Gisteren vertelde ik over mijn Toyota Yaris. Gerard en ik praten altijd over ‘de bolide’ (zijn Verso) en ‘mien koekblik’ (de Yaris). Maar hij doet het al vier jaar heel erg goed. Bij de oprit naar de snelweg zit ik in no-time op 120 kilometer en kan ik moeiteloos invoegen. Als er geen file staat.
In deze auto zit geen tom-tom. Tenminste niet in het dashboard. Vond ik ook niet erg, ik heb namelijk een haat-liefde verhouding met de Tom Tom. Het liefst heb ik zelf een kaart op schoot (zelfs in het vliegtuig).
Mijn vader leerde ons als kinderen al kaartlezen. Waren we op vakantie in het buitenland, dan zorgde hij er altijd voor dat er ook een oude kaart op de achterbank lag. Tijdens het autorijden gaf hij ons dan opdrachten. “We zitten nu bij Oldenburg. We zijn op weg naar Bremen. Hoe heet de rivier waar we straks overheen gaan? Hoe heet dat grote kasteel daar links?” Op de eerstvolgende parkeerplaats werd dan de kaart bekeken en maakte hij ons wegwijs op zo’n plattegrond.
Toen de eerste Tom Tom in onze auto zijn intrede maakte, was ik niet overtuigd van het nut van zo’n ding. Ik kon immers zelf kaartlezen? We kwamen toch altijd waar we wezen moesten? Maar op den duur bleek het toch wel handig. Vooral als je in een onbekende stad bent en je moet er weer uit: de Tom Tom leidt je heel handig de stad uit. Maar het blijft een moeizame relatie. Op weg naar ons vakantieadres in Tours leidde de Tom Tom ons naar Parijs. Toen Gerard tegen mijn advies in toch de richting van de navigatie bleef volgen kwamen we, met de caravan, dwars door de binnenstad van Parijs. Was de kortste weg. Had ik toch maar mooi de Sacre Coeur gezien. Maar dat wilde ik toen eigenlijk niet.
Toen wij in 2013 
een vervanger voor de Verso kochten, zat daar standaard een navigatiesysteem in . Dus toen kreeg ik de Garmin-tom-tom in mijn Yaris. Al die losse onderdelen te rammelen in het dashboard kastje, hoogste tijd voor een passend tasje:
een paar aan elkaar gehaakte granny square’s met een koordje er door. Niet dat ik hem ooit gebruik……. maar Frea laatst wel eens een keer. Op weg naar Groningen. Toen ik haar verhaal had gehoord heb ik besloten dat ik hem mooi in zijn gehaakte hoesje laat zitten.
rfd) en hij deed voor hoe je aan de hand van een patroon het stramien kon vullen. O man wat was dat leuk. Maar er was niet genoeg garen. Toen besloten we dat we ons best gingen doen om het kleed af te maken. Mijn vader heeft stad en land afgezocht naar bijpassende kleuren en het kwam er redelijk dichtbij. Samen hebben we het kleed helemaal afgeknoopt. We zetten het met klemmen vast aan de keukentafel en we hadden er veel voldoening van dat het klaar was. Het heeft eerst een hele tijd bij mijn ouders in de kamer gelegen. In het begin gaf het verschrikkelijk af: er kwamen handen vol wol uit.
l in deze serie gaat over een voordeur-gordijn. Deze had ik zelf ontworpen met het patroon van een sprei als voorbeeld. Het gordijn was helemaal precies op maat gemaakt en zat aan de achterkant van de voordeur vast met van die witte, rekbare, gordijnroedes die je in een metalen rondje vastzette.
ik heb de polswarmers met dunner garen gebreid (en dus ook op dunnere pennen) en heb het patroon hier en daar wat aangepast. De polswarmers gebreid volgens dit patroon zullen er dus iets anders uitzien als op dit plaatje. )
j elkaar komen en bedacht ik ter plekke hoe ik het in een hoek aan elkaar kon vlechten. Eerst tellen hoeveel hokjes er tussen zitten en dan maar kijken hoe het uit komt.
