een alternatief voor 'de waan van de dag'

Categorie: Muziek Pagina 12 van 39

26 maart: Is de hemel een verzonnen iets?

De waarde van de dag is soms iets waarbij ik even ben gaan zitten.
Een schets van de situatie: zaterdagmorgen 21 maart.
Wakker om half negen, geen pilates/yoga vandaag maar dansen.
Op Spotify zoek ik mijn afspeellijst ‘Zumba 50+‘ op en vervolgens sta ik een half uur te bewegen op muziek.
Als die afspeellijst is afgelopen zet ik mijn telefoon meestal uit, maar nu was ik nog aan het wassen/aankleden, dus meneer Spotify bedenkt dan op basis van mijn eerder gekozen nummers wat ik nog meer leuk zou vinden.

Er klinkt pianomuziek en Herman Finkers begint te zingen.
Het lied gaat over de hemel.
Bij de regel ‘pas als men glashard aan kan tonen dat ik me vergis, pas dan zal ik geloven dat er géén hemel is’  sta ik hinkend op één been mijn sok aan te doen en denk: “Wat is dit?”
Dan ga ik dus even zitten luisteren.
Het lied ontroert me.
Niet omdat Finkers het zo mooi zingt, maar omdat de tekst me zo raakt.
Als je het verhaal hebt gelezen van ‘Lezer van de maand’ Tieme Meints, dan weet je dat hij erg bezig is met de hemel. Hoe is het als we dood zijn?
Mensen hebben daar heel verschillende beelden en ideeën bij en zijn het best vaak niet eens. Maar niemand weet het zeker.

Het beeld dat Finkers schept is mooi.
Dat we elkaar daarboven weer zien en allemaal een glaasje drinken met God; dat Andries Knevel ruzie maakt met de Heer, omdat hij vindt dat zoals het er aan toegaat in de hemel niet strookt met de leer…..
Het lied eindigt met ‘daarboven in de hemel’ en dan klinkt er nog even pianospel.
‘Vul zelf maar verder in’ lijkt Finkers te willen zeggen.
‘Jammer dat de hemel geen bezoektijden kent’ ben ik geneigd te zeggen na dit lied.
Daarboven in de hemel zijn namelijk al heel veel mensen met wie ik nog wel eens een glaasje zou willen drinken.

Luister naar dit mooie stukje cabaret: hierbij een link naar een video op YouTube.

Reageren

24 februari: Geest-verruimend.

‘Weet je wel dat de cantorij eigenlijk een geestverruimend middel is?” vroeg ik gistermiddag aan mijn collegazangers op de achterste rij.
We zaten om 17.00 u met ons hele koor in Op de Helte voor ons jubileumconcert: 40 jaar Cantorij.  Waar wij in andere vieringen vaak een ondersteunende rol hebben bij de gemeentezang, mochten wij gistermiddag een uur vullen met onze zang.
In het verleden heb ik in het kader van de cantorij wel eens iets geroepen over ‘geen uitdaging meer’, maar de muziek die we gistermiddag zongen bood uitdaging genoeg.
Spannend was het zelfs.

Eigenlijk stond de hele dag in het teken van dit concert, want we moesten ons om 13.45 uur al melden. Eerst een uurtje repeteren, daarna kwamen om 15.00 uur de oud-leden, want naast een concert was er ook een mini-reünie georganiseerd.
De kerk zat verrassend vol toen het concert begon: er waren geen liturgieboekjes genoeg. Voor mij was de verrassing dat dochter Harriët er was; het is altijd fijn als er mensen speciaal voor jou in het publiek zitten.

We zongen naast traditionele Nederlandse kerkmuziek ook liederen als ‘Thou knowest Lord’ van Purcell, ‘Jesu, Rex admirabilis’ van Palestrina en liederen van Taizé.
Ging het allemaal goed? Het meeste wel! Vooral de liederen waar we in de repetities heel hard aan gewerkt hadden werden mooi uitgevoerd.  Het bijzondere is vervolgens dat een lied dat je van haver tot gort kent in de uitvoering niet helemaal goed onder elkaar staat omdat (ik spreek even voor mezelf) je dan minder gefocust bent.
Wil je het concert ook beluisteren? Dat kan nog via Kerkomroep >>> (zondag 23 februari, Op de Helte, 17.00 u).
Een concert met de cantorij: wat een aangename manier om je 40-jarige jubileum te vieren. We hebben er met elkaar heel veel plezier aan beleefd en naar wat ik begreep van Gerard en Harriët heeft het publiek dat ook zo ervaren.

Voor onze nieuwe dirigent Karel was het minstens zo spannend als voor ons.
Hij had ons goed voorbereid. Bij lange tonen liet hij ons ‘koristisch’ ademhalen (om de beurt een hap adem bijnemen), hij probeerde ons de goede Engelse en Latijnse uitspraak aan te leren en benadrukte dat we vooral goed naar hem moesten kijken. Als je gistermiddag goed naar hem keek zag je hem genieten, maar zijn gezicht gleed ook wel eens uit….

Na afloop genoten we met elkaar van een buffet met 4 soorten soep, hartige taarten en salades en keken we met elkaar naar een fotocollage van 40 jaar cantorij én beelden van de tv-opnames uit 2002 toen een samengestelde cantorij (Op de Helte én Catharinacantorij) meewerkte aan de Paascyclus voor de IKON.
18 jaar geleden.
“Wat zijn we daar nog jong!”

Maar…… hoe zit het nou met dat geestverruimende middel uit het begin van dit blog?
Die regel stond in een lied dat we zongen: “Is niet muziek door U aan ons gegeven?” van Sytze de Vries.
Hieronder de tekst van dit lied: het is me uit het hart gegrepen en één van de redenen dat ik lid ben van de cantorij.

Is niet muziek door U aan ons gegeven, hemels geschenk voor wie U, God, is toegedaan.
Ze geeft geluk een kleur en troost mij in mijn tranen, een vriend als ik mijn weg alleen moet gaan.

Wij danken U voor al die mooie klanken, voor harmoniën die mij raken in het hart
een wijs op wieken als een vogel in de morgen, als stem en instrument mijn nacht ontwart. 

En zo gezegend worden wij tot zegen, muziek beroert het hart, verruimt de geest.
Zij zal wie nu nog vreemden zijn tezamen brengen en wie ik liefheb leiden naar een feest.

Klik hier>>> voor een artikel over en foto’s van ons concert op de PKN-website

Reageren

9 februari: Ga nou maar….

Zondagavond.
We doen een spelletje Kolonisten en ik heb een playlist van Spotify als achtergrondmuziek aan staan.
Als de lijst is afgewerkt gaat Spotify voor mij bedenken wat ik leuk vind; dat klopt lang niet altijd maar af en toe zit er een pareltje tussen, waarbij ik denk: “Hoe is het mogelijk dat ik dit nummer nog nooit heb gehoord!”

We hoorden Rob de Nijs en Robert Long (op zich al een wonderlijke combinatie) en ze zongen ‘Ga nou maar’.
Twee mooie stemmen, een prachtige tekst en onverwachte wendingen in de melodie.

Na het spelletje (ik verloor…) zocht ik het op.
Kippenvel en tranen.
Kijk eens naar een stukje van de tekst

Het is te laat om nog de bakens te verzetten
We zijn te gulzig en te roekeloos geweest
Wat voor het leven was bedoeld
dat hebben wij erdoor gespoeld
zoals champagne op een groot onstuimig feest.

Meer ga ik er niet over zeggen,
Luister en huiver.
Hierbij een link naar een video op YouTube>>>.

Reageren

18 januari: Gitarren die leise klingen.

In de kerstvakantie schreef ik bijna veertien dagen geen blog, maar ook in die periode gebeurde er natuurlijk van alles.
Op zaterdag 28 december ging ik ’s middags even naar de Roder Boekenmarkt, die dit keer in een pand zaten aan de Ceintuurbaan Noord.
Ik was daar na de lunch rond 14.00 uur en vond dat niet een gunstige tijd, want het was heel erg druk. Later hoorde ik dat het toen nog wel meeviel…..’s morgens had er een kassarij gestaan die tot ver in de ‘boekenwinkel’ reikte. De boekenmarkt heeft last van zijn eigen succes!

Als ik naar die boekenmarkt ga heb ik altijd drie zoekdingen: royalty, handwerkboeken en muziek. De royalty-afdeling kon ik in de drukte niet vinden en voor de dozen met handwerkboeken stonden al drie vrouwen met daarachter drie wachtenden, daar ging ik niet achter staan.

Ook bij de muziek-dozen moest ik even wachten, maar daar kon ik mij op den duur tussen wurmen. Achter het tabje ‘Accordeon’ zat deze keer best veel muziek en er zat zowaar ook iets voor mij tussen.
Het zijn drie muziekstukken uit de zestiger jaren die vroeger hebben toebehoord aan Stijntje Bos; haar naam staat prominent op alle drie stukken.
Stijntje heeft ze destijds gekcoht bij ‘Wevers muziekhandel’ in Veendam en heeft er destijds 0,75 cent voor betaald, ik mocht ze voor 0,50 cent meenemen.

De entree (€2,=) was dus duurder dan wat ik er gehaald heb, maar dat maakt natuurlijk geen bal uit, want de opbrengst gaat naar goede doelen, te weten Noord Ghana en Kinderen van Tsjernobyl.

Eén van de liederen heet ‘Gitarren klingen leise durch die Nacht’,  zo’n heerlijke Duitse smartlap waar ik zo van hou.
Nu zit ik iedere dag tijdens mijn accordeon-half uurtje  wel even te zweten op de Gitarren van Stijntje. Het valt me nog niet mee, maar ik heb geen haast: ik hoef het niet uit te voeren, ik studeer het op mijn dooie akkertje in.
Inmiddels heb ik steeds de naam van Stijntje Bos op mijn netvlies.
Zou die deze liederen ook allemaal op haar accordeon gespeeld hebben?
Zat ze bij een orkestje?
Had zij ook zo’n moeite met ‘Gitarren klingen leise durch die Nacht?’
Op internet vond ik de quote: ‘Music connects people’.
Muziek verbindt mensen.
Deze bladmuziek verbindt mij met de voor mij onbekende Stijntje.
Iemand heeft deze muziek niet bij het oud papier gegooid, maar naar de Roder Boekenmarkt gebracht. Zo krijgen de Gitarren die leise klingen een tweede leven.

Nooit zoiets weggooien dus.
Wat voor jou waardeloos is, kan voor een ander van grote waarde zijn.
Voor mij vandaag de waarde van de dag.

Reageren

23 december: Mi vida en ‘Amane’ in Engelbert.

Het laatste weekend voor kerst.
Wat zullen we eens gaan doen?
Gerard stelde voor om naar de bioscoop te gaan in het nieuwe Forum in Groningen.
Goed idee! We gingen zaterdagavond naar ‘Mi Vida’ met Loes Luca.
Hierbij een link naar de trailer van die film >>>

Een film met een boodschap.
Lou (65)  heeft haar kapsalon in Nederland verkocht en gaat een half jaar naar Spanje om de taal te leren en na te denken over wat ze met de rest van haar leven wil.
De film vertelt in een Maeve Binchy-achtig verhaal hoe het haar vergaat in Spanje.
Ze ziet mogelijkheden om daar te blijven, maar haar kinderen in Nederland vinden dat geen goed idee. De boodschap van de film is: leef je EIGEN leven en laat je beslissingen niet alleen maar afhangen van wat anderen vinden. Anderen hebben namelijk altijd iets te verliezen als jij je eigen keuzes maakt. Anderen hebben vaak een dubbele agenda omdat ze profiteren van jouw geld, jouw tijd, jouw aandacht en jouw energie.

Zo, die kwam wel even binnen.
Mooie film, goed verhaal.

Zondagmiddag zaten we in een kroeg in Engelbert.
Dochter Frea is in Groningen lid geworden van vrouwenkoor Amane>>>.
We werden verwacht in ‘Feest en Podiumcafé ‘de Engelstede’.>>>
Er was een levende kerststal en het koor was uitgenodigd ter opluistering van het geheel.
En opluisteren deden ze: wat een verrassing was het!
Het eerste deel van hun optreden was buiten bij de kerststal. Het weer was een beetje druilerig, maar dat maakte voor het zingen niets uit.
Ze zongen een heel divers kerstrepertoire en stonden zichtbaar te genieten.
Een koor met alleen vrouwen had ik nog niet vaak horen zingen. De zettingen zijn heel anders dan bij een gemengd koor. De lage stem was wel te horen, maar één van de lage alten was afwezig, dus in het geheel klonken de lage tonen wat zacht.
Je kon goed horen dat de dames al heel lang samen dit koor vormen, want de koorklank was mooi homogeen en de teksten en melodie-lijnen werden zeker gezongen.

Voor het tweede deel van het optreden van Amane gingen ze naar binnen; Jozef en Maria

Chocomelk in kroegsfeertje….. kijk dat tafelkleed!

verhuisden met hun kindje Jezus gezellig mee. Jon en Gerard bestelden warme chocolademelk met slagroom, dat door de ober met een spuitfles hoogstpersoonlijk met een supergrote toef in het glas werd gespoten.

Zoals ik al zei: heel verschillende kerstliederen passeerden de revue, zoals Stille nacht, Rudolf, Joy to the world, Santa Claus is coming to town en Away in a manger
Bij ‘de herdertjes lagen bij nachte’ hadden ze steeds een klein regeltje toegevoegd.
Zij lagen bij nacht in het veld ‘op de grond‘ zongen ze er speels achteraan en zo bij iedere regel een speciale toevoeging. Erg grappig, net als het hilarische maar soms ook schrijnende liedje van Herman Finkers ‘Van Japan tot aan Yokahoma’.
Bijna ieder liedje was wel bekend en bijna ieder liedje had ook een ‘Amane-twist’.
Het concert duurde drie kwartier, maar het verveelde geen moment.
Er was zelfs een Nederlandse vertaling van “Lonely this Christmas’ van het door mij als puber geadoreerde Mud: “Ik wil niet alleen zijn met kerstmis….!”

Eén liedje vond ik niet leuk.
Vaste lezers van mijn blog weten welk lied dat is.
Het is Amane vergeven: ik kom graag nog een keer naar ze luisteren!
Hieronder een video met één couplet van ‘Stille nacht’ en een sfeerimpressie.

Reageren

13 december: Zumba 50+.

Iedere morgen doe ik een serie pilates-oefeningen in het kader van de broodnodige beweging. Maar iedere morgen dezelfde oefeningen is best saai en sinds ik een bal heb doe ik daar ook af en toe wat afwisselende oefeningen mee.
Een aantal weken geleden hoorde ik een vriendin vertellen over Zumba en afgaande op haar verhalen zou ik dat ook moeten kunnen, dus ik zocht wat filmpjes op op YouTube en ontdekte dat dat inderdaad niet zo moeilijk is, mits ik mij beperk tot de filmpjes voor beginners.

Op Spotify maakte ik een afspeellijst ‘Zumba – tempo 50+’ waar nu 6 liedjes op staan en zaterdagmorgen stond ik voor het eerst te dansen op muziek.
Leuk man.
Ik werd er helemaal enthousiast van, te meer omdat ik muziek had uitgezocht die ik zelf erg leuk vind; wat je bij die filmpjes op internet hoort beneemt je het plezier in alle activiteit op zich.  Die zes liedjes duren samen een dik kwartier en dat is goed te doen.
Het zijn nummers met een ritme dat bij 50+ past, dus niet heel erg up-tempo.
De oefeningen die ik er bij had bedacht waren ook goed te doen, maar ik was kennelijk iets te enthousiast geweest, want zondagmorgen had ik vreselijke spierpijn in mijn benen; in de kerk moest ik moeite doen om op te staan.

Zaterdagmiddag zat ik bij de thee te vertellen dat ik Zumba had ontdekt, zaterdagavond stond het al vermeld in één van de Sinterklaasgedichten. Je kunt ook niks vertellen ….
Eén van de liedjes is een heerlijk nummer van Daniël Lohues “Wie wet d’r toevallig waor het sleuteltie lig?” Hierbij een link >>> naar dat nummer op YouTube.
Het staat op zijn album ‘Hout moet’.
Leuk detail bij dit nummer: op zijn volgende album ‘Gunder’ staat het vervolg op dit nummer ‘k Had’m zölf in de buze’. Hierin geeft hij antwoord op de vraag over dat sleuteltie. Ook horen? Hierbij nog een link >>>.

Reageren

12 december: Chestnuts.

Kerstmuziek.
Je komt er niet onderuit in deze dagen. Hoeft ook niet, over het algemeen is het sfeervol geluidsbehang. Na Sinterklaas luister ik regelmatig naar mijn eigen ‘Kerstafspeellijst’ op Spotify. Dat is een raar mengelmoesje van verschillende stijlen en verschillende talen.
Dat mag ik van mezelf ook al alleen maar beluisteren tussen Sinterklaas en Kerst, dus deze periode heb ik regelmatig de oortjes in en geniet ik van mijn eigen kerstkeuze.
Have your self a merry little christmas; zoiets.

Als het gaat om zingen van kerstliederen kom ik dit jaar voldoende aan mijn trekken.
We zingen 7 bekende Engelse carols met het PKN-Carols-koor en met de cantorij zingen we op 1e Kerstdag. Verder barsten de dochters en Jon regelmatig uit in een meerstemmig kerstgezang, dan staan we soms zo maar met z’n allen te zingen.

Het Carolskoor is trouwens tot nu toe een succesvol gebeuren!  Met de dertig zangers die zich hebben opgegeven hebben we  gisteravond de derde en laatste repetitie gehad.
Wat een feest, mensen. Het blijft voor mij spannend; omdat ik er voor sta te dirigeren beleef ik het zingen van de altpartij wat minder ontspannen,  maar de opzet van de activiteit is helemaal geslaagd. Het vierstemmig bekende carols zingen geeft enorm veel gezamenlijk zang-plezier, ik zie mensen genieten van het zingen in dit koor en wat beslist meehelpt is dat er veel goede zangers meedoen: de afzonderlijke stemgroepen zijn zeker van hun partijen en dan is het fijn zingen! Op de afbeelding hiernaast een foto van de grote advertentie van onze gemeente in het Roder Journaal (klik op de afbeelding voor een vergroting, dan kun je de locaties en tijden zien).

Waar het hart vol van is loopt de mond van over; ik dwaal af, ik wou het hebben over kerstmuziek.
Eén van de mooiste kerstliedjes vind ik ‘Chestnuts roasted…’ (gewoon gepofte kastanjes) van Nat King Cole
Vreselijk Amerikaans maar voor mij heel erg ‘feel good’.
Net als Perry Como en The Brothers Four.
Jaren ’50 en ’60 kerstmuziek van zoetgevooisde zangers.
Heerlijk.
Fout maar heerlijk.
Luister maar eens: Nat King Cole >>>

Reageren

5 december: Polka stippen en maneschijn.

Polka Dots

Vanavond is het heerlijk avondje.
“Zie de maan schijnt door de bomen….”
Wij stellen pakjesavond met ons gezin nog even uit, we hebben met de Goedheiligman afgesproken dat hij zaterdagmiddag een zak met pakjes komt brengen.

Vandaag een blog over een ander liedje over maneschijn.
Sinds kort ken ik het liedje ‘Polka Dots and moonbeams’.
Ik hoorde het op een zaterdagmiddag op de radio en het werd gezongen door John Denver; och wat vond ik het mooi.
“Wat is dit voor liedje!”
Die vraag is tegenwoordig vrij eenvoudig te beantwoorden, want je kunt op de playlist van een radioprogramma zo opzoeken wat het is.
Op Spotify zocht ik het op en zette het bij mijn favorieten.
Mooi man.
Had ik ontdekt.

Harriët bleek het al te kennen.
Dat is niet gek als je saxofoon en jazzmuziek gestudeerd hebt, want het nummer blijkt stokoud te zijn; het is al geschreven in 1940!
Eén van de bekendste uitvoeringen is die van Frank Sinatra met het Tommy Dorsey Orchestra. Dat kun je tegenwoordig ook zo opzoeken en ook dat vond ik prachtig.

Vandaag op mijn blog een link naar beide versies.
Allebei anders.
Allebei mooi.

John Denver >>>

Frank Sinatra >>> 

Reageren

25 november: Gene zijde.

Als je in de cantorij zingt is de viering op de laatste zondag van het kerkelijk jaar qua muziek één van de mooisten. Ook gistermorgen zongen we passend en ingetogen repertoire. In de weken vooraf  ben je op de repetitieavonden met de liederen bezig, in de viering die daarop volgt komen teksten en muziek samen. Het is beslist anders dan wanneer je als gemeentelid in de kerkzaal zit; ook Gerard, die gisteren als ‘inval-tenor’ met ons meezong had dit zo ervaren.
Maar het is natuurlijk geen vrolijke dienst; het verdriet is soms tastbaar aanwezig.

Onze nieuwe dirigent Karel Stegeman loodste ons kundig door de soms bekende maar soms ook lastige stukken. Dirigent en koor zijn trouwens al aardig aan elkaar gewend en zijn uitspraken brengen menigmaal een glimlach teweeg.
“Alten: probeer blij en ontspannen te zingen. Die sprong naar beneden moet u wat eleganter nemen.” De heren achter ons hebben daar beelden bij en mompelen iets over ‘moede hinde’s’.
Soms worden we aangespoord om meer te genieten van een bepaalde noot die een mooi akkoord vormt met de andere stemmen.
Een alt die even niet had opgelet riep: “Waar moet ik genieten?” wat dan vervolgens weer een hoop onrust veroorzaakt.
Gistermorgen voor de viering vroeg Karel ons om bij het zingen van de klank ‘ng’ onze kaak te laten vallen. Daar moet ik niet te veel bij nadenken en de alt naast mij kennelijk ook niet; we moeten elkaar dan even niet aankijken.

Terug naar de viering.
In het begin kreeg Bea Sportel het woord. Zij schreef een gedicht bij het overlijden van haar broer en droeg dat intens en ontroerend voor.
Herkenbaar; ook wij verloren dit voorjaar een broer in onze familiekring.
De kerk zat erg vol, want er waren 36 namen te noemen van gemeenteleden die ons ontvallen zijn.
36 kaarsen kaarsen en 36 rozen.
Op de foto het bloemstuk bij de 36 kaarsen: de ‘vingers’ van de vingerplant staan voor handen die de 36 rozen omvatten die symbool staan voor de overleden gemeenteleden.
Het noemen van de naam is voor iedere familie een beladen moment; zelf hebben we dat al een aantal keren ervaren na het overlijden van onze ouders in Hoogersmilde.
Er werd tijd genomen voor iedere naam, de volgende naam werd pas afgekondigd als de familie die de vorige kaars had aangestoken weer plaats had genomen.

Een troostijke viering, mede door de korte, maar veelzeggende overdenking van dominee Sybrand van Dijk.
Fijn dat we dit we als PKN-gemeente naast o.a. doop- en trouwdiensten,  kinderkerstfeest en de paascyclus kunnen bieden binnen de cirkel van het kerkelijk jaar.
Dit blog sluit ik af met het bovengenoemde gedicht van Bea.

Gene zijde

Ik ging met jou
tot aan de grens
die laatste stap
naar de eeuwigheid
moest jij alleen maken
en nu
voorgoed voorbij
blijf ik achter
en jij
keert terug naar de bron
daar waar alles begon
daar waar de eeuwigheid begon
sterren stralen
mij tegemoet
jij in mij
en
ik in jou…..

Reageren

9 november: Het hoofd en het hart.

Afgelopen week mochten we stemmen voor de Evergreen Top 1000.
Die wordt uitgezonden op Radio 5 in de week van 25 tm 29 november; ik kijk er al naar uit.

In alle lijstjes die ik instuur staat altijd ‘The head and the heart’ van Chris de Burgh.
Een vertaling van dat lied had ik eind tachtiger jaren ooit al eens gehoord, uitgevoerd door Youp van ’t Hek.
Hij beschreef een scheiding en had het over ‘het eeuwige dilemma tussen het hoofd en het hart’. Later ontdekte ik dat het een nummer van De Burgh was en ik kocht de CD ‘Man on the line’ waar het nummer opstond.

Het is een triest verhaal.
Een echtpaar is na jaren huwelijk uit elkaar gegroeid.
Ze zijn er een weekend met z’n tweeën tussenuit in een andere omgeving om de problemen onder ogen te zien en tot een oplossing te komen.

Scheiden of niet?
Maar ik kan niet zonder haar!
Maar het gaat ook niet met haar!
De Burgh beschrijft in dit lied de verscheurdheid die je dan voelt van binnen.
Kies ik met mijn hoofd? Is het beter om uit elkaar te gaan?
Kies ik met mijn hart? Ik kan haar toch niet missen!

“I don’t want to let her go… ”
It is time to let her go…

Het lied raakt me nog steeds; ik heb het al honderden keren gehoord.
Het is voor mij onbegrijpelijk dat ‘Lady in red’ zijn bekendste lied is, want dit is voor mij de mooiste.
Daarom staat hij op alle lijstjes die ik instuur.

Luister naar deze prachtige ballad uit de jaren ’80: hierbij een link naar een video op YouTube>>>

Reageren

Pagina 12 van 39

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén