Categorie: Sweet memories Pagina 3 van 5

Muziek en herinneringen

31 juli: Een week, Dik.

Door Ada

Op 31 juli 2019

Bij het horen van de woorden “Een week, Dik…” gaat het hart van oude fans van De Dik Voormekaar Show een beetje sneller kloppen.
“The dike for eachother-show, zoals de Fransen zeggen’.
In de jaren ’70 lagen mijn broer en ik op zaterdagmiddag om 13.30 uur zo’n beetje met het oor aan de radio geplakt om te luisteren naar de idiotie van André van Duin en Ferry de Groot. Hele stukken konden we reproduceren met z’n tweeën.
Sweet memories.

Op 11 juli hoorden Gerard en ik in de auto dat er aandacht werd besteed aan dit programma bij Bert Kranenbarg later die middag in het kader van ‘100 jaar radio’. Dat kon ik niet rechtstreeks horen, omdat ik elders moest zijn, maar gelukkig kun je tegenwoordig bijna alles terugluisteren, ook dit stukje radio.
Ook terugluisteren? Hierbij een link naar dat item Radio 5 >>>

Alleen al bij het horen van de begintune gaan mijn mondhoeken al omhoog.
“JJJJJJJJJJJaaaaa hooor…daar is ’t ie weer! Is dat lang geleden?! Is dat lang geleden!?”
“Een week, Dik”.
De show die van jingles, rare geluiden, clichés en chaos aan elkaar hing .
Een radioprogramma dat nooit een echt radioprogramma werd omdat er steeds van alles mis ging.
Er popten gelijk weer herinneringen op.
Meneer Kriegel van de NCRV-budgetbewaking die om de klip klap belde omdat dingen te duur waren.
Harry Nak die ‘antentie antentie’ riep en de meest idiote mededelingen deed, bijvoorbeeld dat Ivo Niehe bij de uitgang stond om handtekeningen uit te delen; als je een krabbel van hem kreeg dan kreeg je daar een gulden voor.
Bep die Toos haar ladyshave leende; vervolgens hoorde je het geluid van een betonboor.
Dikke Leo die nog een handeltje had met natuurfilms met Knut en Helga in de hoofdrol.

En altijd daarbij de suffige meneer de Groot en die hysterische Dik Voor Mekaar: ik vind het nog steeds hilarisch.
Die middag op radio 5 hoorde ik dat Dik Voor Mekaar in september terugkomt met nieuwe afleveringen. Meer weten? Hierbij een link naar het bericht op Nu.nl >>>
Ben benieuwd; zou het weer net zo leuk worden?

Reageren

4 juli: Rug-Urken

Door Ada

Op 4 juli 2019

In Lezen, Sweet memories

Op 2e Pinksterdag zaten we met ons gezin bij elkaar aan de thee.
Het was mooi weer, we zaten buiten op het terras en de dames haalden herinneringen op aan vroeger tijden. Dat kwam omdat we ’s morgen een oude video hadden gekeken van onze gezinsvakantie naar Hamelen in 2003.

Carlijn (toen net 9 jaar): “Ik weet nog dat ik toen een Donald Duck-vakantieboek kreeg waar een verhaal van Douwe Dabbert in stond. Dat ging over een land waar ze veel augurken aten. Maar ik las dat woord de eerste keer niet goed, want de A in dat lettertype leek wat op de R.
Ik dacht dat er rug-urken stond, dus het hele verhaal las ik rugurken.” Op de foto links zie je dat plaatje, daaronder zie je een
uitsnede van de tekst; daar zie je heel duidelijk dat de a en r erg op elkaar lijken….
Carlijn vertelde verder:
“Pas bij het laatste plaatje schreeuwde iemand heel hard AUGURKEN en in kapitalen was het duidelijk dat het geen r maar een a was.”

Hilarisch vind ik zo’n verhaal, daar moet ik echt onbedaarlijk om lachen.
Het ging om het verhaal ‘Douwe Dabbert en de verwende prinses’ , dat herinner ik me

Douwe Dabbert en de verwende prinses gaan op pad….

omdat het in de jaren ’70 in de Donald Duck als vervolgverhaal stond.
Geweldig verhaal, dat wist ik nog. Mijn broer en ik lazen die Donald Ducken meerdere malen en bij mij op zolder staan nog complete jaargangen.
Op internet vond ik informatie over de verhalen van Douwe Dabbert; er stond zelfs bij dat ‘Douwe Dabbert en de verwende prinses’ in 1975 in de Donald Duck had gestaan.

……eeeeh……zou die jaargang misschien bij ons….? Jaaah!

Toen ik de letters in de tekstballonnetjes las snapte ik precies wat Carlijn bedoelde.
(de foto’s op deze pagina’s heb ik gemaakt uit de oude Donald Ducken met mijn telefoon)
De jaargang van 1975 ligt nu beneden op de bank.
Het verhaal van Douwe Dabbert heb ik al weer gelezen.
Sweet memories.

Reageren

16 mei: Oma Vrieswijk

Door Ada

Op 16 mei 2018

In Geschiedenis, Sweet memories

In mijn jeugd heb ik het geluk gehad alle vier mijn grootouders te hebben gekend. Mijn ouders hadden een goede relatie met hun ouders; we zagen elkaar vaak, al was het contact met opa en oma Klazienaveen(Vrieswijk) frequenter dan met opa en oma Zevenhuizen(Boelen). Dat kwam gewoon omdat Zevenhuizen in Zuid Holland lag, dat was veel verder reizen.

Vandaag zet ik mijn oma Vrieswijk in het zonnetje op mijn website. Aaltje Pasveer heette ze. Mijn vader was haar oudste zoon en ik was haar eerste kleinkind. Oma Vrieswijk was mijn liefste oma. Dat kwam omdat ik in mijn vroegste jeugd heel veel bij hen heb gelogeerd. Mijn ouders waren toen net verhuisd van Oldenzaal naar Hoogersmilde en mijn moeder had het daar erg moeilijk. Ze werd met open armen ontvangen in Klazienaveen en daar was ze dus regelmatig met mij.

Het was een gezellige boel daar, want ome Andries, ome Jo en tante Trijn woonden nog thuis en ik had geen gebrek aan aandacht. In die periode is mijn bijzondere band met oma en tante Trijn ontstaan. Regelmatig gingen we ook een weekend naar Klazienaveen en ik herinner me vooral de gezelligheid van uitgebreide broodmaaltijden met veel mensen in te kleine kamers.

1969: Ada. oma Vrieswijk en Henk

Oma had heel lang grijs haar. ’s Morgens maakte ze daar een lange vlecht van, die ze in een knot draaide op haar achterhoofd en die ze vervolgens vastzette met grote, zwarte spelden. Daar zat ik als klein meisje ’s morgens op haar slaapkamer ademloos naar te kijken. Ze was best wel dik, maar daardoor ook heel zacht; ik zat graag op haar schoot. Ze rook naar Eau de Cologne en sigarettenrook en ze was altijd aan het breien of haken; van haar heb ik deze technieken ook geleerd. Ze kookte groentesoep met een hele grote gehaktbal erin die ze in schijfjes sneed en in je bord kreeg je dan soep met een plakje gehakt er in.

Oma overleed heel plotseling in 1970. Zij was toen 62 jaar, ik was 9. Het is het grootste verdriet uit mijn kinderleven geweest. Ik zag de ontreddering bij mijn vader en het immense verdriet bij de familie. Wat heb ik haar gemist. Na haar overlijden is het voor mij nooit meer zo fijn geweest in Klazienaveen als toen ze nog leefde; het verdriet om haar dood hing nog heel lang als een grauwsluier over de familiebezoekjes.

Oma Vrieswijk heeft een warm plekje in mijn hart. Van haar erfde ik mijn liefde voor handwerken, voor het koningshuis en mijn naam; met trots draag ik haar naam Aaltje. Toen mijn moeder overleed kreeg ik de ouderwetse kraantjespot die nog van oma was geweest. Terug bij Aaltje.

Eergisteren kreeg ik een reactie op één van de eerste blogs op deze website: Kirsten had de ‘pannenlappen van Oma Vrieswijk‘ gehaakt voor haar moeder, voor Moederdag.
Dat vind ik nou zo leuk.. …oma heeft nooit van internet geweten en nu haakt iemand via dit medium haar pannenlappen!

Reageren

10 mei: Onze ‘oldtimer’.

Door Ada

Op 10 mei 2018

In Alledag, Sweet memories

Deze week ben ik eens in mijn foto-archief gedoken en heb wat oud materiaal opgezocht waarop onze kinderwagen een hoofdrol speelt.

1961.
De eerste foto van de wagen staat in mijn eigen fotoboek; hij is destijds gemaakt door mijn vader.
Later ben ik er nog heel vaak mee geplaagd: “Toen kon je die lange benen al niet binnenboord houden!”
De kinderwagen kochten mijn ouders in 1960. Het was één van de eerste modellen waar je de bak van het onderstel af kon halen.
Er zaten van die grote vleugelmoeren aan de zijkant, als je die losdraaide kon je de bak er zo af tillen.
1964
In augustus 1964 werd mijn broer Henk geboren. Ook hij stond regelmatig in de kinderwagen buiten; dat was toen heel gewoon. Een stukje vitrage erover tegen de insecten en de baby’s stonden de hele zomer lekker in de tuin. Was gezond.
Op de foto staat de kinderwagen met Henk er in achter ons huis aan de Servatiusstraat.
Van mijn moeder weet ik, dat ik (destijds bijna 4) als een cerberus waakte over de wagen.
Je kwam maar zo niet langs de wagen en erin kijken mocht alleen als het van mijn moeder ook mocht. Naast mij staat mijn toenmalige buurmeisje René Bleisi.

1986
Toen Frea werd geboren in 1986 kregen wij de kinderwagen, mét mooie lakensetjes, dekentjes waar ik zelf ook onder had gelegen.
We hebben er heel veel gebruik van gemaakt. Ik liep zelfs met haar van ons huis aan de Vaartweg naar mijn moeder in Hoogersmilde, het zal een kilometer of drie geweest zijn.
Ook zetten we de losse bak op de achterbank van onze auto als we met haar ergens op visite gingen.
De foto is gemaakt op de dag dat we met haar thuiskwamen uit het ziekenhuis.

1989
In het begin van Harriët’s leven heb ik niet zo heel veel met haar gewandeld, want we waren toen al druk bezig met de verhuizing naar Roden. Welgeteld één foto is er van die periode, alleen Harriët zien we niet, die ligt lekker verstopt in de ruime bak. Frea, destijds bijna 3, had haar eigen kinderwagentje waarin haar baby-pop Susan lekker lag te slapen. Wat ik me nog herinner van dit tafereel dat het bijna niet te doen was. De auto’s suisden je op de Vaartweg voorbij en Frea was eigenlijk nog te jong om zelf het wagentje te besturen.
Ook Harriët zetten we, als we op visite gingen, in de kinderwagenbak los op de achterbank van de auto, maar er bereikten ons al wel verontrustende verhalen dat dat eigenlijk niet mocht. Dat dat eigenlijk gevaarlijk was. Gelukkig is er nooit iets ernstigs gebeurd.

1994
Carlijn werd vijf jaar na Harriët geboren en toen zag de wereld van ‘kinderen in de auto vervoeren’ er heel anders uit. We kochten een maxi-cosi en Carlijn zat in haar eigen baby-stoeltje tussen Harriët en Frea in op de achterbank van onze auto, helemaal shock&klem in de gordels. Veiliger. De kinderwagen ging niet meer mee op visite, maar is in Roden wel heel veel gebruikt. We reden Carlijn er in naar de oppasdienst van de kerk, ik haalde wandelend met de baby Frea en Harriët van school en ze stond in de zomer van 1994 heel veel buiten in haar wagen met een stukje vitrage over de kap tegen de insecten. Van mijn moeder geleerd.
Wat we ook ontdekten: Carlijn kon met haar maxi-cosi in de kinderwagen gewoon in de kring bij ons aan tafel buiten zitten. Dan zat ze lekker in de schaduw van de kap en had ze ook meer rust, want haar zusjes Frea en Harriët waren altijd wel heel erg met haar bezig…….
Sweet memories.

Reageren

27 februari: 10 jaar alweer.

Door Ada

Op 27 februari 2018

In Alledag, Sweet memories

1961

Tien jaar geleden was de 27e februari een van de zwartste dagen van mijn leven; die dag overleed mijn vader heel plotseling en moesten we zonder hem verder.
Afgelopen jaar op 16 oktober overleed mijn moeder en ook dat was geen fijne periode, al was het, zo terugkijkend, niet alleen maar kommer er kwel.

Rond deze dagen is mijn vader meer in mijn gedachten dan anders, al wordt het wel ieder jaar minder verdrietig. Nu mijn moeder niet meer leeft is het sowieso anders: ik hoef er niet meer heen en haar verdriet om het verlies van mijn vader, dat eigenlijk de laatste jaren weer erger werd, hoef ik nu niet meer aan te zien.

Maar de herinneringen zijn er natuurlijk nog wel; soms zelfs tastbaar. Gerard heeft de afgelopen maand de oude kamer van Carlijn opnieuw behangen. Toen mijn vader overleed hadden we dat nog nooit zelf gedaan: dat deed hij altijd! Wij hebben zijn behangspullen geërfd; een houten koffer met behangersgereedschap en een behangtafel. En een oud, zwart kussen van een bank waar je met je knieën op kunt zitten. Zo’n stom ding veroorzaakt soms zo’n klein golfje in mijn maag: dan zie ik hem gewoon nog op de grond zitten. Op de foto hier rechts zit hij op dat kussen in de vensterbank op onze slaapkamer. Carlijn was opa’s grote hulp; zij en opa waren onafscheidelijk. Ik kan me nog een gesprekje met haar herinneren.
“Mama, weet je wel wie mijn grote vriend is?” Ik dacht Rick. Fout. “Opa natuurlijk!”
Onze foto-albums zitten vol met plaatjes zoals hierboven: opa en oma met onze kinderen. We koesteren wat we deelden met mijn ouders en halen af en toe nog eens herinneringen op. Zijn uitspraken als ”Mes hebb’n?” en “Opa giet nou eem Doornroosje speulen…” (als hij in slaap viel tijdens het voorlezen) komen nog regelmatig voorbij. Ook van het behangen is een foto bewaard gebleven.
Deze is uit 1986, gemaakt toen we in Smilde aan de Vaart woonden. Sweet memories.

Benieuwd naar eerdere blogs over deze dag?
2015 Mien va >>>
2016 The second walz van André Rieu >>>
2017 Alles giet d’r boeten stil um deur >>>

Reageren

16 februari: 1976

Door Ada

Op 16 februari 2018

In Alledag, Sweet memories

Rond mijn verjaardag in oktober kreeg ik een mailtje van een vriendin van het MAVO-mini-reünie-clubje waar ik wel eens over schrijf.

Dit schreef ze:
“Ada, dankzij jouw weblog had ik gisteren een bijzondere ontmoeting.
Van een medeleerling, met wie ik ooit kort verkering had op de MAVO, kreeg ik een mail binnen op mijn werkadres. Ik was verbaasd en verrast.
Gisteren elkaar ontmoet. Dat was gezellig en bijzonder en voelde heel vertrouwd. Maakt dat er herinneringen naar boven komen. Op mijn vraag hoe hij me op het spoor was gekomen, vertelde hij van jouw weblog en daar stonden die oude foto’s van ons op. Mijn dank.”

Wat zo’n blog dan teweeg kan brengen.
Niet veel later na bovenstaande mail kreeg ik zelf een reactie van die bewuste leerling.
Was een prachtige tijd op de MAVO in Smilde.
Las dat jullie af en toe nog wel eens bij elkaar komen met 5 dames. Leuk hoor.
Mocht er nog eens een reünie komen dan, ben ik graag van de partij.

We kwamen in contact en spraken af dat we elkaar eens met z’n drieën zouden ontmoeten. Om 14.00 uur gistermiddag zagen we elkaar bij Van der Valk in Assen.
Wat ontzettend leuk om iemand na zoveel jaar weer te ontmoeten en herinneringen op te halen. “Hoe kwam je nou op mijn blog?” vroeg ik hem. Hij had gezocht naar Christelijke Mavo Smilde en was toen op een blog van mei vorig jaar uitgekomen (zie mini-reunie >>>), met daar onderin links naar vorige blogs over het vriendinnenclubje. En over Schuttrups >>> , de onvergetelijke, iconische conciërge op die school.
Al pratend zagen we hem in onze gedachten weer staan in zijn grijze stofjas.

We bespraken alle leraren, we noemden heel veel namen van medeleerlingen en vertelden elkaar hoe onze levens tot nu toe waren verlopen. Hij liet nog wat foto’s zien van de ochtend; samen hadden ze wat herinneringen opgehaald aan hun verkeringstijd en hadden o.a. ‘het Kotje’ opgezocht, waar vroeger wel eens MAVO-feesten werden gegeven.
Dat is nog steeds als feestruimte te huur en toen ontstond heel voorzichtig een plannetje……
Twee uren vlogen voorbij.

Met een hoofd vol herinneringen aan 1973-1977 reed ik weer naar huis.
Op radio 5 kwam heel toevallig Queen met ‘Somebody to love’ voorbij. Uit 1976.
Ik weet nog dat het nummer uitkwam, toen zat ik in MAVO-4.
Toeval bestaat niet.
Ook luisteren? You tube: >>>>
Sweet memories.

Reageren

11 januari: Weer een stukje.

Door Ada

Op 11 januari 2018

In Alledag, Sweet memories

Vanmiddag ging ik op bezoek bij mij schoonzusje in Hoogersmilde.
Kwam ik vorig jaar minstens eens per week in het dorp van mijn jeugd (voornamelijk bij mijn moeder), de afgelopen weken ben ik welgeteld één keer over ‘de Smilde’ gereden.
Voordat ik aan de thee zat bij mij schoonzus ging ik langs bij het appartementencomplex waar mijn moeder heeft gewoond.
Bij de bel stond inmiddels een andere naam en je kon aan de gaten in het kozijn zien waar mijn moeders sleutelkluisje had gezeten.
In Roden had ik een voorjaarsbloemstukje gekocht en dat bracht ik naar de nieuwe bewoonster van mijn moeders huisje; ze waren met de hele club aan het koersballen en de nieuwe mevrouw deed al dapper mee.

Ze nam me even mee naar haar nieuwe huis; ‘kom maor eem binnen’.
Met een dubbel gevoel stapte ik over de drempel. De vloerbedekking was vervangen door laminaat, de meubels waren van blank hout en het was lichter en ruimer dan toen mijn moeder er woonde.
Het was vervreemdend om daar te zitten en tegelijkertijd was het ook goed.
De nieuwe bewoonster was erg content met haar nieuwe plekje; op het kaartje bij het bloemstuk had ik gezet dat we hoopten dat ze met net zoveel plezier in het huis zou wonen als mijn moeder. Ik liep nog even mee naar de koersballers en wenste iedereen ‘nog de beste wensen’.

Na de thee ging ik nog naar de begraafplaats in Hoogersmilde.
De enige krans die nog op het graf lag was bijna vergaan; bruin en stokkerig zag het er uit. De krans heb ik weggegooid, daarna zag het er maar kaal uit. De cementen balk waar de steen straks op komt lag tegen de kant; op het zwarte zand zal straks weer gras groeien.
In mijn eentje op het kerkhof overvalt mij altijd een wat verloren gevoel. Het is er stil en je wordt overspoeld met herinneringen aan die vele keren dat we hier al bij diverse begrafenissen zijn geweest.
Toen ik me omdraaide trof me het prachtige uitzicht. Dat zal niet iedereen met me eens zijn, maar als je in Hoogersmilde bent opgegroeid is de aanblik van de televisietoren en het oude Joodse kerkhof ‘een mooi gezicht.’ (klik op de foto voor een vergroting).

Vandaag sloot ik weer een stukje van het rouwproces af. De volgende keer als ik het graf bezoek zal de steen er op staan.
Maar voor mij zijn mijn ouders daar niet.
We houden de herinnering aan hen levend met verhalen, foto’s en dierbare spulletjes.
Mijn moeder zit in het verhaal van onze dochter die het fornuis van haar heeft gekregen.
“Ik maak het steeds heel goed schoon; het is immers van oma geweest!’
Op m’n werk drink ik uit haar koffiekopjes.
En als we een chocolaatje nemen, pakken we dat van haar schaaltje.
We koesteren de herinneringen; sweet memories.

Reageren

21 december: It’s beginning to look a lot….

Door Ada

Op 21 december 2017

In Alledag, Sweet memories

De donkere dagen voor kerst.
Steeds meer kerstmuziek op de radio, Engelse kerstmuziek vooral.
“It’s beginning to look a lot like Christmas!” zingt Bing Crosby.

En inderdaad, het begint steeds meer op kerst te lijken.
Zelfs de immer ernstig kijkende stichter van het verzorgingshuis waar ik werk staat jolig met een muts op in de gang.
Op diezelfde gang klinkt “Nu sijt wellecome”, gezongen door het koor van het huis.
Oude stemmen, maar in mijn oren klinkt het mooier dan de zoetgevooisde Crosby.
Gistermiddag om kwart voor drie wenste ik mijn collega’s allemaal fijne kerstdagen: op vrijdag 5 januari ben ik er weer.
Kerstvakantie.

Eenmaal thuis zat ik met een kopje thee dit blog te schrijven, Radio 5 zachtjes aan. André Hazes zong over zijn ‘eensame kerst’; “Ik foel mij as een kerstboom sonder piek…!
Heerlijk. Dat hoort ook bij kerst.

De brievenbus klepperde en ‘het Roder Journaal’ lag op de mat met een verrassing: ‘onze dominee’ Bart Elbert stond met z’n kop in de krant!
Onder de kop ’n Prachtig mooi verhaal werd hij geïnterviewd over Kerst.
Het legde de kern van het kerstfeest even weer bloot:
Journalist: “Maar is het niet een beetje zoet allemaal, zo met die os, ezel en engeltjes?” “Die os en ezel worden in de Bijbel niet genoemd”, corrigeert de theoloog. “De stal of herberg staat trouwens ook alleen in het Lucas evangelie.”
Vooruit dan maar. Tenslotte raakt de aanblik van een baby bij iedereen een snaar.
“Het roept verwondering op. Het raakt natuurlijk ook aan het kind in onszelf. Zoals Huub Oosterhuis dicht: wek mijn zachtheid weer/geef mij terug de ogen van een kind/ dat ik zie wat is/en mij toevertrouw/en het licht niet haat.
Het hele artikel lezen? zie >>>

Gisteravond ging ik naar het kerstconcert van InBetween en genoot van de sfeer en van de goed uitgevoerde liederen. Ze zongen veel mooie muziek, maar ik was het meest onder de indruk van hun uitvoering van ‘Silent night’. Het derde couplet werd fluisterzacht ingezet. Dat maakt op mij altijd meer indruk dan hele bombastische muziek met toeters en bellen.

Dit blog sluit ik af met een filmpje uit de categorie ‘Sweet memories’.
Vroeger, toen de kinderen klein waren, konden we altijd erg genieten van korte tekenfilmpjes van Walt Disney.
Deze heet ‘Pluto’s christmas tree”.
Mickey Mouse haalt een boom uit het bos, waar per ongeluk nog de twee eekhoorntjes Knabbel & Babbel in zitten. Het is een vermakelijk filmpje; vooral het moment waarop een eekhoorntje heeft ontdekt dat als je steeds aan een lampje draait, dat dan de lichtjes steeds aan en uit gaan. Het slot is zo lief: ze eindigen zingend.
Ook even onbekommerd genieten van de avonturen van Pluto, Knabbel & Babbel?
Hierbij een link naar het filmpje op YouTube: Pluto’s christmas tree >>

Reageren

5 december: Sinterklaas, de ‘Smeer-Piet’ en de ‘Milieu-Piet’.

Door Ada

Op 5 december 2017

In Sweet memories

Vorig jaar was Sinterklaas nog in levende lijve aan de Boskamp om kennis te maken met onze Engelse schoonzoon (lees voor een verslag ‘An Englishman meets Sinterklaas’), maar dit jaar hebben we met de goede Sint afgesproken dat hij de pakjes wel komt brengen, maar dat we ze pas in de kerstvakantie uitpakken; dan is ons hele gezin + aanhang compleet. De Sint vond het prima, als zijn verjaardag maar niet wordt vergeten.

Omdat wij nu in een gedichtloze periode zitten en ik de ‘ruuzigheid’ rond 5 december wel wat mis ga ik vandaag terug in de tijd voor wat sweet memories.
We schrijven 5 december 1995. Harriët en Frea zaten in groep 2 en groep 4 van basisschool ‘de Haven’ en het Sinterklaasfeest op school was één van de hoogtepunten van het jaar.
Dat jaar werd het trio Sint en zijn Pieten gevormd door mijn Gerard, Wim Veldman en Wim Duursma, destijds ouders van kinderen uit de jongste groepen.
Samen met juf Renny en meester Henk hadden ze bedacht dat Sinterklaas dat jaar twee heel verschillende Pieten mee zou nemen: een ‘Smeer-Piet’ en een ‘milieu-Piet’.
De heren hebben zich helemaal ingeleefd en uitgeleefd die ochtend.

Sinterklaas kwam alleen op school aan; hij maakte zich wat zorgen om zijn Pieten want die waren er nog niet. Even later stond iedereen voor het raam: daar zaten zijn twee Pieten op een oude brommer die vreselijk walmde en knetterde en ze crosten schreeuwend en zwaaiend over het schoolplein. Met brommer en al knalden ze de school binnen en dat gaf natuurlijk een hoop gedoe. Eenmaal binnen werd wel duidelijk wie de ‘Smeer-Piet’ was: Wim Veldman liet de brommer aan staan, at chocola en gooide het papier op de grond, dronk cola uit een blikje dat hij vervolgens in de gang smeet en at een banaan waarvan hij de schil tussen de kinderen gooide. .

Toen was voor Sint de maat vol. Samen met de kinderen besliste hij dat de Smeer-Piet voor straf in de grote grijze container moest. Wim Duursma, de brave Milieu-Piet deed met de Goedheiligman zijn uiterste best om de kinderen ervan te overtuigen dat ze geen rommel weg moesten gooien, maar ondertussen ging af en toe de klep van de container open en gooide de andere Piet papiertjes en mandarijnenschillen naar buiten.
Hilarisch was het. Ondanks zijn overduidelijk slechte gedrag ging de sympathie van de kinderen natuurlijk uit naar de SmeerPiet, dus nadat hij beloofd had dat hij zijn leven zou beteren werd hij onder luid gejuich van de kinderen weer uit de container gehesen.

Meester Henk (Kouwenberg) schreef in de schoolkrant een verslag van deze enerverende ochtend. Met genoegen heb ik het nog eens nagelezen, het zit in ons fotoboek.
Ook benieuwd naar het verslag? Klik hier Sinterklaas 1995 voor een PDF met verhaal in het bloemrijke Nederlands van Henk.

Na afloop hoorden we van Wim Duursma dat iemand tegen zijn zoontje had gezegd: “Weet je wel dat jouw vader Zwarte Piet was?”
Maar dat kon niet volgens Wiecher.
“Nee hoor. Mijn vader heeft niet zulke oorbellen.”

Reageren

29 november: Evergreens & sweet memories.

Door Ada

Op 29 november 2017

In Muziek, Sweet memories

Deze week hebben alle dagen een bijzonder randje.
Een muzikaal randje.
Op Radio 5 wordt deze week namelijk de Evergreen Top 1000 uitgezonden.

Wat is een evergreen? Ik zocht het op.
Een evergreen is een lied dat door de jaren heen zijn populariteit behoudt.
Het Engelse woord evergreen duidt onder andere bomen zoals de naaldboom, pijnboom en de cederboom aan, die het hele jaar door, dus ook in de winter, groen blijven.
Een aantal weken geleden kon je je top 10 insturen met je eigen favoriete Evergreens.
Dat heb ik natuurlijk gedaan, dat doe ik ook altijd voor de Top 2000 van Radio 2.
Van alle lijstjes van luisteraars is één grote lijst gemaakt en de eerste 1000 daarvan hoor je deze week van maandagmorgen 07.00 uur tot vrijdagavond 20.00 uur.

Het geeft mij de hele week een beetje een feestelijk gevoel.
Dinsdagmorgen startte ik de auto en reed ik de straat uit met ‘Paradiso, met je palmenstrand’ van Anneke Gröhnlo.

Ik liep naar m’n werk met ‘Roll over lay down’ van Status Quo.
Tijdens het koken luisterde ik naar Adèle.
Er was een nummer van Elvis dat ik niet kende: “A fool such as I”
Bert Kaempfert kwam voorbij met Afrikaan beat, het muziekje van ‘de Indische Waterlelies’ uit de Efteling.
Werkelijk waar, dan ik zie de lelies opengegaan met die dansende elfjes erop.

Ondertussen leest men reacties van luisteraars voor.
“Wanneer moeten we nou naar de winkel? We komen niet bij de radio weg!”

Er was een meneer van 62 die zo genoot van de diversiteit van de lijst.
“Er komt muziek voorbij waar mijn vader heel erg van hield, maar ook nummers die mijn kleinkinderen kennen. En alles wat daar tussenin zit!”
En daar zit veel tussenin.
Adamo, Beatles, Stones, Rob de Nijs, Corry Brokken, The Cats, Jim Reeves, Queen: alle muziek die de doelgroep “Vijftig-plus” een Evergreen vindt!
Dus veel minder “herrie” dan bij de Top 2000.

Nog twee dagen.
Mis ze niet! Hierbij een link naar de website van Radio 5 >>>.
Voor de liefhebbers: hierbij een link naar een filmpje met het sprookje van de Indische Waterlelies >>> in de Efteling.
Sweet memories.

Reageren