Categorie: Lezen Pagina 7 van 15

6 juni: Queen of crime (2)

Door Ada

Op 6 juni 2020

Van mijn boekenvriendin kreeg ik het boek ‘Het genootschap’ van Ruth Rendell; wij houden allebei van Rendells psychologische thrillers. Het zijn spannende boeken, ze schrijft prachtig, maar je moet je kop er wel bij houden.
In terloopse zinnetjes staat soms cruciale informatie, als je even niet oplet heb je zomaar een belangrijke aanwijzing gemist.
Bij Rendell moet je ook zelf nadenken.
Wat past bij dit karakter?
Waarom doen die mensen zo?

Bij dit boek heb ik een kladbriefje gemaakt. Het gaat over een straat in Londen waar rijke mensen wonen die allemaal personeel hebben: chauffeurs, tuinlieden, kindermeisjes, schoonmakers, au pairs en gezelschapsdames. Na twee hoofdstukken heb je iets gelezen over alle bewoners, maar ben je het overzicht helemaal kwijt. Op het kladbriefje zette ik wie bij wie hoorde, wie waar woonde en wie tot hun personeel behoorden.

,,,kladbriefje….

De titel van het boek ‘Het genootschap’ slaat op de groep personeelsleden die af en toe samenkomt in de plaatselijke pub om hun frustaties te uiten.
Mensen met uiteenlopende karakters die een mening hebben over hun rijke bazen en die elkaar allemaal in de gaten houden.
Een losse trapleuning speelt een belangrijke rol in dit verhaal.
Was het een ongeluk? Of was het moord? Halen we de politie er bij? Of toch maar niet?

Als deze vragen aan de orde zijn ben je razend benieuwd naar hoe het afloopt.
Rendell weet de spanning goed vast te houden en op de laatste bladzijde weet je al dat het met één van de rijken niet goed afloopt, maar dat wordt niet meer uitgeschreven.
Wat me wel opviel dat de mensen die het boek bevolken vrij ‘plat’ blijven.
Het Pakistaanse kindermeisje bijvoorbeeld is wel heel erg braaf, de buurvrouw van het homostel cijfert zichzelf wel heel erg weg en Dex, de tuinman, zou zich in onze maatschappij niet staande kunnen houden. De karakters zijn net een beetje ’té’ voor echte mensen, terwijl Rendell juist bekend staat om haar goed uitgewerkte personages.

Rendell’s eerste boek verscheen in 1964; ze overleed in 2015.
Het genootschap was haar voorlaatste boek, het is het 2012 gepubliceerd, haar laatste boek verscheen in 2013. Hierbij een link naar een artikel over haar op Wikipedia.
Daar vind je ook een volledig overzicht van haar boeken; ik heb ze nog niet allemaal gelezen……

Hierbij een link naar het blog Queen of crime (1).

Reageren

29 mei: De derde zus en de dikke koning.

Door Ada

Op 29 mei 2020

In Lezen

Vorige week ging ik een avond pas om 01.30 uur naar bed.
Dat is natuurlijk wel heel laat, maar het boek moest uit.
Deel 3 van de Zeven Zussen, ‘Schaduw’.

Deze keer kwamen we terecht in Engeland, begin 1900.
De toenmalige koning Edward VII (de oudste zoon van de beroemde queen Victoria) speelt een rol, zijn maitresse Alice Keppel en Beatrix Potter.
De dochter van Alice, Sonia, is de grootmoeder van Camilla Parker Bowles, die bij haar eerste ontmoeting met prins Charles zinspeelde op de relatie die haar familie had met het koningshuis.
Als ik zo’n naam voorbij zie komen dan is mijn interesse al gewekt.
Je leest hoe dat toen in z’n werk ging met de koning en Alice.
Dat hun relatie een publiek geheim was, een algemeen aanvaard verschijnsel.

Ook krijg je een kijkje achter de schermen bij de eigenaren van grote landgoederen, de oude adel, die in die jaren hun macht en rijkdom kwijt raakten en moeite hadden om het hoofd boven water te houden.
Trouwen met een goede (lees rijke) partner was dan soms een uitkomst.

Bovenstaande figuren spelen allemaal een rol op de achtergrond; de hoofdrol in dit verhaal is weggelegd voor Flora MacNichol
Deze naam kreeg het derde zusje Star na de dood van haar vader als aanwijzing voor haar afkomst. Ook kreeg ze een klein, zwart beeldje van een panter met edelstenen als ogen.
Star gaat op onderzoek uit; ze begint bij een oude boekhandel in London en ontmoet daar Orlando, zoon van een verarmde tak van een adellijke Engelse familie.

Gedurende het boek leert ze rest van de familie kennen en komt er achter hoe de vork in de steel zit.
Wie het beeldje van de panter ooit heeft gekregen en van wie, wie de ouders zijn van Rory, hoe de familie eigenaar werd van de boekhandel in Londen en, niet onbelangrijk, wie haar ouders zijn.

Een paar weken geleden sprak ik iemand uit onze kennissenkring met wie ik het had over deze boekenserie.
“Dat deel wat zich in Engeland afspeelt vond ik het minste” vertelde ze.
“Die koning werd volgens mij helemaal verkeerd afgeschilderd, helemaal niet conform het beeld dat ik van hem had uit ‘The Kings Speech”.
Dat klopt, want de koning in dit boek is de grootvader van de stotterende George, die de vader is van de huidige koningin Elizabeth.

Heel terloops komt de geschiedenis van de andere dochter van Alice, Violet, aan de orde.
Zij viel op vrouwen en dat was in die tijd absoluut niet gebruikelijk.

Drie delen heb ik nu van deze serie gehad.
Iedere keer weer word ik meegenomen naar een andere tijd en een ander land.
En ja…..de flashbacks zijn brieven of dagboeken, dat is iets dat steeds terugkomt in deze boeken, maar voor mij is dat niet storend.
Mijn nieuwsgierigheid maakt dat ik ontzettend benieuwd wordt naar wat er is gebeurd en dan wordt het dus 01.30 uur.

Benieuwd wat ik vond van de andere delen?
Hierbij een link naar een overzichtspagina: ‘De zeven zussen-serie’ met links naar de afzonderlijke blogs.

Reageren

12 mei: Het meisje op de rots

Door Ada

Op 12 mei 2020

In Lezen

Toen ik begon aan de serie ‘De zeven zussen’ kreeg ik van een vriendin een ander boek van dezelfde schrijfster, Lucinda Riley, met de titel ‘Het meisje op de rots’.
Zo op het oog zeer geschikt voor mij: een verhaal dat zich uitstrekt over 3 generaties, een vleugje geschiedenis, een beetje mysterieus en romantisch, kortom, 450 pagina’s leesplezier. “Twee families, voor altijd verbonden door een noodlottig verleden.”

Grania Ryan verlaat na een miskraam haar parter in New York en gaat terug naar het afgelegen, Ierse dorp waar ze vandaan komt.
Eenmaal weer bij haar ouders komt ze wat tot rust; op een dag ziet ze een jong meisje op een rots: Aurora.
Als ze het kind wat beter leert kennen, gaat haar leven stap voor stap steeds meer veranderen. Het kleine meisje vraagt veel aandacht vanwege het overlijden van haar moeder en het feit dat haar vader weinig tijd voor haar heeft.
Aurora en Grania krijgen een steeds hechtere band. Door oude geheimen binnen hun families, blijkt dat ze meer raakvlakken hebben dan ze op het eerste gezicht hadden gedacht.

Binnen een week had ik het uit. Ik bleef achter met het gevoel: het was wel heel veel.
Er gebeurt van alles in dit boek, in vorige generaties en in de huidige generatie. Aurora, het meisje dat het verhaal aan ons vertelt, vindt dat kennelijk zelf ook, want halverwege het boek krijgen we een stamboom. Daar heb ik onmiddellijk een bladwijzer bij gelegd en ik ben nog vaak teruggegaan naar die pagina.
Wie is dat dan? Z’n broer? O, die hadden ook al een kind? Stiefkind. O ja.

Verder kan ik er slecht tegen als verhalen in boeken onwaarschijnlijk zijn.
Een kind van 8 kan niet alleen een vliegticket boeken en van Ierland naar New York vliegen.
Zo’n jong kind voert ook geen volwassen gesprekken over verdriet, verlies en/of lastige karaktereigenschappen.
Dit soort passages las ik met kromme tenen. “Ja hoor, ja!” denk ik dan.

Maar als je je daar overheen kunt zetten is het een mooi boek. Er worden nogal wat vragen opgeworpen waar je niet direct een antwoord op krijgt. Waarom laat Grania na haar miskraam zonder iets te zeggen haar partner in de steek? Wie zijn de biologische ouders van Anna? Waarom heeft die halfbroer van Lily als bijnaam Gruwelijke Gerald? Wat zit er in dat koffertje uit het begin van het verhaal?

Als je het boek uit hebt zijn alle vragen beantwoord. Daar hou ik van: ordnung muss sein. Dan heb je schrijnende verhalen gelezen uit de Eerste Wereldoorlog 1918, je weet een beetje over het decadente leven in New York tien jaar geleden, hoop je dat niet alle Ieren zo bespottelijk koppig zijn als Grania en weet je dat levensverhalen zelden eindigen met “en ze leefden nog lang en gelukkig.”
En je weet wat er in dat koffertje zat.
Het boek gaat over (stief)moeders, dochters, zonen en over het maken van beslissende keuzes: blijf ik in deze situatie omdat dat nou eenmaal zo hoort of volg ik mijn hart en maak ik mijn eigen keuze.

Ondanks de tijdelijke kromme tenen heb ik genoten van dit boek.
Een aanrader.
Kromme tenen voor lief nemen.

Reageren

4 mei: Verzwegen verleden.

Door Ada

Op 4 mei 2020

In Lezen

Er is al mooi wat opgeruimd aan de Boskamp.
Vorige week nam ik op onze slaapkamer mijn nachtkastje onderhanden.
In een mandje liggen altijd mijn dikke sokken en een paar reserve oortjes.
Tot mijn grote verrassing lag er onder dat mandje nog een boek.
Een boek dat nog van mijn vader was geweest en dat hij aan mij had gegeven in 2007 (!) om naar de Roder-Boekenmarkt te doen. Hij had het stickertje met zijn naam er al uit gehaald, dat lag als klein bladwijzertje tussen de bladzijden.

“Verzwegen verleden” geschreven door Piet Terlouw in 1984.
13 jaar lag het in mijn nachtkastje, binnen drie dagen had ik het uit.
Ik werd meegezogen in een verhaal over het samengestelde gezin van vader Has en moeder Hanneke uit Rhenen.
Eén van de kinderen is een vondeling, de moeder is de tweede vrouw van de vader.
Als de oorlog begint wordt iedereen uit Rhenen geëvacueerd en als ze na de capitulatie terugkomen is hun huis platgebombardeerd. In het laatste oorlogsjaar moet het gezin vanwegen de gevechten rond Arnhem weer worden geëvacueerd en lopen ze naar tante Klazien in Doorn, waar hen een warm welkom wacht. Maar het valt natuurlijk niet mee, met z’n zessen in een huisje in de hongerwinter.
Tot overmaat van ramp raakt de vader in 1945 vermist.

Het boek is eigenlijk een lange brief die de tweede vrouw, Hanneke, schrijft aan het kind Pieter dat als vondeling in het gezin is opgenomen.
Ze beschrijft haar lotgevallen in de oorlog, wat er daarvoor en daarna met haar gebeurde; als lezer krijg je stukje bij beetje het hele verhaal te horen.

Vandaag herdenken we de doden.
In dit boek wordt beschreven hoe het is als iemand niet terugkomt uit de oorlog.
Je leest over de wurgende onzekerheid.
De afgunst als andere vaders en zonen wél terugkomen.
Hoe de hoop heel langzaam minder wordt maar nooit helemaal uitdooft.
Het verdriet, dat nooit meer over gaat.

Na zo’n boek weet je het even weer:
Vrijheid is niet vanzelfsprekend.
Sta daar maar eens twee minuten bij stil.

Reageren

23 april: Hemelse vaders.

Door Ada

Op 23 april 2020

In Lezen

Deze week is het een jaar geleden dat we afscheid namen van Gerards broer Jan.
Daarover schreef ik destijds een blog onder de titel: een ‘Opa-Knuffel’ .
Een jaar.
We hebben al weer een aantal verjaardagen gevierd, familiedag gehad en steeds is er weer het gemis.
Tenminste: zo ervaren we het als broer en schoonzus.
Zijn vrouw en kinderen kunnen zich amper voorstellen dat het al weer een jaar geleden is.
Voor hen is het verlies dagelijks voelbaar en aanwezig.

Vorig jaar verscheen het boek ‘Hemelse vaders’ waarin een stuk of dertig dochters vertellen over hun band met hun overleden vader.
Lianne, de oudste dochter van Jan, heeft in dat boek ook een hoofdstuk verzorgd.
Het is een bijzonder boek geworden met heel verschillende verhalen.
Hardwerkende vaders, vaders op afstand, vaders die oud werden, vaders die jong stierven, vaders met een oorlogsverleden die getraumatiseerd als ze waren, geen liefde konden geven en vaders die hun eigen dochter ‘niet moesten’.
Beroemde vaders en anonieme vaders.

En midden tussen al die verhalen van voor mij vreemde dochters en vaders stond ineens onze eigen Jan.
Met zijn door Lianne geschreven verhaal, dat ik al kende.
Kippenvel kreeg ik er van, vooral omdat het bekend was. En wat een liefde voor haar vader straalde me uit het boek tegemoet. Trots op zijn trouw, zijn vasthoudendheid, de warme gezinsband, trots op het feit dat deze Jan haar vader was. Over wat hij door het eenvoudig voor te leven zijn kinderen heeft meegegeven als levenslessen.
Het glas is altijd halfvol; het motto van de ‘Waninge-power’.
Ik herkende in haar verhaal onze eigen achtergrond.
Een hechte familie band, een warm gezinsleven, doodgewone ouders in een doodgewoon Drents dorp en een leven waarin het geloof/de kerk een grote rol speelt.

Niet iedere vader heeft een dochter, maar elke dochter heeft wel een vader.
Door het lezen over overleden vaders kwam ook mijn eigen vader weer in beeld.
En ook het feit dat hij, ondanks dat hij er niet meer is, doorleeft in mijn leven net als bij Lianne.

Zij sluit haar verhaal af met deze zinnen:
Vaak denk ik terug aan alle adviezen, opmerkingen, zijn houding in moeilijke tijden.
Dit wil ik onthouden, hier wil ik op bouwen.
Het glas is halfvol, niet andersom,
Haal uit het leven wat mogelijk is, blijf trouw aan jezelf en zit niet bij de pakken neer.

Het hadden mijn woorden kunnen zijn.
Toen ik het boek uit had prees ik me, net als Lianne, gelukkig met mijn vader.

Reageren

16 april: Toneelstukje in Schotland.

Door Ada

Op 16 april 2020

In Lezen

Van Nettie Kramer kreeg ik al maanden geleden een boek waarvan ze zei: “Als je van Downton Abby houdt, dan is dit echt wat voor jou!”

Het boek is geschreven door Josephine Rombouts, een Nederlandse vrouw die met haar gezin naar Schotland verhuisde en die om de kost te verdienen aan het werk ging op een oud kasteel voor een adelijke familie. Zij schrijft op een vermakelijke manier over haar belevenissen op het kasteel en in het gehucht waar ze zijn gaan wonen.

Het is wennen, voor beide kanten.
Van dochter Frea (die 7 jaar in Engeland woonde) weten we al hoe moeilijk het is om je als Nederlander aan te passen aan Engeland en haar inwoners, voor Josephine zijn het ook nog eens adellijke Engelsen op een Schots kasteel en ze wonen zelf tussen de Schotten in. Allemaal met hun eigen gebruiksaanwijzing.

Het boek las ik met veel plezier. Het verschil met Downton Abby is dat dit verhaal zich in de 21e eeuw afspeelt en niet 100 jaar geleden. Daarom veroorzaakte het bij mij soms opgetrokken wenkbrauwen; hoe is het mogelijk dat zo’n adellijke familie in deze tijd nog zo kan leven. Dat er nog zulke grote verschillen zijn tussen de upperclass en andere bevolkingsgroepen.

Erg grappig zijn de verhalen over het poetsen van het oude familiezilver, over de bijtgrage teckel die in het huis kwam wonen, over de nieuwe kok Earnest en natuurlijk over de Engelse kerstrituelen in Schotland. En niet te vergeten: het ondoordacht met de auto rijden over het gazon. RIJDEN! OVER HET GAZON!

Tijdens het lezen dacht ik: “Waar staat dat kasteel dan? Wie zijn die bewoners? Hoe heet dat dorpje?”
Zoekend op internet naar deze gegevens kwam ik er achter dat Cliffrock Castle een verzonnen naam is. Het gaat om het verhaal en niet waar het zich afspeelt.
Het kasteel en zijn familie bestaan wel, maar worden op deze manier behoed voor nieuwsgierige (Nederlandse) toeristen.
Josephine Rombouts is overigens ook niet haar echte naam.

Al lezend bekroop mij het gevoel: de mensen die een rol spelen in dit boek voeren op en rondom dat kasteel de hele dag een toneelstukje op. Ze zeggen dingen die ze niet bedoelen en ze doen dingen omdat het zo is afgesproken. Of omdat dat nu eenmaal de regels zijn.
Of de gewoonte is.
Het duurt echt wel even voordat de schrijfster met haar Nederlandse achtergrond (lees botheid) zich heeft aangepast aan de omstandigheden.

Tussen de regels door lees je over het klimaat aan de Schotse westkust.
Veel regen en altijd koud.
En áls het eens mooi weer is heb je gelijk last van kleine steekmugjes.
Overstromingen bij overvloedige regenval.
Het is een mooi avontuur en het zal een verbijsterend mooie omgeving zijn.
Ergens las ik dat er inmiddels een tweede boek is van Josephine’s hand: ‘Terug naar Cliffrock Castle”.
Ze is dus teruggegaan.
Had ik niet gedaan.
Maar ik was er ook niet heengegaan……..

Reageren

31 maart: Sanne en een andere tijd.

Door Ada

Op 31 maart 2020

In Lezen

Mensen, wat heb ik nu door de Corona-crisis een tijd over.
Natuurlijk: voor Lentis ben ik gewoon thuis aan het werk en dan hebben we het over 16 uur in de week en natuurlijk kost het huishouden ook tijd.
Maar daar houdt het dan ook mee op!
Geen cantorij, geen overleggen, geen visites, geen kerkdingen, kortom: geen sociale verplichtingen. En wat heb ik dan veel sociale dingen, daar kom ik nu achter.
Veel tijd betekent voor mij onder anderen: lezen.
Heerlijk. Opgekruld op de bank met een boek.
Heel ouderwets een écht boek, dus niet digitaal.

En niet alleen het lezen op zich was ouderwets, het boek dat ik las viel ook in die categorie.
We hebben het over Sanne van Havelte en het boek heet ‘de Rozen van Hofwijck’.
Het is onderdeel van een romantische verhalen omnibus; drie boeken in één dus.
Ik zal eerlijk zijn: ik heb het bij één gehouden.

De eerste druk van dit boek verscheen in 1949.
70 jaar geleden.
Toen zag de wereld er heel anders uit.
Een korte inhoudsbeschrijving:
De oorlog is voorbij en heeft in het land diepe sporen achter gelaten en het leven krijgt weer langzaam aan zijn normale gang terug.
Op Hofwijck woont het gezin Van Heijningen; vader is klokkenmaker en dochter Annemarie helpt hem daarbij.
De Friese Doede Huizinga heeft in de oorlog een tijdje ondergedoken gezeten op Hofwijck, maar is later opgepakt en gevangen gezet in de Duits kamp. Hij kan na de bevrijding zijn draai niet vinden en zwerft rusteloos langs kennissen. Uiteindelijk gaat hij wonen in een keet op landgoed Hofwijck.
De goede afloop laat zich raden: Doede vindt ten langen leste rust en durft zijn leven met het leven van Annemieke te verbinden.

Het boek beschrijft een oorlogstrauma in een tijd dat men nog nooit van psychiatrische hulpverlening heeft gehoord. Het valt in de categorie romantische verhalen, maar dat is een miskleun van de bovenste plank: het is een zwaarmoedig boek en met de kennis van nu denk je al na vijftig bladzijden: “Ga hulp zoeken!”
Maar dat gebeurt natuurlijk niet.
Wat een geworstel van de hoofdpersonen met dat oorlogsverleden.
En je realiseert je tegelijkertijd: dat was voor iedereen in die tijd zo.
Er werd niet gepraat; nergens over.

Toen ik het uit had dacht ik: “Eén zo’n boek is wel even genoeg. Er liggen nog een paar andere boeken op me te wachten waar ik nu meer zin aan heb’.
Dit boek kreeg ik te leen omdat ik nog nooit een boek van Sanne van Havelte had gelezen, dat hoorde volgens mijn boekenvriendin net zo bij mijn opvoeding als Joop ter Heul.

Zeventig jaar is lang geleden.
In het boek worden onophoudelijk pijpen aangestoken, sigaretten opgestoken en uitgedrukt; men is voortdurend aan het roken.
Dat hoorde toen bij het dagelijkse leven.
Net als aan het roken zijn we nu ook niet meer gewend aan de toenmalige omgangsvormen en sociale toestanden.
Vervreemdend, dat ervoer ik bij dit boek.

Over zeventig jaar lezen mensen in boeken over de Coronacrisis in 2020.
Stel je voor….zouden ze zich er iets bij voor kunnen stellen?

Reageren

17 maart: De tweede zus en Grieg.

Door Ada

Op 17 maart 2020

In Lezen

Na het lezen van het eerste deel van de 7 zussen over de oudste zus Maia las ik niet gelijk deel 2, maar het boek Als je het licht niet kunt zien.
Nu ik deel 2 ‘Storm’ over zus Ally uit heb ga ik ook eerst weer wat anders lezen, want het zijn boeken waar je weer even van moet los komen.
Bij dit deel moet ik niet alleen los komen van het boek, maar ook van de muziek van de Peer Gynt-suite, want die staat centraal in het eerste gedeelte van dit boek.

De tweede zus Ally krijgt van haar vader als aanwijzing over haar afkomst het boek: ‘Grieg, Solveig en ik’ een biografie van Jens Halvorsen, een Noors componist.
Dat stuurt ze op naar een Noorse vertaalster en als Ally de vertaling terug krijgt word je als lezer meegenomen naar een bergdorpje in Noorwegen in 1875, waar het Noorse plattelandsmeisje Anna wordt ontdekt vanwege haar prachtige stem. Zij gaat bij de eerste toneeluitvoering van Peer Gynt mét muziek de stem van Solveig vertolken.
Tijdens het lezen irriteert het me dan dat ik helemaal niks weet over Peer Gynt en de bijbehorende muziek; als ik het vervolgens heb opgezocht blijkt dat ik de muziek wel ken, maar dat ik niet wist dat het zo heette.

Weet je ook niet wat voor muziek dat is?
Hierbij twee links: deze naar Morgenstemming en deze naar Solveig’s lied.
Als ik alleen thuis aan het lezen was zette ik de muziek van Peer Gynt er soms bij op; het voegde voor mij echt iets toe.

Het boek las net zo gemakkelijk weg als deel 1 over Maia.
Ally’s leven komt na het overlijden van haar vader in een stroomversnelling en als ze naar Noorwegen gaat om meer te weten over haar afkomst valt ze van de ene verbazing in de andere.
Haar leven blijkt verweven met de levens van bovengenoemde Anna, Jens en de beroemde componist Grieg.
Het verhaal heeft alles in zich waar ik van hou op boekengebied: geschiedenis, een geheim, romantiek, spanning en onverwachte wendingen.
Als lezer bekroop me soms het gevoel ‘dit is wel heel toevallig allemaal’, maar het is natuurlijk een roman en dan mag dat.
Met Ally pinkte ik af en toe een traantje weg en met haar was ik blij om de uiteindelijke goede afloop.
Het boek eindigt met een hoofdstuk over de derde zus Star.
Oeh……waar op de wereld zouden we met haar verhaal terechtkomen?

Maar ik had me toch voorgenomen dat ik eerst iets anders zou lezen?
O ja, was ook zo.
Sanne van Havelte heb ik nog liggen, gekregen van boekenvriendin Jeannette.
Met recht ‘something completely different……’

Benieuwd wat ik vond van de andere delen?
Hierbij een link naar een overzichtspagina: ‘De zeven zussen-serie’ met links naar de afzonderlijke blogs.

Reageren

4 maart: Als je het licht niet kunt zien

Door Ada

Op 4 maart 2020

In Lezen

Het fijne boek dat me zo in z’n greep had, waar ik het over had in het blog ‘Geland’ van 15 februari, was ‘Als je het licht niet kunt zien’ van Anthony Doerr.
“Dit moet je lezen” zei website-collega Zwanny toen ze me het in de handen drukte. “Dit is zo’n mooi boek, ik weet zeker dat je het prachtig vindt.”
Ze had gelijk.

Het boek vertelt het verhaal van het blinde meisje Marie-Laure LeBlanc en het Duitse weeskind Werner Pfennig.
Je volgt hun levens afzonderlijk van elkaar in het begin van de Tweede Wereldoorlog.
Marie-Laure woont in Parijs, Werner in Zollverein.
Je leest hoe de oorlog hun kinderlevens binnendringt en je realiseert je dat beide kinderen zelf geen keuze hebben over hoe hun leven verloopt.
Marie-Laure vlucht met haar vader naar Saint Mailo, Werner wordt vanwege zijn uitzonderlijke kennis op radio-gebied uitgekozen om opgeleid te worden in Schulpforta, een internaat van de nazi’s.

De twee verhaallijnen worden onderbroken door het bombardement op Saint Mailo, waarbij Marie-Laure overleeft in het huis van haar oudoom en Werner opgesloten zit in de kelder van het hotel waar hij met zijn divisie is ingekwartierd.
De verschillende verhaallijnen en de verschillende tijdsperiodes komen op het laatst bij elkaar; dan ken je de beide hoofdrolspelers al heel goed en hoop je dat het met beiden goed afloopt. Oorlog kent alleen maar verliezers, dat maakt dit boek wel heel goed duidelijk.

De meeste oorlogsverhalen houden op bij de bevrijding in 1945, in dit boek gaat het dan nog verder. Je leest over de onvoorstelbare, maatschappijontwrichtende chaos die was ontstaan na de oorlog. Hoe het was voor de Fransen en hoe het was voor de Duitsers.
Over de grote verliezen die zijn geleden aan beide kanten.
Gewone mensen, die lichamelijk en geestelijk gebutst en gehavend uit de strijd zijn gekomen.

Een boek over geschiedenis.
Over menselijke drama’s.
Over wat mensen elkaar aandoen.
Het boek had me in z’n greep omdat de schrijver me meenam naar een andere wereld.
Uit de verhalen van mijn ouders weet ik dat die wereld heeft bestaan en wat voor invloed de oorlog heeft gehad op hun kinderlevens, ook al waren ze destijds iets jonger dan Marie-Laure en Werner en waren de gevolgen minder ingrijpend.

Zwanny had het goed ingeschat.
Dit boek moest ik lezen.
Er ligt nu nóg een boek dat ik van haar heb gekregen om te lezen, maar daarvan weet ik al op voorhand dat ik het leuk ga vinden: Storm, deel 2 van de Zeven Zussen.

Reageren

29 oktober: ‘Monkie’ van Dieter Schubert.

Door Ada

Op 29 oktober 2019

In Lezen

In het blog over het kraamcadeautje dat we altijd meenemen >>> (prentenboek en vestje) noemde ik het boek Monkie.
Daar had ik al eens een blog over geschreven, dacht ik, maar dat was in mijn hoofd.
Toen ik wilde linken naar dat blog bestond het nog niet.
Hoe bestaat het!

Dat maak ik vandaag goed.
‘Monkie’ is een boek zonder woorden.
Toen Carlijn twee was nam ik het eens mee van de bibliotheek en ze vond het geweldig.
Het kindje dat het avontuur met haar speelgoedaapje Monkie beleeft is zo getekend dat het een jongetje of een meisje kan zijn.

De mama in het boek was ik en ik noemde het kindje Carlijn; dat kon ook best, want het kindje heeft blond piekhaar en dat had Carlijn ook.
Het aapje is de lievelingsknuffel van Carlijn en op een dag, tijdens een regenbui, verliest ze Monkie als ze bij mama achter op de fiets zit.

Voor een kleuter is dat een horror-scenario.
De Carlijn in het boekje is ontroostbaar.
Ze gaan nog zoeken, maar vinden het knuffeltje niet meer terug.
In het boek zie je dan wat er intussen met Monkie is gebeurd.
Ze ligt onder een boom en wordt geadopteerd door een muizenfamilie.
Dan wordt ze meegenomen door vader Egel naar zijn gezin.
Daarna wordt ze gestolen door een ekster en meegenomen naar het nest.
Tenslotte valt ze in het water en belandt ze, inmiddels zwaar gehavend, tussen de vissen op de bodem van het meertje in het park.

Dan blijft het haakje van een visser in het broekje van Monkie zitten en wordt ze uit het water gevist.
De visser blijkt een poppendokter die Monkie weer opknapt en in de etalage zet.

En wie is met mama aan het sleetje rijden en ziet Monkie voor het raam staan?
Carlijn!
Het laatste plaatje is een zielsgelukkig kindje met Monkie.

In haar kleuterleventje is dit grote leed Carlijn ook overkomen toen haar lievelingsknuffel Gerdien een tijdje weg was. Daar heb ik al eens eens een blog over geschreven onder de titel ‘Teruggevonden’. Hierbij een link >>> naar dat blog.

Tenslotte: het boek van Monkie is natuurlijk vooral een leuk cadeau voor ouders die hun kind tweetalig willen opvoeden. Als voorbeeld neem ik even Willem Alexander en Maxima. Zij vertelt in het Spaans en hij in het Nederlands; maar ze kunnen het ook nog samen voorlezen: in het Engels!

Reageren