van de Erfgoedkoepel) kregen we een ‘schoonschrijfblaadje’ met van die lijntjes en mochten we met een kroontjespen en echte inkt schrijven.
Zo’n blaadje brengt mij in gedachten al weer naar mijn schooltafeltje in Hoogersmilde.
En waar Theo naast mij zat te mopperen ‘dat hij dit vroeger ook al nooit goed kon’, ik vond schrijven en met name ‘schoonschrijven’ altijd erg leuk.

Toen ik mijn naam en het adres waar ik als kind woonde (toen hadden we nog geen postcode) zo netjes mogelijk had opgeschreven, kreeg ik zowaar een stempel.
Ooooh jaaaah! Een stempel! En als je een aantal stempels had verzameld mocht met een andere kleur balpen schrijven. Rood of groen.
Voor Annemieke (vriendinnetje uit die tijd) en mij was het een sport om zo veel mogelijk stempels te sparen en daarna zo  vaak mogelijk met een andere kleur te schrijven; ik kan me de sensatie nog herinneren van die groene pen.
Waar je als kind al niet druk mee kunt zijn….!

Toen ik volwassen was en het onderdeel ‘moederschap’ in mijn carrière vorm gaf ben ik begonnen met kalligrafie.
Ik kocht bij boekhandel Van der Kuyl in Assen een speciale pen en een oefenboek en heb het in de loop van de jaren goed onder de knie gekregen.
En natuurlijk heb ik die oude inktpen nog, maar toen ik vorig jaar met een dochter in Almelo was wees die mij op een kalligrafiestift.
Een stift met een plat uiteinde, net als de speciale kalligrafie-vulpen. Met aan weerzijden van de stift een dopje: een smalle en een brede platte kant.
Maar dat was leuk!
En geen geknoei meer met inkt, want dat is bij mij altijd wel een dingetje: inktvlekken en -vegen. Kijk maar eens goed naar ‘Hoogersmilde’ op de afbeelding links.
Ik kocht een zwarte stift/pen en schreef teksten op kaartjes enzo zonder vlekken en vegen in Italic Calligraphy.

Van Sinterklaas kreeg ik er vorig jaar vervolgens nóg 3 kleuren bij: rood, groen en paars.
Toen kreeg ik trouwens wel héél veel cadeautjes! “Hoezo zoveel?” vroeg ik na het feest. “Jij vraagt allemaal van die goedkope dingen….”
Dus: lijkt het je leuk om dat kalligraferen ook te leren: die pennen zijn niet duur. Je vindt ze in iedere goede kantoorboekhandel en op internet zijn ze ook volop te krijgen.
Ik heb vier pennen/stiften van het merk ITOYA en ze heten ‘Doubleheader’ met de toevoeging -acid free ink.

Nu ben ik al aan het oefenen.
‘Fijne feestdagen en een gezond 2026’……..

Weet je nog dat onze straat versierd was tijdens de Rodermarktfeestweek?
Gerard had een kraam gemaakt waarin mensen konden blikgooien en kinderen onder de tien jaren mochten toen grabbelen in een heuse grabbelton.
Gemist? Hierbij een link naar het blog ‘Nostalgie & heimwee‘.
Die grabbelton stond er nog, met cadeautjes.
“Zullen we die voor Sint Maarten gebruiken?” bedachten we.
Goed idee. Eerst maar eens tellen hoeveel pakjes er nog in zitten. Nog 29… ooo, dat is zat.
Zoveel kinderen komen er al jaren niet meer.
Rond vijven versierde ik ons deurportaal met lichtjes en zette er een pompoen bij: dan weten de kinderen dat ze bij ons welkom zijn.

Aan het einde van de middag, ik was nog aan het koken, belden de eerste kindjes aan.
Buurmeisje van een paar huizen verderop met een paar vriendinnetjes.
Allemaal met dezelfde lampion ‘ja, want wij zitten bij elkaar in de klas!’
Er klonk een prachtig, voor mij onbekend lied en daarna mochten ze grabbelen.
“Ik heb IETS!!’
Als ze iets hadden gevonden moesten ze het cadeautje in hun tas doen.
Alle drie vonden ze ‘iets’ in de grabbelton. Ze bevoelden het pakje uitgebreid, speculeerden over wat er in zou zitten en liepen al overleggend naar hun ouders ‘MAMA! Een cadeautje!”
“Gaan we thuis uitpakken.”

De volgende twee kindjes waren nog erg jong: twee kleine, blonde meisjes, met lampions die op elkaar leken.
Ik dacht een leeuw en een beer. Fout. Het was geen leeuw maar een tijger.
Deze meisjes vonden het grabbelen best spannend. “Weer papier..?”
“Je moet iets dieper in de ton grabbelen.”

Toen belde er een groepje oudere kinderen aan.
“Eèèèlf november is de de dag, dat ik mijn snoepgoed, dat ik mijn snoepgoed……… opeten mag!”
Ze keken mij schalks aan.
“Ik weet niet of je hier wel snoepgoed krijgt? Je mag hier grabbelen en niet in ieder pakje zit snoep!”
“O, dan ga ik goed voelen!”

Er was ook een groepje jongens, uit groep 8 gok ik.
“Heb je daar nou ‘Philips’ op je lampion staan?” vroeg ik stomverbaasd.
“Ja, dat is van PSV!” zei de jongen trots.
Hun lampions hadden de vorm van een voetbalshirt; ze hadden het logo van hun favoriete voetbalclub uitgeprikt!
De heren waren ook best al groot, dus ik zei: “Wij hebben een grabbelton, maar wat daar in zit is wel voor jonge kinderen….”
“O, maar wij zijn ook best nog wel klein hoor!” en twee van hen zakten onmiddellijk door de knieën.

Sint Martinus van Tours

Bij het laatste groepje was een moeder met haar kinderschaar.
Achter haar stond een wat groter kind.
“Wie heeft er nog niet gegrabbeld?” vroeg ik nadat drie kinderen iets gevonden hadden in de ton.
“Ja, hij is eigenlijk al te groot…..zit al op de middelbare, maar hij wilde nog zo graag even mee.”
Ook hij mocht natuurlijk even grabbelen.
Wat nou te groot: ik vier nog ieder jaar de verjaardag van de heilige die op 5 december zijn feest viert en ik ben al 65 😉

Aan het einde van het blog over het Jan Kruismuseum en het mooie web van Spinnetje Kruis plaatste ik een foto van een bloemstuk dat ik had gemaakt.
Het staat er nog! Inmiddels wel met een nieuwe kalebas/Turkse muts en verse hortensia-bollen.
Inmiddels is het november en wilde ik een herfstkrans maken met middenin een dikke kaars.
“Zullen we vanmiddag gaan fietsen?” stelde Gerard gistermorgen voor.
Goed idee. Dan wilde ik in ieder geval even naar het rozenbottelbosje op het bedrijventerrein waar in ik het najaar altijd wat bottels snoei.
En wie weet wat ik anders nog tegenkwam, vogelkers ofzo of rietpluimen?

We fietsten een rondje Roden en omstreken. De zon scheen uitbundig en het was prachtig!
Blaadjes dwarrelden onophoudelijk naar beneden en als de zon er op scheen leek het wel een ‘gouden’ regen….
Maar op mijn zoektocht naar bloemstuk-materiaal bleef het bij de bottels: meer heb ik  niet gevonden, de natuur is echt met het laatste stukje van de herfst bezig.
Maar ik ben niet voor één gat te vangen: ik had nog een mooie, grote dennenappel die we vorig jaar uit Toscane hadden meegenomen en ook nog een kalebas van Astrid: ik maakte er een mooie krans van, hieronder twee afbeeldingen van de voor- en achterkant.

Vier hortensiabollen, wat sedum met botteltjes erin geprikt, groene takjes uit onze tuin, de bottels vermengd met paarse besjes: een mooie combinatie van herfstmateriaal dat op dit moment onze salontafel siert.

We hebben de afgelopen maanden al heel wat herfstwandelingen gemaakt en onderweg zagen we af en toe ook paddenstoelen.
Daar kom ik dan haast niet voorbij; bewonder de paddenstoel van links, rechts, boven en onder, maak een stuk of wat foto’s en geniet van het feit dat die dingen zomaar in onze omgeving staan.
Vorige week kwam ik op het idee om een collage te maken; als je op de collage klinkt komt hij groot in beeld.
Kijk nou hoe mooi!