Categorie: Alledag Pagina 42 van 262

Op het moment dat ik dit zit te schrijven is het 15.30 uur en ik zie er uit als Woeste Willem*. Niet dat ik ineens een dikke baard en een piratenhoed op heb, maar er zit wel een kapje voor mijn oog.
Vanmorgen ben ik door oogarts Van der Kleij in het het Wilhelminaziekenhuis in Assen aan staar geopereerd aan mijn rechteroog.
In december had ik alle onderzoeken daarvoor al gehad, daarover schreef ik destijds het blog ‘50%’ op 7 december vorig jaar (hierbij een link).

Om 09.00 uur moesten we ons vanmorgen melden. Gisteren was ‘het grote druppelen’ waar ik voor gewaarschuwd was al begonnen.
Sta je bij de spiegel te hannesen:
1. met het met je ene hand naar beneden trekken van je ooglid
2. met je andere hand precies één druppel uit het flesje knijpen
3. in spiegelbeeld, dus je beweegt tegengesteld aan wat je ziet
4. zonder bril, dus wat je in de spiegel ziet is niet scherp.

Zodra je binnen bent op de afdeling ‘Dagchirurgie’ ben je patiënt, zichtbaar ook, want je hebt een getekend pijltje boven het oog dat geopereerd moet worden.
Ik kwam in een fijne stoel te zitten bij een kastje met wat lectuur en het druppelen werd overgenomen door een verpleegkundige.
Er waren nog meer mensen die een poliklinische operatie moesten ondergaan; ik maakte kennis met een aantal van hen en al teutend samen met mijn onvermijdelijke haakwerkje was het haast gezellig te noemen.

Na anderhalf uur was de pupil van mijn rechteroog zo groot als die van een drugsgebruiker en kreeg ik een witte jas over mijn kleren aan, een operatiemuts op en een witte jas aan.
Van te voren hadden anderen gezegd dat het ‘een fluitje van een cent was’, maar ik vond het best spannend.
Het is wel je oog!

Eenmaal in de operatiekamer mocht ik in een soort tandartsstoel gaan liggen en werd mij hoofd helemaal afdekt met een papier waar een gat in zat ter hoogte van mijn oog en ik kreeg een ‘oog-openhoudertje’ op het oog geplaatst, want je kunt natuurlijk niet met je wimpers knipperen.
“Kijkt u maar recht in de lamp” zei de arts.
Ja, hallo. Dat doet je oog niet. Je oog denkt: “Fel licht! Dicht!” maar dat kan niet, dus het oog schiet in een reflex van het licht af.
“Dat kan helemaal niet” zei ik. Maar het moest toch. “Probeert u het maar, u merkt dat het vanzelf gemakkelijker wordt.”
Was ook zo. En het deed niet echt zeer, maar het was wel gevoelig.
Een half uur stilliggen en je hoofd niet bewegen: het was te doen, maar ik was wel blij dat het klaar was.

Na de operatie kreeg ik een heerlijke kop koffie (zelden zulke lekkere koffie gehad) en mocht Gerard me weer ophalen.
En nu heb ik dus een kapje voor mijn oog; het oog traant een beetje en voelt wat branderig aan, maar door het kapje heen kan ik al weer weer zien.
Morgenvroeg word ik door het ziekenhuis gebeld: dan mag het kapje er af.
Eén dag Woeste Willem is lang genoeg voor een landrot als ik.

Weet je niet wie Woeste Willem is? Hierbij een link naar een artikel over dit boek op de website ‘Kinderboekenjuf’.

”Wat maken wij wat mee!”
Dat waren de eerste woorden van de toespraak van Louis Buskens, lid van de jury/examencommissie van het Prins Claus Conservatorium en docent van Karel Stegeman, cantor van onze cantorij.
We hadden geluisterd naar een geweldig examenconcert voor zijn opleiding ‘koordirectie’ en hij stond naast het podium te wachten op de uitslag.  Wat iedereen al had verwacht: hij was geslaagd, met een mooie 8 ½ nog wel.

Als zo’n door de muzikale wol geverfd jury-lid al vindt dat ‘hij wat meemaakt’ dan snap je vast wel dat het heel bijzonder was wat wij zondagavond hebben beleefd.
Het thema van de avond was Peregrini/pelgrimstocht.
Karel had afgelopen zomer 800 kilometer gewandeld naar Santiago de Compostello en had de uit te voeren stukken bij dat gegeven uitgezocht.
Tijdens zijn studie had hij zelf een koor gevormd met de naam Cantus.
Verder had hij een aantal solisten en musici uitgenodigd; wij werden die avond getrakteerd op een volwaardig concert.

Met een groot deel van de cantorij zaten we in de zaal; wij deden immers mee aan de toegift (zie “Met de bus”).
We hoorden o.a. het 700 jaar oude Spaans pelgrimslied ‘Stella splendens’, een bewerking van psalm 121 en een beroemd a capella werk van Rachmaninov, maar ook een flitsende uitvoering van ’the battle of Jericho’.
Een podium vol jonge mensen die met hart en ziel klassieke muziek staan te zingen: wat een feest om naar te luisteren!
Het laatste stuk van het concert was de cantate van Johann Sebastian Bach BWV 106 ‘Gottes Zeit ist die allerbeste Zeit’.
Tijdens het eerste instrumentale ‘Sonatine’ had ik al een zakdoek nodig: dat kwam door de twee blokfluiten die in dat stuk een hoofdrol spelen. Ontroerend mooie muziek. Ook later, toen de bas solo zong en de vrouwenstemmen hem zacht begeleidden hield ik het niet droog; muziek kan zo in je ziel binnenkomen.
Het was net zoals Karel na afloop zelf al zei: “Het is eigenlijk een toets, maar het is ook een feestje!”

De toegift was de kers op de taart; ik stond op de achterste rij alleen maar te genieten van ’the Irish blessing’ met zoveel mensen.
Hiernaast zie je een foto (op klikken voor een vergroting) die na het concert is genomen van alle zangers met Karel als stralend middelpunt.

Om nog even op Louis Buskens terug te komen: hij zei dat Karel als dirigent een goede balans had tussen zijn eigen persoonlijkheid aan de ene kant en de dienstbaarheid aan het koor aan de andere kant.
“Je kunt het vergelijken met een vogel die je in je hand houdt” zei hij.
“Als je hem te veel ruimte geeft vliegt hij weg, maar als je hem te stevig vasthoudt gaat hij dood.”

Om bij de beeldspraak van Louis te blijven: de vogel die Cantorij Roden heet vliegt niet weg.
Wij hopen dat de hand van Karel ons nog lang vasthoudt.
Maar niet te stevig, want we willen nog niet dood 😉

Je kent de programma’s ‘De Lama’s’en ‘De vloer op’ vast wel; het zijn vormen van improvisatietoneel.
Dochter Frea heeft zich aangesloten bij ‘Ulteam Theatersport’ in Groningen. Deze week kregen we een uitnodiging voor een (ook voor hen)  bijzondere avond ‘Een Belgische invasie’.  Ze hadden dit weekend bezoek van een soortgelijke theatergroep uit Leuven/België met de naam Improfiel. Twee dagen hadden ze kennisgemaakt, samen gespeeld en geoefend en gisteravond stonden ze samen op het toneel.

Voor ons een geheel nieuwe vorm van theater; als publiek mag je namelijk meepraten over wat je op het toneel gaat zien.
Wat is de locatie?  Een zorgcentrum.
Wat is de relatie van deze twee dames? Moeder en dochter.
Welke functie heeft deze man? Directeur van het zorghuis.
Welke karaktereigenschap heeft deze man?  Positief wanordelijk.
Voor onze ogen ontvouwde zich een hilarisch verhaal. De dochter was haar moeder liever kwijt dan rijk, maar viel voor de charmes van de de directeur.  De medicijnen werden vrolijk ‘Zweedse-kok-achtig’ door elkaar gehaald en de moeder brak het hart van een medebewoner. Er viel een dode (door verkeerde medicijnen) en toen bleek dat niemand een medische opleiding had.
Paniek & chaos.
Het eindigde verrassend met een dramatisch lied van de directeur “Ik kan het niet meer aan” waarbij alle anderen die op het toneel stonden het achtergrondkoor vormden ‘Hij kan het niet meer aaaaaan….”
Wat  knap! Dat je dat met elkaar zonder voorbereiding neer kunt zetten.

Na de pauze zagen we een aantal korte sketches, allemaal met een andere vorm.

Bijvoorbeeld twee ex-geliefden; ze zitten naast elkaar en mogen elkaar niet aankijken.
Wie mag de hond? Het gesprek wordt steeds venijniger: “Je bent precies je moeder!”

‘….Ik wil omelèèèt….

We hoorden ook een lied over een pannenkoek.
Echt waar. En het refrein ging over een ‘omelet’.
(klik op de afbeelding voor een vergroting)

In een scene voor twee ‘stellen’ was de locatie een ziekenhuis.
Het ene stel staat een maaltijd voor te bereiden in de keuken en het andere stel zit in een wachtkamer op een uitslag te wachten.
Het keukenpersoneel mag zich alleen maar negatief uiten, de wachters alleen maar positief.
Hoe verschillend mensen dan kunnen reageren op dezelfde courgettesoep.

‘From zero to hero’ is onderdeel waarbij iemand begint als looser en eindigt als de held.
Wat is haar beroep? Het publiek roept: kuikensorteerder.
De hoofdpersoon staat met een denkbeeldig kuikentje in haar handen en zegt “Sorry..” en gooit het beestje vervolgens in een afvalemmer. “Jammer….” en aan het eind van de scene wordt ze gelauwerd voor haar inzet voor de Partij voor de dieren.

Je zit erbij, je kijkt er naar en kunt het niet eens navertellen, maar wat leuk om te zien.
Van toegevoegde waarde was voor mij het prachtige Vlaamse accent van gasten op het podium, waardoor sommige uitspraken al leuk zijn, zonder dat dat echt de bedoeling is.
En verder is vooral de rol die je als publiek speelt me goed bevallen: je mag roepen en reageren op wat er op de bühne gebeurt.
Gerard en ik hadden een heerlijke avond: gelachen en genoten van onze dochter in haar element.

Je kunt Ulteam ook inhuren voor een feestje: lees alles over hun activiteiten op hun website, hierbij een link.

‘Trappen en liften’ beloofde ik in blog 1 over Paleis het Loo.  (zie O, kijk! De bril!)
Van te voren werd gezegd dat er wel veel trappen waren, maar ook liften, waardoor ook mensen die slecht ter been zijn naar Paleis het Loo zouden kunnen komen.
Dat was ook zo, maar het ging niet zonder slag of stoot.
De liften werkten op zich goed, maar traag.
Eén keer zelfs had iemand op de rode knop gedrukt: “Ja, ik dacht, daarmee gaat die deur open” maar daarmee werd het hele systeem geblokkeerd….
Verder kwam de lift soms in een ander gedeelte van de verdieping uit dan waar de ’trapgangers’ uitkwamen: dan liepen we dwalend over de etage naar elkaar te zoeken. In de kapel kon je niet komen met de lift; toen werd de rollator even aan de kant gezet. ”dan maar een aanslag op de rug/heup/knie, dit willen we zien.”

Toen we het paleis van binnen hadden bekeken gingen we op weg naar de tuin.
Op weg daar naar toe kwamen we langs het ‘keukenkeldertje van Mary’
Dat behoorde tot de privékamers van Mary; hier kon ze zich even onttrekken aan het drukke, Haagse hofleven en zich wijden aan het ‘boerenlandleven’ dat destijds bij dames van aanzien en adel in zwang was.
In dat keldertje maakte ze boeketten en bloemstukken; ook maakte ze zelf jam van het fruit dat gekweekt werd in de tuinen van het Loo.
Er waren in Nederland wel meer van dat soort keldertjes, maar alleen deze is bewaard gebleven. Het is helemaal betegeld en alleen al die tegels zijn de moeite van het bekijken waard: je ziet bloemen, vazen, landschapjes en geometrische patronen.
Kijk voor mooie foto’s en een video over de restauratie van dat keldertje op de website van Paleis het Loo: hierbij een link naar dat artikel. 

In de tuinen kwam de rollator naast een bankje te staan en tante Trijn en Ali gingen op het bankje zitten.
“Wij kunt het vanuut hier allemaol prima zien.”
Annette en ik liepen door het park naar de collonades en namen daarna een kijkje in de tuinen van Mary en liepen door de door haar ontworpen ‘loofgang’. Deftige dames in de 18e eeuw liepen nooit in de zon, zij bewaakten hun bleke huid. Het gewone volk moest in het zonlicht op het land werken, waardoor hun huid donkerder werd. In de loofgang kon Mary fijn even buiten wandelen, zonder dat ze in de zon kwam.
Wij liepen deftig onder de loofgang door, maar genoten later even zo vrolijk weer van de zon en de gerestaureerde tuin: we hebben gelukkig geen blauw bloed.

Twee blogs zou genoeg moeten zijn en ik laat het hier ook bij, maar er valt nog veel meer te vertellen over het paleis en over ons als gezusters.
Ik had wat mooie foto’s van de tuin, maar voor een goede indruk kun je beter op deze pagina kijken.
Of nog beter: ga zelf kijken! En als je gebruik maakt van de lift: niet op de rode knop drukken….

“Wat hef die katte toch….?”
We zitten met de ‘club van Hoogersmilde’ bij elkaar bij onze vrienden in Assen; Hemelvaartsdag=vriendendag.
Er is koffie, appeltaart met slagroom en we hebben het over hun twee nieuwe katten, waarvan de ene vooral zijn best doet om onzichtbaar te blijven. De andere is ‘druk’ op de hoekbank. Klimt op de rugleuning tussen twee mannen in, duikt dan weer onder de bank en probeert met zijn pootje achter de bank te komen. Dan horen we ineens druk  getrippel, geritsel en vervolgens rent de kat met een muis in zijn bek door het huis.
“O nee! Jan!” roept Sinet. Jan grijpt de kat bij zijn nekvel die de muis onmiddellijk loslaat; vervolgens brengt hij de versufte muis naar buiten en geeft hem zijn vrijheid weer terug. Binnen horen we vervolgens verhalen over wat de katten allemaal mee naar binnen nemen. “Laatst had ik een kikker in huis!” Zo’n griezelverhaal werkt kennelijk aanstekelijk, want vervolgens komt er een verhaal over een rattenplaag in het kippenhok in Beilen. Brrrr.

Eén van de dames komt van het toilet en wrijft vergenoegd in haar handen.
“Wat een lekker créme-pje heb je daar staan!”
De eerstvolgende man die naar de wc moet komt opzichtig handenwrijvend weer terug en aan het einde van de dag is ‘handcréme’ het nieuwe woord voor ‘even naar de wc.’

De toestand in Hoogersmilde moet natuurlijk ook nog even besproken worden.
Vrouw Sikkema is overleden en Marjan heeft in het ziekenhuis gelegen.
“Wat had ze dan?”
Niemand wist het en we zijn er ook niet achter gekomen, want we wilden niet weer ‘Hansie Kiep’-toestanden zoals vorig jaar.

Bovenstaand verhaal beschrijft het eerste uur van onze vriendendag.
Er volgden nog zeker 8 uren waarin we een wandeling maakten, het glas hieven op onze 43-jarige vriendschap, een combinatie uitprobeerden van mini-wokpannetjes en ‘gourmetten-met-afzuigkapje’ en plannen smeedden voor het hemelvaartsweekend 2024 en een jubileumreis in 2025.
O ja.
We maakten ook nog een groepsfoto.
Met-zonder selfie-stick, want die was niet te vinden.

Weinig spectaculair zo’n dag.
Maar met deze oude vertrouwde vrienden hoeft het allemaal niet groots en meeslepend.
Even een dag in elkaars gezelschap doorbrengen is het belangrijkst.
Herinneringen ophalen.
Dom ouwehoeren.
De waan van de dag bespreken.
Moeilijkheden delen, maar ook ontzettend lachen.
Voor mij een dag van grote waarde.

Karel Stegeman,  dirigent van onze cantorij,  doet zondag examen voor zijn opleiding koordirectie. Al zijn koren (4) zijn uitgenodigd om daar bij te zijn en aan het eind van dat examen voeren we met alle koorleden (100) een toegift uit: ’the Irish blessing /Untill we meet again’ in een bewerking van Karel himself.

Woensdagavond was er een repetitie in de Lutherse kerk in Groningen. Ik wilde eerst met de auto maar andere cantorijleden vonden dat we veel beter met de bus konden gaan “dat kan tegenwoordig gewoon met je bankpas!”
Dat ging ik beleven.
Handig man. BLIEP: ingecheckt.
We waren net bij de 1e rotonde toen we een vreselijke knal hoorden. Een bom? Vuurwerk?
Maar nee, de bus had een klapband. We moesten uitstappen en wachten op de volgende bus.
BLIEP: uitgecheckt.
Rond 7 uur was het pas BLIEP: ingecheckt en om vijf voor half 8 stapten we uitgebliept uit op het hoofdstation.
We waren mooi op tijd vertrokken, maar nu moesten we haasten.
We hadden op tijd kunnen zijn, ware het niet dat we niet rechts gingen maar links zodat we met gezwinde pas door Nieuwstad liepen.
Ben je niet bekend in Groningen? Iets met rode lichtjes. Was ik nog nooit geweest…. ik keek maar gewoon recht vooruit en voelde me echt een ‘provincie-Aaltje’.

We waren precies op tijd voor de repetitie.
Zondag was er ook al een  repetitie geweest, maar toen kon ik niet.
Een alt van onze cantorij vertelde: “Stond ik daar tussen twee van die prachtig zingende jonge alten, ééntje had zo’n  neusringetje in!”
Dat heeft niemand op ons koor…
Het podium stond al mooi vol; Saakje en ik wurmden ons tussen de bassen en de alten in op de achterst altenrij.
Op ons eigen koor zitten maar 4 bassen, nu werden we bijna omver geblazen: wat veel mannen!
En ook heel veel alten; en jonge sopranen die heel hoog konden.
De tenoren, die op de cantorij altijd zachter moeten zingen, konden wij nu door de massale baspartij amper horen.
Wat een sensatie was het om met zoveel mensen samen vierstemmig te zingen onder begeleiding  van orgel, violen en fluit.
Het halve uurtje was jammer genoeg maar zo om, wat mij betreft hadden we nog een uur gezongen.

Karel stond bij het orgel te dirigeren en was zichtbaar in zijn element.
Hij gaat vast slagen voor zijn examen.
Wat mij betreft Cum Laude.
Maar ik ben bevooroordeeld.

Het was niet zo dat wij als Royalty Gezusters (klik op de foto voor een vergroting) Paleis Het Loo nog nooit gezien hadden.
We waren er allemaal al een keer geweest en hebben daar in het verleden verschillende tentoonstellingen bezocht (o.a. Ingehuldigd, zie: Oranje en Blauw Bloed).
Koning Willem-Alexander heeft in april Paleis Het Loo officieel heropend; na een verbouwing van vijf jaar is het museum flink uitgebreid, maar dat zie je niet direct, de uitbreiding zit ‘verstopt’ onder het voorplein. In het programma Blauw Bloed hadden we de fantastische openingsceremonie gezien en we waren heel benieuwd.

Tegenwoordig kun je online alles al regelen: ik reserveerde 4 toegangskaarten voor vrijdag 12 mei en een parkeerticket geregistreerd op kenteken. Bij de parkeerplaats was een nieuwe ontvangsthal,  maar wij hadden al kaartjes en mochten doorlopen.
Dat lopen gaat bij twee van ons niet meer zo goed en traplopen is een probleem vanwege rug, knieën en heupen.
Het eerst probleem, 500 meter wandelen naar het paleis, werd opgelost door een golfkarretje met 10 zitplaatsen dat je naar het paleis reed, waar tante Trijn en Ali gebruik van maakten. Daar kom je in een nieuwe ingang en neem je de trap naar beneden naar het nieuwe ondergrondse gedeelte.

Het paleis is gebouwd door stadhouder/prins Willem III en zijn vrouw Mary Stuart.
Zij kochten ‘het Oude Loo’ aan en bouwden er een luxe jachtslot bij.
Tijdens de museumroute ‘Willem & Mary’ leerden we veel over de eerste bewoners:  hun slaapkamers, hun ontvangst kamers, hun leven en hun koningschap in Engeland. Ondertussen liepen we langs prachtig ingerichte kamers met mooi behang, kroonluchters en dikke gordijnen, die je eigenlijk beter ‘draperieën’ kon noemen, zo mooi waren ze neergehangen.

Daarna volgden we de routes ‘het huis van Wilhelmina’ en ‘Thuis bij de Oranjes’.
We keken onze ogen uit. We weten alle vier best al veel over de Oranjes met name de periode van de koninginnen,  dus we herkenden veel.
Ieder lid van de koninklijke familie tot en met Juliana & Bernard had een eigen ‘kamer’ waar hun spullen stonden; wat een genot om daar met vier ‘kenners’ langs te lopen en de bijzonderheden te benoemen.
We hadden van te voren allemaal de ‘Loo-app’ gedownload, maar dat was geen succes.  Ik koos op mijn telefoon voor de tekstversie van de rondleiding: daarmee kregen we per kamer de basisinfo en dat was genoeg.

Na de lunch bezochten we nog de tentoonstelling de Oranjes: hier werd een groot aantal bijzondere historische objecten getoond aan de hand waarvan het verhaal van de Oranjes in grote lijnen wordt verteld met foto’s en video’s. Men gaat in op het ontstaan van het koningshuis en de verschillende levensfases van de Oranjes als stadhouders, koningen en koninginnen.
“O kijk! Die bril!’
Met elkaar stonden we bij de iconische vlinderbril van Juliana.
Wat een feest! Ik ga het hier niet allemaal beschrijven: op de website Historiek vond ik een heel mooi artikel waar de tentoonstelling, mét foto’s, wordt beschreven, hierbij een link.

Wat we allemaal beleefden vrijdag past niet in één blog, er volgt dus nog een deel 2 over trappen & liften, een kelderkeukentje en natuurlijk: de tuin!
Hierbij alvast een link naar de website van Paleis het Loo.