Categorie: Alledag Pagina 49 van 262

Hij vreet aandacht.
Ik bedoel mijn telefoon.
Of is dat een zij?  Of een het?
In deze 40-dagen-tijd is één van mijn bezinnings/aandachtspunten: hoe ga ik om met mijn telefoon?

In 2020 heb ik in deze periode mijn telefoon een week uitgezet.
Naar aanleiding van dat experiment staat mijn telefoon nu al drie jaar standaard op ‘geen geluid’, dus ik hoor nooit bliepjes en ik hoor ook niet als iemand mij belt: als ik ben gebeld bel ik terug.
We zijn 3 jaar verder en ik denk dat een hele week de telefoon uit niet meer kan.
Nou ja, wat niet kan….. maar het geeft teveel gedoe.
Toen had ik een solo-functie binnen Lentis, maar inmiddels zit ik in app-groep met het secretaresse-clubje van Team290; het is niet slim om het ding een week uit te zetten.
Verder is mijn telefoon mijn wekker in de vroege morgen. En mijn radio. En mijn ‘Blue-tooth-is-connected’-apparaat.
In deze vastentijd heb ik er voor gekozen om op een telefoon-dieet te gaan.

Drie momenten op een dag kijk ik er op: ’s morgens bij het opstaan, tussen de middag en ’s avonds na het eten.
Tussendoor zit hij in mijn tas.
Vandaag heb ik bijna een week gehad; vorige week woensdag ben ik begonnen.
MOEILIJK!
Confronterend ook; wat een aandacht-vreter is  het.

Het is een gewoonte geworden om om de klip-klap op die telefoon te kijken.
Heb ik geen apps of mails, dan kijk ik even op internet.
Is er nog nieuws?
Gistermiddag zat ik in de wachtkamer bij de tandarts.
Mijn hand was al op weg naar mijn tas …….. oh nee. Dat zou ik nu even niet doen.
De andere wachtenden zaten wel op hun telefoon te kijken, dus ik pakte maar een tijdschrift.

Niet vaker dan drie keer per dag op je telefoon kijken, hoe moeilijk kan het zijn.
Heel.
Veertig dagen is best lang eigenlijk: 1e Paasdag is op 9 april.
Nog meer dan een maand ga ik dit proberen vol te houden.
Na Pasen zal ik het met mijn lezers evalueren; wordt vervolgd dus.

De laatste zaterdag van februari is ‘derde oma dag’ voor mij en onze dochters.  De dames beschouwen tante Trijn (de zus van mijn vader) als hun derde oma en voor mij is ze mijn tweede moeder. Tante Trijn had in haar huis wat oude spullen opgeruimd en had een jaren 70 lamp die ze niet wilde houden.
Groot,  grijs en van kunststof. “Heeft een van jullie hier belang bij?”
Ik zeker niet,  maar alle drie de dochters vonden hem prachtig. Er werd nog net niet om geloot; Carlijn kreeg hem mee.

En verder?  Koffie met hazelnootschuimgebak, veel verhalen en genieten van elkaars gezelschap, vooral dat eigenlijk.
De dochters hebben het met z’n drieën altijd al erg gezellig, zaten gezusterlijk op de bank en vertelden afwisselend verhalen, die vergezeld gingen van de gebruikelijke bijgeluiden en gebaren.

Tussen middag genoten we van een lekkere lunch buiten de deur in de Witte Olifant.
Altijd in het hoekje achterin aan een gereserveerd tafeltje waar tante Trijn geniet van een lekker broodje omringd door het vrouwelijke deel van ons gezin: eigenlijk is ze mijn tante en de oud-tante van onze dochters. maar ’tweede moeder en derde oma’ past veel beter bij de band die we hebben.

Ik nam voor haar die morgen een klein cadeautje mee.
In de fotoalbums van mijn ouders had ik een klein fotootje gevonden van hun trouwdag.
Het kiekje was genomen ’s avonds op het feest en we zien een stralende bruid met haar net zo stralende kersverse, 14 jarige schoonzusje Trijn.
Het was een zwart-wit fotootje en net niet helemaal scherp, genomen in een rokerige ruimte.
Nadat ik hem had gescand en geprint kon je nog redelijk goed zien wat er op stond.
Dat was in januari 1960; voor haar sweet memories.

Vanmorgen kreeg ik van haar een app.
“Weer een dag vol met herinneringen; van pijn, maar ook mooie dingen die wij koesteren”.
Vandaag is het de sterfdag*  van haar grote broer en mijn vader.
Zo fijn om dat nog te kunnen delen met zijn zus.

Klik hier voor het blog ‘Derde oma-dag’ uit 2022, onderaan dat verhaal vind je een link naar de twee voorgaande edities.

* zie ‘Tien jaar alweer’ uit 2018

Vandaag deel 10 in de serie: Blogbouwstenen.

Op het scheurkalenderblaadje van 23 februari stond aan de voorkant de vraag:  “Wat verzamelde Giambattista Basile?”
Weet jij het?
Ik had geen idee.
Best raar, want ik ben dol op wat hij verzamelde: sprookjes.

Een klein stukje geschiedenis: Basile werd in 1566 geboren in Napels. Hij raakte gefascineerd door de volksverhalen uit zijn geboortestreek; zijn verzameling is gepubliceerd in het boek ‘Pentamerone’, dat werd uitgegeven na zijn dood.
Het gegeven van het boek lijkt een beetje op de ‘Sprookjes van 1001 nacht’: de verhalen worden verteld in een raamvertelling.
Een prins en zijn vrouw krijgen vijf dagen lang tien vrouwen op bezoek.
In totaal vertellen deze vrouwen vijftig verhalen; op de vijfde dag vertelt de laatste vrouw dat de prinses geen prinses is, maar een frauduleuze dienstmeid.

De verhalen bevatten varianten van bekende sprookjes zoals, Assepoester, Doornroosje en Rapunzel.
Latere sprookjesverzamelaars, zoals Charles Perrault (Moeder de Gans) en de gebroeders Grimm, werden door het werk van Basile geïnspireerd.

Op de website ‘Volksverhalen Almanak’ vond ik een pagina met een artikel over dit boek, waar alle vijftig verhalen te lezen zijn, hierbij een link.
Je vindt daar links naar alle afzonderlijke verhalen, met titels als ‘De kristallen gang’ en ‘De schone vrouw met de afgehouwen handen”.
Daar kun je bijvoorbeeld ook de eerste versie van het sprookje van Assepoester lezen, die niet zo heel veel te maken heeft met de versie die Walt Disney ons voorschotelt.

Hou je ook van sprookjes, wees dan gewaarschuwd, want als je eenmaal begint…….

De galanthus nivalis is een bolgewas uit de narcisfamilie.
Galanthus is een samenstelling van het Oudgriekse ‘gala’ (melk) en ‘anthos’ (bloem) en nivalis betekent: in of bij de sneeuw groeiend.

Bij ons heet het gewoon sneeuwklokje; vroeger werd het ook wel ‘vroegopje’  genoemd.
Op WikiPedia las ik dat de plant oorspronkelijk uit Zuid-Europa komt en dat hij gemakkelijk verwildert.
Dat kan ik alleen maar beamen.
Het schijnt zo te zijn dat als een sneeuwklokje zich ergens goed voelt, één bolletje al gauw twee bolletjes worden en zo komen wij dus aan het witte tapijtje in onze achtertuin: bij ons achter het huis is het momenteel wit van de sneeuwklokjes.

Afgelopen weekend kreeg ik van Carlijn een mini-vaasje met een paar sneeuwklokjes die ze had meegenomen uit Groningen.
Het staat nu op de hoek van ons aanrecht: zo mooi!

Bijna lente!

Februari.
Het is de kortste maand, maar hij duurt onze dochters altijd te lang.
Bijna lente…… daar kijken ze in deze maand dan al zo naar uit.
Voor de zesde keer vierden wij met ons gezin het zelfbedachte ‘Februari-is-stom’-feest om het wachten op de lente een beetje te veraangenamen.

Vrijdagavond bakte ik al een appeltaart en gistermiddag zaten we rond vier uur met z’n achten bij elkaar te genieten.
Van niks eigenlijk; foto’s kijken, bijpraten, zeuren en lachen.
Om zes uur had ik een tafel besproken bij Alida’s Smulpaleis.
Geen culinaire hoogtepunten, maar gewoon patat met een zelfgekozen snack, in mijn geval een ‘Grunneger aaierbaole’.
Na het eten moesten sommigen ‘even chillen’, maar drie gezinsleden wilden wel even met mij een potje klaverjassen, dat mijn maat Cees en ik jammerlijk verloren.
Later op de avond gingen we nog ‘klootzakken’ en ‘DIXIT’ spelen, want twee mannen wilden nog even voetbal zien.

De laatste tijd horen we onze dochters vertellen over toneelclubjes waar ze bij zitten.
Dat is niet meer te vergelijken met de toneelclubs uit de vorige eeuw: wat wij horen is snel, fris en heel grappig.
“Dat kunnen we nu ook wel gaan doen!” opperde iemand na de koffie en voor we het wisten waren we getuige van kleine toneelstukjes.
‘De dierenwinkel’ bijvoorbeeld.
Iemand komt met een dier terug bij de dierenwinkel, want er is  iets mee.
Degene die met het dier terugkomt moet even de kamer uit; het publiek bedenkt dan wat voor dier het is en wat er mee is.
Ïedereen liet zijn fantasie werken: het werd een olifant, die steeds alleen maar ramen wilde wassen. ( ! )
Dan volgt een hilarisch gesprek tussen Frea achter de balie en Harriët, die met een klein, denkbeeldig beestje aan de lijn binnen komt.
Met zinnen als “Maar komt hij dan ook in de buurt van de porseleinkast?” en “Heb je hem ook wel eens in een ruimte zonder ramen?” raadde Harriët al in luttele minuten waar ze mee binnen was gekomen.
Een ander onderdeel was ‘de diavoorstelling’.
Er is een verteller en een aantal anderen beeldt het verhaal in dia’s uit.
Het publiek bedacht: een skivakantie met drie collega’s.
Als de verteller ‘Kuuuuhhhl …..’zegt, doet iedereen de ogen dicht en als het ‘………..LIK!’ heeft geklonken mag je weer kijken en zie je uitgebeeld wat er is verteld.
We zagen iemand de stoeltjeslift missen, ‘Kuuuuhl…LIK’  te veel mensen in één stoeltje, ‘Kuuuhl….LIK’  een ongeluk op de zwarte piste en ‘Kuuuhl….LIK’ een ongelukkige die op een brancard werd getild. Er zijn foto’s, maar niet op dit blog.

Was er dan niets serieus aan dit feest?
Tuurlijk wel. Werk, dagelijks leven, hobby’s, er werd van alles besproken.
Carlijn, (werkzaam in de uitvaartbranche) had trouwens een bijzondere tas mee.
Er stond een mooie tekst op:
Ik zou willen dat je een deuntje was, zodat ik je kan neuriën als ik je mis.
De tas is een uitgave van ‘Verlieskunst’, een jong bedrijf van Babet.
Meer weten? Hierbij een link naar de website met de subtitel: Rouw heeft ruimte nodig.

Benieuwd naar de vorige vijf edities van dit feest? Hierbij een overzicht.
deel 1 uit 2017
over hoe het feest is ontstaan.

deel 2 uit 2018
we leren het nieuwe spel ‘Pandemie’

deel 3 uit 2019
over het ‘doodskistenspel’ op de kegelbaan

deel 4 uit 2020
zwemmen in een zwemkasteel en pokeren

deel 5 uit 2022
brainstormen over de familiedag in juli in Casa Grada.

Rond tien uur gisteravond pakte Gerard een pilsje en ik schonk een glaasje port voor mijzelf in. Lekker weekend: stukje kaas, toastje,  gezellig. Op mijn verzoek keken we naar het programma ‘Bij Van Duin op de achterbank’.
Dit staat er over in de gids: Jarenlang ben ik als komiek avond aan avond door het land gereisd om mensen te laten lachen. En dat gebeurt nu nog steeds door veel van mijn oude en nieuwe collega’s. Vanavond reis ik met een van hen mee naar het theater”, aldus Van Duin.
Jochem Meijer zat bij hem in de oldtimer en met z’n tweeën hadden ze het over humor op het podium. André was Jochems eerste voorbeeld en het was prachtig om te zien hoe Jochem zijn vroegere held nog steeds bewondert en hoe André daar wat verlegen van wordt.

We begonnen met een stukje ‘Animal crackers’ waar ik al weer heel erg om moest lachen.  “O ja!  Die vogel! En dat nijlpaard….”
Een fragment van Tommy Cooper, stukjes uit shows van Bert Visscher, Brigitte Kaandorp en Theo Maassen en ondertussen gesprekken tussen twee heren die het samen heel erg leuk hadden.
Die vertellen over hun liefde voor het vak en over wat je wel en niet kan doen voor een zaal
Ik zat op het puntje van mijn stoel; ik vergat zelfs te haken.
Toen Jochem en André bij de schouwburg in Leiden waren uitgestapt en de auto wegreed  had ik rode wangen van het plezier.
Wat een heerlijk programma!
Daarna begon Op 1 en Gerard haalde zich nog een pilsje op; toen had ik nog niet één slokje van mijn port gehad.
Dat zegt iets over wat André van Duin met me doet.
Puntje van de stoel; letterlijk aan de buis gekluisterd.

Er is een tijd geweest dat André van Duin niet smaakvol werd gevonden.
Domme onderbroekenlol, platte humor, een volkskomiek, stereotype personages: de critici doopten hun pen in azijn en schreven hun zure kritieken.
Hij bleef in zichzelf geloven en dingen doen waar hij zelf achterstond.
Inmiddels kan hij bij heel Nederland geen kwaad meer doen en is hij een van de grootste artiesten geworden die Nederland ooit gehad heeft.

Hij maakte mijn vrijdagavond met zijn gesprek op de achterbank.
Je moet van goede huize komen als je mij mijn haakwerk en mijn glas port wilt laten vergeten…..deze Rotterdammer is één van de weinigen die dat voor elkaar krijgt!
Klik hier om deze aflevering te bekijken.

Op deze website is het fenomeen Van Duin al veel vaker onderwerp geweest.
Hierbij een link naar het laatste blog dat ik over hem schreef uit september 2022 onder de titel ‘Een zwak’,  daarop vind je links naar 6 blogs uit het verleden waarin je o.a. leest over hoe ik als 13-jarige verliefd was op deze roodharige mafkees.

Als bonus bij dit blog een link naar een ‘Animal cracker’ die op YouTube staat, met op het eind het legendarische fragment van het kleine aapje met de dennenappel, waarvan de uil zegt dat het een handgranaat is. “Jongetje…! Jongetje…!”
Blijft leuk.