Categorie: Muziek Pagina 12 van 37

7 september: 54 jaar geleden al.

Door Ada

Op 7 september 2019

Deze tekst hoorde ik vorige week zondag:

O, ik vind de mensen vaak zo mat
Nooit een glimlach op een zebrapad
Hoe ze kijken in de tram
Hij naar haar en zij naar hem
Ik denk wel eens: “De mensen zijn ’t zat”

Elk onder z’n eigen grijze hoed
Zelden maar een opgewekte snoet
En op ’t café-terras
Puilt de slagroom uit ’t glas
Ik denk wel eens: “Het gaat ons veel te goed”

Pa is moe, moe is moe
Broer is moe en zus is moe
Oom is moe, tante moe
Iedereen is moe
Voorjaarsmoe, najaarsmoe
Zomermoe en wintermoe
Weekendmoe, levensmoe
Waar moet ’t naar toe

Moe van ’t politiek geleuter
Moe van kranten en TV
Moe van al ’t gepietepeuter
Moe en zo blasé

Moe van ’t praten, moe van ’t leven
Moe van zuur en moe van zoet
Moe van alsmaar pootjes geven
Moe van zoveel overvloed

Daarom schreeuwen de reclames in ’t vermoeide ochtendblad
Als ik pips zie, neem ik Pepsi en dan kom ik lekker popsie uit ’t bad

En de blijheid komt uit flesjes, de energie zit in een pil
Uit ampullen en injecties komt reserve levenswil
Lieve mens, waar is de prikkelende tintel in je bloed
Lieve mens, waar is die blijheid en de bloemen op je hoed
Hoe bestaat ’t, is de koek al op, wat heb je dan gehad

Als ik de mensen zie, die moeie mensen zie
Dan denk ik vaak: “De mensen zijn ’t zat”
O, ik wil niet zeggen dat ik meer ben dan een ander
Misschien wel minder, maar wat doet ’t er ook toe
Ik wil alleen maar zeggen aan ieder die ’t wil horen
Het is niet waar, we zijn geen sikkepitje moe

Kom, gooi de loper uit, rooie loper uit
Voor elke pasgeboren baby, elke bruidegom en bruid
Kom, gooi de loper uit, de rooie loper uit
Voor elke zilv’ren jubilaris en voor de lente aan je ruit

Ik wil ’t daglicht drinken uit m’n beide handen
En op een duintop heerlijk ademen in ’t groen
Ik voel nog zoveel vuur in ’t gouwe zonlicht branden
Er is zo veel, ontzettend veel te doen

Want de zon is niet moe, de maan is niet moe
De sterren zijn nog lang niet uitgeblust
En de dag is niet moe, de nacht is niet moe
De verliefden zijn nog lang niet uitgekust

Dag zon, dag zon, dag zalig hemelding
D’r is geen macht die ooit je kracht kan doven
Drapeer vandaag dat kleed van licht
Rond ons vermoeide aangezicht
En leer ons weer in ’t geluk geloven

Dit lied/deze tekst komt uit de one-man-show van Toon Hermans uit 1965.

1965!

Zondagmorgen 1 september werd het gedraaid in ‘de Sandwich’ van Jacques Klöters.
Luister en kijk naar deze man. (hierbij een link naar een YouTube-video>>>)
Hij zei in 1965 al wat ik vind in 2019.

Gooi die loper uit……!

Reageren

26 augustus: So wie im Märchen

Door Ada

Op 26 augustus 2019

In Muziek

Donderdag luisterde ik tussen de middag naar het programma van Bert Haandrikman op Radio 5. Hij belt dan iemand op de jarig is, waarmee hij een quizje speelt.
Bij één van de vragen draaide hij een fragment van ‘Ich bau dir ein Schloss’.
De vraag was wie het zong.
Heintje natuurlijk.

Plop! Mijn gedachten gingen naar oma Vrieswijk, naar haar woonkamer in de Herderstraat in Klazienaveen. Oma was fan van Heintje, tot groot ongenoegen van haar volwassen zonen die het ongelooflijk onnozele muziek vonden en altijd besmuikt naar elkaar lachten en gebaarden als dit liedje voorbij kwam op de platenspeler.
Ze deden het meewarig af als ‘daor holt oons moetje nou ienmaol van’.

Oons moetje.
Zelf heb ik het bij mijn broer nog altijd over Oons Henk.
Hij staat bij de O bij mijn contacten.
Het is zo’n lieve vorm van benoemen.
Van ons.

Terug naar Heintje.
“Ich bau dir ein Schloss, so wie im Märchen.”
Heel fout maar heel fijn om nog even weer te beluisteren.
Bekijken is amper te doen: eng zoet.
En dat arme meisje naast hem……
Benieuwd naar wat mijn oma zo mooi vond?
Hierbij een link naar een video >>> op YouTube.

Reageren

9 augustus: Leeg.

Door Ada

Op 9 augustus 2019

In Muziek

Vorig jaar gingen Gerard en ik een dagje naar Amsterdam voor de musical ‘Was getekend: Annie M.G. (zie blog van 2 augustus 2018 >>>).
De hoofdrol werd vertolkt door Simone Kleinsma.
Zij verloor als Annie in de musical haar echtgenoot, terwijl zij in dat voorjaar als Simone haar eigen echtgenoot Guus Verstraete had verloren.
Breekbaar stond ze op het podium en ze zong: ‘De wereld is wonderlijk leeg zonder jou…’

Luister en kijk hier >>> naar een video met dat gedeelte uit de musical.

Het lied beschrijft de leegheid van het bestaan als je je partner hebt verloren.
Een klein stukje van de tekst:
De wereld is wonderlijk leeg zonder jou,
er staat maar zo weinig meer in.
De hemel is aldoor zo hinderlijk blauw.
Waarom? Wat heeft het voor zin?
De merel zit zachtjes te zingen in ‘t groen.
Voor mij hoeft ie heus zo z’n best niet te doen.
De wereld kon vol van geluk zijn, maar nou:
leeg, zonder jou.

Ik zag het bij mijn moeder, ik zie het bij mijn schoonzussen.
Het is met geen pen te beschrijven.
En dit lied zingen op zo’n moment in je leven: respect en bewondering voor Simone Kleinsma.

Reageren

3 augustus: De tijd wacht op niemand.

Door Ada

Op 3 augustus 2019

In Muziek

En ineens was daar de stem van Freddy Mercury die zong ‘Time waits for nobody’.
Hij zong het alleen met pianobegeleiding en het zette me even stil.
Handen van het toetsenbord af en luisteren.
Hoe kon het dat ik dit lied nog niet kende?

Bij de afkondiging van het nummer hoorde ik dat het een ‘gestripte’ opname was van een een musical-song die met veel bombastische muziek en achtergrondkoren al was opgenomen in 1986.

Van de typische stem van Mercury en de tekst raakte ik even van slag.
Time waits for no one.
Het was de trigger die me bepaalde bij het lied ‘Niemand weet hoe laat het is’ van Youp van het Hek. Daarover schreef ik als eens op 11 november vorig jaar >>>

Dit lied nog niet door Freddy horen zingen?
Hierbij een link naar een video op YouTube>>>

Reageren

31 juli: Een week, Dik.

Door Ada

Op 31 juli 2019

In Sweet memories

Bij het horen van de woorden “Een week, Dik…” gaat het hart van oude fans van De Dik Voormekaar Show een beetje sneller kloppen.
“The dike for eachother-show, zoals de Fransen zeggen’.
In de jaren ’70 lagen mijn broer en ik op zaterdagmiddag om 13.30 uur zo’n beetje met het oor aan de radio geplakt om te luisteren naar de idiotie van André van Duin en Ferry de Groot. Hele stukken konden we reproduceren met z’n tweeën.
Sweet memories.

Op 11 juli hoorden Gerard en ik in de auto dat er aandacht werd besteed aan dit programma bij Bert Kranenbarg later die middag in het kader van ‘100 jaar radio’. Dat kon ik niet rechtstreeks horen, omdat ik elders moest zijn, maar gelukkig kun je tegenwoordig bijna alles terugluisteren, ook dit stukje radio.
Ook terugluisteren? Hierbij een link naar dat item Radio 5 >>>

Alleen al bij het horen van de begintune gaan mijn mondhoeken al omhoog.
“JJJJJJJJJJJaaaaa hooor…daar is ’t ie weer! Is dat lang geleden?! Is dat lang geleden!?”
“Een week, Dik”.
De show die van jingles, rare geluiden, clichés en chaos aan elkaar hing .
Een radioprogramma dat nooit een echt radioprogramma werd omdat er steeds van alles mis ging.
Er popten gelijk weer herinneringen op.
Meneer Kriegel van de NCRV-budgetbewaking die om de klip klap belde omdat dingen te duur waren.
Harry Nak die ‘antentie antentie’ riep en de meest idiote mededelingen deed, bijvoorbeeld dat Ivo Niehe bij de uitgang stond om handtekeningen uit te delen; als je een krabbel van hem kreeg dan kreeg je daar een gulden voor.
Bep die Toos haar ladyshave leende; vervolgens hoorde je het geluid van een betonboor.
Dikke Leo die nog een handeltje had met natuurfilms met Knut en Helga in de hoofdrol.

En altijd daarbij de suffige meneer de Groot en die hysterische Dik Voor Mekaar: ik vind het nog steeds hilarisch.
Die middag op radio 5 hoorde ik dat Dik Voor Mekaar in september terugkomt met nieuwe afleveringen. Meer weten? Hierbij een link naar het bericht op Nu.nl >>>
Ben benieuwd; zou het weer net zo leuk worden?

Reageren

15 juli: Daniël of Rob. Als ik mag kiezen…..

Door Ada

Op 15 juli 2019

In Muziek

Zondagmorgen.
De afgelopen week veel aan het hoofd gehad en zondagmiddag een verjaardagsvisite aan de Boskamp, dus we kozen er voor om zondagmorgen niet naar de kerk te gaan.
Uitslapen, rustig ontbijten, koffie, borduurwerkje.
Vroeger draaiden we dan een CD, maar tegenwoordig hebben we een hocker met een geluidsboxje er in.
Een multifunctioneel meubelstuk: het is een rechthoekige poef, waarvan de bovenkant open kan. Daar liggen mijn handwerkspullen in. Verder is het een voetenbankje dat Gerard regelmatig gebruikt én we kunnen hem dus als geluidsversterker gebruiken.
Dan verbind ik mijn telefoon via Bleutooth met de hocker en dan kan ik bijvoorbeeld muziek van Spotify afspelen. Of mijn favoriete muziek die op mijn telefoon staat.

Zondagmorgen zocht ik de CD ‘Gunder’ van Daniël Lohues op.
Het laatste nummer daarop is ‘Het ienige geluud’.
Hij zingt dat hij alleen thuis is, de telefoon en de televisie uit heeft dat ‘een man die zacht een liedtie döt’ het enige geluid is.
Hierbij een link naar een video >>> dat nummer op YouTube.

Als je een lied goed kent, gezongen door een bepaalde artiest, dan is het heel gek om zo’n nummer in een andere uitvoering te horen. Dat overkwam mij toen ik een ‘Het enige geluid’ hoorde van Rob de Nijs
Het staat op zijn CD ‘Eindelijk vrij’ uit 2010.
Hierbij een link naar een video >>> van de uitvoering van De Nijs.

Rob de Nijs bracht het nummer uit in 2010, Daniël Lohues in 2012.
Die van Lohues kon ik al dromen, toen ik het nummer van De Nijs voor het eerst hoorde.
Maar dat was raar! Niet Drents maar Nederlands.
En de tekst was ook een beetje anders, maar de sfeer is hetzelfde.
Dat komt omdat Lohues die CD van De Nijs uit 2010 heeft geproduceerd.

De Nijs zingt het ook best mooi, hoor.
Maar als ik mag kiezen……

Reageren

11 juli: La mama.

Door Ada

Op 11 juli 2019

In Muziek

Het oudste radio-programma op de Nederlandse radio, de Arbeidsvitaminen (tegenwoordig op Radio 5), kan ik twee dagen per week beluisteren: op maandag en donderdag, mijn vrije dagen.
Op mijn werk probeer ik het ook wel eens.
Dan luister ik met oortjes in via internet.
Maar dan ben ik mijn hoofd met andere, soms ingewikkelde dingen bezig en fungeert het als ‘geluidsbehang’. Dan hoor ik het meer op de achtergrond.

Vanmorgen ( donderdag 11 juli) zat ik na elven met een kop koffie achter mijn computerscherm: blogs schrijven. Heerlijk; even wat tijd helemaal alleen voor mij.
Hans Schiffers had een gesprek met iemand die al meer dan dertig jaar in Frankrijk woont. Die vroeg om “La Mama’ van Charles Aznavour.
Kippenvel krijg ik daar altijd van; wat een prachtig chanson.
Corry Brokken heeft in de jaren ’60 een vertaalde versie gezongen, maar deze van de meester zelf is niet te overtreffen zo mooi. Klik hier >>> voor een YouTube-video van zijn uitvoering.

Vandaag op mijn blog een link naar de website van Radio 5 >>>, waar ‘het verhaal van La Mama’ wordt verteld. Je vindt daar informatie over de verschillende uitvoeringen, o.a. van Corry Brokken. De link naar die van Aznavour zelf werkt helaas niet.
Als bonus hierbij de tekst van het laatste couplet dat me altijd zo ontroert, omdat het levenseinde van een geliefde moeder/oma wordt beschreven.
Daaronder een vertaling in het Nederlands.

Et les femmes se souvenant des chansons tristes des veillées
Elle va mourir, la mamma, tout doucement, les yeux fermés
Chantent comme on berce un enfant après une bonne journée
Pour qu’il sourie en s’endormant
Ave Maria
Y a tant d’amour, de souvenirs autour de toi, toi la mamma
Y a tant de larmes et de sourires a travers toi, toi la mamma
Que jamais, jamais, jamais
Tu nous quitteras…

En de vrouwen herinneren zich de treurige liederen van de avonden van vroeger;
ze gaat sterven, la mamma, zachtjes, met gesloten ogen,
zingen ze zoals je een kind wiegt na een lange, volle dag,
opdat het met een glimlach inslaapt.
Ave Maria
Er is zoveel liefde, er zijn zoveel herinneringen om je heen, om jou la mamma
Zoveel tranen en glimlachen dankzij jou, la mamma
dat jij ons nooit, nooit, nooit ……
zult verlaten.

Eerdere blogs over de Arbeidsvitaminen:
Arbeidsvitaminen van Jan uit (2017) >>>
Save the last dance for me (2019) >>>
Kallem aon met leve deurgaon (2018)>>>
Passe-Partout bracht me bij Aunt Dinah (2018) >>>
Week van de jaren ’60 2018 >>>
Erstes Morgenrot (2017) >>>
Daor bluit mien eerappelaand (2014)>>>

Reageren

4 juli: Rug-Urken

Door Ada

Op 4 juli 2019

In Lezen, Sweet memories

Op 2e Pinksterdag zaten we met ons gezin bij elkaar aan de thee.
Het was mooi weer, we zaten buiten op het terras en de dames haalden herinneringen op aan vroeger tijden. Dat kwam omdat we ’s morgen een oude video hadden gekeken van onze gezinsvakantie naar Hamelen in 2003.

Carlijn (toen net 9 jaar): “Ik weet nog dat ik toen een Donald Duck-vakantieboek kreeg waar een verhaal van Douwe Dabbert in stond. Dat ging over een land waar ze veel augurken aten. Maar ik las dat woord de eerste keer niet goed, want de A in dat lettertype leek wat op de R.
Ik dacht dat er rug-urken stond, dus het hele verhaal las ik rugurken.” Op de foto links zie je dat plaatje, daaronder zie je een
uitsnede van de tekst; daar zie je heel duidelijk dat de a en r erg op elkaar lijken….
Carlijn vertelde verder:
“Pas bij het laatste plaatje schreeuwde iemand heel hard AUGURKEN en in kapitalen was het duidelijk dat het geen r maar een a was.”

Hilarisch vind ik zo’n verhaal, daar moet ik echt onbedaarlijk om lachen.
Het ging om het verhaal ‘Douwe Dabbert en de verwende prinses’ , dat herinner ik me

Douwe Dabbert en de verwende prinses gaan op pad….

omdat het in de jaren ’70 in de Donald Duck als vervolgverhaal stond.
Geweldig verhaal, dat wist ik nog. Mijn broer en ik lazen die Donald Ducken meerdere malen en bij mij op zolder staan nog complete jaargangen.
Op internet vond ik informatie over de verhalen van Douwe Dabbert; er stond zelfs bij dat ‘Douwe Dabbert en de verwende prinses’ in 1975 in de Donald Duck had gestaan.

……eeeeh……zou die jaargang misschien bij ons….? Jaaah!

Toen ik de letters in de tekstballonnetjes las snapte ik precies wat Carlijn bedoelde.
(de foto’s op deze pagina’s heb ik gemaakt uit de oude Donald Ducken met mijn telefoon)
De jaargang van 1975 ligt nu beneden op de bank.
Het verhaal van Douwe Dabbert heb ik al weer gelezen.
Sweet memories.

Reageren

9 juni: Wat muziek met mensen doet.

Door Ada

Op 9 juni 2019

In Cantorij Roden, Kerk & gemeente

Op deze eerste Pinksterdag werkten we met de Cantorij Roden mee aan de viering van vanmorgen in Op de Helte.
We hadden het er maar druk mee in de weken in de aanloop naar dit Pinksterfeest.
We zongen meer dan tien liederen, die we niet allemaal goed kenden en we moesten alle zeilen bij zetten om alles ‘goed onder elkaar’ te krijgen. Daar kwam bij dat niet alle leden aanwezig waren (vakantie, familiebezoek, andere drukte), zodat we deze week een extra repetitie nodig hadden om de puntjes op de i te zetten.

Geen straf, hoor! Op dinsdagavond zongen we vlak voor de koffiepauze “Kom laat ons deze dag…” (Lied 672, melodie J.S. Bach, vertaling Jan Wit). Mijn buurvrouw-alt zong het van harte mee en zei daarna stralend: “Dit lied heb ik voor het eerst gezongen in 1946, toen was ik tien! Dat was in Musis Sacrum in Arnhem. Dit was toen hele nieuwe kerkmuziek en we zongen het uitbundig met een volle kerk, ik kan het me nog zo goed herinneren.” Ze vertelde dat ze als kind de oorlog had meegemaakt in Zeeland en dat ze die Pinksterdag bij haar oom in Arnhem was. Het had heel veel indruk op haar gemaakt en bij het zingen van dit lied kwam alles even weer boven.

Wat kan ik genieten van zo’n verhaal.
Een verhaal over wat muziek met mensen doet.
Vanmorgen stonden we met onze cantorij in afgeslankte vorm ontzettend ons best te doen. De sopranen zongen bij één lied de bovenstem, maar toen we dat oefenden met een lege kerk kwam het wat ielig over. Dirigent Ubo stak ze een hart onder de riem. “Sopranen: niet zo moelijk kijken! Dan zing je ook moeilijk. Blij kijken, lachen: dan gaat het een stuk beter!” Was ook zo. Op het ‘moment surprème’ zongen ze prachtig over de gemeente heen.

Vanmorgen werd ik geraakt door het Taizé-lied ‘Veni sancte Spiritus’, (Kom heilige geest).
We zongen dit vierstemmig met de cantorij tijdens het avondmaal. Dat duurt altijd lang, dus we zongen het best vaak. Toen bijna iedereen brood en wijn had gehad draaide dirigent Ubo zich om naar de gemeente, die toen ook mee ging zingen.
Het voelde voor mij op dat moment of de Geest ook mee ging doen; samen met zoveel mensen toch intogen dit lied zingen.
Dat is wat muziek met mensen doet; in ieder geval met deze mens.
Zoals al zo vaak bepaalde ook vandaag de muziek weer de waarde van mijn dag.

Niet bekend met dit lied?
Klik hier >>> voor een uitvoering op YouTube.

Reageren

6 juni: Save the last dance for me.

Door Ada

Op 6 juni 2019

In Muziek

Wie kent het niet.
“So darling, save the last dance for me..”‘
Vandaag had ik mijn vrije dag en kon ik onder het soppen en schoonmaken lekker luisteren naar de Arbeidsvitaminen.
Hans Schiffers draaide de eerste versie van dit lied uit 1960 van The Drifters.
Hierbij een link naar die uitvoering op YouTube >>>>.

Schiffers vertelde dat het lied is geschreven door Doc Pomus.
Volgens de overlevering gaat het lied over de bruiloft van deze songwriter; hij was vanwege polio aan een rolstoel gebonden, terwijl zijn aanstaande vrouw Willi Burke naast actrice ook danseres was. Zij danste met nogal wat bruiloftgasten, maar de laatste dans was toch voor hem. De eersten die het opnamen waren The Drifters. Al snel kwamen de eerste covers van van o.a. Paul Anka, Cliff Richards en in Nederland van The Blue Diamonds en The Cats.
Inmiddels is het een evergreen geworden en kunnen we het allemaal meezingen.

Er zijn dus heel veel uitvoeringen, ook in het Nederlands, maar die van The Drifters blijf ik toch de mooiste vinden.
Er is één cover die ik ook prachtig vind; een Franse versie met de titel “Garde bien, la dernière danse pour moi” van Dalida.
Hierbij een link naar de zwart-wit video met haar uitvoering deze evergreen >>>

Reageren