Categorie: Alledag Pagina 27 van 298

Vorig jaar op 17 augustus hadden schoonzus Ali en ik onze jaarlijkse Aaltjedag*.
Aan het eind van zo’n schoonzussensamenzijn is het eigenlijk de bedoeling dat we met onze mannen ’s avonds ergens gaan eten, maar er was een mogelijkheid dat we met de vriendengroep in de luchtballon zouden gaan.
Het zal je niet verbazen: we gingen niet.
Maar we sloten de dag ook niet af met Roelof en Ali, dat zouden we nog een keer plannen. “We appen wel even.”

Op een verjaardag eind december kwam het etentje even weer onder de aandacht: “Wanneer gaan we dat doen?”

….van alles proeven….

Gisteravond zagen we elkaar bij ‘Jasmijn Garden’ in Assen.
Wij houden alle vier van een buffet-achtige setting in een restaurant.
Je zit niet zo statisch aan tafel en je wordt niet bediend; het is de bedoeling dat je zelf je drinken en eten ophaalt.
Je kunt kiezen voor de warme en koude gerechten die liggen uitgestald in de vitrines, maar je kunt ook iets laten bakken of wokken.
Gisteravond liet ik een moot zalm lekker bakken op zo’n bakplaat, waar de kok dan zwierig kruiden en knoflook bij strooit.
Een andere techniek waar je gebruik van kunt maken is wokken: dan geef je de kok een bordje met vlees en groente (in mijn geval kip, ui en prei) en daarbij roep je welke saus je er graag bij wilt.
Wat op je bord ligt wordt dan eerst in een soort zeef gegooid die daarna in pan kokend water wordt gehangen.
Na een paar minuten koken wordt het in een gloeiend hete wokpan gegooid en wordt de saus van jouw keuze en bij gedaan.
Na een paar keer omscheppen krijg je het eten op een bord mee naar je tafel.
Ik neem altijd saus waar geen pepertjes bij staan, het risico is mij veel te groot dat iets heerlijks wordt bedorven door te scherpe kruiden.
We maakten verscheidene keren met onze bordjes een rondje om het buffet.
En natuurlijk: het heerlijke eten is fijn op zo’n avond, maar ook met z’n vieren uitgebreid bijpraten vinden we belangrijk.

Toen wij onze Aaltjedag hadden was het augustus 2024; toen wij gisteravond die Aaltjedag afsloten was het februari 2025 en hebben we in november als familie afscheid moeten nemen van broer Henri. Het gebeuren rondom zijn overlijden kwam regelmatig en op verschillende manieren ter sprake; het helpt in de verwerking van wat er is gebeurd.
Wat je je dan met elkaar realiseert is de kwetsbaarheid van het leven en de rijkdom dat je een grote familie hebt waarmee je dit soort gezamenlijke onderwerpen kunt bespreken.
De komende week zien we elkaar al weer maar dan is de kring wat groter, want Gerard’s oudste zus wordt 70 en we zijn uitgenodigd om bij haar te komen macaroni/spaghetti eten.
Lief en leed delen; daarvoor heb je familie.

* Lees over onze Aaltje-dag van 2024 en wat dat te maken heeft met ‘deuzie keersies’ in dit blog.

“Heb je ’t gezien? Ze hebben het ooievaarsnest van ‘de Mensinge’ gehaald.”
Dat hoorde ik begin december van iemand op de cantorij.
Het enorme nest, waar ik in 2016 al eens over blogde onder de titel ‘Ooievaars op de Mensinge’ was inderdaad verdwenen.
De pannen onder het nest waren mooi schoongemaakt en het dak en de schoorsteen zagen er uit als de keuken van mijn moeder na de voorjaarsschoonmaak: spic & span.
Maar.
Op 30 januari las ik op ‘Dit is Roden’ dit bericht: “Ooievaar terug…..” ; een verhaal van Jans Bekkering, waar je ook foto’s vindt van de ijverige ooievaar.

Jans noemt in zijn beschrijving het verwijderen van het imposante ooievaarsnest (dat gebeurde op 7 december vorig jaar) een noodzakelijke maatregel om het historische Mensinge te beschermen.
Hij roemt in zijn artikel de hardnekkigheid en trouw van deze majestueuze vogels. Lyrisch zegt hij: “Al eeuwenlang worden ooievaars gezien als brengers van geluk, nieuw leven en bescherming en hun aanwezigheid bij Mensinge lijkt een mooi samenspel tussen historie en natuur.”

Woensdagmiddag maakte ik na mijn werk laat in de middag nog even een ommetje.
Zo’n wandelingetje van een half uur voert mij bijna altijd langs de Catharinakerk en de Mensinge en toen ik bij de kerk was hoorde ik de ooievaar al klepperen.
Die zat op de schoorsteen van de Mensinge en links en rechts staken al er al wat takjes uit.
Als men die ooievaar daar niet wil hebben zal men bijna dagelijks het dak op moeten om het beginnende nest te verwijderen.
Dat zie ik eigenlijk niet gebeuren.
Waarschijnlijk vliegen er dit voorjaar weer jonge ooievaartjes uit.
Mooi gezicht: we zien (als we in onze tuin zitten) soms een vliegles.

Nog een klein grapje over ooievaars.
‘Mama? Wat doet een ooievaar eigenlijk nadat hij de kinderen heeft afgeleverd?”
“Op de bank liggen en voetbal kijken.”

Als je (zoals ik) een vaste luisteraar van Radio 5 bent, dan weet je dat er af en toe ‘speciale’ weken zijn: week van de jaren ’60, evergreen-stemweek, week van de jaren ’70, evergreen top 1000, week van de jaren ’80. Heerlijke weken vind ik. Mijn voorkeur gaat uit naar de jaren ’70, want dat zijn de jaren van mijn jeugd, maar ook in de andere weken geniet ik van de muziek, de verhalen en de weemoed.
Deze week staat in het teken van de jaren ’60 en woensdagmiddag stemde ik op 20 nummers in de Toplijst van de jaren ’60.
(benieuwd welke nummers? Hierbij een link naar een PDF: 2025.02.06 week van de jaren 60)
Eerlijk gezegd vind ik de lijst die vandaag wordt uitgezonden  nog steeds behoorlijk eenzijdig.
De fanclub van ’the Cats’ stemmen alle nummers van hun favoriete band in de toplijst en dat geeft een vertekend beeld.
Verder vind ik dat er te weinig Franse, Duitse en Nederlandse muziek in staat, terwijl dat in mijn herinnering juist muziek uit de jaren ’60 is.
Maar dat komt natuurlijk omdat de radio vroeger bij ons thuis op de favoriete zenders van mijn ouders stond.

Toen ik aan het stemmen was wilde ik mijn stem ook uitbrengen op Jo Stafford met  ‘Thank you for calling…”, zo’n heerlijke smartlap.
Stond niet in de lijst.
Hè?
O. Opgenomen in 1954.
Catharina Valente dan, met ‘Spiel noch einmal für mich, Habanero?
1958.
‘Bye bye love’ van de Everly Brothers?
1958.
Les Paul en Mary Ford met ‘Vaya Condios’.
1953.

Zou het niet een goed idee zijn om op Radio 5 een keer aandacht te besteden aan muziek uit de jaren ’50?
Elvis Presley, Edith Piaf, Freddy Quinn, Corry Brokken, Charles Aznavour, Billy Holliday, Joop de Knegt, Fats Domino, The Ramblers, Dutch Swing College Band: ik heb zo een lijst gevuld.
Een week hoeft misschien ook niet gelijk maar één dag? Of een weekend?
Zou ik prachtig vinden.
Maar het past denk ik niet in het zenderprofiel; vast veel te oubollig.
En daar gaan we verder ook niet over zeuren: ik geniet van deze week en van wat er allemaal aan ouds voorbij komt.
Als ik ouwe meuk uit de jaren ’50 wil luisteren kan ik immers zo zelf een lijst samenstellen op Spotify.
Vandaag (vrijdag 7) ga ik de hele dag genieten!

Lezen wat ik in voorgaande jaren schreef over deze week?

‘Een recalcitrant lijstje, want (het zal ook niet) ik vind iets van die week’ schreef ik in 2022 in het blog Mijn jaren ’60 hoor ik niet terug 
In februari 2018 schreef ik in week over kantoorhumor, mijn oud-collega Zwanet en dat mensen om je heen wegvallen als je ouder wordt in het blog Week van de jaren ’60

Bij de laatste editie van Holy Stitch had Sjoukje drie gebreide poppetjes mee, die als klein cadeautje bij de troostdekentjes worden weggegeven.
Die kwamen mij bekend voor: onze middelste dochter kreeg als baby ooit zo’n poppetje van de moeder van mijn collega Klaas.
Uit de reacties die middag bleek dat die poppetjes vroeger heel veel gemaakt werden.
Toen ik er op internet zocht kwamen er leuke dingen voorbij!

website Busy Bessy Creatief

Op de website Busy Bessy Creatief vond ik bijvoorbeeld deze foto van drie kleine popjes
Het idee is hetzelfde als de popjes van Sjoukje, maar ze zijn gedetailleerder aangekleed.
Als je op de link van Busy Bessy klikt kom je op een blog over die popjes; daarnaast geeft ze aantal links naar andere websites met verschillende voorbeelden.

Website Blog Lovin – Blij dat ik brei

Verder vond ik de site ‘Blog Lovin’- Blij dat ik brei‘ waarop vier dierenpoppetjes stonden.
Forest Friends.
Och man, dan smelt je toch.
Met mini-kabeltjes aan de voorkant.
En wat een leuke manier om je restjes garen weg te werken!

Op de Duitse website ‘Gemeinsam für ein Kinderlächeln‘ vond ik naast nog een aantal andere voorbeelden een heel handige afbeelding van een basispatroon. Hierbij een vertaling:
Deze poppetjes worden van dun garen eenvoudig rondgebreid (net als sokken): op een rondbreinaald of vier naalden zonder knop nr. 2.5.
Op het schema (de afbeelding hiernaast) wordt met kleuren aangegeven welk gedeelte van het poppetje je aan het breien bent en hoeveel toeren

Website: Gemeinsam für ein Kinderlächeln

je daarvoor moet breien. De stippellijnen geven aan waar je de stiksteekjes moet plaatsen voor het verkrijgen van benen en armen enzo.  Je bent niet aan kleuren gebonden, alles is toegestaan.
Als je van die diertjes van de Forest Family wilt maken moet je aan de bovenkant niet minderen, dan stik je de oortjes er zo aan.

En? Wat heb ik gemaakt?
Nog niks.
Er staat nog iets op de pennen en mijn moeder heeft mij geleerd dat ik eerst een project moet afmaken voordat ik met iets nieuws begin.
Eigenlijk hoop dat één van de Holy Stitch-steeksters hier zin aan heeft.
Of één van mijn lezers die hier helemaal enthousiast van wordt en mij een foto stuurt van wat ze gemaakt heeft.

Nog een klein stukje geschiedenis: in Canada heten deze popjes ‘Izzy Dolls’:
Carol Isfeld begon poppen als deze te breien voor haar zoon, korporaal Mark “Izzy” Isfeld, om uit te delen aan kinderen toen hij als vredeshandhaver diende bij de United Nations Protection Force (UNPROFOR) in Kroatië. Hij werd gedood door een landmijnexplosie tijdens die missie op 21 juni 1994.

Na zijn dood bleven Carol Isfeld en haar vrienden “Izzy”-poppen maken om Marks dienst te herdenken. Andere Canadezen deden mee en breiden duizenden poppen die naar kinderen in nood werden gestuurd. Canadese soldaten en zorgverleners geven Izzy-poppen aan kinderen in conflictgebieden en door rampen verscheurde gebieden. Hierbij een link naar de website: Canadian Warmuseum

Nog één foto.
Van dat poppetje van de moeder van Klaas voor onze middelste.
En van ‘oons poppie’* .

* Drents voor baby.

.

Op zondagavond spelen Gerard en ik altijd het spel Catan, de versie met de uitbreiding ‘Steden & Ridders’.
Bij Catan kunnen spelers punten verdienen door dorpen, steden en wegen te bouwen.
Je begint met 1 dorpje en 1 stad in een onbekend land en door grondstoffen te verzamelen en te ruilen breid je je imperium uit.

Vroeger heette het Kolonisten van Catan, dat staat bij ons ook nog op de doos.
Sommige mensen zeggen dat Catan met z’n tweeën spelen niks aan is, maar dat geldt niet voor ons.
Wij hebben in de loop van de jaren één concessie gedaan: de struikrover doet niet mee als er maar twee deelnemers zijn.

Maar……zaterdagavond na de Pizzarette speelden we het met z’n vieren en dat geeft een heel andere dynamiek.
Ten eerste is er dan veel minder ruimte op het bord en moet je soms genoegen nemen met grondstoffen met een lage dobbelsteenwaarde of (zoals in mijn geval) helemaal geen graan! Gelukkig had ik wel een steenhaven en een stad op steen, zodat ik met twee steen al kon ruilen voor één graan.
Verder was ook de struikrover actief in de bosjes, dus steeds als er 7 werd gegooid werd er een grondstof geblokkeerd.
En natuurlijk won de Guus Geluk van onze familie: Lucky Gerard.
Met overmacht.
13 punten, terwijl wij hooguit 4 of 5 hadden.
Als Gerard een 3 heeft op erts, of een 11 op hout, dan worden die cijfers regelmatig gegooid.
Handen vol met grondstoffen heeft de man de hele avond, terwijl bij de rest beurten voorbijgaan zonder dat er actie kan worden ondernomen.
“Ik heb nog niet eens een plan” verzuchtte Harriët halverwege het spel. Als je geen grondstoffen krijgt kun je ook niet ontwikkelen en al helemaal geen plannen maken.

Als je het spel niet kent begrijp je niets van bovenstaande alinea’s.
Advies: als je het leuk vindt om met elkaar een spel te spelen, dan is dit beslist een aanrader.
Je zult het woord ‘Kolonisten’ op de nieuwe spellendozen niet meer tegenkomen.
Waarom is dat eigenlijk?
Omdat het woord ‘Kolonisten’ in de loop van de afgelopen decennia een nare bijsmaak heeft gekregen.
“Die term is sinds een jaar of tien zó beladen geworden, dat we het niet meer willen gebruiken voor onze spellen”, zei  woordvoerder Bert Calis van 999 Games  in 2018.
In de vierenzestig jaar dat ik op deze wereld ben is niet de geschiedenis veranderd, maar wel de manier waarop wij er naar kijken.

Gisteravond deden we weer een potje Catan met z’n tweeën en….. ik won.
Een nipte overwinning, maar o zo zoet 😉

De laatste keer dat ik bij tante Trijn was gaf ze mij een pak mix voor Pizza & Focaccia.
“Ik kreeg een kerstpakket van Martijn (bonuszoon) en daar zat dit in, maar daar doe ik niks mee. Kun jij dit gebruiken?”
Zekers.
Wij maken in het voorjaar altijd een paar keer gebruik van onze pizzarette-oven en voor de mini-pizza’s maak ik zelf pizzadeeg met bloem en gist.
“Maar jouw kinderen hebben toch ook zo’n pizzarette? Willen die deze mix niet?” vroeg ik aan haar; ik wil niemand te kort doen.
“Nee, die kopen altijd van die kant en klare rondjes pizzadeeg. Zelf maken is toch veel te veel gedoe?”

Tja.
Eigenlijk is dat ook wel zo.
Vanavond staat de oven weer op tafel: we hebben eters uit Almelo.
Vanmiddag ben ik al begonnen met het deeg.
De eerste vraag is dan natuurlijk: Wat zit er al in dit pak en wat moet er nog bij?
Antwoord: bloem en gist.
Italiaanse kruiden, olie, zout, en water moet je er zelf nog door mengen.
Mijn gedachte daarbij is: “Dan hoeft zo’n pak toch niet? Bloem en gist kun je gewoon los kopen en dan is het waarschijnlijk een stuk goedkoper dan deze mix.”
Maar ik wil dit gegeven paard niet in de bek kijken: zonder vooroordelen ga ik  mixen, kneden en laat het deeg 45 minuten staan.
Daarna uitrollen op bakpapier, rondjes uitsteken en stuk voor stuk uitknippen: de rondjes gaan met bakpapier en al in het oventje, dan bakken/plakken ze niet vast aan de bakplaat.

Het is maar net wat je zelf wilt.
Ik hou wel van het ge-utter met deeg enzo; ik sta met plezier te kneden, te rollen en te steken.
En het verse pizzadeeg is heerlijk!
Ben je benieuwd wat wij zoal op op die mini-pizzaatjes bakken?
Lees dan nog eens het blog ‘pizzarette-oven; nog steeds een succes uit 2022.
Daar lees je ook wat de befaamde ‘Waninge-pizza-stapeloni’ is 😉

Gistermorgen kon ik na drie drukke (werk)dagen uitslapen en daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt: toen ik wakker werd waren de Arbeidsvitaminen al aan de gang.
Toen had ik ook al een app van dochter Frea: wilde even langskomen voor een kop koffie.
Moest ik nog haast opschieten met ontbijt, ‘Nederland in Beweging’, douchen en föhnen.
Toen ik beneden kwam had ze cadeautjes en een felicitatie namens ons drietal: een fleurig voorjaarsbloemetje, een boekenbon en een zakje van de warme bakker met twee hazelnootschuimgebakjes. “Voor bij de koffie vanavond; voor het extra feestelijke tintje bij de publicatie van je jubileum-tijdschrift!”
Wat een lieve verrassing.

Het werd een bijzondere, maar ook ietwat nerveuze donderdag.
Harriët belde, die was bezig om een winkel en een winkelwagen op de website aan te brengen.
Had daarvoor allerlei gegevens nodig, inlogcodes, nummers en specifieke informatie.
Samen werken met iemand op mijn website: dat was een geheel nieuwe ervaring.
Natuurlijk, ik kijk er samen met Theo wel eens naar, maar nu was ik met Harriët aan het werk aan de achterkant van mijn blog.
Tien jaar heb ik daar alleen aan gewerkt, wat bijzonder om nu iets samen met onze dochter te doen!
’s Middags kwam Carlijn ook nog even langs; zenuwachtig sfeertje proeven en bijpraten.

Geïnventariseerd en uitgezocht….

En dan ben je natuurlijk benieuwd of het allemaal werkt.
Gerard had gistermiddag al geprobeerd om een tijdschrift te bestellen en dat lukte prima.
En gisteravond kwam de eerste bestelling ‘van buiten’ ook al binnen: dat succes werd gelijk al gedeeld in de gezinsapp.
Er kwamen ook nogal wat bestellingen binnen op mijn telefoon: die heb ik inmiddels geïnventariseerd en uitgezocht.
Op het moment dat ik dit schrijf is het na tienen op donderdag de 30e januari.
Gerard zit naar Ajax te kijken en zit opgelucht en tevreden dit blog te typen.
We krijgen hele leuke reacties en kijken tevreden terug op onze gezinsinspanningen om dit avontuur tot een goed einde te brengen.
Tijd voor de volgende klus: het fotoalbum van de 2e helft van 2024!

Dinsdagavond 21 januari stuurde ik de definitieve versie van het tijdschrift ‘De waarde van de dag’ naar de drukploeg/Fokke.
In die dagen daarvoor was er nog ‘puntjes-op-de-i-overleg’ met de dochters, volgens ons was het goed.
Spannend is een understatement; ik had er ‘kloeten van in de buuk’.
Woensdag de 22e einde middag kwam ik thuis van het werk en tot mijn stomme verbazing stonden er twee dozen van de drukploeg op ons aanrecht: 100 exemplaren van het jubileum-tijdschrift!
Dank Fokke en andere mannen voor deze zeer snelle service!

Op de avond van 21e kon ik niet kon slapen van 100.000 gedachten en de opwinding.
Hoe gaat dat straks met de verspreiding van het blad; kan ik het dan via deze website verkopen?
Harriët zou dat regelen.
En eerst moeten de mensen die iets hebben geschreven een gesigneerd exemplaar van het blad hebben.
Wanneer ga ik dat brengen? Of sturen?
Toen bedacht ik dat het leuk zou zijn om het blad officieel te presenteren aan Theo van Beijeren.
De man die in 2014 met mij aan de wieg van deze website stond.
Die zo’n gloedvol voorwoord heeft geschreven op pagina 3.
Die mij helpt als ik de dingen weer eens allemaal anders wil.
Die ik kan vragen ( Théééóooo…. HELP!) als er dingen niet goed worden weergegeven of weg zijn gevallen.
Vrijdagmorgen 24 januari om 11.00 uur was het plechtige moment.
Theo en Aly maakten het allemaal nog wat echter: zij hadden gezorgd voor een glaasje champagne om te klinken op ‘het eerste exemplaar

Met gepaste trots.
Die woorden passen bij de publicatie van deze eenmalige jubileum-uitgave.
Met grote dank aan alle medewerkers die allemaal een mooie bijdrage hebben geleverd.
Mensen die in de afgelopen tien jaar een rol gespeeld hebben op dit blog.
Familie, vrienden, collega’s, kerk, cantorij: een grote diversiteit aan verhalen en artikelen lees je in dit tijdschrift.
En dank aan ons gezin: Gerard die maar liefst twee artikelen heeft aangeleverd (maar die speelt natuurlijk ook een grote rol in mijn leven) en tenslotte aan onze dochters Frea, Harriët en Carlijn die er met hun creativiteit en idiote invallen er een geweldig blad van hebben gemaakt!

Wil je graag een exemplaar ontvangen? Dat kan!
Woon je in de buurt of ken je mij, dan kun mij natuurlijk gewoon een appje of een mailtje sturen, maar sinds vandaag kun je op deze website ook iets bestellen; met dank aan Harriët!
Sinds vanavond heb ik ‘een winkel’ op mijn website waar je kunt  kiezen uit één artikel: het tijdschrift ‘de Waarde van de dag’.
Klik om te bestellen op de knoppen ‘Winkel’ en/of ‘Winkelwagen’ naast het tabje Streektaol.