Categorie: Lezen Pagina 7 van 17

“O…..daar komt Snorrebaard de kamer in! Pinkeltje holt maar snel naar zijn holletje onder de etenskast”.
Ademloos zat ik als zes-jarige te luisteren naar juf Hunze die ons voorlas over Pinkeltje, het kleine mannetje dat bij meneer Dick Laan in huis woonde.
Met zijn muizenvriendjes Knabbeltje, Grijshuidje, Zwartsnoetje, Kraaloogje en Langstaartje, de kat Snorrebaard, de goudvis Goudhuidje en de spin Zilverdraad.
Buiten in de tuin woonde de snoodaard Wipstaart, een kraai die het Pinkeltje en zijn vriendjes soms knap lastig maakte.

We keken uit naar moment aan het einde van de dag als juf haar stoel achteruitschoof en het voorleesboek pakte.
Van de andere boeken weet ik eigenlijk helemaal niets meer, maar Pinkeltje was bij ons op school mateloos populair.
Bij mij in de klas zat een jongetje (dat Gerard heette), dat niet naar school kon omdat hij ziek was. Huilend riep hij tegen zijn moeder: “Maor dan weet ik ja niet hoe ’t met Pinkeltje verder giet…!”
Toen ik later onze kinderen voorlas uit de Pinkeltje boeken waren de dames ook zeer begaan met het lot van het kleine mannetje dat zo’n last had van die kraai. “Toute Wiptaart!”

Toen ik al wat klassen hoger zat kreeg ik zelf een boek uit de Pinkeltje reeks: Pinkeltje en de boze tovenaar.
Pinkeltje woonde toen al niet meer bij meneer Dick Laan, maar was verhuisd naar Pinkeltjesland.
In het boek was een betoverd bos waar een boze tovenaar in woonde. In Pinkeltjesland verdwenen vervolgens op raadselachtige wijze kinderen; de suggestie werd gewekt dat ze in dat betoverde bos bij die boze tovenaar werden vastgehouden. Maar niemand durfde natuurlijk dat bos in te gaan om te gaan kijken; iedereen was ‘schietensbenauwd’ voor die boze tovenaar.
Op een dag is ook de zoon van koning Pinkelpracht verdwenen.
Pinkeltje ontpopt zich als een ware held door met een toverzwaard het bos in te trekken.
Verder is er nog een raadselachtige toverkogel, een toverboek met ingewikkelde spreuken en hele grote, betoverde vissen in de vijver van het bos; er zwemt één goudvis bij…..
Spanning en sensatie voor een kind van 9!
Daar is het zaadje al geplant voor mijn interesse in boeken met geheimen en mysteries.

Het boek van Pinkeltje staat nu voor het raam in onze kamer.
Eén van onze cantorijleden is betrokken bij het project ‘Hoera, Noordenveld heeft er nieuwe lezers bij’!
Meer weten? Hierbij een link naar een artikel op  ‘Dit is Roden‘, waar je ook een leuke video vindt.
Deze oproep kregen alle cantorijleden van haar:

We zijn met de vrijwilligers van ‘Hoera’ bezig een boekenspeurtocht te organiseren.
Zet je ook een kinderboek voor je raam?
Dit is tijdens de voorjaarsvakantie, veel  kinderboeken voor de ramen hoe leuker de speurtocht  voor de kinderen!! 

Wat een origineel idee en wat een leuk initiatief.
Ik zette Pinkeltje pontificaal voor het raam en stuurde een foto naar de organisatie met ons adres erbij.
Het boek en het schrijven erover bracht me weer even terug in mijn kindertijd.
Het plaatje van de boze tovenaar die ‘zijn vissen’ voert  (klik op de afbeelding voor een vergroting) staat in mijn geheugen gegrift.
Hoe ik lag te griezelen in bed toen Pinkeltje samen met Mierepiet en Torrelor…..

Vandaag weer een hoofdstuk uit het boek, dit blog gaat over het onderwerp ‘Lezen’. Op de introductiepagina van dit onderwerp, te vinden in de menubalk, vertel ik over hoe ik het lezen als kind beleefde.
Vaste waarde in mijn kindertijd was de Donald Duck, die iedere week bij ons thuis op de deurmat viel.
We hebben ze zoveel gelezen dat de jaargangen die ik had bewaard niet veel meer opbrachten: beduimeld, soms gescheurd, losse bladen en ezelsoren.

Als we op vakantie gingen lag er vaak een hele jaargang ‘Duckies’ tussen mijn broer en mij in.
Het mooist waren de lange ‘avonturen-verhalen’ (over een spook in Schotland of een geest in een Inca-ruïne) die in drie of vier afleveringen werden geplaatst, die kon je dan op zo’n lange reis allemaal achter elkaar lezen.  Sommige verhalen met Zwarte Magica die op slinkse wijze oom Dagobert zijn geluksdubbeltje probeerde af te pakken kan ik me nog zo voor de geest halen.

Eén van mijn favoriete schrijvers is Robert Goddard; waarom dat zo is schreef ik in 2017 in een blog.
Hij schrijft boeken waarin je langzaam wordt meegezogen in intriges en spannende toestanden, waarbij bijna altijd iets uit het verleden een rol speelt en waarbij je soms compleet verrast wordt door mooie plotwendingen. Ik ben verzot op dit soort verhalen, die bijvoorbeeld ook worden geschreven door Peter Robinson.

In de loop van de jaren ben ik nogal eens door anderen op het spoor van bepaalde boeken gezet.
Als mijn vader vroeger zei: “Dit is misschien ok wel wat veur die” dan had hij meestal gelijk.
Andersom was dat ook zo, maar één keer was er een boekenserie die ik prachtig vond en mijn vader helemaal niet: de Harry Potter reeks. Fantasie-boeken vond hij helemaal niks.
Ook ik heb een genre dat ik nooit lees: science fiction.
Aliens, raketten, andere planeten; het is aan mij allemaal niet besteed.

Het laatste jaar heb ik me mee laten slepen door de verhalen over de Zeven Zussen.
Ik las ze niet allemaal achter elkaar; steeds als ik een deel uit had, las ik even een ander boek voor de broodnodige variatie.
Soms koop ik boeken, soms krijg ik ze en soms geeft iemand mij een boek te leen “Dit moet je lezen!”

Lezen.
Je even terugtrekken in een andere wereld.
Lezen is dromen met je ogen open.
Meer weten over lezen in het algemeen?
Hierbij een link naar ‘Lezen.nl’.

Ook voor deze categorie zocht ik een paar blogs uit het verleden:

Wie weet nog wie Vrouw Holle is?
Een blog uit 2014 over mijn liefde voor sprookjes en over hoe Gerard de kinderen per ongeluk een gruwelijk sprookje voorlas.

Filistijnen en Romeinen
Een verhaal over voorlezen, de boeken van Asterix en Obelix en hoe in ons gezin strip- en bijbelverhalen soms door elkaar heen liepen.

Wat is zich encanailleren?
Een blog uit 2019 over Joop ter Heul, een boek van meer dan honderd jaar uit en hoe onze maatschappij is veranderd.

Meer lezen over het boek 1960 -2020?
Hierbij een link naar de verzamelpagina van deze blogreeks ‘Te boek ….. of niet te boek’.

Een aantal jaren geleden las ik een paar boeken van de IJslandse schrijver Arnaldur Indridason, op aanraden van Hans, één van onze vrienden.
Toen ik op deze website zocht naar een blog over een boek van die schrijver kwam ik er achter dat er nog niet zo’n blog bestond; het was dus al meer dan zes jaar geleden.
Het duurt even voor je de naam van de schrijver zonder haperen kunt uitspreken.
Ook in zijn boeken kom je onuitsprekelijke IJslandse namen tegen en leestekens die in het Nederlands niet voorkomen.
De boeken die hij schrijft zijn zonder uitzondering fantastisch. ‘Misdaadthrillers’ is een goede omschrijving van zijn werk.

Het boek dat ik net uit heb is een combinatie van twee boeken en twee verhalenreeksen van de schrijver; de titels zijn ‘Smeltend ijs’ en ‘Erfschuld’.
Het ene boek komt uit de verhalenreeks over Konrad, een gepensioneerd politiefunctionaris die nog wat uitzoekklusjes doet voor zijn oud-collega’s.
Hij doet onderzoek naar een lichaam dat tevoorschijn komt uit een gletsjer doordat het ijs langzaam ontdooit. Hoe lang ligt dat lichaam er al?
Wie wordt er vermist? Zijn de betrokkenen nu nog in leven?
In het andere boek komen we twee figuren tegen uit een andere verhalenserie, het duo Flovent en Thorson, dat in de Tweede Wereldoorlog en strijde trok  tegen de misdaad.
Het bijzondere van het tweede boek is dat de schrijver steeds heen en weer switcht in de tijd, zodat je zowel Flovent & Thorson als Konrad tegenkomt.

Naast de uitermate onderhoudende verhalen kom je in deze boeken ook veel te weten over de IJslanders.
Dat ze bijvoorbeeld hun leven helemaal inrichten naar de hele lange dagen in de zomer en de hele lange nachten in de winter.
Eind december is het daar maar vier uur op een dag licht!
Dat IJsland pas in de Tweede Wereldoorlog, in juni 1944, onafhankelijk werd van het koninkrijk Denemarken, waar ze tot dan toe onder vielen.
Over de onherbergzame delen van het land waar het wonen en werken vooral vroeger erg zwaar was.
En over de diepgewortelde volksverhalen over elfen, trollen en ‘de verborgenen’.

Wat weer een heerlijk boek was het.
Heel anders dan de boekenserie over de Zeven Zussen, maar de overeenkomst is dat het ook hier gaat over iets dat jaren geleden is gebeurd en nu weer aan de oppervlakte komt. Je vraagt je voortdurend af: “Maar wat is er dan toen gebeurd? Wat hebben de betrokkenen van nu te verbergen over vroeger? Waarom is daar toen niets mee gedaan?”
Je kunt niet spreken van een goede afloop trouwens; als het boek uit is weet je wat er is gebeurd, wie het heeft gedaan en hoe het is afgelopen met iedereen die er bij betrokken was. Op de laatste bladzijde van boek 2 werkt Arnaldur het laatste losse eindje van het verhaal weg door te onthullen waar het lichaam van dat ene,  vermiste meisje zich bevindt.

Mooi boek; aanrader!