Categorie: Alledag Pagina 23 van 262

In de PKN-viering van gistermorgen vatte voorganger Walter Meijles de afgelopen december-maand samen met de woorden: ‘Te veel, te vet, te vaak en te vluchtig.”
Daarbij kun je denken aan kerkdiensten, kerstfeesten, eten en onderlinge contacten, maar de predikant gebruikte deze woorden ook in combinatie met het verhaal dat gistermorgen centraal stond over Johannes de Doper en doop van Jezus.

De overdenking/preek wordt vaak gezien als het hoofdbestanddeel van een kerkdienst, maar dat is in mijn beleving niet altijd het belangrijkste of meest-veelzeggende onderdeel.
Gistermorgen bijvoorbeeld trof mij iets heel anders.
Na de preek werd onze aandacht gevraagd voor het overlijden van Ella Kouwenberg, echtgenote van ‘meester Henk’, die onze drie dochters jarenlang les gaf op basisschool ‘De Haven’.
Op de kaart stond een vertaalde tekst van een lied van Reinhard May: “Uber den Wolken”

Boven de wolken moet de vrijheid haast grenzeloos zijn.
Alle angsten, alle zorgen zegt men
blijven daaronder verborgen en dan
zou alles wat ons als groot en belangrijk voorkomt
dan plotseling nietig en klein worden.

Dat lied ken ik goed, ik kan het woordelijk meezingen, dus toen de dominee vanmorgen die eerste woorden noemde kon ik het moeiteloos in mijn gedachten aanvullen:

In oktober vierde ik mijn verjaardag.
Van de kinderen kreeg ik een belevenis cadeau: een keer met elkaar naar de film met nazit en borrelplank.
In oktober wilde ik graag naar ‘A haunting in Venice’, maar daar kreeg ik ons gezin niet mee naar toe.
Daar ging ik toen met Gerard heen (zie ‘Een film is geen boek‘), maar we prikten al wel vast een ‘cadeau-datum’ in januari;  we zouden wel zien wat er draaide.
Ook nu had ik wel een favoriete film: Napoleon.
Hoon was mijn deel.
Dáááár gingen ze niet heen!
De dochters kwamen met een tegenvoorstel: ‘Next goal wins’.
Een film waar ik  zelf nooit naar toe zou zijn gegaan,  maar hij voldeed volledig aan onze gezins-verwachting.
Met z’n achten op een rij in de bioscoop.
Gelachen, gehuild en genoten.
Zelfs Gerard (die ooit tijdens een Harry Potter-film in de bioscoop wegdommelde, wat hij nog altijd moet horen) vond het een onderhoudende film: het ging dan ook over voetbal.

Na de film staken we het Gedempte Zuiderdiep over en nestelden ons met een drankje in een gereserveerd hoekje voor 8 personen in ‘d Ouwe Brandweer’.
Nazit met lekkere hapjes en napraten over de film.
Over de afwezigheid van een romantische verhaallijn: niemand ‘kreeg elkaar’. Dat vonden we fijn.
Over de regisseur Taika Waititi die zelf ook een klein rolletje speelt.
“En dat het echt gebeurd is ook!” De film is namelijk gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een voetbalteam van het piepklein eiland Amerikaans Samoa.  Ze hebben in 2001 een verpletterende nederlaag geleden tegen Australie: de eindstand van die wedstrijd was 31-0.
Om het team weer op de been te krijgen wordt Thomas Rongen (gespeeld door Michael Fassbender) naar het eilandje gestuurd.
Met tegenzin begint hij aan zijn taak.

Op Samoa leven de mensen in een heel eigen cultuur, waar de nieuwe trainer in het begin erg aan moet wennen.
Vooral als Jaiyah, een fa’afafine voetballer, ten tonele verschijnt wordt het moeilijk voor hem.
Even tussendoor een kleine uitleg: op Samoa bestaat naast mannen en vrouwen nog een derde gender.
De fa’afafine heeft altijd al bestaan in de Samoa cultuur. Vertaald betekent het ‘zoals (fa’a) een vrouw (fafine)’. Jongens die vrouwelijk gedrag vertonen worden al sinds eeuwen in de Samoa cultuur geaccepteerd als fa’afafines door hun familie en de maatschappij. Het is niet mogelijk om deze fa’afafines in de Westerse categoriën als man/vrouw/transgender/travestiet/homoseksueel te plaatsen: de fa’afafines identificeren zich als een aparte gender.
In de film komt dit aspect prachtig naar voren.

“Dit noemt men bil-wandelen”.
Het is vrijdagmiddag 12 januari en we zitten in een kring op onze matjes tijdens de 1e FysiYoLates-les in 2024.
Eigenlijk heb ik nog vakantie, maar ik heb al mijn doelen gehaald (fotoboek af, doos van Aafke opgeruimd, geprutst met theezakjes en kaarten) dus blijmoedig neem ik deel aan de gymnastiekles.

Alle oefeningen die we gistermiddag deden deden we liggend op de rug of zittend.
We begonnen met luchtfietsen en het werd steeds een beetje uitgebreid.
Er waren ook een paar oefeningen bij die ik elke morgen al doe bij het rekken en strekken en ik merk dan dat die dagelijkse oefeningen helpen om soepel te blijven.
Maar ik moet ook constateren dat ik, naarmate ik ouder word, ook strammer en stijver uit bed kom ’s morgens, dus het duurt tegenwoordig wel wat langer voor het lijf ‘los’ is. Maar dan loop ik ook soepeltjes de trap af. Volhouden dus.

Het ‘bil-wandelen’ uit de eerste alinea deden we zittend op de mat.
We moesten met de handen onder onze billen gaan zitten.
“Als het goed is voel je dan iets hards” voorspelde Trijntje.
Nou, inderdaad.
“Dat zijn de zit-botten van je bekken”.
Op de tekening hiernaast zie je heel duidelijk wat bedoeld wordt: het zijn de blauw gekleurde, onderste punten van het bekken. Bij de rode accenten raken ze de ondergrond.
De afbeelding heb ik van de website ‘Check je zit’, hierbij een link.

Bij ‘zitbotjes’ moet ik onmiddellijk denken aan Karel, cantor van onze cantorij, die ons leert om rechtop op die zitbotjes te zitten en niet met een gekanteld bekken achterover leunen op je staartbotje en het vet van je billen. Wat iedereen graag doet, want leunen is gemakkelijker dan actief zitten.
Trijntje vond trouwens dat we het ‘vet’ van de billen ‘spieren’ moesten noemen.
Tuurlijk.
Bij haar is dat waarschijnlijk ook zo.
Maar ik dwaal af.
In langzit, met de benen naar voren, moesten we ons bekken zo bewegen dat we een beetje vooruit kwamen.
Links. Rechts. Links. Rechts. Steeds een centimeter vooruit.
Het bil-wandelen.
Zie je ons zitten? Hupsen op het matje? Draaiend met ons bekken?

Vandaag had ik spierpijn.
In mijn liezen en in mijn billen.
Toch spieren…….

Meer lezen over de avonturen bij Trijntje?
Hierbij eenlink naar het vorige blog over FysiYoLates >>>
Onderaan dat blog staat weer een link naar voorgaand verslag.

Gistermorgen stapte ik om 08.30 uur in de auto; de bestemming was Klazienaveen. Na weken met zwaarbewolkte dagen en regen was ik getuige van een spectaculaire zonsopgang. Even na Lieveren piepte er een klein streepje oranje boven de horizon en even later stond er een enorme licht oranje bol te stralen. Precies in mijn ogen te schijnen. Maar geen kwaad woord over de zon: ik deed de zonneklep naar beneden en genoot van al het moois dat koud Drenthe mij gistermorgen liet zien. Daarbij wil ik vooral de ondergelopen landerijen noemen waar het Lieversche Diepje bij Lieveren en de Drentsche Aa bij Zuidlaren hun overtollige water kwijt konden.
Majestueus en ijzig mooi.
Woon je in de buurt?  Ga kijken!

Eenmaal bij tante Trijn* scheen de zon nog net zo uitbundig, maar daar kreeg ik niks meer van mee.
Want koffie en koek en heeeeerlijk een hele dag met z’n tweeën.
Intieme momenten, herinneringen en fijne gesprekken.

Rond 16.00 uur stapte ik weer in de auto op weg naar Roden; nu zakte de zon en kreeg ik van deze dag ook de zonsondergang ‘live’ mee.  En weer scheen de zon weer hinderlijk in mijn ogen, maar nu had ik mijn voorzet-zonnebril op, die ik met voorbedachte rade uit mijn tas had opgediept. Waar in de morgen het uur in de auto werd veraangenaamd door Bert Haandrikmans ochtendshow op Radio 5 en door Hans Schiffers met zijn Arbeidsvitaminen had ik na vieren gezelschap van Bert Kranenbarg met o.a. Dinges, een Frans chanson en een beetje actualiteit.
Wát een dag.

Vorige week schreef ik het al: deze week heb ik een weekje ‘niks’-vakantie.
Maar de hierboven beschreven dag kun je moeilijk niks noemen.
Geen foto’s gemaakt, dus eigenlijk geen tastbare herinneringen.
Kan zo weer worden uitgegumd.
Maar met dit blog hou ik de herinnering aan deze dag levend.
En met name de waarde die deze dag voor mij heeft gehad.

Meer weten over mijn ‘grote zus’?
Lees dan het blog dat ik daarover schreef in 2018

Gistermiddag was er iets vreemds aan de hand met mijn email-account.
Er stond een bericht dat ik wilde versturen bij de concepten, maar dat werd maar steeds niet verstuurd.
Er kwam een melding in beeld waarbij ik mijn Ziggo-wachtwoord moest invullen, maar als ik dat deed kwam die melding doodleuk weer.
Dat doe je vier keer en dan denk je: “Ja. Hallo.”

Toen volgde het gebruikelijke riedeltje wat iedereen doet.
Op Google je vraag intoetsen. Naar instellingen. Dingen doen.
Maar dat loste niets op.
Na het riedeltje wat iedereen doet komt er bij mij dan nog iets bij: broer Henk bellen.
Die kwam er achter dat mijn account geblokkeerd was.
Geblokkeerd?!?!
Maar hij hielp mij een mooi eind op weg; ik moest van pop naar imap.
Hij keek met mij mee, hielp mij op weg en sloot af met de woorden: nu moet je zelf je wachtwoord nog wijzigen.

Maar dat lukte niet.
Mij niet en Gerard ook niet.
En toen Gerard nog weer met Henk had overlegd ook niet.
Gerard belde met de Helpdesk van Ziggo en luister en huiver…….. toen lukte het nog niet.

Wij maken gebruiken van de diensten van Ziggo voor o.a. email.
Maar op mijn computer doe ik dat met een pakket van Microsoft Outlook en daarin (bij die instellingen) zat volgens de mevrouw van de helpdesk het probleem  “….en dit ligt buiten ónze mogelijkheden, meneer Waninge.”

De moraal van dit verhaal?
Mij niet mailen.
Want je krijgt geen antwoord.
Ik ben tot nader order geblokkeerd………..

Op 31 december scheurden we het laatste blaadje van de Historische Scheurkalender 2023.
Op dit blog kwam af en toe zo’n blaadje voorbij, omdat er iets op stond dat ik interessant vond, of wat me aansprak of waar ik iets over had uitgezocht. Leuke kalender, maar ik wilde voor 2024 iets anders.
Het is de ‘GELUK’-scheurkalender geworden.
Op het eerste blaadje stond hoe we de kalender moeten gebruiken.
– Iedere dag krijg je wijze woorden van iemand die op die dag is geboren.
– Denk na over wat die woorden voor jou betekenen.
– Lees de tip van de dag die aan de wijze woorden gekoppeld is.
– Doe nog iets anders dat je zelf bedenkt en dat jezelf of anderen een beetje gelukkig maakt.
– Praat met anderen over je inzichten en ervaringen
– Ga ’s avonds na wat je die dag gelukkig maakte en schrijf dat op de achterkant van het kalenderblaadje.

De tips die we iedere dag krijgen zijn gebaseerd ‘de negen pijlers van geluk’ die uit wetenschappelijk onderzoek naar voren zijn gekomen.
Dit zijn de 9 pijlers:
– Andere mensen
– Plezier
– Gezond lichaam
– Gevoelens uiten  (19 juni 2024)
– Zelfvertrouwen
– Open geest
– Waarderen (30 april 2024)
– Veerkracht
– Zingeving
Over de pijlers waar een datum achter staat heb ik inmiddels al een blog geschreven.
Klik op het onderwerp voor een link naar dat blog.

Dus.
Dat wordt hard werken dit jaar.
En dat allemaal als we even in het kleine kamertje verblijven.
Ik weet ook al zeker dat we dat niet allemaal iedere dag gaan doen.
De wijze woorden van de één zullen ons aanspreken en bij een ander blaadje zullen we denken: “Ja hoor. Ja.”
Of we vinden het enorme open deur.
Of gezeur.
Ook dit jaar zal ik mijn lezers af en toe meenemen in onze belevenissen met deze scheurkalender.
Daarbij heb ik bedacht dat ik er 9 blogs over ga schrijven, met steeds één pijler van geluk als onderwerp.
Daarmee is de nieuwe blogserie ‘Over geluk’ geboren, waarvan je nu het 1e deel aan het lezen bent.

Toeval of niet: Daniël Lohues had het in zijn wekelijkse column ook over geluk.
Dit zijn de woorden waarmee hij zijn verhaal besluit:

We willen uiteindelijk allemaal gewoon gelukkig zijn. Maar wat is geluk? Als je gelukkig bent, heb je het op het moment zelf vaak helemaal niet door. Van geluk blijft meestal niet veel meer over dan een zoete herinnering. Als ik volgend jaar de kerstbeelden weer uit het oude doosje haal, hoop ik dat we ondanks alles toch met elkaar weer een mooi eind door de tijd gezwommen hebben.

Wil je zijn hele verhaal lezen? Hierbij een link naar zijn website: Daniël Lohues.

Op deze website schreef ik al vaker over geluk: hierbij twee links naar blogs uit 2017 met dat onderwerp.

8 januari 2017 – Gelukkige Drenten

1 december 2017 – Wat is nou geluk?

“Waarom ontbijten we eigenlijk nooit meer bij IKEA” vroegen de dochters zich rond de jaarwisseling af.
Tja, waarom niet.
Omdat we allemaal druk zijn met ons werk en de agenda stroomt ook zonder ontbijten bij IKEA al veel te snel vol.
“Maar volgende week hebben we nog vakantie…” constateerden ze verheugd dus zo kwam het dat ik gistermorgen vanaf de roltrap in het Zweedse warenhuis al één dochter achter glas in het restaurant zag zitten. Dan moet je helemaal omlopen, maar toen ik mij eenmaal bij haar gevoegd had stonden de twee andere dochters en één schoonzoon aan de andere kant van het glas geplakt. Maf te doen. En dan is het nog maar 10.00 uur en zijn we nog niet eens compleet……

Even later zaten we met z’n vijven aan de koffie met croissantjes, ei & bacon, broodjes en nog meer lekkers.
Wat gezellig ja!
Daarna ging een deel in de IKEA winkelen, Harriët ging terug naar Almelo en ik zou even naar ‘de Lange Dame’ wandelen. Maar als je uit de IKEA wil, moet je na de roltrap naar beneden wel eerst door de 1e verdieping heen lopen. Gelukkig wisten we ‘de-kortste-weg’ paadjes, maar door die omweg haalde ik gisteren wel moeiteloos mijn stappendoel. Eenmaal buiten stroomde het van de regen en ik had geen paraplu mee.

Ik koos er voor om niet een half uur in de regen te lopen naar de binnenstad. Natuurlijk zijn daar ook parkeergarages, maar ik rijd daar niet graag met de auto en die parkeergarages zijn zo krap……. ik bedacht iets anders.
Als ik anders een half uur onderweg zou zijn met wandelen, dan zou ik dat halve uur ook kunnen besteden om naar Buitenpost te rijden voor een bezoekje aan de kledingwinkel Buitengewoon. Daar was ik juli ook al eens geweest en toen was ik erg goed geslaagd.
Minstens een uur zocht ik tussen de rekken naar geschikte kleding en op mijn dooie akkertje paste ik blouses, jurken en jasjes.
Ook nu vond ik weer bijzondere en kleurige kledingstukken: een blouse, een jurk en een jasje. En allemaal van hetzelfde merk: ‘Normal Crazy’; gewoon gek in goed Nederlands.
Maar gek of niet: ik ben blij met mijn nieuwe aankopen.

Een mooie combi: tied veur de wichter en tied veur mijzölf.
Wat een wélbestede vakantiedag.

Evert van Dijk, hoofdredacteur van het Dagblad van het Noorden, schreef een column in de krant van van zaterdag 30 december.
In de kop stond ‘Wat een waardeloos jaar…’

Wat een arrogantie spreidt die man hier ten toon.
De hoofdredacteur vindt het een waardeloos jaar, maar wie bepaalt dat?
Hoe kun je nou een heel jaar waardeloos vinden?

En ja: het was een Annus Horribilis.
2023 als jaar gaat de geschiedenisboeken in als het jaar van de verschrikkelijke aanval van Hamas op Israël en de vreselijke oorlog die Israël daarna begon. Het jaar van de oorlog tussen Rusland en Oekraïne die maar niet ten einde kwam, van aardbevingen, vulkaanuitbarstingen, de klimaatcrisis en de ruk naar rechts van politiek Nederland.
Maar het wereldnieuws bepaalt toch niet de waarde van een jaar?
Op deze website doe ik elke dag mijn best om een stukje ‘waarde van de dag’ onder de aandacht te brengen.
Mijn waarde van de dag haalt nooit het nieuws; positieve dingen zijn sowieso niet vaak in het nieuws.

Vanaf afgelopen woensdag geniet ik van een korte ‘nieuwjaarsvakantie’: de komende week ben ik vrij.
Een ‘niks’-vakantie.
Gerard is gewoon aan het werk en er staat bijna niets in mijn agenda; deze week maak ik tijd voor het uitzoeken/opruimen van wat dozen die al een tijdje op mij staan te wachten en ik stel het fotoboek van 2023 samen.
Dagje naar tante Trijn, middag naar de kapper, even ergens koffiedrinken met de dochters, prutsen met mijn nieuwe hobby irisvouwen en tijd om wat blogs voor te bereiden. Ook lees ik deze dagen een gedateerd boek van Jos van Manen-Pieters en zwelg daarbij in nostalgie.
Zo’n week is voor mij van grote waarde.
Tijdens het uitzoeken van de foto’s overvalt mij een grote dankbaarheid voor wat ons weer toeviel dit jaar.
2023 vond ik een waardevol jaar: ik had het niet willen missen.