Categorie: Alledag Pagina 45 van 262

Op de dag dat we ’s morgens Aguïmes bezochten reden we ’s middags naar het noorden voor een bezoek aan de botanische tuin ‘Jardin Botanica’.
De tuin is opgericht en ingericht door de Zweedse botanicus Erik Ragnar Svensson (overleden in 1973) die het beschouwde als zijn levenswerk.
Hij ligt zelfs begraven in de tuin.
Hij heeft lang gezocht naar een plek waar zoveel mogelijk inheemse planten, bomen, bloemen en cactussen konden gedijen. Hij vond tenslotte dit gebied (met natuurlijke watervallen en grotten) in de barranco de Guiniguada.
Hij begon met de aanleg in 1952, in 1959 was de officiële opening.

In de tuin vind je zo’n 500 planten.
Ik zal eerlijk zijn: we hebben ze niet allemaal gezien, sterker nog, we hebben niet in alle 27 hectares van het park gewandeld, maar wat we er van hebben gezien was prachtig.
Op dit blog een aantal afbeeldingen waarop je een idee krijgt van wat we die middag hebben beleefd.
(Klik op de afbeeldingen voor een vergroting. )

Aan het begin van het park was een klein gedeelte ingericht voor een stukje geschiedenis.
We vonden o.a. een fossiele boomstam en men had een ’tagoror’ nagebouwd.
Dat was een ontmoetingsplaats die gebruikt werd door de ‘Guanches’* , de oorspronkelijke bewoners van Gran Canaria.
Kijk, dat vind ik dan weer interessant.

Tagoror

De eerste Spaanse bezoekers (lees: veroveraars c.q. kolonisten) van de eilanden in de 15e eeuw troffen een inheemse bevolking aan, die zich heftig verzette tegen hun aanvallers. Maar met hun pijlen en speren verloren ze van de harnassen en buskruitwapens van de Spanjaarden. In de eerste beschrijvingen van het eiland wordt door de overwinnaars gesproken over openbare pleinen voor samenkomst en rechtspraak waar zo’n tagoror stond, maar net als bij de andere kolonisaties werd de inheemse cultuur teniet gedaan. Altijd hetzelfde liedje……

Het was warm en we wilden wel even ergens zitten voor een drankje.
Er wezen bordjes naar ‘Restaurant Jardin Canaria’, maar die uitspanning bevond zich tientallen meters boven ons.
Die meters zagen wij onszelf niet overbruggen met een urenlange wandeling in de brandende zon; maar als je zelf beslist om naar een warm, zuidelijk land op vakantie te gaan, mag je over de hitte niet zeuren, dus moet je oplossingsgericht denken.
Met de auto waren we er zo!
We bestelden een ijskoud drankje en een paar schalen met Spaanse tapas: o.a. vers brood, kaaskroketjes en gefrituurde repen aubergine met een zuidelijk sausje. Grote jum!
We genoten van het mooie uitzicht op de botanische tuin onder ons en waren blij dat we hadden afgezien van een wandeling naar boven in de hitte van de namiddag. We moesten immers nog wat energie sparen: in San Agustin was men toen al weer bezig met de voorbereidingen voor het diner die avond.

* meer weten over de geschiedenis van Gran Canaria en de oorspronkelijke bewoners?
Hierbij een link naar interessant artikel hierover op de website ‘Canarische Eilanden’.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1; onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Vrijdagmorgen 14 april.
Een vrije dag met helemaal niks op de agenda.
Dat heb ik niet zo vaak, dus daar geniet ik van.
10.15 uur, boodschappen binnen, koffie.
Waar ik donderdagmiddag nog in regen en koude wind prei uit de tuin haalde, scheen nu de zon uitbundig ‘en de veugelties fleuten zo mooi’.
Even verderop zat een duif rustig te koeren; ik nam mijn koffie mee naar buiten, haalde een stoelkussen uit de schuur en nestelde me in de zon met mijn borduurwerk.

De waarde van de dag: de eerste lentedag waarop ik weer buiten achter het huis kon zitten.
Zon op het gezicht en een goed gesprek met Gradus, die sinds 2019 onder de Koreaanse zilverspar de wacht houdt.
Verder maakte ik een nieuwe foto voor de omslag van dit digitale tijdschrift: bovenaan deze website prijkt nu een foto van de zonnewijzer met onze tuin zoals die er op dit moment uit ziet: struiken en bomen botten uit en de rode tulpen staan te stralen aan de rand van het tuinpad.

Stilte vermengd met tuin- en buurtgeluiden.
Zen.

Op zaterdag 25 maart, onze trouwdag, huurden we twee auto’s op Gran Canaria: een middeleeuws stadje en een botanische tuin stonden op het programma.
Het stadje heette Aguïmes, oud met smalle straatjes.
Wij hadden de halve historische binnenstad al gezien vanuit de auto; we konden namelijk eerst geen parkeerplaats vinden, want de enige parkeergarage was dicht op zaterdag.
Soms deed ik m’n ogen maar even dicht op de passagiersstoel: we scheerden langs geparkeerde auto’s in overvolle straatjes en op een gegeven moment konden we niet meer verder toen we op een steile helling stonden. Ik was blij dat ik niet achter het stuur zat. Complicerende factor: wij hebben zelf een automaat en de huurauto was er één met versnellingen.
Als je een rijbewijs hebt hoef ik verder niks uit te leggen.
Uiteindelijk was er naast de parkeergarage een plekje voor de auto.

Wandelend volgden we de borden naar het centrum en kwamen aan op een pleintje waar ook de VVV zat.
Maar die was ook dicht.
Toen we een foto maakten van de plattegrond die op de gesloten deur hing kwam de uitbater van het café tegenover wat folders brengen met een plattegrond: fijn!

VVV-kantoor: dicht.

Nu wisten  we waar we langs moeten.
We zochten eerst de kerk op.
Ook dicht.

Op het pleintje voor de kerk zochten we schaduw onder wat bomen.
Daar zat een hippe jongeman met rastahaar, tattoos en piercings, die contact zocht met ons.
Waar we vandaan kwamen enzo.
Hij vertelde dat hij ‘very nervous’ was, want hij werkte in de kroeg waar we voor stonden; het was zijn tweede werkdag en het was spannend geweest gisteren op zijn eerste dag.
De kroeg was toen nog dicht.
De dochters vonden de nieuwbakken ober ‘een schatje’ en wensten hem veel succes.

We maakten een rondje in Aguïmes.
Het werd al in 1491 gesticht door de Spanjaarden.
De oorspronkelijke bewoners van Gran Canaria, de Gaunches, woonden toen nog in grotwoningen, onder andere in de buurt van Agüimes.
Het stadje staat bekend om de Moorse architectuur; we wandelden door de oude stadskern en bekeken de soms een beetje scheefgezakte deuren en raamkozijnen.
Op het plein voor de kerk, het Plaza del Rosario, stond een soort podium opgesteld, waarop drie kruisen stonden.
Er was ook een graf met een verrolbare steen en een opening aan de achterkant.
Het was de setting voor een soort Passiespel dat op 31 maart zou worden opgevoerd, dat vertelden ons de posters die we tijdens onze stadswandeling overal tegenkwamen.

We kwamen terecht bij een atelier, waar een kunstenares ons van alles vertelde over de voorwerpen die gemaakt waren van gerecyclede materialen, zoals papier en stof.
Zij was wel in voor een praatje; als we iets wilden drinken of eten, dan konden we volgens haar ‘daar en daar’ terecht.

Maar dat gingen we niet doen.
We zochten ‘het schatje’ op.
Hij creëerde met een stralende glimlach onmiddellijk een terras voor acht in de schaduw van een boom, bracht heerlijk koud drinken en twee borden met focaccia.
Keurig verdeeld in acht stukken.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1; onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Vrijdagmorgen 7 april.
Ik doe de paas-boodschappen bij de Jumbo; onderaan mijn lijstje staat ‘paaseitjes’.
Die waren namelijk bij ons thuis al weer allemaal opgegeten.
Vanaf maart stond er een schaaltje op de salontafel met melk-, puur-, witte- en frambozeneitjes, maar daar lagen nog maar 6 in: niet genoeg voor het paasweekend.
In de schappen op de kop van de winkelpaden waren de eitjes niet meer te vinden.
Vooraan niet en achteraan niet.
Eén van de splinterjonge medewerkers wist me te vertellen dat de eitjes uitverkocht waren.

Met de paaseitjes gaat het net als met de chocoladeletters met Sinterklaas: in januari zijn ze al volop verkrijgbaar en als het eindelijk Pasen is zijn ze niet meer te krijgen.
“Dan ga ik zaterdag nog wel even naar de HEMA” overlegde ik met Gerard, die erg gesteld is op chocolade-eitjes met pasen.
Toen ik de HEMA zaterdagmiddag twee keer door was gelopen, bleek dat ook daar de paaseitjes uitverkocht waren.

Nou, dan niet.
Ik ga niet stad en land aflopen voor paaseitjes, dan koop ik ‘gewone’ chocola; ik kocht een zakje gemengde chocolade krakelingen (wit, puur en melk) en liep tevreden de winkel uit.
Buiten was ik getuige van een ontmoeting van een echtpaar met een mevrouw die ze kenden.
“Moi! Ok eem ’t dörp in?”
“Ja, ik moet nog paoseigies hebben, die hadden ze guster bij de Jumbo niet meer.”
“Hol maor op te zuuken, in Roden bint de paoseigies uutverkocht!”

Echt waar.
Het gesprek van de dag.
Man, man man, het is wat.
Wat zijn we toch een ‘verwende-sikken’-land; een land waarin je je druk kunt maken om paaseitjes die niet meer verkrijgbaar zijn.
Tel uw zegeningen.

Vond je het Drentse gesprekje in dit blog leuk en woon je in de buurt?
Als je tijd hebt ben je welkom bij de door mij aangeboden activiteit ‘Een Drents uurtie’  bij onze PKN-gemeente.
Datum: donderdagmiddag 13 april
Tijd: 15.00 – 16.00 uur.
Locatie: Kerkelijk centrum Op de Helte, Touwslager 125, Roden.
kosten:  € 5,=  voor het goede doel Father Petru in Ulmu, Moldavië.
Wat is het: ‘Een Drents uurtie: een paar körte verhaalties, een paar liedties, Drents kwartiertie der bij, dan is ‘t uurtie zo maor um.’
Je kunt je opgeven via een reactie onder aan dit blog of via mijn emailadres bij de kerk: a.waninge@pkn-roden.nl

Gisteren beschreef ik hoe we door de golven werden opgetild tijdens het ‘zwemmen’ in de branding.  Vanmorgen werd ik weer opgetild, niet fysiek maar mentaal. We zongen met de cantorij in de PKN-kerkdienst van deze 1e paasdag en we beleefden met elkaar een inspirerende viering.  Een aantal mooie momenten :

• Voor de dienst aan speelde organist Erwin Wiersinga een fantastisch stuk dat een applaus verdiende, maar dat doe je niet zo vlak voor een viering. Bij deze:
• De nieuwe paaskaars werd binnengebracht en voor een jaar op zijn plekje in het liturgisch centrum gezet.
• We begonnen met het lied ‘Kondigt  het jubelend aan!” waarbij wij als alten samen met de tenoren en bassen  een soort tegenstem zongen. Bij het inzingen ging ik daarmee nog volledig de mist in,  maar op het moment surpreme ging het goed.
• Bij de overdenking  spoorde voorganger Sijbrand van Dijk ons  aan om het verhaal van Jezus niet te benaderen vanuit het hoofd met dogma’s en theorieen, maar vanuit  het hart: laat je raken door wat je ziet gebeuren. Aan het eind ontroerde hij menigeen met een verhaal over een groep Joodse weeskinderen die omkwamen tijdens de tweede oorlog,  samen met het hoofd van dat weeshuis; gelukkig had ik een zakdoekje in mijn tas.

Mijn advies: ga deze viering terugluisteren/kijken (hierbij een link naar Kerkomroep en naar het PKN YouTubekanaal)  en laat je ontroeren door het verhaal van Sijbrand. Let vooral ook op het virtuoze orgelspel van Erwin voor en na de viering.

Met deze 1e paasdag viering komt er een einde aan de 40 dagentijd
Het telefoondieet is me goed bevallen: de eerste week moest ik echt afkicken, maar nu ben ik er al helemaal aan gewend om hem in mijn tas te laten zitten en af en toe te kijken.
Je mist niks als je vier uur niet op je schermpje kijkt.

Het ‘niet mopperen‘ heeft me inzicht gegeven in mijn gedachtenwereld.
Alles waar ik het niet mee eens ben, alles wat ik raar vind, alles wat me moeite kost, alles wat anders gaat dan hoe ik het zou willen: ik hoef het niet allemaal te benoemen en helemaal niet vanuit de negativiteit. Na die ene week bleef ik er op letten: wat verlaat mijn mond? Positief? Negatief? Bemoeiend? Belerend? Onverschillig? Wat een eye-opener was dit voor mij.

Uitbundig vierden we vanmorgen Pasen.
Toen ik Gerard vroeg naar wat hij het mooist vond zei hij: “Het met elkaar voluit,  jubelend zingen!”
Je hoeft de blogs van Pasen 2020 en 2021 maar terug te lezen en je weet hoe bijzonder het is dat we dit überhaupt mogen doen: onderaan dit blog twee links.
Onderaan het blog uit 2020 vind je een video die Gerard en ik destijds hadden opgenomen als een soort ‘paasgroet’ voor de andere gemeenteleden: die doet vandaag nog een keer dienst als paasgroet anno 2023.
Gezegende paasdagen.

Pasen op afstand uit 2020
Olijk asen uit 2021

Zwemmen in de Atlantische Oceaan.
Toen we op Lanzerote waren in 2019 was het daar niet van gekomen, maar eind maart beleefde ik dan toch eindelijk het gevoel van ‘de wilde frisheid van limoenen’.
Tenminste…. dat wilden de reclamejongens ons laten geloven in 1979.

Het was best spannend, vond ik.
Zitten er ook dieren in die zee? (Jaws…)
Wat voor bodem heeft het?
Hoe sterk zijn de golven en hoe hoog worden ze?

Voorzichtig begonnen we eerst met de voeten en de enkels in het water en zo liepen we langzaam verder.
Roepend naar elkaar dat het koud was.
Toen ik tot mijn middel in het water stond was mijn haar ook al nat, omdat de golven ons regelmatig verrasten.
Ik probeerde om te drijven, zodat je lekker op de golven kunt meedeinen en riep: “Als je op je rug gaat drijven is er niets aan de hand!”
Drie seconden later werd ik overspoeld door een hoge golf, die me meters achteruit gooide.
Snuivend en proestend kwam ik boven water, hartelijk uitgelachen door mijn gezelschap.
“Niks aan de hand,  hè?”

Na nog een paar verrassingen van de zee kreeg ik de smaak te pakken: als je de golf ziet aankomen wacht je tot hij vlak bij je is en dan spring je omhoog.
Dan word je als het ware opgetild door de golf en zweef je door het water.
Wat een feest.
En wat word je moe van al dat gespring en gevecht tegen de golven.

Er is trouwens absoluut geen sprake van ‘frisheid van limoenen’ als je in zee zwemt.
Het zoute water smaakt goor en geeft een onaangename sensatie in je mond.
Je haar wordt stug en onhandelbaar en je huid plakt als het zeewater is opgedroogd.
Als je tenslotte na het zwemmen onder de douche gaat zit je huid onder je zwempak vol met zand, zwart zand in dit geval; op de vloer van de douche in het hotel tekenden zich zwarte slierten af.

En ondanks mijn verzwikte enkel omdat ik na een sprong in de golven op een steen terecht kwam was het één van de hoogtepunten van onze vakantie.
Geen limoenen maar wel een onvergetelijke ervaring.

Benieuwd naar andere blogs over deze reis?
Hierbij een link naar deel 1; onderaan dat blog vind je een overzicht van alle blogs in deze serie.

Mijn huisarts houdt mij in de gaten.
Dat klinkt negatief, maar dat is het niet.
Driemaandelijks heb ik een APK-afspraak die ik trouw nakom; bloedruk en nog wat andere controles, ieder half jaar een hartfilmpje + routine-bloedonderzoek en ieder jaar controle van de urine.
Voor het bloed- en urineonderzoek moet je een afspraak maken met Certe.
Daarvoor ga ik naar het nieuwe gezondheidscentrum in Roden, waar Certe een eigen afdeling heeft.
Daar is het behoorlijk van opgeknapt: voor 2019 moesten we in Roden naar een klein gebouwtje aan de Leeksterweg.
Woon je hier in de omgeving en moest je daar wel eens bloed prikken? Lees dan nog eens het blog ‘Wachtkamerongemak’ uit 2018: het komt je vast allemaal nog bekend voor.

In april moest ik weer zo’n onderzoek.
Tegenwoordig maak je digitaal een afspraak via de website van Certe.
Dat bloed- en urineonderzoek is bij mij haast nog nooit goed gegaan.
De eerste keer nam ik een flesje mee., dat  had ik vroeger (jaren ’90) ook al eens gedaan.
Fout.
Je moet een speciaal potje halen bij de huisarts met een ingenieus systeem, waardoor je zelf een klein buisje met urine kunt vullen.
Als je het goed doet. Inmiddels ben ik daar wat handiger in geworden, maar wat is het altijd een gedoe.
Eigenlijk moet je dan zo’n bijsluiter van te voren zorgvuldig lezen: ik had bij een eerder onderzoek al eens al mijn ochtendurine opgevangen, toen bleek dat je ‘midstroomurine’ moet inleveren.
Fout.
Een andere keer was ik ’s avonds van te voren vergeten dat ik na 22.00 uur niet niet meer mocht eten: had ik om 23.00 uur per ongeluk nog een banaan opgegeten.
De vorige keer was ik ’s morgens niet nuchter: had ik zonder er bij na te denken een beker vers geperst sinaasappelappelsap opgedronken die heel lief door Gerard was klaargezet.
“O, lekker ja!” klok, klok…oeps.
Fout.
En één van de eerste keren was ik mijn identiteitsbewijs vergeten en de vorige keer was ik de afspraak bijna vergeten, kwam ik vijf minuten te laat.
Ook fout.
De mevrouwen die bloed bij je afnemen werken een lijst aan vragen af en het is niet de bedoeling dat je grapjes gaat maken of eindeloze verhalen afsteekt; zakelijk wordt het allemaal afgehandeld en onhandigerds als ik (zie bovenstaand verhaal) krijgen de ‘zo-moeilijk-kan-het-toch-niet-zijn’-blik.

Deze keer had ik het helemaal goed gedaan.
Niet meer gegeten na 22.00 uur.
Niets gegeten of gedronken voor de bloedafname.
Een keurig buisje midstroomurine.
Identiteitsbewijs bij me.
Op tijd in de wachtkamer; daar moet je wachten tot je naam wordt afgeroepen.
Mevrouw WANNINGEN….
Fout.
HA!
Even overweeg ik de ”zo-moeilijk-kan-het-toch-niet-zijn’-blik, maar ik zeg alleen ‘Waninge’ en doe mijn jas uit.

“Waar is die urine voor? Staat niet op het formulier. Kunnen we niks mee.” en vervolgens verdwijnt het zorgvuldig gevulde buisje in de prullenbak.
Achteraf hoefde die urine niet. Pas weer over een half jaar. Ik had het niet goed gelezen/begrepen/genoteerd.

Het is een wonder dat ik mij staande houd in het dagelijks leven anno 2023.