Mijn huisarts houdt mij in de gaten.
Dat klinkt negatief, maar dat is het niet.
Driemaandelijks heb ik een APK-afspraak die ik trouw nakom; bloedruk en nog wat andere controles, ieder half jaar een hartfilmpje + routine-bloedonderzoek en ieder jaar controle van de urine.
Voor het bloed- en urineonderzoek moet je een afspraak maken met Certe.
Daarvoor ga ik naar het nieuwe gezondheidscentrum in Roden, waar Certe een eigen afdeling heeft.
Daar is het behoorlijk van opgeknapt: voor 2019 moesten we in Roden naar een klein gebouwtje aan de Leeksterweg.
Woon je hier in de omgeving en moest je daar wel eens bloed prikken? Lees dan nog eens het blog ‘Wachtkamerongemak’ uit 2018: het komt je vast allemaal nog bekend voor.

In april moest ik weer zo’n onderzoek.
Tegenwoordig maak je digitaal een afspraak via de website van Certe.
Dat bloed- en urineonderzoek is bij mij haast nog nooit goed gegaan.
De eerste keer nam ik een flesje mee., dat  had ik vroeger (jaren ’90) ook al eens gedaan.
Fout.
Je moet een speciaal potje halen bij de huisarts met een ingenieus systeem, waardoor je zelf een klein buisje met urine kunt vullen.
Als je het goed doet. Inmiddels ben ik daar wat handiger in geworden, maar wat is het altijd een gedoe.
Eigenlijk moet je dan zo’n bijsluiter van te voren zorgvuldig lezen: ik had bij een eerder onderzoek al eens al mijn ochtendurine opgevangen, toen bleek dat je ‘midstroomurine’ moet inleveren.
Fout.
Een andere keer was ik ’s avonds van te voren vergeten dat ik na 22.00 uur niet niet meer mocht eten: had ik om 23.00 uur per ongeluk nog een banaan opgegeten.
De vorige keer was ik ’s morgens niet nuchter: had ik zonder er bij na te denken een beker vers geperst sinaasappelappelsap opgedronken die heel lief door Gerard was klaargezet.
“O, lekker ja!” klok, klok…oeps.
Fout.
En één van de eerste keren was ik mijn identiteitsbewijs vergeten en de vorige keer was ik de afspraak bijna vergeten, kwam ik vijf minuten te laat.
Ook fout.
De mevrouwen die bloed bij je afnemen werken een lijst aan vragen af en het is niet de bedoeling dat je grapjes gaat maken of eindeloze verhalen afsteekt; zakelijk wordt het allemaal afgehandeld en onhandigerds als ik (zie bovenstaand verhaal) krijgen de ‘zo-moeilijk-kan-het-toch-niet-zijn’-blik.

Deze keer had ik het helemaal goed gedaan.
Niet meer gegeten na 22.00 uur.
Niets gegeten of gedronken voor de bloedafname.
Een keurig buisje midstroomurine.
Identiteitsbewijs bij me.
Op tijd in de wachtkamer; daar moet je wachten tot je naam wordt afgeroepen.
Mevrouw WANNINGEN….
Fout.
HA!
Even overweeg ik de ”zo-moeilijk-kan-het-toch-niet-zijn’-blik, maar ik zeg alleen ‘Waninge’ en doe mijn jas uit.

“Waar is die urine voor? Staat niet op het formulier. Kunnen we niks mee.” en vervolgens verdwijnt het zorgvuldig gevulde buisje in de prullenbak.
Achteraf hoefde die urine niet. Pas weer over een half jaar. Ik had het niet goed gelezen/begrepen/genoteerd.

Het is een wonder dat ik mij staande houd in het dagelijks leven anno 2023.