een alternatief voor 'de waan van de dag'

Categorie: Alledag Pagina 40 van 262

18 juni: Nederlands maar dan anders (29)

“Als vaste lezer van je blog vind ik de ‘Nederlands maar dan anders’-serie één van de leukste onderdelen” merkte laatst iemand op.
Leuk om te horen! Inmiddels heb ik alweer een blog-vol verzameld; heel snel al deze keer, de vorige is nog maar een maand geleden.

In de Saarpodcast gaat het over vliegvakanties: “…. maar als we steeds maar elkaar de maat meten…”
Ook uit die podcast: Femke gaat met tegenzin naar de sportschool, volgens haar met heug en meug.

Carlijn heeft iets gehoord in ‘Lang leve de liefde’: “Ik kan soms wel eens wat lomp uit de bocht komen.”
Ook had ze gehoord dat ‘iemand op vrije voeten liep’.
Verder had ze iemand ontmoet die een aanzienlijk deel van zijn leven had geloofd dat het ‘scheelpadden’ zijn in plaats van schildpadden. Spreek het maar eens uit: het ligt dicht bij elkaar.
Een collega van Frea verhaspelde de uitdrukking over de neus en de feiten waar die op gedrukt wordt: “met je neus tegen de feiten lopen’.

In het journaal kwam een verslaggever aan het woord over de verkiezingsoverwinning van Erdogan: “Critici halen hun wenkbrauwen op.”

Er is een dodelijke steekpartij geweest in Amsterdam.
De politie aan het woord over het al dan niet door laten gaan van een festival op die dag: “Als het feest wordt afgelast roepen we nog meer problemen over ons heen!”

Mijn broer had in januari al een leuke gestuurd, maar die was aan mijn aandacht ontglipt:
Woordvoerder van reizigersorganisatie tegen journalist: ‘Door een samenraapsel van omstandigheden verscheen de wegsleeptrein niet.’

‘Groningse Ellende’

En dan eentje in de rubriek ‘Creatief met taal’: Jon heeft in mei zelf een nagerecht in elkaar geflanst en stuurt een foto in de gezinsapp.
“Dames en heren, u bent bekend met de Eton Mess, nu geef ik u de Groningse Ellende.”
Een afbeelding van die provinciale puinhoop vind je hiernaast: iets met aardbeien, room, chocoladezoenen en banaan? Denk ik. Wij hopen het nog een keer voorgeschoteld te krijgen.

“What ’s in a name?” zeggen de Engelsen.
Bij Bert Kranenbarg (Radio 5) was er een item met een woordvoerder van een naturisten-camping; ze waren op zoek naar jongere leden.
Na het nieuwsitem bleef het een poosje verdacht stil op de radio, daarna zei een piepende Bert Kranenbarg dat ze niet lachten om het onderwerp maar om de naam van de woordvoerder…..de nieuwlezeres was niet meer in staat om het weerbericht voor te lezen, dat werd met onderdrukte lach gedaan door Bert himself. Hoe heette die man dan? Kruis.

En alweer hoorden we een nieuwe variant voorbij komen van ‘alles over één kam scheren’: je kunt niet alles over één kant scheren.
Gerard hoorde op zijn werk een eigenaar van een huis met aardbevingsschade vertellen over hoe dat was gegaan: “Ik kan je precies vertellen hoe de vork heeft gelopen.”

Ik kom nog even terug op de eerste zin van dit blog: het gesprek ging namelijk nog verder.
“Ik hoor ook wel eens zoiets grappigs, maar eigenlijk vergeet ik het altijd op te schrijven en een half uur later weet ik al niet meer wat het was.”
Jammer ja.
Tip: app het even naar jezelf of schrijf het snel op een papiertje.
En daarna: NAAR MIJ natuurlijk!
Mailen, appen, bellen, een reactie op dit blog: er zijn mogelijkheden genoeg.

Klik hier voor het blog Nederlands maar dan anders deel 28, van daaruit kun je doorlinken naar voorgaande blogs in deze serie.

Reageren

17 juni: Kinderen en muziek.

Zo heb ik in maanden geen gasten op mijn blog, zo heb ik er twee in één maand!
Vandaag een blog van Karin Smits; zij is één van Frea’s vroegste vriendinnen, zij zaten bij elkaar in de klas op het VWO  in Leek. Zij schrijft een blog over een onderwerp dat mij ook na aan het hart ligt: kinderen op jonge leeftijd in aanraking brengen met muziek.
Het woord is aan Karin:

Een tijdje geleden troffen we Ada en Gerard op een feestje. We raakten aan de praat over handwerken, breien, haken, de kinderen en muziek.
Onze oudste, Willemijn van 5 zit sinds een jaar op muziekles. Vol trots vertelde ze aan Ada dat ze blokfluit speelt en net haar eigen klokkenspel heeft gekregen.
Verbazing alom. “Zo jong al? En hoe gaat dat dan? Vroeger, toen Frea viool wilde spelen kon dat pas met 10, en vanaf 8 kon je dan op AMV/blokfluit.”

Bij Willemijn op muziekles gaat dat toch een tikje anders.
Ze zit op het Kiddy orchestra, gegeven door Karoun Baghboudarian*.
Dit is samen muziek maken voor kinderen vanaf 3 jaar.
Samen met Karoun leren de kinderen noten lezen, samen muziek maken en naar elkaar luisteren.
Er wordt gebruik gemaakt van allerlei instrumenten zoals bijvoorbeeld boomwhackers, blokfluit (een speciale met een soort kleppen zodat de kleine kinderhandjes het ook motorisch aan kunnen) en een klokkenspel.
Geen idee wat boomwhackers zijn? Klik hier voor een demonstratie-video op You Tube.
Maar ook alledaagse dingen kunnen gebruikt worden om muziek te maken.
Je kunt dan denken aan een flesje met rijst, een emmer, en zelfs met alleen een A4-tje kun je muziek maken.

Nieuwsgierig geworden?
Op maandag 26 juni om 17:00 treedt ‘het Kiddy orchestra’ op in het Marelint in Marum.
Iedereen is welkom om te komen kijken.
Willemijn heeft er in elk geval enorm veel zin in!

* Meer weten over Karoun Baghboudarian en haar Kiddy orchestra? Hierbij een link naar haar website.

Reageren

16 juni: Zingen voor Louisa.

Het overlijden van sopraan en bibliothecaris Louisa vorige week bracht nogal wat teweeg op onze cantorij.
Louisa zong in meerdere koren en haar kinderen hadden als een soort laatste wens aangegeven dat het mooi zou zijn als al die koren in haar afscheidsdienst zouden zingen. Dat resulteerde erin dat we dinsdagavond 13 juni met meer dan 40 koorleden stonden te oefenen: van al haar koren (Schola Gregoriana, ’t Vrolijk, Vocaal Ensemble Roden en het ‘Af&Toe-koor’) waren er vertegenwoordigers om samen met de cantorij één koor te vormen.

inzingoefeningen tijdens de generale

Om 11.30 uur vanmorgen kwam diezelfde groep zangers weer bij elkaar voor een generale repetitie (zie afbeelding, er op klikken voor een vergroting)  en vanmiddag werkten we mee aan de rouwdienst. Een dankdienst waarin het accent lag op het zingen: dat was haar lust en haar leven.
Dochter Ally vertelde dat ze een lijst met liederen hadden gevonden die Louisa had opgeven om te zingen in haar rouwdienst.
“Als we die vanmiddag allemaal zouden zingen, dan waren we niet voor het donker op de begraafplaats…”
De liederen die we zongen waren zeer divers; ze vormden een mooie afspiegeling van de persoon die Louisa was.
Muziek uit het liedboek, een klassiek stuk van Mahler, teksten van Huub Oosterhuis, maar ook uit de Evangelische liedbundel.
Tijdens het inzingen pakte organist Erwin Wiersinga de muziek er bij en zei bij ‘Lichtstad met met uw paarlen poorten’: “Gaan we die zingen? Nee toch…” Zulke liederen zingen we echt nooit met de cantorij. Past niet zo bij onze pluriforme PKN-gemeente in Roden.  Maar Louisa vond dat ‘evangelisch’ ook bij pluriform hoort, dus we zongen met het koor uitbundig én emotioneel het refrein “Daar zal ik mijn Heer ontmoeten, luist’ren naar zijn liefdesstem. Daar geen rouw meer en geen tranen, in het nieuwe Jeruzalem!”

We hoorden een liefdevol verhaal over Louisa van haar dochter en vriendin Hetty sprak vanuit haar hart over haar bijzonder band met Louisa.
Cantor Karel zong ‘Ich bin der Welt abhanden gekommen’ van Gustav Mahler.
Ontroerend.
Maar niet het enige emotionele moment: we zongen namelijk het lied “De steppe zal bloeien”, lied 608 uit het Liedboek. Meestal sterft dit in schoonheid omdat de gemeente nooit zo goed weet waar de rusten zitten en waar moet worden doorgezongen. Zo niet vanmiddag. Cantor Karel dirigeerde en gaf duidelijk aan hoe het gezongen moest worden. Erwin Wiersinga zat achter het orgel en begeleidde ons gezang met een waterval aan noten. En toen werd het zomaar een spirituele belevenis, waarbij ik in gedachten bij Louisa was.
Ze zong niet meer met ons mee, maar ze was er door haar muziek toch bij: wij zongen vanmiddag voor haar.
In de rouwadvertentie stond: ‘Mam houdt van een goed gevulde kerk.’
Dat was goed gelukt: de kerkzaal zat bijna vol.

Toen ik vanmiddag naar huis fietste overdacht ik de dienst.
Een afscheidsdienst waaruit veel dankbaarheid opstijgt, waarin mooie en emotionele muziek wordt gezongen en waar een prachtmens uit naar voren komt. Ik moest denken aan het liedje ‘Go like Elijah’ van Chi Coltrane en dacht: “I want to go like Louisa when I go….!”

Reageren

15 juni: Luidruchtige groep. Wij…?

1. aperitief

Onze vrienden in Smilde deden voor hun PKN-gemeente mee aan een actie voor een goed doel: zij kookten een diner voor 6 personen, gemeenteleden konden dan bij hen dineren en gaven minimaal € 25=per deelnemer als gift.
Wat een goed idee.
Ze hadden al heel wat groepen van een diner voorzien en daarbij sneed het mes aan drie kanten: men genoot van een lekkere maaltijd, er was ontmoeting met andere gemeenteleden en het leverde mooi wat op voor het goede doel.

2. voorgerecht

Op een verjaardag met ‘de groep van 8 uit Hoogersmilde’ opperden ze het idee dat we als vriendengroep ook wel eens langs mochten komen voor zo’n diner. Het voorstel werd met grote instemming ontvangen, het duurde alleen even voordat we met onze drukbezette agenda’s (dat zouden we na corona toch anders doen….?) een datum hadden gevonden, maar woensdagavond was het dan zo ver: om 17.30 uur stonden we voor hun deur.

3. soep

Vrijdagavond de 9e hadden we elkaar nog uitgebreid gesproken op een verjaardag in een achtertuin in Beilen.
Iemand zong doodserieus de tune van de Ko de Boswachtershow*, de kat wentelde zich in de aandacht, er was een hapje en een drankje en Gerard was de BOB. Leuke avond.
Dan zou je denken dat we 5 dagen later elkaar nog niet zoveel hadden te vertellen, maar dat was geenszins het geval.
“We hebben met deze activiteit nog niet zo’n luidruchtige groep gehad” merkte onze gastvrouw op.
Joh. Wij luidruchtig?

4. hoofdgerecht

Wat kregen we eigenlijk te eten?
Dat had te maken met het goede doel: Stichting Sparrow. (klik hier voor een link naar hun website)
Die stichting werkt in de Filipijnen met mensen die onder de armoedegrens leven en richten zich daarbij vooral op de thema’s onderwijs en gezondheid.

5. nagerecht

Ze hebben een Filipijns kookboek uitgegeven onder de titel ‘Masarap’** en daaruit kregen we gisteravond een aantal gerechten geserveerd.
Op dit blog vind je afbeeldingen van alle gangen:
1. een cocktail van mango en kokos.
2. rijstvellen met een vulling van groenten en spek
3. groentesoep
4. bonen met kokos, gemarineerde kip en knoflookrijst.
5. mango, kokos en slagroom.
6. Na afloop kregen we koffie met iets lekkers waar niks Filipijns aan was: een soekelaogie.***

Die drie kanten van het mes gingen ook nu weer op.
En het Filipijnse eten? Het was allemaal heerlijk.
Gastvrouw en gastheer: bedankt!

6. koffie

* Geen idee? Klik hier. Sweet memories.
** Meer weten over dat kookboek? Hierbij een link naar meer informatie hierover. 
*** Soekelaogie is het Drentse woord voor chocolaadje.

Reageren

14 juni: Wat de dienst ons afgelopen zondag meegaf.

Zondagmiddag.
Ik kreeg een appje van PKN-gemeentelid en blog-meelezer Dick de Jong.
Hij dacht dat ik over de dienst wel een jubelend blog kon schrijven: predikant, organist, liederen, het kon niet op.
Maar een blog over een kerkdienst is een persoonlijke beleving, ik jubelde niet zo hard…..
Dick nam mijn uitdaging aan om zelf een blog te schrijven over zijn ervaring:

Een appje van mij aan Ada om haar te verleiden een blog te maken over die stralende zondagochtenddienst in Op de Helte. Het pakte anders uit dan ik dacht.
Ze kaatste terug met de vraag of ik een gastblog wilde maken.
Nou, dan zit je er al half aan vast.

Wij namen een aantal dingen mee de dienst in. O.a. dat ik met mijn lief bijna drie jaar niet aan het Avondmaal was geweest (corona). Ook de wetenschap dat het overlijden van Louisa van Hell zou worden afgekondigd. Er liggen banden met haar die diep teruggaan tot in de prille jeugd. Daarin is veel emotie terug te vinden.

Wat namen we mee uit de dienst?
We laten ons graag verrassen door wat de voorganger te zeggen heeft. Sybrand gaf het woord eerst aan Ernie en Bert. Over hoe lastig delen is. Delen ligt ons niet, vooral als het gaat om wie de grote brokken krijgt en wie de kleine. Ernie gaf er een verrassend simpele draai aan.
Een loonsverhoging voor mensen in sociale werkplaatsen zat er niet in. Nee, dat moest uit de gemeentelijke pot komen en laat die nou leeg zijn. Toeval? Sybrand zei dat de CEO’s van deze wereld gevraagd zouden moeten worden om wat van hun lieve miljoentjes te geven, want we hebben er even niet genoeg geld voor…. Precies, dat.

Wat we ook meenamen waren de warme woorden van Sybrand voor het leven van Louisa Margaretha van Hell-van Faassen.
Haar naam klinkt haast koninklijk. Zij overleed op 8 juni. De betekenis van de naam Louisa is ‘Beroemde strijder’ en Margaretha staat o.a. voor ‘Een kind van licht’. Louisa heeft veel gestreden en was een kind van licht. Evenals een optimistische moeder, oma en vriendin. Ze was niet bang voor de dood, zei ze kortgeleden. Ze was erg nieuwsgierig naar hoe het er aan ‘de andere zijde’ uit zou zien. Vanaf het begin nam ze actief deel in de leesgroep van Walter, waarin deze dingen besproken en overdacht werden.

In de dienst deelden we brood en wijn.
Verbondenheid van de Schepper met ons mensen.
Het is goed dat we dit weer in vrijheid en onbevangenheid kunnen doen. We hebben wel andere tijden meegemaakt. En we genoten van het heerlijk frivole orgelspel van Arjan Schippers. Onze gemeente mag zich rijk prijzen met de organisten die we hebben.

Mooi vond ik ook, dat een ontheemde jonge Oekraïense vrouw al langere tijd de diensten bij ons bezoekt. Het is menig kerkganger vast opgevallen. Ik vroeg me af wat ik zou doen in een wildvreemd land waar ik de taal noch de mensen kende. Hoe mooi is het als je dan wordt opgevangen.

Al met al een prachtige zondagochtenddienst. Wij hebben ervan genoten en we waren blij dit te kunnen meemaken. Want onze vrijheid van samenkomen is niet een vanzelfsprekendheid. Verre van dat. De grens tussen vrijheid en bezetting is flinterdun en ligt vlak om de hoek.

Ada is een dag ontheven van haar blogplicht. Nou ja, plicht. Ja, toch wel een beetje want er zijn erg veel mensen die haar blog lezen.
Noblesse oblige!

Dick de Jong

Reageren

12 juni: Hoe hoort het?

Gistermorgen in de viering van onze PKN-gemeente liepen sommige dingen niet helemaal zoals het hoort.
De kerkzaal was nog niet half gevuld, dat hoort natuurlijk niet zo.
Maar ja, het was mooi weer en we kunnen tegenwoordig met onze laptop in de tuin zitten en de kerkdienst volgen.
Het aanvangslied was een erg mooi lied, maar onbekend.
Arjan Schippers deed ontzettend zijn best op de piano, maar de gemeente zong aarzelend en stamelend mee.
Dat hoort natuurlijk niet zo bij het eerste lied dat we zingen: dat zou uit volle borst meegezongen moeten worden.

Tijdens de collecte mochten de kinderen meehelpen met collecteren, maar de taken werden onderling onzorgvuldig verdeeld.
Onze rij bijvoorbeeld kreeg maar één zakje doorgegeven, die van de kerkvoogdij; die van de diaconie werd later nog nagedragen, dus beide goede doelen kregen hun deel.

We vierden gistermorgen het heilig avondmaal. Bij de  omstandige en ietwat onduidelijke uitleg over hoe we moesten lopen langs brood en wijn ontstond wat rumoer en schoot een aantal gemeenteleden in de lach, waarop diaken Koop verduidelijkte: “Als je niet weet hoe je moet lopen, dan loop je maar gewoon achter degene die voor je loopt aan.”

brood & wijn

Een bevrijdende lach was het gevolg en natuurlijk ging het goed tijdens het avondmaal, iedereen kreeg een stukje brood en een slokje wijn.
Hoe hoort het eigenlijk?
En hoe belangrijk is het dat de dingen gaan zoals het hoort?
Hoe erg is het dat iemand de verkeerde kant op loopt, in de rij aan de overkant aansluit en na brood en wijn weer gaat zitten?

Toen wij twintigers waren kerkten wij in de Hervormde kerk in Hoogersmilde, waar we met het avondmaal nog echt ‘aan tafel’ gingen.
Voor een twintigtal mensen was er een stoel aan tafel en in de kring daarom heen was ruimte voor nog eens dertig mensen.
Je zat dan met die twee kringen onder de preekstoel het avondmaal te vieren en de rest van de gemeente keek toe.
Als de plechtigheid geweest was keerde de eerste groep terug naar hun plaats in de kerk en ging de tweede groep aan tafel.
Soms had je drie tafels….. duurt lang.

In Roden lopen we in grote kringen langs ambtsdragers die klaar staan met brood en wijn.
Vóór corona namen we allemaal een slokje uit grote avondmaalsbekers, die na iedere deelnemer werd schoongeveegd, maar tegenwoordig staat er voor iedereen een klein bekertje op een dienblad.
Eerlijk gezegd hoop ik dat we weer teruggaan naar die grote bekers; dat heeft niets te maken met hoe het hoort, maar met mijn gevoel.

Aan het eind van dit blog een prachtige foto van ‘Arjan in actie’, die ons gistermorgen weer trakteerde op een aangename instrumentale omlijsting van de kerkdienst.
Want het eerste lied ging dan misschien de mist in, de andere liederen gingen wel goed!
Achter Arjan staat nog het prachtige liturgisch bloemstuk dat met Pinksteren op het podium stond te pronken: het maakt het plaatje compleet.

Wat neem ik mee uit deze dienst?
Het filmpje van Bert & Ernie over ‘Eerlijk delen’: hierbij een link.

Reageren

11 juni: Disney in Groningen.

“Dat wordt echt een kakafonie aan Disney-quotes!”
Dat was de reactie van (vriend van de familie) Sam die van Carlijn hoorde dat de dochters en ik een bezoek zouden brengen aan het Forum, waar een tentoonstelling van Disney te zien was.
Deze datum was al afgesproken toen de aankondiging van deze voorstelling in de media verscheen; 0p mijn appje “Hier wil ik graag met jullie heen” in de ‘Ladies only’ appgroep kreeg ik louter positieve reacties, gisteren was er dus alweer een Ladies-day!

We begonnen met een lunch bij ‘Moeke Vaatstra‘ in Zuidwolde.
Frea woont in Beijum-noord, dus daar kunnen we lopend naar toe.
En ook al hebben we elkaar vorig weekend nog uitgebreid gesproken bij de Luie Tuinman en hebben we het weekend daarvoor vier dagen op elkaars lip gezeten: er vallen geen stiltes bij ons aan tafel. Hooguit als het eten gebracht wordt….

We lieten de auto bij Frea staan en gingen met de bus/lijn 4 naar de binnenstad; we hebben helemaal ontdekt dat je met je bankpas kunt reizen.
De tentoonstelling in het Forum heet officieel ‘Disney telling timeless stories’.
Onze dochters zijn opgegroeid met de Disneyfiguren die de speelfilms bevolken.
En daarmee maakten ze kennis met verhalen die al generaties lang zijn doorgegeven.
Het verhaal van Robin Hood bijvoorbeeld stamt al (in verschillende versies weliswaar) uit de vroege middeleeuwen en de legende uit de film ‘Het zwaard in de steen’ van koning Arthur komt al vanaf de 9e eeuw in oude geschriften voor.

Die oude verhalen stonden centraal in het eerste deel van de tentoonstelling; wij kwamen er als doorgewinterde Disneyfans gistermiddag achter dat Disney zelfs een film heeft gemaakt van de legende van de Rattenvanger van Hamelen! Op de afbeelding rechts zie je de tekeningen die voor deze film zijn gemaakt. (er op klikken voor een vergroting).  Gelijk even opgezocht….. hierbij een link naar het filmpje op YouTube.

Wat je ziet aan wanden van het Forum zijn de voorstudies van de tekenfilmfiguurtjes met originele tekeningen en video-presentaties: zo werd het in het begin getekend, zo is het uiteindelijk geworden in de film. Als je de films al tientallen keren hebt gezien (zoals wij) dan herken je alles.
Het was een feest om langs de tekeningen en video’s te wandelen; we verbaasden en verwonderden ons liepen verder eigenlijk alleen maar ontzettend genieten. En inderdaad Sam…. quotes te roepen.

Voor het tweede deel moesten we naar een andere zaal, die was helemaal gewijd aan sprookjes.
Sneeuwwitje.
Assepoester.
Kleine zeemeermin.
Ik hoef het vast niet verder uit te leggen; de middag was maar zo om.
Er was een vriendelijke heer die ons wel even op de foto wilde zetten in het Disneypaleis.
Je vindt het resultaat op het Instagram account van deze website.

Toegift: kinderen konden daar met stempels een ‘disney-hoofdletter’ maken.
Ik kon het niet laten….

Ik doe Walt Disney en zijn tekenaars te kort als ik het zou laten bij dit ene blog.
Binnenkort deel 2 met meer voorstudies en tekeningen.

Ook naar Disney in Groningen? Hierbij een link naar hun website.

Reageren

8 juni: Stilmakende muziek uit IJsland.

We hoeven voor de zomer niet meer met de cantorij te zingen in een kerkdienst.
Dat zou betekenen dat we na Pinksteren geen repetities zouden hebben, maar dat vonden de meesten van ons wel jammer, dus we gaan nog drie repetities door. Gaat nergens meer over, gewoon zingen voor de lol dus.
“Geef even door wat je dan nog graag zou willen zingen” vroeg voorzitter Wieger een paar weken geleden.
O leuk; ik gaf door dat ik graag een koraal uit de Matthäus zou willen zingen.

Dinsdagavond zaten we weer met elkaar in de kerkzaal.
Karel had het cadeau meegenomen dat hij van ons had gekregen bij zijn examen: de volledige partituur van de Johannes Passion van J.S. Bach. Een heel boekwerk, waar we allemaal onze namen voorin mochten schrijven.
Hij liet ons zien welke partijen er allemaal te zien waren op de notenbalken, welke instrumenten daar bij hoorden en al vertellend was hij al haast aan het dirigeren. Maar er was nog geen orkest, alleen een uitgedund koor, want de grijze golf is al op vakantie en bij die golf hoort een groot deel van onze cantorij…

Johann Sebastian Bach

Twee stukken uit die Johannes Passion gingen wij instuderen: de koraal ‘Wer hat dich so geschlagen’ en het stukje ‘Wir, wir haben keinen König denn den Kaiser.’
Werd mijn wens toch vervuld, want dat koraal wordt ook gezongen in de Matthäus.
Stonden we dinsdagavond toch gewoon Bach te zingen met de cantorij!
Genieten!

We zongen ook twee heel andere stukken: het lied ‘Heyr, himna smiður’* IJsland en ‘Fey oh!’ uit Tahiti.
Geen idee wat je dan staat te zingen, maar wat leuk om eens iets heel anders te doen met dit koor, dat anders alleen kerkmuziek ten gehore brengt.

Het was fijn om zo samen te zingen, maar we deelden ook onze zorgen om Louisa, sopraan en bibliothecaris van onze cantorij. Ze is opgenomen in het Martiniziekenhuis en haar toestand is erg zorgelijk. Sopraan die altijd naast haar zit merkte op over de muziek van Bach: “Ik miste Louisa erg vanavond, ik kon altijd meevliegen met haar hoge noten…”.

Dit blog schreef ik woensdagavond; vandaag kregen we bericht dat Louisa in de vroege morgen is overleden.
Stil en verdrietig zijn we.
Louisa zal niet meer met haar mooie, hoge sopraan met ons meezingen.
Ze had dat IJslandse lied prachtig gevonden; dit blog sluit ik af met een link naar een uitvoering van dat lied en het verhaal erachter.

* Een paar jaar geleden liep een IJslandse Indie-folkgroep een treinstation in de Duitse stad Wuppertal binnen en creëerde een onvergetelijk muzikaal moment. De groep heet Árstíðir en de muziek was een 13e-eeuwse IJslandse hymne Heyr himna smiður, bewerkt door Þorkell Sigurbjörnsson, een van de belangrijkste 20e-eeuwse componisten van IJsland.
De muzikanten waren onder de indruk van stationsgebouw, dat in het begin van de 20e eeuw door de Pruisische Staatsspoorwegen werd gebouwd en een hoog, gebogen kerkachtig plafond heeft. Bekijk hier de stilmakende opname uit 2013.

Reageren

7 juni: Eén bijverschijnsel

Op 18 oktober 2022 haalde ik een corona-vaccinatie in Groningen.
Daarover schreef ik toen het blog ‘De andere kant van de stad
Met deze alinea sloot ik het blog destijds af:

Eenmaal thuis zocht ik op wat de bijwerkingen van Pfizer kunnen zijn.
11 dingen.
Ik hoop dat het net is als met een zwangerschap: van de tien bijverschijnselen heb je er vaak maar twee.
Pijnlijke arm heb ik al…… misschien blijft het daar wel bij!

En inderdaad: het bleef qua bijverschijnselen bij de zere arm.
Het probleem was dat het verschijnsel niet meer wegging.
Mijn arm bleef pijnlijk; in mijn linkerschouder/bovenarm zat een spier die zeer bleef doen bij bepaalde bewegingen.
Specifieke bewegingen zoals je arm naar achteren bewegen om een jas aan te trekken.
Accordeonspelen.
Maar dat doe je niet de hele dag, dus ik voelde het ook niet de hele dag.
Na de jaarwisseling werd de pijn steeds een heel klein beetje erger, tot ik op een dag ook pijn had als ik de arm niet bewoog.

Door de huisarts werd ik verwezen naar de fysiotherapeut en zo kwam ik in april terecht bij Jarco.
Bij het eerste gesprek vertelde hij dat het inderdaad wel eens voorkwam dat er een blessure ontstond na zo’n prik.
“Het spiergebied is dan aangetast; meestal gaat het niet vanzelf over.”
Nee, dat had ik gemerkt.
Ik kreeg oefeningen mee om thuis te doen en Jarco masseerde het spiergebied en mijn schouder.
Soms fijn, soms heel vervelend.

Verder was het advies om door te gaan met de ‘gewone beweging die je altijd doet’ dus iedere morgen deed ik mijn pilates/yogaoefeningen, zumba op zaterdagmorgen, naar FysiYoLates bij Trijntje en ik bleef fietsen en zwemmen. Waarbij ik een geheel nieuwe zwemslag ontwikkelde, omdat de schoolslag te veel pijn deed.

Toen het na drie weken niet over was kreeg ik een zogenaamde ‘dry needling’ behandeling.
Helemaal niet fijn, alleen maar vervelend.

Eind mei was het nog niet erg opgeknapt, maar toen …..onderging ik de staaroperatie.
Als gevolg daarvan mocht ik even niet sporten en zwemmen en door de rust werd de pijn kennelijk al wat minder.
Verder hoefde ik door mijn betere zicht niet meer zo te turen op het computerscherm, dus de nekklachten die zich dit voorjaar manifesteerden namen ook af.

Gistermiddag lag ik weer op die bank; de schouder werd weer onder Jarco’s handen genomen.
Hij zoekt met grote precisie de spier op die de pijnklachten veroorzaakt en gaat daar vervolgens mee aan het kneden en drukken.
Ondertussen voeren we hele gesprekken, waardoor de tijd gelukkig snel gaat, want half uur geprik en geduw aan mijn schouder is best lang.

Van vriendin Jacquelien kreeg ik na de staaroperatie een app.
“Het is wel wat: beugelbitjes, ooglapjes, 60+…!”
Ja man. En daarmee hebben we de overgangsklachten, de hartproblemen en die schouder nog niet eens benoemd.
Maar laten we het daar vooral niet te veel over hebben.
In dit licht verwijs ik graag naar het blog ‘Dit is mijn lijf!’ uit 2018.
En dat lijf doet het altijd nog best goed.

Reageren

6 juni: Die High Tea doe ik wel.

Een high tea.
Daar zou ik voor zorgen als we met Bob Ross gingen schilderen.
Ik nam mij voor om een échte High Tea te maken, zoals het hoort.
Dus ik zocht op internet naar wat ik in moest kopen, maar na een kwartier was de verwarring compleet.

Dit vond ik aan informatie:

De oorsprong van de ‘high’ tea ligt in het feit dat deze aan een normale tafel gegeten wordt, terwijl de traditionele Engelse afternoon tea aan een laag salontafeltje gedronken wordt.
Een high tea – vaak kortweg tea – is een Engelse maaltijd die rond zes uur in de avond wordt genuttigd. De term wordt door de lagere klasse in het noorden van Engeland gebezigd. De lagere klasse in het zuiden van Engeland (en de hogere klasse in heel Engeland) noemt deze maaltijd supper of dinner.

Dat een high tea een luxueus middagritueel zou zijn, is een misvatting. In Nederland noemen hotels en restaurants een aangeklede thee (vroeger een thé complet genoemd) tegenwoordig vaak een high tea.
Deze (lichte) maaltijd wordt in Engeland een afternoon tea of cream tea genoemd.
Inmiddels is het verworden tot een soort ‘snackmoment’ in de namiddag, waarbij zoete én hartige, maar vooral calorierijke hapjes worden geserveerd.

O?
Dus!
Geen scones en clotted cream enzo.
Dan bedenk ik zelf wel wat.
Zoet, hartig en calorierijk: het is ruimschoots gelukt.
Dit werd mijn Waninge-variant van een High Tea.
Zoet: Kleine slagroomsoesjes, mini-tompoesjes en 2 soorten chocola.
Hartig: Bitterballen, bladerdeeghapjes, droge worst en oude kaas.
Bij de afbeelding rechts: de bitterballen waren maar zo op…..!

Onze dames (en ik)  vonden het heerlijk.

Reageren

Pagina 40 van 262

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén